Jackie Blue
Jackie Blue
T. M. Bilderback
Vyf spesiale sorg kinders huur Justice Sekuriteit om hulle pleegma te red van die stad se grootste misdaad familie.
Jacqueline Belew het 'n geheim. Jackie is pleegma vir vyf spesiale sorg kinders. Dit is nie haar geheim nie. Jackie is baie, baie lief vir hierdie kinders. Dis ook nie haar geheim nie. Jackie se bynaam is Jackie Blue, deur die kinders gegee. Dis ook nie haar geheim nie. Wat is Jackie Blue se geheim? Sy weet wat die uitkoms van enige spel gaan wees. Enige spel. Sy gebruik die vermoë om klein hoeveelhede geld te wen om te help met die opvoeding en versorging van die spesiale sorg kinders. Sy probeer om nooit meer as wat sy nodig het te wen nie, omdat sy nie haar vermoë wil misbruik nie. Iemand sien egter haar geskenk. Die Giambini misdaad familie besluit om Jackie te ontvoer om hulle goeie gans te wees en die kinders huur Joey Justice en Justice Sekuriteit om haar te red. Dinge raak vinnig dodelik. Selfs Jackie het dit nie sien kom nie .... Voorgestelde lirieke uit die klassieke lied deur Ozark Mountain Deredevels, Jackie Blue sal u laat spring vir die nimmereindigende spanning!
Jackie Blue
Deur
T. M. Bilderback
Vertaling Deur
Marlette Taljaard
This is a work of fiction. Similarities to real people, places, or events are entirely coincidental.
JACKIE BLUE - `N JUSTICE SEKURITEIT ROMAN
First edition. August 17, 2021.
Copyright © 2021 T. M. Bilderback.
Written by T. M. Bilderback.
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Inhoudsopgawe
Titel Blad (#u4b69c4ab-b95e-55ca-a6db-63a8c3519a62)
Copyright Page (#uc44e16d1-cdc3-5333-9496-009a5f63c02c)
Jackie Blue - `n Justice Sekuriteit Roman (Justice Security, #3) (#ucf70fe4a-c712-5f6f-b907-feb9e35b3917)
Hoofstuk 01 (#u4f56615c-7ac3-501a-a7d4-86495638e25a)
Hoofstuk 02 (#u281d7f41-72a5-568f-97c6-bd4ccb94f490)
Hoofstuk 03 (#ud98c4014-4f1c-5c98-9b9f-0010fabe01b8)
Hoofstuk 04 (#uf98c4cee-9a2a-5f32-bc22-adea1be7656b)
Hoofstuk 05 (#u55c44e61-3c4b-57d0-ba10-7452fd2cbe7b)
Hoofstuk 06 (#u705b1091-6337-563f-badf-2ceffb9fcf9d)
Hoofstuk 07 (#u73aa9b48-e725-54f7-badc-2c885862c1f7)
Hoofstuk 08 (#uabaede73-7894-5e0a-b055-18f1c5352608)
Hoofstuk 09 (#udf74dbad-c4b0-5ff8-b833-7a5c6318ffe4)
Hoofstuk 10 (#u3aa8b1a8-654d-5770-a410-4990a07b4a88)
Hoofstuk 11 (#u38e2e975-a152-5da4-853f-f88bc0499af8)
Hoofstuk 12 (#ud8631621-b489-51b5-83e9-f3715c96cf8a)
Hoofstuk 13 (#ua27739f2-64ab-500a-a5cf-fd0e32596f77)
Hoofstuk 14 (#u58d59c9e-2511-56b5-bd6d-aeb70372e5b3)
Hoofstuk 15 (#u6b26da6c-b7b6-5830-a909-36c565ecc770)
Inhoudsopgawe
Hoofstuk 01 (#u85534cc6-b18d-4cd2-a872-de85e8edd0d3)
Hoofstuk 02 (#u494a2b07-aeb2-43e2-94fc-e744bac34d20)
Hoofstuk 03 (#u3dce4fc1-b1d0-4131-ad4a-cb7be64b868d)
Hoofstuk 04 (#uc5ca99c7-ddac-4cf0-a156-7ae25f61f918)
Hoofstuk 05 (#u4d5e35ca-a563-4f57-ad7c-ee497df8d907)
