De Verwoeste Stad
De Verwoeste Stad
Scott Kaelen
Dramatische, personage-gedreven epische fantasie met een bespelen van horror en humor, voor volwassenen.
De goden uitdagen is hun toorn uit te nodigen. Dus het is geschreven van Lachyla, de verwoeste stad, in de Codex van de Leeftijden. Maar wie leest codices? En wie gelooft de grote verhalen van de verhalenvertellers echt?
Dagra doet het. Als het een verhaal over de goden is - zelfs een dode god - gelooft hij elk woord. Wanneer zijn vrijbuitersgilde een contract wordt aangeboden om de Dode landen over te steken en een begrafenisjuweel in de crypten van de Verwoeste Stad te vinden, wil Dagra er geen deel van uitmaken. Zijn metgezellen zijn niet ontmoedigd door de legende; voor hen is de onscherpe kloof tussen de levenden en de doden bijgelovige onzin. Het voltooien van het contract zou de foute reputatie van hun gilde een broodnodige boost geven en hen de premie van hun leven garanderen. Ze gaan, met of zonder hem. Verscheurd tussen de overtuigingen van zijn overtuigingen en het belang van zijn vriendschappen, reist Dagra met tegenzin in het goddeloze gebied op zoek naar de legendarische stad. Maar de Deadlands zijn slechts de eerste uitdaging.
De vrijbuiters onthullen een eeuwenoud bedrog wanneer ze ontdekken dat Lachyla's gemene zaad veel donkerder is dan zijn legende, dat de waarheid voor altijd onverteld moet blijven of de mensheid dreigt te storten in een eeuwige nachtmerrie. Vastgebonden op de weerhaken van de ziekte, staat Dagra voor de moeilijkste keuze in zijn leven ... en voor zijn dood.
HET GEBROKEN TAPIJTDE VERWOESTE STAD Scott Kaelen
2019
De Verwoeste Stad © 2019 Scott Kaelen Alle rechten voorbehouden Geproduceerd door TekTime Vertaald door Angelique Hofland
Het recht van Scott Kaelen om geïdentificeerd te worden als de auteur van dit werk is door hem bevestigd in overeenstemming met de Copyright, Designs and Patents Act 1988.
De Verwoeste Stad is een werk van fictie. Alle personages, evenementen en locaties zijn fictief. Elke gelijkenis met echte mensen, gebeurtenissen of plaatsen is toevallig.
Voor Electa
Inhoudsopgave
Copertina (#u1c3f03cb-5235-5760-a542-b4226f9951fd)
HET GEBROKEN TAPIJT DE VERWOESTE STAD Scott Kaelen (#u6335f54b-cb0c-5af1-8f0f-c44e0933107a)
BIOGRAFIE AUTEUR (#ue81b5e8b-124c-5d68-ab52-71f92bfc6be7)
HOOFDSTUK TITELS (#u948c0b8d-5ff9-5906-8908-654158afff9f)
EEN OPMERKING VOOR DE LEZER (#u84815ef1-99cb-520a-891f-e37fb8bfb122)
Hoofdstuk Een (#ulink_1851edc2-8afe-55a2-9143-803b7ef2ad09)
Hoofdstuk Twee (#u14a549f1-e8ae-5106-8d28-6bdbec17bd0d)
Hoofdstuk Drie (#ucf24f9a3-53e2-5abb-b32d-852c59c437f8)
Hoofdstuk Vier (#u34207335-d9ef-5876-b2b0-63a6d10f80f1)
Hoofdstuk Vijf (#u49b84902-ac49-5c3f-ae2a-b3ea474464c3)
Hoofdstuk zes (#u1f394718-3186-5f72-b8a6-b42c7cb02a79)
Hoofdstuk Zeven (#u5c3daf40-457f-5dc8-8e48-a8f4d66e1384)
Hoofdstuk Acht (#u1e499ff7-a134-5af9-8282-25b0a071fe93)
Hoofdstuk Negen (#ub449f4ba-f582-56fb-b5a2-5ee2aded16e6)
Hoofdstuk Tien (#u14c4ba68-0f5b-5323-9c4d-9f4e4230925c)
Hoofdstuk Elf (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twaalf (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Dertien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Veertien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijftien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zestien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeventien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Achttien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negentien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twee en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Drie en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vier en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijf en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zes en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeven en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Acht en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negen en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twee en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Drie en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vier en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijf en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zes en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeven en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Acht en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negen en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Veertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Veertig (#litres_trial_promo)
BIOGRAFIE AUTEUR
Scott Kaelen schrijft in de genres van epische fantasie, sci-fi, horror en poëzie. Zijn debuutroman is The Blighted City. Scott's interesses omvatten etymologie, psychologie, prehistorische aarde, het universum, en lezen en kijken naar sci-fi, fantasie en horror. Zijn favoriete sci-fi shows zijn Stargate, Farscape, Star Trek en Red Dwarf.
Blog / Website: authorscottkaelen.wordpress.com
Amazon US Author Page: amazon.com/author/scottkaelen
Amazon Global Author Page: auteur.to/scottkaelen
Goodreads: goodreads.com/scottkaelen
Facebookprofiel: facebook.com/scottkaelen
Facebook Auteur Pagina: facebook.com/scottkaelenofficial
Pagina Facebook-serie: facebook.com/thefracturedtapestry
Twitter: twitter.com/scottkaelen
The Fractured Tapestry
Night of the Taking (http://mybook.to/theblightedcity) (2015)
The Blighted City (http://mybook.to/theblightedcity) (2018)
HOOFDSTUK TITELS
Het Chiddari Contract
In De Deadlands
De Mijne, Helemaal De Mijne
Stenen Uit Het Verleden
Contractuele Complicaties
Twee Uiteinden Van De Weg
Geduld En Gebeden
Kijkers Aan De Rand Van De Wereld
Niets Zonder Angst
Indringers
Verblijf Op Dulèth
Onder Een Bleke Maan
Demelza
Vlees Voor Het Beest
Een Kortstondige Vlam
Ruw Ontwaken
Terug In De Darmen
Een Andere Tak Van De Boom
Last Van De Beslissing
Buitenstaander Binnen
Vóór De Storm
Hoeren En Vorsten
Kamer Met Verschrikkelijke Geheiemen
Ammenfar
Eén Grote Moeder
Een Schaduw Die Zijn Vorm Draagt
Onheilige Dwang
Tegenover De Raaf
Tussen Twee Eeuwigheden
Pech
Laatste Avondmaal
Zonsondergang Tot Zonsopgang
Afscheidscadeau
Voetafdrukken In Het Zand
Uitwisselen
Ongebonden
Vuur En Getij
Dee En De Orc Koning
Ontmoeting Bij Caer Valekha
De Dwaasheid Van Een Man
De Symmetrie Van De Afstand
EEN OPMERKING VOOR DE LEZER
Bedankt dat je De Verwoeste Stad hebt gekozen. Ik hoop dat je het net zo leuk vindt om het te lezen als ik het leuk vond om het te schrijven. Als u dit doet, kunt u overwegen een beoordeling achter te laten bij Amazon, Goodreads of elders. Het beste cadeau van een lezer is niet alleen het kopen en het lezen van een boek (we zullen waarschijnlijk niet weten dat je dat hebt gedaan), het is het publiekelijk delen van uw leeservaring. Met dat in gedachten, als je ervaring met De Verwoeste Stad goed is, neem dan een paar minuten de tijd om dit aan de rest te laten weten. Dit is de drijvende kracht die auteurs voortstuwt en hen de vastberadenheid geeft om hun volgende boek daar te krijgen.
Je kunt een beoordeling achterlaten door de Amazon-pagina van D (http://mybook.to/theblightedcitydutch)e (http://mybook.to/theblightedcitydutch) V (http://mybook.to/theblightedcitydutch)erwoeste (http://mybook.to/theblightedcitydutch) S (http://mybook.to/theblightedcitydutch)tad. Nogmaals bedankt.
Scott Kaelen
Het land van Himaera heeft veel geleerd sinds de Dagen der Koningen, vooral wat de prijs van hebzucht en ambitie is. Door de goden uit te dagen nodig je hun woede uit. De woede van Morta'Valsana werd opgedragen aan koning Mallak Ammenfar van Lachyla, en vervloekte de overweldigende monarch en zijn gezworen onderwerpen. Voor eeuwig en altijd was de naam van Mallak synoniem aan hebzucht en overmaat, en de stad Lachyla werd bekend als de Verwoeste Stad, een eeuwig overblijfsel van de godin, en een plaats die je absoluut moet vermijden…
Uit Een Codex Van De Leeftijden, Deel IV
"De dood geneest alle ziekten die door dode dingen worden doorgegeven."
Vierde Tijdperk, Jaar 693, Seizoen van Vur
Derde week van Banaeloch
Hoofdstuk Een
Het Chiddari Contract
De strijd is bijna voorbij. De gedachte vulde Maros met een schandelijk gevoel van triomf toen hij zijn laatste uitdaging bekeek. Over de open plek, zag hij de gesloten luiken van het huisje die ongeïnteresseerd naar hem terug staarden.
"Nog een honderd meter. Ga door," vermaande hij zichzelf. Hij stak zijn krukken in het zand en een schok van pijn. Hij beet op zijn tanden en slingerde de open plek op. Langzaam werd de afstand naar het huisje kleiner, de hele weg vloekte en tierde Maros.
"Had beter een bode kunnen sturen," mompelde hij. Een jaar geleden had ik dit in een kwart van de tijd kunnen doen en zou dan nog steeds klaar zijn voor een gevecht. En nu? Hij blafte met een wrange lach. Druipend als een varken aan het spit.
Met een aflopende pas bereikte hij zijn doelwit en onderdrukte hij een kreet van vreugde. Zijn gezicht was een masker van zweet, stralen dropen van zijn gezicht om vermengd te worden met het vuil dat plakte aan zijn gezicht. Hij stelde zich op aan de deur en wierp een zijwaartse blik op de verre rand van het halvemaanvormige gehucht waar een vrouw van middelbare leeftijd druk bezig was haar was op te hangen en hem over de lakens aan te kijken. Hij richtte zijn blik op twee jonge meisjes in het midden van de open plek. Ze merkten de onderzoekende blik van Maros op en stopten hun spel met hopringen en staarden hem met een blik vol afgrijzen aan. Hij wierp hen een brede grijns toe en ze schoten weg in het omringende bos.
Hij schudde zijn hoofd. Mensen in het gehucht Balen verlieten zelden hun eigenaardige kleine microkosmos en waren niet gewend om iets ongewoons te zien. De vrouw beschouwde hem ongetwijfeld als een freak van de natuur of, erger nog, een door goden vervloekt schepsel, iets om medelijden mee te hebben. Het lamme been hielp niet. Als ze ooit de naam Maros de Berg hadden gehoord, zouden ze de uitgeputte mens-jotunn niet herkennen aan de deur van het huis als de man uit die gefluisterde verhalen. Zijn reputatie behoorde tot het verleden. Tegenwoordig was hij nauwelijks meer dan een grote schoorsteenveger.
Hij veegde met een onderarm over zijn voorhoofd en klopte met zijn knokkels op de deur. De gedempte geluiden van slepende voeten dreven van binnenuit en de deur klikte open om een magere, oudere vrouw te onthullen. Haar bedauwde ogen keken naar hem op, een masker van soberheid dat over haar rimpels was geplakt. Ze bekeek hem van top tot teen, gefronst naar zijn krukken en zijn doorweekte vest.
"Ik veronderstel dat de commotie die ik hier hoorde door jou kwam?" Zei ze. "Men zou veronderstellen dat er een os werd geslacht. Wat deed je in Verragos naam?"
"Ik …" Maros slaakte een zucht en zwaaide met een zwak gebaar zijn arm achter hem naar het bosrijke pad. Goed gedaan. Laat de tengere oude dame zien hoe je door een vlak, open gebied liep. Dat zal zeker indruk op haar maken.
"Hmph," maakt niet uit. Ik moet zeggen dat ik je al decennialang niet één van jullie meer heb gezien."
Hij fronste. "Eén van mij, wat? Een man? Een kreupele?"
"Een halfbloed." Haar reumatische ogen vernauwden zich tot spleten. "Welnu, wat wil je? Ik heb niet de hele dag de tijd."
"Ik, eh…" Hij schraapte zijn keel. "Een plezier om kennis te maken. De naam is Maros, Official of the Alder's Folly Freeblades. Zou ik met Cela kunnen praten, eh …" Hij zocht in zijn vestzak, trok een zweterig vel papier eruit en bracht het dichtbij zijn gezicht. "Cela Chiddari?"
"Dat zou je kunnen doen. Officieel, zegt u? Niet gewend om familietitels te onthouden, toch? Hm. Nou, omdat ze me de man naar de top hebben gestuurd, moet ik me vereerd voelen."
De man aan de top stuurde zichzelf, jij oude taart. Maros dwong een vriendelijke glimlach. "Ik ben er zeker van dat het plezier helemaal van mij is."
"Sta me dan toe je te bedanken voor het beantwoorden van mijn oproep. Zoals je ziet, ben ik niet in staat om helemaal tot aan Folly te sjouwen."
Oproep? Zijn glimlach haperde. "Ik heb niet de neiging om huisbezoeken persoonlijk te doen, maar toen ik je briefje van de koerier las, was ik bereid om een uitzondering te maken."
"Ik twijfel er niet aan." Cela gluurde om de deur naar haar buurman aan de andere kant van de open plaats. "Je kunt maar beter naar binnen gaan, jongeman," mompelde ze en schuifelde in het donkere huisje. "Onze discussie is niet voor nieuwsgierige oren."
Maros leunde wat lager op zijn krukken en wurmde zich door de deurpost. Hij deed de deur met zijn hak dicht en tuurde door de kamer die in duisternis werd ondergedompeld. Een paar dunne reepjes daglicht gleden tussen gesloten luiken door en de muffe stank van leeftijd drong door in zijn neusgaten. Hij slikte een hoest weg en keek hoe de oude vrouw haar skelet in een leunstoel naast de lege haard liet zakken. Terwijl ze zich omdraaide om rechtop te gaan zitten, stelde hij zich voor dat ze in een hoop stoffige botten op het tapijt zou vallen. "Ga zitten, vrijbuiter." Ze zwaaide met een hand door de kamer. "Wat het beste is voor jou."
Maros tastte de donkere lompe meubels af naar een geschikte stevige stoel en strompelde naar een bank aan de andere kant van de haard. Hij liet zijn hand zakken en zuchtte toen de pijn in zijn been opspeelde.
"Ik heb gehoord dat je de taveerne van Alderby in zijn plaats nu runt," zei Cela conversatief. "Dat klopt."
"Een gilde en een taveerne runnen. Nogal veel werk."
"Niets dat ik niet aan kan. De waarheid is dat het een zegen was toen de oude Alderby zo snel na mijn …ongeval overleed." Maros legde zijn hand op zijn knie. "Maar verdrietig. De plaats was nooit zonder één of andere Alderby aan het roer."
"Dus ik stapte in. Nou, genoeg koetjes en kalfjes." Cela's ogen waren glinsteringen in de schaduw. Een strakke glimlach sneed haar verschrompelde gelaatstrekken. "Tijd om zaken te doen."
"Ja, inderdaad. De aangeboden premie is voldoende om zelfs de wenkbrauwen van de Brancosi Bank te doen fronsen. Geen belediging, dame, maar ik kijk naar dit huisje en denk dat ik hier de waarde van vijfhonderd zilverstukken niet zie."
"Ik zou zeggen dat je gelijk zou hebben als ik mijn huis zou aanbieden. Je krijgt muntjes, vrijbuiter, wees gerust. Mijn spaargeld zal me nu weinig goed doen tenzij je datgene verwerft wat in Chiddari-handen thuishoort."
"Ja," zei Maros voorzichtig. "Hoe komt het dat u de familietitel heeft behouden terwijl alles al eeuwen geleden onbruikbaar raakte?"
Cela lachte en tikte met een vinger naar hem. "Vragen, vragen, halfbloed. Zullen we ons aan de kwestie houden?"
"Eerlijk genoeg. Anders dan het bedrag van de beloning, was je notitie best vaag "
"Voor een goede reden. Je waardeert in ieder geval gevoelig informatie, dat weet ik zeker."
"Vertel me dan alsjeblieft wat je nodig hebt van het gilde en ik zal kijken of we het kunnen waarmaken."
"Het erfstuk van mijn familie is al generaties lang voor ons verloren gegaan." Cela keek hem aandachtig aan. "Verloren, en toch weet ik van de precieze locatie. Het bevindt zich op een kerkhof dat dateert uit de tijd dat de doden nog intact werden begraven."
"Die plaatsen zijn allemaal verzonken onder de wildernis. Er is nauwelijks een spoor van de oude koninkrijken overgebleven."
Cela's strakke glimlach keerde terug. "Behalve, dat wil zeggen, voor één plek."
"Luister nu. Als je impliceert wat ik denk dat je impliceert, dan vraag je me om vrijbuiters het Death's Head-territorium in te sturen."
"Ik vraag het niet. Ik bied je een contract aan voor een aanzienlijke beloning. Als je de baan niet wilt, kan ik op zoek naar minder betrouwbare verkooptrucs …"Ze schoof op haar stoel en keek hem achterdochtig aan.
Dit is waarschijnlijk een dwazen opdracht, dacht hij. Maar voor een premie van die omvang …"Ik zou u moeten waarschuwen dat de gilde in echte kwesties handelt, niet in legendes. Er is maar één begraafplaats die nooit is gezuiverd. Als dat is waar je het over hebt, laten we er dan geen woorden meer aan vuil maken. Waar is dit erfstuk precies?"
Cela zuchtte. "In een crypte in de Tuinen van de Doden, in Lachyla, de verwoeste stad."
De laatste pretentie van formaliteit gleed weg van Maros terwijl hij een hartelijk lachje uitte. "Ik wist het! Voor de duidelijkheid. Je wilt dat mijn jongens en meiden een groot gebied doorkruisen dat al eeuwenlang verstoken is van goden en mannen. Je verwacht van hen dat ze hun leven riskeren door en begraafplaats van een vervloekte stad te doorzoeken op zoek naar een sieraad dat je voorouders achterlieten om in een crypte te roesten?" Hij snoof. "Dame, je bent je verstand kwijt, of…"
Cela keek hem met een steenkoude blik aan.
Of je meent het. Hij schudde zijn hoofd en wierp de vloerplanken een verbijsterde glimlach toe. "Oke, hoe ziet dit erfstuk er precies uit?"
"Het is een edelsteen."
"Je zult me meer moeten vertellen dan dat. Degene die de klus gaat doen, moet weten waar hij naar op zoek is."
"Ik heb het nog nooit gezien, toch? Ik weet alleen dat het is tussen grafstenen ligt en groter is dan de gemiddelde edelsteen. Ze zullen het vinden bij het graf van mijn oudste voorouder."
"En wie zou dat kunnen zijn?"
"Ik heb geen idee," zei Cela kortaf. "Ken jij je stamboom, halfbloed?"
"Prima," zuchtte Maros. "Een steen met een onbekende beschrijving, bij een graf met een onbekende naam. Weet je hoe groot die begraafplaatsen zijn? Ze kunnen dagen naar de plaats zoeken en vinden je steen nog steeds niet. Je moet me iets beters geven of het is geen deal."
"Oh, dat zal ik." Cela reikte naar de tafel naast haar en pakte een opgevouwen vierkant van perkament op. "Het is slechts een ruwe kopie, maar het is nauwkeurig genoeg."
"Wat is het?"
"Een kaart van de tuinen van de doden."
Maros onderdrukte een gegrinnik. "Waar in Verragos’ naam heb je dat vandaan?"
"Meer irrelevante vragen, vrijbuiter. Je hebt alle informatie die ik kan geven. Neem uw beslissing."
Hij keek haar aan en dacht na over zijn bedenkingen. Wat er gebeurde in Lachyla was de katalysator voor de doden die tegenwoordig worden verbrand. De stad en zijn kerkhof waren meer doordrenkt van mythe en bijgeloof dan waar dan ook op Himaera. Maar wie weet echt wat zich daar bevindt aan het uiteinde van de Deadlands? Misschien is de legende waar, misschien ook niet. Hoe dan ook, een dergelijke beloning veiligstellen zou een grote zegen voor iemand zijn. Bovendien zou mijn eigen beloning ook niet misstaan. Om nog maar te zwijgen van de reputatie die de gilde weer op de kaart had gezet.
"Oke," zei hij. "Laten we ons eraan houden. Laat me de beloning zien."
Cela reikte in de hals van haar blouse en trok een dunne ketting omhoog. Ze gaf de rechthoekige hanger aan het uiteinde een aantal wendingen en passeerde vervolgens de onderste helft; de hanger was tot een sleutel gevormd. Ze wees naar een stuk ijzer in de hoek van de kamer, waarop een geldkoffer veilig was vastgeschroefd. "Open het," zei ze.
Maros hees zichzelf van de bank. Hij ontgrendelde de koffer en liet een fluitje los bij het zien van de netjes opgestapelde zilverstukken.
"Vijfhonderd in totaal, zoals beloofd, en geen koper ertussen." De oude vrouw slaakte een rammelende zucht. "Ik ben bang dat er heel weinig tijd zal zijn om te verspillen, dus vertel me nu - accepteert u het?"
Maros likte zijn lippen en keek zijdelings naar haar. "Lachyla, zeg je. Goed. Ik denk dat het alleen maar een legende is…"
Cela Chiddari glimlachte. Het duistere licht verdiept de holtes van haar gezicht en even leek ze op het doodsymbool zelf. "Dat is de geest, de vrijbuiter," neuriede ze. "Wat een bravoure. Gefeliciteerd, het werk is van jou. Zoek me nu mijn erfstuk."
*****
Jalis keek met een afleidende zucht omhoog van de kaarten in haar hand. De stenen muren van de gemeenschappelijke ruimte gonsden van het gebabbel en gekletter van de gasten van de herberg. Een dienstmeisje liep gehaast voorbij en droeg lege borden naar de keuken. Achter de bar hield Jecaiah zich bezig met het vervangen van een leeg vat ter voorbereiding op de grote stroom klanten.
Ze richtte haar aandacht weer op haar kaarten. De hoge kaart was de Arkhus, maar het was nutteloos naast de anderen. Het beste wat ze kon verwerken, was een lage flush van het Artisan-pak. Ze wierp een blik op haar twee metgezellen. Dagra wachtte geduldig en veegde met een vuile zakdoek het schuim van bier weg van zijn warrige baard. Aan de andere kant van de tafel krabbelde Oriken aan zijn ongeschoren wang, zijn ogen verglaasde terwijl hij haar onder de rand van zijn hoed opnam.
"Orik," zei ze aandachtig. "Mijn gezicht is hier."
"Huh? Oh." Hij schraapte zijn keel. "Wel, kom op dan. Neem uw beurt. Je vertraagt Dag alleen van winnen, en je weet hoe graag hij zijn koperen munten telt."
"Schijt aan je," zei Dagra.
Jalis keek naar de zandloper op de tafel en zag de laatste korrels er doorheen druppelen.
"De tijd is om," zei Oriken.
Ze gooide haar kaarten naar de tafel. "Ik pas."
"Waarom?" Dagra fronste naar de verspreide kaarten. "Je had daar een goeie hand."
"Ik voel het niet", zei ze. "Of je nu wint of verliest, je moet weten wanneer je moet stoppen."
Oriken verzamelde de kaarten op de stapel. "Hoe zit het met een ronde van Five Seasons?"
"Niet nu, Orik."
"Oké, goed." Hij zuchtte en keek naar de salondeuren aan de ingang van de gemeenschappelijke ruimte. "Zou naar buiten kunnen gaan voor een shagje."
Jalis hield haar hoofd schuin en keek hem aan. "Je zou moeten proberen om te stoppen."
"Hmph. Ja. Wat moeten we dan doen?"
Ze haalde haar schouders op. "Misschien moeten we een contract aannemen."
Dagra snoof. "Heb je het gildebestuur gezien? De banen zijn nauwelijks geschikt voor een beginneling! De fatsoenlijke worden meteen weggegrist, en daar is al weken geen sprake van. Geloof me, als er een goed contract zou komen, zou ik de eerste zijn die het zou aannemen om uit deze herberg te komen."
Jalis knikte. "Ik kan honderd dingen bedenken die ik liever nu doe. Het is al erg genoeg dat we hier moeten wonen, maar het is tenminste beter dan het gildehuis." Ze keek naar de voorkant van de gemeenschappelijke ruimte. Een straal zonlicht stroomde over de bovenkant van de deuren. De blauwe hemel daarachter was uitnodigend. "We moeten onze dagen niet verspillen aan het wachten op een goede baan. We zouden daarbuiten moeten zijn."
Oriken snoof. "Dat kan ik niet tegenspreken, maar als we buiten ronddwalen, missen we onze kans om een fatsoenlijk contract te sluiten."
Ze bracht haar kopje naar haar lippen en nam een slok water. "Begrijp me niet verkeerd," zei ze. "Ik vind het heerlijk om bij jullie te zijn, maar we zijn vrijbuiters - met de nadruk op buiters."
"Het probleem is," zei Oriken, "we zijn te goed in wat we doen."
Dagra knikte instemmend. "Tussen ons en de rest van de tak hebben we praktisch Caerheath ontdaan van alle bandieten. Nu zijn de problemen in de stad zelden meer dan kleine geschillen."
Jalis zuchtte. "Dat zou een goede zaak moeten zijn. We handhaven de vrede, maar we doen ons zelf geen gunsten. Sinds wanneer werd het gilde de belangrijkste wetgever in Himaera?"
"Primair?" Dagra's wenkbrauwen fronsten. "Probeer alleen. Dit is geen Vorinsia. We hebben geen chique Arkhus die het land bestuurt, en ook geen militair, zelfs geen verdoemde sheriff. Niets sinds de dagen der koningen. Dit land bestaat alleen uit vrijbuiters."
"Ik heb hier lang genoeg gewoond," zei Jalis, "maar ik kan nog steeds niet wennen aan het ontbreken van een militair of een heersend boegbeeld. Het is een wonder hoe Himaera eeuwen geleden niet door de Arkh werd opgenomen."
Dagra haalde haar schouders op. "Ze probeerden ons tijdens de opstand binnen te vallen, maar zelfs een kapotte Himaera slaagde erin om hun neuzen te laten bloedden en de das om te doen en ze met een paar geleerde lessen weg te sturen. De Arkh’s zijn sinds die tijd verzwakt. Er is niets meer te overwinnen." Hij wierp Jalis een verontschuldigende blik toe. "Geen belediging, meisje."
"Niet zo gevoeld."
Oriken leunde tegen de muur. "Hoe dan ook," zei hij, "ik zou me geen zorgen maken. Iets goeds zal snel genoeg op het werkbord landen. Dat doet het altijd." Hij wierp Jalis een grijnzende glimlach toe.
"Altijd de zeikende optimist." Dagra stak zijn baard uit richting de nis van het gildebestuur aan het eind van de bar. "Heb je de beloningen voor die vacatures gezien? Het beste is voor acht koperstukken. Het is een belediging."
"Misschien is het tijd dat we op vakantie gaan," zei Oriken.
"Dat is geen slecht idee," zei Jalis. "Ik heb mijn geboorteland een tijdje niet bezocht."
"Niet echt wat ik in gedachten had."
"Ik ga pissen," zei Dagra terwijl hij zichzelf oprichtte.
Oriken zag hem weglopen. "We moeten wel een tijdje de stad uit. Misschien heeft Middlemire wat extra handen nodig. Of Brancosi Bay. We moeten Maros vragen om voor ons te kijken,"
Een schaduw kliefde door het zonlicht op de vloer. Jalis wierp een vluchtige blik om te zien hoe het zware frame van Maros door de salondeuren strompelde. Hij merkte haar blik op en strompelde naar hen toe om zich bij hen aan te sluiten.
"De zwerver keert terug," zei Oriken. "Ik kan je tegenwoordig niet in je eigen herberg houden."
Maros blafte een vermoeide lach en verzamelde zijn krukken in één hand. "Balen is het verste sinds ik deze plek heb overgenomen. Herinner me eraan om nooit meer terug te gaan."
Jalis hield haar hoofd schuin om zijn blik te volgen. "Ben je in Balen geweest? De hele middag?"
"Nauwelijks! Het grootste deel van het probleem was dat ik daarheen moest strompelen en weer terug."
"Waarom vroeg je Ravlin niet om je in zijn wagen te brengen? Hij zou het niet erg hebben gevonden."
"Heb ik geprobeerd. De handelaar in Brancosi was zijn voorraad aan het bijvullen."
"Wat is er zo belangrijk in Balen dat je er geen nieuweling naartoe kunt sturen?" Vroeg Oriken.
"Op welke andere dag dan ook, zal ik dat zeker doen." Maros wierp een blik op Jalis. "Luister, ik heb wat zaken te regelen. Ik spreek je binnenkort weer."
Jalis zag hem naar het gildebestuur hinken. Even later strompelde hij uit de nis en ging de aangrenzende gang in naar zijn privékantoor. "Hij is iets van plan," zei ze tegen zichzelf.
Aan een tafel in de buurt van de tegenoverliggende muur van de gemeenschappelijke ruimte waren verschillende vrijbuiters bezig met een spel met hun knokkels. Alari, een veteraan buiter met een paar jaar meer in het gilde dan Jalis, tuurde naar het gildebestuur en mompelde naar haar dichtstbijzijnde metgezel.
"Ik kom zo terug." Jalis stond op van haar stoel en liep snel naar de nis. Ze zocht de inhoud van het gildebord af tot ze een nieuw stuk papier zag en losmaakte van het bord. Toen ze de beloning zag, werden haar ogen groter.
"Meisje, je bent zo snel als een vuursteen over staal," zei Alari achter haar.
Met de notitie in haar hand liep Jalis naar haar collega. "Je was niet ver achter me."
Alari's glimlach liet het bleke litteken naast haar mond zien. "Wat heeft de baas daar deze keer opgehangen? Weer iets wat het papier waarop het geschreven is niet waard is?"
Jalis haalde haar schouders op. "Lijkt iets beter dan het gebruikelijke. Waarom neem je geen enkele van de kleinere aanbiedingen? Ze doen het voor de beginneling die je bent. We moesten allemaal ergens beginnen."
Alari's wenkbrauw fronste van gedachten. "Je ziet het niet verkeerd.
Kirran zou het waarschijnlijk alleen kunnen doen. Ik zal hem zeggen er één te kiezen." Ze gaf Jalis een vriendelijke knipoog. "Jij en de jongens moeten zelf de kost verdienen, lieffie."
Terwijl Alari terugging naar haar tafel, liep een andere vrijbuiter langs haar heen voor het gildebord. Jalis keek de man koud aan terwijl hij de afstand verkleinde.
"Wat heb je?" Zei Fenn terwijl hij de nis instapte, zich positionerend voor Jalis om haar te beletten weg te gaan.
"Ga terug, Fenn."
"Laten we eens even kijken." Hij griste naar het papier, maar Jalis deed haar hand achter haar rug.
"Wie het eerst komt, wie het eerst maalt," zei ze. "Je kent de regels. Je wilt een baan, er zijn genoeg dingen op het bord die bij je passen."
Fenn's kraaloogjes staarden haar aan. "Ik kan tenminste mijn werk alleen doen. We weten allemaal dat jij en je twee lijfwachten hier een voorkeursbehandeling krijgen." Hij greep Jalis bij de schouder.
Ze ramde haar hand tussen zijn benen en kneep erin. "Dat zijn mijn metgezellen en mijn vrienden. Ik zal je wat vertellen, als jij je hand van mij afhaalt, dan zal ik hetzelfde doen. Dan ga je terug naar je stoel als een brave jongen."
Fenn's lip krulde en er klonk een stille snauw. Jalis verhoogde de druk en met tegenzin haalde hij zijn hand weg. "Je hebt een probleem."
"Als ik problemen heb, ben jij er geen van." Ze greep harder. "Precies zo begrijpen we elkaar. Is dat duidelijk, Fenn? "
"Haal je verdomde hand van me af!"
"Oh, dat ga ik ook doen. Maar eerst wil ik u een eerlijke waarschuwing geven dat de volgende keer dat u mij aanraakt, het niet mijn hand zal zijn, maar mijn dolk tegen uw kruis. Probeer het in elk geval uit en ik zal de wereld een plezier doen." Met een laatste draai liet ze haar greep los.
Terwijl Fenn achteruit strompelde, gaf hij Jalis een klap in haar gezicht. Ze dook weg en stootte met haar vuist in zijn ribben, lanceerde toen een uppercut die tegen zijn neus aankwam en stuurde hem uit de nis en hij belandde op de grond. Een verspreid applaus werd door de klanten van de herberg gegeven, dat ebde weg toen Maros de gang uit strompelde.
"Wat gebeurt er in godsnaam in mijn taveerne?" Bulderde hij.
Fenn stond op en er druppelde bloed uit zijn neus. "Wil je die teef aan de leiband houden. Iedereen weet dat ze jouw favoriet is." Hij wierp een blik op Jalis' ragfijne gestalte. "Niet moeilijk om te zien waarom."
"Is dat zo?" Maros strompelde naar hem toe en doemde voor hem op. "Je moet een vrijbuitersliefje een beetje respect tonen - nee, heel veel respect - vooral nadat ze je op je kont heeft gelegd. Stap nog een keer buiten de lijnen, Fenn, en de Grenmoor-afdeling kan je terughalen. Ga naar het gildehuis. Nu. Je hebt genoeg gehad voor vandaag."
Fenn's gezicht gloeide van woede, maar hij zei niets. Even later draaide hij zich om en liep naar de deuren.
"Oh, en Fenn," riep Maros hem na, "als je ooit nog zo tegen me praat, zul je hier niet meer weglopen, je zult naar buiten vliegen."
"Wat heb ik gemist?" Vroeg Dagra naast Jalis.
Zij schudde haar hoofd. "Niets."
Maros strompelde rond om naar haar te kijken. "Ik neem aan dat u de eerste was voor de nieuwe baan die ik heb gepost?"
"Dat klopt. Je tijd in Balen was niet verspild."
"Ik weet niet zeker of ik wil dat je dit aanneemt, Jalis."
"Waarom niet? Ik zou een dwaas zijn om niet te doen."
Maros gromde. "Beloof me dan dat je het niet alleen zult doen." Hij knikte naar Dagra. "Als de jongens het er niet mee eens zijn, gaat het werk weer op het bord. Ik zou Fenn liever deze laten doen en hem er geluk mee wensen."
Jalis fronste. "Wat maakt je bezorgd, oude vriend? Als er ergens een andere bandietengroep aan de slag gaat - "
"Geen bandieten." Maros wierp een korte blik door de ruimte en zei met zachte stem: "Spreek met Dagra en Oriken. Zie wat ze zeggen. Als jullie het er allemaal mee eens zijn, dan is het van jou. Maar ik zal er niet blij mee zijn. Jij en ik hebben te veel jaren samen doorgebracht, meid. Onderschat niet wat deze functie met zich meebrengt."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Ik heb je nog nooit zo horen praten."
"We hebben nog nooit zo'n contract gehad."
Toen Jalis, met Dagra achter haar, op haar stoel ging zitten, trok Oriken een wenkbrauw op. "Nou, dat was het meest entertainment dat ik de hele week heb gehad. Je hebt het gemist, Dag. Jalis heeft die lokale klootzak goed op z’n donder gegeven."
"Zulke dingen doe ik niet." Jalis wuifde Dagra's vragende blik weg. Ze vouwde haar armen op de tafel en wenkte haar vrienden om dichterbij te komen. "Ik heb ons een contract bemachtigd en je zult niet geloven wat de premie is."
"Ik weet niet zeker of ik het wil horen," zei Dagra, "niet na het zien van de reactie van Maros. Maar ga door."
Het geroesemoes in de gemeenschappelijke kamer was weer begonnen, maar toch keek ze rond om ervoor te zorgen dat niemand meeluisterde. "Vijfhonderd zilverenstukken."
Oriken blies zachtjes. "Mijn hemel. Je maakt een grapje."
"Zeker niet."
Dagra's ogen werden overschaduwd door scepticisme. "Wat zijn de details?"
"Ik weet het niet. Ik had niet echt tijd om het te controleren."
"Heb je geen tijd gehad? Jalis, je gaat niet blindelings banen accepteren. Dat weet je beter dan Orik en mij."
"Ik weet! Maar vijfhonderd zilverlingen. Welke baan zou je daarvoor niet aannemen?"
"Ik kan een paar bedenken die ik niet zou doen," zei Oriken met een grijns. "Dagra echter, waarschijnlijk niet zo veel."
Dagra negeerde de sneer. "Kom op, dan," zei hij tegen Jalis. "Laten we eens kijken."
Ze verfrommelde het briefje en spreidde het uit op de tafel, terwijl ze fronsend de details bekeek. "Eh, waar is Lachyla? Wat is de Verwoeste Stad? "
"O, grote goden." Dagra veegde met een hand over zijn gezicht.
"Wat?"
Oriken lachte. "Heeft Maros dat op het bord gehangen? Hij speelt met ons. Dat moet wel." Jalis schudde haar hoofd. "Dat zou hij niet doen. Wacht, is dat niet een Himaeran-volksverhaal? De verwoeste stad was een paar jaar geleden één van de verhalen van de verhalenverteller, nietwaar?"
"Praat zachtjes," zei Dagra. "Kijk, of dit gewoon een drakenjacht is of echt, vergeet het. We gaan daar niet heen. Het is om een goede reden gemarkeerd met een doodshoofd."
Zei Oriken spottend. "Kom op. Gewoon omdat je grootgebracht bent, gelovend in elk verhaal onder de zon. Er is geen reden om te denken dat dit allesbehalve een lange wandeling op het platteland is."
"Dat kun je niet geloven," zei Dagra. "Wanneer ben je ooit de bij de Deadlands geweest? Nooit, dat is het. Wandeling op het platteland? Meer als een wandeling naar de galg."
"Ik weet niet veel over je legendes," zei Jalis, "maar de tien procent die voor niet-ophaalactie is, zou ons een paar maanden in leven houden. Als we het doel bereiken, zal het meer dan een lucratieve vangst zijn dan Maros en ik ooit in onze gouden dagen hebben gedaan. Dit is een grote. Als we het laten passeren, pakken Alari of Fenn of Henwyn of één van de anderen het op."
"Je hoeft me niet te overtuigen," zei Oriken. "Ik doe mee."
"Jij gaat voor alles." Dagra keek hem boos aan. "Altijd in elk donker gat dat je tegenkomt. Zelfs toen we jongens waren. Wil je het nooit leren?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Je bent bijgelovig. Toon me het bewijs dat Lachyla allesbehalve een eng verhaal is, verteld door de verhalenvertellers. Geef me enig bewijs dat we de klus niet moeten aannemen."
"Je weet dat ik het niet kan. Maar we moeten de Dyad niet boos maken door in het domein van een dode godin te wandelen. De hele regio is onheilige grond."
"De Dyad zijn jouw goden," zei Oriken. "Niet van mij. En niet die van Jalis. In het belang van de sterren, Dag, we zijn vrijbuiters." En als we de plaats vinden, de kansen om te vinden.
Wat is het?" Dagra wierp een blik over het briefje. "Een crypte? Oh nee. Echt niet. Ik ga niet naar een crypte. "Hij keek naar Jalis. "Weet je dat ze hun doden hebben begraven zonder ze te verbranden? Het is barbaars, zeg ik je. Heiligschennis."
Oriken wierp hem een verbijsterde grijns toe. "Heiligschennis? Je hebt het over een tijd voordat de Dyad naar Himaera kwam. Hoe kun je de voorouders van heiligschennis beschuldigen toen ze voor je goden al bestonden?"
Dagra verbleekte. "Je gaat te ver, Oriken."
"Het gebeurde overal," zei Jalis, "niet alleen hier op Himaera. Het was hetzelfde in de Arkh."
Dagra dronk het laatste van zijn bier leeg. "Jecaiah!" Hij gaf de barman een seintje voor nog een drankje en keek toen nadrukkelijk naar Jalis. "In het beste geval verspillen we een maand of meer door de wildernis rond te dwalen voordat we met lege handen naar huis gaan."
Met een inwendige zucht besloot ze een andere tactiek te proberen. "Je realiseert je wel dat als we dit contract voltooien, Maros jullie waarschijnlijk naar voren zal schuiven voor jullie vrijbuitersexamen."
"Stel je dat voor, Dag. Vrijbuiters van de derde rang na slechts vijf jaar. "Oriken trok een wenkbrauw op. "We zullen het gesprek van de gilde zijn."
"Hmph." Dagra duwde zijn stoel achteruit en beende naar de bar.
"Hij zal wel bijdraaien," zei Oriken.
Dagra keek over zijn schouder. "Dat hoorde ik. Ik wacht nog steeds om overtuigd te worden."
"Je klinkt niet zo overtuigend als net," zei Jalis terwijl hij terugkeerde naar zijn stoel. "Kijk, als je niet mee wilt, betekent dat alleen meer voor Oriken en mij. Het zou zonde zijn om je niet bij ons te hebben, maar als dat jouw keuze is…"
"Probeer dat niet met mij, meid. Je hebt Maros gehoord. Hij zei dat het allemaal van ons is of niet."
"Dat deed hij. Maar uiteindelijk is het niet aan hem. Ik heb de details gezien. Als hij me probeerde te stoppen, zou hij het doen als een vriend, niet als de ambtenaar."
"Denk aan al het goede dat het zou brengen," drong Oriken aan. "Jij en ik krijgen ons vrijbuitersdiploma. De erkenning die het ons en de gemeente zou brengen, om nog maar te zwijgen over het hele gilde. Het gaat niet alleen om het geld. Sterren, ik weet niet eens wat ik met mijn deel zou doen. Stel je voor, Dag. Zodra het woord circuleert dat we de verwoesting en een legende hebben overwonnen en als overwinnaar zijn teruggekeerd …"
"Ik ben niet van plan om de goden te irriteren, niet voor enige hoeveelheid zilverstukken."
"Sterren!" Oriken zuchtte in ergernis. "We hoeven alleen maar een crypte in te lopen en een roestig juweel te vinden. Kun je het niet een positief inzien? Je kunt zelfs buiten wachten terwijl Jalis en ik alle dappere dingen doen."
Dagra keek in alle stilte verbaasd naar het aanbod.
"Oké," zei Jalis. "Ik betwijfel of de Dyad gelukkig zou zijn als je Oriken en mij aan ons lot overlaat en laat gaan zonder jou, maar als dat jouw keuze is, zal ik het respecteren."
Dagra keek haar boos aan. "Die was onder de gordel."
Ze haalde haar schouders op en stond op. "Ik accepteer het contract en Maros zal het toestaan. In of uit, het is aan jou."
Hij zuchtte. "Ik ben hier niet blij mee. Helemaal niet gelukkig."
Jalis glimlachte. "Je gaat mee?"
Dagra boog zijn schouders in een nederlaag. "Ik zou mezelf haten als er iets met jullie twee zou gebeuren. Welke keuze heb ik? "Zijn lippen samengedrukt en hij wierp Oriken een verkapte blik toe. "Ja, je hebt mijn mes aan je zijde. Zoals gewoonlijk."
Hoofdstuk Twee
In De Deadlands
Jalis lag op haar buik, steunend op haar ellebogen bij de rivieroever toen Dagra en Oriken de waterzakken vulden. Een kaart van de regio werd voor haar geopend. Terwijl ze het bestudeerde, schudde ze haar hoofd. "Geen van de nederzettingen die we in de afgelopen drie dagen hebben gezien, staat hier aangegeven, alleen het oude ringfort dat we een tijdje geleden hebben gepasseerd."
"Ik ben niet verrast," riep Oriken vanaf de waterkant. "Ik zou ze zelfs geen nederzettingen noemen, alleen maar clusters van vervallen oude hutten. De blikken die we kregen toen we langsliepen, je zou denken dat we bandieten waren of erger."
"Het zijn hier eenvoudig mensen," zei Dagra toen hij de waterkant verliet en dicht bij Jalis ging zitten. "Wonen in de buurt van de Deadlands, hebben het recht om achterdochtig te zijn tegenover vreemden omdat ze er waarschijnlijk nooit één zien. En de wapens die we dragen zullen waarschijnlijk niet tot vriendelijkheid aanzetten." Hij klopte op zijn oude zwaard die op zijn heup hing. "Voor hen die het verschil niet kennen tussen een vrijbuiter - of zelfs een gewoon verkoper - en een bandiet, ziet het er hetzelfde uit als het andere."
Oriken liep naar hen toe om zich bij hen te voegen en gooide Jalis haar waterzak. "We hoeven niet te weten waar we zijn," vertelde hij haar.
"Wat de verhalen over dit gebied betreft, zullen we de stad bereiken zolang we de weg volgen." Hij deed zijn hoed af en ging op het gras liggen, zijn handen achter zijn hoofd vouwend.
"Er is bijna niets meer van de weg over," mompelde Dagra met een blik naar de overgroeide overblijfselen van de Koninkrijksweg op korte afstand. "Stel je voor in welke staat we het morgen of de volgende dag zullen vinden."
"Weg of niet," zei Oriken, starend in de middaghemel, "volgens de verhalenvertellers kunnen we niet fout gaan als we naar het zuiden en westen trekken. We komen er wel aan. En dan zullen we waarschijnlijk omdraaien en terugkomen met lege handen. Het is bijna verleidelijk om een paar weken te kamperen en dan terug te keren voor de tien procent."
Jalis wierp een blik vanaf de kaart. "En het risico lopen om de andere negentig procent te verliezen? Heb je zo weinig vertrouwen in ons dat we het juweel niet vinden?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Ik heb vertrouwen in niets. Ik zal het contract respecteren, dat weet je. Maar van wat Maros over Cela zei, klinkt het alsof de kraaien hebben gedronken van wat er nog van haar hersenen over is. Een familietitel gebruiken! Wie doet dat nu eigenlijk?" Om de blik van Jalis te vangen, zei hij: "Oké, jij misschien wel, en een paar anderen die hierheen kwamen vanuit het vasteland, maar de Himaeran is onze klant. "Hij gaf een spottend gesnuif.
"Beweren dat ze afstamt van Lachyla. Ha!"
Jalis trok een wenkbrauw op. "Wie zal zeggen dat zij dat niet is?"
Oriken gromde en sloot zijn ogen.
"Er waren naar verluidt een aantal overlevenden van de verwoesting," Dagra wees erop.
"Of Cela nu gek is of wij zijn het," zeiden Jalis, "we steken Scapa Fell over en vinden deze zogenaamde 'Verwoeste Stad' en geven alles om het erfstuk te zoeken." Ze wierp een blik op Dagra. "Is er iets wat je dwars zit?"
Hij keek haar met een verkapte blik aan en wachtte even voordat hij antwoord gaf. "Ja, er is iets dat me dwars zit. Ten eerste," hij leunde naar voren en stak een vinger op de kaart, waar het doodhoofd-symbool het midden van Scapa Fell vormde – "dat jaagt mij de stuipen op het lijf. Er is een goede reden waarom niemand hiernaar toe komt."
"Ja, het is omdat de hele Himaera godenzacht is geworden," zei Oriken slaperig. "We zijn af van de heerschappij van koningen, maar het was maar een kant van de medaille."
"Ten tweede," ging Dagra verder en wierp hem een vernietigende blik toe, "vermoedend dat deze hele regio de meest uitgestrekte wildernis is die we ooit hebben gezien, wat gebeurt er als we Lachyla vinden?’
Jalis stopte de kaart in haar rugzak. "Wat bedoelt u?"
"Dag is bezorgd om het kerkhof," zei Oriken.
"Verdomd ja, dat ben ik! Het is niet gepast, om mensen zo te laten rotten. En er wordt van ons verwacht dat we in een gat in de grond afdalen dat gevuld is met allerlei oude, niet-geheime lichamen? Ik bedoel, wie doe zoiets…"
"Ik zal je vertellen wie.'" Jalis ging zitten en keek hem recht in de ogen. "Drie vrijbuiters die amper genoeg geld uit schamele banen kunnen verzamelen om hun kost te betalen. Het geld is altijd te weinig en we zouden zeker niet bij ons goede verstand zijn als we onze neus ophalen voor deze klus. We hebben geluk dat Maros ons erover heeft getipt. Hij hoefde dat niet te doen."
"Onze kamers in de herberg komen met dank aan Maros," merkte Oriken op. "En de hoffelijke maaltijden van het gilde zelf."
"Mijn punt blijft. Het werk is de laatste tijd schaars geweest." Jalis stond behendig op. "We komen nergens als we het hier blijven bespreken. Het is nog een paar uur vóór het vallen van de avond, dus laten we doorgaan."
Dagra gromde en klom overeind, pakte zijn rugzak en liet hem op zijn schouder vallen. Terwijl hij de weg bereikte, liep Jalis naast hem en wierp een blik achterom om Oriken op zijn ellebogen te zien leunen.
"Net toen ik me op mijn gemak lag" riep hij.
Ze knipoogde en wendde zich tot Dagra. "Vijf jaar en hij is niet veranderd."
Dagra snoof. "Vijf? Probeer vijfentwintig. De man is net zo lui als de jongen, maar als ik in de put zelf moest afdalen, zou ik niemand anders dan Orik naast me kiezen. En jou natuurlijk." Jalis glimlachte. "Hetzelfde voor mij, mijn vriend." En toen kwam er een onwelkome gedachte bij haar op. Afdalen in de put. Ik hoop dat wat er ook luistert, we niet precies dat gaan doen.
Naarmate de avond vorderde, zagen ze een verzameling van vier stenen en houten huisjes en een paar schuren en bijgebouwen langs de weg staan genesteld tegen de rand van een groot bos van bomen. De gebouwen waren intact, maar bedekt met mos, de daken versierd met gras en bloeiende planten. Tekenen van ongebruikt waren doorgedrongen in het gebied. Als de plaats nog steeds de thuisbasis van iemand was, hadden ze er in jaren niet voor gezorgd.
"Het lijkt erop dat we vanavond onderdak zullen hebben," zei Oriken.
Jalis was twijfelachtig. "Als de huizen aan de binnenkant net zo slecht zijn als de buitenkant, kunnen we net zo goed weer onder de sterren slapen."
Dagra gromde. "We zullen het snel te weten komen." Hij versnelde zijn pas, zijn korte benen liepen naar het dichtstbijzijnde kleine huisje. Met een klop op de deur riep hij: "Hallo?"
Toen Oriken Dagra bereikte, lachte hij en sloeg een hand op de schouder van zijn vriend. "Dag, als er daar iemand in leven is, moeten ze goed bevoorraad zijn met voorzieningen. Deze deur is al jaren niet meer geopend." Hij wees naar de paardenbloemen die in dikke bosjes aan de randen van de deur groeiden en naar de ongebroken klimop die langs het frame en over de voorkant van de deur liep. Hij greep naar het handvat en duwde; het kraakte een centimeter naar binnen en een muffe stank dreef naar buiten. Dagra trok in walging zijn neus op.
"Het moet gewoon even gelucht worden", zei Oriken. "Het komt wel goed." Hij gooide zijn schouder tegen de deur. De wijnranken knapten en de deur schuurde over de vloerplaten, de scharnieren kreunden totdat hij de aangrenzende muur raakte. Een schaduwrijk interieur begroette hen, doordrongen van een vochtige, doordringende stank waardoor Oriken een stap achteruit deed. "Of misschien niet," zei hij schouderophalend.
Aan de rechterkant van de lege en stoffige woonruimte leidde een open deur naar een tweede kamer. Oriken slenterde naar binnen en tuurde naar binnen. "Hm."
Jalis zweeg even in het midden van de eerste kamer. "Wat zie je?"
Oriken tuurde in de duisternis. Een onthutste uitdrukking verscheen op zijn gezicht. "Oh."
"Wat betekent dat in vredesnaam?" Gromde Dagra terwijl hij achter Jalis hing. "Wat zit daarin?"
"Spinnenwebben." Oriken draaide zich om naar een stel luiken achter zich en trok de linker open, waardoor het avondlicht de kamer in kon komen.
Het grootste deel van wat Oriken kon zien, werd geblokkeerd door Jalis, maar zijn blik in de kamer voordat hij naar buiten stak en zijn hoofd schudde, vertelde haar dat ze er vannacht niet zouden slapen.
"We moeten een ander huis proberen," stelde Oriken voor, met een gerichte blik op Dagra.
"Wees niet zo'n slappeling." Dagra liep langs hem heen.
"Ah, Dag, ik zou niet …"
Toen Dagra de kamer binnenkwam en naar de zijkant keek, kreeg hij een horror-uitdrukking op zijn gezicht en hij liep achteruit tegen de deurpost. "Grote God boven en onder!" Hij strompelde weg en glipte tussen Oriken en Jalis door de voordeur heen. "Verdomme!" Riep hij.
"Je had me kunnen waarschuwen!"
"Dat probeerde ik!"
"Heeft hij hem gewaarschuwd?" Vroeg Jalis.
Oriken haalde zijn schouders op. "Zoals ik al zei, er zijn overal webben. Kon het niet vertellen tot ik het luik opende. Die verdomde beesten zitten helemaal over het lijk en bedekken het als een lijkwade."
"Oriken! Je weet hoe Dagra dan reageert!"
"Laat hem maar zitten! En ik dan? Er liep een enorme, dikke spin over het gezicht van de kerel. "Met een huivering liep hij weg. "Ik haat spinnen!"
"En ik haat verrassingen!" Schreeuwde Dagra van buitenaf.
Grijnslachend keek Jalis in de aangrenzende kamer. De grijns haperde toen ze een stuk perkament op de armleuning van de stoel zag liggen waarop het lijk was ingezakt. Ze stapte naar voren en veegde de hangende webben weg, pakte het papier op en blies het stof eruit. Nadat ze het vage briefje had gelezen, legde ze het terug naast het lijk en wierp ze een tikje sympathie op haar verwarde trekken.
"We laten je met rust," zei ze zacht. "Sorry dat ik je stoor." Ze verliet het gebouw en keek haar metgezellen aan terwijl ze kibbelden. "Weet je," peinsde ze, "soms lijkt het alsof ik een kindermeisje ben in een weeshuis in plaats van een vrijbuitersliefje in het vrijbuiters-gilde."
Terwijl de mannen hun protesten mompelden, stak ze haar duim op naar de open deur. "De kerel daarbinnen bleef achter toen de laatste van zijn buren hadden ingepakt en vertrokken. Hij weigerde mee te gaan. In plaats daarvan bleef hij hier alleen en stierf met wat hij dacht dat waardig was. Het is zo triest dat iemand meer om een klein stuk land geeft dan om een betere overlevingskans elders."
De mannen keken haar wezenloos aan voordat ze hun betoog hervatten. Met een zucht wandelde Jalis langs hen. "Ik zal het volgende huis controleren. Spinnen of lijken, jullie jongens blijven vlak achter me. Mamma zal je beschermen."
"Je bent een grote idioot," hoorde ze Dagra tegen Oriken zeggen terwijl ze naar de verste woning liep.
"Ik heb geprobeerd je te waarschuwen", antwoordde Oriken. "Maar jij moest daar zo moedig binnenstormen. Ik dacht dat het gewoon spinnen waren, toch? Ik dacht dat je me een sukkel wilde laten lijken. Domme kleine dwerg."
"Dwerg? Ik kan je elke dag van de week op je kop zetten, jij slungelige klootzak."
"Ja? Nou, hoe zit het nu? "
"Kinderen!" Schreeuwde Jalis toen ze de volgende woning bereikte. "Begin je nu te gedragen, of ik zweer dat ik je allebei over mijn knie ga gooien." Ze wierp een blik op hun verblufte gezichtsuitdrukkingen, draaide zich toen naar de deur van het huis en trapte met haar hak onder het handvat. De scharnieren versplinterden terwijl de deur naar binnen vloog. Met haar handen dicht bij haar dolk stapte ze de duisternis in en wachtte tot haar ogen aan de omgeving gewend waren. De grijze contouren van spaarzaam meubilair stippelden de eenpersoonskamer uit; er was een vuurplaats aan de andere muur, een grote pallet aan de ene kant en een voorraadkast aan de andere. Een snelle controle bevestigde dat er geen dode dingen rondslingerden - behalve het skelet van een rat in de open haard - en heel weinig spinnenwebben.
Dagra en Oriken kwamen schaapachtig binnen.
Ze wierp ze een platte blik toe. "De kust is veilig. Je bent veilig."
Een paar minuten later, terwijl Oriken bezig was met het vuur in de haard, liet Jalis zich zakken in een gammele stoel en keek naar Dagra. De man met de baard stond in het midden van de kamer en keek neer op de met modder bezaaide vloer. Het was haar duidelijk dat hij nog steeds onrustig was.
Hij keek naar de overkant en ontmoette haar blik. "Stoort niets je?" Vroeg hij. "Zelfs de stoerste mannen of vrouwen hebben een zwakte, maar we kennen je al vijf jaar en ik heb de jouwe nog niet gezien."
"Er is één ding waar ik bang voor ben," gaf ze toe. "Verliezen."
"Wat verliezen?"
Ze wierp hem een vlakke blik toe. "Mensen waar ik om geef."
Hij snoof, hoewel zijn baard een geforceerde maar warme glimlach liet zien. "Nou, je zult waarschijnlijk niet snel één van ons verliezen. Tenzij een geweldige monsterspin door de schoorsteen klimt en Orik opslokt."
"Of," zei Oriken terwijl hij vuursteen tegen staal sloeg, "misschien zal die dode man in huis daarginds ‘s nachts opstaan en krabben aan de deur voor Dag."
Dagra draaide zich naar hem toe. "Dat moest je toch weer even zeggen, of niet soms?"
"Ik meen het," zei Jalis tegen hen. "We gaan het onbekende in en ik hou er niet van om het niet te weten. We verloren vorig jaar bijna Maros. Het niet te stoppen team van vier werd drie en we hebben geluk dat hij erdoorheen is gekomen."
"Ja." Dagra knikte. "Dat zijn we."
"Het is een gevaarlijk beroep." Jalis stond op, haalde haar slaapzak uit de verpakking en rolde het op de vloer. "Het is waar, elf jaar in het gilde en ik weet dat tijdens contracten slechts een handvol buiters doodgaat. De meesten van hen waren hulpjes of lager." Ze wierp een deken op de slaapzak en draaide zich om, waarbij ze beide mannen nadrukkelijk aankeek. "Statistisch gezien is de kans dat je sterft als een vrijbuiter kleiner naarmate je hogerop komt; jullie zouden de volgende twee jaar klaar moeten zijn voor jullie vrijbuitersexamen, maar je bent er nog niet, dus wordt niet eigenwijs. En probeer omwille van de sterren je reacties te beheersen. Dag, in een ander scenario, was je misschien in paniek en rende je blindelings van een dood ding recht in de kaken van een levend wezen. Hoe zou je dat uitleggen aan de Dyad in het hiernamaals?"
Dagra pufte zijn wangen en blies uit. "Punt gemaakt."
"En Oriken, er zijn maar weinig spinnen in Himaera die je pijn kunnen doen. Je zou sommigen van hen in Sardaya moeten zien. Grote opgeblazen lichamen met rode en witte strepen. Een beet van één van die en je zult opgezwollen zijn als een rijp kadaver." Oriken en Dagra kreunden éénstemmig en in het schemerige licht van de late avond dacht Jalis dat ze beide uitdrukkingen angst vertoonden. "Zie je hoe eenvoudig het is?"
"Makkelijk en onnodig." Oriken fronste naar het gereedschap in zijn hand en stak de vuursteen in het aanmaakhout.
"Om nog maar te zwijgen over de stenen dansers die de Ghalendi-vlaklanden teisteren," vervolgde Jalis met een knipoog naar Oriken. "De volwassenen zijn half zo lang als jij. Ze kunnen elke andere spin laten knappen met een vleugje van hun lemmetachtige benen. Als je niet bedekt was met wapens en zwaaide met iets zwaars om ze uiteen te rammen, zou één van die spinachtigen snel werk van je kunnen maken."
Oriken draaide haar de rug toe. "Je verzint het wel."
"Krijg je dat vuur aangestoken of niet?"
Met een gemopper sloeg hij de vuursteen sneller tegen het staal. "Verdraaid hout is niet het droogste. Dus je hebt één van die dingen gezien, of niet?"
"Nee, maar ik heb mensen gekend die dat wel deden. Er is misschien een beetje verfraaiing, maar ik twijfel er niet aan dat Stone Dancers bestaan. Mijn punt is dat je angst onnatuurlijk is; de kleine spinnen hier kunnen je geen kwaad doen."
"Dat is niet wat mij bezighoudt, het is de manier waarop zij - daar!" Een kleine vlam gevangen in het aanmaakhout. Oriken blies zachtjes en het vuur begon zich te verspreiden, waardoor een amberkleurige gloed de grauwheid van de kamer verlichtte. "Wat me stoort aan spinnen is hoe ze eruitzien en bewegen. Walgelijke wezens." Hij omhelsde zichzelf en wreef over zijn armen. "Kunnen we van onderwerp veranderen?"
"Hou op!" Dagra stak een hand op voor stilte.
"Wat?" Zei Oriken na een moment. "Ik hoor niets anders dan kraken van hout."
"Daar was het weer." Dagra hield zijn stem laag. "Terwijl je aan het praten was."
Jalis reikte naar de zwaardriem op de tafel naast haar. "Ik heb het gehoord." Het was zacht geweest, maar het geluid was onmiskenbaar. "Cravants. Dag, doe de deur dicht. Orik, help me die kast ertegenaan te duwen." Ze deed haar riem om haar heupen en stapte naar het grote meubel. Toen Oriken naast haar kwam staan, deed Dagra de deur van het huisje dicht en snel sloot hij de luiken. Jalis en Oriken hurkten laag achter de kast en zetten hun schouders ertegenaan. Ze duwden, maar het bewoog nauwelijks. Jalis zette haar voeten stevig neer en legde al haar gewicht op de kast en voelde Oriken hetzelfde doen. De kast schraapte en kreunde over de stoffige planken, de inhoud ratelde met elke duw. Al snel genoeg hadden ze het vastgeklemd tegen de deur.
"We moeten iets tegen de luiken krijgen!" Dagra wierp een blik op de inhoud van de kamer.
Jalis schudde haar hoofd. "Er is niets."
Oriken draaide aan de rand van zijn hoed. "Cravants laten mensen meestal alleen, maar hier achter de laatste nederzettingen.
"Dit is hun domein," zei Dagra grimmig. De oproepen van de wezens kwamen snel dichterbij toen hij zijn korte zwaard trok. "Ze zijn uit het bos gesprongen."
"Ze hebben ons gehoord en nu hebben ze onze geur." Jalis reikte naar een tas voor hun mini kruisboog. "Als we stil zijn, kunnen ze na een tijdje afdwalen."
Omdat de luiken niet konden worden gebarricadeerd, waren ze het zwakste punt van verdediging van het huisje. Jalis laadde en boog de kruisboog en stond toen klaar achter de mannen toen ze voor de luiken gingen staan. Ze wachtten zwijgend en luisterden terwijl de cravants over de open plek sprongen, hun keelgeluiden deden slechts vaag denken aan de inheemse apen in het uiterste zuiden van de Arkh. Jalis kon ze buiten zien, hun vooruitstekende kaken met chaotische clusters van hoektanden, en die tweede, kleinere reeks ogen als bollen van obsidiaan aan de zijkanten van hun hoofd. Het gelaat van een cravant was afschuwelijk, maar ondanks hun uiterlijk had Oriken gelijk dat de jagers van de primaten de neiging hadden om zich van de mens af te wenden, zichzelf ongezien en meestal ongehoord binnen de diepten van bossen te houden. Maar hier aan de rand van Scapa Fell was het mogelijk dat ze zelden mensen zagen, met de laatste bevolkte nederzetting die een halve dag trektocht naar het noorden was.
Iets stortte buiten neer en Jalis bekeek de wezens die het eerste huis binnenstroomden, de geur van haar en de mannen volgend, maar alleen het oude lijk vonden. Het gedempte gebonk van voeten en vuisten op de grond kwam dichterbij het huisje en ondanks zichzelf, kromp Jalis ineen terwijl de vuisten tegen de deur sloegen, terwijl het hout versplinterde toen het tegen de kast stootte. De cravants brulden en voelden de nabijheid van de vrijbuiters. De kast verschoof een centimeter. Voorbij de drempel gromde het aanvallende schepsel gefrustreerd en botste harder tegen de deur. Een scharnier knalde uit zijn armatuur en er verscheen een smal gat; Jalis zag hierdoor een massa zwart haar op een dik lichaam. De cravant was Dagra's lengte, iets korter dan Jalis. Een zwart, rond oog gluurde naar binnen, en de cravant brulde.
Jalis haalde de trekker over. Haar doel was daar; het projectiel schoot door de opening en recht in de mond van het wezen. Het krijste van de pijn en wankelde weg. Een andere kwam in de plaats toen Jalis de kruisboog herlaadde.
Een blik van Oriken zei dat ze moest vasthouden toen hij naar voren schoof en zijn sabel tussen de deur en het kozijn stak, en een reeks snelle steken in de lucht stuurde. Het wezen brulde en sloeg een grijsharige vuist tegen het deurkozijn. De dikke, geklauwde vingers spanden zich open en bereikten de opening. Oriken stak het sabel naar beneden, sneed diep in de vingers van het wezen en sneed er één af. De verbolgen cravant trok zijn hand terug en maakte een woedend gebrul. Oriken sprong achteruit en Jalis liet haar trekker los. De primaat gromde en viel achterover. Op de open plek buiten, vertelden donkere flitsen van beweging haar dat de rest van het peloton bij het huisje aan het samenkomen was. Vuisten sloegen tegen de luiken. Stof schudde uit de spleten tussen de planken. Dagra deed een stap achteruit en hief zijn korte zwaard op toen de luiken naar binnen stortten. De donkere vorm van een cravant vulde de opening, de met spieren beladen borst rimpelde terwijl hij zijn armen ophief en brulde.