Hoofstuk 06 (#u4452d168-690c-40d3-a94f-00e9073ce9ac)
Hoofstuk 07 (#ue90a21cc-d781-414c-8845-bad078190efc)
Hoofstuk 08 (#u30e19c21-b41c-4aab-8681-25d5718d9e1e)
Hoofstuk 09 (#u15bdbb21-cf4c-409c-96cc-999893c3c59e)
Hoofstuk 10 (#u06832fce-45b2-4c1b-8e07-f5802bf77e9b)
Hoofstuk 11 (#u4d7bd8d2-5fa7-4705-9919-672f7ff400ca)
Hoofstuk 12 (#u95466b69-ad11-4870-b729-8d9c92249dd4)
Hoofstuk 13 (#u0837134d-27cf-4a2a-8e54-223cae2f71ea)
Hoofstuk 14 (#u8d018930-712a-4842-96a2-8784217d5c0e)
––––––––
OOR DIE OUTEUR
T.M. Bilderback is ‘n voormalige radio aanbieder met ‘n klomp stories wat rondhardloop in sy kop, meestal gebaseer op, of geïnspireer deur klassieke liedere. Die outeur woon tans in Tennessee en skryf koorsagtig om al die stories uit te kry in boekvorm voor hulle hom skreeuend in die straat af dryf.
Outeurs Nota:
Terwyl ek probeer om elkeen van die Justice Sekuriteit romanne as ‘n storie op sy eie te skryf, is dit soms nie moontlik nie. Dele van die vorige romanne speel voort in ander. Terwyl Jackie Blue op sy eie geniet kan word, is die storielyn sterker indien u die eerste boek in die reeks, Mamma het gesê bly tuis! ook gelees het. Indien u die eerste boek gelees het sal u die kontinuïteit geniet. Indien nie, sal u die storie op eie meriete geniet. Meeste van alles, bedank ek u dat u gekies het om hierdie boek te lees.
- T.M. Bilderback
Hoofstuk 01
Vincent Lambosa het sy werk geniet.
Vincent was ‘n toepasser vir die Giambini mafia in die stad. Hy het begin toe hy sestien was as ‘n nommers naeler vir ‘n plaaslike beroepswedder. By geleentheid sou die beroepswedder Vincent stuur na ‘n ander man om skuldenaars om ‘betaling opsies’ met hulle te bespreek.
Vincent het homself heel aktief toegespits in sy werk, wat ‘n resultaat van amper een honderd persent ‘kollekte’ rekord beteken het. Hierdie perfekte rekord het die aandag getrek van mense hoër op in die organisasie. Hierdie mense het begin om ‘n oog op Vincent te hou.
Toe Vincent agtien geword het, is hy genooi om Leo Lesko te ontmoet. Lesko was in beheer van ‘n lys beroepswedders in die organisasie, wat hom Vincent se baas se baas gemaak het.
Vincent het Leo ontmoet by een van die tafels in ‘n McFeely’s wat geleë is in Derde Straat. McFeely’s, ook verwys na as “McFeelme’s” in hierdie straat, was bekend daarvoor om hardehout te bedien aan nog harder klante en was al in dieselfde winkel vir vyftien jaar teen die tyd van die ontmoeting. Derde Straat het ‘n agterstraat geraak en het net begin om sy bynaam “Hooker Hollow” te kry.
“Vincent,” het Lesko gesê, en vir hom gewys om te sit. “Dankie dat jy gekom het.”
Vincent het sy erkenning geknik en oorkant Lesko gaan sit.
“Ek sal tot die punt kom, Vincent. Ons dink jou baas skep so ‘n bietjie ekstra vir homself uit die room.”
“Ek weet niks daarvan af nie, Mnr. Lesko.”