Jalis greep nog een pijl en schoof deze op de kruisboog, terwijl hij het wezen zijn dikke arm zag opheffen om naar Dagra uit te halen. Haastig met de kruisboog, haalde ze de trekker over en vuurde de pijl af in één van de vier ogen van de cravant. Dagra draaide zich opzij en hakte in op de reikende arm. De cravant haalde uit naar zijn gezicht en trok de pijl uit zijn oog.
Er was weinig dat Jalis kon doen dan de kruisboog blijven laden, maar er waren maar zo weinig pijlen. Evenmin was er voldoende ruimte bij de luiken voor de mannen om hun positie te behouden zonder elkaar te verwonden. Ze hadden een nieuwe tactiek nodig.
"Vuur!" Riep Jalis. "Er hangt een oude fakkel aan de muur."
Oriken sprong op de fakkel af. Hij trok de toorts naar beneden en stak het hoofdeind in de nu brullende haard. De vlammen sloegen over en hij rende naar de kant van Dagra terwijl het verlangen opdook voor de aanval. Met zijn aandacht op Dagra stak Oriken de brandende fakkel in zijn gezicht. Het slaakte een oorverdovend geschreeuw en wierp zich in het vuil, in een poging de vlammen te doven. Terwijl het overeind klauterde, schoot Jalis een pijl in zijn gezicht. De cravant jankte en strompelde weg, deed verschillende schuine passen over de open plek en gooide zichzelf toen op de grond. Het gehuil vervaagde en de bewegingen van het wezen stopten, waardoor de vlammen zich konden verspreiden.
De overgebleven cravants kropen de avond in, en hun zwarte ogen glommen in het vuur. Eén durfde te naderen, en Oriken sloeg met de fakkel toen deze binnen reikte. De vlammen likten aan zijn arm en het cravant veegde de fakkel weg, sloeg de bovenkant eraf en stuurde de bal met pek de kamer in om onder het hooi gevulde pallet te rollen.
Terwijl de stank van geschroeid haar en geroosterd vlees door de opening naar binnen dreef, stak Dagra zijn korte zwaard in de schouder van het wezen. Het strompelde achteruit op zijn gevallen medemaatje; de vuren die de eerste verteerden, vingen de tweede op, en met een gekwelde kreet krabbelde het overeind en snelde naar de rest van het peloton, waardoor ze zich naar de bomen verspreidden. De brandende cravant liep rond de zijkant van het huisje en de kreten van het peloton vervaagden toen ze in het bos verdwenen.
De pallet smeulde, dreef rook de kamer in. Oriken had haar rugzak en beddengoed op tijd weggehaald en was bezig hun spullen op te bergen.
"Door de luiken," schreeuwde Dagra, starend van Jalis naar Oriken. "Nu!"
Ze pakten hun spullen en Jalis klom door de luiken achter Dagra. Er was geen teken van de roedeljagers, behalve die op de grond die niet meer bewoog, kleine plassen vlammen die in puntjes verspreidden. Oriken sleurde zich door de open luiken, hijgend van pijn terwijl hij zijn sabel terug in de schede slingerde.
"Je bloedt," zei Jalis.
Hij wierp een korte blik op het gescheurde shirt over zijn onderarm. Hij pakte de mouw, scheurde hem van de schouder en wikkelde de mouw om de wond. "Ik kan er later wel wat aan doen. Eerst afstand."
Terwijl de drie naar de Koninkrijksweg renden, dacht Jalis grimmig, inderdaad een wandeling op het platteland. Boven hen was de hemel geverfd in sterrenstroken, terwijl achter hen, steeds verder wegvaagde terwijl ze over de open heide vluchtten, de hel van het huisje de nacht in brulde.
Hoofdstuk Drie
De Mijne, Helemaal De Mijne
"Dat klopt," zei Wayland terwijl hij naast Demelza hurkte.
"Regelmatig ademen. Volg het konijn met de boog. Houd vast, trek en richt. Als je het zeker weet, laat het los."
Van een korte afstand tot de kant van de Warder en het meisje keek Eriqwyn toe en sloeg haar armen over elkaar en keek zowel Demelza als het konijn aan. Ze zal missen, dacht ze geërgerd. Haar lichaam is gespannen en haar focus ligt niet volledig op het doel. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ik ben First Warder, ik zou hier geen tijd mee moeten verspillen; het doordringen in die dikke kop van haar vereist te veel geduld.
Vijftig meter verderop ging het half verduisterde konijn van achter de struik naar voren. Hij wachtte, trok met zijn neus en draaide zich om om direct naar Demelza en Wayland te kijken. Het meisje liet de pijl los; het flitste voor de ochtendzon en kwam een paar meter voor het doel in het gras terecht. Het konijn kwam in beweging. Demelza's woedende frons volgde hem terwijl hij over de heide schoot. Eriqwyn pakte haar boog vanaf de grond en liep naar het paar toe.
Wayland's ogen werden groot en hij stond op. "Ha! Zou je daar eens naar kijken? Je hebt gemist met de pijl, maar het lijkt erop dat je in plaats daarvan het arme dier doodsbang hebt gemaakt!"
Eriqwyn draaide zich om. Het konijn had binnen een paar seconden een goede afstand afgelegd, maar lag nu stil, zijn witte buik nestelde zich te midden van het korte gras. Ze liep naar het gevallen wezen en tikte het aan met haar laars. Knielend legde ze een hand op zijn borst. Zijn hart was gestopt en zijn bruine oog staarde onbewust naar haar op. Wayland had gelijk; het leek erop dat het wezen van angst was gestorven.
Ze pakte hem bij zijn staart en liep naar Demelza. "De dood is aan jou," zei ze tegen het meisje en overhandigde haar het konijn. "Het telt echter niet mee voor je telling. Je hebt een betere focus nodig. Waar was je aandacht? Op de moord of ergens anders? Het leek me dat de helft van je gedachten niet bij het doel was." Ze keek naar Wayland. "Demelza heeft meer oefening nodig met niet-bewegende doelen totdat ze kan leren haar onverdeelde aandacht te geven."
Wayland haalde kort zijn schouders op en knikte. "Als jij het zegt."
"Wel, meisje?" Eriqwyn hield haar hoofd schuin naar Demelza. "Ga je de pijl niet zoeken die Wayland genereus genoeg was om je te laten gebruiken?"
Demelza's ogen zagen er net zo somber uit als die van het konijn in het leven, en bijna zo leeg als ze waren in de dood toen ze knikte. Ze overhandigde de handboog aan Wayland en rende weg om de pijl op te halen.
Terwijl Eriqwyn zuchtte, zei Wayland softy: "Ah, Queenie. Je bent te hard voor het meisje. Het is waar dat ze niet de helderste zonnevis in de vijver is, maar ze is niet zonder vaardigheid."
"Een vaardigheid onder de Eerste Warder van Minnow's Beck om tijd te verspillen met het vinden."
"En hoe zit het met mij? Linisa en ik zijn de tweede na jou als beschermers van het dorp. Is het onder een Warder om een jonge te helpen een jager te worden? Natuurlijk niet. Zo gaat de cyclus verder en blijft het dorp sterk."
Eriqwyn zoog lucht door haar tanden. "Het is niet nodig om me een lezing te geven, oude vriend. Ik weet dit allemaal. Maar dat meisje …" Ze staarde naar de terugkerende Demelza. "Vervloekt op de dag dat ze werd geboren, zij. Er is iets met haar dat ik niet leuk vind of vertrouw. En hoe vaak vallen konijnen gewoon dood van schrik dood?"
"Het gebeurt wel."
"Maar twee keer in twee weken? Door hetzelfde meisje?" Ze draaide zich om en keek aandachtig naar Wayland, maar verzachtte toen ze zijn kalme blik ontmoette. "Ga door met haar training, maar wees alsjeblieft zuinig op je voortgangsrapporten; Ik heb geen zin om te weten hoe slecht ze het doet, noch hoeveel wezens het haar lukte om zich dood te laten schrikken."
Wayland glimlachte en wendde zich tot het meisje toen ze voor hen stopte, de pijl in haar hand. "Wat heb je tot nu toe vandaag geleerd?" Vroeg hij haar.
Demelza's brede ogen keken van Wayland naar Eriqwyn en weer terug. Haar mond werkte geluidloos voordat ze antwoordde. "Ik leerde…"
Eriqwyn fronste. "Ja meid?"
"Ik heb geleerd dat …"
Oh, uit liefde voor de godin, dacht Eriqwyn.
"Overweeg de vraag," zei Wayland, zijn stem vol geduld.
Demelza staarde naar het konijn in Wayland's hand en na een lang moment knikte ze en zei: "Ik hoorde dat het konijn niet zo slim is als de Melza." Eriqwyn onderdrukte een zucht en draaide zich om. Terwijl ze wegliep, hoorde ze Demelza toevoegen: "Het is echter nog steeds dood."
*****
"Een moeras," bromde Oriken terwijl hij zijn laars met een nat zuigend geluid uit het moeras trok. Hij wierp een blik naar voren over het uitzicht, naar de open vlakte, de schaarse, kromme bomen, de bosjes riet en rietgrassen die het hele landschap bezaaiden. "Dat is precies wat we nodig hebben."
Wolken hadden zich verzameld en de lucht werd wazig met fijne regen. Het moeras was onbegaanbaar tenzij ze het risico wilden nemen om door te ploegen, wat volgens Oriken niet zou gebeuren. Onze zesde dag op de weg en we zijn nog niet eens halverwege onze bestemming, dacht hij, fronsend keek hij naar zijn met modder bedekte laars. Toch, het eerste obstakel tot nu toe, als je die verdomde primaten niet meetelt. Onder het verband op zijn onderarm begon de kras van de klauw van de cravant te kriebelen.
"We moeten een omweg maken," zei Jalis, terwijl ze zich liet zakken naar de overwoekerde overblijfselen van de oude snelweg en haar schoenen uittrok. "Je zei zuid en west, toch?"
"Uhuh." Oriken wreef met een knokkel tegen zijn stoppelige kin om te voorkomen dat hij aan zijn genezende arm krabde. "De kust ligt een stuk dichter bij het westen dan het oosten. Vanaf hier reken ik twintig mijl, zo ongeveer."
Dagra zuchtte. "En wat hebben wij daaraan?"
Oriken haalde zijn schouders op, greep de kroon van zijn hoed en nam hem af. "Als we naar het oosten gaan, kunnen we uiteindelijk dagen of een volledige week toevoegen aan onze reis. Trouwens, ik steek liever over rotsachtige kusten of stranden dan door een moeras te ploegen."
"West is het dan," zei Jalis, terwijl ze haar laarzen uit haar rugzak pakte en ze aan trok. "Het heeft geen zin om te raden hoeveel afstand het moeras bestrijkt. We volgen de rand zo dicht mogelijk." Ze stak een hand uit naar Oriken en hij hielp haar overeind.
"Wat als het recht de oceaan in leidt?" Vroeg Dagra. "Dat zal ons weinig goed doen."
Oriken streek met een hand door zijn haar en verplaatste zijn hoed, waardoor de rand een korte draai kreeg. "In dat geval keren we terug en gaan naar het oosten. Waarom moet je uitgaan van het negatieve, Dag? Niemand van ons is hier blij mee. Je moet een beetje opfleuren."
Dagra mompelde zachtjes en staarde over de met moeras bezaaide heidevelden.
"Wat zeg je?"
"Niets. Vergeet het maar." Dagra's gezicht was een broeierig masker terwijl hij naast het moeras naar het westen stormde.
Terwijl ze volgden, wierp Oriken een blik op Jalis. "Hij is te gespannen. Als er hier verdomde heiligdommen voor de Dyade waren, zouden we hem in een mum van tijd in een betere stemming hebben."
Jalis knikte. "Ik begin te zien hoeveel we van hem hebben gevraagd om met ons mee te doen. Ik waardeerde zijn bezorgdheid niet in de taverne."
"Hij komt er wel door. Zijn geloof is sterker dan iemand die ik ken, tot mijn levenslange ergernis. Het zal hem erdoorheen krijgen."
"Ik hoop dat je gelijk hebt," zei Jalis, "hoewel het voor mij klinkt alsof je vertrouwen stelt in het geloof van Dagra."
Oriken snoof zachtjes. "Daar heb je me."
De middag duurde voort. De regen ging door, licht maar meedogenloos. Jalis en Dagra droegen hun driekwartmantels met opgetrokken mutsen en Oriken trok zijn jas van wolvenhuid aan. Hij was warm, maar droog. Dagra voegde zich bij hen en liep naar de andere kant van Jalis terwijl de drie langs de rand van het moeras dwaalden. Het gesprek was schaars en Oriken vroeg zich af wat hen echt te wachten stond. Ze waren slechts een paar dagen voorbij de beschaving, maar ondanks het bekende Himaeran-landschap had Scapa Fell een geheel eigen sfeer. Door de openheid van de regio voelde hij zich onbegrensd maar ook ongemakkelijk, alsof het land zelf zich bewust was van hun aanwezigheid en hen beschouwde als indringers. Dat was natuurlijk onzin.
Misschien slaat Dag zijn humeur over op mij, dacht hij en schudde toen zijn hoofd. Geen van hen waren vreemden om te reizen en alleen de wildernis te zien van de ene op de andere dag, maar wetende dat ze dieper en dieper op weg gingen naar een uitgestrekt, onbewoond gebied - een gebied vermeden door de levenden en verlaten aan het verleden - hij kon het niet tegenhouden de vrees die begon binnen te kruipen. Was er echt een stad aan de andere kant van de Deadlands? Als dat zo was, dan was het zeker een schim van een plaats, die in de grond afbrokkelde en verteerd werd door vegetatie.
Terwijl hij verder sjokte, nam de regen toe en begon op de rand van zijn hoed te trommelen. Terwijl Jalis en Dagra in hun eigen stille gedachten naast hem liepen, beschouwde Oriken de legende van Lachyla. De stad was gehuld in vage geschiedenis en verfraaide verhalen, maar vier jaar geleden had Oriken het het beste gehoord door een verhalenverteller die door Alder's Folly ging. De man was gestopt voor een nacht in de Lonely Peddler terug toen Oriken en Dagra groentjes waren voor het gilde en nieuwe bewoners voor Alder's Folly, woonden in het gildehuis met Maros en Jalis en de rest van de vrijbuiters terwijl de Peddler nog steeds eigendom was van Alderby.
Om middernacht rook de gemeenschappelijke ruimte van de taverne zwaar met de geuren van rook, bier en zware arbeid. De vrijbuiters verzamelden zich bij hun tafels bij de enkele voordeur. Maros moest altijd bukken en door die deur persen, zelfs voordat de lyakyn-aanval zijn been had verlamd, herinnerde Oriken zich met een steek van medelijden voor zijn halfbloed mentor en vriend. Het gebabbel van gesprekken viel stil in de gemeenschappelijke ruimte toen een vreemdeling binnenkwam en rondkeek. De man van middelbare leeftijd was net zo lang als Oriken. Hij liep naar de bar, gooide de staarten van zijn blauwe en bruine overjas opzij en sprong behendig op de bar.
De raadselachtige verhalenverteller glimlachte met zijn strak geschoren, peper en zout baard. Zijn blik gleed over de rake gezichten van de stille beschermheren. Zijn ogen stonden vitaal. Zijn kin stak slechts een klein beetje vooruit. Terwijl het haardvuur knetterde, streek hij de plooien van zijn lange jas glad en begon zijn verhaal te vertellen…
Op het hoogtepunt van de Dagen der Koningen was Lachyla een levendige en bruisende vestingstad, met meer macht en invloed dan alle andere in Himaera. De mensen vierden de dood met uitgebreide ceremonies op de weelderige begraafplaatsen. De torenhoge muren van het kerkhof waren de eerste verdedigingslinie van de stad, zoals tientallen jaren eerder was bewezen toen een binnenvallend leger de poorten had doorbroken - of dat dachten ze - alleen om zich aan alle kanten omringd door boogschutters te vinden. De oorlogsdagen waren aan het afnemen, maar de vluchtige sterfte van mensen kan het grote koninkrijk spel in één enkele generatie veranderen, terwijl een nieuwe onderdaan oprijst terwijl het bloed van de oude op het spelbord kruipt. De gouden eeuw van vorsten was bestemd voor een rampzalig einde, grotendeels dankzij de acties van één man.
De laatste koning van Lachyla was Mallak Ammenfar. In strijd met de tirannieke soevereinen van het tijdperk, was Mallak een rechtvaardige en eerlijke heerser en slaagde hij er snel in om allianties te sluiten met zijn noordelijke buren. In de vroege dagen van zijn bewind heerste er een ongemakkelijke vrede over Himaera, maar naarmate zijn ambtstermijn voortschreed, maakte zijn diplomatie plaats voor een toenemende paranoia. Met de bedoeling Lachyla tot een zelfstandige stadstaat te maken, begon hij de handelsroutes met de meest noordelijke koninkrijken te sluiten en beperkte het reizen van zijn burgers. Mallak verwaarloosde de verste nederzettingen van het Lachylan-koninkrijk en concentreerde zich alleen op de uitgestrekte, versterkte stad.
Na de dood van zijn moeder leefde hij teruggetrokken en bracht hij veel van zijn tijd door in het lagere heiligdom van het kasteel. Niemand wist wat hij daar deed, zelfs de koningin niet.
Zonder de handel in metalen, edelstenen en andere waardevolle hulpbronnen van Lachyla, raakten de noordelijke koninkrijken in verval en namen de spanningen over het hele land toe.
Ten slotte keerden hoopvolle kooplui en gezanten die Lachyla probeerden te bezoeken van zijn geallieerde buren naar huis met berichten dat de stadspoorten gesloten en onbemand waren. Voorbij die poorten, zeiden ze, Lachyla's begraafplaatsen en de grote Litchway - ooit een constant gebabbel van rustige activiteit - helemaal tot aan de eigenlijke stad, zonder een rouwende of een grondbewoner in zicht. Toegang was voor alle buitenstaanders verboden, zelfs voor die Lachylan-onderdanen uit de afgelegen nederzettingen en forten. Van de stadsbevolking binnen mocht niemand vertrekken.
De koningen van Himaera lieten Lachyla aan hun eigen lot over en besloten tegen de oorlog te beslissen terwijl zij gehoor gaven aan het advies van hun terugkerende ambassadeurs. Een onnatuurlijkheid had zich over de stad gevestigd. Zelfs de vogels veranderden hun koers om te voorkomen dat ze voorbij de muren vlogen, misschien de verkeerdheid op het kerkhof bespeurend - de verwelkte struiken en grassen, de verstoorde grond van de graven …
De geheime activiteiten van de koning onder het kasteel werden door geen sterveling waargenomen, maar de oude godheid van Himaera, Valsana, had dergelijke beperkingen niet. De godin van leven en dood regeerde afzonderlijk en oppermachtig boven alle goden van de gebonden en de niet-gebonden, lang voor de verlichte dagen van de Dyad.
Valsana zag de acties van de koning als een begeerte naar heerschappij buiten zijn positie, en zij veroordeelde hem schuldig aan het reiken naar goddelijkheid. Haar wraak viel op de schouders van niet alleen Mallak, maar iedereen die binnen de stadsmuren woonde.
Ze riep de bewoners van de begraafplaatsen op vanuit hun rustplaatsen. De voorouders zwermden de stad in en drongen binnen in hun nakomelingen, die te bang waren om terug te vechten. Al snel hadden alle mannen, vrouwen en kinderen in de stad zich bij hun gemene gelederen aangesloten.
Toen de koning zijn stad in chaos zag vallen, beval hij de laatste van zijn bewakers de kasteeldeuren van binnenuit te blokkeren. Op die eerste nacht, toen het gekreun van de doden het kasteel omringde, gaf het hart van een oudere dienende dame toe aan de gruwel. Ze ging stilletjes de dood in en stond even rustig weer op. Eén voor één bezweek elk van de dienaren van de koning aan het onvermijdelijke, gevolgd door zijn familie, en uiteindelijk zijn bewakers totdat alleen Mallak overbleef. Voor de levenden was het kasteel hun laatste heiligdom. Voor de rusteloze doden was het een eeuwig graf.
Mallak sloot zichzelf op in de troonzaal en ging op de met juwelen versierde stoel zitten luisteren naar zijn dode onderdanen en familie terwijl ze aan de deuren krabden. Na een tijdje liepen ze weg en werd hij alleen gelaten. Er was een tafel met een bescheiden feestmaal in de troonzaal, maar het eten was bedorven en de wijn veranderde in azijn, en de koning kende wanhoop toen hij de diepten van de vloek van de godin besefte.
Dagen verstreken, en zonder eetbaar voedsel of water om hem te ondersteunen, werd Mallak zwak. Hij wendde zich tot het eten van het rotte fruit en het drinken van de bedorven wijn, maar zijn maag kon geen van beide aan en hij braakte alles weer uit.
Tijd verloor betekenis in de troonzaal zonder ramen, alleen gekenmerkt door rusteloze slaap op de koude stenen vloer. Uitgedroogd en uitgehongerd, verachtte Mallak de naam van de godin voor wat ze hem heeft aangedaan.
Dieper zinkend in delirium begreep de koning de dwaling van zijn wegen. Het enige wat hij had gewild was zijn stad en zijn volk te beschermen tegen het gif van de andere koninkrijken, maar die bescherming had hen allemaal verstikt. De Himaeran Kingdoms waren niet vol met vijanden van Lachyla. De wezens die door de straten en de kasteelgangen zwierven, waren niet de echte monsters. Het echte monster, wist hij, had zichzelf opgesloten in de troonzaal.
"Valsana heb genade," fluisterde Mallak, zijn stem niet meer dan een droge kwaak. Maar er kwam geen genade. Hij broedde op de troon, uitgeput zelfs van wanhoop. Terwijl het gemompel van de doden hem kwelde, gleed koning Mallak Ammenfar van dit leven naar het volgende.
De godin had verleend wat de koning zo begeerde. Haar geschenk aan hem was de volledige overheersing van Lachyla, met niet eens de dood als einde om hem toe te eigenen - omdat de enige echte heerser van de eeuwigheid …de dood zelf is.
"We hebben onderdak nodig," zei Jalis van onder haar kap en trok Oriken terug naar het heden. "De wolken worden donkerder en de regen wordt erger."
"Als mijn ogen me niet bedriegen," zei Dagra, "kan die schuilplaats zich net aan de horizon bevinden." Hij wees naar het wazige landschap.
Oriken zag net de vormen van verschillende kleine structuren te midden van de regen. "Nou, ik zal verdoemd worden."
"Aye," hijgde Dagra. "Waarschijnlijk."
Terwijl ze het tempo opvoeren, zei Jalis: "Tenminste, zonder bos rondom, zullen er deze keer geen cravants zijn."
Dagra bromde zijn instemming. "Maar laten we niet onvoorzichtig worden. Het is niet te zeggen welke andere verrassingen de Deadlands voor ons in petto hebben."
De maag van Oriken gromde. Een dak en een tijdje rusten zou prima zijn, maar ik heb liever een geroosterd konijn. Ik heb de hele dag geen potentiële lunch gezien. Toen ze de gebouwen naderden, loste zijn hoop op beide op. De drie houten hutten waren in een vergevorderd stadium van ineenstorting en verschillende kleinere bouwwerken waren nauwelijks meer dan stapels rottend hout. Daken waren gedeeltelijk ingestort, deuren ontbraken of lagen half verzonken in de grond, en het interieur was overwoekerd en drassig.
Oriken trok zijn sabel en liep naar de verste hut en liet Dagra en Jalis achter om de dichterbij gelegen gebouwen te inspecteren. Een korte zoektocht bevestigde dat het helemaal geen onderdak was, noch was er iets dat de moeite waard was om te redden van de overblijfselen van het door wormen opgegeten meubilair. Hij stapte naar de ingestorte kant van de hut, kronkelend tussen het bemoste puin. Achter het gebouw lagen verschillende korte, stekelige bomen in de luwte van een heuvel; achter hen stonden de kromgetrokken balken van een door de mens gemaakte opening scheef in de zijkant van de heuvel.
"Er is hier een mijn!" Riep hij over zijn schouder.
Jalis kwam even later in zicht. "Doe voorzichtig."
Oriken rende naar de ingang van de mijn en tuurde naar binnen. Met een schouderophalen stapte hij over de drempel. Het eerste stel steunbalken was zichtbaar op korte afstand; verder strekte de rest van de tunnel zich uit in zwartheid. Hij deed een paar passen verder en bukte zich om zijn vingers door het vuil te halen. Tevreden dat het droog was, gooide hij zijn rugzak op de grond en legde zijn zwaardriem erop en ging toen tegen de tunnelmuur zitten.
Jalis haastte zich naar de ingang en duwde haar capuchon naar achteren met een zucht. Even later stapte Dagra achter haar binnen en schudde het water van zijn mantel. Buiten op de hei, de windvlagen en de regen spoot neer met een frisse ijver.
Eenmaal vrij van haar uitrusting ging Jalis zitten met gekruiste benen naast Oriken. "Zodra het voorbij is, gaan we terug naar buiten."
"Waar een mijn is, is er meestal een nederzetting in de buurt," zei Oriken.
Dagra gaf een vrijblijvend gegrom. "Elk onderkomen zal in een net zo slechte staat verkeren als die arbeiderscabines daar. De huizen aan de rand stonden enkele decennia niet leeg, maar deze mijn is al minstens honderd jaar verlaten."
"Hij heeft gelijk," zei Jalis. "Het heeft geen zin om onze hoop op te bouwen. Trouwens, het bos hier in de buurt is veel schaarser; als het zo blijft, komen we geen cravants meer tegen."
"Oké dan," mompelde Dagra terwijl hij voorbijliep. "Geen verrassingen meer. Dat komt me wel goed uit." Hij liet zijn uitrusting tegen de muur vallen en hurkte ernaast, terwijl hij zijn korte zwaard op zijn schoot legde.
Oriken keek langs Jalis om naar de kapotte gebouwen te staren. Hij vroeg zich af hoe de mijnwerkers destijds waren geweest en of ze zoiets als zijn vader waren geweest. Hij blies zijn wangen op en keek in de tegenovergestelde richting naar de diepe duisternis van de tunnel. "Hé, wacht even," mompelde hij. "Is dat …Dag, kijk uit!"
Een schim snelde rechtop Dagra af. Hij stond in een flits op om de aanval frontaal aan te gaan en zijn zwaard in de donkere schim te steken. Met een grom sloeg de aanvaller zijn handen om de nek van Dagra en stak hij het zwaard met brede bladen omhoog door de buik van zijn aanvaller en stak die hoger in de borst. De handen om Dagra's nek verslapten en zijn aanvaller zakte over hem heen. Hij wrikte het zwaard los van het lichaam en het viel op de grond. Het was allemaal binnen enkele seconden gebeurd, maar Oriken en Jalis hadden hun wapens getrokken en klaar voor meer om hen de tunnel uit te jagen. Het moment duurde lang, maar er kwam niets. Oriken keek naar Dagra, wiens ogen gericht waren op het lichaam aan zijn voeten.
Oriken keek naar beneden. "Shit," zei hij, terwijl hij de vuile, pijnlijk bedekte huid, het lange, matte haar en de baard van een naakte man aanschouwde.
Dagra kreunde, liep naar de ingang en stond in de regen te staren.
‘Een kluizenaar?’ Dacht Jalis. "Of zijn er meer, dieper in de mijn?"
"Hoe dan ook, een idioot," zei Oriken. "Wat dacht hij?"
"We zijn zijn huis binnengevallen." Dagra stond met de rug naar hem toe. "Hij beschermde zichzelf."
Jalis schudde haar hoofd. "We vormden geen bedreiging voor hem," vertelde ze aan Dagra.
"We moeten hem verbranden."
Oriken stak zijn handen op. "Goed idee. Ik ga gewoon wat droog hout halen voor een vuur. Er zijn hier zoveel bomen, en het regent helemaal niet."
"Oké, prima!" Dagra draaide zich om en keek hen aan. "Laten we hem tenminste verder naar binnen slepen, als we nog een tijdje blijven."
"Dat kan ik wel," zei Oriken, zonder succes de harde rand van zijn stem proberend vast te houden.
Dagra keek hem aan en na een ogenblik knikte hij kort.
Oriken greep de polsen van de kluizenaar en sleepte het lichaam de tunnel in, waardoor zijn zintuigen alert bleven op verder gevaar. Het was er pikkedonker, maar hij kende de ingangen van de mijn goed. Vijftig meter verder, liep de tunnel schuin weg en hij liet het lijk in de hoek vallen. Een volle minuut stond hij daar en staarde naar de duisternis terwijl ongecontroleerde gedachten aan de rand van zijn emoties duwden.
"Orik!" Jalis 'stem klonk door de tunnel. "Gaat het wel goed?"
"Natuurlijk," riep hij. Hij wierp de duisternis een sombere blik toe en draaide zich toen om zich weer bij zijn vrienden te voegen.
"Je hoefde niet zo ver naar binnen te gaan," zei Dagra toen Oriken de ingang naderde.
"Ik ging niet ver. Ik zat te denken."
"Je kiest je plekken voor zelfreflectie," zei Jalis. "In een verlaten mijn, in het donker, naast een lijk."
"Een beetje respect, alsjeblieft vriend," zei Dagra. "Dat was een levende persoon enkele minuten geleden."
"Hij viel ons aan," zei Jalis, "niet andersom. Je verdedigde jezelf. Je hebt niets om je slecht over te voelen."
"Ik hoefde hem niet te doden."
"Nee, maar je wist niet hoe gevaarlijk hij was, noch dat hij zelfs een man was totdat het te laat was. Voel je er niet schuldig over. We hebben nog een lange weg te gaan en we moeten allemaal ons verstand net zo scherp houden als onze messen."
Dagra mompelde zonder woorden. "Ik wou dat die verdomde regen zou afnemen zodat we in beweging kunnen komen."
Jalis glimlachte. "Dat is de juiste mentaliteit."
Oriken zakte neer om tegen de muur te gaan zitten.
Jalis zat met gekruiste benen naast hem. "Is er iets aan de hand?"
"Nee."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Onthoud dat ik het ben waarmee je praat. Ik kan je ziel zien."
Hij snoof. "Ik heb er geen één."
Dagra kwam erbij. "Je hoeft de Dyade niet te volgen om een ziel te hebben," zei hij. "Iedereen heeft er een. Zelfs jij."
"Ja, goed." Oriken richtte zijn ogen op de duisternis.
"Ja, goed," hield Dagra vol.
"Ik geloof niet in één van je goden, Dag. Dat weet je. Niet de Dyad. Niet de grens. Geen van hen."
"Wel, misschien geloven ze in jou."
"In godsnaam!" Oriken klom overeind en keek boos naar zijn vriend. "Kun je het niet een keer met rust laten?"
Jalis stond op en ging tussen hen staan. "Ik weet niet hoe jullie al die jaren vrienden zijn gebleven", zei ze, terwijl ze een strenge blik van de één naar de ander bracht.
Dagra wuifde afwijzend met een hand. "Ik ook niet."
"Ik wel," zei Oriken. "Ik ben het verchuldigd…" Hij slikte de rest van de woorden terug en drukte zijn lippen stevig op elkaar.
Dagra draaide langzaam zijn hoofd. Zijn ogen gingen omhoog om Oriken met een treurige blik aan te kijken. "Nu niet stoppen," zei hij kalm. "Denk je nog steeds dat je me iets verschuldigd bent? Wat ik voor je deed, deed ik te laat. Ik had eerder een kans, en die heb ik niet genomen. Je bent me niets verschuldigd."
Idioot! Oriken waarschuwde zichzelf. Je kon je mond niet houden. "Dag, kijk, het spijt me. Ik bedoelde niet - "
"Je bedoelde niet," grijnsde Dagra. "Je dacht niet na. Dat is jouw probleem, Oriken. Je denkt nooit." Met een zucht ging hij weer zitten.
Oriken staarde hem aan, maar Dagra zei niets meer en hield zijn ogen op de tegenoverliggende muur gericht, zijn vingers op de hanger om zijn nek. Toen Oriken zich tot Jalis wendde, keek ze hem sereen aan. Hij bedwong de drang om een sjaggie aan te steken, schudde zijn hoofd en liep de duisternis in. Het was lange tijd niet zo erg geweest tussen hem en Dagra. De plaats trof hen allebei.
Hoofdstuk Vier
Stenen Uit Verleden Tijden
"Wat gaan jullie meiden vandaag doen?"
Eriqwyn onderdrukte een zucht en schepte het laatste beetje soep in haar mond om te voorkomen dat ze haar moeder een slap antwoord gaf.
Aan de overkant deelde haar zus een blik met Eriqwyn. "Ik verwacht dat het een dag wordt zoals elke andere," zei Adri. "We zijn blij dat je met ons meedoet bij het ontbijt, moeder. Heb je goed geslapen?"
Hun moeder gaf Adri een kort knikje, toen wemde ze haar blik af en keek ze neer op haar eten.
"Terug in haar eigen wereld," mompelde Eriqwyn.
Adri schraapte haar keel. "Hoe gaan de jonge jagers met hun training om?"
"De meesten zijn veelbelovend, maar ze hebben nog een lange weg te gaan en zullen geen jagers zijn totdat ik ze als zodanig accepteer."
Adri wierp haar een platte blik toe. "Dat, zuster, is een begrip dat niet boven me uit vliegt als de leider van deze gemeenschap."
Eriqwyn boog haar hoofd uit eerbied. "Natuurlijk. Maar vertel me één ding, Adri. Als First Warder is het aanvaarden van de stagiairs mijn verantwoordelijkheid, maar waarom stond je op de groene heide van de godin erop Demelza naar voren te brengen?"
"Ah, ja. Demelza." Adri glimlachte strak. "Je afkeer van het meisje is heel duidelijk, en ik weet dat je haar anders nooit zou hebben geaccepteerd. Ik geef toe dat er iets met haar is dat me ook van streek maakt, maar ze is onschadelijk en ik geloof dat ze potentie heeft."
"Jij en Wayland zien iets in haar dat ik niet zie," zei Eriqwyn. "Haar vooruitgang is traag en haar aandacht is ver te zoeken."
Adri plaatste haar lepel in haar lege kom. "Het betekent niet dat ze niet kan leren. Ze woont alleen, Eri. Ze heeft bewezen dat ze zelfvoorzienend is sinds de oude Ina stierf. Ik heb haar zien terugkeren naar het dorp met konijnen, fazanten, manden met krabben. Op een keer zag ik haar een volwassen wolf, een nargut, terug naar haar hut slepen."
"Nou, ik weet niet hoe ze erin slaagde om ze te vangen zonder netten of vallen of een goed gerichte pijl. Wat ze lijkt te kunnen, komt niet overeen met haar waargenomen vaardigheden. Ik geloof niet dat ze heeft wat nodig is." Eriqwyn haalde haar schouders op. "Ongeacht. Wayland heeft de leiding over het meisje. Als iemand haar in een jager kan veranderen, is hij het. Hij is dol op Demelza en zijn geduld is ongeëvenaard."
"Wayland is een sterke Warder. Net als Linisa." Adri stond op van haar stoel en reikte over de tafel naar de kom van Eriqwyn. "Jullie drieën zijn misschien wel het meest capabele team van Warders dat dit dorp ooit heeft gekend. Minnow's Beck is inderdaad goed beschermd."
"Het is goed van u om dat te zeggen, zuster." Maar waartegen beschermd? Toen Adri de kamer verliet, stond Eriqwyn op van haar stoel en wierp een blik op hun moeder. "Ik ga nu bloemen plukken, mama," zei ze, zichzelf een beetje hatend omdat ze wist dat haar woorden minder in vriendelijkheid en meer in spot werden uitgesproken.
Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.
"Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."
Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.
Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.
Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.
Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.
Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.
Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"
"Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."
"Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"
"Dat zou acceptabel zijn."
"Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer …innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.
Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."
Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."
Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."
"Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."
Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.
"Tot gauw!" Riep Shade haar na.
*****
Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.
Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.
Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Svey’s Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.
"Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."
"Het was hetzelfde in de Arkh voordat de Dyad opkwam," zei Jalis. "Sommige plaatsen begraven hun doden zonder crematie - in de afgelegen gebieden waar ze nog steeds de Bound and Unbound aanbidden over de Dyad."
"Het maakte me nooit zoveel uit," merkte Oriken op. "Wat maakt het uit wat er met je gebeurt als je weg bent?"
"De doden moeten worden verbrand en hun as moet zich verspreiden in de wind," hield Dagra vol. "Laat de botten in de modder zinken, maar laat de geest vrij vliegen." Terwijl hij een stille toevoeging aan zijn gebed opzette, liet hij zijn hanger los en keek langs Jalis naar het westelijke hoogland. Op dat moment kwam de bovenste hoek van een vierkante stenen structuur in zicht tussen de verre heuvels.
Jalis had het ook gezien. Ze zweeg en deed haar rugzak af. "Is dat een kasteel?"
"Ik betwijfel het," zei Oriken. "Te klein."
"Het is groter dan die vestiging aan de rand." Dagra fronste naar het lelijke grijze blok dat even lang als breed was. "Geen ramen op de benedenverdieping. Wie zou op zo'n plek willen wonen?"
"Ik denk niet dat het is gebouwd voor comfort," zei Oriken. "Het is meer dan waarschijnlijk een oude nederzetting."
"Hm." Jalis had de kaart in haar hand en wees er met een vinger op. "Het is hier. Caer Valekha." Ze wierp een blik over de kaart. "Dat betekent dat we iets minder dan halverwege Lachyla zijn."
"Bijna voorbij het punt van geen terugkeer", mompelde Dagra. "Wanneer de bestemming dichterbij is, is de verstandige route verdergaan."
Oriken trok een wenkbrauw op. "Hoor ik een golf van enthousiasme?"
Dagra snoof. "Meer als oplossing."
"Wacht." Jalis staarde naar het bolwerk, terwijl ze de kaart weer opzij legde en haar rugzak over haar schouder slingerde. "Ik dacht dat ik beweging zag."
"Zag je iets," vroeg Dagra terwijl hij langs de rand van het moeras liep. "Het is het stofspoor achter me als ik me omdat ik haast maak om deze plek te verlaten."
"Dag heeft gelijk," zei Oriken terwijl ze zich haastten om hem bij te houden. "Het is niet te zeggen wat daar is, maar het is niet ons doel en ik ben niet nieuwsgierig genoeg naar de cravanten en de kluizenaar."
Jalis knikte. "Akkoord."
Nadat hij afstand tussen hen en het fort had gemaakt, wierp Dagra een omzichtige blik over zijn schouder naar het gebouw. Caer Valekha. Waarom moesten plaatsen destijds zulke grimmige namen hebben? Terwijl ze verder gingen, kromp het bolwerk achter de heuvels, waarachter een glinsterende strook boven de horizon lag - de ochtendzon glinsterde vanaf de kustlijn. "Het is lang geleden dat ik de Echilan-oceaan voor het laatst heb gezien," zei hij weemoedig.
"Ja." Oriken zuchtte en blafte toen lachend. "Weet je nog toen we helemaal naar Mount Sentinel gingen?"
Dagra knikte. "Klauteren over de uitlopers om zo ver mogelijk over het water te kijken."
"We konden niet hoger klimmen."
"En er was daar verdomd allesbehalve schuimende golven."
Oriken lachte. "Dat is waar. Het was een behoorlijk ongelofelijk einde van een verder leuk avontuur. Je grootouders waren ziek van zorgen."
"Ze hebben me wekenlang niet uit het oog verloren. Ja dat herinner ik me."
"Heren, ik haat het om de nostalgie te onderbreken, maar het lijkt erop dat het droge land weer opraakt."
Dagra keek vooruit en zag dat ze gelijk had. Zijn besluit wankelde. Hoewel de moerasmist aan het verdwijnen was, verspreidden de veelbetekenende tekenen van door moeras aangetaste grond zich niet alleen links van hen, maar nu ook vóór hen, waardoor de weg werd geblokkeerd. Een halve mijl afstand, markeerde een donkergroene strook naaldbomen de terugkeer van vaste grond. "Als we naar het westen blijven gaan, is er een kans dat de wetlands dichterbij de kust uitdunnen."
"Dat is positief." Oriken sloeg een hand op de schouder van Dagra. "We zullen een weg vinden. Dat doen we altijd. Rechts?"
"Aye," mompelde Dagra. "Dat doen we altijd."
Hun geluk kwam lang voordat ze de kustlijn bereikten. Vijfhonderd meter langs de rand van het moeras was een ruwe kruising van gedeeltelijk verzonken boomstammen in rijen van drie over het moeras geslingerd.
"Nou, daar ga je." Oriken grijnsde. "Dat was nuttig van iemand."
"Godzijdank," zei Dagra. "Maar ik blijf niet hangen om iedereen te ontmoeten die het heeft gebouwd." Hij plaatste een voet op de eerste half onder water liggende boomstronk en testte zijn gewicht erop. "Lijkt stevig genoeg." Hij stapte op het hout, vond zijn evenwicht en liep naar de volgende boomstronk.
Jalis sprong licht op het hout. "Deze loopbrug ziet er decennia oud, misschien al eeuwenoud uit en ligt waarschijnlijk op de overblijfselen van een vorige kruising. Wie het heeft gebouwd, moet lang dood zijn."
"Honderd jaar of een dag, de goden zien de toekomst en zetten de stukken op hun plaats," zei Dagra. "Ze sturen dingen om ons te testen, maar ze sturen ook dingen om ons te helpen."
"Hé, Dag," riep Oriken van achteren. "Het kan me niet schelen of het goden of geitenherders zijn. Wat je ook maar naar de andere kant brengt."
Dagra schudde zijn hoofd. "De goden gebruiken je al jaren om me te testen, Orik. Spot maar met alles wat je wilt, mijn vriend. Een dezer dagen zal ik je overtuigen dat ik gelijk heb." Glimlachend naar zichzelf, voegde hij eraan toe, Ook al duurt het tot het hiernamaals.
*****
Eriqwyn dwaalde langs de zacht oprijzende kustlijn op enkele meters van de rotsachtige kust. Het gedempte geklots van het getij was het enige geluid anders dan de verre kreten van meeuwen achter haar. Verderop waren er geen vogels, want de groene grassen vergeelden en werden dunner tot levenloze aarde. De gestage helling van de kust rees naar een klif die uitsteekt in de oceaan en omcirkelt het verre voorgebergte van het land. Met nauwelijks een struik of ziekelijk uitziende boom in zicht, helde de dorre aarde af naar een dreigende, grillige muur die zich helemaal in de heide uitstrekte. Een andere muur bedekte de zuidelijke rotspartij en achter de aardlaag vervaagden de wazige toppen van torens en torenspitsen tegen de blauwe hemel.
Haar boog was gespannen, maar Eriqwyn verwachte niet het te moeten gebruiken. Hoe dichter ze naar de omtrek van de Verboden Plaats liep, hoe groter de kans dat dieren van welke aard dan ook werden gezien; net als bij het gras, wierpen de wezens zich terug in de hoge en oude muur. Hier bestond slechts één reden waarvoor ze misschien een wapen nodig had en ze bad tot de godin dat een dergelijke gebeurtenis nooit aan het licht zou komen.
Het was niet nodig om helemaal naar de muur te gaan, ze kon van een afstand genoeg details zien om er zeker van te zijn dat er niets op de loer lag nabij de basis, noch tussen de kantelen erboven. Ze draaide naar het binnenland en volgde een parallelle koers naar de lange muur. Ze volgde een route die generaties lang dagelijks door Warders of jagers van het dorp werd gelopen. Ver naar het oosten keken de hoekige lijnen van Minnows Becks meest zuidelijke gebouwen van achter de voet van de met bomen bedekte Dreaming Dragon Brae, de natuurlijke schuilplaats van het dorp vanuit het noorden en westen. Ze verhoogde haar tempo, hield haar ogen alert en wierp voortdurend blikken rondom, vooral naar de onverbiddelijke barrière van de Verboden Plaats.
Een half uur later bereikte Eriqwyn de noordoostelijke hoek van de muur en het uitgestrekte heidegebied ging voor haar open in rijen van groen en goud, de hoge zon stroomde naar beneden op het glooiende landschap. Ze wierp een blik over de noordelijke muur en volgde de lengte ervan tot deze aan de horizon afliep. Het was niet haar beurt om vandaag de ingang te controleren; die taak was van Linisa, die een jager-in-opleiding zou nemen om voor het eerst door de ijzeren tralies van de ingang van de Verboden Plaats te kijken, net zoals één van de vorige Warders met Eriqwyn had gedaan toen ze een meisje was, en net zoals Wayland binnenkort met Demelza zou doen.
Tevreden dat de kust veilig was, draaide ze zich om naar de derde en laatste etappe van haar circuit en volgde het pad dat terug naar het dorp leidde. Na enkele minuten zag ze een eenzame figuur voor zich.
Demelza, dacht ze. Weer alleen. Uit om een kijkje te nemen door de tralies, zou het?
Nauwelijks had ze het meisje gezien, of Demelza schoot het pad af en verdween in de boomgrens. Fronsend kwamen Eriqwyn's jagersinstincten naar voren en ze stapte het bos in en stapte lichtjes door het struikgewas tussen de bomen. Eriqwyn liet een glimp van beweging zien toen Demelza de ondiepe voet van Dreaming Dragon Brae opging en dook ineen. Op de vlakke top van de heuvel was de natuurlijke open plek van Dragoneye Glade. Eriqwyn verstopte zich tussen de bomen en struiken en zag het meisje de open plek betreden. Demelza stak over naar een met klimop bedekt stenen blok in het midden van de open plek - de offersteen waarnaar de open plek werd vernoemd, de enige dienaar van de klimop omdat niemand de oer goden had aanbeden lang voordat Valsana de wereld veranderde.
Eriqwyn wachtte terwijl de ene minuut zich uitstrekte tot de volgende, Demelza bleef verborgen achter het altaar. Over de open plek ritselde het kreupelhout. De zintuigen van Eriqwyn stonden op scherp. Haar ogen vonden snel het gebied van verstoring. In de struiken glommen een paar wijd uitlopende gele ogen in het zonlicht laag bij de grond. Het wezen stak zijn kop uit op de open plek en Eriqwyn reikte onmiddellijk naar een pijl. Sarbek, dacht ze, terwijl ze de schacht tikte toen het wolfachtige wezen uit het kreupelhout kroop, de zwaardachtige vorm van bot die over zijn rug boog, bleek tegen zijn donkere vacht.
Wolven waren normaal niet zo dicht bij Beck van Minnow, maar Sarbeks waren veel zeldzamer. Zulke wezens hielden zich meestal vast aan het heuvelachtige bos ver in het noordoosten, maar als ze een eenzame, ongewapende mens tegen zouden komen …
De aandacht van de sarbek was op de altaarsteen, waarachter Demelza zich nog steeds verstopte. Het wezen zette verschillende voorzichtige stappen naar voren en hurkte toen, klaar om te springen.
Eriqwyn trok en liet de pijl los en deze stootte in de zijde van de sarbek. Met een hoog gejank viel het wezen om en Demelza kwam meteen uit haar schuilplaats en rende opzij. Ze hurkte, hield een hand tegen de flank en streelde zachtjes het hoofd van de sarbek. Eriqwyn stapte weg van de bomen en het meisje staarde haar aan, haar ogen glinsterend van vocht.
Waarom huilt ze in vredesnaam?
"Waarom moest je dat doen?" Snikte Demelza.
Eriqwyn was verrast. Dat was niet de reactie die ze van het meisje had verwacht. "Je zou hier niet alleen moeten zijn."
Demelza knipperde met haar ogen en de tranen liepen over haar wangen. Ze richtte haar aandacht op de sarbek, even later knipperde het wezen en sloot zijn ogen, blies nog een laatste adem uit en stierf. Nog steeds geknield draaide ze richting Eriqwyn. "Wat heeft ze je ooit aangedaan?" Schreeuwde ze.
"Ik …" Eriqwyn haperde en controleerde zichzelf. "Je was in gevaar, meisje! Je kunt duidelijk niet voor jezelf zorgen. Je zou me moeten bedanken, ondankbaar kind! Als ik hier niet was geweest, zou je momenteel in de kaken van dat wezen doodgebeten worden."
Demelza liet haar hoofd hangen en de tranen liepen over de vacht van de dode sarbek. "Ik was niet in gevaar. Zij was mijn vriendin. Kon je dat niet zien?" Ze stond op en ging rechtop staan en keek naar Eriqwyn. "Ik heb toch geen vrienden in het dorp?" Zei ze beschuldigend. "Er is niemand die me leuk vindt."
Eriqwyn haalde diep adem. "Dat is niet waar, Demelza."
"Ja, het is waar. En je weet het, want jij bent één van hen die me niet mag. Ik zie het, weet je? Ik ben niet gek."
Eriqwyn kon niets zeggen. Het was waar, ze hield echt niet van het meisje, niet dat ze precies kon zeggen waarom. En dat was de waarheid voor veel dorpelingen. Maar dit was een andere kant van Demelza waar ze nog nooit eerder getuige van was geweest. De dood van de sarbek had het meisje meer geraakt dan Eriqwyn ooit had gezien.
"Je kunt geen vrienden maken met de roofdieren in het wild," zei ze. Maar op één of andere manier voelde de verklaring, ondanks haar jarenlange training, zwak. Stond de sarbek echt op het punt aan te vallen? Eriqwyn wist het niet meer zo zeker.
"Misschien kun jij dat niet," snikte Demelza. "Ik dood alleen om te eten, niet omdat ik denk dat alles me wil doden of omdat ik ervan geniet."
Eriqwyn onderdrukte een zucht. "Ik geniet niet van …"
Demelza wierp haar een giftige blik toe en rende toen het bos in.
Eriqwyn leunde met haar boog tegen de altaarsteen en haalde diep adem. Ze wendde zich tot de sarbek, greep de pijl die aan de zijkant uitstak en trok hem los. Ze pakte een vod uit een zakje in haar taille, veegde de pijlpunt af en stopte hem in haar pijlkoker, en stopte toen om het dode wezen te bekijken. Ongeacht de reden, de sarbek was dood en in de wildernis van Scapa Fell mocht niets nuttigs worden weggegooid. Ze haalde haar schouders op, haalde haar jachtdolk tevoorschijn, knielde en begon te werken.
Hoofdstuk Vijf
Contractuele Complicaties
Maros huiverde toen hij tegen de ton met Saltcoast Tan leunde, zijn gewicht op zijn goede been overdroeg en het geruïneerde been een beetje rust gaf. Hij greep de ijzeren rand van het biervat, spande zijn spieren en kwam omhoog. Met een greep zo sterk als metaal, bracht hij het vat naar zijn borst en sloot zijn ellebogen, hield hem stevig vast. Hij bracht een beetje gewicht over op zijn slechte been en deed een stap vooruit. Pijn schoot langs de zijkant van zijn been omhoog en hij spuwde een vloek terwijl een briesje door de achtertuin van de taverne blies en de glans van zweet op zijn voorhoofd afkoelde.
"Verdomde been," gromde hij. Een tijdje geleden had ik dit vat zonder moeite over de weg kunnen dragen. Nu ben ik aan het inspannen en zweten als een bronstig varken, om nog maar te zwijgen van het gebruik van deze vervloekte wagen.
Hij voelde een plotselinge drang om tegen het wiel van de loopkar te trappen, maar hield zich in; het zou dwaas zijn geduld te verliezen terwijl hij twintig liter van zijn meest populaire bier wegbracht. Nog een kleine stap vooruit bracht hem naar de achterkant van de kar. Hij liet zijn last op de planken zakken naast een kleiner vat Carradosi Pale en een nog kleiner vat Vorinsian Redanchor.
Wrijvend over zijn afgeronde buik, zuchtte hij en schudde zijn hoofd. "Het is tegenwoordig Maros the Mountain," mompelde hij. "Vervloek die oorlog van kleine beestjes die zijn verdomde naaldtanden in mijn knie krijgt." Hij hinkte rond naar de voorkant van de kar en pauzeerde om de zijkant van zijn kloppende been te masseren.
Als ik die lyakyn opnieuw zou kunnen doden, zou ik het hier en nu doen; sla zijn tanden eruit en trek zijn kaken recht van zijn gezicht af. En het zou net zo bevredigend zijn als de eerste keer. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Ja, maar geen enkele dagdroom zorgt ervoor dat ik weer goed loop.
Hij greep het lange handvat van de kar, strompelde en gromde zich een weg door de avond-donkere tuin naar de achterdeur van de herberg. Daar aangekomen begon hij met de taak om de vaten van de kar naar de Lonely Peddler te slepen.
De herberg was stil. Afgezien van een handvol vrijbuiters aan één van hun gewone tafels in de voorste hoek, waren slechts enkele stedelingen door de gemeenschappelijke ruimte verspreid. Maros had de jonge barman, Jecaiah, vroeg laten vertrekken om naar zijn vrouw gaan, en hij had ook een paar van de dienende meisjes naar huis gestuurd. Met de ongeopende vaten vastgezet onder de bar, naast de momenteel gebruikte, zette Maros het vat Redanchor bovenop de achterste toonbank, klaar voor morgen of de volgende dag voor de klanten met duurdere smaken.
Hij pakte zijn barkruk en strompelde achter de toonbank vandaan, strompelde naar de vrijbuiters en ging met zijn rug tegen de muur zitten.
"Wat dachten ze?" Zei Alari. "De tien procent verdeeld tussen hen drieën" - ze knikte richting Maros - "en het deel van de baas en het hoofdkantoor; het is goed, maar het zal ze niet ver brengen."
Naast Alari snoof de nieuweling die zij onder haar hoede had. "Ze zouden in plaats daarvan een hoop ongeschoolde banen kunnen krijgen, in de maand of meer zullen ze weg zijn, zoals je me vertelde te doen."
Maros fronste naar de jongeman. "Kirran, dat is de juiste houding voor een beginner, maar niet als je er de rest van je vrije dagen wilt blijven."
"Eh, sorry, baas."
"Geen spijt hebben. Die ondergeschikte banen moeten door iemand worden overgenomen, en nu ben jij die persoon."
Kirran drukte zijn lippen op elkaar en zei niets meer.
Tegenover hem gaf Henwyn een hartelijk lachje. "De baas heeft je daar te pakken, jongen." Hij nam een slok van zijn wijn. "Maar serieus, baas, denk je dat dit contract het waard zal zijn?"
Maros gromde. "Je gok is zo goed als de mijne, Hen. De waarheid is dat ik me afvraag wat de agenda van de Chiddari-vrouw is. Dat is serieus geld dat ze heeft overhandigd, maar er klopt iets niet volgens mij. Heb je ooit iemand gekend die zoveel om een snuisterij geeft dat ze nog nooit hebben gezien? En dat op haar leeftijd?"
Henwyn haalde haar schouders op en wierp een blik op Alari. "Ik, ik had het contract voor slechts tien procent genomen. Het is nog steeds een aanzienlijk bedrag. De waarheid wordt verteld, ik ben een beetje boos dat ik er niet was toen je het op het bord plaatste. Ik zou het hebben gepakt. Een maand alleen in de wildernis? Ja, dat zou ik doen."
"Alleen?" Het meisje naast Henwyn richtte hem met een ontmoedigde blik. "Wanneer ga je me de touwen laten zien?'
"Bah." Henwyn grijnsde door zijn kortgeschoren baard. "Begrijp dit niet verkeerd, meid, maar je kent je tieten nog niet onderscheiden van je tenen. Je bent nog niet klaar om voor zo’n tijd één te zijn met het land."
Het meisje keek hem koel aan. "Ik ken de wildernis," zei ze en draaide zich toen om.
Alari schraapte haar keel. "Heb je aandelen in de legende?" Vroeg ze. "Ik bedoel, ik hoop alleen dat onze vrienden volledig zijn voorbereid, dat is alles."
"Ik weet het niet," gaf Maros toe, zijn gewicht op de kruk leggend. "Ik ken sommigen die het daar niet mee eens zijn, maar ik denk dat verhalen het enige is dat we hebben. Als ik in staat zou zijn, zou ik daar met hen zijn in plaats van me op te sluiten in de Folly. Ik heb nooit de neiging gehad om de Deadlands in te gaan, en ik ben niet te nieuwsgierig geweest naar de Blighted City, maar …" Maros wierp een blik op Jerrick, een vaste klant in de Peddler, die zoals gewoonlijk alleen zat en in zijn beker proeste. "Die hoest wordt erger, oude kerel," zei Maros. "Je moet er een drankje voor krijgen."
"Heh." Jerrick keek op, zijn verwarde ogen schoten naar Maros. "Het helpt niet als ik hoor waar jullie jongeren over praten."
"Dit zijn vrijbuiter-zaken," berispte Maros. "Niet voor jou om naar te luisteren."
"Ja, nou, als een man hoort wat hij hoort, moet hij zijn mening geven, nietwaar? Ik had ooit een vriend bij de buiters, weet je? Moeilijk te doorgronden dat een oude slimmerik zoals ik misschien vrienden had, is het niet? Nou, die had ik. Nu zijn ze allemaal dood, en ’Lijah was de eerste die wegging. Hij was een goede man." Jerrick zuchtte en fronste nadenkend. "Laat me eens kijken …Het moet zo’n vijftig jaar geleden zijn toen Lijah en ik in deze taverne zaten en hij zei dat hij op een missie was. Ja, ze noemden ze destijds missies."
Maros wierp een blik op Alari en haalde haar schouders discreet op.
Jerrick hoestte en proestte in zijn hand voordat hij hem aan zijn broek afveegde en een bossige, witte wenkbrauw optrok. "Zei dat hij een tijdje weg zou zijn, dat hij naar het zuiden ging om een steen te vinden voor een meisje. Je weet wel, de gebruikelijke vreemde onzin waar jullie vrijbuiters mee bezig zijn. Ik vraag hem waar in het zuiden, en hij zegt de Verwoeste Stad, van alle plaatsen. Wel, hij ging weg. Nooit teruggekomen. Het verhaal was dat hij verdwaald was, door monsters of zo, in een moeras was gevallen, zoiets. Ik weet het niet zo zeker. Lijah was een sluwe."
Alari draaide haar kruk om en wachtte tot Jerrick luid zijn keel schraapte tegen zijn knoestige hand. Toen hij klaar was, boog ze zich naar voren en zei: "Wie was het meisje?"
"Verdomd als ik het weet."
Maros schudde zijn hoofd. "Dit is nieuws voor mij."
"Geen reden die je zou hebben gehoord," zei Henwyn. "Eén contract tussen duizenden, van een halve eeuw geleden?"
"Controleer de gegevens," opperde Alari.
"Daar zal je niets vinden," zei Maros. "De archieven hier gaan slechts tien jaar terug. Het hoofdkantoor in Brancosi heeft alle oudere contracten en ledenregisters."
Jerrick sputterde nog een keer hoestend en trok toen een houten pijp en een zak met wat Maros wist dat hij de met drank doordrenkte-geregen tabak uit zijn jas. Ondanks zijn knoestige knokkels propte hij behendig de vochtige bladeren in de pijp en nam vervolgens een slok bier. "Leef bij het mes, sterf bij het mes, zeggen jullie, toch?" Ja, nou, ik denk dat dit mijn messen zijn." Hij zwaaide met zijn pijp en glas, dronk het laatste van zijn bier leeg en stond toen op uit zijn stoel. "Het was goed om met jullie te praten jongens." Hij knikte naar Alari. "En jij, meid."
"Hé, Jerrick," riep Maros hem na.
Een verbaasde uitdrukking kruiste het gezicht van de oude man. "Ah, waar hadden we het over?"
Maros glimlachte droevig. "Leven en dood, geloof ik."
"Ah, ja." De oude man grijnsde zijn tanden bloot. "Twee onderwerpen waar ik genoeg van weet. Nou, dan." Hij hief z’n hand met levervlekken op zijn hoofd alsof hij een hoed aantikte, schuifelde toen door de ruimte en liep de avond in.
Terwijl de salondeuren dichtsloegen, zat Maros in gedachten. Jerricks openbaring stoorde hem. Het stoorde hem veel.
Henwyn keek hem aan. "Wanneer de koerier de volgende keer arriveert, stuur hem dan terug met een verzoek voor de dossiers van vijftig jaar geleden."
"De koerier komt pas veertien dagen terug," zei Maros. "Dan moet hij rondes voltooien voordat hij terugkeert naar de baai. En het zal waarschijnlijk nog een aantal weken duren voordat hij weer terugkomt. Dat is te lang."
"Waarvoor te lang, baas?" Vroeg het meisje naast Henwyn.
Maros fronste naar haar. "Het spijt me, meid, ik ben je naam vergeten."
"Leaf," zei ze.
"Hm. Welnu, Leaf. Zou je zelf een klein koerierscontract willen? Laat Henwyn zien waartoe je in staat bent."
De ogen van Leaf werden groter. "Een baan alleen? Zeker."
"Goed dan. Ontmoet me hier morgen om 12.00 uur. Ik zal het aanvraagformulier tegen die tijd hebben opgesteld. "
"Waar ga ik heen?"
"Guild Hoofdkantoor in Brancosi Bay."
Leaf's mond viel open. "Ik ben nog nooit in de hoofdstad geweest."
"Nou, dit is je kans. Maar schiet wel op, want ik wil die papieren zo snel mogelijk hebben."
"Wat is de haast?" Vroeg Kirran, terwijl hij zijn toon voorzichtig hield.
Maros keek naar de nieuweling. "De haast, jongen, is dat ik geneigd ben om het eens te zijn met Jerrick, dat zijn vriend niet gewoon stierf op de weg. Als een vrijbuiter op zending wordt gestuurd "- hij schudde zijn hoofd toen hij zichzelf betrapte met behulp van het verouderde woord van Jerrick -" dan is de kans groot dat hij of zij een veteraan is - reiziger of reizigervrouw tenminste, zo niet een messenmeester of messenmeesteres."
"Wat zeg je?" Vroeg Henwyn.
"Wat ik zeg, Hen, is dat ik denk dat deze Lijah de Verwoeste Stad heeft gevonden. Sterker nog, ik denk dat Jalis en de jongens het ook zullen vinden, en ik zal verdoemd zijn als ik hen hetzelfde lot zal laten ondergaan."
De laatste bezoekers van de nacht verdwijnen door de deuren van de salon naar het donker, waardoor Maros alleen blijft, terwijl een paar meiden de vloeren dweilen en de tafels schoonvegen. Het gekletter van potten en pannen kwam uit de keuken waar de chef-kok Luthan bezig was met zijn eigen taken aan het einde van de dienst.
Na een paar minuten hoorde Maros een geritsel en keek achter de bar. Luthan had de keuken verlaten en was op weg naar Maros. Zijn gebleekte schort en bandana waren net zo ongerept als altijd toen hij de openbare ruimte betrad, zelfs als de plaats vol was met klanten. Meer dan alleen een chef-kok, had Luthan's beroemde wit zand maaltijd hem iets van een naam gegeven in deze delen en hij had een imago te behouden, iets dat hij met een rustige, maar zelfverzekerde, etiquette wist te beheren.
"Wat vind je van een hapje eten?" Zei de chef. "Ik maak iets voor mezelf voordat ik naar huis ga. Waarom eet je niet met me mee? Baas?"
"Hm?" Maros ving Luthan's blik en pufte met zijn wangen. "Nee, niet voor mij. Het is te laat."
De gladgeschoren chef-kok trok een barkruk naar zich toe en ging erop zitten. Zijn blauwe ogen bestudeerden het gezicht van Maros. "Iets zit je dwars." Het was geen vraag; met Luthan was dat nooit zo.
"Ik maak me zorgen om Jalis en de jongens. Ik begon te denken dat ik ze naar draken had gestuurd, maar nu denk ik dat het misschien erger is."
"Dat is altijd een risico voor een vrijbuiter," zei Luthan.
"Klopt." Maros klemde zijn vuist en wreef met zijn andere hand over de knokkels. "Maar het begint hier iets ongemakkelijk aan te voelen."
Aan het einde van de gemeenschappelijke ruimte zwaaiden de salondeuren open. Een man kwam binnen, bleef in de deuropening staan om zijn overjas glad te strijken en zijn geruite pet te verwijderen. Hij bekeek Maros van die afstand terwijl hij doelbewust naar de bar liep.
Luthan schraapte zijn keel en sprong van zijn kruk om snel de keuken in te lopen.
"We zijn gesloten voor de nacht," vertelde Maros de nieuwkomer. "Tenzij u een kamer zoekt?"
De man zuchtte toen hij de bar bereikte en legde zijn pet op de eiken bar. "Ik ben hier niet als klant, goede herbergmeester."
Maros observeerde hem. Het slappe gezicht van de vreemdeling was gladgeschoren, zijn kleding was ruig maar fijngesneden en hij was zeker niet het soort dat graag zijn handen vuil maakte. Maros vermoedde dat hij eind veertig was. "Ik kan niet zeggen dat ik je hier vaker heb gezien, vriend. Ben je hier om een contract aan te bieden?"
"Niet helemaal." De man klonk vermoeid. "Ik ben hier voor een contract, maar dat is helaas al overeengekomen."
"Ik snap het." Een straaltje ergernis sloop naar binnen terwijl Maros wenste dat de man ter zake zou komen. "Geef dan alsjeblieft je zaak aan."
"Ik verliet het gehucht Balen vijf uur geleden," zei de man, terwijl hij in zijn mantel reikte en een gebonden rol perkament naar voren bracht die hij op de gepolijste bar naast zijn pet legde. "Ik ben te moe voor uitgebreide formaliteiten, en misschien neem ik je aanbod van een kamer wel aan. Het was een lange en beslist zeldzame dag."
"Elf koperstukken voor een kamer," mompelde Maros. "Vijftien als je 's ochtends een warm ontbijt wilt."
De man drukte zijn lippen op elkaar en hield Maros z’n blik vast. "Goede herbergmeester, ik denk liever dat nadat je de inhoud van dit document hebt gelezen en volledig hebt verteerd" - hij tikte op de rol perkament voor hem - "je kunt overwegen het gebruik van een kamer als een gebaar met het tonen van goede wil."
Maros klemde zijn tanden op elkaar, wierp een blik op het perkament en keek de nieuwkomer boos aan. Zijn geduld nam af. Om de man zijn recht te geven, leek hij zich niet bewust van Maros’ reputatie, noch leek hij in het minst geïntimideerd door zijn half-jotunn-maat; Maros had over de bar kunnen reiken en het gezicht van de man met één harige vuist kunnen verpletteren als hij daar zin in had. Zelfs op de hoge kruk stak hij nog steeds meer dan een meter boven de man uit.
"Ik accepteer het ontbijt ook als een hoffelijkheid," voegde de man toe.
Maros’ frons verdiepte dat beetje verder terwijl hij zich van de kruk ophees, zijn grote handen op de bar zette en opdook. "En waarom," rommelde hij, "zou ik u deze gulheid willen verlenen, vriend?"
De vreemdeling haalde diep adem voordat hij antwoordde. "Het lijkt erop dat ik in mijn vermoeidheid heb verzuimd mezelf voor te stellen. Mijn naam," zei hij, volkomen onverstoord toen hij zijn ogen ophief om Maros aan te kijken, "is Randallen Chiddari."
"Ah." Maros staarde hem aan. "Dan ben ik blij dat je er bent. Enkele jaren geleden - heel wat jaren geleden - lijkt het erop dat een van onze ‘buiters’ was ingehuurd om naar hetzelfde gebied te reizen als drie van mij nu, om het contract van je moeder te vervullen. Die man is nooit teruggekomen, en het is mijn sterke vermoeden dat hij is ingehuurd door je moeder, of misschien één van haar ouders. Ik moet met haar praten."
Randallen snoof. "Ik heb haar ouders nooit gekend. Haar moeder is vijftig jaar dood, begraven op het familiegraf in Eihazwood. Wat mijn lieve moeder betreft, ik ben bang dat ze je vragen niet kan beantwoorden."
"Oh?" Maros tuitte zijn lippen. "En waarom zou dat zijn?"
"Omdat, goede herbergmeester, in de vroege uren van deze ochtend ze alle interesse in je kleine overeenkomst verloor. Ze is, kort gezegd, dood."
Hoofdstuk zes
Twee Uiteinden Van De Weg
Maros verliet zijn vertrekken boven de gemeenschappelijke ruimte van de herberg en begaf zich naar beneden, greep de stevige leuning terwijl hij één voor één de trap af strompelde.
Waarom heb ik nog steeds de privévleugel boven? Hij maakte een mentale notitie om de vrijbuiters-vleugel, waaronder zijn eigen kamers en die van zijn drie afwezige vrienden, te ruilen met één van de gastvleugels beneden.
Een half dozijn treden van de bodem, hij pauzeerde en onderdrukte een geeuw achter zijn hand terwijl hij de openbare ruimte bestudeerde. Op dit vroege uur waren er slechts drie vaste gasten in de gemeenschappelijke ruimte. Ze waren allemaal overnachtende gasten en aten een eenzaam ontbijt aan aparte tafels.
Maros’ schoen schraapte over de vloer terwijl hij zijn geruïneerde been de resterende treden naar beneden sleepte. Zijn ogen waren gericht op een bepaalde gast, die van zijn ontbijt opkeek en een sombere begroeting knikte. Randallen Chiddari had één van Luthan's beroemde witte zand maaltijd op een bord, een druppel saus die uit een dikke plak vlees sijpelde dat tussen de knapperige plakken brood uitstak. Maros fluisterde een vermoeide vloek terwijl hij zich een weg baande.
De keukendeur zwaaide open toen hij passeerde en hij werd begroet met een gapende glimlach van het opkomende dienende meisje. "Goedemorgen, Diela," zei hij en hij glimlachte terug.
"Morgen," baas. Koffie?"
Hij knikte.
"Ik zal het meteen brengen."
Maros bereikte de tafel van Randallen en tuurde naar zijn gast. "Meester Chiddari, mag ik gaan zitten?"
Randallen liet zijn witte zand op het bord vallen en keek op. "Alsjeblieft," zei hij vlak.
Maros kon de zieke humor van de man voelen. Goden, dacht hij, hoe ik een hekel heb aan de diplomatie die gepaard gaat met Guild Official. "Mijn dank," zei hij. Hij liet zich op een kruk tegenover hem zakken en onderdrukte een huivering terwijl hij zijn voet naar een comfortabelere positie bracht. Ik zou een zitplaats in de grootte van Maros aan elke tafel moeten plaatsen om dit soort momenten te voorkomen. Hij kronkelde zich op de lage stoel schraapte hij zijn keel. "Meester Chiddari -"
Randallen rolde met zijn ogen. "Ik heb geen geduld voor die onzin. Ik ben een dorpsman. In Balen noemt iedereen me Ral, zelfs degenen tegen wie ik een wederzijdse afkeer heb. Ik zou je vragen hetzelfde te doen."
Dus hij wil vanochtend een praatjesmaker zijn. Daar kan ik mee leven. "Heel goed, Ral." Maros gebaarde naar het gedeeltelijk geconsumeerde voedsel op het bord van de man. "Wat vind je van je ontbijt?"
Randallen wierp hem een platte blik toe. "Heb je tijd gehad om ons probleem te overwegen?"
"Ik heb de hele nacht weinig anders gedaan," zei Maros. "Inclusief slapen."
"Dat kan ik me indenken."
Maros stak zijn hand in zijn vestzak en haalde er een perkament uit, vouwde het open en legde het op de tafel. "Het contract tussen je moeder en het Vrijbuiters-gilde is voor de ontdekking en het terughalen van één grafjuweel van de familie Chiddari."
"Ja, ja. En er zitten vijfhonderd zilverstukken van mijn moeder in je schatkist."
Maros knikte. "Opzijgezet voor de vrijbuiters die het contract zijn aangegaan."
"Dat brengt ons bij het probleem." Randallen slaakte een zucht toen Diela aan tafel kwam.
"Kijk eens, baas." Diela zette een dampende kroes koffie voor Maros. Hij slikte een mondvol van de warme drank en zuchtte tevreden en knikte bedankt.
Terwijl het bedienende meisje haar werk voortzette, trok Randallen een wenkbrauw op. "Het probleem?"
"Zoals ik u gisteravond heb uitgelegd, loopt een contract niet af in geval van overlijden van de klant." Maros zweeg even om nog een slok koffie te nemen. "Het spijt me echt om over je moeder te horen. Ze leek me een …"
"Ik ben al veel te lang in deze taverne", zei Randallen scherp. "Dus, alsjeblieft, bespaar me de clichés en laten we deze zaak tot een einde brengen. Je hebt een bedrag in je bezit dat toevallig het overgrote deel van het spaargeld van mijn moeder is. Begrijp je wat dat betekent?"
"Ik denk het wel."
"Het betekent dat ik, als de zoon van mijn lieve moeder en enige erfgenaam, mezelf plotseling zonder erfdeel bevind. Dat kan niet. Ik heb een vrouw en twee dochters. Ik zorgde voor mijn moeder zo lang als ik kon. Als ik sterf, krijgen mijn vrouw en mijn meisjes alles wat ik in mijn leven kan vergaren, wat ik op mijn beurt verdien met het spaargeld van mijn moeder."
Maros tuitte zijn lippen, rekening houdend met het punt. "In overeenstemming met de voorwaarden van gildecontracten en -beleid," zei hij voorzichtig, "kunnen betalingen alleen worden geretourneerd als een contract niet wordt nagekomen. In dat geval zou een volledige negentig procent worden teruggegeven aan de begunstigde."
"Oh."
"Inderdaad. Maar ik moet je adviseren, en ik ben bang dat dit het gedeelte is dat je misschien niet leuk vindt …" Maros pakte het contract van de tafel en bracht het naar zijn gezicht, scheelkijkend naar zijn eigen handschrift totdat hij het gedeelte vond dat hij wilde. Hij draaide het papier om, legde het voor Randallen en tikte met een vinger op de betreffende paragraaf. "Kijk hier? Je zult merken dat je moeder geen begunstigde heeft genoemd. Technisch gezien betekent dat dat ik niet verplicht ben je als zodanig te accepteren. Echter-"
"Wat? Heb je haar niet eens om een naam gevraagd?"
Maros glimlachte koud. "Als een klant een begunstigde wenst te noemen, kan hij dat doen, maar het is geen essentieel onderdeel van de overeenkomst. Als je moeder je in gedachten had, had ze alle kans om je te noemen."
"Wel, de ondankbare …" De wangen van Randallen gloeiden van woede terwijl hij naar het perkament staarde.
"Het is een hachelijke situatie," zei Maros. "Daar ben ik het mee eens. We hebben over uw probleem gesproken, maar u moet zich realiseren dat de munt twee kanten heeft." Hij boog zich naar voren en liet zijn stem zakken. "Ik heb drie goede mensen die hun leven riskeren op een plek waar niemand in eeuwen is geweest, één van de weinige in heel Himaera die het symbool van de Dood draagt. Mijn vrijbuiters - mijn familie - zijn naar de Verwoeste Stad gereisd om het erfstuk van je moeder te vinden. De potentiële gevaren, ik ben er zeker van dat je het daarmee eens bent, zijn onvoorstelbaar." Hij stak een vinger tegen het perkament. "Dit contract is een verzekering voor mijn vrijbuiters die tijdens de onderneming hun leven kunnen verliezen. Je bent je moeder kwijt. Dat is spijtig. Maar als mijn vrijbuiters niet terugkeren uit de Deadlands - "
"Dat is niet mijn zorg! Niemand heeft hen gedwongen het contract aan te nemen."
"Meester Chiddari." Maros ging overeind staan en leunde over de tafel. "Je hebt de neiging me te onderbreken. Als je dat niet had gedaan, had je me al horen zeggen dat ik overweeg je te accepteren als begunstigde in plaats van je moeder. Let op: ik zei het overwegen. Of ik het doe of niet, hangt van jou af. Zoals ik het zie, heb je één optie. Als mijn mensen terugkomen met het erfstuk - wat ze zullen doen als het bestaat, of ze zullen sterven terwijl ze het proberen - zou ik je adviseren het genadig van hen te accepteren. Als ze niet terugkeren - "
"Dat is onacceptabel!" Het gezicht van Randallen trilde van onderdrukte woede. "Ik eis dat u …"
Maros’ knokkels braken terwijl hij zijn vuisten op elkaar klemde en ze op de tafel leunde. Het hout dat onder zijn gewicht kraakte, was het enige geluid in de gemeenschappelijke ruimte. "Je eist niets van het Vrijbuiters-gilde, kleine man. Nog een onsmakelijk trekje in die houding van je, en ik vergeet niet alleen je aan het contract toe te voegen, ik zal je ook door de deuren van de salon lanceren. Probeer me niet verder uit."
Maros haalde diep adem om weer tot zichzelf te komen, tevreden toen hij zag dat Randallen de brok in zijn keel doorslikte. De boodschap leek te zijn doorgekomen.
"Denk hier eens over na," zei Maros, en hij liet zijn stem weer zakken. "Het juweel zal van jou zijn. Ik kan niet zeggen of het minder of meer waard is dan het spaargeld van je moeder, maar ik zou willen wedden dat het waarschijnlijk in de buurt komt. Als je het geld zo graag wilt, doe jezelf dan een plezier en verkoop het verdomde ding. Ik weet zeker dat je een koper in Brancosi Bay zult vinden. Ik zou je zelfs in contact kunnen brengen met een paar potentiëlen, uiteraard tegen een kleine vergoeding."
Ondanks de afnemende woede van Randallen, was de nederlaag in zijn ogen te zien toen hij ze op de tafel liet zakken. "Ik ben bang dat het verkopen van het juweel uitgesloten is."
"Waarom?"
"Omdat" —Randallen hapte naar adem – "Moeder benadrukte dat het bij haar was toen ze stierf. Dat was haar enige doel om het bloedige ding in de eerste plaats te willen. Ik had gehoopt dat met haar overlijden …"
"Dus je probeert het geld terug te krijgen, omdat je denkt dat het contract nietig is, is dat het?"
"Misschien." Het gezicht van Randallen was net een steenachtig masker.
"Nou" - Maros haalde zijn schouders op - "Het spijt me te moeten zeggen dat dat niet het geval is. Je moeder heeft die boot misschien gemist, maar het contract blijft bestaan. Het juweel zal van jou zijn om mee te doen zoals je wilt."
Randallen schudde zijn hoofd. "Niet zo. Ze wilde niet alleen dat het in haar bezit was voordat ze stierf."
"Wil je zeggen dat ze wilde dat het bij haar werd verbrand?" Maros blafte een lach. "Als je bereid bent iets van die waarde op de brandstapel te gooien, dan is dat jouw zaak."
"Oh, het is erger dan dat. Veel slechter. Zie je, mijn lieve, dode moeder wil dat het verdomde juweel in de grond wordt gegooid. Waarvoor? Om over honderd jaar opgegraven te worden door een gelukkige goudzoeker? Ze zal er niet van profiteren, en ik zeker niet!" Randallen haalde diep adem. "Het is een verdomde, zinloze verspilling."
Maros haalde haar schouders op. "Het is geen onredelijk verzoek. Mensen krijgen hun bezittingen altijd begraven met hun as."
Randallen zoog lucht door zijn tanden. "Heb ik iets gezegd over crematie?"
Maros fronste. "Wel, ik …Oh."
"Ja." Randallen glimlachte koud en reikte in zijn overjas. Hij trok de rol perkament van de vorige avond eruit en zwaaide ermee naar Maros. "Het zit hier allemaal in. Moeders laatste wensen. Ze wordt niet gecremeerd, ze wordt begraven."
*****
Renfrey draaide op zijn stoel aan zijn gebruikelijke tafel langs de zijmuur van de gemeenschappelijke ruimte van de Lonely Peddler. Het was nog geen middag en hij was al de tel kwijt van hoeveel glazen Redanchor hij had verbruikt. Op zijn vrije dagen van de molen dronk hij vroeg om de drukte te vermijden. Tegen de tijd dat de beschermheren van de avond binnenstromen, zou hij thuis zijn en het eraf slapen tot twee uur voor zonsopgang. Daarna ging hij aan de slag, graanzakken slepen en tillen, zakken op boerenwagens tillen, de tandwielen ontlasten die de molen van klompen bloem en vuil draaiden, en stront verwijderen van de dam en de vijver. Bij de goden was het ellendig werk, maar het betaalde voor het bier.
Renfrey genoot van zijn privacy. Een man kon alleen zitten en gekscherend kijken van een afstand als hij dat wilde. Niet dat er iets geks te halen viel van de tientallen klanten in de Peddler. De pretentieuze koopman in de hoek had een paar potige lijfwachten die hem gezelschap hielden. De twee bosmannen die stilletjes aan de andere kant van de gemeenschappelijke ruimte aan het eten waren, zagen er helemaal niet leuk uit. En dan waren er de vrijbuiters.
Zou niet op ze pissen als ze dat nodig hadden. Hij fronste naar zijn beker met Redanchor, nam toen een slok van het sterke bier en zette de beker weer neer met een dreun. Vloeistof vloog over de rand voordat het weer naar binnen kletterde. "Ja," zei Renfrey, "kom waar je thuishoort, rotte.."
Zijn blik gleed door de kamer, over de vrijbuiters die diep in een rustig gesprek zaten, op de enorme pummel van een barman en kwam uiteindelijk terecht op het bedienende meisje dat een tafel in het midden van de ruimte aan het schoonmaken was. Leuke benen daaronder. Romig. Zacht. Leuke tieten ook. Brutale kleine dingen, ze waren, opgeduwd door haar outfit, klein maar slaagde erin om over haar jurk te hangen. Er is echter niet veel om naar te kijken. Renfrey gluurde naar de zachtheid rond de taille van het meisje.
Het dienende meisje keek op van haar werk en ving hem op. Hij grijnsde en ze glimlachte terug.
Oh, ja, ik zou die als een varken besmeuren, dacht hij, terwijl hij haar zachte kont zag wiebelen terwijl ze wegliep. Hij likte zijn lippen en tikte een opening tussen zijn tanden.
Het gesprek van de tafel van de vrijbuiters dreef voorbij en Renfrey mompelde een vloek. Vrijbuiters konden rotten in de kuil dat interesseerde hem niks, elke laatste die zichzelf belangrijk vindt, van die vrouwen stelende opscheppers. Ze waren een plaag in de stad. Als er nog een taverne was in Alder's Folly, zou hij daar drinken in plaats van bij de Peddler. Hij dronk bier en luisterde naar hun woorden.
"…die hoeveelheid geldstukken…"
"…ik zou het zelf niet genomen hebben…"
"Maros zegt…"
"Wat als er waarheid in zit?"
"Fucking Vrijbuiters," tekende Renfrey. "Goed om niets te neuken."
Eén van hen, een bebaarde kerel die iets jonger was dan Renfrey, wierp een blik op zijn ogen maar bleef met zijn metgezellen praten.
"Ja, ga door," zei Renfrey met een stijgende stem. "Niets anders dan shit praten doe je!" Dat trok hun aandacht.
"Neem me niet kwalijk, Ren," zei degene met de baard. "Beledigen we je op de één of andere manier?"
Renfrey kende de naam van de klootzak niet. Vond het niet leuk dat de pik hem wel kende. "Mij beledigen?" Hij smeet zijn kopje op de tafel, wankelde op zijn kruk en hield zichzelf vast. "Ja, dat zou ik wel zeggen."
"Hoe doen we dat, meester Renfrey?" Zei het jonge meisje naast het baardachtige gezicht.
Meester? Fucking Meester nu, ikke? Ik heb die rijpe kleine teef nog niet eerder gezien. "Welnu, meisje, ik denk dat we kunnen beginnen met dat je me geen Meester noemt." Hij wierp een blik op de bebaarde naast haar. "Of Ren trouwens. Hoe klinkt dat?"
Terwijl de vrijbuiters blikken uitwisselden, weergalmde een rommelende stem van achter de bar. "We gaan niet schreeuwen hier, Renfrey. Je kent de regels."
Hij richtte zijn aandacht op de lelijke bruut die opdook als een eik achter de bar. "Het gaat je niet aan, barkeeper. Laat mij en deze partij erover praten, waarom niet?"
"Ah." De halfbloed sloeg zijn armen over elkaar. "Dus het is nu barkeeper, toch? Heb je me nu gedegradeerd?"
"Wat heb ik gedaan?" Renfrey fronste terwijl de grijns van de idioot zijn gehavende gezicht wijd open splitste. Maros, dacht hij. Aye, zo heet hij. Het kon hem nooit zoveel schelen, zolang hij het bier maar bleef inschenken.
"Ik zal je wat vertellen," zei Maros, en Renfrey besefte dat het gebabbel van het gesprek in de ruimte was gedempt, "ik laat je me maar één keer herbergier noemen. Wat denk je ervan, grote jongen?"
Renfrey barstte in lachen uit en spuugde uit zijn mond. "Wat denk je ervan als ik je blijf noemen? Hoe klinkt dat, barkeeper? Gehoord dat zij je eens de Berg noemde. Ziet er nu niet zo machtig uit, of wel? Denk dat je omvergeworpen bent, denk ik."
Maros kneep zijn ogen samen. Langzaam, opzettelijk, steeg hij naar zijn volledige lengte. "Aye, de berg is omvergeworpen," zei hij met gecontroleerde stem, "maar ik ben nog niet klaar met vallen."
Renfrey grijnsde. "Hoorde dat het een beest was die velde, zoals de os die je moeder heeft verkracht." Hij pakte zijn beker, maar zijn knokkels raakten de rand. De bronzen beker kantelde en morste de inhoud in een schuimige plas op de tafel. Hij zag hoe de beker van de rand rolde en op de vloer kletterde.
BOEM. Schrapen. BOEM. Schrapen…
Hij keek op om de oorzaak van de commotie te vinden. De barkeeper tilde het luik aan het einde van de bar op, strompelde de gemeenschappelijke ruimte in en liep recht op Renfrey af.
"Shit."
"Weet je wat er gebeurt met zachte, zachte kleine vuilspugers die een vallende berg in de weg staan?" Schrapen, BOOM. Maros torende uit boven Renfrey. "Ze breken."
Twee enorme handen hieven hem de lucht in. Hij stak zijn vingers in de onderarmen van de boomstam. Zijn hoofd duizelde en het monster onder hem vervaagde in twee. "Fucking oger!" Krijste hij. "Help!" De inhoud van zijn maag dreigde te evacueren terwijl hij de ene kant op werd geslingerd, dan weer de andere.
"Je bent weg!" Brulde de oger in zijn oor.
Hij vloog. Hij vloog eigenlijk. Fel licht schoot in zijn visioen en hij besefte vaag dat hij naar de zon staarde.
"Lieve, gezegende Aveia!" Riep hij. Toen belande hij in het vuil, borrelde een slok bier naar boven en viel bewusteloos neer.
*****
Frustratie woedde in Maros met elke voorbijgaande minuut. De venter was vrijgemaakt van de overgebleven klanten en hij had de grendel over de deuren van de salon getrokken om verdere indringers te stoppen. De enige mensen in de gemeenschappelijke ruimte waren Henwyn en Leaf, die allebei Renfrey's misbruik hadden geleden, zaten met Luthan op een van zijn zeldzame pauzes vanuit de keuken.
Hij greep zijn kruk en strompelde naar hen toe. "Maak deze zin af," zei hij tegen Leaf. "Wanneer een vrijbuiter een gevoel heeft …"
Leaf wierp een glimlach op de vier mannen. "Heeft ze meestal gelijk."
Henwyn grinnikte. Tegen Maros zei hij: "Je hebt het weer over Jalis en de anderen."
Maros knikte.
"Kijk," zei Henwyn, "ik heb geen openstaande vacatures, en ik zit zonder Leaf terwijl ze naar Brancosi Bay vertrekt. Als het je op je gemak stelt, kan ik ze gaan zoeken. Kost je natuurlijk een klein deel."
Luthan leunde met zijn ellebogen op de tafel. "Als je een wagen huurt, zou je ze in slechts een paar dagen inhalen."
Maros dacht erover na. "Ik heb ze hierin gebracht door het contract in de eerste plaats te accepteren. Als het terugbrengen op de schouders van iemand ligt, is het op die van mij. Ik heb Balen bereikt en terug, ik kan verdomd goed de Deadlands in." Hij ving de blik op van Henwyn naar Luthan, terwijl Leaf nonchalant omdraaide om door de ruimte te staren. "Oh, ik weet wat jullie drieën denken. Je denkt dat er geen kans is dat ik ze kan inhalen."
"Als je me toestaat om bot te zijn," zei Luthan, "ik denk dat het goed voor je is om, als het ware, je benen te strekken. Dat heb ik liever dan je hier te zien zitten en je druk te maken over onze vrienden totdat je een man in de grond stopt. "
"Wat moet dat betekenen?"
"Kom op, baas. Je weet dat je Renfrey met iets meer etiquette had kunnen behandelen. De man is misschien een beetje verbale diarree en een verspilling van goed bier, maar hij is een vaste klant en zijn zakken zijn diep."
"Hmph. Het lot van die klootzak was al bezegeld."
"Misschien wel, maar het probleem blijft - je zult niet rusten voordat je weet dat Jalis en de anderen veilig zijn, en een herberg is niet de plek om rond te hangen met een hete kop. Ik vertel je dit als een vriend. Toen je me vroeg om me bij je te voegen als je chef-kok, kwam ik hier helemaal uit Aster naartoe omdat ik geloof in je had als een herbergier, hoewel je het nog nooit eerder haf gedaan. Evenzo heb ik nu vertrouwen in je."
Maros gromde. "Ik waardeer de stem van vertrouwen."
Henwyn stak zijn hand op. "Laat me tenminste met je meegaan. Ik ben liever onderweg dan hier te blijven wachten tot er een baan verschijnt."
"Ha! Hen, jij bent er het langste bij van ons allemaal. Ik ben blij dat je meegaat. Trouwens, ik denk dat ik wel een boogschutter nodig heb als ik kans wil hebben om vlees op het vuur te krijgen. Het beste wat ik je kan bieden is echter een tiende van de tien procent niet-terugkeer garantie."
Henwyn haalde zijn schouders op. "Dat is meer dan redelijk. Als het Fenn was in plaats van Jalis, zou ik echter op veel meer aandringen."
Maros grijnsde strak. "Als het Fenn was, zouden we deze discussie niet hebben."
"Als dat geregeld is," zei Luthan, "dan wil ik niet dat je je zorgen maakt over de herberg terwijl je weg bent. Ik zal voor haar zorgen in jouw plaats - ja, zelfs bovenop mijn keukenplichten."
Henwyn nam een slok van zijn wijn en stond op. "Ik zal in de stad om een wagen vragen. Als iemand die heeft of iemand bereid is om te helpen, kies ik degene die ik het minst leuk vind en laat het gebeuren. Leaf hier heeft het aanvraagformulier voor het hoofdkantoor. Ze zal snel genoeg vertrekken. Klopt toch, meisje?"
Leaf stond op om naast hem te gaan staan. "Mijn tas is al ingepakt. Ik hoef het alleen maar uit het gildehuis te halen."
"Veel geluk," zei Maros. "En niet blijven hangen."
Leaf grijnsde. "Dat doe ik nooit." Met een knipoog naar Henwyn liep ze de kamer door en glipte door de salondeuren.
"Ze heeft meer potentieel dan de meeste nieuwelingen, die," zei Maros. "En een fijne leraar aan jou, Henwyn. Ik kon geen betere groep vragen. Dat geldt ook voor jou, Luthan."
"Hé, nu." De chef duwde zijn stoel naar achteren en trok zijn schort recht. "Laat me niet zacht worden, niet als ik de potten nog moet schoonmaken."
*****
Jalis hurkte, richtte en drukte op de trekker van de kruisboog. Even later liet de balukha-vogel- in de verte een gepijnigde schreeuw horen en nam verschillende wankele stappen opzij en zakte toen voorover in elkaar.
Ze grijnsde tevreden naar de mannen. "Begrepen!"
"Goed schot, meisje," zei Dagra.
Jalis grijnsde. "Ik leef voor je lof, Baardmans." Ze stond op en maakte een buiging, zich er volledig van bewust dat het gebaar niet op haar plaats was met haar wapens en in haar reisuitrusting.
Terwijl ze jogde om de loopvogel te claimen, riep Oriken haar na: "Dat zal ons vanavond vullen. Is wat anders dan magere konijnen en bosbessen. Ik kan hier ook een pauze nemen. Wat zeg je ervan?"
Jalis’ maag gromde instemmend. "Doe het," riep ze over haar schouder toen ze de stervende balukha bereikte. "Ik heb de moord gepleegd, jullie mannen kunnen ruzie maken over wie het vuur bouwt en wie het karkas klaarmaakt." Ze pakte haar Silverspire mes uit de schede aan haar dij en schoof het dunne mes in het hart van het wezen. Ze legde hem bij zijn benen vast, keerde terug naar de mannen en liet hem op de grond vallen.
Ze stapte naar een met gras begroeide heuvel, liet zich er tegenaan zakken en plaatste Silverspire in het gras naast haar. Ze zocht in haar rugzak op zoek naar een vod en een leren strop, kijkend hoe Oriken zijn jachtmes pakte en voor het karkas knielde, en Dagra liep weg om brandhout te verzamelen aan de rand van een nabijgelegen struikgewas. Er waren nog vele uren voor het vallen van de avond, maar nu konden ze net zo goed gaan eten.
Met een gefrustreerde zucht riep ze naar de mannen: "Ik kan mijn strop niet vinden. Heeft één van jullie het geleend?"
"De strop is van jou." Oriken pauzeerde in zijn werk om de sabel op zijn heup te kloppen. "Weet je, ik poets dit oude ding nooit."
"De wetsteen zit in de rugzak van Oriken," riep Dagra terwijl hij zich voorover boog om hout te verzamelen.
"Ik zal het voor je pakken," zei Oriken, "maar ik zit nu pols diep in de ingewanden."
"Laat maar. Het zal wel tevoorschijn komen." Jalis greep een doek, veegde het over de dolk en staarde werkeloos langs de Kingdom Road waar ze weer op uit waren gekomen na het oversteken van het moeras. Het moeras lag nu ver achter hen, hoewel kleine stukjes moeras nog steeds het ontwapende landschap bezaaiden. Waarom iemand hier zou willen wonen was een raadsel, tenzij het gebied ooit een vriendelijker leefgebied was geweest voor boerderijen en weiden. Het was duidelijk dat het kolossale moeras niet altijd de weg had bedekt, en Jalis vroeg zich af of iemand het had gemaakt, misschien het land vanaf de kust naar binnen gegraven, een opzettelijke poging om reizigers te weerhouden om verder naar het zuiden te gaan. Als dat zo was, was het een indrukwekkend afschrikmiddel.
Ze was klaar met het schoonmaken van Silverspire en legde het mes in de schede en liet haar hoofd tegen het gras rusten. Ze dommelde snel in en ontwaakte enige tijd later door het knetteren van het vuur en de geur van geroosterd vlees.
"Ah, de prinses wordt wakker," zei Oriken met een knipoog terwijl Jalis zich uitstrekte tegen de heuvel. "Goede timing. Dag is bijna klaar met de vogel."
Het vuur brandde tot sintels terwijl ze zich vol aten in het zinderende witte vlees van de balukha stopten. Met volle maag pakten ze hun spullen weer in en hervatten ze hun reis, de restanten van de weg volgend. De uren gingen voorbij, de gouden bol van Banael stroomde door de blauwe lucht.
Terwijl ze liepen, hief Jalis het gewicht van de rugzak op haar rug, trok toen in haar shirt en trok het materiaal van haar klamme huid. "Ik zou aan deze warmte gewend moeten zijn," mompelde ze. "Ik ben te lang in Himaera geweest. Ik heb meer dan twintig jaar in de Arkh doorgebracht, de meeste in Sardaya. Vergeleken met daar is de temperatuur hier niets."
"Bah." Voor haar deelde Oriken een blik met Dagra en grijnsde over zijn schouder. "Er is niet zoiets als te veel tijd doorbrengen in Himaera."
Jalis spotte. "Dit afkomstig van een man die nooit een voet buiten zijn geboorteland heeft gezet? Vergeef me als ik je niet op je woord geloof."
"Hé, we hebben allemaal de veerboot naar het eiland Carrados genomen, weet je nog?"
"Hoe kunnen we het vergeten?" Zei Dagra. "Je hebt over de reling staan overgegeven."
"Dat was niet mijn schuld! Niemand heeft me gewaarschuwd. Je krijgt me niet meer op een boot, dat is zeker."
Jalis schudde haar hoofd. "Carrados telt niet. Het maakt nog steeds deel uit van Himaera. Leuk geprobeerd, hoewel, Hoedenman."
Oriken greep de kroon van zijn hoed en tilde hem op om zijn voorhoofd af te vegen. "De waarheid is dat ik genoten heb van onze tijd met de monniken op dat eiland. Als het niet voor de oceaan was, zou ik het niet erg vinden om Himaera op een dag te verlaten voor wat recreatie. Jalis maakt Sardaya een beetje sexy."
"Sexy?" Jalis barstte in lachen uit. "Ik zou niet zo ver gaan. Het landschap is prachtig. De mannen en vrouwen zijn grotendeels aantrekkelijk. De cultuur is rijk. Maar er is ook een constante aanwezigheid van rovers en Ashcloak-troepen die van stad naar stad trekken en belasting heffen. Plus, hoewel de natuur in de Arkh veel gevarieerder is, zijn de monsters dat ook. En dan is er het - Hé!" Ze strompelde tegen Dagra aan toen hij stopte in zijn sporen. "Dag, pas op jezelf! Vertel me niet dat je alweer een pauze nodig hebt?"
Dagra raakte haar schouder aan en wees vooruit. Met een sombere stem zei hij: "Ik denk dat we onze bestemming hebben bereikt."
Ze hadden een lage verhoging in het land bereikt, en voor hen opende een ondiepe vallei het uitzicht in alle richtingen, de verre rand klom in de verte. Rechts dreef de bijna onzichtbare stilte van de oceaan in op de warme oostelijke bries, en voor hen …
Oriken blies op een fluitje. "Dat is een muur."
Een donkere lijn ontleedde de heide boven de vallei, die zich bijna vanaf de westkust uitstrekte om achter glooiende heuvels ver naar het oosten te verdwijnen. De zongebleekte toppen van de kantelen, als scheve tanden die uitsteken uit het kaakbeen van een onmogelijke reus, deden Jalis denken aan Cherak, de oude god van steen. "Oké," zei ze, haar stem zweeg van ontzag, "ik geef het toe; die muur is langer en helemaal lelijker dan welke in mijn thuisland. Jullie hebben me op dat punt verslagen."
Dagra klemde zijn hanger vast. "Let maar niet op de muur," zei hij hees. "Kijk verder. Het is de stad." Hij kreeg een bleekgezicht bij het zien van hoever ze waren gekomen.
Jalis beschermde haar ogen tegen de zon. Haar blik gleed over de muur naar de uiterste afstand, zwevend over het vage uitzicht. "Oh," fluisterde ze.
Boven en ver voorbij de grillige wallen strekken de grimmige steunpilaren van het laatste overblijfsel van de beschaving uit de Dagen der Koningen zich uit, nauwelijks zichtbaar te midden van de wazige horizon.
"De legendarische stad Lachyla. Indrukwekkend." Oriken trok zijn ogen weg van het uitzicht om naar Jalis te kijken. "Dit plaatst dingen in perspectief, is het niet?"
"Wat bedoel je?" Ze hield haar ogen gericht op de torens en punten, de ronde daken die het landschap vormden als gezwollen blaren. De stad Lachyla was indrukwekkend, maar wetende dat de plaats eeuwenlang dood en leeg was geweest, veroorzaakte een rilling.
"Wat ik bedoel," zei Oriken, "is dat ons contract voor een beetje snuisterijen verbleekt in vergelijking met …" Hij strekte zijn arm uit om naar de verre stad te gebaren. "Op dat."
Dagra draaide zich om en keek hen aan. "Ik was ervan overtuigd dat de plaats een mythe moet zijn," zei hij. "Gewoon een fabel voor de ouderen om de kinderen bang voor te maken."
"En voor verhalenvertellers om iedereen bang voor te maken," zei Oriken.
"Nou, het is gelukt. De legende van Lachyla joeg me de stuipen op het lijf als oma het vertelde toen we nog jongens waren." Dagra haalde trillend adem.
"Gaat het?" Vroeg Oriken.
Jalis ving de blik van Dagra. "Hé," zei ze zacht.
"Ik weet. Ik zal het onder controle houden." Hij schraapte zijn keel. Zijn uitdrukking veranderde in een vastberaden masker. Hij wierp een blik van Jalis naar Oriken en glimlachte strak. "Goed? Gaan we die bronstige erfenis ophalen of niet? Ja? Laten we gaan dan!"
Dagra schreed weg over de Kingdom Road. Oriken wierp een serieuze blik op Jalis voordat hij hem volgde. Hij verborg zijn emoties altijd onder een uiterlijke, ongedwongen houding, maar Jalis wist dat Oriken bijna net zo veel tegen elkaar vocht als Dagra, en het was niet alleen dat ze oog in oog kwamen te staan met een spookverhaal. Uit de stukjes informatie die ze tijdens hun reis had verzameld, was de legende van Lachyla zo fantasierijk dat noch Oriken noch Dagra er zeker van konden zijn of de plek echt bestond. Het ding over mensen was dat ze de neiging hadden de verbeeldingskracht te missen om een legende uit het niets te toveren. Elke legende had een bron, ongeacht hoe klein of, in dit geval, hoe groot. De uitgestrekte stad vóór haar kwam niet als een verrassing, maar de tijd had een manier om de fijnere details van de geschiedenis te overdrijven.
Jalis wierp een blik terug naar het noorden en heel even overspoelde een onderstroom van eenzaamheid. Omdat ze zo ver verwijderd was van de beschaving en in de aanwezigheid van die oudheid, wekte ze een onverwacht verlangen om haar eigen verleden opnieuw te bezoeken. Maar dat verlangen werd vervaagd door de melancholische sfeer die uitging van Lachyla. Met een zucht volgde ze haar vrienden naar de Verwoeste Stad.
*****
Het hard opeengepakte vuil van de wegen en paden begon al te drogen na de recente buien, met de warme bol van Banael halverwege de neerwaartse reis. Maros stond buiten de Lonely Peddler, zijn handen op het houten hek. Hij piekerde terwijl hij uitkeek naar het vertrouwde tafereel van stenen en houten huizen en winkels, allemaal lukraak gepositioneerd zonder aan symmetrie te denken. Dat was de manier van zwermen en kolonisten.
Hij keek tussen de gebouwen naar de heuvels en bossen. Zijn gedachten keerden terug naar Jalis, Oriken en Dagra, zijn metgezellen voordat hij gedwongen werd zijn messen op te hangen. Maros' zekerheid dat er iets niet klopte was aanzienlijk gegroeid sinds hij het verhaal van Jerrick hoorde. En dan was er de extra complicatie van Cela Chiddari die haar tenen opkrulde …
"Baas."
"Jah!" Maros draaide zich om en zag Henwyn naast hem staan. "Banaels brandende ballen, man! Probeer je me naar een vroeg hiernamaals te sturen?"
De ervaren vrijbuiter onderdrukte een grijns, maar boog verontschuldigend zijn hoofd. "Goed nieuws," zei hij. "Leaf is goed op weg naar het hoofdkwartier, en ik heb ons een wagen en een chauffeur geregeld. Ik kan niet zeggen dat twee muilezels ons overal snel naartoe brengen, maar ik heb liever dat dan dat ik je op mijn rug moet dragen als je moe wordt. Geen belediging, baas, maar je bent waarschijnlijk een tikje zwaar, zelfs voor mijn legendarische kracht."
"Ha!" Maros sloeg een hand op de schouder van Henwyn en liet de man een centimeter zakken terwijl de knieën van Henwyn knikten. "Er zijn nooit meer ware woorden gezegd, Hen. Wie heb je aangenomen?"
"Molen eigenaar. Wymar."
Maros bromde.
"Ja, ik ken hem. Ik probeerde anderen vóór hem, maar niemand wilde het risico lopen langs de randen van de Fell te stranden met de nu achtergelegen gehuchten daaromheen. Wymar was de eerste die niet al te veel bezwaar maakte. Ongetwijfeld met hebzucht als motivator."
"Hoe gemakkelijk vergeten de mensen hier de vrijbuiters die een goede service bieden door gewoon in deze stad te bestaan. Als het erop aankomt de gunst een beetje terug te geven …"
"Dat is niet alles, baas."
Maros liet een laag gegrom horen. "Wat nog meer?"
"Wymar is enigszins pissig omdat zijn werkers zijn uitgedund voor wat waarschijnlijk een goede paar weken zal zijn."
"Waarover loopt hij te zeuren?"
"Renfrey," zei Henwyn bij wijze van uitleg.
"Bah, die kleine wezel? Ik raakte hem nauwelijks aan. Wat is het probleem?"
"Nou, het lijkt erop dat hij goed genoeg thuis is gekomen nadat ik die emmer vuil water over zijn hoofd had gegoten om hem wakker te maken. Maar toen hij het bier eraf had geslapen, ontdekte hij dat zijn vinger kapot was."
"Zijn vinger?"
"Dus hij is even vrij van werk."
"Ja, en Wymar profiteert er volledig van. Ik zie hoe het gaat. Wat is de schade?"
"Hij wil tien zilverstukken voor het werkverlies."
"Tien! Die dronken eikel, Renfrey, kan niet meer dan één zilver per week verdienen!"
Henwyn haalde zijn schouders op. "Klopt, maar de eigenaar van de molen beweert dat de herverdeling van het werk extra kosten met zich meebrengt, plus dekking voor het verlies van geschoolde arbeidskrachten, waardoor de productieniveaus als het ware worden verlaagd."
"Geschoolde arbeid. Ik zal hem geschoolde arbeid geven. Fijn, tien zilverstukken voor de stelende klootzak. En hoe zit het met de wagen?"
"Ja, nou, Wymar zal ons zelf rijden, plus hij heeft het over eten voor de muilezels, slijtage van de wagenwielen -"
"De harige pik van Cherak!" Maros greep het hek vast. De spieren in zijn arm spanden samen terwijl hij in het hout kneep.
"Rustig, baas," waarschuwde Henwyn toen het hek begon te versplinteren.
"Oké. Oké. Tot het einde toe, Hen. Ik blijf kalm."
"Vijftig zilverstukken."
Het hout scheurde van het hek. Maros gooide het opzij. Een niet-geamuseerde glimlach splitste zijn gezicht. "Geweld maakt me rustiger." Hij trok zijn wenkbrauwen op voor nadruk.
"Aye," zuchtte Henwyn. "Ik ben gewoon blij dat je iets anders dan mij op korte afstand had."
"Vijftig zilverstukken zijn een volle tien procent van deze baan. Dat is het hele deel dat naar Wymar gaat als ze het juweel niet vinden, of het is de helft van mijn deel als ze dat wel doen. Goden, man, het zou goedkoper zijn geweest om een paar muilezels te kopen om te rijden en een kar om in te rijden."
"Dat heb ik ook geprobeerd." Henwyn haalde zijn schouders op. "Je weet hoe weinig muildieren er in de stad zijn. Niemand was bereid te verkopen. Draai de tafels om en ik kan niet zeggen dat ik ze de schuld geef. Kan het Wymar niet kwalijk nemen dat hij zijn beesten in de gaten wil houden in plaats van ze in onze handen te vertrouwen."
Maros zuchtte. "Ach, alles voor vrienden, toch? Vertel jij die dief van een moleneigenaar dat hij voor de prijs die hij vraagt we vanavond voor zonsondergang vertrekken. Hij heeft vier uur om zijn spullen bij elkaar te krijgen en we zijn onderweg. Ik ben niet zo ver in het leven gekomen door mijn gevoel niet te vertrouwen, en mijn gevoel zegt dat Jalis en de jongens in gevaar zijn."
Hoofdstuk Zeven
Geduld En Gebeden
De vroege avondzon kwam steeds dichter bij de verre horizon terwijl Dagra en zijn vrienden de vallei afdaalden. De spookspitsen en torens van de verre stad zonken uit het zicht, gevolgd door de muur zelf en zijn valstrikken. Het zou nog een uur duren om de muur te bereiken, maar kort daarop zou het nacht zijn. Dagra keek naar het oosten, kneep zijn ogen samen toen hij een eenzame gawek-boom zag, genesteld aan de voet van het stijgende land. De twee stammen waren om elkaar heen gekruld, de hoge takken wierpen een lange schaduw op de zijkant van de vallei.
"We stappen niet in die door goden verwaarloosde plaats tot de ochtend," zei hij. Toen hij de uitdrukking van Oriken zag, voegde hij eraan toe: "Nee, het staat niet ter discussie. Ik ga daar niet naar binnen tenzij we genoeg uren daglicht voor de boeg hebben. Het is al erg genoeg dat we in een crypte moeten dwalen, maar ik breng geen eeuwen door om het te vinden op een enorm, donker kerkhof als dat niet nodig is."
Oriken haalde zijn schouders op. "Het is verlaten, Dag. Ik zie het probleem niet."
"Dagra heeft gelijk," zei Jalis. "We weten niet wat erin zit. Er zou een lyakyn-nest kunnen zijn voor zover we weten. Of cravants die zich hebben aangepast aan het leven in ruïnes in plaats van tussen de bomen. Of er kunnen eeuwenoude vallen zijn die we niet in het donker zouden zien."
"Dat," zei Dagra hees, "en de geesten van al die heidense doden die waarschijnlijk rondspoken. Laat maar. Ik ben voor het maken van een kamp tot morgen. We zijn zover gekomen; waarom die haast?"
"We zullen de vallei beklimmen en een plek vinden om te kamperen," zei Jalis.
"We kunnen net zo goed onder die boom schuilen." Dagra knikte naar de gawek. "Het is zo goed als overal in deze vervloekte regio."
Oriken schudde zijn hoofd. "We zijn er bijna en je krijgt koude voeten."
Dagra wierp hem een boze blik toe.
"Het is een verstandige beslissing," zei Jalis en veranderde de koers naar de boom. Terwijl Dagra haar volgde, keek ze terug naar Oriken. "Kom op, laten we er voor nu mee stoppen en het 's morgens met verse energie aanpakken."
"Oké, oké." Oriken draaide aan de rand van zijn hoed en sjokte achter hen aan. Toen ze de Gawek-boom naderden, zei hij: "Laat me tenminste de ingang verkennen voordat het donker wordt. Ik beloof dat ik niet alleen naar binnen ga."
"Nee. Niemand van ons gaat alleen weg. Deze keer niet. Bovendien is de ingang geblokkeerd. We moeten de grijper gebruiken om eroverheen te klimmen." Jalis zag de teleurgestelde uitdrukking van Oriken en wierp hem een scherpe blik toe. "Er is een gezegde in Vorinsia: Gretigheid beëindigd de Edel."
"Ik heb geen idee wat dat betekend."
"Het is een zin bedacht door de Eerste Ascendant van de tijd toen Vorinsia de zuidelijke landen van de Arkh veroverde, eerst Sardaya, daarna Khalevali. De edelen - of Edel in de Vorinsiaanse taal - van Khalevali en mijn thuisland waren te zeker van de sterke punten van hun land en begonnen een opstand tegen de wurggreep van de Vorinsiaanse strijdkrachten. De hogere adel werd verpletterd, maar de Arkhus riep op tot clementie, waardoor hun overlevende familieleden hun landgoederen en fortuinen met hun leven konden verlaten.
Hij haalde zijn schouders op. "Jij bent de baas, baas."
"Minder daarvan."
"Zoals u zegt, baas."
Jalis flitste een vinger naar hem. "Malan-Gamir!"
Oriken grijnsde. "Ik zou je daar graag mee ontvangen, maat, maar kan het wachten tot we klaar zijn voor de nacht?"
Jalis stak zijn hand uit en sloeg de hoed van zijn hoofd.
"Hallo!"
Terwijl hij zich bukte om hem op te pakken, wierp ze hem een waarschuwende blik toe. "De goddelijke staf, beste Orik, wijst zowel op schatten als vallen. Wees voorzichtig waar u met de uwe wijst. Neem nu een kom en kijk of je ons wat verse bessen kunt vinden."
"Ik zal mijn hoed gebruiken." Door zijn toon was het duidelijk dat ze zijn gevoelens had gekwetst.
"We eten niet uit dat gehavende oude ding," zei Dagra. "Bosbessen smaken al erg genoeg zonder je oude zweet en een mix van je haar eraan toe te voegen."
Oriken haalde zijn schouders op en pakte een kom uit zijn rugzak.
"Geef me de kruisboog, meid," zei Dagra. "Ik ga met hem mee."
Oriken wierp een blik op hem toen hij de groep verliet. "Dat is een beetje overdreven."
Dagra grinnikte toen hij de kruisboog van Jalis aannam. "Maak je geen zorgen, ik zou je niet neerschieten alleen omdat je onze leider ongehoorzaam bent."
"Begin niet," waarschuwde Jalis.
Dagra neigde zijn hoofd en gaf haar een discrete knipoog voordat ze zich omdraaide om Oriken te volgen. Hoewel hij zich bij de lichtzinnigheid had aangesloten, had het niets gedaan om zijn innerlijke onrust te onderdrukken.
Dagra leunde tegen de met elkaar verstrengelde stammen van de gawek-boom en keek over het met zilver bestofte nachtlandschap. Onregelmatige wolken bedekten de opgaande bol van Haleth af tot een bleke gloed in de met sterren bezaaide hemel. Voorbij de stenen van de snelweg werden stukjes moeras aangegeven met kleine puntjes fee vuur die op de heide glommen. Alles was stil, behalve het ingetogen getjilp en het geluid van krekels vanaf heidevelden, het verre kwaken van een kikker en de zachte snurken van Oriken.
Dagra liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten en, voor wat de duizendste keer leek sinds hij de Deadlands was binnengekomen, wilde hij in zijn gedachten de goden bereiken.
Gezegend Aveia en Svey’s Trommelach. Profeet Avato. Wijze Ederron. Hoor je toegewijde in zijn tijd van nood. Bescherm hem onder uw vleugels terwijl hij naar de duisternis stapt, en laat uw goddelijke goedheid het kwaad doven te midden van de schaduwen. Geef hem de kracht om te gaan waar je niet bent en van daaruit terug te keren naar je domein. Als het uw wil is, leid hem dan naar huis zodat hij u nog steeds kan dienen, of, als het uw wil is, zijn ziel naar Kambesh leiden om herboren te worden.
Terwijl Dagra het gebed beëindigde, snurkte Oriken in zijn slaap en smakte hij met zijn lippen. Dagra keek naar hem toe en verstijfde, zijn hart sprong in zijn keel. Een gehurkte, tweevoetige bleke gestalte leunde over Oriken, zijn karakterloze hoofd tegen de deken over zijn romp gedrukt, zijn handen loze klodders armen opgevuld tegen de wol. Dagra staarde, gefixeerd door de karakterloze eigenaardigheid
Zichzelf afschuddend van de trance, fluisterde hij de naam van Oriken. Hoewel het wezen geen duidelijke agressie toonde, wilde hij het niet in actie brengen door te schreeuwen. Een basisregel van de wildernis was om onbekende fauna of flora nooit te onderschatten. Oriken mompelde en begon zacht te snurken.
Dagra pakte zijn zwaard en ging ineengedoken zitten. Hij kroop naar voren, maar het wezen was van plan zijn gezicht in de deken te duwen. Hij kwam dicht genoeg dichterbij en stak met het zwaard. Het zwaard zakte diep in het wezen, maar het schokte nauwelijks. Hij trok het zwaard terug en staarde met open mond naar het gebrek aan bloed op zijn witte huid, zijn kaak zakte verder terwijl hij toekeek hoe de wond zich herstelde.
"Juist, kleine klootzak," mompelde hij en lanceerde een zijwaartse beweging tegen zijn kop. De gladius zonk in het zachte vlees met weinig weerstand, maar toen het zwaard erdoorheen ging, vormde het weefsel zich onmiddellijk weer samen. Het wezen hief zijn hoofd op en ging rechtop staan. Hij stapte weg van de deken, draaide zijn gezichtsloze hoofd naar Dagra en sloop weg.
"Orik! Word wakker!" Dagra stond op, zijn ogen gericht op het wezen terwijl het de nacht in verdween.
Jalis bewoog en ging rechtop zitten. Een werp dolk verscheen in haar hand terwijl ze de duisternis afzocht.
Dagra greep de schouders van Oriken en schudde hem ruw. "Word wakker, verdomme!"
"Ugh …" Traag wreef Oriken over zijn gezicht en sloeg zijn ogen open. "Heeft iemand wat in mijn thee gedaan?"
"Je hebt geen theegedronken," mompelde Jalis en stopte de werp dolk in zijn zak.
Oriken hief zijn hoofd van het kussen en keek rond. "Wat geeft, Dag?" Zei hij somber. "Is er iets daar?"
"Ja! Nee. Ik weet het niet. Er was een …" Maar het vreemde wezen was verdwenen.
Jalis wierp hem een verwarde blik toe. "Ben je in slaap gevallen en heb je een droom gehad?"
"Nee! Ik zweer dat er iets was …"
"Hé!" Oriken duwde zichzelf in een zittende positie en staarde naar zijn deken. "Wat is dit witte spul over mij? Dag? Ik maak geen grapje, je kunt beter niet …"
"Er was een wezen!" Protesteerde Dagra terwijl Oriken de dekens weghaalde. "Het was een …Ah, ik weet het niet!" Hij hijgde van ergernis.
"Walgelijk." Oriken kneep in zijn shirt. "Het is doorweekt."
"Eens kijken." Jalis boog zich voorover en hief zijn shirt op om zijn romp bloot te leggen. Drie klodders van de plakkerige substantie plakten aan het haar op zijn buik, met rode cirkels zichtbaar door het slijm.
"Wat in de …" Oriken greep de deken en veegde de smurrie weg. "Het voelt gevoelloos."
Dagra's ogen werden naar de deken getrokken. De delen van de wol waar het hoofd en de armen van het wezen elkaar hadden geraakt, begonnen uiteen te vallen.
Jalis had het ook gezien. Haastig haalde ze een waterzak uit haar rugzak en goot het water over het middel van Oriken. Met de hoek van de deken depte ze zoveel plakkerige resten weg van de zweren als ze kon. Uit de buidel pakte ze een vochtig blad en legde het over de grootste van de drie wonden. "Nepenthe is de beste behandeling die we nu hebben. Met een beetje geluk was het wezen niet giftig."
Oriken knikte zijn dankbaarheid en wierp een blik op Dagra. "Hoe zag het eruit?"
Dagra haalde haar schouders op. Hij beschreef het vreemde wezen zo goed als hij kon, maar noch Oriken noch Jalis hadden een idee wat het had kunnen zijn.
"We zullen extra waakzaam moeten zijn." Toen Jalis nog twee blaadjes uit het zakje nam, zei ze tegen Dagra: "Goed gedaan om het op tijd te zien. Het is niet te zeggen welke schade het zou hebben aangebracht bij Oriken terwijl hij sliep. Ik gok dat wat het heeft uitgescheiden een verdovingsmiddel bevat."
Oriken verbleekte toen Jalis de nepenthe-bladeren tegen zijn zweren drukte. "Ik sta bij je in het krijt, Dag. Kijk, het spijt me dat ik heb geschreeuwd."
Dagra gromde. "Laat maar. Ga weer slapen. Ik wacht langer en maak je over twee uur wakker. Ik wil hoe dan ook een snelle wandeling maken. Als ik dat ding zie zonder jou in de weg, zal ik het in stukken snijden."
"Bedankt," zei Oriken. "Ik betwijfel of ik nu weer ga slapen."
"Dan niet," zei Jalis. "Gewoon rusten. Als je je vreemd voelt, vertel het dan aan Dag of maak me wakker." Ze wierp een blik op zijn arm. "Hoe is het met de wond van de cravant?"
Oriken klemde zijn vuist en ontblootte. "Veel beter." Hij zocht in de onderkant van zijn rugzak en trok zijn met fleece gevoerde, nauwsluitende jas uit en trok hem aan. Terwijl hij de rij clips langs de voorkant van de jas vastmaakte, keek hij van Dagra naar Jalis. "Hé, ik neem geen enkel risico." Hij leunde achterover en plaatste zijn hoed over zijn middel.
Jalis keerde terug naar haar deken en was binnen een minuut weer in slaap gevallen. Oriken sloeg zijn handen achter zijn hoofd en knikte kort naar Dagra. Omhullend met zijn zwaard en het controleren van de geladen kruisboog, ging Dagra op weg om een patrouille te beginnen.
Lijken, hunkeren naar, wildemannen en rare witte klodders, dacht hij. En, kom ochtend, zeer waarschijnlijk de geesten van de oude doden. Hij zond nog een snel gebed naar de goden en hun profeten dat morgen geen nieuwe test zou zijn. Het was nu een afwachtend spel om te zien of - en hoe - ze zouden antwoorden.
Hoofdstuk Acht
Kijkers Aan De Rand Van De Wereld
Oriken kauwde halfhartig en schokkerig op een taaie strook vlees terwijl hij een vinger over de gevoelige zweren op zijn buik trok. De nepenthe had zijn werk gedaan; de huid was rauw maar genas tot het begin van korsten en de gevoelloosheid was vervaagd tegen de tijd dat zijn wacht voorbij was. Hij nam één van de drie gekookte kwarteleitjes uit de beker naast het vuur en brak deze open. Hij bekeek het kleine ei nors. Ze waren alles wat hij de vorige avond had kunnen vinden, ondanks het volgen van de roep van de ongrijpbare kwartel. Samen met de laatste van hun gezouten rantsoenen, was elk een klein ei en een kom bosbessen hun hele ontbijt. Hij stopte het ei in zijn mond en slikte het door in seconden.
"Ik zeg het je," zei hij, "als we een cravant in de stad vinden, eet ik er één."
Dagra vertrok zijn gezicht.
"Hé, het is niet te zeggen wanneer we onze volgende fatsoenlijke maaltijd zullen hebben. Ik denk alleen maar vooruit."
"Ik zou dat niet doen als ik jou was," zei Jalis.
"Wat, vooruitdenken?"
Ze wierp hem een vernietigende blik toe. "Cravant vlees is harder dan leer, tenzij je het een hele dag laat sudderen."
Dagra veegde zijn handen af aan zijn broek en stond op. "Vertel ons niet dat je dat uit de eerste hand hebt geleerd."
"Eigenlijk wel." Heel even werd Jalis' uitdrukking afstandelijk. "Het is iets van een zeldzame delicatesse in Sardaya, of dat was het tenminste toen ik een meisje was. De gevleugelde cravants kunnen vervelend zijn als ze ooit uit de bergen komen. Mijn vader nam vaak deel aan een maandelijkse jacht, en soms bracht hij een stuk cravant vlees mee naar huis voor de meiden om te stoven." Ze keek naar Oriken. "Maar we zullen niets vinden in de stad omdat we daar niet naar binnen gaan. Het is niet nodig. Tijdens mijn dienst controleerde ik de kaart die Cela aan Maros gaf. De tuinen van de doden liggen direct binnen de poort, dus we hoeven Lachyla zelf niet in te gaan."
"Hm." Oriken greep zijn zwaardriem van de grond en stond op. "Dat is echt jammer. Ik keek er naar uit om daar rond te dwalen."
Dagra zuchtte. "Natuurlijk wilde je dat."
"We zullen het later bespreken." Jalis sprong overeind en sloeg haar handen in elkaar. "Ten eerste, jongens, ik geloof dat we nu een juweel moeten vinden."
De muur torende hoog uit, zo solide als de eeuwen, maar af en toe brokkelde er stukjes af van de vestigingsmuur en gebroken stukken tegels lagen op de grond beneden. Oriken voelde klein en onbeduidend in vergelijking met de oude, onverzoenlijke stenen.
"Als er boogschutters op die kantelen waren," zei hij, "zou er geen toegang zijn, zelfs niet voor een leger, laat staan een trio van vrijbuiters."
"Gelukkig hebben we de haak," zei Jalis.
"En een goede zaak dat we de plaats voor onszelf hebben," antwoordde Oriken. "Eh, Dag?"
"Dat hoop je," zei Dagra zacht.
Oriken wierp een blik langs de muur naar de rotte resten van een touw dat aan de gekanteelde wallen bungelde. "Valt jullie hier iets op?"
Jalis fronste naar het versleten touw.
"Dat hangt er al lang," zei Dagra.
Oriken knikte. "Maar ik denk niet dat het zo oud is als de verwoesting. En als dat een feit is, betekent dit dat we niet de eerste zijn die zich hier wagen sinds de dood op kaarten is gestempeld."
Hij richtte zijn aandacht op de verlaagde patrijspoorten, de spijkers bijten in het vuil tussen de afgebrokkelde tegels. De verroeste ijzeren staven waren elk zo dik als zijn pols. Hij liep er naartoe om ertussendoor te turen en staarde met open mond naar het zicht daarachter.
"Het woord dood lijkt nu een beetje oppervlakkig," mompelde hij.
Jalis was aan zijn zijde. "Oh mijne," fluisterde ze en deed toen een stap achteruit. "Welnu, Orik. Aan jou de eer?"
Met een grijns deed hij zijn rugzak af. Hij viste in zijn zak en produceerde een lange spoel van dun touw dat aan een uiteinde was vastgebonden aan een flinke haak.
"Stap achteruit." Hij rolde het touw om zijn arm en stapte naar de muur. Hij stapte over het losse uiteinde van het touw, keek naar de kantelen en begon met de haak te zwaaien. Hij liet hem los en hij zeilde omhoog, over de rand van de muur en ging verder voordat hij zakte en op de loopbrug boven vasthaakte. Hij trok aan het touw om er zeker van te zijn dat de haak stevig vast zat en trok vervolgens zijn rugzak terug op zijn schouders.
"Dames eerst?" Zei hij tegen Jalis.
"Waarom, bedankt, maat. Zo aardig van je om aan te bieden." Ze pakte het touw, sprong er behendig op en liep toen tegen de muur op.
Oriken zag haar opstijgen tot ze over de bovenkant klauterde. Hij wendde zich tot Dagra. "Na u."
Dagra antwoordde niet. Zijn gezicht stond vast toen hij naar de muur staarde. Hij pakte zijn Avato-hanger vast en drukte hem tegen zijn lippen voordat hij het touw pakte. Hij begon zichzelf op te hijsen, de voorkant van zijn laarzen vonden houvast in de sporen tussen de stenen. Oriken kon hem horen kreunen van inspanning tegen de tijd dat Dagra zichzelf naar de kantelen sleepte.
De muur had de minste hellingen terwijl deze naar de top taps toeliep, maar het maakte de klim nauwelijks gemakkelijker. Met de lange ledematen van Oriken en het gewicht van de rugzak op zijn rug, smeekten zijn schouderspieren om genade tegen de tijd dat hij de top bereikte. Het zweet druppelde over zijn gezicht terwijl hij zichzelf door de kantelen hief. Zonder te pauzeren om te rusten, trok hij het touw omhoog en begon het in een spoel te wikkelen.
Dagra hurkte naast hem neer, een verontruste blik op zijn gezicht.
"Hé," zei Oriken, "we zullen de klus klaren. We zijn vrijbuiters. Het is wat we doen."
Met het touw en de haak terug in de rugzak, stond Oriken recht en wierp zijn eerste duidelijke blik over de begraafplaatsen en de stad Lachyla ver daarbuiten, en hij begreep de bezorgdheid van Dagra. Hij wreef over zijn stoppels terwijl hij naar de talloze rijen grafstenen op de uitgestrekte vlakte van het kerkhof keek. Gebarsten kleivaasjes stonden of lagen in de buurt van hun grafmarkeringen. Gedeeltelijk ingestorte stenen beelden bezaaiden het sombere uitzicht, de armen en hoofden van sommigen verzamelden zich aan de basis van hun graven. Zelden waren er grotere bronzen beelden, die als wachtposten naast sierlijke crypte-ingangen stonden. Blad loze takken van bomen die in deze tijd van het jaar in volle bloei hadden moeten staan, werpen schaduwen alsof vingers over de grond reiken. De vlek van eeuwen dekte alles af.
"Sprakeloos?" Vroeg Jalis.
"Voor één keer," gaf hij toe.
De opkomst en ondergang van het met graf bezaaide terrein leidde helemaal naar verre muren die de doden omhulde in een rechthoek van hoge steen. De verre kantelen waren klein vanaf hier, maar de brede, midden in Litchway, die het kerkhof doorsneed reikte helemaal tot aan een tweede poort in het midden van de verre muur.
De Litchgate. Oriken herinnerde aan zijn verwijzingen in de verhalen.
Hoe somber de tuinen van de doden ook waren, de stad daarachter was iets heel anders. Zwaar versterkte muren omringden het stadsbeeld. De dichtstbijzijnde gebouwen waren aan het zicht onttrokken achter de omtrekmuur van het kerkhof, maar terwijl de grond zachtjes steeg voorbij het valhek, slingerde een hoofdweg tussen rijen koepelvormige, schuine en gekantelde structuren naar een grimmig fort. Het grootste deel van het kasteel domineerde het stadsbeeld, gehurkt bovenop een lage heuvel als een kolossale, onverbiddelijke schildwacht, klaar om in actie te komen bij het eerste teken van indringers.
"En hier zijn we," mompelde Oriken. "Hallo, Lachyla Castle."
"Niet de meest gastvrije bezienswaardigheden, toch?" Zei Jalis.
"Moeilijk te geloven dat het niet tot de top recreatieve plekken van Himaera behoort." Oriken wierp een blik op Dagra. "En je dacht dat Caer Valekha slecht was."
"Het was." Dagra's gezicht leek een stoïcijns masker …
De voet van de heuvel waarop het kasteel zich nestelde was bezaaid met talloze gebouwen, kleiner dan het kasteel maar nog steeds formidabel, verzameld als hooggeboren aanbidders rond een heiligdom. Terwijl het straaltje gebouwen zich verder uit het hart van de stad verspreidde, werden ze korter en minder vorstelijk. De torenspitsen en koepeldaken zagen er ooit mooi uit in een stad die boordevol leven was, maar nu waren het geesten van vergeten grootsheid; gaten van vloek, zwelling van het land zelf. Oriken moest toegeven dat Lachyla de meest sombere plek was waar hij ooit zijn ogen op had gevestigd.
Vanuit zijn uitkijkpunt toonden nevelige dekens van goud getinte oceaan in het oosten en in het westen aan dat Lachyla op een taps toelopend schiereiland lag. Hij kon zich pure kliffen voorstellen die achter de verdedigingsmuren wegvielen naar de schuimende diepten van de onbekende Echilan-oceaan.
De rand van de wereld, dacht hij, zich opnieuw herinnerend hoe hij en Dagra zich hadden vastgeklampt aan de steile kanten van de berg Sentinel en naar dezelfde oceaan staarden.
Hij draaide zich om bij het horen kraken van voetstappen om Jalis en Dagra langs de kantelen te zien op weg naar een liertoren. Hij verzamelde zijn spullen en jogde om ze in te halen. Het schuine eiken dak van de toren was kromgetrokken door veroudering en verwering, maar was grotendeels intact. Daaronder was een liermechanisme met een lange, ijzeren handgreep aan één kant. Het uiteinde van de opgerolde ketting verdween door een opening in de stenen vloer boven de zijkant van de ophaalpoort.
"Het ziet er niet te roestig uit," merkte Jalis op. "We zullen het proberen op onze terugweg naar buiten, voorkomen dat we moeten afdalen en de haak achter moeten laten als het vast blijft haken.
Oriken greep het handvat in beide handen vast, gespannen en hees. Hij verschoof en draaide de ketting om de spoel met een doffe kink-kink-kink terwijl de ketting tegen zichzelf schraapte en een krakend gekreun van de valpoort toen deze protesteerde wakker te worden uit zijn lange slaap.