Lesko het geknik. “Ons weet jy weet nie, Vincent.” Hy het bier gedrink, dit neergesit en aangegaan. “Wat ons nodig het is dat jy soort van jou oë oop hou vir ons. Ons wil hê jy moet jou baas observeer, kyk vir enigiets ongewoon, en ons laat weet wat jy sien. Kan jy dit vir ons doen, Vincent?”
Lesko het gekyk hoe Vincent die moontlikhede in sy kop ronddraai. As hy dadelik weier om die versoek na te kom, sal sy lewe nie ‘n nikkel werd wees nie. As hy instem om te doen wat Lesko vra, en dan niks opvolg nie ... selfde resultaat. As hy valse inligting rapporteer, en Lesko vind uit daarvan, sal sy lewe weereens niks werd wees nie. Maar ... as hy doen wat hy gevra is om te doen ... sal hy vertrou word en kan hy die leer begin klim in die organisasie.
“Seker, Mnr. Lesko,” het Vincent geantwoord. “Ek kan dit doen. Waarvoor moet ek uitkyk? En hoe kry ek dit by u?” Lesko het hom ingelig.
***
VINCENT HET DIE VOLGENDE vier weke sy baas dopgehou. Hy het agtergekom dis nie so maklik om te kyk sonder dat hy homself weggee nie, maar hy het gekyk ... en gekyk.
Uiteindelik, het hy gesien wat Lesko hom gevra het om voor uit te kyk ... en dit het hom teleurgestel. Hy het gedink – of eerder gehoop – dat sy baas ‘n eerlike skurk is.
Hy het ‘n tiekieboks gesoek en die nommer gebel wat Lesko hom gegee het. Hy was verras dat Lesko self geantwoord het.
“Lesko.”
“Mnr. Lesko, dis Vincent Lambosa.”
“Vincent!” Vincent kon die glimlag in Lesko se stem hoor. “Dis goed om van jou te hoor ... of miskien nie.”
“Mnr. Lesko. Ek weet nie of dit goed is of nie. Ek het hom dopgehou, soos u gevra het. Ek het dit sien gebeur – wat u my vertel het om voor uit te kyk. Ek het hom gesien.”
Lesko was stil vir ‘n oomblik.
“Dankie, Vincent. Ek wil jou komplimenteer op jou observasie vaardighede. Nie almal sou gesien het wat jy gesien het nie. Ek sal jou weer kontak.”
“Dankie Mnr. Lesko.”
Dit was die eerste keer dat Vincent sy God-gegewe observasie vaardighede gebruik het. Natuurlik was hy geen gek nie – hy het geweet dat sy observasie vaardighede so pas sy baas se lewe gekos het. Hy het dit aan homself geregverdig op twee maniere: Een, sy baas moes nie ‘n ekstra skep room geskep het uit die profyt nie en twee: eerder hy as ek.
***
NOU, VYFTIEN JAAR LATER, het Vincent aansienlik hoër op gevorder in die organisasie. As resultaat van sy wonderbaarlike vaardighede in die ‘kollekte’ area, was hy nou in beheer van drie stringe beroepswedders. En hy was in beheer van die ‘beskermings diens’ oor die suide van die stad.
Hy het nog steeds baie van sy eie kollekte hanteer, wat hoofsaaklik vir sy ‘beskerming diens’ was. Sy observasie vaardighede het hom toe goed te pas gekom in daardie spesifieke besigheid. Hy sou ‘n paar maande ‘n voornemende klant observeer sodat hy akkuraat die besigheid verkeer kan oordeel. Dan sou hy kwoteer op ‘n akkurate en, vir hom, ‘n bekostigbare ‘versekering’ premie basis vir die klant. Die ongelukkige besighede wat hierdie ‘versekering’ geweier het, het gereeld skielik afgebrand in die middel van die nag – tot op die grond, ongeag enige brandonderdrukking toestelle wat teenwoordig mag wees.