"Ik denk dat het ons lukt om het open te krijgen," zei hij, terwijl hij zijn handen aan zijn broek afveegde.
Vanaf de liertoren leidde een stel stenen treden naar het kerkhof. Oriken volgde Jalis naar de dorre grond, terwijl Dagra zijn hielen achter zich aan sleepte. Ze liepen over naar de afgebrokkelde Litchway en gingen voor de valpoort staan. Oriken wierp een zijdelingse blik door de ijzeren staven naar de open heide daarachter en voelde voor een moment alsof hij een gevangene was, gevangen in de woorden van de verhakenverteller, getransporteerd naar een tijd die misschien opgesloten had moeten blijven in de woorden van de oude verhalen. Terwijl hij het gevoel opzij duwde, keek hij naar Jalis terwijl ze een vergeeld perkament uit de zak van haar legging haalde en het begon te bestuderen.
"Kijk hier," zei ze. De mannen verzamelden zich rond haar. Ze raakte het met een vingernagel aan op de kaart en volgde een lijn naar het noorden, driekwart omhoog. "Het zou eenvoudig genoeg moeten zijn. We volgen het hoofdpad naar dit punt." Ze sleepte haar vinger naar rechts en tikte op de X gemarkeerd door hun cliënt. "Dan een kort uitstapje naar die kant, en we zijn er."
"Als we die kaart niet hadden," zei Dagra met een stenige uitdrukking op zijn gezicht, "dan zouden we ons een weg door het hele kerkhof moeten banen."
"Je kunt Cela daarvoor bedanken wanneer we terugkomen." Jalis gebaarde vooruit. "Voor nu lonkt onze prijs."
Oriken kneep zachtjes in haar schouder en vertrok vervolgens over het centrale pad. Jalis en Dagra vielen aan weerszijden bij. Terwijl ze liepen, kroop er langzaam een idee in hem op en hij opende zijn zintuigen voor zijn omgeving.
Ik heb gelijk, dacht hij. Een bezorgd zaadje nestelde zich in zijn maag. Niet alleen waren de bomen dood en zwart, ze waren bedekt met schimmel. Er waren ook geen struiken in het zicht, afgezien van af en toe een plukje gras.
Ik hoor geen wezens rondrennen. Moet ze kunnen horen, zelfs als we ze niet kunnen zien. Wat deze plek ooit ook was, het had lang geleden door de dieren en grassen moeten worden overwoekerd, niet verstoken van hen. Geen sprinkhanen, geen vliegen, geen vogels. Dode bomen en helemaal geen grassen. Wat is er verdomme?
"Er is geen teken van leven in de hele verwoeste plaats, zei Dagra. "Behalve wij drieën."
Oriken fronste. "Ja, ik stond op het punt om …"
"Er hangt een geur in de lucht," zei Jalis, haar blik schuivend over de rijen gekantelde grafstenen.
Oriken kon het nu ook ruiken. Het was niet alleen de muffe geur van lange, verlaten jaren, noch alleen de hint van zoutheid uit de nabijgelegen oceaan; het was iets anders, iets dat bijna niet opviel, maar desondanks daar. Hij snoof, kneep zijn ogen samen.
Zoet, als een parfum dat lang blijft hangen nadat het meisje dat het droeg de kamer heeft verlaten.
"Dit voelt verkeerd," zei Dagra. "Er leeft hier niets. Gewoon schimmel die alles bedekt, en zelfs dat is allemaal opgedroogd."
"Je kent de legende," zei Oriken. "Misschien is er toch een zaadje van waarheid in de Verwoeste Stad."
Dagra snoof. "Een passende naam voor een plaats, als er ooit één was."
Oriken blafte een lach. "Ja, en deze zogenaamde Tuinen van de Dood, ze zijn een …" Hij wreef met een duim over zijn stoppels en wierp een blik op Jalis. "Wat is dat woord dat je gebruikt? Niet gesnoeid? Ja dat is het. Deze hele plek kan niet doder zijn. Ze hebben dat goed. Maar tuinen? Domme naam voor ergens waar geen grassprietje is."
Jalis keek hem verbijsterd aan. "Het is geweldig dat je weer aandacht hebt besteed aan mijn thuistaal, maar ik denk dat je op zoek bent naar nonsens. Snoeischaren zijn tuinscharen. In zekere zin heb je echter gelijk. In deze tuinen hebben de struiken absoluut geen snoeibeurt niet nodig."
"Wel, verwoest of niet, het was lang geleden." Oriken keek naar de daken van de uitgestrekte stad. "Nu we zo dichtbij zijn, is het nog steeds een beetje verleidelijk om rond te kijken."
Dagra zuchtte. "Zelfs jij kunt voelen dat het hier niet goed voelt, Orik. Verleid het lot niet meer dan we al hebben. Ik ben geen lafaard en dat weet je, maar ik herinner me de angst die ik voelde als een jongen voor deze plek, en ik hoef de stad niet in te gaan om die angst terug te laten stromen. Omringd worden door deze heidense crypten en grafstenen en beelden is al genoeg."
"Ik zeg het alleen maar, dat is alles. Hé, Dag, je hoeft je hanger niet zo stevig vast te klemmen. Je hebt de Dyad niet nodig als je ons hebt." Oriken knipoogde naar Jalis. Haar lippen bewogen in een korte glimlach.
"Ik neem de Dyad en jullie twee," zei Dagra. "Kracht in cijfers."
"Ja - Whoa." Hij stapte naar voren en boog voor een nadere blik. Een verzameling kleine botten was half ingekapseld in de gebarsten aarde, onmiskenbaar een menselijke hand. "Ik denk dat ze ze hier niet te diep hebben begraven."
"Wat is het?" De stem van Dagra klonk hard.
"Weet je nog dat huis waar we die cravants tegenkwamen?"
"Ja."
"Nou, als ik zeg, laten we gewoon blijven lopen, doe jezelf een plezier en luister deze keer. Je staat al op scherp, we hebben geen volledige paniekaanval nodig."
Dagra keek boos en wendde zich af. "Dat is genoteerd."
Ze liepen door de Litchway totdat de muur die het kerkhof scheidde van de stad in de verte in zicht kwam, de valpoort neergelaten zoals de poort bij de ingang was geweest. Oriken wierp een blik over zijn schouder naar de torens en kantelen van de heide muur, nauwelijks zichtbaar achter de verhoogde crypte ingangen, levensgrote beelden en skeletachtige bomen.
"We moeten de Chiddari-crypte naderen," zei hij.
Jalis vouwde de kaart op en stak hem in haar zak. "Er zijn hier nogal wat crypten. Ik stel voor dat we uit elkaar gaan en ze afzonderlijk controleren."
Dagra schudde heftig zijn hoofd. "Laat maar. Ik ga absoluut niet alleen naar één van die plaatsen."
Jalis onderdrukte een zucht. "Ik bedoel niet dat we er ingaan, Dagra. Ik zeg dat we de namen boven de ingangen en op de beelden van degenen die ze hebben moeten controleren."
"Oh." Dagra schraapte zijn keel. "Okee. Fijn."
Oriken bekeek hun bebaarde vriend. De waarheid was dat Dagra's bravoure steeds dieper was afgenomen naar Scapa Fell waar ze waren gekomen, en nu, hier op het kerkhof, was het bijna verdwenen. Dat was niet goed. Dat was helemaal niet goed. Hij klikte met zijn vingers voor Dagra's gezicht en keek hem strak aan. "Hallo. Kom op. Kom uit die gedachten. Ik krijg nu problemen met god, maar doe je vrienden een plezier en probeer ze weg te stoppen. Laten we die naamplaatjes controleren, zoals Jalis zegt."
"Rot op," mompelde Dagra. Hij sloeg zijn ogen op om de blik van Oriken te ontmoeten en knikte scherp, draaide zich toen om en liep weg naar de dichtstbijzijnde crypte.
Oriken deelde een blik met Jalis voordat hij wegliep om de tientallen crypte-ingangen in de directe omgeving te controleren. Hij bereikte de eerste en rekte zich uit om de stenen beelden boven de ingang te inspecteren. Een scheur liep verticaal door de steen, dwars door het midden van de naam Hauverydh. Het bijbehorende standbeeld van de crypte lag op de grond bij de ingang, zijn stenen gezicht verweerd en versleten, zijn handen geklemd op de borst; wat het vasthield was lang geleden geërodeerd of weggevallen.
Oriken passeerde tussen grafstenen terwijl hij naar de tweede crypte liep. Sommige van de ernstige grafstenen waren gevallen, sommige waren verzonken of leunden onder hoeken, terwijl anderen volledig rechtop bleven. De gravures op verschillende crypten bevatten de naam Chiddari, of wat er een variatie op leek te zijn.
"Kom in de buurt hier!" Riep hij.
Hij bereikte de crypte, ging voor het standbeeld staan en controleerde de vervaagde naam op de plint. Cunaxa Tjiddarei. De verweerde gelaatstrekken waren die van een trotse vrouw, die een kleine hamer en beitel aan haar borst vasthield. Het bronzen beeld stond afwachtend, voorovergebogen alsof hij op het punt stond een buiging te maken ter ere van Oriken die haar rustplaats ontdekte.
"Ja," riep hij. "Dit is het!"
"Goed gedaan," zei Jalis achter hem, waardoor hij bijna uit zijn vel sprong.
"Sterren en verdomde manen, Jalis!" Siste Oriken. "Doe dat niet!"
Ze grijnsde. "Sorry."
Toen Dagra naderde, pakte Jalis de olielamp en de tondeldoos uit haar rugzak en begon opvallende vonken te maken naar een staal verkoold doek. Nadat het materiaal was opgevangen, hield ze een zwavelstok tegen de vlam en gebruikte deze om de lamp aan te steken.
Toen de lamp werd aangestoken, zei Dagra: "Geef het hier." Zijn uitdrukking was verwilderd, maar hij leek vastbesloten.
Jalis keek hem aan. "Weet je het zeker?"
"Nee. Maar doe het toch." Hij pakte de lamp en leidde de weg naar de zwarte ingang van de Chiddari-crypte.
Hoofdstuk Negen
Niets Zonder Angst
"Laten we deze zaak afmaken." Dagra hief de lamp op en tuurde het trappenhuis in. De vlammen lieten een flikkerende gloed op ruw gehouwen muren en de stenen trappen zien. Buiten het bereik van het licht geeuwde de put van het grafgewelf een onheilspellende uitnodiging.
Hij onderdrukte zijn zenuwen, drukte zijn Avato-hanger tegen zijn lippen en stapte in de schemering, opzettelijk een langzaam tempo aannemend. Eén stap, twee …Zijn laarzen kraakten zachtjes in het vuil op de versleten stenen. De gedempte ademhaling en het gebaren van voetstappen van zijn vrienden volgden hem de diepte in.
"Maak je geen zorgen, Jalis," zei Oriken. "Alles komt voorbij Dag, ik zal je beschermen."
Jalis lachte. "Je bent een dappere gezellin die dat tegen een messenmeester zegt als ze achter je staat in een krappe ruimte."
"Hoe gaat het gezegde? Houd je mes scherp, maar je humor scherper." Het amusement klonk rijk in de stem van Oriken, maar Dagra wist dat hij zijn eigen ongemak maskeerde.
Toen hij de volgende bocht in de trap bereikte, bevroor Dagra. "Lijdende goden." Het lamplicht verlichtte de rechthoekige muren, waardoor schaduwen over de steen dansten. Met zijn vrije hand greep hij het handvat van zijn zwaard vast.
"Wat is het?" Vroeg Oriken.
"Niets. Ik ben gewoon …Het is oké."
"Je moet de legende uit je hoofd zetten," zei Jalis.
"Dat zit me niet dwars." Nee, dacht hij. Het is donker. Dat, en het verpletterende gewicht van de aarde boven je hoofd. En het feit dat we afdalen naar een plaats die meer beroofd is van de goden dan de hele Deadlands.
Hij gluurde angstig de hoek om en de duisternis in. Voor zover hij kon zien, was het trappenhuis leeg.
"Ik gedraag me als een klein meisje dat geesten voorstelt," mompelde hij en dwong zichzelf om door te gaan met de afdaling. Behalve als ergens geesten zijn, is het deze heidense crypte.
Voorbij de volgende bocht raakten de treden op een vlakke ondergrond die zich uitstrekte tot een smalle gang met een laag plafond. Houten steunen liepen over de lengte van de muren tussen vierkanten van gehouwen steen. Trossen stoffige spinnenwebben bungelden uit de hoeken van de dwarsliggers. De vochtige, doordringende duisternis, in combinatie met de muffe geur die uit de zwarte keel van de gang dreef, zorgde voor een rilling over de ruggegraat van Dagra.
"Vervloek de Dyad," zei Oriken terwijl hij gedwongen werd om zich in de kleine ruimte te bukken.
Dagra keek boos. "Alsjeblieft, vloek niet terwijl ik bid."
Oriken boog zijn hoofd verder en doopte zijn gelaatstrekken in de schaduw behalve zijn grijns.
"Serieus, ik heb van jou dezelfde spot gehoord sinds we kinderen waren, en het is het gekibbel nooit waard. Nu is het vooral niet het moment om me de krachten te laten verdedigen tegen, onder en boven Verragos waarvan ik weet dat ze echt zijn, wat je meer ontkent en – "
"Alles wat ik zei was" vervloek de Dyade."
"Bah." Dagra keek op. "Ik hoop dat je het niet te druk hebt met vloeken om het spinnenweb in de gaten te houden."
Oriken zweeg en kreunde toen. "Sterren. Er moesten hier spinnen zijn, nietwaar? Ik had er een weddenschap op kunnen zetten."
Dagra ging verder en Oriken volgde vlak achter hem. Het duurde niet lang voordat er een boog in zicht kwam, een portaal naar alle heidense verschrikkingen die daarachter lagen. Met al zijn zintuigen gefixeerd op de zwarte boog, sprong hij bijna uit zijn vel en liet de lamp bijna vallen toen Oriken schreeuwde door de gang. Dagra's hart klopte toen hij ronddraaide om Oriken te zien ronddraaien en wild met zijn armen slaan, zwaaiend aan de rand van zijn hoed en achteruit schuifelend naar een verbijsterde Jalis.
Ze pakte hem bij zijn middel vast, ongetwijfeld om te voorkomen dat hij haar zou omverlopen in plaats van de blunderende dwaas te bedwingen. Ondanks haar tengere gestalte stopte ze hun slungelige vriend gemakkelijk in zijn gestuntel.
De bewegingen van Oriken hadden een deken van stof opgeschud en een fijne nevel hing door de gang, waardoor het zicht nog veel meer verduisterde. Zijn haren bezweet en verward terwijl hij de hoed af trok, staarde Oriken verbijsterd naar de spinnenwebben die zich vastklampten aan de rand en de ingesprongen kroon. Met een krimp begon hij ze weg te meppen.
Jalis legde haar handen op haar heupen, hield haar hoofd schuin en keek hem teleurgesteld aan.
Oriken zag haar kritische blik, haalde verontschuldigend zijn schouders op en legde de hoed op zijn hoofd. "Ze laten mijn huid trillen!"
Dagra zuchtte. "Dat weten we!"
Jalis kon haar grijns niet weghouden toen ze zei: "Je hebt een beetje gemist." Ze stak een hand uit naar zijn stoppels en veegde die aan de muur. "Zo. Het is voorbij." Ze tuitte haar lippen en voegde eraan toe: "Probeer je nu een dappere vrijbuiter te zijn?"
"Ik zei dat we een paar fakkels hadden moeten meenemen in plaats van die stomme lamp," mompelde Oriken. "We hadden het hele verdomde plafond kunnen verlichten terwijl we lopen."
Dagra schudde zijn hoofd en draaide zich om naar de zwarte boog. Hij bewoog zich langzaam vooruit, de spanning hing af van elke stap die hij zette. Zijn focus lag opnieuw op zijn eigen angsten.
Ik heb geen haast om erachter te komen wat daar is, dacht hij. Niemand is in eeuwen in een grafkelder geweest. Het is onnatuurlijk! We zijn echter zo ver gekomen en ik denk dat we als geen ander een goed verhaal naar huis meenemen. Raap jezelf bij elkaar. We zijn er bijna.
Hij bereikte de boog en vermande zich. "In voor een koperstuk, in voor een zilverstuk," gromde hij. Hij haalde diep adem en stapte door het portaal de duisternis in van een gang met hoog plafond, aanzienlijk breder dan de krappe gang. Alles was rustig en stil. Te rustig. Te stil. Hij tuurde lang in de duisternis. De haren prikten op zijn hoofdhuid toen hij opzij stapte zodat de anderen naar binnen konden.
Oriken dook met een grijns onder de boog en strekte zich uit tot zijn volle lengte. "Ah, dat is veel beter!"
"Ik ben blij dat je dat denkt," zei Dagra, "maar denk je dat je je plezier zou kunnen uiten met een beetje minder lawaai?"
"Ah, kom op, Dag. Dat grotincident was jaren geleden."
"Ja, dat was het wel! Zeven, om precies te zijn. En ik hoef je er niet nog eens aan te herinneren, heel erg bedankt."
Oriken spotte. "Let niet op ingestorte plafonds en geblokkeerde ingangen, je blijft schreeuwen en je maakt de doden wakker."
Dagra huiverde, klemde zijn tanden op elkaar en wierp Oriken een woedende blik toe.
"Oké, kinderen," zei Jalis streng. "Bewaar de spellen tot we weer op de hei zijn. Je kunt de hele weg naar huis spelen als je dat wilt, maar laten we dit met een beetje respect doen nu we hier zijn, zoals professionele vrijbuiters." Ze keek naar Dagra. "Ga verder."
Hij liep voorzichtig de gang in. De lamp verlichte toen hij deze heen en weer zwaaide om met regelmatige tussenpozen in uitsparingen in de muren te turen. Overal trilden schaduwen, zoals schimmen uit het bereik van het licht. Geassorteerde brokken edelstenen vingen het lamplicht in de nissen en op podia langs het midden van de loopbrug; hij herkende vulkanisch glas, sterstenen, lazuursteen, kattenogen, donderglas en verschillende andere mooie maar niet zo kostbare steentjes. Een karmozijnrood gestreepte zonnesteen trok zijn aandacht aan de achterkant van één van de nissen. Hij waagde zich naar binnen voor een nadere blik. De edelsteen was middelhoog in het midden van een granieten plaat die reikte van Dagra's knieën tot zijn borst, twee keer zo breed als het lang was, de zijkanten strak tegen de pilarenhoeken. Hij greep de zonnesteen vast om hem los te draaien, maar hij was stevig ingebed in het graniet.
Woorden en datums omcirkelden de edelsteen. Dagra boog zich dichter naar voren, maar de gebeitelde letters waren in het oude Himaeran en nauwelijks leesbaar. Met een hoofdschudding keerde hij terug naar de loopbrug.
Toen hij een centraal podium passeerde, viel het lamplicht op enkele passen voor hem in het stof. Hij benaderde en hurkte om naar de tekens in de met stof beladen vloer te turen. Oriken en Jalis hingen naar beide kanten. "Het lijkt erop dat we niet de eersten hier beneden zijn," zei hij.
"Waarschijnlijk alleen ratten," zei Oriken, terwijl hij een opgetrokken wenkbrauw van Jalis ontving. "Echt grote ratten?" Dagra wierp hem een vernietigende blik toe. "Oké!" Hij haalde zijn schouders op. "Een wolfachtige nargut dan. Waarschijnlijk heeft een konijn hier ergens een plekje."
"Geen ratten." Er klonk een bezorgdheid in de stem van Jalis. "En geen wolfachtige, Orik, maar bedankt voor de suggesties. Wat het ook is, het moet tweebenig zijn. Misschien een cravant. Maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat dit onwaarschijnlijk is omdat het kerkhof is afgesloten."
"Minder waarschijnlijk dan een nargut?"
Jalis sloot haar ogen. "Vergeet je nargut. Ik zal er later één voor je vangen als je wilt. Je kunt een touw om zijn nek binden en het als huisdier houden voor de reis naar huis." Ze trok haar lippen op en voegde eraan toe: "Het is waarschijnlijk het vermelden waard dat deze prints verre van vers zijn."
"Hoe oud denk je?" Vroeg Oriken.
"Gezien het feit dat deze crypte waarschijnlijk niet is schoongemaakt sinds de Grote Opstand …Wanneer was dat? Vroeg vierhonderd?"
"Dicht genoeg," zei Dagra, terwijl ze de duisternis rondom hen in de gaten hield.
Jalis stond op en Dagra en Oriken volgden. "In dat geval," zei ze, "kijken we hier naar twee of drie eeuwen stof."
"Huh," zei Oriken. "Zou niet het stof na zo lang de afdrukken hebben bedekt?"
"Niet noodzakelijk. De laag in deze crypte is niet bijzonder dik zoals je na zoveel jaren in een ongereinigd huis zou aantreffen. De voetafdrukken kunnen tientallen jaren oud zijn." Haar mondhoeken krulden in een lachloze glimlach. "Dagra, begin in elk geval te bidden dat het zogenaamde grafjuweel er nog steeds is. Orik, je kunt de sterren en de manen wensen als het je bevalt. Wat mij betreft, kijk ik er na onze lange reis naar dit grimmige einde nergens naar uit om ons een premie te bezorgen. Maar wat als iemand ons al voor is geweest …"
"Laten we niet te snel conclusies trekken," zei Dagra. En ik begon net te wennen aan het idee dat we misschien het juweel toch zouden vinden.
De zilverstukken van het contract zouden een heel jaar lang warme maaltijden en volle koppen garanderen, voor alle drie. Zelfs Maros' deel als Guild Official zou hem een nette winst opleveren. Het was een baan die niemand van hen kon missen.
Ze hervatten de voortgang dieper in de gang. Dagra maakte opnieuw een punt met de lamp, volgde de vervaagde stofpaden en controleerde de nissen terwijl ze passeerden. Hij gaf elk een snelle zoektocht naar tekenen van het grafjuweel, maar ze bevatten niets anders dan soortgelijke platen van graniet en edelstenen van weinig waarde.
"Weet je," zei Oriken, terwijl hij zijn stoppels een ijdele krab gaf, "ik heb één ding gemerkt aan deze kluis. Sinds die gang daar, heb ik nauwelijks huid of haar van een spinnenweb gezien. Tenzij het plafond daarginds met hen is gevuld; gelukkig kunnen we het nauwelijks zien om het uit te vinden."
Dagra keek naar Jalis. "De man heeft een punt."
"Het is bijna alsof …" Orikens gezicht gefixeerd door innerlijke concentratie.
Dagra verschoof zijn gewicht. "Ja?"
Oriken hief zijn handen op in een nederlaag. "Ik weet niet hoe het is maar het bijna alsof. In elk geval iets."
"Bedankt voor dat inzicht," zei Jalis. "Wie heeft er een orakel nodig als we een Oriken hebben?"
"Vergeet het maar." Hij trok de rand van zijn hoed een fractie naar beneden en viel in stilte terwijl ze de crypte binnengingen.
Voor Dagra werd de beklemmende somberheid steeds moeilijker naarmate ze verder gingen. Hij veegde met de achterkant van zijn mouw over het zweet dat op zijn wenkbrauw bleef hangen en trok aan zijn reeds loszittende kraag. Het plafond was hier nauwelijks zichtbaar; slechts een paar grijze lijnen en vlekken die op ruw geslepen steen en dwarsbalken leken, hoog boven hem, maar de open ruimte verpletterde hem meer dan de krappe gang. Het laatste wat hij wilde was vast komen te zitten aan de verkeerde kant van vallende rotsen, nergens om naartoe te rennen als fantomen van de lang overleden overledene die uit de muren sijpelden, hun spooklichten steeds dichterbij drijvend …
"Onheilige plek," bromde hij, een rilling onderdrukkend.
Toch was hij blij dat hij de lamp vasthield. Hij stelde zich voor dat Jalis zich achterin zou positioneren en bewonderde stilletjes haar moed. Vertrouwend op hem om haar ogen te zijn, dat nam was een beetje geheimzinnigs, dat was het.
Je hebt meer lef dan ik, meid. Dat geef ik je na.
Zijn ogen waren op de met stof besprenkelde plavuizen toen er iets aan de bovenkant van zijn visioen bewoog. Hij verstijfde en hapte naar adem. Het bereik van het lamplicht viel op een cluster van schaduwrijke vormen die op de loopbrug kropen vanuit een nis naar links. Hij tastte naar zijn zwaard, zijn vingers vergaten hun jarenlange training, maar zijn zwaard was half uit de schede voordat hij de vormen herkende voor wat ze werkelijk waren, en hij slaakte een ratelende zucht van opluchting.
Goden, dat had ik niet nodig. Het was alleen maar puin, een stuk graniet dat uit zijn nis was gevallen en niet hurkte of op de loer lag. Gewoon een trucje van licht en schaduwen. En verbeelding, voegde hij er terecht aan toe. De vormen bewogen niet in het minst.
Toen hij het puin naderde, merkte hij bezorgd op dat de schuurplekken die ze hadden gevolgd rechtstreeks naar de gebroken steen leidden en zich in een cluster verzamelden. Hij keek terug naar Jalis. Ze knikte instemmend op de onuitgesproken vraag. Gesterkt door haar stille moed stapte Dagra de nis in, de verspreide stukjes graniet knarsten onder zijn laarzen. Zijn ogen gleden over het kleine gebied, getrokken naar de nis aan de achterkant, waaruit de plaat was gevallen. Bij afwezigheid was er een dikke muur van spinnenwebben. Spinnen hadden dieper binnen kunnen schuilen, maar het was onmogelijk te zeggen; de dicht opeengestapelde draden leken de gloed van de lamp te absorberen, in te zuigen en geen geheimen weg te geven.
Zijn aandacht werd gevestigd op de rechterbovenhoek van de langwerpige holte. Een donker stuk brosse ogende schimmel klampte zich vast aan de steen, net als het spul dat de bomen op het kerkhof bedekte. Een cluster van bleke cysten met dunne, karmozijnrode aders genesteld bovenop de schimmelvlek. Dagra boog zich naar voren om nieuwsgierige de gezwellen te inspecteren. Hij stak een vinger uit naar de grootste cyste en raakte hem zacht aan. Met een gedempte knal barstte het gedroogde membraan uit in een stofwolk. Hij zakte achteruit toen een doordringende geur zijn neusgaten vulde, maar de wolk was al verdwenen. Hij niesde en kwam haastig overeind. Hij deed een stap achteruit en keek boos naar de muur van webben, de schimmelgroei, het verspreide puin en het verstoorde stof.
Het is geen manier om het hiernamaals door te brengen, dacht hij, misselijk bij het vooruitzicht in een gat te worden achtergelaten om te rotten in plaats van eerst tot op het bot te worden verbrand. Het waren wilden tijdens de Koningsdagen, echt waar. Lichamen moeten worden verbrand, moeten worden verbrand om de geesten te bevrijden voor hun reis naar Kambesh.
Spirits …
Een vage, muffe geur dreef uit de met web gevulde holte. Hij huiverde en keerde terug naar zijn metgezellen.
"Iets interessants?" Vroeg Oriken.
Dagra wierp hem een puntige blik toe. "Niets dat je wilt weten."
"Spinnen." Oriken grijnsde. "Als het spinnen zijn, zeg dan gewoon dat het spinnen zijn. Ik zou het liever weten dan niet."
"Ik heb geen spinnen gezien."
Oriken zag er gereserveerd uit. "Eerlijk genoeg."
"Maar…"
"Maar wat?"
"Weet je waarom hier geen spinnenwebben zijn?"
Oriken kneep zijn ogen samen in afwachting van de volgende woorden van Dagra.
"Ik denk dat ik ze heb gevonden." Dagra stak een duim over zijn schouder. "Ze zijn allemaal verzameld in dat gat. Lijkt het hoe dan ook." Oriken kreunde en Dagra haalde onschuldig zijn schouders op. "Hé, je vroeg het."
"Ja, maar er is informatie en er is te veel informatie. Je kon het niet laten om de maar eraan toe te voegen, hè?" Oriken prikte met een vinger naar hem. "Volgende keer mijn beurt."
Dagra liet een strakke glimlach zien. De scherts hielp een beetje om zijn huidige gemoedstoestand te bestrijden.
Een kiezelsteen van bloedsteen viel hem op in het uitgestrekte puin. Hij boog en pakte het op, wreef het over zijn broek. Een glad, donkergroen ovaal, bedekt met heldere vuurrode vlekken.
Geen waarde, maar een mooi stuk. Het maakt geen deel meer uit van een tombe, redeneerde Dagra, en rechtvaardigde de moraliteit van het meenemen ervan. Misschien kan ik de smederij ertoe brengen om hem in het handvat van de oude gladius te plaatsen. Iets om de reis te herinneren, dacht hij zuur, terwijl hij de bloedsteen in zijn broekzak stopte.
"Deze snuisterijen zijn bijna waardeloos," zei hij zachtjes, "maar wat voor soort dieven zouden er zoveel achterlaten? Heeft één van jullie andere tekenen van geknoei gezien dan aan deze gedenksteen?"
Oriken fronste. "Nu je het zegt, nee. Maar als iemand hier beneden was, hadden ze hetzelfde kunnen doen als wij. Misschien zijn het zelfs vrijbuiters geweest. Je weet maar nooit."
Jalis schudde haar hoofd. "Behalve dat in eeuwen niemand de Deadlands is overgestoken."
"Zoals er gezegd wordt," zei Dagra.
Oriken haalde zijn schouders op. "Misschien huurde onze klant iemand anders voor ons in, en in dit graf vonden ze het juweel."
Jalis schopte tegen een stuk puin. "De gedenksteen herbergde een juweel van dezelfde grootte als de anderen hier." Ze wierp Dagra een snelle, wetende blik toe. "Niets dat we tot nu toe hebben gezien, is groot genoeg om het juweel te zijn waarnaar we op zoek zijn."
Oriken knikte zijwaarts naar de alkoof. "Misschien werd het begraven met het lichaam in plaats van te worden bevestigd op het graniet."
Jalis keek twijfelachtig. "Deze mensen deden hun best om deze plek in edelstenen te bedekken. Wat zou het nut zijn om het juweel op te sluiten waar niemand het kan zien?"
Dagra schudde zijn hoofd en zei tegen Oriken. "Zelfs als het juweel erin zat, heb je dat web nog niet bekeken. Het is ongestoord. En dik. Degene die de plaat verwijderde, nam de moeite niet om verder te gaan. Of, als ze dat deden, gebeurde het allemaal lang geleden, zoals Jalis zei."
Orikens ogen waren schaduwplekken onder de rand van zijn hoed terwijl hij een blik in de nis waagde. "Ik kan ze nauwelijks kwalijk nemen dat ze daar niet naar binnen zijn gegaan. Dat web zou ook een dealbreuk voor mij zijn. Je probeert me gewoon in een gat vol spinnenwebben te laten kruipen. Gaat niet gebeuren. Zelfs niet voor een zak goudstukken." Hij stak een duim achter zijn zwaardriem. "Niet voor alle geldstukken in Himaera. Geen kans."
"Goden!" Dagra verbleekte. "Ik hoop dat het juweel niet aan de achterkant van één van deze gaten ligt, met een paar graszoden bedekt lijk dat is achtergelaten om te rotten en wiens ziel gevangen zit in het voorportaal van de hel, en we moeten naar binnen klauteren en rondsnuffelen …"
Jalis klikte met haar vingers in het gezicht van Dagra. "Kom eruit. Ga door met die onzin en ik zal je helpen de remedie voor je fobie te versnellen."
"Huh?" Dagra fronste in verwarring en volgde haar blik naar het met web gevulde gat. Hij wierp haar een zijwaartse blik toe en zij knikte toen hij verder weg stapte van de nis. "Dat zou je niet doen."
Ze hield een vinger op haar lippen. "Zwijg dan, Dag. Jullie allebei." Ze wierp een blik van Dagra op Oriken en sloeg haar blik neer op de strepen in het stof. "Ik haat het om het te vermelden, maar ik realiseer me iets anders over deze voetafdrukken."
Dagra zuchtte. "Is er een kans dat dit goed nieuws is voor de verandering?"
Jalis wierp hem de verwachte sadistische blik toe.
"Zeg het maar, gooi het eruit."
"Je was op weg naar iets toen je zei dat we geen tekenen van plundering hebben gezien. Dat zette me aan het denken. Als iemand hier was geweest, zouden er minstens twee sets voetafdrukken moeten zijn. Eén die naar binnen gaat, één die teruggaat. Maar behalve de onze heb ik slechts één set afdrukken gezien."
Oriken zag er sceptisch uit. "Denk je dat wie hier beneden was niet wegging? Dat ze …wat, hier stierven? Oh! Je bedoelt dat er een andere uitweg moet zijn!"
"Dat was mijn eerste gok. Maar als er een andere ingang voor deze plaats is, wordt dit niet op de kaart aangegeven. Dat is echter het punt. Kijk." Ze wees naar de andere kant van het puin en Dagra zwaaide de lamp erheen om het gebied te verlichten. "De nummers stoppen hier," zei Jalis somber.
Het was waar, zag Dagra. Het stof daarachter lag ongestoord. Hij wreef een duim in zijn baard toen een grimmige suggestie zich in zijn hoofd begon te planten. Hij keek naar Jalis met een waarschuwende blik en schudde zijn hoofd. "Zeg het niet."
"Dit was niet iemand die hierheen kwam", zei ze. "Het was iets dat wegging."
"Je moest het zeggen, nietwaar?"
Oriken sloeg zijn armen over elkaar. "Dit wordt alleen maar beter en beter."
Jalis haalde verontschuldigend zijn schouders op.
"In godsnaam," gromde Dagra. "We zullen onszelf angst aanjagen voordat we zelfs het verdomde juweel vinden. Laten we gewoon blijven zoeken." Hij drukte zijn lippen op elkaar en bekeek zijn metgezellen terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok.
Oriken boog zijn hoofd en trok zijn sabel.
Jalis controleerde de dolken op haar dij en heup, hoewel ze deze in hun omhulsels liet zitten. "Akkoord," zei ze. "Maar weten waar we voor staan, kan ons alleen maar een voordeel opleveren."
Dagra gromde. "Je zult niet zeggen dat het een voordeel is als ik in mijn broek schijt."
Ze gingen dieper de grafkamer in en gaven elke alkoof een vluchtige controle terwijl ze passeerden, totdat ze uiteindelijk aan het einde van de crypte kwamen. Vóór hen was een grote rechthoek van graniet in het midden van de muur geplaatst, reikend van de vloer tot hoger dan de kroon van de hoed van Oriken. Een lijn van taillehoge sokkels liep aan weerszijden langs de muur; op elke rustte een verzameling stoffige edelstenen.
Zijn mond viel open toen hij het middelpunt zag. In het graniet op ooghoogte van Dagra was een prachtig gesneden juweel, twee keer de grootte van zijn vuist. Bij Dyade, hield de oude Cela ons niet voor de gek. En ze overdreef ook niet.
Een zilveren band omcirkelde de omtrek van het juweel en hield het vast in zijn stenen omhulsel. Zachte roze en groene kleuren flitsten over het veelzijdige oppervlak van het juweel; reflecties van de flikkerende olielamp.
"Heilige Khariali," fluisterde hij en hij riep de naam van de oergodin van edelstenen en metalen aan.
"Heilige Khariali, inderdaad," echode Oriken. "Daar is onze baby!"
"Het is mooi," fluisterde Jalis.
Dagra zette de lamp op het dichtstbijzijnde voetstuk, duwde de edelstenen opzij en ging toen achteruit. Het was misschien zijn verbeelding, of het kon zijn hoe het licht glinsterde uit de talloze gezichten van het juweel, maar het leek een warmte uit te stralen die op geen enkele manier fysiek was, meer een kalmte die niet de huid maar de ziel raakte. Het is misschien gebruikt als een grafsteen, maar het hoorde niet thuis in deze crypte evenals Dagra zelf. Hij zou het graag meenemen.
"Ik verwachtte zoiets als een diamant," zei Jalis eerbiedig. Ze deed een stap naar voren om haar vingertop over het hoekige oppervlak te trekken. "Maar dit is niet alleen diamant, of ik ben een visvrouw."
Ze heeft er recht op, dacht Dagra. Het juweel zorgde ervoor dat de paar kleine diamanten die hij ooit had gezien er zo simpel uitzien als glas.
In zwaar, sierlijk schrift boven het juweel werden de woorden Lajdie Cunaxa Tjiddarei gegraveerd, samen met de datums 152 en 225. Oude symbolen werden gemengd met oude Himaeran en Middle Sosarran tekst rond het juweel in concentrische cirkels. Dagra vermoedde dat de woorden een gebed of mogelijk een ode aan de dame zouden kunnen zijn.
"Ze stierf lang voor de verwoesting," merkte Oriken op.
"Waarschijnlijk de eerste van haar lijn," zei Jalis. "Of de eerste die in elk geval bekend is geworden. Haar positie op het verste bereik van de crypte suggereert dat zij de eerste was die hier werd begraven."
"Hoe wisten de bouwers hoeveel Chiddaris's er zouden zijn?" Vroeg Oriken. "Alle nissen lijken graven te hebben. Dat is behoorlijk goed gokwerk. "
"Ik verwacht dat alleen de belangrijke personen een plekje in de familiegraven hebben. De rest was waarschijnlijk bovengronds begraven. Bovendien, als we de eerste paar nissen onder de loep nemen, stel ik me voor dat we zouden ontdekken dat ze niet als zodanig werden beschouwd, maar alleen gereserveerd."
Dagra gromde. "Het is een schande dat oude Cunaxa hier niet de laatste was die in plaats daarvan werd begraven. We hadden onszelf kunnen besparen om door deze vervloekte gang te moeten lopen."
"Ik neem aan dat als ze het dichtst bij de ingang was geweest," zei Oriken, "dan zou ze toch niet degene zijn die voor het juweel van de familie moest zorgen?"
Dagra wierp hem een koude blik toe voordat hij zijn aandacht weer op hun prijs richtte. Hij wees naar een groep gebeeldhouwde symbolen in het schrift rondom het juweel.
"Hier zijn enkele van die runentekens waar je enthousiast van wordt, Jalis. Zoals die op mijn zwaard." Hij hield het brede blad van de gladius in het licht, wijzend op de verduisterde inscripties die over zijn lengte liepen. "Iets of iets anders, toch?"
"Antik rukhir." Jalis' Sardayan-accent verleende de oude woorden een mystiek randje, benadrukte de k aan het einde van antik met een scherpe klik van de tong en rolde de r aan het einde van rukhir. Ze boog zich er dichter naar toe om de runen te inspecteren. "De taal van het Umbrische tijdperk blijft me verbazen. Zoveel regionale variaties die volledig gescheiden van elkaar lijken te zijn geëvolueerd en toch herkenbare gemeenschappelijke elementen hebben behouden. We hebben het duizenden jaren geleden, voordat de eerste sloepen het Brandende Kanaal overstaken, en toch was antik rukhir even populair op Himaera als op het vasteland van Sosarran. En het dateert van vóór alle oude stammen."
Oriken haalde zijn schouders op. "Wie kan het schelen? Ik zei het toen je voor het eerst de runen op het zwaard van Dagra zag. Natuurlijk, het is een interessant wapen, maar waarom zou je helemaal enthousiast worden over een dode taal?"
"Ik weet niet wat de grootste schat is," zuchtte Jalis met een wrange glimlach. "Het juweel, of uw niet-karakteristieke inzicht."
"Ik zeg alleen maar dat we het juweel hebben en dat het veel meer waard is dan wat Cela Chiddari ons geeft. Zelfs ik kan dat zien."
"We zijn het er allemaal over eens dat we een klein fortuin hebben gevonden," zei Dagra, "maar wie heeft de munt om ons te betalen wat het echt waard is? Zeker niemand die ik ken. Vijfhonderd zilverstukken daar valt niet mee te spotten."
Jalis knikte instemmend en wierp een blik op Oriken. "Bovendien zijn we gebonden aan de code. Zelfs Orik zou de regels van het gilde niet negeren."
Oriken gaf zijn hoed een korte draai. "Natuurlijk niet. Weg met die gedachte. Maar hebben die regels betrekking op het verwijderen van een waardevol juweel dat is ingebed in een massief stuk graniet? Ik geef er de voorkeur aan het ding in één stuk af te leveren." Dagra haalde zijn schouders op en wierp een blik op Jalis, die haar hoofd schudde. "Ik bedoel," vervolgde Oriken, "het is niet alsof we een hamer en een beitel hebben, toch?"
Jalis mompelde een vloek. "Achteraf gezien, iets van een overzicht."
"Dus hoe krijgen we het eruit?"
"We gebruiken onze messen." Dagra wees naar de wapens in de taille van Jalis. "De jouwe zou het beste zijn voor de taak, meid."
Jalis lachte. "Je maakt een grapje, ja? Ik zou mijn bladen aan dat juweel niet verpesten, ongeacht wat het waard is." Ze klopte tegen de lange, zwartbladige dolk op haar heup en de slanke, zilveren dolk op haar dij. "Dusklight en Silverspire zijn meer dan alleen wapens of gereedschap. Het zijn kunstwerken en onvervangbaar."
Dagra zuchtte en omhulde zijn gladius. "Okee. Laat dit aan mij over." Hij wenkte Oriken zich om te draaien. Oriken deed dat, en Dagra maakte de zijtas van zijn rugzak los en snuffelde naar erin en trok er een kort jachtmes uit.
"Dit is geen luxe mes met een naam," vertelde Dagra aan Jalis, met een opgetrokken wenkbrauw. "Goede oude solide stuk staal Orik's had sinds we kinderen waren."
"Eigenlijk heb ik het wel een naam gegeven," zei Oriken met een glans in zijn ogen. "Ik noemde het Akantu naar de beschermheer van kleinere wezens."
"Nee," zei Dagra. "Dat deed je niet. En je moet niet de goden bespotten, zeker niet in deze crypte."
Oriken spotte. "Klanten zijn geen goden. Het zijn mannen en vrouwen, niet anders dan …nou ja, niet anders dan ik en Jalis." Hij grijnsde naar Dagra.
"Fuck jezelf," stelde Dagra voor.
Hij plaatste de gebogen punt van het mes in de opening tussen graniet en zilver en begon het heen en weer te bewegen, terwijl hij voorzichtig rond de omtrek van het juweel werkte.
"Niet uitglijden," zei Oriken.
"Ik betwijfel of je mes het juweel kan beschadigen," zei Jalis. "Dat is waarom ik mijn messen er niet op zal loslaten. Het ziet er sterker uit dan een diamant."
Dagra's hart klopte toen het jachtmes over de zilveren band gleed. Zijn scherpe punt gleed over het juweel en gaf een hoge piep.
"De stenen van Cherak, Dag!" Zei Oriken. "Probeer je ons onze premie te laten verliezen?"
Dagra pufte met zijn wangen en blies uit toen zijn zenuwen begonnen te kalmeren. Hij dacht dat hij hun prijs had verpest, maar er was geen krasje te zien op de hoekige oppervlakken van het juweel.
Jalis zuchtte. "Bedankt voor het testen van mijn veronderstelling, Dagra," zei ze botweg. "Ik denk dat we het punt als bewezen kunnen beschouwen."
Er schudde een lichte schok in de hand van Dagra toen hij de punt van het mes terug in de groef stak. Hij draaide het mes en het geluid van staal op steen fluisterde door de zwarte hal.
"Denk je dat het magisch is?" Vroeg hij.
Oriken blafte een lach. "Doe niet zo belachelijk."
"Misschien zitten er bezweringen in. Weet je nog dat meisje waar-was-het?" Dagra fronste terwijl hij de wazige herinnering opbracht. "Degene die Maros heeft gered?"
"Ik zou nauwelijks zeggen dat hij haar te hulp kwam," zei Oriken. "Ze werd achtervolgd door bijen na het verstoren van een nest."
"Dag heeft een punt," zei Jalis. "Dat meisje toverde een eik terug in een jong boompje."
"Dat we kregen te horen."
Dagra kwam overeind. "Welnu, ze hebben haar daarna naar de Arkh gebracht, dus er moet waarheid zijn geweest." Het juweel begon los te komen.
Oriken snoof. "Als ik het met mijn eigen ogen zou zien, zou ik het geloven. Ik geloof niet alles wat ik hoor. "
"Ik weet het." Dagra zuchtte.
"Ze was als krankzinnige geboren, Orik," zei Jalis zacht. Dagra voelde haar warme adem in zijn nek terwijl ze hem aan het werk zag. "Zeg wat je leuk vindt over sommige andere dingen, maar ik kan je verzekeren dat zwakzinnig geboren worden echt bestaat."
Oriken gaf geen antwoord en het gesprek hield op. Terwijl Dagra werkte, deed zijn verbeelding dat ook. In gedachten zag hij opnieuw het blootgelegde graf vol met webben. Ergens achter de zijden muur lag een verwrongen, verdord familielid van hun cliënt. En achter de plaat waar hij aan werkte, lagen nu de beenderen van Cela's oudste voorouder, Cunaxa.
Een skelet inmiddels, verzekerde hij zichzelf. Gewoon botten. Niets om bang voor te zijn. Hij bewoog het mes heen en weer, en met een laatste draai gleed het grafjuweel uit de steen …
Met web gevulde oogkassen staarden hem aan. Met verbijsterde afschuw staarde hij terug. De behuizing van het juweel omlijstte nu de verzonken kenmerken van Lady Cunaxa Chiddari, bedekt met zijden draden en glurend door de opening. De huid strekte zich uit over haar schedel als gekookt leer, met bosjes haar versmolten tot het gemummificeerde vlees. De wenkbrauwen en jukbeenderen waren versierd met schurftige gezwellen, en de vreselijke, lip loze grijns grijnsde naar hem alsof zij verheugd was om gezelschap te hebben na de lange eeuwen van eenzaamheid. Haar zwart geworden tanden stonden verschoven en gescheiden. Geschokt keek Dagra toe hoe de webben scheurden en de kaak zich wijd uitstrekte, toen gleed het kaakbeen achter de plaat en sloeg met een gedempte dreun op de vloer.
"Gah!" Dagra sprong achteruit en sprak de namen van de Dyade uit in de hoop dat ze hem uit de heidense gang en terug naar de heide zouden brengen. Gal steeg op in zijn keel terwijl hij zijn blik van de verscheurde schedel trok.
"Het is gewoon een lijk, Dag," zei Jalis zacht.
"Het bewoog!"
"Je hebt zijn positie verstoord, dat is alles."
Speeksel zwom in zijn mond. Hij slikte het door. "Aye. Gewoon een lijk. Natuurlijk. Een lijk natuurlijk!" Hij gaf een kort maar manisch gegiechel. Hij zag de verbijsterde blikken van zijn vrienden, schraapte zijn keel en herpakte zich.
Het juweel was in handen van Oriken. Hij hield het omhoog en tuurde ernaar, onverschrokken door het griezelige kadaver dat naar hen keek. Jalis pakte de lamp van het podium en hield hem bij de schouder van Oriken. Het licht glinsterde van het veelzijdige oppervlak van het juweel. De voorkant was rond, de zilveren band klemde zich strak om de omtrek en leek op zijn plaats gesmeed. Vanaf de zijkant was het juweel platter maar bol in het midden rond een schaduwrijke kern die in prisma's brak in het lamplicht. De donkere vlek deed Dagra denken aan de zwart-eigeel eieren van de stoffige balukha-vogel, of een inktvlek gevangen in een massief glazen sculptuur. Hij begon zijn beoordeling van de esthetische waarde van het juweel aan te passen.
Oriken streek met zijn hand over de achterkant van het juweel. Zijn gezicht brak uit in afkeer. "We moeten het later een wasbeurt geven. Er zit wat van haar gezicht aan vast."
Dagra's buik draaide zich om en zijn knieën begonnen te knikken. Hij greep zich vast naast hem aan het podium voor steun.
Jalis opende haar rugzak en gaf een deken aan Oriken. Ze hield de rugzak open terwijl hij het juweel wikkelde en erin stopte. Ze trok het koord strak en knoopte het vast, maakte de riemen van het pak vast en slingerde het op haar schouder.
"Dat kan beter jouw beddengoed zijn en niet het mijne," zei Dagra tegen haar. Toen hij het podium losliet, landde zijn blik op het oog loze, neus loze en nu kaakloze hoofd van Cunaxa. Terwijl hij donker naar de Chiddari-hoofd keek, verschoof het hoofd weer.
"Lieve moeder van de profeten! Vertel me dat dat niet is gebeurd!" Het hoofd was scheefgebogen, als een oplettend kind dat nieuwsgierig was naar de commotie.
"Je kunt nu mijn arm loslaten, Dag," zei Jalis.
Hij mompelde een verontschuldiging en strompelde naar de muur, leunde tegen de stenen en gaf over. Toen hij klaar was, veegde hij een mouw langs zijn baard en draaide zich om om Jalis en Oriken bezorgd naar hem te zien kijken, hun gezichten overspoeld door de gloed van de lamp.
Dagra moest lachen. "Weet niet waar dat vandaan kwam." Hij wuifde de aangeboden zakdoek van Jalis weg. "Nee. Met mij gaat het echt goed. Gewoon een …" Hij voelde het lijk naar hem staren, maar hield zijn aandacht stevig op Jalis gericht. "We hebben waar we voor kwamen. Laten we gaan. Geen zin om te blijven hangen, toch?"
Jalis knikte en draaide zich om om te vertrekken, maar Oriken legde een hand op haar schouder. "Waarom trakteren we onszelf niet op een paar extra's op weg naar buiten?" Terwijl Jalis zijn woorden overwoog, maakte hij zijn punt. "We moeten op zijn minst die op deze sokkels voor onze klant nemen, omdat ze duidelijk als een pakket met het juweel worden geleverd. Toch? Als ze ze niet wil …" Hij haalde zijn schouders op.
Jalis zag er niet overtuigd uit.
"Lopen en praten," zei Dagra. Hij pakte de lamp van Jalis en liep de gang door, zijn vrienden achteropkomend om hun enige lichtbron te volgen.
"Het contract vermeldt niets behalve het juweel zelf," zei Jalis. "Als we meer nemen, kunnen onze acties als heiligschennis worden beschouwd."
Dagra spuugde een vloek. "Deze hele plaats is oneerbiedig."
Oriken spotte. "Hoe kan het goed zijn om de grootste schat te stelen, maar verkeerd om de kleinere te nemen?"
"Hé," zei Jalis, "ik maak de regels niet."
Oriken zuchtte. "Het is niet alsof Dag geen steen heeft gepakt."
"Oh, kind!" Dagra draaide zich om. "Echt? Het is een waardeloze snuisterij! Een mooie kiezelsteen uit een geplunderd graf!"
Jalis gromde zachtjes. "Is dat wat je denkt, Dag, of is het wat je hoopt?"
"Begin daar niet opnieuw mee. Niet nu. Laten we gewoon naar huis gaan, terug naar rijkdom en een warm bad."
"Dat is de waarheid," zei ze. "Orik, de graven in deze crypte behoren tot de voorouders van onze klant. Als we één van hen storen door hun edelstenen te verwijderen - waarvan de meeste toch relatief waardeloos lijken, zoals Dagra zegt - zullen we effectief Cela zelf stelen, ongeacht onze bedoelingen, hoe schijnbaar ze ook zijn." Ze keek naar Oriken scherp. "Dagra vond zijn edelsteen in het gebroken puin; hij kan het houden, maar wij laten de rest achter."
"Jij bent de baas," zei Oriken met een zucht. "Maar hoe zit het met de stad?"
Jalis zoog lucht door haar tanden en staarde hem zijdelings aan. "Daar zullen we het over hebben nadat we het kerkhof hebben verlaten. We hebben al meer dan de helft van de dag verspild."
Oriken keek haar een ogenblik aan, maar zei niets meer en het gesprek verviel in stilte terwijl zij zich terugtrokken door de lange gang.
Dagra gaf niks om de bloedsteen die hij had opgepakt. Zijn gedachten waren bij het begrafenisjuweel, dat ze inderdaad een lucratieve meevaller zou brengen. Maar vooral, zijn gedachten waren op het hoofd van de crypte, haar ogen loze blik gericht op hun vertrek uit haar rustplaats.
Al snel kwam het ontheiligde graf gat weer in zicht. De schuifplekken, nu bedekt door de voetafdrukken van Dagra en zijn metgezellen, leidden van de gebroken plaat naar het trappenhuis …
Om zijn dwalende verbeelding af te leiden, zei Dagra: "Orik heeft echter een punt. Het is een twijfelachtige ethiek dat we een graf kunnen ontheiligen als het deel uitmaakt van ons contract, maar anders wordt het afgekeurd." Hij blafte een korte lach en zocht in zijn zak naar de bloedsteen. "Weet je wat? Ik wil dit stuk afval niet eens. Ik dacht dat het er goed uit zou zien op de gladius, maar met de munt die we gaan verdienen, zou ik één van Khariali's glinsterende borsten kunnen kopen als ik zou willen."
"De borsten van Khariali zijn beter dan die van Cherak," grapte Oriken.
Met een zwaai van zijn pols gooide Dagra de bloedsteen in de schaduwen en luisterde naar zijn gekletter in de gang.
"Dag." Aan zijn zijde flitsten Jalis' ogen met een glimlach. "Ik zei niet dat de andere crypten op het kerkhof geen levensvatbare doelen zijn, alleen de Chiddari-crypte. Deze hele plaats is al verwoest door een godin en al eeuwen verlaten. Een paar kleine stervelingen kunnen het niet veel meer ontheiligen dan al is gebeurd."
Dagra glimlachte zwak terug. "Waar. Maar ik weet niet zeker of ik interesse heb. Het is niet alsof we een ezel met ons meenemen; alles wat we vonden, we zouden heel Scapa Fell en een deel van Caerheath moeten doorsjouwen. Bedankt, meid, maar nee. Ik wil gewoon weg uit deze verdomde, dode en stoffige plek en wat frisse lucht inademen, al dan niet verwoest.
Oriken mompelde zachtjes terwijl hij achter hen aan sjokte, hoewel Dagra het niet kon vertellen en het hem niet veel kon schelen. Hij dwong zijn gedachten naar de reis naar huis en om de rest van het jaar door te brengen in en rond Alder's Folly zonder lange, zware contracten, geen donkere en sombere ondergrondse plaatsen en geen lijken meer.
Goden, dacht hij. Alsjeblieft, geen lijken meer.
Hoofdstuk Tien
Indringers
Dagra blies in de tuit van de olielamp om de vlam te doven en gaf hem toen door aan Jalis. Met een zucht van opluchting stapte hij uit de crypte van de Chiddari met een troosteloos uitzicht op het kerkhof. De rode bol van Banael was verspreid achter een volledig wolkendek, zijn onderbuik dompelde dichter naar de horizon dan Dagra zich comfortabel voelde. Hij wierp een verkapte blik op het standbeeld van Cunaxa.
Nou, dame, dacht hij. Ik zou kunnen zeggen dat je ooit een schoonheid was, behalve dat ik je kaak heb zien vallen.
Onregelmatige stroompjes mist sijpelden door de kieren in de kale grond. Ranken van het spul likten en streelden de beschimmelde basis van grafstenen en kropen over de afgebrokkelde paden. Terwijl hij keek, verspreidde de mist zich.
"Hoe lang waren we daarbinnen?" Vroeg Oriken, zijn ogen in zachte schaduw onder zijn hoed terwijl hij naar de lage zon keek.
"Uren," zei Jalis.
"Het voelde niet zo lang."
"Misschien niet voor jou," zei Dagra.
Oriken richtte zijn aandacht op de stad, pufte met zijn wangen en liet een zacht gefluit horen. "Daar moeten een hoop schatten liggen. Alleen al het kasteel moet een fortuin hebben. We zouden deze nacht in één van de gebouwen kunnen schuilen. De plaats is al eeuwen verlaten; Ik betwijfel of één van de eigenaren het erg zou vinden."
"Kom op, Orik," zei Jalis. "Ben je een man of een ekster? Vergeet niet dat we een lange tocht terug naar de dichtst bijzijnde punt van de beschaving hebben, plus nog een paar dagen reizen tot we terug zijn in Alder's Folly. Ik heb geen zin om met schatten te slepen over honderd kilometer door het platteland vol met moerassen en monsters en zeer waarschijnlijk meer dat we onderweg niet tegenkwamen."
"Ik heb het niet over het vullen van onze zakken en rugzakken, slechts een handvol aandenkens. Het zou geen pijn doen."
Even dacht Dagra na over het punt. Hij bedoelde wat hij tegen Jalis had gezegd dat hij niet geïnteresseerd was in plundering voor tweederangs edelstenen, maar terwijl hij naar de uitgestrekte stad keek, was het moeilijk om geen grotere rijkdom voor te stellen dan alleen maar brokken mooie stenen. Munten vervuilden waarschijnlijk de plaats. En sieraden met kostbare diamanten en saffieren, smaragden en robijnen. Of wapens, zoals zijn eigen oude gladius; de wijdbladige korte zwaarden waren zelden gesmeed sinds het einde van de Grote Opstand, en Lachyla zou de beste plek zijn om een andere te vinden.
Ik wil graag een tweede gladius, dacht hij, maar niet zo erg. Nog steeds zo treurig als het was, was het niet zo erg als ik dacht. Misschien morgen, overdag …
Hij schudde zijn hoofd om de verleiding te zuiveren en fronste de frons. "We moeten gaan voordat dit spul een probleem wordt."
"Maar luister -"
Jalis wierp Oriken een waarschuwende blik toe. "Ik zei dat we het later zouden bespreken, en dat zullen we doen. Voor nu heeft Dagra gelijk. Terug naar de valpoorten." Oriken keek naar de verre Litchgate die het kerkhof van de stad scheidde en stak een vinger naar het noorden naar de heide. "Die valpoort."
Ze liepen het smalle pad af dat de Chiddari-crypte met de centrale Litchway verbond. Terwijl ze liepen, hield Oriken een monoloog over de soorten schatten die ze in het kasteel zouden kunnen ontdekken. Hij bevond zich er middenin toen Jalis abrupt stopte en een hand opstak om een stop aan te geven.
"Wat is het?" Vroeg Oriken.
"Vertel me eens," zei ze. "Hoe zeker weten we zijn dat de stad verlaten is? Kunnen we aannemen dat elke Lachylan-burger stierf tijdens de verwoesting?"
"Huh? Natuurlijk. Zelfs degenen die ontsnapten zijn nu al lang dood. Waarom wil je dat weten?"
Jalis staarde langs Dagra's schouder naar het mistige kerkhof. "Dus, je zegt dat wij drie onverschrokken vrijbuiters de enige mensen hier zijn?"
Dagra fronste. "Ik ken die toon, meid, en het is nooit een goed teken. Als je iets te zeggen hebt, zeg het gewoon. Zo niet-"
Jalis verre blik werd stenig. "Ik vroeg me gewoon af waarom het plotseling een treurig uur lijkt te zijn in Li Gardine dessa Mortas."
"Ik heb geen idee wat jij …" Dagra zweeg door Jalis' uitdrukking en volgde haar puntige vinger. Oh goden, dacht hij. Nee…
Kwetsbaar uitziende figuren kwamen uit de mist en bewogen lusteloos tussen de grafzerken. In de verte tussen de grondnevel kwamen er meer aan, moeilijk te onderscheiden van de zwartgeblakerde bomen en de meer sierlijke grafmarkeringen. De ene was dichterbij dan de rest - Dagra had er al recht naar gekeken en het aangezien voor een korte, verwrongen boom. Het zwaaide in de wind, zijn skeletachtige ledematen voor zich als reikende takken en twijgen.
"Vertel me alsjeblieft," fluisterde Oriken terwijl hij naar de slordige figuren staarde, "dat iemand een rondleiding over het kerkhof heeft besteld en vergeten is het te vermelden."
Staal siste toen Jalis haar dolken trok. "Ik ben bang van niet."
"Wat zijn dat?" Vroeg Oriken.
Terwijl Dagra naar de schimachtige vormen staarde, kwam Jalis' observatie in de Chiddari-crypte terug naar hem, dat de voetafdrukken slechts in één richting gingen. Hij had aangenomen dat er iemand anders in de crypte was geweest, maar wat als …
"We gaan," zei hij. "Nu."
Hij begon te rennen langs het midden van de Litchway, met Jalis en Oriken op zijn hielen. De mist werd snel dikker tot een stijgende, zware mist, de wolken boven zich opeenhopend in mimiek, verdonkerde de vroege avond tot een nep-schemering. Meer figuren naderden vanaf de uiterste randen van het kerkhof, langzaam maar zeker op weg naar de Litchway.
Naast het pad greep een verdorde hand de achterkant van een crypte vast en een groteske vorm kwam in zicht. Wat er van zijn kleding overbleef, was één geworden met zijn door wonden geteisterde lichaam, het door de eeuwen verduisterde vlees dat langs de stof wapperde. Het ingevallen gezicht keerde zich naar Dagra. Zijn verschrompelde lippen en zwart tandvlees met gebroken scherven van tanden hingen open in een stille schreeuw.
Hij vertraagde toen het wezen kreupele stappen richting hem maakte. De stralen van Banael braken even door de wolken, vielen op het vervallen gezicht en verdiepten de schaduwrijke holten. Het lijk stak een hand op om zijn gezicht te beschermen. Het wankelde in het zonlicht, maar ging langzaam verder.
"Lieve, lieve Aveia," ademde Dagra. "Het is dood. Ze zijn allemaal dood. Barmhartige goden, Cunaxa Chiddari bewoog wel! Ik wist het! Ze bewoog en we stonden daar maar te kletsen!"
Terwijl Oriken langszij kwam, greep hij Dagra's arm en kneep er ruw in. "Kom eruit, Dag! Niet staren. En gebruik je energie om te rennen in plaats van te kletsen." Hij rende verder, zijn lange benen brachten hem snel over de brede Litchway.
Het vooruitzicht om achterop te raken was genoeg om Dagra uit zijn opkomende paniek te halen en hem verder te stimuleren. Hij trok zijn ogen van het ronddraaiende lijk en pompte zijn korte benen sneller. Jalis haalde zijn tempo in en bleef aan zijn zijde.
"De doden van Lachyla," hijgde hij tussen adem in, "worden verondersteld in Lachyla te blijven."
"De doden moeten overal doodblijven," zei Jalis. "Maar als je gelijk hebt, komen we er snel genoeg achter."
In elke richting vulde de plaats zich met de wezens. Een keelgeluid kwam van de dichtstbijzijnde; een nat, kraak gefluister als dikke vloeistof die over frisse bladeren stroomt. Het geluid werd intenser naarmate meer doden hun stem lieten horen in een afschuwelijk koor. Binnen enkele ogenblikken was het kerkhof gevuld met het sissend gemompel van zijn bewoners.
Oriken's begrenzende run bracht hem snel langs het vervallen pad, direct naar een menigte lijken. Toen hij over een verhoogde plavuizen sprong, vloog zijn hoed van zijn hoofd. Hij griste het uit de lucht, raakte de grond rennend en bevestigde het stevig terug waar het hoorde, zonder zelfs de minste pauze.
Ondanks de omringende horror blafte Dagra lachend om Oriken die om zijn hoed gaf, zelfs terwijl de Pit zelf om hen heen uitbrak.
Toen Oriken de groep bereikte, veegde hij zijn sabel in een hoge achterwaartse slag over de frontlinie van lijken, waarbij het gebogen mes in hun gezichten en kelen beet. Onevenwichtig door de kracht van de slag strompelden ze achteruit en een paar vielen om. Een verspilde kop viel uit een perkament dunne nek en bonsde tegen de stenen. Oriken sloeg de handbeschermer van de sabel in het gezicht van het dichtstbijzijnde lijk en sloeg vervolgens zijn laars in de borst van een ander. Binnen enkele ogenblikken werd de weg vrijgemaakt voor Dagra en Jalis om door te rennen. Dagra's handpalm zweette toen hij de lederen greep van de gladius omklemde. Hij deelde een grimmige blik met Jalis en ze gingen verder.
Het pad en de kale grond aan weerszijden waren verloren gegaan onder een opgaande deken van mist, waardoor Dagra zijn tempo moest vertragen terwijl hij struikelde over losse brokstukken en verzonken stenen. De mist had de kortere grafstenen verborgen en de bovenste gedeelten van crypte-ingangen staken uit als de bogen van zinkende schepen, hun beelden van steen of metaal dienden als grimmige boegbeelden. Skeletachtige verschrikkingen en vervallen gruwelen wapperden er allemaal tussen als verdrinkende passagiers.
Oriken z’n bewegingen waren in de verdikkende waas bijna niet te zien terwijl meer wezens naar de Litchway liepen. Hij hakte en hakte, sloeg en schopte zich een weg naar hen toe. Hij schreeuwde over zijn schouder, maar de woorden waren verloren aan Dagra te midden van het geschreeuw van de doden. Oriken ontwijkte de greep van een lijk, sloeg er een blik op en sloeg hem bijna omver, maar hij nam een haperende stap in de richting van Dagra en pauzeerde. Voorovergebogen leken zijn verwoeste gelaatstrekken de lucht op te snuiven en hem te voelen.
Toen moest Dagra eraan geloven en stootte de gladius in een brute opwaartse boog. Het mes zong door de mist en beet diep in de opgeheven onderarm van het lijk, waardoor het bot verbrijzelde. Het bijna afgehakte aanhangsel bungelde nutteloos, de vingers trokken in de krullen van mist terwijl het wezen hem volgde, maar Dagra duwde voort, zijn angst gedempt door woedende adrenaline. Het zicht was nu bijna verdwenen. De mist dwong hem om te vertragen tot nauwelijks meer dan een por terwijl hij verborgen obstakels van ongelijke straatstenen en ander afval navigeerde. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij door de duisternis strompelde. De doden sjokten voort, kreunend over hun onheilige weeklagen.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=48773036) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Scott Kaelen
Dramatische, personage-gedreven epische fantasie met een bespelen van horror en humor, voor volwassenen.