‘n Paar weke terug, het Vincent ‘n besigheid by ‘n klein geriefswinkel, Kwikstuff, geobserveer, wat vyf blokke weg was en drie blokke weg van die Hollow. Hy het gekyk hoe die Pakistani eienaar verskeie sodas, sigarette en lotery kaartjies oplui en dan het Vincent die snaakste ding gesien.
‘n Slim, mooi blondine, dalk in haar vroeë of miskien middel dertigs het in die winkel ingekom. Sy het voor die plexiglas kabinet, wat die winkel se lotery krap kaarte gehuisves het, gaan staan. Sy het haar hande uit gesteek en haar vingers liggies oor die voorkant van die kabinet laat gly – vorentoe en agtertoe – totdat haar hand voor een van die hokkies tot stilstand gekom het en dan haar oë toe gemaak. Toe haar oë weer oopgaan, het sy na die kassier gestap en een krap kaart gekoop uit die hokkie wat haar aandag getrek het. Sy het by een van die tafels voor die winkel gaan sit en haar kaart oopgekrap. Toe sy klaar is, het sy opgestaan en weer na die kassier gestap.
Die Pakistani het na die vrou geglimlag. “Nog ‘n wenner, Jackie?”
Die vrou het geglimlag en geknik.
Die Pakistani het haar kaart deur die lotery skandeerder laat gaan. “Sjoe! Tweehonderd doller hierdie keer!” Hy het sy kop geskud terwyl hy haar die geld uitbetaal het. “Verloor jy ooit, Jackie?”
Die vrou het geglimlag en haar skouers opgehaal, haar geld voor by haar denim ingedruk en die winkel verlaat.
Vincent het ‘n blikkie asem pepermente gevat en dit na die kassier geneem. Hy het geglimlag na die Pakistani maar die glimlag het nie sy oë bereik nie. “Sy wen baie, neem ek aan.”
Die Pakistani het sy kop geskud. “Ek het nog nooit so iets gesien nie! Sy verloor nooit!”
“Miskien moet ek haar uitvra vir ete. Weet jy wat haar naam is ?”
Die Pakistani het geknik. “Haar naam is Jacqueline Belew, maar ek dink nie sy gaan uit op baie ete afsprake nie. Ek het haar nog nooit saam met ‘n man gesien nie.”
Vincent het geknik, asof hy ‘n besluit geneem het. “Interessant. ‘n Uitdaging. Baie soos om ‘n besigheid te bestuur. Laat ek met jou oor iets praat...” Vincent het verduidelik wat die voordele van sy ‘firma se beskerming’ is. Na kragdadige en intense onderhandelings in die agterkamer, wat veroorsaak het dat Vincent se kneukels uit geswel het, kon hy die nederige en gekneusde Pakistani as een van sy klante beskou.
***
VINCENT HET DIE BELEW vrou vir die volgende week geobserveer by ‘n ander winkel. Sy het ingegaan, weer haar hand oor die kabinet se plexiglas laat gly. Sy het weer haar keuse gemaak, dit gekoop en die kaart gaan krap. En weer het sy dit na die kassier geneem, haar driehonderd doller wengeld gaan haal en die winkel verlaat. Vincent, wat sy besigheid in die winkel klaar gemaak het, het besluit om haar te volg.
Vincent het haar gesien deur sy donker motor voorruit terwyl sy geloop het. As sy te ver voor was, het hy verby gery totdat hy voor haar was en dan gesit en kyk hoe sy nader kom deur sy truspieël.
Jacqueline het ‘n taxi gestop en ingeklim. Vincent het gewag tot dit verby is en toe in die verkeer ingedraai om te volg. Die taxi het op die snelweg geklim. Vincent het drie motor lengtes ver gebly. Na vyftien minute het die taxi ‘n afrit geneem. Sy het na die resiesbaan toe gegaan!
Noudat Vincent geweet het waarheen Jacqueline op pad was, het hy ontspan. Hy het met die eerste geleentheid verby gejaag en eerste by die resiesbaan gearriveer. ‘n Paar minute later, met sy gesig gedeeltelik agter ‘n resies koerant, het Vincent gesien Jacqueline gaan deur die ingang van die baan. Nadat sy deur is, het hy haar gevolg.