De goden uitdagen is hun toorn uit te nodigen. Dus het is geschreven van Lachyla, de verwoeste stad, in de Codex van de Leeftijden. Maar wie leest codices? En wie gelooft de grote verhalen van de verhalenvertellers echt?
Dagra doet het. Als het een verhaal over de goden is - zelfs een dode god - gelooft hij elk woord. Wanneer zijn vrijbuitersgilde een contract wordt aangeboden om de Dode landen over te steken en een begrafenisjuweel in de crypten van de Verwoeste Stad te vinden, wil Dagra er geen deel van uitmaken. Zijn metgezellen zijn niet ontmoedigd door de legende; voor hen is de onscherpe kloof tussen de levenden en de doden bijgelovige onzin. Het voltooien van het contract zou de foute reputatie van hun gilde een broodnodige boost geven en hen de premie van hun leven garanderen. Ze gaan, met of zonder hem. Verscheurd tussen de overtuigingen van zijn overtuigingen en het belang van zijn vriendschappen, reist Dagra met tegenzin in het goddeloze gebied op zoek naar de legendarische stad. Maar de Deadlands zijn slechts de eerste uitdaging.
De vrijbuiters onthullen een eeuwenoud bedrog wanneer ze ontdekken dat Lachyla's gemene zaad veel donkerder is dan zijn legende, dat de waarheid voor altijd onverteld moet blijven of de mensheid dreigt te storten in een eeuwige nachtmerrie. Vastgebonden op de weerhaken van de ziekte, staat Dagra voor de moeilijkste keuze in zijn leven ... en voor zijn dood.
HET GEBROKEN TAPIJTDE VERWOESTE STAD Scott Kaelen
2019
De Verwoeste Stad © 2019 Scott Kaelen Alle rechten voorbehouden Geproduceerd door TekTime Vertaald door Angelique Hofland
Het recht van Scott Kaelen om geïdentificeerd te worden als de auteur van dit werk is door hem bevestigd in overeenstemming met de Copyright, Designs and Patents Act 1988.
De Verwoeste Stad is een werk van fictie. Alle personages, evenementen en locaties zijn fictief. Elke gelijkenis met echte mensen, gebeurtenissen of plaatsen is toevallig.
Voor Electa
Inhoudsopgave
Copertina (#u1c3f03cb-5235-5760-a542-b4226f9951fd)
HET GEBROKEN TAPIJT DE VERWOESTE STAD Scott Kaelen (#u6335f54b-cb0c-5af1-8f0f-c44e0933107a)
BIOGRAFIE AUTEUR (#ue81b5e8b-124c-5d68-ab52-71f92bfc6be7)
HOOFDSTUK TITELS (#u948c0b8d-5ff9-5906-8908-654158afff9f)
EEN OPMERKING VOOR DE LEZER (#u84815ef1-99cb-520a-891f-e37fb8bfb122)
Hoofdstuk Een (#ulink_1851edc2-8afe-55a2-9143-803b7ef2ad09)
Hoofdstuk Twee (#u14a549f1-e8ae-5106-8d28-6bdbec17bd0d)
Hoofdstuk Drie (#ucf24f9a3-53e2-5abb-b32d-852c59c437f8)
Hoofdstuk Vier (#u34207335-d9ef-5876-b2b0-63a6d10f80f1)
Hoofdstuk Vijf (#u49b84902-ac49-5c3f-ae2a-b3ea474464c3)
Hoofdstuk zes (#u1f394718-3186-5f72-b8a6-b42c7cb02a79)
Hoofdstuk Zeven (#u5c3daf40-457f-5dc8-8e48-a8f4d66e1384)
Hoofdstuk Acht (#u1e499ff7-a134-5af9-8282-25b0a071fe93)
Hoofdstuk Negen (#ub449f4ba-f582-56fb-b5a2-5ee2aded16e6)
Hoofdstuk Tien (#u14c4ba68-0f5b-5323-9c4d-9f4e4230925c)
Hoofdstuk Elf (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twaalf (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Dertien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Veertien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijftien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zestien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeventien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Achttien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negentien (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twee en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Drie en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vier en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijf en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zes en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeven en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Acht en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negen en Twintig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Twee en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Drie en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vier en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Vijf en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zes en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Zeven en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Acht en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Negen en Dertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Veertig (#litres_trial_promo)
Hoofdstuk Eén en Veertig (#litres_trial_promo)
BIOGRAFIE AUTEUR
Scott Kaelen schrijft in de genres van epische fantasie, sci-fi, horror en poëzie. Zijn debuutroman is The Blighted City. Scott's interesses omvatten etymologie, psychologie, prehistorische aarde, het universum, en lezen en kijken naar sci-fi, fantasie en horror. Zijn favoriete sci-fi shows zijn Stargate, Farscape, Star Trek en Red Dwarf.
Blog / Website: authorscottkaelen.wordpress.com
Amazon US Author Page: amazon.com/author/scottkaelen
Amazon Global Author Page: auteur.to/scottkaelen
Goodreads: goodreads.com/scottkaelen
Facebookprofiel: facebook.com/scottkaelen
Facebook Auteur Pagina: facebook.com/scottkaelenofficial
Pagina Facebook-serie: facebook.com/thefracturedtapestry
Twitter: twitter.com/scottkaelen
The Fractured Tapestry
Night of the Taking (http://mybook.to/theblightedcity) (2015)
The Blighted City (http://mybook.to/theblightedcity) (2018)
HOOFDSTUK TITELS
Het Chiddari Contract
In De Deadlands
De Mijne, Helemaal De Mijne
Stenen Uit Het Verleden
Contractuele Complicaties
Twee Uiteinden Van De Weg
Geduld En Gebeden
Kijkers Aan De Rand Van De Wereld
Niets Zonder Angst
Indringers
Verblijf Op Dulèth
Onder Een Bleke Maan
Demelza
Vlees Voor Het Beest
Een Kortstondige Vlam
Ruw Ontwaken
Terug In De Darmen
Een Andere Tak Van De Boom
Last Van De Beslissing
Buitenstaander Binnen
Vóór De Storm
Hoeren En Vorsten
Kamer Met Verschrikkelijke Geheiemen
Ammenfar
Eén Grote Moeder
Een Schaduw Die Zijn Vorm Draagt
Onheilige Dwang
Tegenover De Raaf
Tussen Twee Eeuwigheden
Pech
Laatste Avondmaal
Zonsondergang Tot Zonsopgang
Afscheidscadeau
Voetafdrukken In Het Zand
Uitwisselen
Ongebonden
Vuur En Getij
Dee En De Orc Koning
Ontmoeting Bij Caer Valekha
De Dwaasheid Van Een Man
De Symmetrie Van De Afstand
EEN OPMERKING VOOR DE LEZER
Bedankt dat je De Verwoeste Stad hebt gekozen. Ik hoop dat je het net zo leuk vindt om het te lezen als ik het leuk vond om het te schrijven. Als u dit doet, kunt u overwegen een beoordeling achter te laten bij Amazon, Goodreads of elders. Het beste cadeau van een lezer is niet alleen het kopen en het lezen van een boek (we zullen waarschijnlijk niet weten dat je dat hebt gedaan), het is het publiekelijk delen van uw leeservaring. Met dat in gedachten, als je ervaring met De Verwoeste Stad goed is, neem dan een paar minuten de tijd om dit aan de rest te laten weten. Dit is de drijvende kracht die auteurs voortstuwt en hen de vastberadenheid geeft om hun volgende boek daar te krijgen.
Je kunt een beoordeling achterlaten door de Amazon-pagina van D (http://mybook.to/theblightedcitydutch)e (http://mybook.to/theblightedcitydutch) V (http://mybook.to/theblightedcitydutch)erwoeste (http://mybook.to/theblightedcitydutch) S (http://mybook.to/theblightedcitydutch)tad. Nogmaals bedankt.
Scott Kaelen
Het land van Himaera heeft veel geleerd sinds de Dagen der Koningen, vooral wat de prijs van hebzucht en ambitie is. Door de goden uit te dagen nodig je hun woede uit. De woede van Morta'Valsana werd opgedragen aan koning Mallak Ammenfar van Lachyla, en vervloekte de overweldigende monarch en zijn gezworen onderwerpen. Voor eeuwig en altijd was de naam van Mallak synoniem aan hebzucht en overmaat, en de stad Lachyla werd bekend als de Verwoeste Stad, een eeuwig overblijfsel van de godin, en een plaats die je absoluut moet vermijden…
Uit Een Codex Van De Leeftijden, Deel IV
"De dood geneest alle ziekten die door dode dingen worden doorgegeven."
Vierde Tijdperk, Jaar 693, Seizoen van Vur
Derde week van Banaeloch
Hoofdstuk Een
Het Chiddari Contract
De strijd is bijna voorbij. De gedachte vulde Maros met een schandelijk gevoel van triomf toen hij zijn laatste uitdaging bekeek. Over de open plek, zag hij de gesloten luiken van het huisje die ongeïnteresseerd naar hem terug staarden.
"Nog een honderd meter. Ga door," vermaande hij zichzelf. Hij stak zijn krukken in het zand en een schok van pijn. Hij beet op zijn tanden en slingerde de open plek op. Langzaam werd de afstand naar het huisje kleiner, de hele weg vloekte en tierde Maros.
"Had beter een bode kunnen sturen," mompelde hij. Een jaar geleden had ik dit in een kwart van de tijd kunnen doen en zou dan nog steeds klaar zijn voor een gevecht. En nu? Hij blafte met een wrange lach. Druipend als een varken aan het spit.
Met een aflopende pas bereikte hij zijn doelwit en onderdrukte hij een kreet van vreugde. Zijn gezicht was een masker van zweet, stralen dropen van zijn gezicht om vermengd te worden met het vuil dat plakte aan zijn gezicht. Hij stelde zich op aan de deur en wierp een zijwaartse blik op de verre rand van het halvemaanvormige gehucht waar een vrouw van middelbare leeftijd druk bezig was haar was op te hangen en hem over de lakens aan te kijken. Hij richtte zijn blik op twee jonge meisjes in het midden van de open plek. Ze merkten de onderzoekende blik van Maros op en stopten hun spel met hopringen en staarden hem met een blik vol afgrijzen aan. Hij wierp hen een brede grijns toe en ze schoten weg in het omringende bos.
Hij schudde zijn hoofd. Mensen in het gehucht Balen verlieten zelden hun eigenaardige kleine microkosmos en waren niet gewend om iets ongewoons te zien. De vrouw beschouwde hem ongetwijfeld als een freak van de natuur of, erger nog, een door goden vervloekt schepsel, iets om medelijden mee te hebben. Het lamme been hielp niet. Als ze ooit de naam Maros de Berg hadden gehoord, zouden ze de uitgeputte mens-jotunn niet herkennen aan de deur van het huis als de man uit die gefluisterde verhalen. Zijn reputatie behoorde tot het verleden. Tegenwoordig was hij nauwelijks meer dan een grote schoorsteenveger.
Hij veegde met een onderarm over zijn voorhoofd en klopte met zijn knokkels op de deur. De gedempte geluiden van slepende voeten dreven van binnenuit en de deur klikte open om een magere, oudere vrouw te onthullen. Haar bedauwde ogen keken naar hem op, een masker van soberheid dat over haar rimpels was geplakt. Ze bekeek hem van top tot teen, gefronst naar zijn krukken en zijn doorweekte vest.
"Ik veronderstel dat de commotie die ik hier hoorde door jou kwam?" Zei ze. "Men zou veronderstellen dat er een os werd geslacht. Wat deed je in Verragos naam?"
"Ik …" Maros slaakte een zucht en zwaaide met een zwak gebaar zijn arm achter hem naar het bosrijke pad. Goed gedaan. Laat de tengere oude dame zien hoe je door een vlak, open gebied liep. Dat zal zeker indruk op haar maken.
"Hmph," maakt niet uit. Ik moet zeggen dat ik je al decennialang niet één van jullie meer heb gezien."
Hij fronste. "Eén van mij, wat? Een man? Een kreupele?"
"Een halfbloed." Haar reumatische ogen vernauwden zich tot spleten. "Welnu, wat wil je? Ik heb niet de hele dag de tijd."
"Ik, eh…" Hij schraapte zijn keel. "Een plezier om kennis te maken. De naam is Maros, Official of the Alder's Folly Freeblades. Zou ik met Cela kunnen praten, eh …" Hij zocht in zijn vestzak, trok een zweterig vel papier eruit en bracht het dichtbij zijn gezicht. "Cela Chiddari?"
"Dat zou je kunnen doen. Officieel, zegt u? Niet gewend om familietitels te onthouden, toch? Hm. Nou, omdat ze me de man naar de top hebben gestuurd, moet ik me vereerd voelen."
De man aan de top stuurde zichzelf, jij oude taart. Maros dwong een vriendelijke glimlach. "Ik ben er zeker van dat het plezier helemaal van mij is."
"Sta me dan toe je te bedanken voor het beantwoorden van mijn oproep. Zoals je ziet, ben ik niet in staat om helemaal tot aan Folly te sjouwen."
Oproep? Zijn glimlach haperde. "Ik heb niet de neiging om huisbezoeken persoonlijk te doen, maar toen ik je briefje van de koerier las, was ik bereid om een uitzondering te maken."
"Ik twijfel er niet aan." Cela gluurde om de deur naar haar buurman aan de andere kant van de open plaats. "Je kunt maar beter naar binnen gaan, jongeman," mompelde ze en schuifelde in het donkere huisje. "Onze discussie is niet voor nieuwsgierige oren."
Maros leunde wat lager op zijn krukken en wurmde zich door de deurpost. Hij deed de deur met zijn hak dicht en tuurde door de kamer die in duisternis werd ondergedompeld. Een paar dunne reepjes daglicht gleden tussen gesloten luiken door en de muffe stank van leeftijd drong door in zijn neusgaten. Hij slikte een hoest weg en keek hoe de oude vrouw haar skelet in een leunstoel naast de lege haard liet zakken. Terwijl ze zich omdraaide om rechtop te gaan zitten, stelde hij zich voor dat ze in een hoop stoffige botten op het tapijt zou vallen. "Ga zitten, vrijbuiter." Ze zwaaide met een hand door de kamer. "Wat het beste is voor jou."
Maros tastte de donkere lompe meubels af naar een geschikte stevige stoel en strompelde naar een bank aan de andere kant van de haard. Hij liet zijn hand zakken en zuchtte toen de pijn in zijn been opspeelde.
"Ik heb gehoord dat je de taveerne van Alderby in zijn plaats nu runt," zei Cela conversatief. "Dat klopt."
"Een gilde en een taveerne runnen. Nogal veel werk."
"Niets dat ik niet aan kan. De waarheid is dat het een zegen was toen de oude Alderby zo snel na mijn …ongeval overleed." Maros legde zijn hand op zijn knie. "Maar verdrietig. De plaats was nooit zonder één of andere Alderby aan het roer."
"Dus ik stapte in. Nou, genoeg koetjes en kalfjes." Cela's ogen waren glinsteringen in de schaduw. Een strakke glimlach sneed haar verschrompelde gelaatstrekken. "Tijd om zaken te doen."
"Ja, inderdaad. De aangeboden premie is voldoende om zelfs de wenkbrauwen van de Brancosi Bank te doen fronsen. Geen belediging, dame, maar ik kijk naar dit huisje en denk dat ik hier de waarde van vijfhonderd zilverstukken niet zie."
"Ik zou zeggen dat je gelijk zou hebben als ik mijn huis zou aanbieden. Je krijgt muntjes, vrijbuiter, wees gerust. Mijn spaargeld zal me nu weinig goed doen tenzij je datgene verwerft wat in Chiddari-handen thuishoort."
"Ja," zei Maros voorzichtig. "Hoe komt het dat u de familietitel heeft behouden terwijl alles al eeuwen geleden onbruikbaar raakte?"
Cela lachte en tikte met een vinger naar hem. "Vragen, vragen, halfbloed. Zullen we ons aan de kwestie houden?"
"Eerlijk genoeg. Anders dan het bedrag van de beloning, was je notitie best vaag "
"Voor een goede reden. Je waardeert in ieder geval gevoelig informatie, dat weet ik zeker."
"Vertel me dan alsjeblieft wat je nodig hebt van het gilde en ik zal kijken of we het kunnen waarmaken."
"Het erfstuk van mijn familie is al generaties lang voor ons verloren gegaan." Cela keek hem aandachtig aan. "Verloren, en toch weet ik van de precieze locatie. Het bevindt zich op een kerkhof dat dateert uit de tijd dat de doden nog intact werden begraven."
"Die plaatsen zijn allemaal verzonken onder de wildernis. Er is nauwelijks een spoor van de oude koninkrijken overgebleven."
Cela's strakke glimlach keerde terug. "Behalve, dat wil zeggen, voor één plek."
"Luister nu. Als je impliceert wat ik denk dat je impliceert, dan vraag je me om vrijbuiters het Death's Head-territorium in te sturen."
"Ik vraag het niet. Ik bied je een contract aan voor een aanzienlijke beloning. Als je de baan niet wilt, kan ik op zoek naar minder betrouwbare verkooptrucs …"Ze schoof op haar stoel en keek hem achterdochtig aan.
Dit is waarschijnlijk een dwazen opdracht, dacht hij. Maar voor een premie van die omvang …"Ik zou u moeten waarschuwen dat de gilde in echte kwesties handelt, niet in legendes. Er is maar één begraafplaats die nooit is gezuiverd. Als dat is waar je het over hebt, laten we er dan geen woorden meer aan vuil maken. Waar is dit erfstuk precies?"
Cela zuchtte. "In een crypte in de Tuinen van de Doden, in Lachyla, de verwoeste stad."
De laatste pretentie van formaliteit gleed weg van Maros terwijl hij een hartelijk lachje uitte. "Ik wist het! Voor de duidelijkheid. Je wilt dat mijn jongens en meiden een groot gebied doorkruisen dat al eeuwenlang verstoken is van goden en mannen. Je verwacht van hen dat ze hun leven riskeren door en begraafplaats van een vervloekte stad te doorzoeken op zoek naar een sieraad dat je voorouders achterlieten om in een crypte te roesten?" Hij snoof. "Dame, je bent je verstand kwijt, of…"
Cela keek hem met een steenkoude blik aan.
Of je meent het. Hij schudde zijn hoofd en wierp de vloerplanken een verbijsterde glimlach toe. "Oke, hoe ziet dit erfstuk er precies uit?"
"Het is een edelsteen."
"Je zult me meer moeten vertellen dan dat. Degene die de klus gaat doen, moet weten waar hij naar op zoek is."
"Ik heb het nog nooit gezien, toch? Ik weet alleen dat het is tussen grafstenen ligt en groter is dan de gemiddelde edelsteen. Ze zullen het vinden bij het graf van mijn oudste voorouder."
"En wie zou dat kunnen zijn?"
"Ik heb geen idee," zei Cela kortaf. "Ken jij je stamboom, halfbloed?"
"Prima," zuchtte Maros. "Een steen met een onbekende beschrijving, bij een graf met een onbekende naam. Weet je hoe groot die begraafplaatsen zijn? Ze kunnen dagen naar de plaats zoeken en vinden je steen nog steeds niet. Je moet me iets beters geven of het is geen deal."
"Oh, dat zal ik." Cela reikte naar de tafel naast haar en pakte een opgevouwen vierkant van perkament op. "Het is slechts een ruwe kopie, maar het is nauwkeurig genoeg."
"Wat is het?"
"Een kaart van de tuinen van de doden."
Maros onderdrukte een gegrinnik. "Waar in Verragos’ naam heb je dat vandaan?"
"Meer irrelevante vragen, vrijbuiter. Je hebt alle informatie die ik kan geven. Neem uw beslissing."
Hij keek haar aan en dacht na over zijn bedenkingen. Wat er gebeurde in Lachyla was de katalysator voor de doden die tegenwoordig worden verbrand. De stad en zijn kerkhof waren meer doordrenkt van mythe en bijgeloof dan waar dan ook op Himaera. Maar wie weet echt wat zich daar bevindt aan het uiteinde van de Deadlands? Misschien is de legende waar, misschien ook niet. Hoe dan ook, een dergelijke beloning veiligstellen zou een grote zegen voor iemand zijn. Bovendien zou mijn eigen beloning ook niet misstaan. Om nog maar te zwijgen van de reputatie die de gilde weer op de kaart had gezet.
"Oke," zei hij. "Laten we ons eraan houden. Laat me de beloning zien."
Cela reikte in de hals van haar blouse en trok een dunne ketting omhoog. Ze gaf de rechthoekige hanger aan het uiteinde een aantal wendingen en passeerde vervolgens de onderste helft; de hanger was tot een sleutel gevormd. Ze wees naar een stuk ijzer in de hoek van de kamer, waarop een geldkoffer veilig was vastgeschroefd. "Open het," zei ze.
Maros hees zichzelf van de bank. Hij ontgrendelde de koffer en liet een fluitje los bij het zien van de netjes opgestapelde zilverstukken.
"Vijfhonderd in totaal, zoals beloofd, en geen koper ertussen." De oude vrouw slaakte een rammelende zucht. "Ik ben bang dat er heel weinig tijd zal zijn om te verspillen, dus vertel me nu - accepteert u het?"
Maros likte zijn lippen en keek zijdelings naar haar. "Lachyla, zeg je. Goed. Ik denk dat het alleen maar een legende is…"
Cela Chiddari glimlachte. Het duistere licht verdiept de holtes van haar gezicht en even leek ze op het doodsymbool zelf. "Dat is de geest, de vrijbuiter," neuriede ze. "Wat een bravoure. Gefeliciteerd, het werk is van jou. Zoek me nu mijn erfstuk."
*****
Jalis keek met een afleidende zucht omhoog van de kaarten in haar hand. De stenen muren van de gemeenschappelijke ruimte gonsden van het gebabbel en gekletter van de gasten van de herberg. Een dienstmeisje liep gehaast voorbij en droeg lege borden naar de keuken. Achter de bar hield Jecaiah zich bezig met het vervangen van een leeg vat ter voorbereiding op de grote stroom klanten.
Ze richtte haar aandacht weer op haar kaarten. De hoge kaart was de Arkhus, maar het was nutteloos naast de anderen. Het beste wat ze kon verwerken, was een lage flush van het Artisan-pak. Ze wierp een blik op haar twee metgezellen. Dagra wachtte geduldig en veegde met een vuile zakdoek het schuim van bier weg van zijn warrige baard. Aan de andere kant van de tafel krabbelde Oriken aan zijn ongeschoren wang, zijn ogen verglaasde terwijl hij haar onder de rand van zijn hoed opnam.
"Orik," zei ze aandachtig. "Mijn gezicht is hier."
"Huh? Oh." Hij schraapte zijn keel. "Wel, kom op dan. Neem uw beurt. Je vertraagt Dag alleen van winnen, en je weet hoe graag hij zijn koperen munten telt."
"Schijt aan je," zei Dagra.
Jalis keek naar de zandloper op de tafel en zag de laatste korrels er doorheen druppelen.
"De tijd is om," zei Oriken.
Ze gooide haar kaarten naar de tafel. "Ik pas."
"Waarom?" Dagra fronste naar de verspreide kaarten. "Je had daar een goeie hand."
"Ik voel het niet", zei ze. "Of je nu wint of verliest, je moet weten wanneer je moet stoppen."
Oriken verzamelde de kaarten op de stapel. "Hoe zit het met een ronde van Five Seasons?"
"Niet nu, Orik."
"Oké, goed." Hij zuchtte en keek naar de salondeuren aan de ingang van de gemeenschappelijke ruimte. "Zou naar buiten kunnen gaan voor een shagje."
Jalis hield haar hoofd schuin en keek hem aan. "Je zou moeten proberen om te stoppen."
"Hmph. Ja. Wat moeten we dan doen?"
Ze haalde haar schouders op. "Misschien moeten we een contract aannemen."
Dagra snoof. "Heb je het gildebestuur gezien? De banen zijn nauwelijks geschikt voor een beginneling! De fatsoenlijke worden meteen weggegrist, en daar is al weken geen sprake van. Geloof me, als er een goed contract zou komen, zou ik de eerste zijn die het zou aannemen om uit deze herberg te komen."
Jalis knikte. "Ik kan honderd dingen bedenken die ik liever nu doe. Het is al erg genoeg dat we hier moeten wonen, maar het is tenminste beter dan het gildehuis." Ze keek naar de voorkant van de gemeenschappelijke ruimte. Een straal zonlicht stroomde over de bovenkant van de deuren. De blauwe hemel daarachter was uitnodigend. "We moeten onze dagen niet verspillen aan het wachten op een goede baan. We zouden daarbuiten moeten zijn."
Oriken snoof. "Dat kan ik niet tegenspreken, maar als we buiten ronddwalen, missen we onze kans om een fatsoenlijk contract te sluiten."
Ze bracht haar kopje naar haar lippen en nam een slok water. "Begrijp me niet verkeerd," zei ze. "Ik vind het heerlijk om bij jullie te zijn, maar we zijn vrijbuiters - met de nadruk op buiters."
"Het probleem is," zei Oriken, "we zijn te goed in wat we doen."
Dagra knikte instemmend. "Tussen ons en de rest van de tak hebben we praktisch Caerheath ontdaan van alle bandieten. Nu zijn de problemen in de stad zelden meer dan kleine geschillen."
Jalis zuchtte. "Dat zou een goede zaak moeten zijn. We handhaven de vrede, maar we doen ons zelf geen gunsten. Sinds wanneer werd het gilde de belangrijkste wetgever in Himaera?"
"Primair?" Dagra's wenkbrauwen fronsten. "Probeer alleen. Dit is geen Vorinsia. We hebben geen chique Arkhus die het land bestuurt, en ook geen militair, zelfs geen verdoemde sheriff. Niets sinds de dagen der koningen. Dit land bestaat alleen uit vrijbuiters."
"Ik heb hier lang genoeg gewoond," zei Jalis, "maar ik kan nog steeds niet wennen aan het ontbreken van een militair of een heersend boegbeeld. Het is een wonder hoe Himaera eeuwen geleden niet door de Arkh werd opgenomen."
Dagra haalde haar schouders op. "Ze probeerden ons tijdens de opstand binnen te vallen, maar zelfs een kapotte Himaera slaagde erin om hun neuzen te laten bloedden en de das om te doen en ze met een paar geleerde lessen weg te sturen. De Arkh’s zijn sinds die tijd verzwakt. Er is niets meer te overwinnen." Hij wierp Jalis een verontschuldigende blik toe. "Geen belediging, meisje."
"Niet zo gevoeld."
Oriken leunde tegen de muur. "Hoe dan ook," zei hij, "ik zou me geen zorgen maken. Iets goeds zal snel genoeg op het werkbord landen. Dat doet het altijd." Hij wierp Jalis een grijnzende glimlach toe.
"Altijd de zeikende optimist." Dagra stak zijn baard uit richting de nis van het gildebestuur aan het eind van de bar. "Heb je de beloningen voor die vacatures gezien? Het beste is voor acht koperstukken. Het is een belediging."
"Misschien is het tijd dat we op vakantie gaan," zei Oriken.
"Dat is geen slecht idee," zei Jalis. "Ik heb mijn geboorteland een tijdje niet bezocht."
"Niet echt wat ik in gedachten had."
"Ik ga pissen," zei Dagra terwijl hij zichzelf oprichtte.
Oriken zag hem weglopen. "We moeten wel een tijdje de stad uit. Misschien heeft Middlemire wat extra handen nodig. Of Brancosi Bay. We moeten Maros vragen om voor ons te kijken,"
Een schaduw kliefde door het zonlicht op de vloer. Jalis wierp een vluchtige blik om te zien hoe het zware frame van Maros door de salondeuren strompelde. Hij merkte haar blik op en strompelde naar hen toe om zich bij hen aan te sluiten.
"De zwerver keert terug," zei Oriken. "Ik kan je tegenwoordig niet in je eigen herberg houden."
Maros blafte een vermoeide lach en verzamelde zijn krukken in één hand. "Balen is het verste sinds ik deze plek heb overgenomen. Herinner me eraan om nooit meer terug te gaan."
Jalis hield haar hoofd schuin om zijn blik te volgen. "Ben je in Balen geweest? De hele middag?"
"Nauwelijks! Het grootste deel van het probleem was dat ik daarheen moest strompelen en weer terug."
"Waarom vroeg je Ravlin niet om je in zijn wagen te brengen? Hij zou het niet erg hebben gevonden."
"Heb ik geprobeerd. De handelaar in Brancosi was zijn voorraad aan het bijvullen."
"Wat is er zo belangrijk in Balen dat je er geen nieuweling naartoe kunt sturen?" Vroeg Oriken.
"Op welke andere dag dan ook, zal ik dat zeker doen." Maros wierp een blik op Jalis. "Luister, ik heb wat zaken te regelen. Ik spreek je binnenkort weer."
Jalis zag hem naar het gildebestuur hinken. Even later strompelde hij uit de nis en ging de aangrenzende gang in naar zijn privékantoor. "Hij is iets van plan," zei ze tegen zichzelf.
Aan een tafel in de buurt van de tegenoverliggende muur van de gemeenschappelijke ruimte waren verschillende vrijbuiters bezig met een spel met hun knokkels. Alari, een veteraan buiter met een paar jaar meer in het gilde dan Jalis, tuurde naar het gildebestuur en mompelde naar haar dichtstbijzijnde metgezel.
"Ik kom zo terug." Jalis stond op van haar stoel en liep snel naar de nis. Ze zocht de inhoud van het gildebord af tot ze een nieuw stuk papier zag en losmaakte van het bord. Toen ze de beloning zag, werden haar ogen groter.
"Meisje, je bent zo snel als een vuursteen over staal," zei Alari achter haar.
Met de notitie in haar hand liep Jalis naar haar collega. "Je was niet ver achter me."
Alari's glimlach liet het bleke litteken naast haar mond zien. "Wat heeft de baas daar deze keer opgehangen? Weer iets wat het papier waarop het geschreven is niet waard is?"
Jalis haalde haar schouders op. "Lijkt iets beter dan het gebruikelijke. Waarom neem je geen enkele van de kleinere aanbiedingen? Ze doen het voor de beginneling die je bent. We moesten allemaal ergens beginnen."
Alari's wenkbrauw fronste van gedachten. "Je ziet het niet verkeerd.
Kirran zou het waarschijnlijk alleen kunnen doen. Ik zal hem zeggen er één te kiezen." Ze gaf Jalis een vriendelijke knipoog. "Jij en de jongens moeten zelf de kost verdienen, lieffie."
Terwijl Alari terugging naar haar tafel, liep een andere vrijbuiter langs haar heen voor het gildebord. Jalis keek de man koud aan terwijl hij de afstand verkleinde.
"Wat heb je?" Zei Fenn terwijl hij de nis instapte, zich positionerend voor Jalis om haar te beletten weg te gaan.
"Ga terug, Fenn."
"Laten we eens even kijken." Hij griste naar het papier, maar Jalis deed haar hand achter haar rug.
"Wie het eerst komt, wie het eerst maalt," zei ze. "Je kent de regels. Je wilt een baan, er zijn genoeg dingen op het bord die bij je passen."
Fenn's kraaloogjes staarden haar aan. "Ik kan tenminste mijn werk alleen doen. We weten allemaal dat jij en je twee lijfwachten hier een voorkeursbehandeling krijgen." Hij greep Jalis bij de schouder.
Ze ramde haar hand tussen zijn benen en kneep erin. "Dat zijn mijn metgezellen en mijn vrienden. Ik zal je wat vertellen, als jij je hand van mij afhaalt, dan zal ik hetzelfde doen. Dan ga je terug naar je stoel als een brave jongen."
Fenn's lip krulde en er klonk een stille snauw. Jalis verhoogde de druk en met tegenzin haalde hij zijn hand weg. "Je hebt een probleem."
"Als ik problemen heb, ben jij er geen van." Ze greep harder. "Precies zo begrijpen we elkaar. Is dat duidelijk, Fenn? "
"Haal je verdomde hand van me af!"
"Oh, dat ga ik ook doen. Maar eerst wil ik u een eerlijke waarschuwing geven dat de volgende keer dat u mij aanraakt, het niet mijn hand zal zijn, maar mijn dolk tegen uw kruis. Probeer het in elk geval uit en ik zal de wereld een plezier doen." Met een laatste draai liet ze haar greep los.
Terwijl Fenn achteruit strompelde, gaf hij Jalis een klap in haar gezicht. Ze dook weg en stootte met haar vuist in zijn ribben, lanceerde toen een uppercut die tegen zijn neus aankwam en stuurde hem uit de nis en hij belandde op de grond. Een verspreid applaus werd door de klanten van de herberg gegeven, dat ebde weg toen Maros de gang uit strompelde.
"Wat gebeurt er in godsnaam in mijn taveerne?" Bulderde hij.
Fenn stond op en er druppelde bloed uit zijn neus. "Wil je die teef aan de leiband houden. Iedereen weet dat ze jouw favoriet is." Hij wierp een blik op Jalis' ragfijne gestalte. "Niet moeilijk om te zien waarom."
"Is dat zo?" Maros strompelde naar hem toe en doemde voor hem op. "Je moet een vrijbuitersliefje een beetje respect tonen - nee, heel veel respect - vooral nadat ze je op je kont heeft gelegd. Stap nog een keer buiten de lijnen, Fenn, en de Grenmoor-afdeling kan je terughalen. Ga naar het gildehuis. Nu. Je hebt genoeg gehad voor vandaag."
Fenn's gezicht gloeide van woede, maar hij zei niets. Even later draaide hij zich om en liep naar de deuren.
"Oh, en Fenn," riep Maros hem na, "als je ooit nog zo tegen me praat, zul je hier niet meer weglopen, je zult naar buiten vliegen."
"Wat heb ik gemist?" Vroeg Dagra naast Jalis.
Zij schudde haar hoofd. "Niets."
Maros strompelde rond om naar haar te kijken. "Ik neem aan dat u de eerste was voor de nieuwe baan die ik heb gepost?"
"Dat klopt. Je tijd in Balen was niet verspild."
"Ik weet niet zeker of ik wil dat je dit aanneemt, Jalis."
"Waarom niet? Ik zou een dwaas zijn om niet te doen."
Maros gromde. "Beloof me dan dat je het niet alleen zult doen." Hij knikte naar Dagra. "Als de jongens het er niet mee eens zijn, gaat het werk weer op het bord. Ik zou Fenn liever deze laten doen en hem er geluk mee wensen."
Jalis fronste. "Wat maakt je bezorgd, oude vriend? Als er ergens een andere bandietengroep aan de slag gaat - "
"Geen bandieten." Maros wierp een korte blik door de ruimte en zei met zachte stem: "Spreek met Dagra en Oriken. Zie wat ze zeggen. Als jullie het er allemaal mee eens zijn, dan is het van jou. Maar ik zal er niet blij mee zijn. Jij en ik hebben te veel jaren samen doorgebracht, meid. Onderschat niet wat deze functie met zich meebrengt."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Ik heb je nog nooit zo horen praten."
"We hebben nog nooit zo'n contract gehad."
Toen Jalis, met Dagra achter haar, op haar stoel ging zitten, trok Oriken een wenkbrauw op. "Nou, dat was het meest entertainment dat ik de hele week heb gehad. Je hebt het gemist, Dag. Jalis heeft die lokale klootzak goed op z’n donder gegeven."
"Zulke dingen doe ik niet." Jalis wuifde Dagra's vragende blik weg. Ze vouwde haar armen op de tafel en wenkte haar vrienden om dichterbij te komen. "Ik heb ons een contract bemachtigd en je zult niet geloven wat de premie is."
"Ik weet niet zeker of ik het wil horen," zei Dagra, "niet na het zien van de reactie van Maros. Maar ga door."
Het geroesemoes in de gemeenschappelijke kamer was weer begonnen, maar toch keek ze rond om ervoor te zorgen dat niemand meeluisterde. "Vijfhonderd zilverenstukken."
Oriken blies zachtjes. "Mijn hemel. Je maakt een grapje."
"Zeker niet."
Dagra's ogen werden overschaduwd door scepticisme. "Wat zijn de details?"
"Ik weet het niet. Ik had niet echt tijd om het te controleren."
"Heb je geen tijd gehad? Jalis, je gaat niet blindelings banen accepteren. Dat weet je beter dan Orik en mij."
"Ik weet! Maar vijfhonderd zilverlingen. Welke baan zou je daarvoor niet aannemen?"
"Ik kan een paar bedenken die ik niet zou doen," zei Oriken met een grijns. "Dagra echter, waarschijnlijk niet zo veel."
Dagra negeerde de sneer. "Kom op, dan," zei hij tegen Jalis. "Laten we eens kijken."
Ze verfrommelde het briefje en spreidde het uit op de tafel, terwijl ze fronsend de details bekeek. "Eh, waar is Lachyla? Wat is de Verwoeste Stad? "
"O, grote goden." Dagra veegde met een hand over zijn gezicht.
"Wat?"
Oriken lachte. "Heeft Maros dat op het bord gehangen? Hij speelt met ons. Dat moet wel." Jalis schudde haar hoofd. "Dat zou hij niet doen. Wacht, is dat niet een Himaeran-volksverhaal? De verwoeste stad was een paar jaar geleden één van de verhalen van de verhalenverteller, nietwaar?"
"Praat zachtjes," zei Dagra. "Kijk, of dit gewoon een drakenjacht is of echt, vergeet het. We gaan daar niet heen. Het is om een goede reden gemarkeerd met een doodshoofd."
Zei Oriken spottend. "Kom op. Gewoon omdat je grootgebracht bent, gelovend in elk verhaal onder de zon. Er is geen reden om te denken dat dit allesbehalve een lange wandeling op het platteland is."
"Dat kun je niet geloven," zei Dagra. "Wanneer ben je ooit de bij de Deadlands geweest? Nooit, dat is het. Wandeling op het platteland? Meer als een wandeling naar de galg."
"Ik weet niet veel over je legendes," zei Jalis, "maar de tien procent die voor niet-ophaalactie is, zou ons een paar maanden in leven houden. Als we het doel bereiken, zal het meer dan een lucratieve vangst zijn dan Maros en ik ooit in onze gouden dagen hebben gedaan. Dit is een grote. Als we het laten passeren, pakken Alari of Fenn of Henwyn of één van de anderen het op."
"Je hoeft me niet te overtuigen," zei Oriken. "Ik doe mee."
"Jij gaat voor alles." Dagra keek hem boos aan. "Altijd in elk donker gat dat je tegenkomt. Zelfs toen we jongens waren. Wil je het nooit leren?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Je bent bijgelovig. Toon me het bewijs dat Lachyla allesbehalve een eng verhaal is, verteld door de verhalenvertellers. Geef me enig bewijs dat we de klus niet moeten aannemen."
"Je weet dat ik het niet kan. Maar we moeten de Dyad niet boos maken door in het domein van een dode godin te wandelen. De hele regio is onheilige grond."
"De Dyad zijn jouw goden," zei Oriken. "Niet van mij. En niet die van Jalis. In het belang van de sterren, Dag, we zijn vrijbuiters." En als we de plaats vinden, de kansen om te vinden.
Wat is het?" Dagra wierp een blik over het briefje. "Een crypte? Oh nee. Echt niet. Ik ga niet naar een crypte. "Hij keek naar Jalis. "Weet je dat ze hun doden hebben begraven zonder ze te verbranden? Het is barbaars, zeg ik je. Heiligschennis."
Oriken wierp hem een verbijsterde grijns toe. "Heiligschennis? Je hebt het over een tijd voordat de Dyad naar Himaera kwam. Hoe kun je de voorouders van heiligschennis beschuldigen toen ze voor je goden al bestonden?"
Dagra verbleekte. "Je gaat te ver, Oriken."
"Het gebeurde overal," zei Jalis, "niet alleen hier op Himaera. Het was hetzelfde in de Arkh."
Dagra dronk het laatste van zijn bier leeg. "Jecaiah!" Hij gaf de barman een seintje voor nog een drankje en keek toen nadrukkelijk naar Jalis. "In het beste geval verspillen we een maand of meer door de wildernis rond te dwalen voordat we met lege handen naar huis gaan."
Met een inwendige zucht besloot ze een andere tactiek te proberen. "Je realiseert je wel dat als we dit contract voltooien, Maros jullie waarschijnlijk naar voren zal schuiven voor jullie vrijbuitersexamen."
"Stel je dat voor, Dag. Vrijbuiters van de derde rang na slechts vijf jaar. "Oriken trok een wenkbrauw op. "We zullen het gesprek van de gilde zijn."
"Hmph." Dagra duwde zijn stoel achteruit en beende naar de bar.
"Hij zal wel bijdraaien," zei Oriken.
Dagra keek over zijn schouder. "Dat hoorde ik. Ik wacht nog steeds om overtuigd te worden."
"Je klinkt niet zo overtuigend als net," zei Jalis terwijl hij terugkeerde naar zijn stoel. "Kijk, als je niet mee wilt, betekent dat alleen meer voor Oriken en mij. Het zou zonde zijn om je niet bij ons te hebben, maar als dat jouw keuze is…"
"Probeer dat niet met mij, meid. Je hebt Maros gehoord. Hij zei dat het allemaal van ons is of niet."
"Dat deed hij. Maar uiteindelijk is het niet aan hem. Ik heb de details gezien. Als hij me probeerde te stoppen, zou hij het doen als een vriend, niet als de ambtenaar."
"Denk aan al het goede dat het zou brengen," drong Oriken aan. "Jij en ik krijgen ons vrijbuitersdiploma. De erkenning die het ons en de gemeente zou brengen, om nog maar te zwijgen over het hele gilde. Het gaat niet alleen om het geld. Sterren, ik weet niet eens wat ik met mijn deel zou doen. Stel je voor, Dag. Zodra het woord circuleert dat we de verwoesting en een legende hebben overwonnen en als overwinnaar zijn teruggekeerd …"
"Ik ben niet van plan om de goden te irriteren, niet voor enige hoeveelheid zilverstukken."
"Sterren!" Oriken zuchtte in ergernis. "We hoeven alleen maar een crypte in te lopen en een roestig juweel te vinden. Kun je het niet een positief inzien? Je kunt zelfs buiten wachten terwijl Jalis en ik alle dappere dingen doen."
Dagra keek in alle stilte verbaasd naar het aanbod.
"Oké," zei Jalis. "Ik betwijfel of de Dyad gelukkig zou zijn als je Oriken en mij aan ons lot overlaat en laat gaan zonder jou, maar als dat jouw keuze is, zal ik het respecteren."
Dagra keek haar boos aan. "Die was onder de gordel."
Ze haalde haar schouders op en stond op. "Ik accepteer het contract en Maros zal het toestaan. In of uit, het is aan jou."
Hij zuchtte. "Ik ben hier niet blij mee. Helemaal niet gelukkig."
Jalis glimlachte. "Je gaat mee?"
Dagra boog zijn schouders in een nederlaag. "Ik zou mezelf haten als er iets met jullie twee zou gebeuren. Welke keuze heb ik? "Zijn lippen samengedrukt en hij wierp Oriken een verkapte blik toe. "Ja, je hebt mijn mes aan je zijde. Zoals gewoonlijk."
Hoofdstuk Twee
In De Deadlands
Jalis lag op haar buik, steunend op haar ellebogen bij de rivieroever toen Dagra en Oriken de waterzakken vulden. Een kaart van de regio werd voor haar geopend. Terwijl ze het bestudeerde, schudde ze haar hoofd. "Geen van de nederzettingen die we in de afgelopen drie dagen hebben gezien, staat hier aangegeven, alleen het oude ringfort dat we een tijdje geleden hebben gepasseerd."
"Ik ben niet verrast," riep Oriken vanaf de waterkant. "Ik zou ze zelfs geen nederzettingen noemen, alleen maar clusters van vervallen oude hutten. De blikken die we kregen toen we langsliepen, je zou denken dat we bandieten waren of erger."
"Het zijn hier eenvoudig mensen," zei Dagra toen hij de waterkant verliet en dicht bij Jalis ging zitten. "Wonen in de buurt van de Deadlands, hebben het recht om achterdochtig te zijn tegenover vreemden omdat ze er waarschijnlijk nooit één zien. En de wapens die we dragen zullen waarschijnlijk niet tot vriendelijkheid aanzetten." Hij klopte op zijn oude zwaard die op zijn heup hing. "Voor hen die het verschil niet kennen tussen een vrijbuiter - of zelfs een gewoon verkoper - en een bandiet, ziet het er hetzelfde uit als het andere."
Oriken liep naar hen toe om zich bij hen te voegen en gooide Jalis haar waterzak. "We hoeven niet te weten waar we zijn," vertelde hij haar.
"Wat de verhalen over dit gebied betreft, zullen we de stad bereiken zolang we de weg volgen." Hij deed zijn hoed af en ging op het gras liggen, zijn handen achter zijn hoofd vouwend.
"Er is bijna niets meer van de weg over," mompelde Dagra met een blik naar de overgroeide overblijfselen van de Koninkrijksweg op korte afstand. "Stel je voor in welke staat we het morgen of de volgende dag zullen vinden."
"Weg of niet," zei Oriken, starend in de middaghemel, "volgens de verhalenvertellers kunnen we niet fout gaan als we naar het zuiden en westen trekken. We komen er wel aan. En dan zullen we waarschijnlijk omdraaien en terugkomen met lege handen. Het is bijna verleidelijk om een paar weken te kamperen en dan terug te keren voor de tien procent."
Jalis wierp een blik vanaf de kaart. "En het risico lopen om de andere negentig procent te verliezen? Heb je zo weinig vertrouwen in ons dat we het juweel niet vinden?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Ik heb vertrouwen in niets. Ik zal het contract respecteren, dat weet je. Maar van wat Maros over Cela zei, klinkt het alsof de kraaien hebben gedronken van wat er nog van haar hersenen over is. Een familietitel gebruiken! Wie doet dat nu eigenlijk?" Om de blik van Jalis te vangen, zei hij: "Oké, jij misschien wel, en een paar anderen die hierheen kwamen vanuit het vasteland, maar de Himaeran is onze klant. "Hij gaf een spottend gesnuif.
"Beweren dat ze afstamt van Lachyla. Ha!"
Jalis trok een wenkbrauw op. "Wie zal zeggen dat zij dat niet is?"
Oriken gromde en sloot zijn ogen.
"Er waren naar verluidt een aantal overlevenden van de verwoesting," Dagra wees erop.
"Of Cela nu gek is of wij zijn het," zeiden Jalis, "we steken Scapa Fell over en vinden deze zogenaamde 'Verwoeste Stad' en geven alles om het erfstuk te zoeken." Ze wierp een blik op Dagra. "Is er iets wat je dwars zit?"
Hij keek haar met een verkapte blik aan en wachtte even voordat hij antwoord gaf. "Ja, er is iets dat me dwars zit. Ten eerste," hij leunde naar voren en stak een vinger op de kaart, waar het doodhoofd-symbool het midden van Scapa Fell vormde – "dat jaagt mij de stuipen op het lijf. Er is een goede reden waarom niemand hiernaar toe komt."
"Ja, het is omdat de hele Himaera godenzacht is geworden," zei Oriken slaperig. "We zijn af van de heerschappij van koningen, maar het was maar een kant van de medaille."
"Ten tweede," ging Dagra verder en wierp hem een vernietigende blik toe, "vermoedend dat deze hele regio de meest uitgestrekte wildernis is die we ooit hebben gezien, wat gebeurt er als we Lachyla vinden?’
Jalis stopte de kaart in haar rugzak. "Wat bedoelt u?"
"Dag is bezorgd om het kerkhof," zei Oriken.
"Verdomd ja, dat ben ik! Het is niet gepast, om mensen zo te laten rotten. En er wordt van ons verwacht dat we in een gat in de grond afdalen dat gevuld is met allerlei oude, niet-geheime lichamen? Ik bedoel, wie doe zoiets…"
"Ik zal je vertellen wie.'" Jalis ging zitten en keek hem recht in de ogen. "Drie vrijbuiters die amper genoeg geld uit schamele banen kunnen verzamelen om hun kost te betalen. Het geld is altijd te weinig en we zouden zeker niet bij ons goede verstand zijn als we onze neus ophalen voor deze klus. We hebben geluk dat Maros ons erover heeft getipt. Hij hoefde dat niet te doen."
"Onze kamers in de herberg komen met dank aan Maros," merkte Oriken op. "En de hoffelijke maaltijden van het gilde zelf."
"Mijn punt blijft. Het werk is de laatste tijd schaars geweest." Jalis stond behendig op. "We komen nergens als we het hier blijven bespreken. Het is nog een paar uur vóór het vallen van de avond, dus laten we doorgaan."
Dagra gromde en klom overeind, pakte zijn rugzak en liet hem op zijn schouder vallen. Terwijl hij de weg bereikte, liep Jalis naast hem en wierp een blik achterom om Oriken op zijn ellebogen te zien leunen.
"Net toen ik me op mijn gemak lag" riep hij.
Ze knipoogde en wendde zich tot Dagra. "Vijf jaar en hij is niet veranderd."
Dagra snoof. "Vijf? Probeer vijfentwintig. De man is net zo lui als de jongen, maar als ik in de put zelf moest afdalen, zou ik niemand anders dan Orik naast me kiezen. En jou natuurlijk." Jalis glimlachte. "Hetzelfde voor mij, mijn vriend." En toen kwam er een onwelkome gedachte bij haar op. Afdalen in de put. Ik hoop dat wat er ook luistert, we niet precies dat gaan doen.
Naarmate de avond vorderde, zagen ze een verzameling van vier stenen en houten huisjes en een paar schuren en bijgebouwen langs de weg staan genesteld tegen de rand van een groot bos van bomen. De gebouwen waren intact, maar bedekt met mos, de daken versierd met gras en bloeiende planten. Tekenen van ongebruikt waren doorgedrongen in het gebied. Als de plaats nog steeds de thuisbasis van iemand was, hadden ze er in jaren niet voor gezorgd.
"Het lijkt erop dat we vanavond onderdak zullen hebben," zei Oriken.
Jalis was twijfelachtig. "Als de huizen aan de binnenkant net zo slecht zijn als de buitenkant, kunnen we net zo goed weer onder de sterren slapen."
Dagra gromde. "We zullen het snel te weten komen." Hij versnelde zijn pas, zijn korte benen liepen naar het dichtstbijzijnde kleine huisje. Met een klop op de deur riep hij: "Hallo?"
Toen Oriken Dagra bereikte, lachte hij en sloeg een hand op de schouder van zijn vriend. "Dag, als er daar iemand in leven is, moeten ze goed bevoorraad zijn met voorzieningen. Deze deur is al jaren niet meer geopend." Hij wees naar de paardenbloemen die in dikke bosjes aan de randen van de deur groeiden en naar de ongebroken klimop die langs het frame en over de voorkant van de deur liep. Hij greep naar het handvat en duwde; het kraakte een centimeter naar binnen en een muffe stank dreef naar buiten. Dagra trok in walging zijn neus op.
"Het moet gewoon even gelucht worden", zei Oriken. "Het komt wel goed." Hij gooide zijn schouder tegen de deur. De wijnranken knapten en de deur schuurde over de vloerplaten, de scharnieren kreunden totdat hij de aangrenzende muur raakte. Een schaduwrijk interieur begroette hen, doordrongen van een vochtige, doordringende stank waardoor Oriken een stap achteruit deed. "Of misschien niet," zei hij schouderophalend.
Aan de rechterkant van de lege en stoffige woonruimte leidde een open deur naar een tweede kamer. Oriken slenterde naar binnen en tuurde naar binnen. "Hm."
Jalis zweeg even in het midden van de eerste kamer. "Wat zie je?"
Oriken tuurde in de duisternis. Een onthutste uitdrukking verscheen op zijn gezicht. "Oh."
"Wat betekent dat in vredesnaam?" Gromde Dagra terwijl hij achter Jalis hing. "Wat zit daarin?"
"Spinnenwebben." Oriken draaide zich om naar een stel luiken achter zich en trok de linker open, waardoor het avondlicht de kamer in kon komen.
Het grootste deel van wat Oriken kon zien, werd geblokkeerd door Jalis, maar zijn blik in de kamer voordat hij naar buiten stak en zijn hoofd schudde, vertelde haar dat ze er vannacht niet zouden slapen.
"We moeten een ander huis proberen," stelde Oriken voor, met een gerichte blik op Dagra.
"Wees niet zo'n slappeling." Dagra liep langs hem heen.
"Ah, Dag, ik zou niet …"
Toen Dagra de kamer binnenkwam en naar de zijkant keek, kreeg hij een horror-uitdrukking op zijn gezicht en hij liep achteruit tegen de deurpost. "Grote God boven en onder!" Hij strompelde weg en glipte tussen Oriken en Jalis door de voordeur heen. "Verdomme!" Riep hij.
"Je had me kunnen waarschuwen!"
"Dat probeerde ik!"
"Heeft hij hem gewaarschuwd?" Vroeg Jalis.
Oriken haalde zijn schouders op. "Zoals ik al zei, er zijn overal webben. Kon het niet vertellen tot ik het luik opende. Die verdomde beesten zitten helemaal over het lijk en bedekken het als een lijkwade."
"Oriken! Je weet hoe Dagra dan reageert!"
"Laat hem maar zitten! En ik dan? Er liep een enorme, dikke spin over het gezicht van de kerel. "Met een huivering liep hij weg. "Ik haat spinnen!"
"En ik haat verrassingen!" Schreeuwde Dagra van buitenaf.
Grijnslachend keek Jalis in de aangrenzende kamer. De grijns haperde toen ze een stuk perkament op de armleuning van de stoel zag liggen waarop het lijk was ingezakt. Ze stapte naar voren en veegde de hangende webben weg, pakte het papier op en blies het stof eruit. Nadat ze het vage briefje had gelezen, legde ze het terug naast het lijk en wierp ze een tikje sympathie op haar verwarde trekken.
"We laten je met rust," zei ze zacht. "Sorry dat ik je stoor." Ze verliet het gebouw en keek haar metgezellen aan terwijl ze kibbelden. "Weet je," peinsde ze, "soms lijkt het alsof ik een kindermeisje ben in een weeshuis in plaats van een vrijbuitersliefje in het vrijbuiters-gilde."
Terwijl de mannen hun protesten mompelden, stak ze haar duim op naar de open deur. "De kerel daarbinnen bleef achter toen de laatste van zijn buren hadden ingepakt en vertrokken. Hij weigerde mee te gaan. In plaats daarvan bleef hij hier alleen en stierf met wat hij dacht dat waardig was. Het is zo triest dat iemand meer om een klein stuk land geeft dan om een betere overlevingskans elders."
De mannen keken haar wezenloos aan voordat ze hun betoog hervatten. Met een zucht wandelde Jalis langs hen. "Ik zal het volgende huis controleren. Spinnen of lijken, jullie jongens blijven vlak achter me. Mamma zal je beschermen."
"Je bent een grote idioot," hoorde ze Dagra tegen Oriken zeggen terwijl ze naar de verste woning liep.
"Ik heb geprobeerd je te waarschuwen", antwoordde Oriken. "Maar jij moest daar zo moedig binnenstormen. Ik dacht dat het gewoon spinnen waren, toch? Ik dacht dat je me een sukkel wilde laten lijken. Domme kleine dwerg."
"Dwerg? Ik kan je elke dag van de week op je kop zetten, jij slungelige klootzak."
"Ja? Nou, hoe zit het nu? "
"Kinderen!" Schreeuwde Jalis toen ze de volgende woning bereikte. "Begin je nu te gedragen, of ik zweer dat ik je allebei over mijn knie ga gooien." Ze wierp een blik op hun verblufte gezichtsuitdrukkingen, draaide zich toen naar de deur van het huis en trapte met haar hak onder het handvat. De scharnieren versplinterden terwijl de deur naar binnen vloog. Met haar handen dicht bij haar dolk stapte ze de duisternis in en wachtte tot haar ogen aan de omgeving gewend waren. De grijze contouren van spaarzaam meubilair stippelden de eenpersoonskamer uit; er was een vuurplaats aan de andere muur, een grote pallet aan de ene kant en een voorraadkast aan de andere. Een snelle controle bevestigde dat er geen dode dingen rondslingerden - behalve het skelet van een rat in de open haard - en heel weinig spinnenwebben.
Dagra en Oriken kwamen schaapachtig binnen.
Ze wierp ze een platte blik toe. "De kust is veilig. Je bent veilig."
Een paar minuten later, terwijl Oriken bezig was met het vuur in de haard, liet Jalis zich zakken in een gammele stoel en keek naar Dagra. De man met de baard stond in het midden van de kamer en keek neer op de met modder bezaaide vloer. Het was haar duidelijk dat hij nog steeds onrustig was.
Hij keek naar de overkant en ontmoette haar blik. "Stoort niets je?" Vroeg hij. "Zelfs de stoerste mannen of vrouwen hebben een zwakte, maar we kennen je al vijf jaar en ik heb de jouwe nog niet gezien."
"Er is één ding waar ik bang voor ben," gaf ze toe. "Verliezen."
"Wat verliezen?"
Ze wierp hem een vlakke blik toe. "Mensen waar ik om geef."
Hij snoof, hoewel zijn baard een geforceerde maar warme glimlach liet zien. "Nou, je zult waarschijnlijk niet snel één van ons verliezen. Tenzij een geweldige monsterspin door de schoorsteen klimt en Orik opslokt."
"Of," zei Oriken terwijl hij vuursteen tegen staal sloeg, "misschien zal die dode man in huis daarginds ‘s nachts opstaan en krabben aan de deur voor Dag."
Dagra draaide zich naar hem toe. "Dat moest je toch weer even zeggen, of niet soms?"
"Ik meen het," zei Jalis tegen hen. "We gaan het onbekende in en ik hou er niet van om het niet te weten. We verloren vorig jaar bijna Maros. Het niet te stoppen team van vier werd drie en we hebben geluk dat hij erdoorheen is gekomen."
"Ja." Dagra knikte. "Dat zijn we."
"Het is een gevaarlijk beroep." Jalis stond op, haalde haar slaapzak uit de verpakking en rolde het op de vloer. "Het is waar, elf jaar in het gilde en ik weet dat tijdens contracten slechts een handvol buiters doodgaat. De meesten van hen waren hulpjes of lager." Ze wierp een deken op de slaapzak en draaide zich om, waarbij ze beide mannen nadrukkelijk aankeek. "Statistisch gezien is de kans dat je sterft als een vrijbuiter kleiner naarmate je hogerop komt; jullie zouden de volgende twee jaar klaar moeten zijn voor jullie vrijbuitersexamen, maar je bent er nog niet, dus wordt niet eigenwijs. En probeer omwille van de sterren je reacties te beheersen. Dag, in een ander scenario, was je misschien in paniek en rende je blindelings van een dood ding recht in de kaken van een levend wezen. Hoe zou je dat uitleggen aan de Dyad in het hiernamaals?"
Dagra pufte zijn wangen en blies uit. "Punt gemaakt."
"En Oriken, er zijn maar weinig spinnen in Himaera die je pijn kunnen doen. Je zou sommigen van hen in Sardaya moeten zien. Grote opgeblazen lichamen met rode en witte strepen. Een beet van één van die en je zult opgezwollen zijn als een rijp kadaver." Oriken en Dagra kreunden éénstemmig en in het schemerige licht van de late avond dacht Jalis dat ze beide uitdrukkingen angst vertoonden. "Zie je hoe eenvoudig het is?"
"Makkelijk en onnodig." Oriken fronste naar het gereedschap in zijn hand en stak de vuursteen in het aanmaakhout.
"Om nog maar te zwijgen over de stenen dansers die de Ghalendi-vlaklanden teisteren," vervolgde Jalis met een knipoog naar Oriken. "De volwassenen zijn half zo lang als jij. Ze kunnen elke andere spin laten knappen met een vleugje van hun lemmetachtige benen. Als je niet bedekt was met wapens en zwaaide met iets zwaars om ze uiteen te rammen, zou één van die spinachtigen snel werk van je kunnen maken."
Oriken draaide haar de rug toe. "Je verzint het wel."
"Krijg je dat vuur aangestoken of niet?"
Met een gemopper sloeg hij de vuursteen sneller tegen het staal. "Verdraaid hout is niet het droogste. Dus je hebt één van die dingen gezien, of niet?"
"Nee, maar ik heb mensen gekend die dat wel deden. Er is misschien een beetje verfraaiing, maar ik twijfel er niet aan dat Stone Dancers bestaan. Mijn punt is dat je angst onnatuurlijk is; de kleine spinnen hier kunnen je geen kwaad doen."
"Dat is niet wat mij bezighoudt, het is de manier waarop zij - daar!" Een kleine vlam gevangen in het aanmaakhout. Oriken blies zachtjes en het vuur begon zich te verspreiden, waardoor een amberkleurige gloed de grauwheid van de kamer verlichtte. "Wat me stoort aan spinnen is hoe ze eruitzien en bewegen. Walgelijke wezens." Hij omhelsde zichzelf en wreef over zijn armen. "Kunnen we van onderwerp veranderen?"
"Hou op!" Dagra stak een hand op voor stilte.
"Wat?" Zei Oriken na een moment. "Ik hoor niets anders dan kraken van hout."
"Daar was het weer." Dagra hield zijn stem laag. "Terwijl je aan het praten was."
Jalis reikte naar de zwaardriem op de tafel naast haar. "Ik heb het gehoord." Het was zacht geweest, maar het geluid was onmiskenbaar. "Cravants. Dag, doe de deur dicht. Orik, help me die kast ertegenaan te duwen." Ze deed haar riem om haar heupen en stapte naar het grote meubel. Toen Oriken naast haar kwam staan, deed Dagra de deur van het huisje dicht en snel sloot hij de luiken. Jalis en Oriken hurkten laag achter de kast en zetten hun schouders ertegenaan. Ze duwden, maar het bewoog nauwelijks. Jalis zette haar voeten stevig neer en legde al haar gewicht op de kast en voelde Oriken hetzelfde doen. De kast schraapte en kreunde over de stoffige planken, de inhoud ratelde met elke duw. Al snel genoeg hadden ze het vastgeklemd tegen de deur.
"We moeten iets tegen de luiken krijgen!" Dagra wierp een blik op de inhoud van de kamer.
Jalis schudde haar hoofd. "Er is niets."
Oriken draaide aan de rand van zijn hoed. "Cravants laten mensen meestal alleen, maar hier achter de laatste nederzettingen.
"Dit is hun domein," zei Dagra grimmig. De oproepen van de wezens kwamen snel dichterbij toen hij zijn korte zwaard trok. "Ze zijn uit het bos gesprongen."
"Ze hebben ons gehoord en nu hebben ze onze geur." Jalis reikte naar een tas voor hun mini kruisboog. "Als we stil zijn, kunnen ze na een tijdje afdwalen."
Omdat de luiken niet konden worden gebarricadeerd, waren ze het zwakste punt van verdediging van het huisje. Jalis laadde en boog de kruisboog en stond toen klaar achter de mannen toen ze voor de luiken gingen staan. Ze wachtten zwijgend en luisterden terwijl de cravants over de open plek sprongen, hun keelgeluiden deden slechts vaag denken aan de inheemse apen in het uiterste zuiden van de Arkh. Jalis kon ze buiten zien, hun vooruitstekende kaken met chaotische clusters van hoektanden, en die tweede, kleinere reeks ogen als bollen van obsidiaan aan de zijkanten van hun hoofd. Het gelaat van een cravant was afschuwelijk, maar ondanks hun uiterlijk had Oriken gelijk dat de jagers van de primaten de neiging hadden om zich van de mens af te wenden, zichzelf ongezien en meestal ongehoord binnen de diepten van bossen te houden. Maar hier aan de rand van Scapa Fell was het mogelijk dat ze zelden mensen zagen, met de laatste bevolkte nederzetting die een halve dag trektocht naar het noorden was.
Iets stortte buiten neer en Jalis bekeek de wezens die het eerste huis binnenstroomden, de geur van haar en de mannen volgend, maar alleen het oude lijk vonden. Het gedempte gebonk van voeten en vuisten op de grond kwam dichterbij het huisje en ondanks zichzelf, kromp Jalis ineen terwijl de vuisten tegen de deur sloegen, terwijl het hout versplinterde toen het tegen de kast stootte. De cravants brulden en voelden de nabijheid van de vrijbuiters. De kast verschoof een centimeter. Voorbij de drempel gromde het aanvallende schepsel gefrustreerd en botste harder tegen de deur. Een scharnier knalde uit zijn armatuur en er verscheen een smal gat; Jalis zag hierdoor een massa zwart haar op een dik lichaam. De cravant was Dagra's lengte, iets korter dan Jalis. Een zwart, rond oog gluurde naar binnen, en de cravant brulde.
Jalis haalde de trekker over. Haar doel was daar; het projectiel schoot door de opening en recht in de mond van het wezen. Het krijste van de pijn en wankelde weg. Een andere kwam in de plaats toen Jalis de kruisboog herlaadde.
Een blik van Oriken zei dat ze moest vasthouden toen hij naar voren schoof en zijn sabel tussen de deur en het kozijn stak, en een reeks snelle steken in de lucht stuurde. Het wezen brulde en sloeg een grijsharige vuist tegen het deurkozijn. De dikke, geklauwde vingers spanden zich open en bereikten de opening. Oriken stak het sabel naar beneden, sneed diep in de vingers van het wezen en sneed er één af. De verbolgen cravant trok zijn hand terug en maakte een woedend gebrul. Oriken sprong achteruit en Jalis liet haar trekker los. De primaat gromde en viel achterover. Op de open plek buiten, vertelden donkere flitsen van beweging haar dat de rest van het peloton bij het huisje aan het samenkomen was. Vuisten sloegen tegen de luiken. Stof schudde uit de spleten tussen de planken. Dagra deed een stap achteruit en hief zijn korte zwaard op toen de luiken naar binnen stortten. De donkere vorm van een cravant vulde de opening, de met spieren beladen borst rimpelde terwijl hij zijn armen ophief en brulde.