Jacqueline het ‘n resies vorm gekry. Vincent het gekyk hoe sy haar vinger oor die papier laat gly. Haar vinger het gestop. Sy het na die wed-venster gegaan, ‘n bod geplaas, en die strokie in haar beursie gedruk. Terwyl sy weggeloop het om die resies te aanskou, het Vincent haar gevolg. Die resies was op die punt om te begin.
Hy het gekyk hoe die hekke oopspring en die perde hulle resies begin. Jacqueline het nie regtig na die resies gekyk nie – sy het aanhou loer na haar polshorlosie, asof sy laat was vir iets. Die resies was verby en die wenner was ‘n 35-tot-1 lang perd met die naam “Joe’s Folly”. Vincent het gekyk hoe Jacqueline teruggaan na die wed-venster en haar bod strokie uithaal uit haar beursie. Nadat sy identifikasie gewys het, het die kaartjie agent haar ‘n groot hoeveelheid honderd doller note oorhandig. Blykbaar het sy haar gewende lotery krapkaart driehonderd doller gewed op die 35-tot-1 perd. Sy het oor die tienduisend doller in haar sak gedruk!
Vincent het begin om ‘n idee te kry ... as hy glo wat nou eintlik hier gebeur, het hy dalk ‘n goudmyn gevind vir die organisasie!
***
JACQUELINE HET DIE baan verlaat, onbewus van die man wat haar volg. Sy het weer ‘n taxi gestop en ingeklim om huis toe te gaan. As sy gou maak, sal sy die bus by die huis kan ontmoet en dan die kinders in die huis inhelp. Sy het die drywer haar adres gegee en hom ‘n groot tip gelowe as hy haar gou by haar bestemming kry.
Jacqueline het ‘n gawe. Sy het die vermoë gehad om die wenner van enige spel van kans te kan kies. Enige spel, al is dit ‘n lotery kaartjie, perde resies, sport wedstryd, vasvrae ... eenmaal selfs ‘n kalkoen skietery. Sy het altyd geweet wat die uitkoms sal wees en in speletjies waar sy deelgeneem het, was sy altyd die wenner.
Soos sy groter en ouer geword het, het sy besef nie almal kan doen wat sy kon doen nie. Haar vriende het uiteindelik opgehou bordspeletjies speel wanneer sy saam speel omdat sy altyd gewen het ... nie omdat sy kroek nie, maar deur te weet watter skuiwe om te maak om haarself die voordeel te gee. Haar beste vriendin op hoërskool, Dawn Price, het eenmaal vir haar gesê, “Jackie, wat is ‘n speletjie as jy nooit verloor nie? Dit is nie meer ‘n speletjie as jy die heeltyd wen nie!” Jacqueline het daardie opmerking ter harte geneem. Sy het haar gawe gebruik, maar nooit vir veel nie ... en net om die kinders te help.
Vandag se wen by die baan was ‘n geweldige meervaller. Een keer ‘n maand, sal Jacqueline haar krap kaart wengeld neem na die resies baan om haar wengeld te vermenigvuldig, maar onbekende perde soos Joe’s Folly het nie altyd met haar gebeur nie. Wanneer dit gebeur het, was dit gewoonlik net betyds om ‘n ongewone item te koop wat die kinders nodig het. Soos vandag – dit kan nou die koste dek vir die herstel van Jennie Lou se rolstoel en ook nuwe klere koop vir die seuns – hulle groei so vinnig! – en ‘n paar kruideniersware ook, en miskien is daar nog oor om die kinders uit te neem vir McDonalds’ ... of miskien pizza.
Jacqueline Belew is ‘n pleegma vir vyf spesiale behoeftes kinders. Die staat betaal ‘n fooi om hulle te ondersteun, en haar groep huis, maar dit was nie genoeg om hulle gesond, gevoed, geklee en veilig te hou nie. As dit nie was vir haar gawe nie, sou sy nie geweet het wat om te doen nie.