Jalis greep nog een pijl en schoof deze op de kruisboog, terwijl hij het wezen zijn dikke arm zag opheffen om naar Dagra uit te halen. Haastig met de kruisboog, haalde ze de trekker over en vuurde de pijl af in één van de vier ogen van de cravant. Dagra draaide zich opzij en hakte in op de reikende arm. De cravant haalde uit naar zijn gezicht en trok de pijl uit zijn oog.
Er was weinig dat Jalis kon doen dan de kruisboog blijven laden, maar er waren maar zo weinig pijlen. Evenmin was er voldoende ruimte bij de luiken voor de mannen om hun positie te behouden zonder elkaar te verwonden. Ze hadden een nieuwe tactiek nodig.
"Vuur!" Riep Jalis. "Er hangt een oude fakkel aan de muur."
Oriken sprong op de fakkel af. Hij trok de toorts naar beneden en stak het hoofdeind in de nu brullende haard. De vlammen sloegen over en hij rende naar de kant van Dagra terwijl het verlangen opdook voor de aanval. Met zijn aandacht op Dagra stak Oriken de brandende fakkel in zijn gezicht. Het slaakte een oorverdovend geschreeuw en wierp zich in het vuil, in een poging de vlammen te doven. Terwijl het overeind klauterde, schoot Jalis een pijl in zijn gezicht. De cravant jankte en strompelde weg, deed verschillende schuine passen over de open plek en gooide zichzelf toen op de grond. Het gehuil vervaagde en de bewegingen van het wezen stopten, waardoor de vlammen zich konden verspreiden.
De overgebleven cravants kropen de avond in, en hun zwarte ogen glommen in het vuur. Eén durfde te naderen, en Oriken sloeg met de fakkel toen deze binnen reikte. De vlammen likten aan zijn arm en het cravant veegde de fakkel weg, sloeg de bovenkant eraf en stuurde de bal met pek de kamer in om onder het hooi gevulde pallet te rollen.
Terwijl de stank van geschroeid haar en geroosterd vlees door de opening naar binnen dreef, stak Dagra zijn korte zwaard in de schouder van het wezen. Het strompelde achteruit op zijn gevallen medemaatje; de vuren die de eerste verteerden, vingen de tweede op, en met een gekwelde kreet krabbelde het overeind en snelde naar de rest van het peloton, waardoor ze zich naar de bomen verspreidden. De brandende cravant liep rond de zijkant van het huisje en de kreten van het peloton vervaagden toen ze in het bos verdwenen.
De pallet smeulde, dreef rook de kamer in. Oriken had haar rugzak en beddengoed op tijd weggehaald en was bezig hun spullen op te bergen.
"Door de luiken," schreeuwde Dagra, starend van Jalis naar Oriken. "Nu!"
Ze pakten hun spullen en Jalis klom door de luiken achter Dagra. Er was geen teken van de roedeljagers, behalve die op de grond die niet meer bewoog, kleine plassen vlammen die in puntjes verspreidden. Oriken sleurde zich door de open luiken, hijgend van pijn terwijl hij zijn sabel terug in de schede slingerde.
"Je bloedt," zei Jalis.
Hij wierp een korte blik op het gescheurde shirt over zijn onderarm. Hij pakte de mouw, scheurde hem van de schouder en wikkelde de mouw om de wond. "Ik kan er later wel wat aan doen. Eerst afstand."
Terwijl de drie naar de Koninkrijksweg renden, dacht Jalis grimmig, inderdaad een wandeling op het platteland. Boven hen was de hemel geverfd in sterrenstroken, terwijl achter hen, steeds verder wegvaagde terwijl ze over de open heide vluchtten, de hel van het huisje de nacht in brulde.
Hoofdstuk Drie
De Mijne, Helemaal De Mijne
"Dat klopt," zei Wayland terwijl hij naast Demelza hurkte.
"Regelmatig ademen. Volg het konijn met de boog. Houd vast, trek en richt. Als je het zeker weet, laat het los."
Van een korte afstand tot de kant van de Warder en het meisje keek Eriqwyn toe en sloeg haar armen over elkaar en keek zowel Demelza als het konijn aan. Ze zal missen, dacht ze geërgerd. Haar lichaam is gespannen en haar focus ligt niet volledig op het doel. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ik ben First Warder, ik zou hier geen tijd mee moeten verspillen; het doordringen in die dikke kop van haar vereist te veel geduld.
Vijftig meter verderop ging het half verduisterde konijn van achter de struik naar voren. Hij wachtte, trok met zijn neus en draaide zich om om direct naar Demelza en Wayland te kijken. Het meisje liet de pijl los; het flitste voor de ochtendzon en kwam een paar meter voor het doel in het gras terecht. Het konijn kwam in beweging. Demelza's woedende frons volgde hem terwijl hij over de heide schoot. Eriqwyn pakte haar boog vanaf de grond en liep naar het paar toe.
Wayland's ogen werden groot en hij stond op. "Ha! Zou je daar eens naar kijken? Je hebt gemist met de pijl, maar het lijkt erop dat je in plaats daarvan het arme dier doodsbang hebt gemaakt!"
Eriqwyn draaide zich om. Het konijn had binnen een paar seconden een goede afstand afgelegd, maar lag nu stil, zijn witte buik nestelde zich te midden van het korte gras. Ze liep naar het gevallen wezen en tikte het aan met haar laars. Knielend legde ze een hand op zijn borst. Zijn hart was gestopt en zijn bruine oog staarde onbewust naar haar op. Wayland had gelijk; het leek erop dat het wezen van angst was gestorven.
Ze pakte hem bij zijn staart en liep naar Demelza. "De dood is aan jou," zei ze tegen het meisje en overhandigde haar het konijn. "Het telt echter niet mee voor je telling. Je hebt een betere focus nodig. Waar was je aandacht? Op de moord of ergens anders? Het leek me dat de helft van je gedachten niet bij het doel was." Ze keek naar Wayland. "Demelza heeft meer oefening nodig met niet-bewegende doelen totdat ze kan leren haar onverdeelde aandacht te geven."
Wayland haalde kort zijn schouders op en knikte. "Als jij het zegt."
"Wel, meisje?" Eriqwyn hield haar hoofd schuin naar Demelza. "Ga je de pijl niet zoeken die Wayland genereus genoeg was om je te laten gebruiken?"
Demelza's ogen zagen er net zo somber uit als die van het konijn in het leven, en bijna zo leeg als ze waren in de dood toen ze knikte. Ze overhandigde de handboog aan Wayland en rende weg om de pijl op te halen.
Terwijl Eriqwyn zuchtte, zei Wayland softy: "Ah, Queenie. Je bent te hard voor het meisje. Het is waar dat ze niet de helderste zonnevis in de vijver is, maar ze is niet zonder vaardigheid."
"Een vaardigheid onder de Eerste Warder van Minnow's Beck om tijd te verspillen met het vinden."
"En hoe zit het met mij? Linisa en ik zijn de tweede na jou als beschermers van het dorp. Is het onder een Warder om een jonge te helpen een jager te worden? Natuurlijk niet. Zo gaat de cyclus verder en blijft het dorp sterk."
Eriqwyn zoog lucht door haar tanden. "Het is niet nodig om me een lezing te geven, oude vriend. Ik weet dit allemaal. Maar dat meisje …" Ze staarde naar de terugkerende Demelza. "Vervloekt op de dag dat ze werd geboren, zij. Er is iets met haar dat ik niet leuk vind of vertrouw. En hoe vaak vallen konijnen gewoon dood van schrik dood?"
"Het gebeurt wel."
"Maar twee keer in twee weken? Door hetzelfde meisje?" Ze draaide zich om en keek aandachtig naar Wayland, maar verzachtte toen ze zijn kalme blik ontmoette. "Ga door met haar training, maar wees alsjeblieft zuinig op je voortgangsrapporten; Ik heb geen zin om te weten hoe slecht ze het doet, noch hoeveel wezens het haar lukte om zich dood te laten schrikken."
Wayland glimlachte en wendde zich tot het meisje toen ze voor hen stopte, de pijl in haar hand. "Wat heb je tot nu toe vandaag geleerd?" Vroeg hij haar.
Demelza's brede ogen keken van Wayland naar Eriqwyn en weer terug. Haar mond werkte geluidloos voordat ze antwoordde. "Ik leerde…"
Eriqwyn fronste. "Ja meid?"
"Ik heb geleerd dat …"
Oh, uit liefde voor de godin, dacht Eriqwyn.
"Overweeg de vraag," zei Wayland, zijn stem vol geduld.
Demelza staarde naar het konijn in Wayland's hand en na een lang moment knikte ze en zei: "Ik hoorde dat het konijn niet zo slim is als de Melza." Eriqwyn onderdrukte een zucht en draaide zich om. Terwijl ze wegliep, hoorde ze Demelza toevoegen: "Het is echter nog steeds dood."
*****
"Een moeras," bromde Oriken terwijl hij zijn laars met een nat zuigend geluid uit het moeras trok. Hij wierp een blik naar voren over het uitzicht, naar de open vlakte, de schaarse, kromme bomen, de bosjes riet en rietgrassen die het hele landschap bezaaiden. "Dat is precies wat we nodig hebben."
Wolken hadden zich verzameld en de lucht werd wazig met fijne regen. Het moeras was onbegaanbaar tenzij ze het risico wilden nemen om door te ploegen, wat volgens Oriken niet zou gebeuren. Onze zesde dag op de weg en we zijn nog niet eens halverwege onze bestemming, dacht hij, fronsend keek hij naar zijn met modder bedekte laars. Toch, het eerste obstakel tot nu toe, als je die verdomde primaten niet meetelt. Onder het verband op zijn onderarm begon de kras van de klauw van de cravant te kriebelen.
"We moeten een omweg maken," zei Jalis, terwijl ze zich liet zakken naar de overwoekerde overblijfselen van de oude snelweg en haar schoenen uittrok. "Je zei zuid en west, toch?"
"Uhuh." Oriken wreef met een knokkel tegen zijn stoppelige kin om te voorkomen dat hij aan zijn genezende arm krabde. "De kust ligt een stuk dichter bij het westen dan het oosten. Vanaf hier reken ik twintig mijl, zo ongeveer."
Dagra zuchtte. "En wat hebben wij daaraan?"
Oriken haalde zijn schouders op, greep de kroon van zijn hoed en nam hem af. "Als we naar het oosten gaan, kunnen we uiteindelijk dagen of een volledige week toevoegen aan onze reis. Trouwens, ik steek liever over rotsachtige kusten of stranden dan door een moeras te ploegen."
"West is het dan," zei Jalis, terwijl ze haar laarzen uit haar rugzak pakte en ze aan trok. "Het heeft geen zin om te raden hoeveel afstand het moeras bestrijkt. We volgen de rand zo dicht mogelijk." Ze stak een hand uit naar Oriken en hij hielp haar overeind.
"Wat als het recht de oceaan in leidt?" Vroeg Dagra. "Dat zal ons weinig goed doen."
Oriken streek met een hand door zijn haar en verplaatste zijn hoed, waardoor de rand een korte draai kreeg. "In dat geval keren we terug en gaan naar het oosten. Waarom moet je uitgaan van het negatieve, Dag? Niemand van ons is hier blij mee. Je moet een beetje opfleuren."
Dagra mompelde zachtjes en staarde over de met moeras bezaaide heidevelden.
"Wat zeg je?"
"Niets. Vergeet het maar." Dagra's gezicht was een broeierig masker terwijl hij naast het moeras naar het westen stormde.
Terwijl ze volgden, wierp Oriken een blik op Jalis. "Hij is te gespannen. Als er hier verdomde heiligdommen voor de Dyade waren, zouden we hem in een mum van tijd in een betere stemming hebben."
Jalis knikte. "Ik begin te zien hoeveel we van hem hebben gevraagd om met ons mee te doen. Ik waardeerde zijn bezorgdheid niet in de taverne."
"Hij komt er wel door. Zijn geloof is sterker dan iemand die ik ken, tot mijn levenslange ergernis. Het zal hem erdoorheen krijgen."
"Ik hoop dat je gelijk hebt," zei Jalis, "hoewel het voor mij klinkt alsof je vertrouwen stelt in het geloof van Dagra."
Oriken snoof zachtjes. "Daar heb je me."
De middag duurde voort. De regen ging door, licht maar meedogenloos. Jalis en Dagra droegen hun driekwartmantels met opgetrokken mutsen en Oriken trok zijn jas van wolvenhuid aan. Hij was warm, maar droog. Dagra voegde zich bij hen en liep naar de andere kant van Jalis terwijl de drie langs de rand van het moeras dwaalden. Het gesprek was schaars en Oriken vroeg zich af wat hen echt te wachten stond. Ze waren slechts een paar dagen voorbij de beschaving, maar ondanks het bekende Himaeran-landschap had Scapa Fell een geheel eigen sfeer. Door de openheid van de regio voelde hij zich onbegrensd maar ook ongemakkelijk, alsof het land zelf zich bewust was van hun aanwezigheid en hen beschouwde als indringers. Dat was natuurlijk onzin.
Misschien slaat Dag zijn humeur over op mij, dacht hij en schudde toen zijn hoofd. Geen van hen waren vreemden om te reizen en alleen de wildernis te zien van de ene op de andere dag, maar wetende dat ze dieper en dieper op weg gingen naar een uitgestrekt, onbewoond gebied - een gebied vermeden door de levenden en verlaten aan het verleden - hij kon het niet tegenhouden de vrees die begon binnen te kruipen. Was er echt een stad aan de andere kant van de Deadlands? Als dat zo was, dan was het zeker een schim van een plaats, die in de grond afbrokkelde en verteerd werd door vegetatie.
Terwijl hij verder sjokte, nam de regen toe en begon op de rand van zijn hoed te trommelen. Terwijl Jalis en Dagra in hun eigen stille gedachten naast hem liepen, beschouwde Oriken de legende van Lachyla. De stad was gehuld in vage geschiedenis en verfraaide verhalen, maar vier jaar geleden had Oriken het het beste gehoord door een verhalenverteller die door Alder's Folly ging. De man was gestopt voor een nacht in de Lonely Peddler terug toen Oriken en Dagra groentjes waren voor het gilde en nieuwe bewoners voor Alder's Folly, woonden in het gildehuis met Maros en Jalis en de rest van de vrijbuiters terwijl de Peddler nog steeds eigendom was van Alderby.
Om middernacht rook de gemeenschappelijke ruimte van de taverne zwaar met de geuren van rook, bier en zware arbeid. De vrijbuiters verzamelden zich bij hun tafels bij de enkele voordeur. Maros moest altijd bukken en door die deur persen, zelfs voordat de lyakyn-aanval zijn been had verlamd, herinnerde Oriken zich met een steek van medelijden voor zijn halfbloed mentor en vriend. Het gebabbel van gesprekken viel stil in de gemeenschappelijke ruimte toen een vreemdeling binnenkwam en rondkeek. De man van middelbare leeftijd was net zo lang als Oriken. Hij liep naar de bar, gooide de staarten van zijn blauwe en bruine overjas opzij en sprong behendig op de bar.
De raadselachtige verhalenverteller glimlachte met zijn strak geschoren, peper en zout baard. Zijn blik gleed over de rake gezichten van de stille beschermheren. Zijn ogen stonden vitaal. Zijn kin stak slechts een klein beetje vooruit. Terwijl het haardvuur knetterde, streek hij de plooien van zijn lange jas glad en begon zijn verhaal te vertellen…
Op het hoogtepunt van de Dagen der Koningen was Lachyla een levendige en bruisende vestingstad, met meer macht en invloed dan alle andere in Himaera. De mensen vierden de dood met uitgebreide ceremonies op de weelderige begraafplaatsen. De torenhoge muren van het kerkhof waren de eerste verdedigingslinie van de stad, zoals tientallen jaren eerder was bewezen toen een binnenvallend leger de poorten had doorbroken - of dat dachten ze - alleen om zich aan alle kanten omringd door boogschutters te vinden. De oorlogsdagen waren aan het afnemen, maar de vluchtige sterfte van mensen kan het grote koninkrijk spel in één enkele generatie veranderen, terwijl een nieuwe onderdaan oprijst terwijl het bloed van de oude op het spelbord kruipt. De gouden eeuw van vorsten was bestemd voor een rampzalig einde, grotendeels dankzij de acties van één man.
De laatste koning van Lachyla was Mallak Ammenfar. In strijd met de tirannieke soevereinen van het tijdperk, was Mallak een rechtvaardige en eerlijke heerser en slaagde hij er snel in om allianties te sluiten met zijn noordelijke buren. In de vroege dagen van zijn bewind heerste er een ongemakkelijke vrede over Himaera, maar naarmate zijn ambtstermijn voortschreed, maakte zijn diplomatie plaats voor een toenemende paranoia. Met de bedoeling Lachyla tot een zelfstandige stadstaat te maken, begon hij de handelsroutes met de meest noordelijke koninkrijken te sluiten en beperkte het reizen van zijn burgers. Mallak verwaarloosde de verste nederzettingen van het Lachylan-koninkrijk en concentreerde zich alleen op de uitgestrekte, versterkte stad.
Na de dood van zijn moeder leefde hij teruggetrokken en bracht hij veel van zijn tijd door in het lagere heiligdom van het kasteel. Niemand wist wat hij daar deed, zelfs de koningin niet.
Zonder de handel in metalen, edelstenen en andere waardevolle hulpbronnen van Lachyla, raakten de noordelijke koninkrijken in verval en namen de spanningen over het hele land toe.
Ten slotte keerden hoopvolle kooplui en gezanten die Lachyla probeerden te bezoeken van zijn geallieerde buren naar huis met berichten dat de stadspoorten gesloten en onbemand waren. Voorbij die poorten, zeiden ze, Lachyla's begraafplaatsen en de grote Litchway - ooit een constant gebabbel van rustige activiteit - helemaal tot aan de eigenlijke stad, zonder een rouwende of een grondbewoner in zicht. Toegang was voor alle buitenstaanders verboden, zelfs voor die Lachylan-onderdanen uit de afgelegen nederzettingen en forten. Van de stadsbevolking binnen mocht niemand vertrekken.
De koningen van Himaera lieten Lachyla aan hun eigen lot over en besloten tegen de oorlog te beslissen terwijl zij gehoor gaven aan het advies van hun terugkerende ambassadeurs. Een onnatuurlijkheid had zich over de stad gevestigd. Zelfs de vogels veranderden hun koers om te voorkomen dat ze voorbij de muren vlogen, misschien de verkeerdheid op het kerkhof bespeurend - de verwelkte struiken en grassen, de verstoorde grond van de graven …
De geheime activiteiten van de koning onder het kasteel werden door geen sterveling waargenomen, maar de oude godheid van Himaera, Valsana, had dergelijke beperkingen niet. De godin van leven en dood regeerde afzonderlijk en oppermachtig boven alle goden van de gebonden en de niet-gebonden, lang voor de verlichte dagen van de Dyad.
Valsana zag de acties van de koning als een begeerte naar heerschappij buiten zijn positie, en zij veroordeelde hem schuldig aan het reiken naar goddelijkheid. Haar wraak viel op de schouders van niet alleen Mallak, maar iedereen die binnen de stadsmuren woonde.
Ze riep de bewoners van de begraafplaatsen op vanuit hun rustplaatsen. De voorouders zwermden de stad in en drongen binnen in hun nakomelingen, die te bang waren om terug te vechten. Al snel hadden alle mannen, vrouwen en kinderen in de stad zich bij hun gemene gelederen aangesloten.
Toen de koning zijn stad in chaos zag vallen, beval hij de laatste van zijn bewakers de kasteeldeuren van binnenuit te blokkeren. Op die eerste nacht, toen het gekreun van de doden het kasteel omringde, gaf het hart van een oudere dienende dame toe aan de gruwel. Ze ging stilletjes de dood in en stond even rustig weer op. Eén voor één bezweek elk van de dienaren van de koning aan het onvermijdelijke, gevolgd door zijn familie, en uiteindelijk zijn bewakers totdat alleen Mallak overbleef. Voor de levenden was het kasteel hun laatste heiligdom. Voor de rusteloze doden was het een eeuwig graf.
Mallak sloot zichzelf op in de troonzaal en ging op de met juwelen versierde stoel zitten luisteren naar zijn dode onderdanen en familie terwijl ze aan de deuren krabden. Na een tijdje liepen ze weg en werd hij alleen gelaten. Er was een tafel met een bescheiden feestmaal in de troonzaal, maar het eten was bedorven en de wijn veranderde in azijn, en de koning kende wanhoop toen hij de diepten van de vloek van de godin besefte.
Dagen verstreken, en zonder eetbaar voedsel of water om hem te ondersteunen, werd Mallak zwak. Hij wendde zich tot het eten van het rotte fruit en het drinken van de bedorven wijn, maar zijn maag kon geen van beide aan en hij braakte alles weer uit.
Tijd verloor betekenis in de troonzaal zonder ramen, alleen gekenmerkt door rusteloze slaap op de koude stenen vloer. Uitgedroogd en uitgehongerd, verachtte Mallak de naam van de godin voor wat ze hem heeft aangedaan.
Dieper zinkend in delirium begreep de koning de dwaling van zijn wegen. Het enige wat hij had gewild was zijn stad en zijn volk te beschermen tegen het gif van de andere koninkrijken, maar die bescherming had hen allemaal verstikt. De Himaeran Kingdoms waren niet vol met vijanden van Lachyla. De wezens die door de straten en de kasteelgangen zwierven, waren niet de echte monsters. Het echte monster, wist hij, had zichzelf opgesloten in de troonzaal.
"Valsana heb genade," fluisterde Mallak, zijn stem niet meer dan een droge kwaak. Maar er kwam geen genade. Hij broedde op de troon, uitgeput zelfs van wanhoop. Terwijl het gemompel van de doden hem kwelde, gleed koning Mallak Ammenfar van dit leven naar het volgende.
De godin had verleend wat de koning zo begeerde. Haar geschenk aan hem was de volledige overheersing van Lachyla, met niet eens de dood als einde om hem toe te eigenen - omdat de enige echte heerser van de eeuwigheid …de dood zelf is.
"We hebben onderdak nodig," zei Jalis van onder haar kap en trok Oriken terug naar het heden. "De wolken worden donkerder en de regen wordt erger."
"Als mijn ogen me niet bedriegen," zei Dagra, "kan die schuilplaats zich net aan de horizon bevinden." Hij wees naar het wazige landschap.
Oriken zag net de vormen van verschillende kleine structuren te midden van de regen. "Nou, ik zal verdoemd worden."
"Aye," hijgde Dagra. "Waarschijnlijk."
Terwijl ze het tempo opvoeren, zei Jalis: "Tenminste, zonder bos rondom, zullen er deze keer geen cravants zijn."
Dagra bromde zijn instemming. "Maar laten we niet onvoorzichtig worden. Het is niet te zeggen welke andere verrassingen de Deadlands voor ons in petto hebben."
De maag van Oriken gromde. Een dak en een tijdje rusten zou prima zijn, maar ik heb liever een geroosterd konijn. Ik heb de hele dag geen potentiële lunch gezien. Toen ze de gebouwen naderden, loste zijn hoop op beide op. De drie houten hutten waren in een vergevorderd stadium van ineenstorting en verschillende kleinere bouwwerken waren nauwelijks meer dan stapels rottend hout. Daken waren gedeeltelijk ingestort, deuren ontbraken of lagen half verzonken in de grond, en het interieur was overwoekerd en drassig.
Oriken trok zijn sabel en liep naar de verste hut en liet Dagra en Jalis achter om de dichterbij gelegen gebouwen te inspecteren. Een korte zoektocht bevestigde dat het helemaal geen onderdak was, noch was er iets dat de moeite waard was om te redden van de overblijfselen van het door wormen opgegeten meubilair. Hij stapte naar de ingestorte kant van de hut, kronkelend tussen het bemoste puin. Achter het gebouw lagen verschillende korte, stekelige bomen in de luwte van een heuvel; achter hen stonden de kromgetrokken balken van een door de mens gemaakte opening scheef in de zijkant van de heuvel.
"Er is hier een mijn!" Riep hij over zijn schouder.
Jalis kwam even later in zicht. "Doe voorzichtig."
Oriken rende naar de ingang van de mijn en tuurde naar binnen. Met een schouderophalen stapte hij over de drempel. Het eerste stel steunbalken was zichtbaar op korte afstand; verder strekte de rest van de tunnel zich uit in zwartheid. Hij deed een paar passen verder en bukte zich om zijn vingers door het vuil te halen. Tevreden dat het droog was, gooide hij zijn rugzak op de grond en legde zijn zwaardriem erop en ging toen tegen de tunnelmuur zitten.
Jalis haastte zich naar de ingang en duwde haar capuchon naar achteren met een zucht. Even later stapte Dagra achter haar binnen en schudde het water van zijn mantel. Buiten op de hei, de windvlagen en de regen spoot neer met een frisse ijver.
Eenmaal vrij van haar uitrusting ging Jalis zitten met gekruiste benen naast Oriken. "Zodra het voorbij is, gaan we terug naar buiten."
"Waar een mijn is, is er meestal een nederzetting in de buurt," zei Oriken.
Dagra gaf een vrijblijvend gegrom. "Elk onderkomen zal in een net zo slechte staat verkeren als die arbeiderscabines daar. De huizen aan de rand stonden enkele decennia niet leeg, maar deze mijn is al minstens honderd jaar verlaten."
"Hij heeft gelijk," zei Jalis. "Het heeft geen zin om onze hoop op te bouwen. Trouwens, het bos hier in de buurt is veel schaarser; als het zo blijft, komen we geen cravants meer tegen."
"Oké dan," mompelde Dagra terwijl hij voorbijliep. "Geen verrassingen meer. Dat komt me wel goed uit." Hij liet zijn uitrusting tegen de muur vallen en hurkte ernaast, terwijl hij zijn korte zwaard op zijn schoot legde.
Oriken keek langs Jalis om naar de kapotte gebouwen te staren. Hij vroeg zich af hoe de mijnwerkers destijds waren geweest en of ze zoiets als zijn vader waren geweest. Hij blies zijn wangen op en keek in de tegenovergestelde richting naar de diepe duisternis van de tunnel. "Hé, wacht even," mompelde hij. "Is dat …Dag, kijk uit!"
Een schim snelde rechtop Dagra af. Hij stond in een flits op om de aanval frontaal aan te gaan en zijn zwaard in de donkere schim te steken. Met een grom sloeg de aanvaller zijn handen om de nek van Dagra en stak hij het zwaard met brede bladen omhoog door de buik van zijn aanvaller en stak die hoger in de borst. De handen om Dagra's nek verslapten en zijn aanvaller zakte over hem heen. Hij wrikte het zwaard los van het lichaam en het viel op de grond. Het was allemaal binnen enkele seconden gebeurd, maar Oriken en Jalis hadden hun wapens getrokken en klaar voor meer om hen de tunnel uit te jagen. Het moment duurde lang, maar er kwam niets. Oriken keek naar Dagra, wiens ogen gericht waren op het lichaam aan zijn voeten.
Oriken keek naar beneden. "Shit," zei hij, terwijl hij de vuile, pijnlijk bedekte huid, het lange, matte haar en de baard van een naakte man aanschouwde.
Dagra kreunde, liep naar de ingang en stond in de regen te staren.
‘Een kluizenaar?’ Dacht Jalis. "Of zijn er meer, dieper in de mijn?"
"Hoe dan ook, een idioot," zei Oriken. "Wat dacht hij?"
"We zijn zijn huis binnengevallen." Dagra stond met de rug naar hem toe. "Hij beschermde zichzelf."
Jalis schudde haar hoofd. "We vormden geen bedreiging voor hem," vertelde ze aan Dagra.
"We moeten hem verbranden."
Oriken stak zijn handen op. "Goed idee. Ik ga gewoon wat droog hout halen voor een vuur. Er zijn hier zoveel bomen, en het regent helemaal niet."
"Oké, prima!" Dagra draaide zich om en keek hen aan. "Laten we hem tenminste verder naar binnen slepen, als we nog een tijdje blijven."
"Dat kan ik wel," zei Oriken, zonder succes de harde rand van zijn stem proberend vast te houden.
Dagra keek hem aan en na een ogenblik knikte hij kort.
Oriken greep de polsen van de kluizenaar en sleepte het lichaam de tunnel in, waardoor zijn zintuigen alert bleven op verder gevaar. Het was er pikkedonker, maar hij kende de ingangen van de mijn goed. Vijftig meter verder, liep de tunnel schuin weg en hij liet het lijk in de hoek vallen. Een volle minuut stond hij daar en staarde naar de duisternis terwijl ongecontroleerde gedachten aan de rand van zijn emoties duwden.
"Orik!" Jalis 'stem klonk door de tunnel. "Gaat het wel goed?"
"Natuurlijk," riep hij. Hij wierp de duisternis een sombere blik toe en draaide zich toen om zich weer bij zijn vrienden te voegen.
"Je hoefde niet zo ver naar binnen te gaan," zei Dagra toen Oriken de ingang naderde.
"Ik ging niet ver. Ik zat te denken."
"Je kiest je plekken voor zelfreflectie," zei Jalis. "In een verlaten mijn, in het donker, naast een lijk."
"Een beetje respect, alsjeblieft vriend," zei Dagra. "Dat was een levende persoon enkele minuten geleden."
"Hij viel ons aan," zei Jalis, "niet andersom. Je verdedigde jezelf. Je hebt niets om je slecht over te voelen."
"Ik hoefde hem niet te doden."
"Nee, maar je wist niet hoe gevaarlijk hij was, noch dat hij zelfs een man was totdat het te laat was. Voel je er niet schuldig over. We hebben nog een lange weg te gaan en we moeten allemaal ons verstand net zo scherp houden als onze messen."
Dagra mompelde zonder woorden. "Ik wou dat die verdomde regen zou afnemen zodat we in beweging kunnen komen."
Jalis glimlachte. "Dat is de juiste mentaliteit."
Oriken zakte neer om tegen de muur te gaan zitten.
Jalis zat met gekruiste benen naast hem. "Is er iets aan de hand?"
"Nee."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Onthoud dat ik het ben waarmee je praat. Ik kan je ziel zien."
Hij snoof. "Ik heb er geen één."
Dagra kwam erbij. "Je hoeft de Dyade niet te volgen om een ziel te hebben," zei hij. "Iedereen heeft er een. Zelfs jij."
"Ja, goed." Oriken richtte zijn ogen op de duisternis.
"Ja, goed," hield Dagra vol.
"Ik geloof niet in één van je goden, Dag. Dat weet je. Niet de Dyad. Niet de grens. Geen van hen."
"Wel, misschien geloven ze in jou."
"In godsnaam!" Oriken klom overeind en keek boos naar zijn vriend. "Kun je het niet een keer met rust laten?"
Jalis stond op en ging tussen hen staan. "Ik weet niet hoe jullie al die jaren vrienden zijn gebleven", zei ze, terwijl ze een strenge blik van de één naar de ander bracht.
Dagra wuifde afwijzend met een hand. "Ik ook niet."
"Ik wel," zei Oriken. "Ik ben het verchuldigd…" Hij slikte de rest van de woorden terug en drukte zijn lippen stevig op elkaar.
Dagra draaide langzaam zijn hoofd. Zijn ogen gingen omhoog om Oriken met een treurige blik aan te kijken. "Nu niet stoppen," zei hij kalm. "Denk je nog steeds dat je me iets verschuldigd bent? Wat ik voor je deed, deed ik te laat. Ik had eerder een kans, en die heb ik niet genomen. Je bent me niets verschuldigd."
Idioot! Oriken waarschuwde zichzelf. Je kon je mond niet houden. "Dag, kijk, het spijt me. Ik bedoelde niet - "
"Je bedoelde niet," grijnsde Dagra. "Je dacht niet na. Dat is jouw probleem, Oriken. Je denkt nooit." Met een zucht ging hij weer zitten.
Oriken staarde hem aan, maar Dagra zei niets meer en hield zijn ogen op de tegenoverliggende muur gericht, zijn vingers op de hanger om zijn nek. Toen Oriken zich tot Jalis wendde, keek ze hem sereen aan. Hij bedwong de drang om een sjaggie aan te steken, schudde zijn hoofd en liep de duisternis in. Het was lange tijd niet zo erg geweest tussen hem en Dagra. De plaats trof hen allebei.
Hoofdstuk Vier
Stenen Uit Verleden Tijden
"Wat gaan jullie meiden vandaag doen?"
Eriqwyn onderdrukte een zucht en schepte het laatste beetje soep in haar mond om te voorkomen dat ze haar moeder een slap antwoord gaf.
Aan de overkant deelde haar zus een blik met Eriqwyn. "Ik verwacht dat het een dag wordt zoals elke andere," zei Adri. "We zijn blij dat je met ons meedoet bij het ontbijt, moeder. Heb je goed geslapen?"
Hun moeder gaf Adri een kort knikje, toen wemde ze haar blik af en keek ze neer op haar eten.
"Terug in haar eigen wereld," mompelde Eriqwyn.
Adri schraapte haar keel. "Hoe gaan de jonge jagers met hun training om?"
"De meesten zijn veelbelovend, maar ze hebben nog een lange weg te gaan en zullen geen jagers zijn totdat ik ze als zodanig accepteer."
Adri wierp haar een platte blik toe. "Dat, zuster, is een begrip dat niet boven me uit vliegt als de leider van deze gemeenschap."
Eriqwyn boog haar hoofd uit eerbied. "Natuurlijk. Maar vertel me één ding, Adri. Als First Warder is het aanvaarden van de stagiairs mijn verantwoordelijkheid, maar waarom stond je op de groene heide van de godin erop Demelza naar voren te brengen?"
"Ah, ja. Demelza." Adri glimlachte strak. "Je afkeer van het meisje is heel duidelijk, en ik weet dat je haar anders nooit zou hebben geaccepteerd. Ik geef toe dat er iets met haar is dat me ook van streek maakt, maar ze is onschadelijk en ik geloof dat ze potentie heeft."
"Jij en Wayland zien iets in haar dat ik niet zie," zei Eriqwyn. "Haar vooruitgang is traag en haar aandacht is ver te zoeken."
Adri plaatste haar lepel in haar lege kom. "Het betekent niet dat ze niet kan leren. Ze woont alleen, Eri. Ze heeft bewezen dat ze zelfvoorzienend is sinds de oude Ina stierf. Ik heb haar zien terugkeren naar het dorp met konijnen, fazanten, manden met krabben. Op een keer zag ik haar een volwassen wolf, een nargut, terug naar haar hut slepen."
"Nou, ik weet niet hoe ze erin slaagde om ze te vangen zonder netten of vallen of een goed gerichte pijl. Wat ze lijkt te kunnen, komt niet overeen met haar waargenomen vaardigheden. Ik geloof niet dat ze heeft wat nodig is." Eriqwyn haalde haar schouders op. "Ongeacht. Wayland heeft de leiding over het meisje. Als iemand haar in een jager kan veranderen, is hij het. Hij is dol op Demelza en zijn geduld is ongeëvenaard."
"Wayland is een sterke Warder. Net als Linisa." Adri stond op van haar stoel en reikte over de tafel naar de kom van Eriqwyn. "Jullie drieën zijn misschien wel het meest capabele team van Warders dat dit dorp ooit heeft gekend. Minnow's Beck is inderdaad goed beschermd."
"Het is goed van u om dat te zeggen, zuster." Maar waartegen beschermd? Toen Adri de kamer verliet, stond Eriqwyn op van haar stoel en wierp een blik op hun moeder. "Ik ga nu bloemen plukken, mama," zei ze, zichzelf een beetje hatend omdat ze wist dat haar woorden minder in vriendelijkheid en meer in spot werden uitgesproken.
Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.
"Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."
Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.
Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.
Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.
Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.
Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.
Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"
"Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."
"Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"
"Dat zou acceptabel zijn."
"Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer …innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.
Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."
Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."
Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."
"Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."
Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.
"Tot gauw!" Riep Shade haar na.
*****
Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.
Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.
Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Svey’s Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.
"Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."
"Het was hetzelfde in de Arkh voordat de Dyad opkwam," zei Jalis. "Sommige plaatsen begraven hun doden zonder crematie - in de afgelegen gebieden waar ze nog steeds de Bound and Unbound aanbidden over de Dyad."
"Het maakte me nooit zoveel uit," merkte Oriken op. "Wat maakt het uit wat er met je gebeurt als je weg bent?"
"De doden moeten worden verbrand en hun as moet zich verspreiden in de wind," hield Dagra vol. "Laat de botten in de modder zinken, maar laat de geest vrij vliegen." Terwijl hij een stille toevoeging aan zijn gebed opzette, liet hij zijn hanger los en keek langs Jalis naar het westelijke hoogland. Op dat moment kwam de bovenste hoek van een vierkante stenen structuur in zicht tussen de verre heuvels.
Jalis had het ook gezien. Ze zweeg en deed haar rugzak af. "Is dat een kasteel?"
"Ik betwijfel het," zei Oriken. "Te klein."
"Het is groter dan die vestiging aan de rand." Dagra fronste naar het lelijke grijze blok dat even lang als breed was. "Geen ramen op de benedenverdieping. Wie zou op zo'n plek willen wonen?"
"Ik denk niet dat het is gebouwd voor comfort," zei Oriken. "Het is meer dan waarschijnlijk een oude nederzetting."
"Hm." Jalis had de kaart in haar hand en wees er met een vinger op. "Het is hier. Caer Valekha." Ze wierp een blik over de kaart. "Dat betekent dat we iets minder dan halverwege Lachyla zijn."
"Bijna voorbij het punt van geen terugkeer", mompelde Dagra. "Wanneer de bestemming dichterbij is, is de verstandige route verdergaan."
Oriken trok een wenkbrauw op. "Hoor ik een golf van enthousiasme?"
Dagra snoof. "Meer als oplossing."
"Wacht." Jalis staarde naar het bolwerk, terwijl ze de kaart weer opzij legde en haar rugzak over haar schouder slingerde. "Ik dacht dat ik beweging zag."
"Zag je iets," vroeg Dagra terwijl hij langs de rand van het moeras liep. "Het is het stofspoor achter me als ik me omdat ik haast maak om deze plek te verlaten."
"Dag heeft gelijk," zei Oriken terwijl ze zich haastten om hem bij te houden. "Het is niet te zeggen wat daar is, maar het is niet ons doel en ik ben niet nieuwsgierig genoeg naar de cravanten en de kluizenaar."
Jalis knikte. "Akkoord."
Nadat hij afstand tussen hen en het fort had gemaakt, wierp Dagra een omzichtige blik over zijn schouder naar het gebouw. Caer Valekha. Waarom moesten plaatsen destijds zulke grimmige namen hebben? Terwijl ze verder gingen, kromp het bolwerk achter de heuvels, waarachter een glinsterende strook boven de horizon lag - de ochtendzon glinsterde vanaf de kustlijn. "Het is lang geleden dat ik de Echilan-oceaan voor het laatst heb gezien," zei hij weemoedig.
"Ja." Oriken zuchtte en blafte toen lachend. "Weet je nog toen we helemaal naar Mount Sentinel gingen?"
Dagra knikte. "Klauteren over de uitlopers om zo ver mogelijk over het water te kijken."
"We konden niet hoger klimmen."
"En er was daar verdomd allesbehalve schuimende golven."
Oriken lachte. "Dat is waar. Het was een behoorlijk ongelofelijk einde van een verder leuk avontuur. Je grootouders waren ziek van zorgen."
"Ze hebben me wekenlang niet uit het oog verloren. Ja dat herinner ik me."
"Heren, ik haat het om de nostalgie te onderbreken, maar het lijkt erop dat het droge land weer opraakt."
Dagra keek vooruit en zag dat ze gelijk had. Zijn besluit wankelde. Hoewel de moerasmist aan het verdwijnen was, verspreidden de veelbetekenende tekenen van door moeras aangetaste grond zich niet alleen links van hen, maar nu ook vóór hen, waardoor de weg werd geblokkeerd. Een halve mijl afstand, markeerde een donkergroene strook naaldbomen de terugkeer van vaste grond. "Als we naar het westen blijven gaan, is er een kans dat de wetlands dichterbij de kust uitdunnen."
"Dat is positief." Oriken sloeg een hand op de schouder van Dagra. "We zullen een weg vinden. Dat doen we altijd. Rechts?"
"Aye," mompelde Dagra. "Dat doen we altijd."
Hun geluk kwam lang voordat ze de kustlijn bereikten. Vijfhonderd meter langs de rand van het moeras was een ruwe kruising van gedeeltelijk verzonken boomstammen in rijen van drie over het moeras geslingerd.
"Nou, daar ga je." Oriken grijnsde. "Dat was nuttig van iemand."
"Godzijdank," zei Dagra. "Maar ik blijf niet hangen om iedereen te ontmoeten die het heeft gebouwd." Hij plaatste een voet op de eerste half onder water liggende boomstronk en testte zijn gewicht erop. "Lijkt stevig genoeg." Hij stapte op het hout, vond zijn evenwicht en liep naar de volgende boomstronk.
Jalis sprong licht op het hout. "Deze loopbrug ziet er decennia oud, misschien al eeuwenoud uit en ligt waarschijnlijk op de overblijfselen van een vorige kruising. Wie het heeft gebouwd, moet lang dood zijn."
"Honderd jaar of een dag, de goden zien de toekomst en zetten de stukken op hun plaats," zei Dagra. "Ze sturen dingen om ons te testen, maar ze sturen ook dingen om ons te helpen."
"Hé, Dag," riep Oriken van achteren. "Het kan me niet schelen of het goden of geitenherders zijn. Wat je ook maar naar de andere kant brengt."
Dagra schudde zijn hoofd. "De goden gebruiken je al jaren om me te testen, Orik. Spot maar met alles wat je wilt, mijn vriend. Een dezer dagen zal ik je overtuigen dat ik gelijk heb." Glimlachend naar zichzelf, voegde hij eraan toe, Ook al duurt het tot het hiernamaals.
*****
Eriqwyn dwaalde langs de zacht oprijzende kustlijn op enkele meters van de rotsachtige kust. Het gedempte geklots van het getij was het enige geluid anders dan de verre kreten van meeuwen achter haar. Verderop waren er geen vogels, want de groene grassen vergeelden en werden dunner tot levenloze aarde. De gestage helling van de kust rees naar een klif die uitsteekt in de oceaan en omcirkelt het verre voorgebergte van het land. Met nauwelijks een struik of ziekelijk uitziende boom in zicht, helde de dorre aarde af naar een dreigende, grillige muur die zich helemaal in de heide uitstrekte. Een andere muur bedekte de zuidelijke rotspartij en achter de aardlaag vervaagden de wazige toppen van torens en torenspitsen tegen de blauwe hemel.
Haar boog was gespannen, maar Eriqwyn verwachte niet het te moeten gebruiken. Hoe dichter ze naar de omtrek van de Verboden Plaats liep, hoe groter de kans dat dieren van welke aard dan ook werden gezien; net als bij het gras, wierpen de wezens zich terug in de hoge en oude muur. Hier bestond slechts één reden waarvoor ze misschien een wapen nodig had en ze bad tot de godin dat een dergelijke gebeurtenis nooit aan het licht zou komen.
Het was niet nodig om helemaal naar de muur te gaan, ze kon van een afstand genoeg details zien om er zeker van te zijn dat er niets op de loer lag nabij de basis, noch tussen de kantelen erboven. Ze draaide naar het binnenland en volgde een parallelle koers naar de lange muur. Ze volgde een route die generaties lang dagelijks door Warders of jagers van het dorp werd gelopen. Ver naar het oosten keken de hoekige lijnen van Minnows Becks meest zuidelijke gebouwen van achter de voet van de met bomen bedekte Dreaming Dragon Brae, de natuurlijke schuilplaats van het dorp vanuit het noorden en westen. Ze verhoogde haar tempo, hield haar ogen alert en wierp voortdurend blikken rondom, vooral naar de onverbiddelijke barrière van de Verboden Plaats.
Een half uur later bereikte Eriqwyn de noordoostelijke hoek van de muur en het uitgestrekte heidegebied ging voor haar open in rijen van groen en goud, de hoge zon stroomde naar beneden op het glooiende landschap. Ze wierp een blik over de noordelijke muur en volgde de lengte ervan tot deze aan de horizon afliep. Het was niet haar beurt om vandaag de ingang te controleren; die taak was van Linisa, die een jager-in-opleiding zou nemen om voor het eerst door de ijzeren tralies van de ingang van de Verboden Plaats te kijken, net zoals één van de vorige Warders met Eriqwyn had gedaan toen ze een meisje was, en net zoals Wayland binnenkort met Demelza zou doen.
Tevreden dat de kust veilig was, draaide ze zich om naar de derde en laatste etappe van haar circuit en volgde het pad dat terug naar het dorp leidde. Na enkele minuten zag ze een eenzame figuur voor zich.
Demelza, dacht ze. Weer alleen. Uit om een kijkje te nemen door de tralies, zou het?
Nauwelijks had ze het meisje gezien, of Demelza schoot het pad af en verdween in de boomgrens. Fronsend kwamen Eriqwyn's jagersinstincten naar voren en ze stapte het bos in en stapte lichtjes door het struikgewas tussen de bomen. Eriqwyn liet een glimp van beweging zien toen Demelza de ondiepe voet van Dreaming Dragon Brae opging en dook ineen. Op de vlakke top van de heuvel was de natuurlijke open plek van Dragoneye Glade. Eriqwyn verstopte zich tussen de bomen en struiken en zag het meisje de open plek betreden. Demelza stak over naar een met klimop bedekt stenen blok in het midden van de open plek - de offersteen waarnaar de open plek werd vernoemd, de enige dienaar van de klimop omdat niemand de oer goden had aanbeden lang voordat Valsana de wereld veranderde.
Eriqwyn wachtte terwijl de ene minuut zich uitstrekte tot de volgende, Demelza bleef verborgen achter het altaar. Over de open plek ritselde het kreupelhout. De zintuigen van Eriqwyn stonden op scherp. Haar ogen vonden snel het gebied van verstoring. In de struiken glommen een paar wijd uitlopende gele ogen in het zonlicht laag bij de grond. Het wezen stak zijn kop uit op de open plek en Eriqwyn reikte onmiddellijk naar een pijl. Sarbek, dacht ze, terwijl ze de schacht tikte toen het wolfachtige wezen uit het kreupelhout kroop, de zwaardachtige vorm van bot die over zijn rug boog, bleek tegen zijn donkere vacht.
Wolven waren normaal niet zo dicht bij Beck van Minnow, maar Sarbeks waren veel zeldzamer. Zulke wezens hielden zich meestal vast aan het heuvelachtige bos ver in het noordoosten, maar als ze een eenzame, ongewapende mens tegen zouden komen …
De aandacht van de sarbek was op de altaarsteen, waarachter Demelza zich nog steeds verstopte. Het wezen zette verschillende voorzichtige stappen naar voren en hurkte toen, klaar om te springen.
Eriqwyn trok en liet de pijl los en deze stootte in de zijde van de sarbek. Met een hoog gejank viel het wezen om en Demelza kwam meteen uit haar schuilplaats en rende opzij. Ze hurkte, hield een hand tegen de flank en streelde zachtjes het hoofd van de sarbek. Eriqwyn stapte weg van de bomen en het meisje staarde haar aan, haar ogen glinsterend van vocht.
Waarom huilt ze in vredesnaam?
"Waarom moest je dat doen?" Snikte Demelza.
Eriqwyn was verrast. Dat was niet de reactie die ze van het meisje had verwacht. "Je zou hier niet alleen moeten zijn."
Demelza knipperde met haar ogen en de tranen liepen over haar wangen. Ze richtte haar aandacht op de sarbek, even later knipperde het wezen en sloot zijn ogen, blies nog een laatste adem uit en stierf. Nog steeds geknield draaide ze richting Eriqwyn. "Wat heeft ze je ooit aangedaan?" Schreeuwde ze.
"Ik …" Eriqwyn haperde en controleerde zichzelf. "Je was in gevaar, meisje! Je kunt duidelijk niet voor jezelf zorgen. Je zou me moeten bedanken, ondankbaar kind! Als ik hier niet was geweest, zou je momenteel in de kaken van dat wezen doodgebeten worden."
Demelza liet haar hoofd hangen en de tranen liepen over de vacht van de dode sarbek. "Ik was niet in gevaar. Zij was mijn vriendin. Kon je dat niet zien?" Ze stond op en ging rechtop staan en keek naar Eriqwyn. "Ik heb toch geen vrienden in het dorp?" Zei ze beschuldigend. "Er is niemand die me leuk vindt."
Eriqwyn haalde diep adem. "Dat is niet waar, Demelza."
"Ja, het is waar. En je weet het, want jij bent één van hen die me niet mag. Ik zie het, weet je? Ik ben niet gek."
Eriqwyn kon niets zeggen. Het was waar, ze hield echt niet van het meisje, niet dat ze precies kon zeggen waarom. En dat was de waarheid voor veel dorpelingen. Maar dit was een andere kant van Demelza waar ze nog nooit eerder getuige van was geweest. De dood van de sarbek had het meisje meer geraakt dan Eriqwyn ooit had gezien.
"Je kunt geen vrienden maken met de roofdieren in het wild," zei ze. Maar op één of andere manier voelde de verklaring, ondanks haar jarenlange training, zwak. Stond de sarbek echt op het punt aan te vallen? Eriqwyn wist het niet meer zo zeker.
"Misschien kun jij dat niet," snikte Demelza. "Ik dood alleen om te eten, niet omdat ik denk dat alles me wil doden of omdat ik ervan geniet."
Eriqwyn onderdrukte een zucht. "Ik geniet niet van …"
Demelza wierp haar een giftige blik toe en rende toen het bos in.
Eriqwyn leunde met haar boog tegen de altaarsteen en haalde diep adem. Ze wendde zich tot de sarbek, greep de pijl die aan de zijkant uitstak en trok hem los. Ze pakte een vod uit een zakje in haar taille, veegde de pijlpunt af en stopte hem in haar pijlkoker, en stopte toen om het dode wezen te bekijken. Ongeacht de reden, de sarbek was dood en in de wildernis van Scapa Fell mocht niets nuttigs worden weggegooid. Ze haalde haar schouders op, haalde haar jachtdolk tevoorschijn, knielde en begon te werken.
Hoofdstuk Vijf
Contractuele Complicaties
Maros huiverde toen hij tegen de ton met Saltcoast Tan leunde, zijn gewicht op zijn goede been overdroeg en het geruïneerde been een beetje rust gaf. Hij greep de ijzeren rand van het biervat, spande zijn spieren en kwam omhoog. Met een greep zo sterk als metaal, bracht hij het vat naar zijn borst en sloot zijn ellebogen, hield hem stevig vast. Hij bracht een beetje gewicht over op zijn slechte been en deed een stap vooruit. Pijn schoot langs de zijkant van zijn been omhoog en hij spuwde een vloek terwijl een briesje door de achtertuin van de taverne blies en de glans van zweet op zijn voorhoofd afkoelde.
"Verdomde been," gromde hij. Een tijdje geleden had ik dit vat zonder moeite over de weg kunnen dragen. Nu ben ik aan het inspannen en zweten als een bronstig varken, om nog maar te zwijgen van het gebruik van deze vervloekte wagen.
Hij voelde een plotselinge drang om tegen het wiel van de loopkar te trappen, maar hield zich in; het zou dwaas zijn geduld te verliezen terwijl hij twintig liter van zijn meest populaire bier wegbracht. Nog een kleine stap vooruit bracht hem naar de achterkant van de kar. Hij liet zijn last op de planken zakken naast een kleiner vat Carradosi Pale en een nog kleiner vat Vorinsian Redanchor.
Wrijvend over zijn afgeronde buik, zuchtte hij en schudde zijn hoofd. "Het is tegenwoordig Maros the Mountain," mompelde hij. "Vervloek die oorlog van kleine beestjes die zijn verdomde naaldtanden in mijn knie krijgt." Hij hinkte rond naar de voorkant van de kar en pauzeerde om de zijkant van zijn kloppende been te masseren.
Als ik die lyakyn opnieuw zou kunnen doden, zou ik het hier en nu doen; sla zijn tanden eruit en trek zijn kaken recht van zijn gezicht af. En het zou net zo bevredigend zijn als de eerste keer. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Ja, maar geen enkele dagdroom zorgt ervoor dat ik weer goed loop.
Hij greep het lange handvat van de kar, strompelde en gromde zich een weg door de avond-donkere tuin naar de achterdeur van de herberg. Daar aangekomen begon hij met de taak om de vaten van de kar naar de Lonely Peddler te slepen.
De herberg was stil. Afgezien van een handvol vrijbuiters aan één van hun gewone tafels in de voorste hoek, waren slechts enkele stedelingen door de gemeenschappelijke ruimte verspreid. Maros had de jonge barman, Jecaiah, vroeg laten vertrekken om naar zijn vrouw gaan, en hij had ook een paar van de dienende meisjes naar huis gestuurd. Met de ongeopende vaten vastgezet onder de bar, naast de momenteel gebruikte, zette Maros het vat Redanchor bovenop de achterste toonbank, klaar voor morgen of de volgende dag voor de klanten met duurdere smaken.
Hij pakte zijn barkruk en strompelde achter de toonbank vandaan, strompelde naar de vrijbuiters en ging met zijn rug tegen de muur zitten.
"Wat dachten ze?" Zei Alari. "De tien procent verdeeld tussen hen drieën" - ze knikte richting Maros - "en het deel van de baas en het hoofdkantoor; het is goed, maar het zal ze niet ver brengen."
Naast Alari snoof de nieuweling die zij onder haar hoede had. "Ze zouden in plaats daarvan een hoop ongeschoolde banen kunnen krijgen, in de maand of meer zullen ze weg zijn, zoals je me vertelde te doen."
Maros fronste naar de jongeman. "Kirran, dat is de juiste houding voor een beginner, maar niet als je er de rest van je vrije dagen wilt blijven."
"Eh, sorry, baas."
"Geen spijt hebben. Die ondergeschikte banen moeten door iemand worden overgenomen, en nu ben jij die persoon."
Kirran drukte zijn lippen op elkaar en zei niets meer.
Tegenover hem gaf Henwyn een hartelijk lachje. "De baas heeft je daar te pakken, jongen." Hij nam een slok van zijn wijn. "Maar serieus, baas, denk je dat dit contract het waard zal zijn?"
Maros gromde. "Je gok is zo goed als de mijne, Hen. De waarheid is dat ik me afvraag wat de agenda van de Chiddari-vrouw is. Dat is serieus geld dat ze heeft overhandigd, maar er klopt iets niet volgens mij. Heb je ooit iemand gekend die zoveel om een snuisterij geeft dat ze nog nooit hebben gezien? En dat op haar leeftijd?"
Henwyn haalde haar schouders op en wierp een blik op Alari. "Ik, ik had het contract voor slechts tien procent genomen. Het is nog steeds een aanzienlijk bedrag. De waarheid wordt verteld, ik ben een beetje boos dat ik er niet was toen je het op het bord plaatste. Ik zou het hebben gepakt. Een maand alleen in de wildernis? Ja, dat zou ik doen."
"Alleen?" Het meisje naast Henwyn richtte hem met een ontmoedigde blik. "Wanneer ga je me de touwen laten zien?'
"Bah." Henwyn grijnsde door zijn kortgeschoren baard. "Begrijp dit niet verkeerd, meid, maar je kent je tieten nog niet onderscheiden van je tenen. Je bent nog niet klaar om voor zo’n tijd één te zijn met het land."
Het meisje keek hem koel aan. "Ik ken de wildernis," zei ze en draaide zich toen om.
Alari schraapte haar keel. "Heb je aandelen in de legende?" Vroeg ze. "Ik bedoel, ik hoop alleen dat onze vrienden volledig zijn voorbereid, dat is alles."
"Ik weet het niet," gaf Maros toe, zijn gewicht op de kruk leggend. "Ik ken sommigen die het daar niet mee eens zijn, maar ik denk dat verhalen het enige is dat we hebben. Als ik in staat zou zijn, zou ik daar met hen zijn in plaats van me op te sluiten in de Folly. Ik heb nooit de neiging gehad om de Deadlands in te gaan, en ik ben niet te nieuwsgierig geweest naar de Blighted City, maar …" Maros wierp een blik op Jerrick, een vaste klant in de Peddler, die zoals gewoonlijk alleen zat en in zijn beker proeste. "Die hoest wordt erger, oude kerel," zei Maros. "Je moet er een drankje voor krijgen."
"Heh." Jerrick keek op, zijn verwarde ogen schoten naar Maros. "Het helpt niet als ik hoor waar jullie jongeren over praten."
"Dit zijn vrijbuiter-zaken," berispte Maros. "Niet voor jou om naar te luisteren."
"Ja, nou, als een man hoort wat hij hoort, moet hij zijn mening geven, nietwaar? Ik had ooit een vriend bij de buiters, weet je? Moeilijk te doorgronden dat een oude slimmerik zoals ik misschien vrienden had, is het niet? Nou, die had ik. Nu zijn ze allemaal dood, en ’Lijah was de eerste die wegging. Hij was een goede man." Jerrick zuchtte en fronste nadenkend. "Laat me eens kijken …Het moet zo’n vijftig jaar geleden zijn toen Lijah en ik in deze taverne zaten en hij zei dat hij op een missie was. Ja, ze noemden ze destijds missies."
Maros wierp een blik op Alari en haalde haar schouders discreet op.
Jerrick hoestte en proestte in zijn hand voordat hij hem aan zijn broek afveegde en een bossige, witte wenkbrauw optrok. "Zei dat hij een tijdje weg zou zijn, dat hij naar het zuiden ging om een steen te vinden voor een meisje. Je weet wel, de gebruikelijke vreemde onzin waar jullie vrijbuiters mee bezig zijn. Ik vraag hem waar in het zuiden, en hij zegt de Verwoeste Stad, van alle plaatsen. Wel, hij ging weg. Nooit teruggekomen. Het verhaal was dat hij verdwaald was, door monsters of zo, in een moeras was gevallen, zoiets. Ik weet het niet zo zeker. Lijah was een sluwe."
Alari draaide haar kruk om en wachtte tot Jerrick luid zijn keel schraapte tegen zijn knoestige hand. Toen hij klaar was, boog ze zich naar voren en zei: "Wie was het meisje?"
"Verdomd als ik het weet."
Maros schudde zijn hoofd. "Dit is nieuws voor mij."
"Geen reden die je zou hebben gehoord," zei Henwyn. "Eén contract tussen duizenden, van een halve eeuw geleden?"
"Controleer de gegevens," opperde Alari.
"Daar zal je niets vinden," zei Maros. "De archieven hier gaan slechts tien jaar terug. Het hoofdkantoor in Brancosi heeft alle oudere contracten en ledenregisters."
Jerrick sputterde nog een keer hoestend en trok toen een houten pijp en een zak met wat Maros wist dat hij de met drank doordrenkte-geregen tabak uit zijn jas. Ondanks zijn knoestige knokkels propte hij behendig de vochtige bladeren in de pijp en nam vervolgens een slok bier. "Leef bij het mes, sterf bij het mes, zeggen jullie, toch?" Ja, nou, ik denk dat dit mijn messen zijn." Hij zwaaide met zijn pijp en glas, dronk het laatste van zijn bier leeg en stond toen op uit zijn stoel. "Het was goed om met jullie te praten jongens." Hij knikte naar Alari. "En jij, meid."
"Hé, Jerrick," riep Maros hem na.
Een verbaasde uitdrukking kruiste het gezicht van de oude man. "Ah, waar hadden we het over?"
Maros glimlachte droevig. "Leven en dood, geloof ik."
"Ah, ja." De oude man grijnsde zijn tanden bloot. "Twee onderwerpen waar ik genoeg van weet. Nou, dan." Hij hief z’n hand met levervlekken op zijn hoofd alsof hij een hoed aantikte, schuifelde toen door de ruimte en liep de avond in.
Terwijl de salondeuren dichtsloegen, zat Maros in gedachten. Jerricks openbaring stoorde hem. Het stoorde hem veel.
Henwyn keek hem aan. "Wanneer de koerier de volgende keer arriveert, stuur hem dan terug met een verzoek voor de dossiers van vijftig jaar geleden."
"De koerier komt pas veertien dagen terug," zei Maros. "Dan moet hij rondes voltooien voordat hij terugkeert naar de baai. En het zal waarschijnlijk nog een aantal weken duren voordat hij weer terugkomt. Dat is te lang."
"Waarvoor te lang, baas?" Vroeg het meisje naast Henwyn.
Maros fronste naar haar. "Het spijt me, meid, ik ben je naam vergeten."
"Leaf," zei ze.
"Hm. Welnu, Leaf. Zou je zelf een klein koerierscontract willen? Laat Henwyn zien waartoe je in staat bent."
De ogen van Leaf werden groter. "Een baan alleen? Zeker."
"Goed dan. Ontmoet me hier morgen om 12.00 uur. Ik zal het aanvraagformulier tegen die tijd hebben opgesteld. "
"Waar ga ik heen?"
"Guild Hoofdkantoor in Brancosi Bay."
Leaf's mond viel open. "Ik ben nog nooit in de hoofdstad geweest."
"Nou, dit is je kans. Maar schiet wel op, want ik wil die papieren zo snel mogelijk hebben."
"Wat is de haast?" Vroeg Kirran, terwijl hij zijn toon voorzichtig hield.
Maros keek naar de nieuweling. "De haast, jongen, is dat ik geneigd ben om het eens te zijn met Jerrick, dat zijn vriend niet gewoon stierf op de weg. Als een vrijbuiter op zending wordt gestuurd "- hij schudde zijn hoofd toen hij zichzelf betrapte met behulp van het verouderde woord van Jerrick -" dan is de kans groot dat hij of zij een veteraan is - reiziger of reizigervrouw tenminste, zo niet een messenmeester of messenmeesteres."
"Wat zeg je?" Vroeg Henwyn.
"Wat ik zeg, Hen, is dat ik denk dat deze Lijah de Verwoeste Stad heeft gevonden. Sterker nog, ik denk dat Jalis en de jongens het ook zullen vinden, en ik zal verdoemd zijn als ik hen hetzelfde lot zal laten ondergaan."
De laatste bezoekers van de nacht verdwijnen door de deuren van de salon naar het donker, waardoor Maros alleen blijft, terwijl een paar meiden de vloeren dweilen en de tafels schoonvegen. Het gekletter van potten en pannen kwam uit de keuken waar de chef-kok Luthan bezig was met zijn eigen taken aan het einde van de dienst.
Na een paar minuten hoorde Maros een geritsel en keek achter de bar. Luthan had de keuken verlaten en was op weg naar Maros. Zijn gebleekte schort en bandana waren net zo ongerept als altijd toen hij de openbare ruimte betrad, zelfs als de plaats vol was met klanten. Meer dan alleen een chef-kok, had Luthan's beroemde wit zand maaltijd hem iets van een naam gegeven in deze delen en hij had een imago te behouden, iets dat hij met een rustige, maar zelfverzekerde, etiquette wist te beheren.
"Wat vind je van een hapje eten?" Zei de chef. "Ik maak iets voor mezelf voordat ik naar huis ga. Waarom eet je niet met me mee? Baas?"
"Hm?" Maros ving Luthan's blik en pufte met zijn wangen. "Nee, niet voor mij. Het is te laat."
De gladgeschoren chef-kok trok een barkruk naar zich toe en ging erop zitten. Zijn blauwe ogen bestudeerden het gezicht van Maros. "Iets zit je dwars." Het was geen vraag; met Luthan was dat nooit zo.
"Ik maak me zorgen om Jalis en de jongens. Ik begon te denken dat ik ze naar draken had gestuurd, maar nu denk ik dat het misschien erger is."
"Dat is altijd een risico voor een vrijbuiter," zei Luthan.
"Klopt." Maros klemde zijn vuist en wreef met zijn andere hand over de knokkels. "Maar het begint hier iets ongemakkelijk aan te voelen."
Aan het einde van de gemeenschappelijke ruimte zwaaiden de salondeuren open. Een man kwam binnen, bleef in de deuropening staan om zijn overjas glad te strijken en zijn geruite pet te verwijderen. Hij bekeek Maros van die afstand terwijl hij doelbewust naar de bar liep.
Luthan schraapte zijn keel en sprong van zijn kruk om snel de keuken in te lopen.
"We zijn gesloten voor de nacht," vertelde Maros de nieuwkomer. "Tenzij u een kamer zoekt?"
De man zuchtte toen hij de bar bereikte en legde zijn pet op de eiken bar. "Ik ben hier niet als klant, goede herbergmeester."
Maros observeerde hem. Het slappe gezicht van de vreemdeling was gladgeschoren, zijn kleding was ruig maar fijngesneden en hij was zeker niet het soort dat graag zijn handen vuil maakte. Maros vermoedde dat hij eind veertig was. "Ik kan niet zeggen dat ik je hier vaker heb gezien, vriend. Ben je hier om een contract aan te bieden?"
"Niet helemaal." De man klonk vermoeid. "Ik ben hier voor een contract, maar dat is helaas al overeengekomen."
"Ik snap het." Een straaltje ergernis sloop naar binnen terwijl Maros wenste dat de man ter zake zou komen. "Geef dan alsjeblieft je zaak aan."
"Ik verliet het gehucht Balen vijf uur geleden," zei de man, terwijl hij in zijn mantel reikte en een gebonden rol perkament naar voren bracht die hij op de gepolijste bar naast zijn pet legde. "Ik ben te moe voor uitgebreide formaliteiten, en misschien neem ik je aanbod van een kamer wel aan. Het was een lange en beslist zeldzame dag."
"Elf koperstukken voor een kamer," mompelde Maros. "Vijftien als je 's ochtends een warm ontbijt wilt."
De man drukte zijn lippen op elkaar en hield Maros z’n blik vast. "Goede herbergmeester, ik denk liever dat nadat je de inhoud van dit document hebt gelezen en volledig hebt verteerd" - hij tikte op de rol perkament voor hem - "je kunt overwegen het gebruik van een kamer als een gebaar met het tonen van goede wil."
Maros klemde zijn tanden op elkaar, wierp een blik op het perkament en keek de nieuwkomer boos aan. Zijn geduld nam af. Om de man zijn recht te geven, leek hij zich niet bewust van Maros’ reputatie, noch leek hij in het minst geïntimideerd door zijn half-jotunn-maat; Maros had over de bar kunnen reiken en het gezicht van de man met één harige vuist kunnen verpletteren als hij daar zin in had. Zelfs op de hoge kruk stak hij nog steeds meer dan een meter boven de man uit.
"Ik accepteer het ontbijt ook als een hoffelijkheid," voegde de man toe.
Maros’ frons verdiepte dat beetje verder terwijl hij zich van de kruk ophees, zijn grote handen op de bar zette en opdook. "En waarom," rommelde hij, "zou ik u deze gulheid willen verlenen, vriend?"
De vreemdeling haalde diep adem voordat hij antwoordde. "Het lijkt erop dat ik in mijn vermoeidheid heb verzuimd mezelf voor te stellen. Mijn naam," zei hij, volkomen onverstoord toen hij zijn ogen ophief om Maros aan te kijken, "is Randallen Chiddari."
"Ah." Maros staarde hem aan. "Dan ben ik blij dat je er bent. Enkele jaren geleden - heel wat jaren geleden - lijkt het erop dat een van onze ‘buiters’ was ingehuurd om naar hetzelfde gebied te reizen als drie van mij nu, om het contract van je moeder te vervullen. Die man is nooit teruggekomen, en het is mijn sterke vermoeden dat hij is ingehuurd door je moeder, of misschien één van haar ouders. Ik moet met haar praten."
Randallen snoof. "Ik heb haar ouders nooit gekend. Haar moeder is vijftig jaar dood, begraven op het familiegraf in Eihazwood. Wat mijn lieve moeder betreft, ik ben bang dat ze je vragen niet kan beantwoorden."
"Oh?" Maros tuitte zijn lippen. "En waarom zou dat zijn?"
"Omdat, goede herbergmeester, in de vroege uren van deze ochtend ze alle interesse in je kleine overeenkomst verloor. Ze is, kort gezegd, dood."
Hoofdstuk zes
Twee Uiteinden Van De Weg
Maros verliet zijn vertrekken boven de gemeenschappelijke ruimte van de herberg en begaf zich naar beneden, greep de stevige leuning terwijl hij één voor één de trap af strompelde.
Waarom heb ik nog steeds de privévleugel boven? Hij maakte een mentale notitie om de vrijbuiters-vleugel, waaronder zijn eigen kamers en die van zijn drie afwezige vrienden, te ruilen met één van de gastvleugels beneden.
Een half dozijn treden van de bodem, hij pauzeerde en onderdrukte een geeuw achter zijn hand terwijl hij de openbare ruimte bestudeerde. Op dit vroege uur waren er slechts drie vaste gasten in de gemeenschappelijke ruimte. Ze waren allemaal overnachtende gasten en aten een eenzaam ontbijt aan aparte tafels.
Maros’ schoen schraapte over de vloer terwijl hij zijn geruïneerde been de resterende treden naar beneden sleepte. Zijn ogen waren gericht op een bepaalde gast, die van zijn ontbijt opkeek en een sombere begroeting knikte. Randallen Chiddari had één van Luthan's beroemde witte zand maaltijd op een bord, een druppel saus die uit een dikke plak vlees sijpelde dat tussen de knapperige plakken brood uitstak. Maros fluisterde een vermoeide vloek terwijl hij zich een weg baande.
De keukendeur zwaaide open toen hij passeerde en hij werd begroet met een gapende glimlach van het opkomende dienende meisje. "Goedemorgen, Diela," zei hij en hij glimlachte terug.
"Morgen," baas. Koffie?"
Hij knikte.
"Ik zal het meteen brengen."
Maros bereikte de tafel van Randallen en tuurde naar zijn gast. "Meester Chiddari, mag ik gaan zitten?"
Randallen liet zijn witte zand op het bord vallen en keek op. "Alsjeblieft," zei hij vlak.
Maros kon de zieke humor van de man voelen. Goden, dacht hij, hoe ik een hekel heb aan de diplomatie die gepaard gaat met Guild Official. "Mijn dank," zei hij. Hij liet zich op een kruk tegenover hem zakken en onderdrukte een huivering terwijl hij zijn voet naar een comfortabelere positie bracht. Ik zou een zitplaats in de grootte van Maros aan elke tafel moeten plaatsen om dit soort momenten te voorkomen. Hij kronkelde zich op de lage stoel schraapte hij zijn keel. "Meester Chiddari -"
Randallen rolde met zijn ogen. "Ik heb geen geduld voor die onzin. Ik ben een dorpsman. In Balen noemt iedereen me Ral, zelfs degenen tegen wie ik een wederzijdse afkeer heb. Ik zou je vragen hetzelfde te doen."
Dus hij wil vanochtend een praatjesmaker zijn. Daar kan ik mee leven. "Heel goed, Ral." Maros gebaarde naar het gedeeltelijk geconsumeerde voedsel op het bord van de man. "Wat vind je van je ontbijt?"
Randallen wierp hem een platte blik toe. "Heb je tijd gehad om ons probleem te overwegen?"
"Ik heb de hele nacht weinig anders gedaan," zei Maros. "Inclusief slapen."
"Dat kan ik me indenken."
Maros stak zijn hand in zijn vestzak en haalde er een perkament uit, vouwde het open en legde het op de tafel. "Het contract tussen je moeder en het Vrijbuiters-gilde is voor de ontdekking en het terughalen van één grafjuweel van de familie Chiddari."
"Ja, ja. En er zitten vijfhonderd zilverstukken van mijn moeder in je schatkist."
Maros knikte. "Opzijgezet voor de vrijbuiters die het contract zijn aangegaan."
"Dat brengt ons bij het probleem." Randallen slaakte een zucht toen Diela aan tafel kwam.
"Kijk eens, baas." Diela zette een dampende kroes koffie voor Maros. Hij slikte een mondvol van de warme drank en zuchtte tevreden en knikte bedankt.
Terwijl het bedienende meisje haar werk voortzette, trok Randallen een wenkbrauw op. "Het probleem?"
"Zoals ik u gisteravond heb uitgelegd, loopt een contract niet af in geval van overlijden van de klant." Maros zweeg even om nog een slok koffie te nemen. "Het spijt me echt om over je moeder te horen. Ze leek me een …"
"Ik ben al veel te lang in deze taverne", zei Randallen scherp. "Dus, alsjeblieft, bespaar me de clichés en laten we deze zaak tot een einde brengen. Je hebt een bedrag in je bezit dat toevallig het overgrote deel van het spaargeld van mijn moeder is. Begrijp je wat dat betekent?"
"Ik denk het wel."
"Het betekent dat ik, als de zoon van mijn lieve moeder en enige erfgenaam, mezelf plotseling zonder erfdeel bevind. Dat kan niet. Ik heb een vrouw en twee dochters. Ik zorgde voor mijn moeder zo lang als ik kon. Als ik sterf, krijgen mijn vrouw en mijn meisjes alles wat ik in mijn leven kan vergaren, wat ik op mijn beurt verdien met het spaargeld van mijn moeder."
Maros tuitte zijn lippen, rekening houdend met het punt. "In overeenstemming met de voorwaarden van gildecontracten en -beleid," zei hij voorzichtig, "kunnen betalingen alleen worden geretourneerd als een contract niet wordt nagekomen. In dat geval zou een volledige negentig procent worden teruggegeven aan de begunstigde."
"Oh."
"Inderdaad. Maar ik moet je adviseren, en ik ben bang dat dit het gedeelte is dat je misschien niet leuk vindt …" Maros pakte het contract van de tafel en bracht het naar zijn gezicht, scheelkijkend naar zijn eigen handschrift totdat hij het gedeelte vond dat hij wilde. Hij draaide het papier om, legde het voor Randallen en tikte met een vinger op de betreffende paragraaf. "Kijk hier? Je zult merken dat je moeder geen begunstigde heeft genoemd. Technisch gezien betekent dat dat ik niet verplicht ben je als zodanig te accepteren. Echter-"
"Wat? Heb je haar niet eens om een naam gevraagd?"
Maros glimlachte koud. "Als een klant een begunstigde wenst te noemen, kan hij dat doen, maar het is geen essentieel onderdeel van de overeenkomst. Als je moeder je in gedachten had, had ze alle kans om je te noemen."
"Wel, de ondankbare …" De wangen van Randallen gloeiden van woede terwijl hij naar het perkament staarde.
"Het is een hachelijke situatie," zei Maros. "Daar ben ik het mee eens. We hebben over uw probleem gesproken, maar u moet zich realiseren dat de munt twee kanten heeft." Hij boog zich naar voren en liet zijn stem zakken. "Ik heb drie goede mensen die hun leven riskeren op een plek waar niemand in eeuwen is geweest, één van de weinige in heel Himaera die het symbool van de Dood draagt. Mijn vrijbuiters - mijn familie - zijn naar de Verwoeste Stad gereisd om het erfstuk van je moeder te vinden. De potentiële gevaren, ik ben er zeker van dat je het daarmee eens bent, zijn onvoorstelbaar." Hij stak een vinger tegen het perkament. "Dit contract is een verzekering voor mijn vrijbuiters die tijdens de onderneming hun leven kunnen verliezen. Je bent je moeder kwijt. Dat is spijtig. Maar als mijn vrijbuiters niet terugkeren uit de Deadlands - "
"Dat is niet mijn zorg! Niemand heeft hen gedwongen het contract aan te nemen."
"Meester Chiddari." Maros ging overeind staan en leunde over de tafel. "Je hebt de neiging me te onderbreken. Als je dat niet had gedaan, had je me al horen zeggen dat ik overweeg je te accepteren als begunstigde in plaats van je moeder. Let op: ik zei het overwegen. Of ik het doe of niet, hangt van jou af. Zoals ik het zie, heb je één optie. Als mijn mensen terugkomen met het erfstuk - wat ze zullen doen als het bestaat, of ze zullen sterven terwijl ze het proberen - zou ik je adviseren het genadig van hen te accepteren. Als ze niet terugkeren - "
"Dat is onacceptabel!" Het gezicht van Randallen trilde van onderdrukte woede. "Ik eis dat u …"
Maros’ knokkels braken terwijl hij zijn vuisten op elkaar klemde en ze op de tafel leunde. Het hout dat onder zijn gewicht kraakte, was het enige geluid in de gemeenschappelijke ruimte. "Je eist niets van het Vrijbuiters-gilde, kleine man. Nog een onsmakelijk trekje in die houding van je, en ik vergeet niet alleen je aan het contract toe te voegen, ik zal je ook door de deuren van de salon lanceren. Probeer me niet verder uit."
Maros haalde diep adem om weer tot zichzelf te komen, tevreden toen hij zag dat Randallen de brok in zijn keel doorslikte. De boodschap leek te zijn doorgekomen.
"Denk hier eens over na," zei Maros, en hij liet zijn stem weer zakken. "Het juweel zal van jou zijn. Ik kan niet zeggen of het minder of meer waard is dan het spaargeld van je moeder, maar ik zou willen wedden dat het waarschijnlijk in de buurt komt. Als je het geld zo graag wilt, doe jezelf dan een plezier en verkoop het verdomde ding. Ik weet zeker dat je een koper in Brancosi Bay zult vinden. Ik zou je zelfs in contact kunnen brengen met een paar potentiëlen, uiteraard tegen een kleine vergoeding."
Ondanks de afnemende woede van Randallen, was de nederlaag in zijn ogen te zien toen hij ze op de tafel liet zakken. "Ik ben bang dat het verkopen van het juweel uitgesloten is."
"Waarom?"
"Omdat" —Randallen hapte naar adem – "Moeder benadrukte dat het bij haar was toen ze stierf. Dat was haar enige doel om het bloedige ding in de eerste plaats te willen. Ik had gehoopt dat met haar overlijden …"
"Dus je probeert het geld terug te krijgen, omdat je denkt dat het contract nietig is, is dat het?"
"Misschien." Het gezicht van Randallen was net een steenachtig masker.
"Nou" - Maros haalde zijn schouders op - "Het spijt me te moeten zeggen dat dat niet het geval is. Je moeder heeft die boot misschien gemist, maar het contract blijft bestaan. Het juweel zal van jou zijn om mee te doen zoals je wilt."
Randallen schudde zijn hoofd. "Niet zo. Ze wilde niet alleen dat het in haar bezit was voordat ze stierf."
"Wil je zeggen dat ze wilde dat het bij haar werd verbrand?" Maros blafte een lach. "Als je bereid bent iets van die waarde op de brandstapel te gooien, dan is dat jouw zaak."
"Oh, het is erger dan dat. Veel slechter. Zie je, mijn lieve, dode moeder wil dat het verdomde juweel in de grond wordt gegooid. Waarvoor? Om over honderd jaar opgegraven te worden door een gelukkige goudzoeker? Ze zal er niet van profiteren, en ik zeker niet!" Randallen haalde diep adem. "Het is een verdomde, zinloze verspilling."
Maros haalde haar schouders op. "Het is geen onredelijk verzoek. Mensen krijgen hun bezittingen altijd begraven met hun as."
Randallen zoog lucht door zijn tanden. "Heb ik iets gezegd over crematie?"
Maros fronste. "Wel, ik …Oh."
"Ja." Randallen glimlachte koud en reikte in zijn overjas. Hij trok de rol perkament van de vorige avond eruit en zwaaide ermee naar Maros. "Het zit hier allemaal in. Moeders laatste wensen. Ze wordt niet gecremeerd, ze wordt begraven."
*****
Renfrey draaide op zijn stoel aan zijn gebruikelijke tafel langs de zijmuur van de gemeenschappelijke ruimte van de Lonely Peddler. Het was nog geen middag en hij was al de tel kwijt van hoeveel glazen Redanchor hij had verbruikt. Op zijn vrije dagen van de molen dronk hij vroeg om de drukte te vermijden. Tegen de tijd dat de beschermheren van de avond binnenstromen, zou hij thuis zijn en het eraf slapen tot twee uur voor zonsopgang. Daarna ging hij aan de slag, graanzakken slepen en tillen, zakken op boerenwagens tillen, de tandwielen ontlasten die de molen van klompen bloem en vuil draaiden, en stront verwijderen van de dam en de vijver. Bij de goden was het ellendig werk, maar het betaalde voor het bier.
Renfrey genoot van zijn privacy. Een man kon alleen zitten en gekscherend kijken van een afstand als hij dat wilde. Niet dat er iets geks te halen viel van de tientallen klanten in de Peddler. De pretentieuze koopman in de hoek had een paar potige lijfwachten die hem gezelschap hielden. De twee bosmannen die stilletjes aan de andere kant van de gemeenschappelijke ruimte aan het eten waren, zagen er helemaal niet leuk uit. En dan waren er de vrijbuiters.
Zou niet op ze pissen als ze dat nodig hadden. Hij fronste naar zijn beker met Redanchor, nam toen een slok van het sterke bier en zette de beker weer neer met een dreun. Vloeistof vloog over de rand voordat het weer naar binnen kletterde. "Ja," zei Renfrey, "kom waar je thuishoort, rotte.."
Zijn blik gleed door de kamer, over de vrijbuiters die diep in een rustig gesprek zaten, op de enorme pummel van een barman en kwam uiteindelijk terecht op het bedienende meisje dat een tafel in het midden van de ruimte aan het schoonmaken was. Leuke benen daaronder. Romig. Zacht. Leuke tieten ook. Brutale kleine dingen, ze waren, opgeduwd door haar outfit, klein maar slaagde erin om over haar jurk te hangen. Er is echter niet veel om naar te kijken. Renfrey gluurde naar de zachtheid rond de taille van het meisje.
Het dienende meisje keek op van haar werk en ving hem op. Hij grijnsde en ze glimlachte terug.
Oh, ja, ik zou die als een varken besmeuren, dacht hij, terwijl hij haar zachte kont zag wiebelen terwijl ze wegliep. Hij likte zijn lippen en tikte een opening tussen zijn tanden.
Het gesprek van de tafel van de vrijbuiters dreef voorbij en Renfrey mompelde een vloek. Vrijbuiters konden rotten in de kuil dat interesseerde hem niks, elke laatste die zichzelf belangrijk vindt, van die vrouwen stelende opscheppers. Ze waren een plaag in de stad. Als er nog een taverne was in Alder's Folly, zou hij daar drinken in plaats van bij de Peddler. Hij dronk bier en luisterde naar hun woorden.
"…die hoeveelheid geldstukken…"
"…ik zou het zelf niet genomen hebben…"
"Maros zegt…"
"Wat als er waarheid in zit?"
"Fucking Vrijbuiters," tekende Renfrey. "Goed om niets te neuken."
Eén van hen, een bebaarde kerel die iets jonger was dan Renfrey, wierp een blik op zijn ogen maar bleef met zijn metgezellen praten.
"Ja, ga door," zei Renfrey met een stijgende stem. "Niets anders dan shit praten doe je!" Dat trok hun aandacht.
"Neem me niet kwalijk, Ren," zei degene met de baard. "Beledigen we je op de één of andere manier?"
Renfrey kende de naam van de klootzak niet. Vond het niet leuk dat de pik hem wel kende. "Mij beledigen?" Hij smeet zijn kopje op de tafel, wankelde op zijn kruk en hield zichzelf vast. "Ja, dat zou ik wel zeggen."
"Hoe doen we dat, meester Renfrey?" Zei het jonge meisje naast het baardachtige gezicht.
Meester? Fucking Meester nu, ikke? Ik heb die rijpe kleine teef nog niet eerder gezien. "Welnu, meisje, ik denk dat we kunnen beginnen met dat je me geen Meester noemt." Hij wierp een blik op de bebaarde naast haar. "Of Ren trouwens. Hoe klinkt dat?"
Terwijl de vrijbuiters blikken uitwisselden, weergalmde een rommelende stem van achter de bar. "We gaan niet schreeuwen hier, Renfrey. Je kent de regels."
Hij richtte zijn aandacht op de lelijke bruut die opdook als een eik achter de bar. "Het gaat je niet aan, barkeeper. Laat mij en deze partij erover praten, waarom niet?"
"Ah." De halfbloed sloeg zijn armen over elkaar. "Dus het is nu barkeeper, toch? Heb je me nu gedegradeerd?"
"Wat heb ik gedaan?" Renfrey fronste terwijl de grijns van de idioot zijn gehavende gezicht wijd open splitste. Maros, dacht hij. Aye, zo heet hij. Het kon hem nooit zoveel schelen, zolang hij het bier maar bleef inschenken.
"Ik zal je wat vertellen," zei Maros, en Renfrey besefte dat het gebabbel van het gesprek in de ruimte was gedempt, "ik laat je me maar één keer herbergier noemen. Wat denk je ervan, grote jongen?"
Renfrey barstte in lachen uit en spuugde uit zijn mond. "Wat denk je ervan als ik je blijf noemen? Hoe klinkt dat, barkeeper? Gehoord dat zij je eens de Berg noemde. Ziet er nu niet zo machtig uit, of wel? Denk dat je omvergeworpen bent, denk ik."
Maros kneep zijn ogen samen. Langzaam, opzettelijk, steeg hij naar zijn volledige lengte. "Aye, de berg is omvergeworpen," zei hij met gecontroleerde stem, "maar ik ben nog niet klaar met vallen."
Renfrey grijnsde. "Hoorde dat het een beest was die velde, zoals de os die je moeder heeft verkracht." Hij pakte zijn beker, maar zijn knokkels raakten de rand. De bronzen beker kantelde en morste de inhoud in een schuimige plas op de tafel. Hij zag hoe de beker van de rand rolde en op de vloer kletterde.
BOEM. Schrapen. BOEM. Schrapen…
Hij keek op om de oorzaak van de commotie te vinden. De barkeeper tilde het luik aan het einde van de bar op, strompelde de gemeenschappelijke ruimte in en liep recht op Renfrey af.
"Shit."
"Weet je wat er gebeurt met zachte, zachte kleine vuilspugers die een vallende berg in de weg staan?" Schrapen, BOOM. Maros torende uit boven Renfrey. "Ze breken."
Twee enorme handen hieven hem de lucht in. Hij stak zijn vingers in de onderarmen van de boomstam. Zijn hoofd duizelde en het monster onder hem vervaagde in twee. "Fucking oger!" Krijste hij. "Help!" De inhoud van zijn maag dreigde te evacueren terwijl hij de ene kant op werd geslingerd, dan weer de andere.
"Je bent weg!" Brulde de oger in zijn oor.
Hij vloog. Hij vloog eigenlijk. Fel licht schoot in zijn visioen en hij besefte vaag dat hij naar de zon staarde.
"Lieve, gezegende Aveia!" Riep hij. Toen belande hij in het vuil, borrelde een slok bier naar boven en viel bewusteloos neer.
*****
Frustratie woedde in Maros met elke voorbijgaande minuut. De venter was vrijgemaakt van de overgebleven klanten en hij had de grendel over de deuren van de salon getrokken om verdere indringers te stoppen. De enige mensen in de gemeenschappelijke ruimte waren Henwyn en Leaf, die allebei Renfrey's misbruik hadden geleden, zaten met Luthan op een van zijn zeldzame pauzes vanuit de keuken.
Hij greep zijn kruk en strompelde naar hen toe. "Maak deze zin af," zei hij tegen Leaf. "Wanneer een vrijbuiter een gevoel heeft …"
Leaf wierp een glimlach op de vier mannen. "Heeft ze meestal gelijk."
Henwyn grinnikte. Tegen Maros zei hij: "Je hebt het weer over Jalis en de anderen."
Maros knikte.
"Kijk," zei Henwyn, "ik heb geen openstaande vacatures, en ik zit zonder Leaf terwijl ze naar Brancosi Bay vertrekt. Als het je op je gemak stelt, kan ik ze gaan zoeken. Kost je natuurlijk een klein deel."
Luthan leunde met zijn ellebogen op de tafel. "Als je een wagen huurt, zou je ze in slechts een paar dagen inhalen."
Maros dacht erover na. "Ik heb ze hierin gebracht door het contract in de eerste plaats te accepteren. Als het terugbrengen op de schouders van iemand ligt, is het op die van mij. Ik heb Balen bereikt en terug, ik kan verdomd goed de Deadlands in." Hij ving de blik op van Henwyn naar Luthan, terwijl Leaf nonchalant omdraaide om door de ruimte te staren. "Oh, ik weet wat jullie drieën denken. Je denkt dat er geen kans is dat ik ze kan inhalen."
"Als je me toestaat om bot te zijn," zei Luthan, "ik denk dat het goed voor je is om, als het ware, je benen te strekken. Dat heb ik liever dan je hier te zien zitten en je druk te maken over onze vrienden totdat je een man in de grond stopt. "
"Wat moet dat betekenen?"
"Kom op, baas. Je weet dat je Renfrey met iets meer etiquette had kunnen behandelen. De man is misschien een beetje verbale diarree en een verspilling van goed bier, maar hij is een vaste klant en zijn zakken zijn diep."
"Hmph. Het lot van die klootzak was al bezegeld."
"Misschien wel, maar het probleem blijft - je zult niet rusten voordat je weet dat Jalis en de anderen veilig zijn, en een herberg is niet de plek om rond te hangen met een hete kop. Ik vertel je dit als een vriend. Toen je me vroeg om me bij je te voegen als je chef-kok, kwam ik hier helemaal uit Aster naartoe omdat ik geloof in je had als een herbergier, hoewel je het nog nooit eerder haf gedaan. Evenzo heb ik nu vertrouwen in je."
Maros gromde. "Ik waardeer de stem van vertrouwen."
Henwyn stak zijn hand op. "Laat me tenminste met je meegaan. Ik ben liever onderweg dan hier te blijven wachten tot er een baan verschijnt."
"Ha! Hen, jij bent er het langste bij van ons allemaal. Ik ben blij dat je meegaat. Trouwens, ik denk dat ik wel een boogschutter nodig heb als ik kans wil hebben om vlees op het vuur te krijgen. Het beste wat ik je kan bieden is echter een tiende van de tien procent niet-terugkeer garantie."
Henwyn haalde zijn schouders op. "Dat is meer dan redelijk. Als het Fenn was in plaats van Jalis, zou ik echter op veel meer aandringen."
Maros grijnsde strak. "Als het Fenn was, zouden we deze discussie niet hebben."
"Als dat geregeld is," zei Luthan, "dan wil ik niet dat je je zorgen maakt over de herberg terwijl je weg bent. Ik zal voor haar zorgen in jouw plaats - ja, zelfs bovenop mijn keukenplichten."
Henwyn nam een slok van zijn wijn en stond op. "Ik zal in de stad om een wagen vragen. Als iemand die heeft of iemand bereid is om te helpen, kies ik degene die ik het minst leuk vind en laat het gebeuren. Leaf hier heeft het aanvraagformulier voor het hoofdkantoor. Ze zal snel genoeg vertrekken. Klopt toch, meisje?"
Leaf stond op om naast hem te gaan staan. "Mijn tas is al ingepakt. Ik hoef het alleen maar uit het gildehuis te halen."
"Veel geluk," zei Maros. "En niet blijven hangen."
Leaf grijnsde. "Dat doe ik nooit." Met een knipoog naar Henwyn liep ze de kamer door en glipte door de salondeuren.
"Ze heeft meer potentieel dan de meeste nieuwelingen, die," zei Maros. "En een fijne leraar aan jou, Henwyn. Ik kon geen betere groep vragen. Dat geldt ook voor jou, Luthan."
"Hé, nu." De chef duwde zijn stoel naar achteren en trok zijn schort recht. "Laat me niet zacht worden, niet als ik de potten nog moet schoonmaken."
*****
Jalis hurkte, richtte en drukte op de trekker van de kruisboog. Even later liet de balukha-vogel- in de verte een gepijnigde schreeuw horen en nam verschillende wankele stappen opzij en zakte toen voorover in elkaar.
Ze grijnsde tevreden naar de mannen. "Begrepen!"
"Goed schot, meisje," zei Dagra.
Jalis grijnsde. "Ik leef voor je lof, Baardmans." Ze stond op en maakte een buiging, zich er volledig van bewust dat het gebaar niet op haar plaats was met haar wapens en in haar reisuitrusting.
Terwijl ze jogde om de loopvogel te claimen, riep Oriken haar na: "Dat zal ons vanavond vullen. Is wat anders dan magere konijnen en bosbessen. Ik kan hier ook een pauze nemen. Wat zeg je ervan?"
Jalis’ maag gromde instemmend. "Doe het," riep ze over haar schouder toen ze de stervende balukha bereikte. "Ik heb de moord gepleegd, jullie mannen kunnen ruzie maken over wie het vuur bouwt en wie het karkas klaarmaakt." Ze pakte haar Silverspire mes uit de schede aan haar dij en schoof het dunne mes in het hart van het wezen. Ze legde hem bij zijn benen vast, keerde terug naar de mannen en liet hem op de grond vallen.
Ze stapte naar een met gras begroeide heuvel, liet zich er tegenaan zakken en plaatste Silverspire in het gras naast haar. Ze zocht in haar rugzak op zoek naar een vod en een leren strop, kijkend hoe Oriken zijn jachtmes pakte en voor het karkas knielde, en Dagra liep weg om brandhout te verzamelen aan de rand van een nabijgelegen struikgewas. Er waren nog vele uren voor het vallen van de avond, maar nu konden ze net zo goed gaan eten.
Met een gefrustreerde zucht riep ze naar de mannen: "Ik kan mijn strop niet vinden. Heeft één van jullie het geleend?"
"De strop is van jou." Oriken pauzeerde in zijn werk om de sabel op zijn heup te kloppen. "Weet je, ik poets dit oude ding nooit."
"De wetsteen zit in de rugzak van Oriken," riep Dagra terwijl hij zich voorover boog om hout te verzamelen.
"Ik zal het voor je pakken," zei Oriken, "maar ik zit nu pols diep in de ingewanden."
"Laat maar. Het zal wel tevoorschijn komen." Jalis greep een doek, veegde het over de dolk en staarde werkeloos langs de Kingdom Road waar ze weer op uit waren gekomen na het oversteken van het moeras. Het moeras lag nu ver achter hen, hoewel kleine stukjes moeras nog steeds het ontwapende landschap bezaaiden. Waarom iemand hier zou willen wonen was een raadsel, tenzij het gebied ooit een vriendelijker leefgebied was geweest voor boerderijen en weiden. Het was duidelijk dat het kolossale moeras niet altijd de weg had bedekt, en Jalis vroeg zich af of iemand het had gemaakt, misschien het land vanaf de kust naar binnen gegraven, een opzettelijke poging om reizigers te weerhouden om verder naar het zuiden te gaan. Als dat zo was, was het een indrukwekkend afschrikmiddel.
Ze was klaar met het schoonmaken van Silverspire en legde het mes in de schede en liet haar hoofd tegen het gras rusten. Ze dommelde snel in en ontwaakte enige tijd later door het knetteren van het vuur en de geur van geroosterd vlees.
"Ah, de prinses wordt wakker," zei Oriken met een knipoog terwijl Jalis zich uitstrekte tegen de heuvel. "Goede timing. Dag is bijna klaar met de vogel."
Het vuur brandde tot sintels terwijl ze zich vol aten in het zinderende witte vlees van de balukha stopten. Met volle maag pakten ze hun spullen weer in en hervatten ze hun reis, de restanten van de weg volgend. De uren gingen voorbij, de gouden bol van Banael stroomde door de blauwe lucht.
Terwijl ze liepen, hief Jalis het gewicht van de rugzak op haar rug, trok toen in haar shirt en trok het materiaal van haar klamme huid. "Ik zou aan deze warmte gewend moeten zijn," mompelde ze. "Ik ben te lang in Himaera geweest. Ik heb meer dan twintig jaar in de Arkh doorgebracht, de meeste in Sardaya. Vergeleken met daar is de temperatuur hier niets."
"Bah." Voor haar deelde Oriken een blik met Dagra en grijnsde over zijn schouder. "Er is niet zoiets als te veel tijd doorbrengen in Himaera."
Jalis spotte. "Dit afkomstig van een man die nooit een voet buiten zijn geboorteland heeft gezet? Vergeef me als ik je niet op je woord geloof."
"Hé, we hebben allemaal de veerboot naar het eiland Carrados genomen, weet je nog?"
"Hoe kunnen we het vergeten?" Zei Dagra. "Je hebt over de reling staan overgegeven."
"Dat was niet mijn schuld! Niemand heeft me gewaarschuwd. Je krijgt me niet meer op een boot, dat is zeker."
Jalis schudde haar hoofd. "Carrados telt niet. Het maakt nog steeds deel uit van Himaera. Leuk geprobeerd, hoewel, Hoedenman."
Oriken greep de kroon van zijn hoed en tilde hem op om zijn voorhoofd af te vegen. "De waarheid is dat ik genoten heb van onze tijd met de monniken op dat eiland. Als het niet voor de oceaan was, zou ik het niet erg vinden om Himaera op een dag te verlaten voor wat recreatie. Jalis maakt Sardaya een beetje sexy."
"Sexy?" Jalis barstte in lachen uit. "Ik zou niet zo ver gaan. Het landschap is prachtig. De mannen en vrouwen zijn grotendeels aantrekkelijk. De cultuur is rijk. Maar er is ook een constante aanwezigheid van rovers en Ashcloak-troepen die van stad naar stad trekken en belasting heffen. Plus, hoewel de natuur in de Arkh veel gevarieerder is, zijn de monsters dat ook. En dan is er het - Hé!" Ze strompelde tegen Dagra aan toen hij stopte in zijn sporen. "Dag, pas op jezelf! Vertel me niet dat je alweer een pauze nodig hebt?"
Dagra raakte haar schouder aan en wees vooruit. Met een sombere stem zei hij: "Ik denk dat we onze bestemming hebben bereikt."
Ze hadden een lage verhoging in het land bereikt, en voor hen opende een ondiepe vallei het uitzicht in alle richtingen, de verre rand klom in de verte. Rechts dreef de bijna onzichtbare stilte van de oceaan in op de warme oostelijke bries, en voor hen …
Oriken blies op een fluitje. "Dat is een muur."
Een donkere lijn ontleedde de heide boven de vallei, die zich bijna vanaf de westkust uitstrekte om achter glooiende heuvels ver naar het oosten te verdwijnen. De zongebleekte toppen van de kantelen, als scheve tanden die uitsteken uit het kaakbeen van een onmogelijke reus, deden Jalis denken aan Cherak, de oude god van steen. "Oké," zei ze, haar stem zweeg van ontzag, "ik geef het toe; die muur is langer en helemaal lelijker dan welke in mijn thuisland. Jullie hebben me op dat punt verslagen."
Dagra klemde zijn hanger vast. "Let maar niet op de muur," zei hij hees. "Kijk verder. Het is de stad." Hij kreeg een bleekgezicht bij het zien van hoever ze waren gekomen.
Jalis beschermde haar ogen tegen de zon. Haar blik gleed over de muur naar de uiterste afstand, zwevend over het vage uitzicht. "Oh," fluisterde ze.
Boven en ver voorbij de grillige wallen strekken de grimmige steunpilaren van het laatste overblijfsel van de beschaving uit de Dagen der Koningen zich uit, nauwelijks zichtbaar te midden van de wazige horizon.
"De legendarische stad Lachyla. Indrukwekkend." Oriken trok zijn ogen weg van het uitzicht om naar Jalis te kijken. "Dit plaatst dingen in perspectief, is het niet?"
"Wat bedoel je?" Ze hield haar ogen gericht op de torens en punten, de ronde daken die het landschap vormden als gezwollen blaren. De stad Lachyla was indrukwekkend, maar wetende dat de plaats eeuwenlang dood en leeg was geweest, veroorzaakte een rilling.
"Wat ik bedoel," zei Oriken, "is dat ons contract voor een beetje snuisterijen verbleekt in vergelijking met …" Hij strekte zijn arm uit om naar de verre stad te gebaren. "Op dat."
Dagra draaide zich om en keek hen aan. "Ik was ervan overtuigd dat de plaats een mythe moet zijn," zei hij. "Gewoon een fabel voor de ouderen om de kinderen bang voor te maken."
"En voor verhalenvertellers om iedereen bang voor te maken," zei Oriken.
"Nou, het is gelukt. De legende van Lachyla joeg me de stuipen op het lijf als oma het vertelde toen we nog jongens waren." Dagra haalde trillend adem.
"Gaat het?" Vroeg Oriken.
Jalis ving de blik van Dagra. "Hé," zei ze zacht.
"Ik weet. Ik zal het onder controle houden." Hij schraapte zijn keel. Zijn uitdrukking veranderde in een vastberaden masker. Hij wierp een blik van Jalis naar Oriken en glimlachte strak. "Goed? Gaan we die bronstige erfenis ophalen of niet? Ja? Laten we gaan dan!"
Dagra schreed weg over de Kingdom Road. Oriken wierp een serieuze blik op Jalis voordat hij hem volgde. Hij verborg zijn emoties altijd onder een uiterlijke, ongedwongen houding, maar Jalis wist dat Oriken bijna net zo veel tegen elkaar vocht als Dagra, en het was niet alleen dat ze oog in oog kwamen te staan met een spookverhaal. Uit de stukjes informatie die ze tijdens hun reis had verzameld, was de legende van Lachyla zo fantasierijk dat noch Oriken noch Dagra er zeker van konden zijn of de plek echt bestond. Het ding over mensen was dat ze de neiging hadden de verbeeldingskracht te missen om een legende uit het niets te toveren. Elke legende had een bron, ongeacht hoe klein of, in dit geval, hoe groot. De uitgestrekte stad vóór haar kwam niet als een verrassing, maar de tijd had een manier om de fijnere details van de geschiedenis te overdrijven.
Jalis wierp een blik terug naar het noorden en heel even overspoelde een onderstroom van eenzaamheid. Omdat ze zo ver verwijderd was van de beschaving en in de aanwezigheid van die oudheid, wekte ze een onverwacht verlangen om haar eigen verleden opnieuw te bezoeken. Maar dat verlangen werd vervaagd door de melancholische sfeer die uitging van Lachyla. Met een zucht volgde ze haar vrienden naar de Verwoeste Stad.
*****
Het hard opeengepakte vuil van de wegen en paden begon al te drogen na de recente buien, met de warme bol van Banael halverwege de neerwaartse reis. Maros stond buiten de Lonely Peddler, zijn handen op het houten hek. Hij piekerde terwijl hij uitkeek naar het vertrouwde tafereel van stenen en houten huizen en winkels, allemaal lukraak gepositioneerd zonder aan symmetrie te denken. Dat was de manier van zwermen en kolonisten.
Hij keek tussen de gebouwen naar de heuvels en bossen. Zijn gedachten keerden terug naar Jalis, Oriken en Dagra, zijn metgezellen voordat hij gedwongen werd zijn messen op te hangen. Maros' zekerheid dat er iets niet klopte was aanzienlijk gegroeid sinds hij het verhaal van Jerrick hoorde. En dan was er de extra complicatie van Cela Chiddari die haar tenen opkrulde …
"Baas."
"Jah!" Maros draaide zich om en zag Henwyn naast hem staan. "Banaels brandende ballen, man! Probeer je me naar een vroeg hiernamaals te sturen?"
De ervaren vrijbuiter onderdrukte een grijns, maar boog verontschuldigend zijn hoofd. "Goed nieuws," zei hij. "Leaf is goed op weg naar het hoofdkwartier, en ik heb ons een wagen en een chauffeur geregeld. Ik kan niet zeggen dat twee muilezels ons overal snel naartoe brengen, maar ik heb liever dat dan dat ik je op mijn rug moet dragen als je moe wordt. Geen belediging, baas, maar je bent waarschijnlijk een tikje zwaar, zelfs voor mijn legendarische kracht."
"Ha!" Maros sloeg een hand op de schouder van Henwyn en liet de man een centimeter zakken terwijl de knieën van Henwyn knikten. "Er zijn nooit meer ware woorden gezegd, Hen. Wie heb je aangenomen?"
"Molen eigenaar. Wymar."
Maros bromde.
"Ja, ik ken hem. Ik probeerde anderen vóór hem, maar niemand wilde het risico lopen langs de randen van de Fell te stranden met de nu achtergelegen gehuchten daaromheen. Wymar was de eerste die niet al te veel bezwaar maakte. Ongetwijfeld met hebzucht als motivator."
"Hoe gemakkelijk vergeten de mensen hier de vrijbuiters die een goede service bieden door gewoon in deze stad te bestaan. Als het erop aankomt de gunst een beetje terug te geven …"
"Dat is niet alles, baas."
Maros liet een laag gegrom horen. "Wat nog meer?"
"Wymar is enigszins pissig omdat zijn werkers zijn uitgedund voor wat waarschijnlijk een goede paar weken zal zijn."
"Waarover loopt hij te zeuren?"
"Renfrey," zei Henwyn bij wijze van uitleg.
"Bah, die kleine wezel? Ik raakte hem nauwelijks aan. Wat is het probleem?"
"Nou, het lijkt erop dat hij goed genoeg thuis is gekomen nadat ik die emmer vuil water over zijn hoofd had gegoten om hem wakker te maken. Maar toen hij het bier eraf had geslapen, ontdekte hij dat zijn vinger kapot was."
"Zijn vinger?"
"Dus hij is even vrij van werk."
"Ja, en Wymar profiteert er volledig van. Ik zie hoe het gaat. Wat is de schade?"
"Hij wil tien zilverstukken voor het werkverlies."
"Tien! Die dronken eikel, Renfrey, kan niet meer dan één zilver per week verdienen!"
Henwyn haalde zijn schouders op. "Klopt, maar de eigenaar van de molen beweert dat de herverdeling van het werk extra kosten met zich meebrengt, plus dekking voor het verlies van geschoolde arbeidskrachten, waardoor de productieniveaus als het ware worden verlaagd."
"Geschoolde arbeid. Ik zal hem geschoolde arbeid geven. Fijn, tien zilverstukken voor de stelende klootzak. En hoe zit het met de wagen?"
"Ja, nou, Wymar zal ons zelf rijden, plus hij heeft het over eten voor de muilezels, slijtage van de wagenwielen -"
"De harige pik van Cherak!" Maros greep het hek vast. De spieren in zijn arm spanden samen terwijl hij in het hout kneep.
"Rustig, baas," waarschuwde Henwyn toen het hek begon te versplinteren.
"Oké. Oké. Tot het einde toe, Hen. Ik blijf kalm."
"Vijftig zilverstukken."
Het hout scheurde van het hek. Maros gooide het opzij. Een niet-geamuseerde glimlach splitste zijn gezicht. "Geweld maakt me rustiger." Hij trok zijn wenkbrauwen op voor nadruk.
"Aye," zuchtte Henwyn. "Ik ben gewoon blij dat je iets anders dan mij op korte afstand had."
"Vijftig zilverstukken zijn een volle tien procent van deze baan. Dat is het hele deel dat naar Wymar gaat als ze het juweel niet vinden, of het is de helft van mijn deel als ze dat wel doen. Goden, man, het zou goedkoper zijn geweest om een paar muilezels te kopen om te rijden en een kar om in te rijden."
"Dat heb ik ook geprobeerd." Henwyn haalde zijn schouders op. "Je weet hoe weinig muildieren er in de stad zijn. Niemand was bereid te verkopen. Draai de tafels om en ik kan niet zeggen dat ik ze de schuld geef. Kan het Wymar niet kwalijk nemen dat hij zijn beesten in de gaten wil houden in plaats van ze in onze handen te vertrouwen."
Maros zuchtte. "Ach, alles voor vrienden, toch? Vertel jij die dief van een moleneigenaar dat hij voor de prijs die hij vraagt we vanavond voor zonsondergang vertrekken. Hij heeft vier uur om zijn spullen bij elkaar te krijgen en we zijn onderweg. Ik ben niet zo ver in het leven gekomen door mijn gevoel niet te vertrouwen, en mijn gevoel zegt dat Jalis en de jongens in gevaar zijn."
Hoofdstuk Zeven
Geduld En Gebeden
De vroege avondzon kwam steeds dichter bij de verre horizon terwijl Dagra en zijn vrienden de vallei afdaalden. De spookspitsen en torens van de verre stad zonken uit het zicht, gevolgd door de muur zelf en zijn valstrikken. Het zou nog een uur duren om de muur te bereiken, maar kort daarop zou het nacht zijn. Dagra keek naar het oosten, kneep zijn ogen samen toen hij een eenzame gawek-boom zag, genesteld aan de voet van het stijgende land. De twee stammen waren om elkaar heen gekruld, de hoge takken wierpen een lange schaduw op de zijkant van de vallei.
"We stappen niet in die door goden verwaarloosde plaats tot de ochtend," zei hij. Toen hij de uitdrukking van Oriken zag, voegde hij eraan toe: "Nee, het staat niet ter discussie. Ik ga daar niet naar binnen tenzij we genoeg uren daglicht voor de boeg hebben. Het is al erg genoeg dat we in een crypte moeten dwalen, maar ik breng geen eeuwen door om het te vinden op een enorm, donker kerkhof als dat niet nodig is."
Oriken haalde zijn schouders op. "Het is verlaten, Dag. Ik zie het probleem niet."
"Dagra heeft gelijk," zei Jalis. "We weten niet wat erin zit. Er zou een lyakyn-nest kunnen zijn voor zover we weten. Of cravants die zich hebben aangepast aan het leven in ruïnes in plaats van tussen de bomen. Of er kunnen eeuwenoude vallen zijn die we niet in het donker zouden zien."
"Dat," zei Dagra hees, "en de geesten van al die heidense doden die waarschijnlijk rondspoken. Laat maar. Ik ben voor het maken van een kamp tot morgen. We zijn zover gekomen; waarom die haast?"
"We zullen de vallei beklimmen en een plek vinden om te kamperen," zei Jalis.
"We kunnen net zo goed onder die boom schuilen." Dagra knikte naar de gawek. "Het is zo goed als overal in deze vervloekte regio."
Oriken schudde zijn hoofd. "We zijn er bijna en je krijgt koude voeten."
Dagra wierp hem een boze blik toe.
"Het is een verstandige beslissing," zei Jalis en veranderde de koers naar de boom. Terwijl Dagra haar volgde, keek ze terug naar Oriken. "Kom op, laten we er voor nu mee stoppen en het 's morgens met verse energie aanpakken."
"Oké, oké." Oriken draaide aan de rand van zijn hoed en sjokte achter hen aan. Toen ze de Gawek-boom naderden, zei hij: "Laat me tenminste de ingang verkennen voordat het donker wordt. Ik beloof dat ik niet alleen naar binnen ga."
"Nee. Niemand van ons gaat alleen weg. Deze keer niet. Bovendien is de ingang geblokkeerd. We moeten de grijper gebruiken om eroverheen te klimmen." Jalis zag de teleurgestelde uitdrukking van Oriken en wierp hem een scherpe blik toe. "Er is een gezegde in Vorinsia: Gretigheid beëindigd de Edel."
"Ik heb geen idee wat dat betekend."
"Het is een zin bedacht door de Eerste Ascendant van de tijd toen Vorinsia de zuidelijke landen van de Arkh veroverde, eerst Sardaya, daarna Khalevali. De edelen - of Edel in de Vorinsiaanse taal - van Khalevali en mijn thuisland waren te zeker van de sterke punten van hun land en begonnen een opstand tegen de wurggreep van de Vorinsiaanse strijdkrachten. De hogere adel werd verpletterd, maar de Arkhus riep op tot clementie, waardoor hun overlevende familieleden hun landgoederen en fortuinen met hun leven konden verlaten.
Hij haalde zijn schouders op. "Jij bent de baas, baas."
"Minder daarvan."
"Zoals u zegt, baas."
Jalis flitste een vinger naar hem. "Malan-Gamir!"
Oriken grijnsde. "Ik zou je daar graag mee ontvangen, maat, maar kan het wachten tot we klaar zijn voor de nacht?"
Jalis stak zijn hand uit en sloeg de hoed van zijn hoofd.
"Hallo!"
Terwijl hij zich bukte om hem op te pakken, wierp ze hem een waarschuwende blik toe. "De goddelijke staf, beste Orik, wijst zowel op schatten als vallen. Wees voorzichtig waar u met de uwe wijst. Neem nu een kom en kijk of je ons wat verse bessen kunt vinden."
"Ik zal mijn hoed gebruiken." Door zijn toon was het duidelijk dat ze zijn gevoelens had gekwetst.
"We eten niet uit dat gehavende oude ding," zei Dagra. "Bosbessen smaken al erg genoeg zonder je oude zweet en een mix van je haar eraan toe te voegen."
Oriken haalde zijn schouders op en pakte een kom uit zijn rugzak.
"Geef me de kruisboog, meid," zei Dagra. "Ik ga met hem mee."
Oriken wierp een blik op hem toen hij de groep verliet. "Dat is een beetje overdreven."
Dagra grinnikte toen hij de kruisboog van Jalis aannam. "Maak je geen zorgen, ik zou je niet neerschieten alleen omdat je onze leider ongehoorzaam bent."
"Begin niet," waarschuwde Jalis.
Dagra neigde zijn hoofd en gaf haar een discrete knipoog voordat ze zich omdraaide om Oriken te volgen. Hoewel hij zich bij de lichtzinnigheid had aangesloten, had het niets gedaan om zijn innerlijke onrust te onderdrukken.
Dagra leunde tegen de met elkaar verstrengelde stammen van de gawek-boom en keek over het met zilver bestofte nachtlandschap. Onregelmatige wolken bedekten de opgaande bol van Haleth af tot een bleke gloed in de met sterren bezaaide hemel. Voorbij de stenen van de snelweg werden stukjes moeras aangegeven met kleine puntjes fee vuur die op de heide glommen. Alles was stil, behalve het ingetogen getjilp en het geluid van krekels vanaf heidevelden, het verre kwaken van een kikker en de zachte snurken van Oriken.
Dagra liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten en, voor wat de duizendste keer leek sinds hij de Deadlands was binnengekomen, wilde hij in zijn gedachten de goden bereiken.
Gezegend Aveia en Svey’s Trommelach. Profeet Avato. Wijze Ederron. Hoor je toegewijde in zijn tijd van nood. Bescherm hem onder uw vleugels terwijl hij naar de duisternis stapt, en laat uw goddelijke goedheid het kwaad doven te midden van de schaduwen. Geef hem de kracht om te gaan waar je niet bent en van daaruit terug te keren naar je domein. Als het uw wil is, leid hem dan naar huis zodat hij u nog steeds kan dienen, of, als het uw wil is, zijn ziel naar Kambesh leiden om herboren te worden.
Terwijl Dagra het gebed beëindigde, snurkte Oriken in zijn slaap en smakte hij met zijn lippen. Dagra keek naar hem toe en verstijfde, zijn hart sprong in zijn keel. Een gehurkte, tweevoetige bleke gestalte leunde over Oriken, zijn karakterloze hoofd tegen de deken over zijn romp gedrukt, zijn handen loze klodders armen opgevuld tegen de wol. Dagra staarde, gefixeerd door de karakterloze eigenaardigheid
Zichzelf afschuddend van de trance, fluisterde hij de naam van Oriken. Hoewel het wezen geen duidelijke agressie toonde, wilde hij het niet in actie brengen door te schreeuwen. Een basisregel van de wildernis was om onbekende fauna of flora nooit te onderschatten. Oriken mompelde en begon zacht te snurken.
Dagra pakte zijn zwaard en ging ineengedoken zitten. Hij kroop naar voren, maar het wezen was van plan zijn gezicht in de deken te duwen. Hij kwam dicht genoeg dichterbij en stak met het zwaard. Het zwaard zakte diep in het wezen, maar het schokte nauwelijks. Hij trok het zwaard terug en staarde met open mond naar het gebrek aan bloed op zijn witte huid, zijn kaak zakte verder terwijl hij toekeek hoe de wond zich herstelde.
"Juist, kleine klootzak," mompelde hij en lanceerde een zijwaartse beweging tegen zijn kop. De gladius zonk in het zachte vlees met weinig weerstand, maar toen het zwaard erdoorheen ging, vormde het weefsel zich onmiddellijk weer samen. Het wezen hief zijn hoofd op en ging rechtop staan. Hij stapte weg van de deken, draaide zijn gezichtsloze hoofd naar Dagra en sloop weg.
"Orik! Word wakker!" Dagra stond op, zijn ogen gericht op het wezen terwijl het de nacht in verdween.
Jalis bewoog en ging rechtop zitten. Een werp dolk verscheen in haar hand terwijl ze de duisternis afzocht.
Dagra greep de schouders van Oriken en schudde hem ruw. "Word wakker, verdomme!"
"Ugh …" Traag wreef Oriken over zijn gezicht en sloeg zijn ogen open. "Heeft iemand wat in mijn thee gedaan?"
"Je hebt geen theegedronken," mompelde Jalis en stopte de werp dolk in zijn zak.
Oriken hief zijn hoofd van het kussen en keek rond. "Wat geeft, Dag?" Zei hij somber. "Is er iets daar?"
"Ja! Nee. Ik weet het niet. Er was een …" Maar het vreemde wezen was verdwenen.
Jalis wierp hem een verwarde blik toe. "Ben je in slaap gevallen en heb je een droom gehad?"
"Nee! Ik zweer dat er iets was …"
"Hé!" Oriken duwde zichzelf in een zittende positie en staarde naar zijn deken. "Wat is dit witte spul over mij? Dag? Ik maak geen grapje, je kunt beter niet …"
"Er was een wezen!" Protesteerde Dagra terwijl Oriken de dekens weghaalde. "Het was een …Ah, ik weet het niet!" Hij hijgde van ergernis.
"Walgelijk." Oriken kneep in zijn shirt. "Het is doorweekt."
"Eens kijken." Jalis boog zich voorover en hief zijn shirt op om zijn romp bloot te leggen. Drie klodders van de plakkerige substantie plakten aan het haar op zijn buik, met rode cirkels zichtbaar door het slijm.
"Wat in de …" Oriken greep de deken en veegde de smurrie weg. "Het voelt gevoelloos."
Dagra's ogen werden naar de deken getrokken. De delen van de wol waar het hoofd en de armen van het wezen elkaar hadden geraakt, begonnen uiteen te vallen.
Jalis had het ook gezien. Haastig haalde ze een waterzak uit haar rugzak en goot het water over het middel van Oriken. Met de hoek van de deken depte ze zoveel plakkerige resten weg van de zweren als ze kon. Uit de buidel pakte ze een vochtig blad en legde het over de grootste van de drie wonden. "Nepenthe is de beste behandeling die we nu hebben. Met een beetje geluk was het wezen niet giftig."
Oriken knikte zijn dankbaarheid en wierp een blik op Dagra. "Hoe zag het eruit?"
Dagra haalde haar schouders op. Hij beschreef het vreemde wezen zo goed als hij kon, maar noch Oriken noch Jalis hadden een idee wat het had kunnen zijn.
"We zullen extra waakzaam moeten zijn." Toen Jalis nog twee blaadjes uit het zakje nam, zei ze tegen Dagra: "Goed gedaan om het op tijd te zien. Het is niet te zeggen welke schade het zou hebben aangebracht bij Oriken terwijl hij sliep. Ik gok dat wat het heeft uitgescheiden een verdovingsmiddel bevat."
Oriken verbleekte toen Jalis de nepenthe-bladeren tegen zijn zweren drukte. "Ik sta bij je in het krijt, Dag. Kijk, het spijt me dat ik heb geschreeuwd."
Dagra gromde. "Laat maar. Ga weer slapen. Ik wacht langer en maak je over twee uur wakker. Ik wil hoe dan ook een snelle wandeling maken. Als ik dat ding zie zonder jou in de weg, zal ik het in stukken snijden."
"Bedankt," zei Oriken. "Ik betwijfel of ik nu weer ga slapen."
"Dan niet," zei Jalis. "Gewoon rusten. Als je je vreemd voelt, vertel het dan aan Dag of maak me wakker." Ze wierp een blik op zijn arm. "Hoe is het met de wond van de cravant?"
Oriken klemde zijn vuist en ontblootte. "Veel beter." Hij zocht in de onderkant van zijn rugzak en trok zijn met fleece gevoerde, nauwsluitende jas uit en trok hem aan. Terwijl hij de rij clips langs de voorkant van de jas vastmaakte, keek hij van Dagra naar Jalis. "Hé, ik neem geen enkel risico." Hij leunde achterover en plaatste zijn hoed over zijn middel.
Jalis keerde terug naar haar deken en was binnen een minuut weer in slaap gevallen. Oriken sloeg zijn handen achter zijn hoofd en knikte kort naar Dagra. Omhullend met zijn zwaard en het controleren van de geladen kruisboog, ging Dagra op weg om een patrouille te beginnen.
Lijken, hunkeren naar, wildemannen en rare witte klodders, dacht hij. En, kom ochtend, zeer waarschijnlijk de geesten van de oude doden. Hij zond nog een snel gebed naar de goden en hun profeten dat morgen geen nieuwe test zou zijn. Het was nu een afwachtend spel om te zien of - en hoe - ze zouden antwoorden.
Hoofdstuk Acht
Kijkers Aan De Rand Van De Wereld
Oriken kauwde halfhartig en schokkerig op een taaie strook vlees terwijl hij een vinger over de gevoelige zweren op zijn buik trok. De nepenthe had zijn werk gedaan; de huid was rauw maar genas tot het begin van korsten en de gevoelloosheid was vervaagd tegen de tijd dat zijn wacht voorbij was. Hij nam één van de drie gekookte kwarteleitjes uit de beker naast het vuur en brak deze open. Hij bekeek het kleine ei nors. Ze waren alles wat hij de vorige avond had kunnen vinden, ondanks het volgen van de roep van de ongrijpbare kwartel. Samen met de laatste van hun gezouten rantsoenen, was elk een klein ei en een kom bosbessen hun hele ontbijt. Hij stopte het ei in zijn mond en slikte het door in seconden.
"Ik zeg het je," zei hij, "als we een cravant in de stad vinden, eet ik er één."
Dagra vertrok zijn gezicht.
"Hé, het is niet te zeggen wanneer we onze volgende fatsoenlijke maaltijd zullen hebben. Ik denk alleen maar vooruit."
"Ik zou dat niet doen als ik jou was," zei Jalis.
"Wat, vooruitdenken?"
Ze wierp hem een vernietigende blik toe. "Cravant vlees is harder dan leer, tenzij je het een hele dag laat sudderen."
Dagra veegde zijn handen af aan zijn broek en stond op. "Vertel ons niet dat je dat uit de eerste hand hebt geleerd."
"Eigenlijk wel." Heel even werd Jalis' uitdrukking afstandelijk. "Het is iets van een zeldzame delicatesse in Sardaya, of dat was het tenminste toen ik een meisje was. De gevleugelde cravants kunnen vervelend zijn als ze ooit uit de bergen komen. Mijn vader nam vaak deel aan een maandelijkse jacht, en soms bracht hij een stuk cravant vlees mee naar huis voor de meiden om te stoven." Ze keek naar Oriken. "Maar we zullen niets vinden in de stad omdat we daar niet naar binnen gaan. Het is niet nodig. Tijdens mijn dienst controleerde ik de kaart die Cela aan Maros gaf. De tuinen van de doden liggen direct binnen de poort, dus we hoeven Lachyla zelf niet in te gaan."
"Hm." Oriken greep zijn zwaardriem van de grond en stond op. "Dat is echt jammer. Ik keek er naar uit om daar rond te dwalen."
Dagra zuchtte. "Natuurlijk wilde je dat."
"We zullen het later bespreken." Jalis sprong overeind en sloeg haar handen in elkaar. "Ten eerste, jongens, ik geloof dat we nu een juweel moeten vinden."
De muur torende hoog uit, zo solide als de eeuwen, maar af en toe brokkelde er stukjes af van de vestigingsmuur en gebroken stukken tegels lagen op de grond beneden. Oriken voelde klein en onbeduidend in vergelijking met de oude, onverzoenlijke stenen.
"Als er boogschutters op die kantelen waren," zei hij, "zou er geen toegang zijn, zelfs niet voor een leger, laat staan een trio van vrijbuiters."
"Gelukkig hebben we de haak," zei Jalis.
"En een goede zaak dat we de plaats voor onszelf hebben," antwoordde Oriken. "Eh, Dag?"
"Dat hoop je," zei Dagra zacht.
Oriken wierp een blik langs de muur naar de rotte resten van een touw dat aan de gekanteelde wallen bungelde. "Valt jullie hier iets op?"
Jalis fronste naar het versleten touw.
"Dat hangt er al lang," zei Dagra.
Oriken knikte. "Maar ik denk niet dat het zo oud is als de verwoesting. En als dat een feit is, betekent dit dat we niet de eerste zijn die zich hier wagen sinds de dood op kaarten is gestempeld."
Hij richtte zijn aandacht op de verlaagde patrijspoorten, de spijkers bijten in het vuil tussen de afgebrokkelde tegels. De verroeste ijzeren staven waren elk zo dik als zijn pols. Hij liep er naartoe om ertussendoor te turen en staarde met open mond naar het zicht daarachter.
"Het woord dood lijkt nu een beetje oppervlakkig," mompelde hij.
Jalis was aan zijn zijde. "Oh mijne," fluisterde ze en deed toen een stap achteruit. "Welnu, Orik. Aan jou de eer?"
Met een grijns deed hij zijn rugzak af. Hij viste in zijn zak en produceerde een lange spoel van dun touw dat aan een uiteinde was vastgebonden aan een flinke haak.
"Stap achteruit." Hij rolde het touw om zijn arm en stapte naar de muur. Hij stapte over het losse uiteinde van het touw, keek naar de kantelen en begon met de haak te zwaaien. Hij liet hem los en hij zeilde omhoog, over de rand van de muur en ging verder voordat hij zakte en op de loopbrug boven vasthaakte. Hij trok aan het touw om er zeker van te zijn dat de haak stevig vast zat en trok vervolgens zijn rugzak terug op zijn schouders.
"Dames eerst?" Zei hij tegen Jalis.
"Waarom, bedankt, maat. Zo aardig van je om aan te bieden." Ze pakte het touw, sprong er behendig op en liep toen tegen de muur op.
Oriken zag haar opstijgen tot ze over de bovenkant klauterde. Hij wendde zich tot Dagra. "Na u."
Dagra antwoordde niet. Zijn gezicht stond vast toen hij naar de muur staarde. Hij pakte zijn Avato-hanger vast en drukte hem tegen zijn lippen voordat hij het touw pakte. Hij begon zichzelf op te hijsen, de voorkant van zijn laarzen vonden houvast in de sporen tussen de stenen. Oriken kon hem horen kreunen van inspanning tegen de tijd dat Dagra zichzelf naar de kantelen sleepte.
De muur had de minste hellingen terwijl deze naar de top taps toeliep, maar het maakte de klim nauwelijks gemakkelijker. Met de lange ledematen van Oriken en het gewicht van de rugzak op zijn rug, smeekten zijn schouderspieren om genade tegen de tijd dat hij de top bereikte. Het zweet druppelde over zijn gezicht terwijl hij zichzelf door de kantelen hief. Zonder te pauzeren om te rusten, trok hij het touw omhoog en begon het in een spoel te wikkelen.
Dagra hurkte naast hem neer, een verontruste blik op zijn gezicht.
"Hé," zei Oriken, "we zullen de klus klaren. We zijn vrijbuiters. Het is wat we doen."
Met het touw en de haak terug in de rugzak, stond Oriken recht en wierp zijn eerste duidelijke blik over de begraafplaatsen en de stad Lachyla ver daarbuiten, en hij begreep de bezorgdheid van Dagra. Hij wreef over zijn stoppels terwijl hij naar de talloze rijen grafstenen op de uitgestrekte vlakte van het kerkhof keek. Gebarsten kleivaasjes stonden of lagen in de buurt van hun grafmarkeringen. Gedeeltelijk ingestorte stenen beelden bezaaiden het sombere uitzicht, de armen en hoofden van sommigen verzamelden zich aan de basis van hun graven. Zelden waren er grotere bronzen beelden, die als wachtposten naast sierlijke crypte-ingangen stonden. Blad loze takken van bomen die in deze tijd van het jaar in volle bloei hadden moeten staan, werpen schaduwen alsof vingers over de grond reiken. De vlek van eeuwen dekte alles af.
"Sprakeloos?" Vroeg Jalis.
"Voor één keer," gaf hij toe.
De opkomst en ondergang van het met graf bezaaide terrein leidde helemaal naar verre muren die de doden omhulde in een rechthoek van hoge steen. De verre kantelen waren klein vanaf hier, maar de brede, midden in Litchway, die het kerkhof doorsneed reikte helemaal tot aan een tweede poort in het midden van de verre muur.
De Litchgate. Oriken herinnerde aan zijn verwijzingen in de verhalen.
Hoe somber de tuinen van de doden ook waren, de stad daarachter was iets heel anders. Zwaar versterkte muren omringden het stadsbeeld. De dichtstbijzijnde gebouwen waren aan het zicht onttrokken achter de omtrekmuur van het kerkhof, maar terwijl de grond zachtjes steeg voorbij het valhek, slingerde een hoofdweg tussen rijen koepelvormige, schuine en gekantelde structuren naar een grimmig fort. Het grootste deel van het kasteel domineerde het stadsbeeld, gehurkt bovenop een lage heuvel als een kolossale, onverbiddelijke schildwacht, klaar om in actie te komen bij het eerste teken van indringers.
"En hier zijn we," mompelde Oriken. "Hallo, Lachyla Castle."
"Niet de meest gastvrije bezienswaardigheden, toch?" Zei Jalis.
"Moeilijk te geloven dat het niet tot de top recreatieve plekken van Himaera behoort." Oriken wierp een blik op Dagra. "En je dacht dat Caer Valekha slecht was."
"Het was." Dagra's gezicht leek een stoïcijns masker …
De voet van de heuvel waarop het kasteel zich nestelde was bezaaid met talloze gebouwen, kleiner dan het kasteel maar nog steeds formidabel, verzameld als hooggeboren aanbidders rond een heiligdom. Terwijl het straaltje gebouwen zich verder uit het hart van de stad verspreidde, werden ze korter en minder vorstelijk. De torenspitsen en koepeldaken zagen er ooit mooi uit in een stad die boordevol leven was, maar nu waren het geesten van vergeten grootsheid; gaten van vloek, zwelling van het land zelf. Oriken moest toegeven dat Lachyla de meest sombere plek was waar hij ooit zijn ogen op had gevestigd.
Vanuit zijn uitkijkpunt toonden nevelige dekens van goud getinte oceaan in het oosten en in het westen aan dat Lachyla op een taps toelopend schiereiland lag. Hij kon zich pure kliffen voorstellen die achter de verdedigingsmuren wegvielen naar de schuimende diepten van de onbekende Echilan-oceaan.
De rand van de wereld, dacht hij, zich opnieuw herinnerend hoe hij en Dagra zich hadden vastgeklampt aan de steile kanten van de berg Sentinel en naar dezelfde oceaan staarden.
Hij draaide zich om bij het horen kraken van voetstappen om Jalis en Dagra langs de kantelen te zien op weg naar een liertoren. Hij verzamelde zijn spullen en jogde om ze in te halen. Het schuine eiken dak van de toren was kromgetrokken door veroudering en verwering, maar was grotendeels intact. Daaronder was een liermechanisme met een lange, ijzeren handgreep aan één kant. Het uiteinde van de opgerolde ketting verdween door een opening in de stenen vloer boven de zijkant van de ophaalpoort.
"Het ziet er niet te roestig uit," merkte Jalis op. "We zullen het proberen op onze terugweg naar buiten, voorkomen dat we moeten afdalen en de haak achter moeten laten als het vast blijft haken.
Oriken greep het handvat in beide handen vast, gespannen en hees. Hij verschoof en draaide de ketting om de spoel met een doffe kink-kink-kink terwijl de ketting tegen zichzelf schraapte en een krakend gekreun van de valpoort toen deze protesteerde wakker te worden uit zijn lange slaap.
"Ik denk dat het ons lukt om het open te krijgen," zei hij, terwijl hij zijn handen aan zijn broek afveegde.