***
VINCENT HET DIE TAXI gevolg. Sy gedagtes het gewerk terwyl hy ry, soos hy probeer om die besonderhede uit te werk ... en, soos altyd, het sy observasie vaardighede gewerk op ‘n onbewustelike vlak. Hy het verskeie straat name gesien en elkeen onthou. Toe hy sien die taxi stop voor ‘n groot dubbel-verdieping huis wat gerieflik gelyk het, in Peach Straat, het hy na die huis nommer gekyk, sonder om eers daaraan te dink terwyl hy verby ry en regs draai by die volgende straat.
Hy het besluit hy het nodig om Jacqueline Belew ‘n bietjie langer dop te hou. Hy het ‘n skerp kant nodig.
***
VINCENT HET SY SKERP kant gesien vyf-en-veertig minute later.
Vroeër, toe hy regs gedraai het by die volgende straat, het hy weer regs gedraai. Hy het toe in hierdie straat – Cherry Straat – geparkeer – en uit sy kar geklim. Hy het die agterplaas van ‘n huis in Cherry Straat deur geloop en oor die muur gespring na die agterplaas van ‘n huis in Peach Straat. Hy het geklop aan die agterdeur van die huis.
‘n Paar sekondes later het ‘n vrou die deur oopgemaak. Vincent het haar oortuig om hom in haar huis te laat ingaan deur vir haar sy vyf-en-veertig semi-outomatiese vlekvrye staal geweer in die son te laat glinster. Toe hy eers binne was, het hy die vrou gewys hoe vinnig hy kan werk deur een van die semi-outomatiese metaal stukkies in haar kop te plant. Toe het hy die vrou net eenmaal gewys hoe om ‘n gevriesde pak groente na te maak deur dit dop te hou binne in die vrieskas.
Met geen uitnodiging om homself tuis te maak nie, het Vincent die huis deur geloop. In die hoofslaapkamer, het hy ‘n verkyker ontdek. Geen probleem om dit te gebruik het uit die vrieskas gekom nie, so Vincent het die lekker visuele hulp geneem en sitkamer toe gegaan en gefokus op die huis wat behoort aan Jacqueline Belew.
Jacqueline het tyd gehad om ‘n beker limonade te maak voordat die spesiale skool bus gearriveer het. Dit het reg voor die huis gestop, met die deure perfek in lyn met die sypaadjie. Die drywer, Mike Woods, het vrolik die bus se toeter geblaas dat dit klink soos ‘n “skeer en ‘n haarsny” liedjie, wat altyd vir Jacqueline laat glimlag het.
Terwyl sy uitloop buitentoe, het sy ‘n bak met koekies wat sy die vorige aand gebak het, opgetel. Toe sy buite by die randsteen aankom, het Mike die drywer alreeds die deure oopgemaak en twee van die kinders uitgehelp. Beide kinders was seuns, en beide het been stutte gedra. Hulle het na die bus gedraai en elkeen ‘n hand uitgehou. ‘n Meisie, wat ook been stutte gedra het, het in die bus se deur gestaan. Sy het afgekyk na die seuns, geglimlag, en een van haar hande aan elkeen van hulle gegee. Hulle het styf vasgehou terwyl sy haarself by die trappe afgehelp het.
“Dankie, menere,” het die meisie gesê, met ‘n gemaakte Engelse aksent. Sy het haarself weg van die deur van die bus af gewerk en toe terug gedraai.
Jacqueline, het intussen langs Mike gaan staan en het hierdie gebeurtenis aanskou. Jacqueline het geglimlag.
“Ek reken ons het hulle mooi geleer, Mike. Hulle is nou ‘n regte gesin,” het sy stil aan die groot bus drywer gesê.
“Hulle kyk beslis uit vir mekaar, Juffrou Jackie,” het Mike gesê. Toe, baie saggies, het hy bygevoeg, “Phillip is regtig beskermend teenoor haar vandag. Hy het nogal kriewelrig geraak terwyl ek haar in die bus in gehelp het by die skool.”