Vanaf de liertoren leidde een stel stenen treden naar het kerkhof. Oriken volgde Jalis naar de dorre grond, terwijl Dagra zijn hielen achter zich aan sleepte. Ze liepen over naar de afgebrokkelde Litchway en gingen voor de valpoort staan. Oriken wierp een zijdelingse blik door de ijzeren staven naar de open heide daarachter en voelde voor een moment alsof hij een gevangene was, gevangen in de woorden van de verhakenverteller, getransporteerd naar een tijd die misschien opgesloten had moeten blijven in de woorden van de oude verhalen. Terwijl hij het gevoel opzij duwde, keek hij naar Jalis terwijl ze een vergeeld perkament uit de zak van haar legging haalde en het begon te bestuderen.
"Kijk hier," zei ze. De mannen verzamelden zich rond haar. Ze raakte het met een vingernagel aan op de kaart en volgde een lijn naar het noorden, driekwart omhoog. "Het zou eenvoudig genoeg moeten zijn. We volgen het hoofdpad naar dit punt." Ze sleepte haar vinger naar rechts en tikte op de X gemarkeerd door hun cliënt. "Dan een kort uitstapje naar die kant, en we zijn er."
"Als we die kaart niet hadden," zei Dagra met een stenige uitdrukking op zijn gezicht, "dan zouden we ons een weg door het hele kerkhof moeten banen."
"Je kunt Cela daarvoor bedanken wanneer we terugkomen." Jalis gebaarde vooruit. "Voor nu lonkt onze prijs."
Oriken kneep zachtjes in haar schouder en vertrok vervolgens over het centrale pad. Jalis en Dagra vielen aan weerszijden bij. Terwijl ze liepen, kroop er langzaam een idee in hem op en hij opende zijn zintuigen voor zijn omgeving.
Ik heb gelijk, dacht hij. Een bezorgd zaadje nestelde zich in zijn maag. Niet alleen waren de bomen dood en zwart, ze waren bedekt met schimmel. Er waren ook geen struiken in het zicht, afgezien van af en toe een plukje gras.
Ik hoor geen wezens rondrennen. Moet ze kunnen horen, zelfs als we ze niet kunnen zien. Wat deze plek ooit ook was, het had lang geleden door de dieren en grassen moeten worden overwoekerd, niet verstoken van hen. Geen sprinkhanen, geen vliegen, geen vogels. Dode bomen en helemaal geen grassen. Wat is er verdomme?
"Er is geen teken van leven in de hele verwoeste plaats, zei Dagra. "Behalve wij drieën."
Oriken fronste. "Ja, ik stond op het punt om …"
"Er hangt een geur in de lucht," zei Jalis, haar blik schuivend over de rijen gekantelde grafstenen.
Oriken kon het nu ook ruiken. Het was niet alleen de muffe geur van lange, verlaten jaren, noch alleen de hint van zoutheid uit de nabijgelegen oceaan; het was iets anders, iets dat bijna niet opviel, maar desondanks daar. Hij snoof, kneep zijn ogen samen.
Zoet, als een parfum dat lang blijft hangen nadat het meisje dat het droeg de kamer heeft verlaten.
"Dit voelt verkeerd," zei Dagra. "Er leeft hier niets. Gewoon schimmel die alles bedekt, en zelfs dat is allemaal opgedroogd."
"Je kent de legende," zei Oriken. "Misschien is er toch een zaadje van waarheid in de Verwoeste Stad."
Dagra snoof. "Een passende naam voor een plaats, als er ooit één was."
Oriken blafte een lach. "Ja, en deze zogenaamde Tuinen van de Dood, ze zijn een …" Hij wreef met een duim over zijn stoppels en wierp een blik op Jalis. "Wat is dat woord dat je gebruikt? Niet gesnoeid? Ja dat is het. Deze hele plek kan niet doder zijn. Ze hebben dat goed. Maar tuinen? Domme naam voor ergens waar geen grassprietje is."
Jalis keek hem verbijsterd aan. "Het is geweldig dat je weer aandacht hebt besteed aan mijn thuistaal, maar ik denk dat je op zoek bent naar nonsens. Snoeischaren zijn tuinscharen. In zekere zin heb je echter gelijk. In deze tuinen hebben de struiken absoluut geen snoeibeurt niet nodig."
"Wel, verwoest of niet, het was lang geleden." Oriken keek naar de daken van de uitgestrekte stad. "Nu we zo dichtbij zijn, is het nog steeds een beetje verleidelijk om rond te kijken."
Dagra zuchtte. "Zelfs jij kunt voelen dat het hier niet goed voelt, Orik. Verleid het lot niet meer dan we al hebben. Ik ben geen lafaard en dat weet je, maar ik herinner me de angst die ik voelde als een jongen voor deze plek, en ik hoef de stad niet in te gaan om die angst terug te laten stromen. Omringd worden door deze heidense crypten en grafstenen en beelden is al genoeg."
"Ik zeg het alleen maar, dat is alles. Hé, Dag, je hoeft je hanger niet zo stevig vast te klemmen. Je hebt de Dyad niet nodig als je ons hebt." Oriken knipoogde naar Jalis. Haar lippen bewogen in een korte glimlach.
"Ik neem de Dyad en jullie twee," zei Dagra. "Kracht in cijfers."
"Ja - Whoa." Hij stapte naar voren en boog voor een nadere blik. Een verzameling kleine botten was half ingekapseld in de gebarsten aarde, onmiskenbaar een menselijke hand. "Ik denk dat ze ze hier niet te diep hebben begraven."
"Wat is het?" De stem van Dagra klonk hard.
"Weet je nog dat huis waar we die cravants tegenkwamen?"
"Ja."
"Nou, als ik zeg, laten we gewoon blijven lopen, doe jezelf een plezier en luister deze keer. Je staat al op scherp, we hebben geen volledige paniekaanval nodig."
Dagra keek boos en wendde zich af. "Dat is genoteerd."
Ze liepen door de Litchway totdat de muur die het kerkhof scheidde van de stad in de verte in zicht kwam, de valpoort neergelaten zoals de poort bij de ingang was geweest. Oriken wierp een blik over zijn schouder naar de torens en kantelen van de heide muur, nauwelijks zichtbaar achter de verhoogde crypte ingangen, levensgrote beelden en skeletachtige bomen.
"We moeten de Chiddari-crypte naderen," zei hij.
Jalis vouwde de kaart op en stak hem in haar zak. "Er zijn hier nogal wat crypten. Ik stel voor dat we uit elkaar gaan en ze afzonderlijk controleren."
Dagra schudde heftig zijn hoofd. "Laat maar. Ik ga absoluut niet alleen naar één van die plaatsen."
Jalis onderdrukte een zucht. "Ik bedoel niet dat we er ingaan, Dagra. Ik zeg dat we de namen boven de ingangen en op de beelden van degenen die ze hebben moeten controleren."
"Oh." Dagra schraapte zijn keel. "Okee. Fijn."
Oriken bekeek hun bebaarde vriend. De waarheid was dat Dagra's bravoure steeds dieper was afgenomen naar Scapa Fell waar ze waren gekomen, en nu, hier op het kerkhof, was het bijna verdwenen. Dat was niet goed. Dat was helemaal niet goed. Hij klikte met zijn vingers voor Dagra's gezicht en keek hem strak aan. "Hallo. Kom op. Kom uit die gedachten. Ik krijg nu problemen met god, maar doe je vrienden een plezier en probeer ze weg te stoppen. Laten we die naamplaatjes controleren, zoals Jalis zegt."
"Rot op," mompelde Dagra. Hij sloeg zijn ogen op om de blik van Oriken te ontmoeten en knikte scherp, draaide zich toen om en liep weg naar de dichtstbijzijnde crypte.
Oriken deelde een blik met Jalis voordat hij wegliep om de tientallen crypte-ingangen in de directe omgeving te controleren. Hij bereikte de eerste en rekte zich uit om de stenen beelden boven de ingang te inspecteren. Een scheur liep verticaal door de steen, dwars door het midden van de naam Hauverydh. Het bijbehorende standbeeld van de crypte lag op de grond bij de ingang, zijn stenen gezicht verweerd en versleten, zijn handen geklemd op de borst; wat het vasthield was lang geleden geërodeerd of weggevallen.
Oriken passeerde tussen grafstenen terwijl hij naar de tweede crypte liep. Sommige van de ernstige grafstenen waren gevallen, sommige waren verzonken of leunden onder hoeken, terwijl anderen volledig rechtop bleven. De gravures op verschillende crypten bevatten de naam Chiddari, of wat er een variatie op leek te zijn.
"Kom in de buurt hier!" Riep hij.
Hij bereikte de crypte, ging voor het standbeeld staan en controleerde de vervaagde naam op de plint. Cunaxa Tjiddarei. De verweerde gelaatstrekken waren die van een trotse vrouw, die een kleine hamer en beitel aan haar borst vasthield. Het bronzen beeld stond afwachtend, voorovergebogen alsof hij op het punt stond een buiging te maken ter ere van Oriken die haar rustplaats ontdekte.
"Ja," riep hij. "Dit is het!"
"Goed gedaan," zei Jalis achter hem, waardoor hij bijna uit zijn vel sprong.
"Sterren en verdomde manen, Jalis!" Siste Oriken. "Doe dat niet!"
Ze grijnsde. "Sorry."
Toen Dagra naderde, pakte Jalis de olielamp en de tondeldoos uit haar rugzak en begon opvallende vonken te maken naar een staal verkoold doek. Nadat het materiaal was opgevangen, hield ze een zwavelstok tegen de vlam en gebruikte deze om de lamp aan te steken.
Toen de lamp werd aangestoken, zei Dagra: "Geef het hier." Zijn uitdrukking was verwilderd, maar hij leek vastbesloten.
Jalis keek hem aan. "Weet je het zeker?"
"Nee. Maar doe het toch." Hij pakte de lamp en leidde de weg naar de zwarte ingang van de Chiddari-crypte.
Hoofdstuk Negen
Niets Zonder Angst
"Laten we deze zaak afmaken." Dagra hief de lamp op en tuurde het trappenhuis in. De vlammen lieten een flikkerende gloed op ruw gehouwen muren en de stenen trappen zien. Buiten het bereik van het licht geeuwde de put van het grafgewelf een onheilspellende uitnodiging.
Hij onderdrukte zijn zenuwen, drukte zijn Avato-hanger tegen zijn lippen en stapte in de schemering, opzettelijk een langzaam tempo aannemend. Eén stap, twee …Zijn laarzen kraakten zachtjes in het vuil op de versleten stenen. De gedempte ademhaling en het gebaren van voetstappen van zijn vrienden volgden hem de diepte in.
"Maak je geen zorgen, Jalis," zei Oriken. "Alles komt voorbij Dag, ik zal je beschermen."
Jalis lachte. "Je bent een dappere gezellin die dat tegen een messenmeester zegt als ze achter je staat in een krappe ruimte."
"Hoe gaat het gezegde? Houd je mes scherp, maar je humor scherper." Het amusement klonk rijk in de stem van Oriken, maar Dagra wist dat hij zijn eigen ongemak maskeerde.
Toen hij de volgende bocht in de trap bereikte, bevroor Dagra. "Lijdende goden." Het lamplicht verlichtte de rechthoekige muren, waardoor schaduwen over de steen dansten. Met zijn vrije hand greep hij het handvat van zijn zwaard vast.
"Wat is het?" Vroeg Oriken.
"Niets. Ik ben gewoon …Het is oké."
"Je moet de legende uit je hoofd zetten," zei Jalis.
"Dat zit me niet dwars." Nee, dacht hij. Het is donker. Dat, en het verpletterende gewicht van de aarde boven je hoofd. En het feit dat we afdalen naar een plaats die meer beroofd is van de goden dan de hele Deadlands.
Hij gluurde angstig de hoek om en de duisternis in. Voor zover hij kon zien, was het trappenhuis leeg.
"Ik gedraag me als een klein meisje dat geesten voorstelt," mompelde hij en dwong zichzelf om door te gaan met de afdaling. Behalve als ergens geesten zijn, is het deze heidense crypte.
Voorbij de volgende bocht raakten de treden op een vlakke ondergrond die zich uitstrekte tot een smalle gang met een laag plafond. Houten steunen liepen over de lengte van de muren tussen vierkanten van gehouwen steen. Trossen stoffige spinnenwebben bungelden uit de hoeken van de dwarsliggers. De vochtige, doordringende duisternis, in combinatie met de muffe geur die uit de zwarte keel van de gang dreef, zorgde voor een rilling over de ruggegraat van Dagra.
"Vervloek de Dyad," zei Oriken terwijl hij gedwongen werd om zich in de kleine ruimte te bukken.
Dagra keek boos. "Alsjeblieft, vloek niet terwijl ik bid."
Oriken boog zijn hoofd verder en doopte zijn gelaatstrekken in de schaduw behalve zijn grijns.
"Serieus, ik heb van jou dezelfde spot gehoord sinds we kinderen waren, en het is het gekibbel nooit waard. Nu is het vooral niet het moment om me de krachten te laten verdedigen tegen, onder en boven Verragos waarvan ik weet dat ze echt zijn, wat je meer ontkent en – "
"Alles wat ik zei was" vervloek de Dyade."
"Bah." Dagra keek op. "Ik hoop dat je het niet te druk hebt met vloeken om het spinnenweb in de gaten te houden."
Oriken zweeg en kreunde toen. "Sterren. Er moesten hier spinnen zijn, nietwaar? Ik had er een weddenschap op kunnen zetten."
Dagra ging verder en Oriken volgde vlak achter hem. Het duurde niet lang voordat er een boog in zicht kwam, een portaal naar alle heidense verschrikkingen die daarachter lagen. Met al zijn zintuigen gefixeerd op de zwarte boog, sprong hij bijna uit zijn vel en liet de lamp bijna vallen toen Oriken schreeuwde door de gang. Dagra's hart klopte toen hij ronddraaide om Oriken te zien ronddraaien en wild met zijn armen slaan, zwaaiend aan de rand van zijn hoed en achteruit schuifelend naar een verbijsterde Jalis.
Ze pakte hem bij zijn middel vast, ongetwijfeld om te voorkomen dat hij haar zou omverlopen in plaats van de blunderende dwaas te bedwingen. Ondanks haar tengere gestalte stopte ze hun slungelige vriend gemakkelijk in zijn gestuntel.
De bewegingen van Oriken hadden een deken van stof opgeschud en een fijne nevel hing door de gang, waardoor het zicht nog veel meer verduisterde. Zijn haren bezweet en verward terwijl hij de hoed af trok, staarde Oriken verbijsterd naar de spinnenwebben die zich vastklampten aan de rand en de ingesprongen kroon. Met een krimp begon hij ze weg te meppen.
Jalis legde haar handen op haar heupen, hield haar hoofd schuin en keek hem teleurgesteld aan.
Oriken zag haar kritische blik, haalde verontschuldigend zijn schouders op en legde de hoed op zijn hoofd. "Ze laten mijn huid trillen!"
Dagra zuchtte. "Dat weten we!"
Jalis kon haar grijns niet weghouden toen ze zei: "Je hebt een beetje gemist." Ze stak een hand uit naar zijn stoppels en veegde die aan de muur. "Zo. Het is voorbij." Ze tuitte haar lippen en voegde eraan toe: "Probeer je nu een dappere vrijbuiter te zijn?"
"Ik zei dat we een paar fakkels hadden moeten meenemen in plaats van die stomme lamp," mompelde Oriken. "We hadden het hele verdomde plafond kunnen verlichten terwijl we lopen."
Dagra schudde zijn hoofd en draaide zich om naar de zwarte boog. Hij bewoog zich langzaam vooruit, de spanning hing af van elke stap die hij zette. Zijn focus lag opnieuw op zijn eigen angsten.
Ik heb geen haast om erachter te komen wat daar is, dacht hij. Niemand is in eeuwen in een grafkelder geweest. Het is onnatuurlijk! We zijn echter zo ver gekomen en ik denk dat we als geen ander een goed verhaal naar huis meenemen. Raap jezelf bij elkaar. We zijn er bijna.
Hij bereikte de boog en vermande zich. "In voor een koperstuk, in voor een zilverstuk," gromde hij. Hij haalde diep adem en stapte door het portaal de duisternis in van een gang met hoog plafond, aanzienlijk breder dan de krappe gang. Alles was rustig en stil. Te rustig. Te stil. Hij tuurde lang in de duisternis. De haren prikten op zijn hoofdhuid toen hij opzij stapte zodat de anderen naar binnen konden.
Oriken dook met een grijns onder de boog en strekte zich uit tot zijn volle lengte. "Ah, dat is veel beter!"
"Ik ben blij dat je dat denkt," zei Dagra, "maar denk je dat je je plezier zou kunnen uiten met een beetje minder lawaai?"
"Ah, kom op, Dag. Dat grotincident was jaren geleden."
"Ja, dat was het wel! Zeven, om precies te zijn. En ik hoef je er niet nog eens aan te herinneren, heel erg bedankt."
Oriken spotte. "Let niet op ingestorte plafonds en geblokkeerde ingangen, je blijft schreeuwen en je maakt de doden wakker."
Dagra huiverde, klemde zijn tanden op elkaar en wierp Oriken een woedende blik toe.
"Oké, kinderen," zei Jalis streng. "Bewaar de spellen tot we weer op de hei zijn. Je kunt de hele weg naar huis spelen als je dat wilt, maar laten we dit met een beetje respect doen nu we hier zijn, zoals professionele vrijbuiters." Ze keek naar Dagra. "Ga verder."
Hij liep voorzichtig de gang in. De lamp verlichte toen hij deze heen en weer zwaaide om met regelmatige tussenpozen in uitsparingen in de muren te turen. Overal trilden schaduwen, zoals schimmen uit het bereik van het licht. Geassorteerde brokken edelstenen vingen het lamplicht in de nissen en op podia langs het midden van de loopbrug; hij herkende vulkanisch glas, sterstenen, lazuursteen, kattenogen, donderglas en verschillende andere mooie maar niet zo kostbare steentjes. Een karmozijnrood gestreepte zonnesteen trok zijn aandacht aan de achterkant van één van de nissen. Hij waagde zich naar binnen voor een nadere blik. De edelsteen was middelhoog in het midden van een granieten plaat die reikte van Dagra's knieën tot zijn borst, twee keer zo breed als het lang was, de zijkanten strak tegen de pilarenhoeken. Hij greep de zonnesteen vast om hem los te draaien, maar hij was stevig ingebed in het graniet.
Woorden en datums omcirkelden de edelsteen. Dagra boog zich dichter naar voren, maar de gebeitelde letters waren in het oude Himaeran en nauwelijks leesbaar. Met een hoofdschudding keerde hij terug naar de loopbrug.
Toen hij een centraal podium passeerde, viel het lamplicht op enkele passen voor hem in het stof. Hij benaderde en hurkte om naar de tekens in de met stof beladen vloer te turen. Oriken en Jalis hingen naar beide kanten. "Het lijkt erop dat we niet de eersten hier beneden zijn," zei hij.
"Waarschijnlijk alleen ratten," zei Oriken, terwijl hij een opgetrokken wenkbrauw van Jalis ontving. "Echt grote ratten?" Dagra wierp hem een vernietigende blik toe. "Oké!" Hij haalde zijn schouders op. "Een wolfachtige nargut dan. Waarschijnlijk heeft een konijn hier ergens een plekje."
"Geen ratten." Er klonk een bezorgdheid in de stem van Jalis. "En geen wolfachtige, Orik, maar bedankt voor de suggesties. Wat het ook is, het moet tweebenig zijn. Misschien een cravant. Maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat dit onwaarschijnlijk is omdat het kerkhof is afgesloten."
"Minder waarschijnlijk dan een nargut?"
Jalis sloot haar ogen. "Vergeet je nargut. Ik zal er later één voor je vangen als je wilt. Je kunt een touw om zijn nek binden en het als huisdier houden voor de reis naar huis." Ze trok haar lippen op en voegde eraan toe: "Het is waarschijnlijk het vermelden waard dat deze prints verre van vers zijn."
"Hoe oud denk je?" Vroeg Oriken.
"Gezien het feit dat deze crypte waarschijnlijk niet is schoongemaakt sinds de Grote Opstand …Wanneer was dat? Vroeg vierhonderd?"
"Dicht genoeg," zei Dagra, terwijl ze de duisternis rondom hen in de gaten hield.
Jalis stond op en Dagra en Oriken volgden. "In dat geval," zei ze, "kijken we hier naar twee of drie eeuwen stof."
"Huh," zei Oriken. "Zou niet het stof na zo lang de afdrukken hebben bedekt?"
"Niet noodzakelijk. De laag in deze crypte is niet bijzonder dik zoals je na zoveel jaren in een ongereinigd huis zou aantreffen. De voetafdrukken kunnen tientallen jaren oud zijn." Haar mondhoeken krulden in een lachloze glimlach. "Dagra, begin in elk geval te bidden dat het zogenaamde grafjuweel er nog steeds is. Orik, je kunt de sterren en de manen wensen als het je bevalt. Wat mij betreft, kijk ik er na onze lange reis naar dit grimmige einde nergens naar uit om ons een premie te bezorgen. Maar wat als iemand ons al voor is geweest …"
"Laten we niet te snel conclusies trekken," zei Dagra. En ik begon net te wennen aan het idee dat we misschien het juweel toch zouden vinden.
De zilverstukken van het contract zouden een heel jaar lang warme maaltijden en volle koppen garanderen, voor alle drie. Zelfs Maros' deel als Guild Official zou hem een nette winst opleveren. Het was een baan die niemand van hen kon missen.
Ze hervatten de voortgang dieper in de gang. Dagra maakte opnieuw een punt met de lamp, volgde de vervaagde stofpaden en controleerde de nissen terwijl ze passeerden. Hij gaf elk een snelle zoektocht naar tekenen van het grafjuweel, maar ze bevatten niets anders dan soortgelijke platen van graniet en edelstenen van weinig waarde.
"Weet je," zei Oriken, terwijl hij zijn stoppels een ijdele krab gaf, "ik heb één ding gemerkt aan deze kluis. Sinds die gang daar, heb ik nauwelijks huid of haar van een spinnenweb gezien. Tenzij het plafond daarginds met hen is gevuld; gelukkig kunnen we het nauwelijks zien om het uit te vinden."
Dagra keek naar Jalis. "De man heeft een punt."
"Het is bijna alsof …" Orikens gezicht gefixeerd door innerlijke concentratie.
Dagra verschoof zijn gewicht. "Ja?"
Oriken hief zijn handen op in een nederlaag. "Ik weet niet hoe het is maar het bijna alsof. In elk geval iets."
"Bedankt voor dat inzicht," zei Jalis. "Wie heeft er een orakel nodig als we een Oriken hebben?"
"Vergeet het maar." Hij trok de rand van zijn hoed een fractie naar beneden en viel in stilte terwijl ze de crypte binnengingen.
Voor Dagra werd de beklemmende somberheid steeds moeilijker naarmate ze verder gingen. Hij veegde met de achterkant van zijn mouw over het zweet dat op zijn wenkbrauw bleef hangen en trok aan zijn reeds loszittende kraag. Het plafond was hier nauwelijks zichtbaar; slechts een paar grijze lijnen en vlekken die op ruw geslepen steen en dwarsbalken leken, hoog boven hem, maar de open ruimte verpletterde hem meer dan de krappe gang. Het laatste wat hij wilde was vast komen te zitten aan de verkeerde kant van vallende rotsen, nergens om naartoe te rennen als fantomen van de lang overleden overledene die uit de muren sijpelden, hun spooklichten steeds dichterbij drijvend …
"Onheilige plek," bromde hij, een rilling onderdrukkend.
Toch was hij blij dat hij de lamp vasthield. Hij stelde zich voor dat Jalis zich achterin zou positioneren en bewonderde stilletjes haar moed. Vertrouwend op hem om haar ogen te zijn, dat nam was een beetje geheimzinnigs, dat was het.
Je hebt meer lef dan ik, meid. Dat geef ik je na.
Zijn ogen waren op de met stof besprenkelde plavuizen toen er iets aan de bovenkant van zijn visioen bewoog. Hij verstijfde en hapte naar adem. Het bereik van het lamplicht viel op een cluster van schaduwrijke vormen die op de loopbrug kropen vanuit een nis naar links. Hij tastte naar zijn zwaard, zijn vingers vergaten hun jarenlange training, maar zijn zwaard was half uit de schede voordat hij de vormen herkende voor wat ze werkelijk waren, en hij slaakte een ratelende zucht van opluchting.
Goden, dat had ik niet nodig. Het was alleen maar puin, een stuk graniet dat uit zijn nis was gevallen en niet hurkte of op de loer lag. Gewoon een trucje van licht en schaduwen. En verbeelding, voegde hij er terecht aan toe. De vormen bewogen niet in het minst.
Toen hij het puin naderde, merkte hij bezorgd op dat de schuurplekken die ze hadden gevolgd rechtstreeks naar de gebroken steen leidden en zich in een cluster verzamelden. Hij keek terug naar Jalis. Ze knikte instemmend op de onuitgesproken vraag. Gesterkt door haar stille moed stapte Dagra de nis in, de verspreide stukjes graniet knarsten onder zijn laarzen. Zijn ogen gleden over het kleine gebied, getrokken naar de nis aan de achterkant, waaruit de plaat was gevallen. Bij afwezigheid was er een dikke muur van spinnenwebben. Spinnen hadden dieper binnen kunnen schuilen, maar het was onmogelijk te zeggen; de dicht opeengestapelde draden leken de gloed van de lamp te absorberen, in te zuigen en geen geheimen weg te geven.
Zijn aandacht werd gevestigd op de rechterbovenhoek van de langwerpige holte. Een donker stuk brosse ogende schimmel klampte zich vast aan de steen, net als het spul dat de bomen op het kerkhof bedekte. Een cluster van bleke cysten met dunne, karmozijnrode aders genesteld bovenop de schimmelvlek. Dagra boog zich naar voren om nieuwsgierige de gezwellen te inspecteren. Hij stak een vinger uit naar de grootste cyste en raakte hem zacht aan. Met een gedempte knal barstte het gedroogde membraan uit in een stofwolk. Hij zakte achteruit toen een doordringende geur zijn neusgaten vulde, maar de wolk was al verdwenen. Hij niesde en kwam haastig overeind. Hij deed een stap achteruit en keek boos naar de muur van webben, de schimmelgroei, het verspreide puin en het verstoorde stof.
Het is geen manier om het hiernamaals door te brengen, dacht hij, misselijk bij het vooruitzicht in een gat te worden achtergelaten om te rotten in plaats van eerst tot op het bot te worden verbrand. Het waren wilden tijdens de Koningsdagen, echt waar. Lichamen moeten worden verbrand, moeten worden verbrand om de geesten te bevrijden voor hun reis naar Kambesh.
Spirits …
Een vage, muffe geur dreef uit de met web gevulde holte. Hij huiverde en keerde terug naar zijn metgezellen.
"Iets interessants?" Vroeg Oriken.
Dagra wierp hem een puntige blik toe. "Niets dat je wilt weten."
"Spinnen." Oriken grijnsde. "Als het spinnen zijn, zeg dan gewoon dat het spinnen zijn. Ik zou het liever weten dan niet."
"Ik heb geen spinnen gezien."
Oriken zag er gereserveerd uit. "Eerlijk genoeg."
"Maar…"
"Maar wat?"
"Weet je waarom hier geen spinnenwebben zijn?"
Oriken kneep zijn ogen samen in afwachting van de volgende woorden van Dagra.
"Ik denk dat ik ze heb gevonden." Dagra stak een duim over zijn schouder. "Ze zijn allemaal verzameld in dat gat. Lijkt het hoe dan ook." Oriken kreunde en Dagra haalde onschuldig zijn schouders op. "Hé, je vroeg het."
"Ja, maar er is informatie en er is te veel informatie. Je kon het niet laten om de maar eraan toe te voegen, hè?" Oriken prikte met een vinger naar hem. "Volgende keer mijn beurt."
Dagra liet een strakke glimlach zien. De scherts hielp een beetje om zijn huidige gemoedstoestand te bestrijden.
Een kiezelsteen van bloedsteen viel hem op in het uitgestrekte puin. Hij boog en pakte het op, wreef het over zijn broek. Een glad, donkergroen ovaal, bedekt met heldere vuurrode vlekken.
Geen waarde, maar een mooi stuk. Het maakt geen deel meer uit van een tombe, redeneerde Dagra, en rechtvaardigde de moraliteit van het meenemen ervan. Misschien kan ik de smederij ertoe brengen om hem in het handvat van de oude gladius te plaatsen. Iets om de reis te herinneren, dacht hij zuur, terwijl hij de bloedsteen in zijn broekzak stopte.
"Deze snuisterijen zijn bijna waardeloos," zei hij zachtjes, "maar wat voor soort dieven zouden er zoveel achterlaten? Heeft één van jullie andere tekenen van geknoei gezien dan aan deze gedenksteen?"
Oriken fronste. "Nu je het zegt, nee. Maar als iemand hier beneden was, hadden ze hetzelfde kunnen doen als wij. Misschien zijn het zelfs vrijbuiters geweest. Je weet maar nooit."
Jalis schudde haar hoofd. "Behalve dat in eeuwen niemand de Deadlands is overgestoken."
"Zoals er gezegd wordt," zei Dagra.
Oriken haalde zijn schouders op. "Misschien huurde onze klant iemand anders voor ons in, en in dit graf vonden ze het juweel."
Jalis schopte tegen een stuk puin. "De gedenksteen herbergde een juweel van dezelfde grootte als de anderen hier." Ze wierp Dagra een snelle, wetende blik toe. "Niets dat we tot nu toe hebben gezien, is groot genoeg om het juweel te zijn waarnaar we op zoek zijn."
Oriken knikte zijwaarts naar de alkoof. "Misschien werd het begraven met het lichaam in plaats van te worden bevestigd op het graniet."
Jalis keek twijfelachtig. "Deze mensen deden hun best om deze plek in edelstenen te bedekken. Wat zou het nut zijn om het juweel op te sluiten waar niemand het kan zien?"
Dagra schudde zijn hoofd en zei tegen Oriken. "Zelfs als het juweel erin zat, heb je dat web nog niet bekeken. Het is ongestoord. En dik. Degene die de plaat verwijderde, nam de moeite niet om verder te gaan. Of, als ze dat deden, gebeurde het allemaal lang geleden, zoals Jalis zei."
Orikens ogen waren schaduwplekken onder de rand van zijn hoed terwijl hij een blik in de nis waagde. "Ik kan ze nauwelijks kwalijk nemen dat ze daar niet naar binnen zijn gegaan. Dat web zou ook een dealbreuk voor mij zijn. Je probeert me gewoon in een gat vol spinnenwebben te laten kruipen. Gaat niet gebeuren. Zelfs niet voor een zak goudstukken." Hij stak een duim achter zijn zwaardriem. "Niet voor alle geldstukken in Himaera. Geen kans."
"Goden!" Dagra verbleekte. "Ik hoop dat het juweel niet aan de achterkant van één van deze gaten ligt, met een paar graszoden bedekt lijk dat is achtergelaten om te rotten en wiens ziel gevangen zit in het voorportaal van de hel, en we moeten naar binnen klauteren en rondsnuffelen …"
Jalis klikte met haar vingers in het gezicht van Dagra. "Kom eruit. Ga door met die onzin en ik zal je helpen de remedie voor je fobie te versnellen."
"Huh?" Dagra fronste in verwarring en volgde haar blik naar het met web gevulde gat. Hij wierp haar een zijwaartse blik toe en zij knikte toen hij verder weg stapte van de nis. "Dat zou je niet doen."
Ze hield een vinger op haar lippen. "Zwijg dan, Dag. Jullie allebei." Ze wierp een blik van Dagra op Oriken en sloeg haar blik neer op de strepen in het stof. "Ik haat het om het te vermelden, maar ik realiseer me iets anders over deze voetafdrukken."
Dagra zuchtte. "Is er een kans dat dit goed nieuws is voor de verandering?"
Jalis wierp hem de verwachte sadistische blik toe.
"Zeg het maar, gooi het eruit."
"Je was op weg naar iets toen je zei dat we geen tekenen van plundering hebben gezien. Dat zette me aan het denken. Als iemand hier was geweest, zouden er minstens twee sets voetafdrukken moeten zijn. Eén die naar binnen gaat, één die teruggaat. Maar behalve de onze heb ik slechts één set afdrukken gezien."
Oriken zag er sceptisch uit. "Denk je dat wie hier beneden was niet wegging? Dat ze …wat, hier stierven? Oh! Je bedoelt dat er een andere uitweg moet zijn!"
"Dat was mijn eerste gok. Maar als er een andere ingang voor deze plaats is, wordt dit niet op de kaart aangegeven. Dat is echter het punt. Kijk." Ze wees naar de andere kant van het puin en Dagra zwaaide de lamp erheen om het gebied te verlichten. "De nummers stoppen hier," zei Jalis somber.
Het was waar, zag Dagra. Het stof daarachter lag ongestoord. Hij wreef een duim in zijn baard toen een grimmige suggestie zich in zijn hoofd begon te planten. Hij keek naar Jalis met een waarschuwende blik en schudde zijn hoofd. "Zeg het niet."
"Dit was niet iemand die hierheen kwam", zei ze. "Het was iets dat wegging."
"Je moest het zeggen, nietwaar?"
Oriken sloeg zijn armen over elkaar. "Dit wordt alleen maar beter en beter."
Jalis haalde verontschuldigend zijn schouders op.
"In godsnaam," gromde Dagra. "We zullen onszelf angst aanjagen voordat we zelfs het verdomde juweel vinden. Laten we gewoon blijven zoeken." Hij drukte zijn lippen op elkaar en bekeek zijn metgezellen terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok.
Oriken boog zijn hoofd en trok zijn sabel.
Jalis controleerde de dolken op haar dij en heup, hoewel ze deze in hun omhulsels liet zitten. "Akkoord," zei ze. "Maar weten waar we voor staan, kan ons alleen maar een voordeel opleveren."
Dagra gromde. "Je zult niet zeggen dat het een voordeel is als ik in mijn broek schijt."
Ze gingen dieper de grafkamer in en gaven elke alkoof een vluchtige controle terwijl ze passeerden, totdat ze uiteindelijk aan het einde van de crypte kwamen. Vóór hen was een grote rechthoek van graniet in het midden van de muur geplaatst, reikend van de vloer tot hoger dan de kroon van de hoed van Oriken. Een lijn van taillehoge sokkels liep aan weerszijden langs de muur; op elke rustte een verzameling stoffige edelstenen.
Zijn mond viel open toen hij het middelpunt zag. In het graniet op ooghoogte van Dagra was een prachtig gesneden juweel, twee keer de grootte van zijn vuist. Bij Dyade, hield de oude Cela ons niet voor de gek. En ze overdreef ook niet.
Een zilveren band omcirkelde de omtrek van het juweel en hield het vast in zijn stenen omhulsel. Zachte roze en groene kleuren flitsten over het veelzijdige oppervlak van het juweel; reflecties van de flikkerende olielamp.
"Heilige Khariali," fluisterde hij en hij riep de naam van de oergodin van edelstenen en metalen aan.
"Heilige Khariali, inderdaad," echode Oriken. "Daar is onze baby!"
"Het is mooi," fluisterde Jalis.
Dagra zette de lamp op het dichtstbijzijnde voetstuk, duwde de edelstenen opzij en ging toen achteruit. Het was misschien zijn verbeelding, of het kon zijn hoe het licht glinsterde uit de talloze gezichten van het juweel, maar het leek een warmte uit te stralen die op geen enkele manier fysiek was, meer een kalmte die niet de huid maar de ziel raakte. Het is misschien gebruikt als een grafsteen, maar het hoorde niet thuis in deze crypte evenals Dagra zelf. Hij zou het graag meenemen.
"Ik verwachtte zoiets als een diamant," zei Jalis eerbiedig. Ze deed een stap naar voren om haar vingertop over het hoekige oppervlak te trekken. "Maar dit is niet alleen diamant, of ik ben een visvrouw."
Ze heeft er recht op, dacht Dagra. Het juweel zorgde ervoor dat de paar kleine diamanten die hij ooit had gezien er zo simpel uitzien als glas.
In zwaar, sierlijk schrift boven het juweel werden de woorden Lajdie Cunaxa Tjiddarei gegraveerd, samen met de datums 152 en 225. Oude symbolen werden gemengd met oude Himaeran en Middle Sosarran tekst rond het juweel in concentrische cirkels. Dagra vermoedde dat de woorden een gebed of mogelijk een ode aan de dame zouden kunnen zijn.
"Ze stierf lang voor de verwoesting," merkte Oriken op.
"Waarschijnlijk de eerste van haar lijn," zei Jalis. "Of de eerste die in elk geval bekend is geworden. Haar positie op het verste bereik van de crypte suggereert dat zij de eerste was die hier werd begraven."
"Hoe wisten de bouwers hoeveel Chiddaris's er zouden zijn?" Vroeg Oriken. "Alle nissen lijken graven te hebben. Dat is behoorlijk goed gokwerk. "
"Ik verwacht dat alleen de belangrijke personen een plekje in de familiegraven hebben. De rest was waarschijnlijk bovengronds begraven. Bovendien, als we de eerste paar nissen onder de loep nemen, stel ik me voor dat we zouden ontdekken dat ze niet als zodanig werden beschouwd, maar alleen gereserveerd."
Dagra gromde. "Het is een schande dat oude Cunaxa hier niet de laatste was die in plaats daarvan werd begraven. We hadden onszelf kunnen besparen om door deze vervloekte gang te moeten lopen."
"Ik neem aan dat als ze het dichtst bij de ingang was geweest," zei Oriken, "dan zou ze toch niet degene zijn die voor het juweel van de familie moest zorgen?"
Dagra wierp hem een koude blik toe voordat hij zijn aandacht weer op hun prijs richtte. Hij wees naar een groep gebeeldhouwde symbolen in het schrift rondom het juweel.
"Hier zijn enkele van die runentekens waar je enthousiast van wordt, Jalis. Zoals die op mijn zwaard." Hij hield het brede blad van de gladius in het licht, wijzend op de verduisterde inscripties die over zijn lengte liepen. "Iets of iets anders, toch?"
"Antik rukhir." Jalis' Sardayan-accent verleende de oude woorden een mystiek randje, benadrukte de k aan het einde van antik met een scherpe klik van de tong en rolde de r aan het einde van rukhir. Ze boog zich er dichter naar toe om de runen te inspecteren. "De taal van het Umbrische tijdperk blijft me verbazen. Zoveel regionale variaties die volledig gescheiden van elkaar lijken te zijn geëvolueerd en toch herkenbare gemeenschappelijke elementen hebben behouden. We hebben het duizenden jaren geleden, voordat de eerste sloepen het Brandende Kanaal overstaken, en toch was antik rukhir even populair op Himaera als op het vasteland van Sosarran. En het dateert van vóór alle oude stammen."
Oriken haalde zijn schouders op. "Wie kan het schelen? Ik zei het toen je voor het eerst de runen op het zwaard van Dagra zag. Natuurlijk, het is een interessant wapen, maar waarom zou je helemaal enthousiast worden over een dode taal?"
"Ik weet niet wat de grootste schat is," zuchtte Jalis met een wrange glimlach. "Het juweel, of uw niet-karakteristieke inzicht."
"Ik zeg alleen maar dat we het juweel hebben en dat het veel meer waard is dan wat Cela Chiddari ons geeft. Zelfs ik kan dat zien."
"We zijn het er allemaal over eens dat we een klein fortuin hebben gevonden," zei Dagra, "maar wie heeft de munt om ons te betalen wat het echt waard is? Zeker niemand die ik ken. Vijfhonderd zilverstukken daar valt niet mee te spotten."
Jalis knikte instemmend en wierp een blik op Oriken. "Bovendien zijn we gebonden aan de code. Zelfs Orik zou de regels van het gilde niet negeren."
Oriken gaf zijn hoed een korte draai. "Natuurlijk niet. Weg met die gedachte. Maar hebben die regels betrekking op het verwijderen van een waardevol juweel dat is ingebed in een massief stuk graniet? Ik geef er de voorkeur aan het ding in één stuk af te leveren." Dagra haalde zijn schouders op en wierp een blik op Jalis, die haar hoofd schudde. "Ik bedoel," vervolgde Oriken, "het is niet alsof we een hamer en een beitel hebben, toch?"
Jalis mompelde een vloek. "Achteraf gezien, iets van een overzicht."
"Dus hoe krijgen we het eruit?"
"We gebruiken onze messen." Dagra wees naar de wapens in de taille van Jalis. "De jouwe zou het beste zijn voor de taak, meid."
Jalis lachte. "Je maakt een grapje, ja? Ik zou mijn bladen aan dat juweel niet verpesten, ongeacht wat het waard is." Ze klopte tegen de lange, zwartbladige dolk op haar heup en de slanke, zilveren dolk op haar dij. "Dusklight en Silverspire zijn meer dan alleen wapens of gereedschap. Het zijn kunstwerken en onvervangbaar."
Dagra zuchtte en omhulde zijn gladius. "Okee. Laat dit aan mij over." Hij wenkte Oriken zich om te draaien. Oriken deed dat, en Dagra maakte de zijtas van zijn rugzak los en snuffelde naar erin en trok er een kort jachtmes uit.
"Dit is geen luxe mes met een naam," vertelde Dagra aan Jalis, met een opgetrokken wenkbrauw. "Goede oude solide stuk staal Orik's had sinds we kinderen waren."
"Eigenlijk heb ik het wel een naam gegeven," zei Oriken met een glans in zijn ogen. "Ik noemde het Akantu naar de beschermheer van kleinere wezens."
"Nee," zei Dagra. "Dat deed je niet. En je moet niet de goden bespotten, zeker niet in deze crypte."
Oriken spotte. "Klanten zijn geen goden. Het zijn mannen en vrouwen, niet anders dan …nou ja, niet anders dan ik en Jalis." Hij grijnsde naar Dagra.
"Fuck jezelf," stelde Dagra voor.
Hij plaatste de gebogen punt van het mes in de opening tussen graniet en zilver en begon het heen en weer te bewegen, terwijl hij voorzichtig rond de omtrek van het juweel werkte.
"Niet uitglijden," zei Oriken.
"Ik betwijfel of je mes het juweel kan beschadigen," zei Jalis. "Dat is waarom ik mijn messen er niet op zal loslaten. Het ziet er sterker uit dan een diamant."
Dagra's hart klopte toen het jachtmes over de zilveren band gleed. Zijn scherpe punt gleed over het juweel en gaf een hoge piep.
"De stenen van Cherak, Dag!" Zei Oriken. "Probeer je ons onze premie te laten verliezen?"
Dagra pufte met zijn wangen en blies uit toen zijn zenuwen begonnen te kalmeren. Hij dacht dat hij hun prijs had verpest, maar er was geen krasje te zien op de hoekige oppervlakken van het juweel.
Jalis zuchtte. "Bedankt voor het testen van mijn veronderstelling, Dagra," zei ze botweg. "Ik denk dat we het punt als bewezen kunnen beschouwen."
Er schudde een lichte schok in de hand van Dagra toen hij de punt van het mes terug in de groef stak. Hij draaide het mes en het geluid van staal op steen fluisterde door de zwarte hal.
"Denk je dat het magisch is?" Vroeg hij.
Oriken blafte een lach. "Doe niet zo belachelijk."
"Misschien zitten er bezweringen in. Weet je nog dat meisje waar-was-het?" Dagra fronste terwijl hij de wazige herinnering opbracht. "Degene die Maros heeft gered?"
"Ik zou nauwelijks zeggen dat hij haar te hulp kwam," zei Oriken. "Ze werd achtervolgd door bijen na het verstoren van een nest."
"Dag heeft een punt," zei Jalis. "Dat meisje toverde een eik terug in een jong boompje."
"Dat we kregen te horen."
Dagra kwam overeind. "Welnu, ze hebben haar daarna naar de Arkh gebracht, dus er moet waarheid zijn geweest." Het juweel begon los te komen.
Oriken snoof. "Als ik het met mijn eigen ogen zou zien, zou ik het geloven. Ik geloof niet alles wat ik hoor. "
"Ik weet het." Dagra zuchtte.
"Ze was als krankzinnige geboren, Orik," zei Jalis zacht. Dagra voelde haar warme adem in zijn nek terwijl ze hem aan het werk zag. "Zeg wat je leuk vindt over sommige andere dingen, maar ik kan je verzekeren dat zwakzinnig geboren worden echt bestaat."
Oriken gaf geen antwoord en het gesprek hield op. Terwijl Dagra werkte, deed zijn verbeelding dat ook. In gedachten zag hij opnieuw het blootgelegde graf vol met webben. Ergens achter de zijden muur lag een verwrongen, verdord familielid van hun cliënt. En achter de plaat waar hij aan werkte, lagen nu de beenderen van Cela's oudste voorouder, Cunaxa.
Een skelet inmiddels, verzekerde hij zichzelf. Gewoon botten. Niets om bang voor te zijn. Hij bewoog het mes heen en weer, en met een laatste draai gleed het grafjuweel uit de steen …
Met web gevulde oogkassen staarden hem aan. Met verbijsterde afschuw staarde hij terug. De behuizing van het juweel omlijstte nu de verzonken kenmerken van Lady Cunaxa Chiddari, bedekt met zijden draden en glurend door de opening. De huid strekte zich uit over haar schedel als gekookt leer, met bosjes haar versmolten tot het gemummificeerde vlees. De wenkbrauwen en jukbeenderen waren versierd met schurftige gezwellen, en de vreselijke, lip loze grijns grijnsde naar hem alsof zij verheugd was om gezelschap te hebben na de lange eeuwen van eenzaamheid. Haar zwart geworden tanden stonden verschoven en gescheiden. Geschokt keek Dagra toe hoe de webben scheurden en de kaak zich wijd uitstrekte, toen gleed het kaakbeen achter de plaat en sloeg met een gedempte dreun op de vloer.
"Gah!" Dagra sprong achteruit en sprak de namen van de Dyade uit in de hoop dat ze hem uit de heidense gang en terug naar de heide zouden brengen. Gal steeg op in zijn keel terwijl hij zijn blik van de verscheurde schedel trok.
"Het is gewoon een lijk, Dag," zei Jalis zacht.
"Het bewoog!"
"Je hebt zijn positie verstoord, dat is alles."
Speeksel zwom in zijn mond. Hij slikte het door. "Aye. Gewoon een lijk. Natuurlijk. Een lijk natuurlijk!" Hij gaf een kort maar manisch gegiechel. Hij zag de verbijsterde blikken van zijn vrienden, schraapte zijn keel en herpakte zich.
Het juweel was in handen van Oriken. Hij hield het omhoog en tuurde ernaar, onverschrokken door het griezelige kadaver dat naar hen keek. Jalis pakte de lamp van het podium en hield hem bij de schouder van Oriken. Het licht glinsterde van het veelzijdige oppervlak van het juweel. De voorkant was rond, de zilveren band klemde zich strak om de omtrek en leek op zijn plaats gesmeed. Vanaf de zijkant was het juweel platter maar bol in het midden rond een schaduwrijke kern die in prisma's brak in het lamplicht. De donkere vlek deed Dagra denken aan de zwart-eigeel eieren van de stoffige balukha-vogel, of een inktvlek gevangen in een massief glazen sculptuur. Hij begon zijn beoordeling van de esthetische waarde van het juweel aan te passen.
Oriken streek met zijn hand over de achterkant van het juweel. Zijn gezicht brak uit in afkeer. "We moeten het later een wasbeurt geven. Er zit wat van haar gezicht aan vast."
Dagra's buik draaide zich om en zijn knieën begonnen te knikken. Hij greep zich vast naast hem aan het podium voor steun.
Jalis opende haar rugzak en gaf een deken aan Oriken. Ze hield de rugzak open terwijl hij het juweel wikkelde en erin stopte. Ze trok het koord strak en knoopte het vast, maakte de riemen van het pak vast en slingerde het op haar schouder.
"Dat kan beter jouw beddengoed zijn en niet het mijne," zei Dagra tegen haar. Toen hij het podium losliet, landde zijn blik op het oog loze, neus loze en nu kaakloze hoofd van Cunaxa. Terwijl hij donker naar de Chiddari-hoofd keek, verschoof het hoofd weer.
"Lieve moeder van de profeten! Vertel me dat dat niet is gebeurd!" Het hoofd was scheefgebogen, als een oplettend kind dat nieuwsgierig was naar de commotie.
"Je kunt nu mijn arm loslaten, Dag," zei Jalis.
Hij mompelde een verontschuldiging en strompelde naar de muur, leunde tegen de stenen en gaf over. Toen hij klaar was, veegde hij een mouw langs zijn baard en draaide zich om om Jalis en Oriken bezorgd naar hem te zien kijken, hun gezichten overspoeld door de gloed van de lamp.
Dagra moest lachen. "Weet niet waar dat vandaan kwam." Hij wuifde de aangeboden zakdoek van Jalis weg. "Nee. Met mij gaat het echt goed. Gewoon een …" Hij voelde het lijk naar hem staren, maar hield zijn aandacht stevig op Jalis gericht. "We hebben waar we voor kwamen. Laten we gaan. Geen zin om te blijven hangen, toch?"
Jalis knikte en draaide zich om om te vertrekken, maar Oriken legde een hand op haar schouder. "Waarom trakteren we onszelf niet op een paar extra's op weg naar buiten?" Terwijl Jalis zijn woorden overwoog, maakte hij zijn punt. "We moeten op zijn minst die op deze sokkels voor onze klant nemen, omdat ze duidelijk als een pakket met het juweel worden geleverd. Toch? Als ze ze niet wil …" Hij haalde zijn schouders op.
Jalis zag er niet overtuigd uit.
"Lopen en praten," zei Dagra. Hij pakte de lamp van Jalis en liep de gang door, zijn vrienden achteropkomend om hun enige lichtbron te volgen.
"Het contract vermeldt niets behalve het juweel zelf," zei Jalis. "Als we meer nemen, kunnen onze acties als heiligschennis worden beschouwd."
Dagra spuugde een vloek. "Deze hele plaats is oneerbiedig."
Oriken spotte. "Hoe kan het goed zijn om de grootste schat te stelen, maar verkeerd om de kleinere te nemen?"
"Hé," zei Jalis, "ik maak de regels niet."
Oriken zuchtte. "Het is niet alsof Dag geen steen heeft gepakt."
"Oh, kind!" Dagra draaide zich om. "Echt? Het is een waardeloze snuisterij! Een mooie kiezelsteen uit een geplunderd graf!"
Jalis gromde zachtjes. "Is dat wat je denkt, Dag, of is het wat je hoopt?"
"Begin daar niet opnieuw mee. Niet nu. Laten we gewoon naar huis gaan, terug naar rijkdom en een warm bad."
"Dat is de waarheid," zei ze. "Orik, de graven in deze crypte behoren tot de voorouders van onze klant. Als we één van hen storen door hun edelstenen te verwijderen - waarvan de meeste toch relatief waardeloos lijken, zoals Dagra zegt - zullen we effectief Cela zelf stelen, ongeacht onze bedoelingen, hoe schijnbaar ze ook zijn." Ze keek naar Oriken scherp. "Dagra vond zijn edelsteen in het gebroken puin; hij kan het houden, maar wij laten de rest achter."
"Jij bent de baas," zei Oriken met een zucht. "Maar hoe zit het met de stad?"
Jalis zoog lucht door haar tanden en staarde hem zijdelings aan. "Daar zullen we het over hebben nadat we het kerkhof hebben verlaten. We hebben al meer dan de helft van de dag verspild."
Oriken keek haar een ogenblik aan, maar zei niets meer en het gesprek verviel in stilte terwijl zij zich terugtrokken door de lange gang.
Dagra gaf niks om de bloedsteen die hij had opgepakt. Zijn gedachten waren bij het begrafenisjuweel, dat ze inderdaad een lucratieve meevaller zou brengen. Maar vooral, zijn gedachten waren op het hoofd van de crypte, haar ogen loze blik gericht op hun vertrek uit haar rustplaats.
Al snel kwam het ontheiligde graf gat weer in zicht. De schuifplekken, nu bedekt door de voetafdrukken van Dagra en zijn metgezellen, leidden van de gebroken plaat naar het trappenhuis …
Om zijn dwalende verbeelding af te leiden, zei Dagra: "Orik heeft echter een punt. Het is een twijfelachtige ethiek dat we een graf kunnen ontheiligen als het deel uitmaakt van ons contract, maar anders wordt het afgekeurd." Hij blafte een korte lach en zocht in zijn zak naar de bloedsteen. "Weet je wat? Ik wil dit stuk afval niet eens. Ik dacht dat het er goed uit zou zien op de gladius, maar met de munt die we gaan verdienen, zou ik één van Khariali's glinsterende borsten kunnen kopen als ik zou willen."
"De borsten van Khariali zijn beter dan die van Cherak," grapte Oriken.
Met een zwaai van zijn pols gooide Dagra de bloedsteen in de schaduwen en luisterde naar zijn gekletter in de gang.
"Dag." Aan zijn zijde flitsten Jalis' ogen met een glimlach. "Ik zei niet dat de andere crypten op het kerkhof geen levensvatbare doelen zijn, alleen de Chiddari-crypte. Deze hele plaats is al verwoest door een godin en al eeuwen verlaten. Een paar kleine stervelingen kunnen het niet veel meer ontheiligen dan al is gebeurd."
Dagra glimlachte zwak terug. "Waar. Maar ik weet niet zeker of ik interesse heb. Het is niet alsof we een ezel met ons meenemen; alles wat we vonden, we zouden heel Scapa Fell en een deel van Caerheath moeten doorsjouwen. Bedankt, meid, maar nee. Ik wil gewoon weg uit deze verdomde, dode en stoffige plek en wat frisse lucht inademen, al dan niet verwoest.
Oriken mompelde zachtjes terwijl hij achter hen aan sjokte, hoewel Dagra het niet kon vertellen en het hem niet veel kon schelen. Hij dwong zijn gedachten naar de reis naar huis en om de rest van het jaar door te brengen in en rond Alder's Folly zonder lange, zware contracten, geen donkere en sombere ondergrondse plaatsen en geen lijken meer.
Goden, dacht hij. Alsjeblieft, geen lijken meer.
Hoofdstuk Tien
Indringers
Dagra blies in de tuit van de olielamp om de vlam te doven en gaf hem toen door aan Jalis. Met een zucht van opluchting stapte hij uit de crypte van de Chiddari met een troosteloos uitzicht op het kerkhof. De rode bol van Banael was verspreid achter een volledig wolkendek, zijn onderbuik dompelde dichter naar de horizon dan Dagra zich comfortabel voelde. Hij wierp een verkapte blik op het standbeeld van Cunaxa.
Nou, dame, dacht hij. Ik zou kunnen zeggen dat je ooit een schoonheid was, behalve dat ik je kaak heb zien vallen.
Onregelmatige stroompjes mist sijpelden door de kieren in de kale grond. Ranken van het spul likten en streelden de beschimmelde basis van grafstenen en kropen over de afgebrokkelde paden. Terwijl hij keek, verspreidde de mist zich.
"Hoe lang waren we daarbinnen?" Vroeg Oriken, zijn ogen in zachte schaduw onder zijn hoed terwijl hij naar de lage zon keek.
"Uren," zei Jalis.
"Het voelde niet zo lang."
"Misschien niet voor jou," zei Dagra.
Oriken richtte zijn aandacht op de stad, pufte met zijn wangen en liet een zacht gefluit horen. "Daar moeten een hoop schatten liggen. Alleen al het kasteel moet een fortuin hebben. We zouden deze nacht in één van de gebouwen kunnen schuilen. De plaats is al eeuwen verlaten; Ik betwijfel of één van de eigenaren het erg zou vinden."
"Kom op, Orik," zei Jalis. "Ben je een man of een ekster? Vergeet niet dat we een lange tocht terug naar de dichtst bijzijnde punt van de beschaving hebben, plus nog een paar dagen reizen tot we terug zijn in Alder's Folly. Ik heb geen zin om met schatten te slepen over honderd kilometer door het platteland vol met moerassen en monsters en zeer waarschijnlijk meer dat we onderweg niet tegenkwamen."
"Ik heb het niet over het vullen van onze zakken en rugzakken, slechts een handvol aandenkens. Het zou geen pijn doen."
Even dacht Dagra na over het punt. Hij bedoelde wat hij tegen Jalis had gezegd dat hij niet geïnteresseerd was in plundering voor tweederangs edelstenen, maar terwijl hij naar de uitgestrekte stad keek, was het moeilijk om geen grotere rijkdom voor te stellen dan alleen maar brokken mooie stenen. Munten vervuilden waarschijnlijk de plaats. En sieraden met kostbare diamanten en saffieren, smaragden en robijnen. Of wapens, zoals zijn eigen oude gladius; de wijdbladige korte zwaarden waren zelden gesmeed sinds het einde van de Grote Opstand, en Lachyla zou de beste plek zijn om een andere te vinden.
Ik wil graag een tweede gladius, dacht hij, maar niet zo erg. Nog steeds zo treurig als het was, was het niet zo erg als ik dacht. Misschien morgen, overdag …
Hij schudde zijn hoofd om de verleiding te zuiveren en fronste de frons. "We moeten gaan voordat dit spul een probleem wordt."
"Maar luister -"
Jalis wierp Oriken een waarschuwende blik toe. "Ik zei dat we het later zouden bespreken, en dat zullen we doen. Voor nu heeft Dagra gelijk. Terug naar de valpoorten." Oriken keek naar de verre Litchgate die het kerkhof van de stad scheidde en stak een vinger naar het noorden naar de heide. "Die valpoort."
Ze liepen het smalle pad af dat de Chiddari-crypte met de centrale Litchway verbond. Terwijl ze liepen, hield Oriken een monoloog over de soorten schatten die ze in het kasteel zouden kunnen ontdekken. Hij bevond zich er middenin toen Jalis abrupt stopte en een hand opstak om een stop aan te geven.
"Wat is het?" Vroeg Oriken.
"Vertel me eens," zei ze. "Hoe zeker weten we zijn dat de stad verlaten is? Kunnen we aannemen dat elke Lachylan-burger stierf tijdens de verwoesting?"
"Huh? Natuurlijk. Zelfs degenen die ontsnapten zijn nu al lang dood. Waarom wil je dat weten?"
Jalis staarde langs Dagra's schouder naar het mistige kerkhof. "Dus, je zegt dat wij drie onverschrokken vrijbuiters de enige mensen hier zijn?"
Dagra fronste. "Ik ken die toon, meid, en het is nooit een goed teken. Als je iets te zeggen hebt, zeg het gewoon. Zo niet-"
Jalis verre blik werd stenig. "Ik vroeg me gewoon af waarom het plotseling een treurig uur lijkt te zijn in Li Gardine dessa Mortas."
"Ik heb geen idee wat jij …" Dagra zweeg door Jalis' uitdrukking en volgde haar puntige vinger. Oh goden, dacht hij. Nee…
Kwetsbaar uitziende figuren kwamen uit de mist en bewogen lusteloos tussen de grafzerken. In de verte tussen de grondnevel kwamen er meer aan, moeilijk te onderscheiden van de zwartgeblakerde bomen en de meer sierlijke grafmarkeringen. De ene was dichterbij dan de rest - Dagra had er al recht naar gekeken en het aangezien voor een korte, verwrongen boom. Het zwaaide in de wind, zijn skeletachtige ledematen voor zich als reikende takken en twijgen.
"Vertel me alsjeblieft," fluisterde Oriken terwijl hij naar de slordige figuren staarde, "dat iemand een rondleiding over het kerkhof heeft besteld en vergeten is het te vermelden."
Staal siste toen Jalis haar dolken trok. "Ik ben bang van niet."
"Wat zijn dat?" Vroeg Oriken.
Terwijl Dagra naar de schimachtige vormen staarde, kwam Jalis' observatie in de Chiddari-crypte terug naar hem, dat de voetafdrukken slechts in één richting gingen. Hij had aangenomen dat er iemand anders in de crypte was geweest, maar wat als …
"We gaan," zei hij. "Nu."
Hij begon te rennen langs het midden van de Litchway, met Jalis en Oriken op zijn hielen. De mist werd snel dikker tot een stijgende, zware mist, de wolken boven zich opeenhopend in mimiek, verdonkerde de vroege avond tot een nep-schemering. Meer figuren naderden vanaf de uiterste randen van het kerkhof, langzaam maar zeker op weg naar de Litchway.
Naast het pad greep een verdorde hand de achterkant van een crypte vast en een groteske vorm kwam in zicht. Wat er van zijn kleding overbleef, was één geworden met zijn door wonden geteisterde lichaam, het door de eeuwen verduisterde vlees dat langs de stof wapperde. Het ingevallen gezicht keerde zich naar Dagra. Zijn verschrompelde lippen en zwart tandvlees met gebroken scherven van tanden hingen open in een stille schreeuw.
Hij vertraagde toen het wezen kreupele stappen richting hem maakte. De stralen van Banael braken even door de wolken, vielen op het vervallen gezicht en verdiepten de schaduwrijke holten. Het lijk stak een hand op om zijn gezicht te beschermen. Het wankelde in het zonlicht, maar ging langzaam verder.
"Lieve, lieve Aveia," ademde Dagra. "Het is dood. Ze zijn allemaal dood. Barmhartige goden, Cunaxa Chiddari bewoog wel! Ik wist het! Ze bewoog en we stonden daar maar te kletsen!"
Terwijl Oriken langszij kwam, greep hij Dagra's arm en kneep er ruw in. "Kom eruit, Dag! Niet staren. En gebruik je energie om te rennen in plaats van te kletsen." Hij rende verder, zijn lange benen brachten hem snel over de brede Litchway.
Het vooruitzicht om achterop te raken was genoeg om Dagra uit zijn opkomende paniek te halen en hem verder te stimuleren. Hij trok zijn ogen van het ronddraaiende lijk en pompte zijn korte benen sneller. Jalis haalde zijn tempo in en bleef aan zijn zijde.
"De doden van Lachyla," hijgde hij tussen adem in, "worden verondersteld in Lachyla te blijven."
"De doden moeten overal doodblijven," zei Jalis. "Maar als je gelijk hebt, komen we er snel genoeg achter."
In elke richting vulde de plaats zich met de wezens. Een keelgeluid kwam van de dichtstbijzijnde; een nat, kraak gefluister als dikke vloeistof die over frisse bladeren stroomt. Het geluid werd intenser naarmate meer doden hun stem lieten horen in een afschuwelijk koor. Binnen enkele ogenblikken was het kerkhof gevuld met het sissend gemompel van zijn bewoners.
Oriken's begrenzende run bracht hem snel langs het vervallen pad, direct naar een menigte lijken. Toen hij over een verhoogde plavuizen sprong, vloog zijn hoed van zijn hoofd. Hij griste het uit de lucht, raakte de grond rennend en bevestigde het stevig terug waar het hoorde, zonder zelfs de minste pauze.
Ondanks de omringende horror blafte Dagra lachend om Oriken die om zijn hoed gaf, zelfs terwijl de Pit zelf om hen heen uitbrak.
Toen Oriken de groep bereikte, veegde hij zijn sabel in een hoge achterwaartse slag over de frontlinie van lijken, waarbij het gebogen mes in hun gezichten en kelen beet. Onevenwichtig door de kracht van de slag strompelden ze achteruit en een paar vielen om. Een verspilde kop viel uit een perkament dunne nek en bonsde tegen de stenen. Oriken sloeg de handbeschermer van de sabel in het gezicht van het dichtstbijzijnde lijk en sloeg vervolgens zijn laars in de borst van een ander. Binnen enkele ogenblikken werd de weg vrijgemaakt voor Dagra en Jalis om door te rennen. Dagra's handpalm zweette toen hij de lederen greep van de gladius omklemde. Hij deelde een grimmige blik met Jalis en ze gingen verder.
Het pad en de kale grond aan weerszijden waren verloren gegaan onder een opgaande deken van mist, waardoor Dagra zijn tempo moest vertragen terwijl hij struikelde over losse brokstukken en verzonken stenen. De mist had de kortere grafstenen verborgen en de bovenste gedeelten van crypte-ingangen staken uit als de bogen van zinkende schepen, hun beelden van steen of metaal dienden als grimmige boegbeelden. Skeletachtige verschrikkingen en vervallen gruwelen wapperden er allemaal tussen als verdrinkende passagiers.
Oriken z’n bewegingen waren in de verdikkende waas bijna niet te zien terwijl meer wezens naar de Litchway liepen. Hij hakte en hakte, sloeg en schopte zich een weg naar hen toe. Hij schreeuwde over zijn schouder, maar de woorden waren verloren aan Dagra te midden van het geschreeuw van de doden. Oriken ontwijkte de greep van een lijk, sloeg er een blik op en sloeg hem bijna omver, maar hij nam een haperende stap in de richting van Dagra en pauzeerde. Voorovergebogen leken zijn verwoeste gelaatstrekken de lucht op te snuiven en hem te voelen.
Toen moest Dagra eraan geloven en stootte de gladius in een brute opwaartse boog. Het mes zong door de mist en beet diep in de opgeheven onderarm van het lijk, waardoor het bot verbrijzelde. Het bijna afgehakte aanhangsel bungelde nutteloos, de vingers trokken in de krullen van mist terwijl het wezen hem volgde, maar Dagra duwde voort, zijn angst gedempt door woedende adrenaline. Het zicht was nu bijna verdwenen. De mist dwong hem om te vertragen tot nauwelijks meer dan een por terwijl hij verborgen obstakels van ongelijke straatstenen en ander afval navigeerde. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij door de duisternis strompelde. De doden sjokten voort, kreunend over hun onheilige weeklagen.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=48773036) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Scott Kaelen
Тип: электронная книга
Жанр: Фэнтези про драконов
Язык: на голландском языке
Издательство: TEKTIME S.R.L.S. UNIPERSONALE
Дата публикации: 16.04.2024
Отзывы: Пока нет Добавить отзыв
О книге: Dramatische, personage-gedreven epische fantasie met een bespelen van horror en humor, voor volwassenen.