Jacqueline het bekommerd gelyk en ook saggies gepraat: “Het hy jou moeilikheid gegee?”
Mike het sy kop geskud. “Nee, maar hy het regtig begin ruk – vorentoe en agtertoe. Jennie Lou het hom bietjie kalmeer, maar hy was nog kriewelrig.”
Die jongman onder bespreking, Phillip Wheeler, het volgende uit die bus geklim, met ‘n gevoude rolstoel in die arms. Hy het dit vinnig oopgevou, en toe teruggeklim op die bus. ‘n Paar minute later, het hy met ‘n meisie in sy arms by die trappe afgeklim. Hy het haar saggies op haar rolstoel neergesit, die armleunings platgeslaan en die meisie se hand om die beheer stok geplaas. Toe hy klaar is, het hy regop gestaan ... maar het vorentoe en agtertoe geruk op die plek, terwyl hy na niks kyk nie.
Outisme suig, het Jackie gedink.
Phillip het nou al sewe jaar by Jackie gebly. Sy het geen idee gehad wat sy agtergrond is nie – ‘n kinderhof regter het sy lêers permanent verseël.
Terwyl sy kyk hoe Jennie Lou Gwin sukkel met die beheerstok, het Jackie die motor ongeluk vervloek wat Jennie Lou in die rolstoel gesit het vyf jaar terug. Jennie Lou was amper ‘n kwadrupleeg, maar sy het nog sommige gebruik in haar regterhand gehad, en sy kon haar kop lig. Die ongeluk het haar ouers en broer weggeneem. Sy is nou al drie jaar by Jackie.
Phillip het homself aan Jennie Lou vasgemaak van die begin af. Jennie het Phillip se sorg vir vir haar aanvaar, en het hom gereeld in haar vertroue geneem. Miskien op ‘n onbewustelike manier, het Jennie herken dat Phillip haar soveel nodig het soos sy vir hom, en Jackie het gevrees hoe ver Phillip in homself sou gekeer het as dit nie vir Jennie Lou was nie.
Jennie Lou is sestien. Phillip is sewentien. Phillip is twee duim oor twee voet en was baie gespierd. Hy kon iemand seer maak sonder om dit te bedoel, maar Jennie Lou het hom kalm gehou.
Meeste van die tyd.
Die twee seuns met die beenstutte is Nicky Watson en Tommy Larkin. Nicky het erg polio gehad wat sy linker been omtrent nutteloos gelaat het. Hy het nooit die polio teen-inspuiting gehad nie ... sy ma was ‘n dwelm verslaafde prostituut en het nie die moeite gedoen met dinge wat sy as onnodig beskou het nie, soos kos, klere of mediese sorg vir haar seun. Sy het ‘n oordosis geneem en gesterf terwyl sy ‘n kliënt in haar vuil slaapkamer vermaak het. Haar kliënt het opgelet dat sy ophou asemhaal het maar het nog steeds sy besigheid klaar gemaak. Toe hy klaar is het hy aangetrek en gewaai. Nicky was alleen vir twee dae voor hy ontdek was en na Kinder Dienste geneem is. Hy was Jackie se eerste Pleegkind en het nou al agt jaar by haar gebly. Hy het beweer dat hy nie sy regte ma onthou nie.
Tommy is gebore in ‘n gegoede middel-hoër klas gesin. Sy pa was ‘n suksesvolle bank baas ... totdat die eiendoms mark plat geval het. Die suksesvolle bank baas was skielik ‘n werklose individu wat ‘n moontlike aanklagte vir lening bedrog in die gesig gestaar het. Die man het huis toe gekom met ‘n glimlag op sy gesig, sy lieflike vrou twaalf keer gesteek met die slagtersmes uit die kombuis en sy seun vir dood gelos met verskeie steek wonde ... een wat laag in sy rugstring was en amper sy rugsenuwee afgesny het. Tommy se pa het toe na die stoor langs die swembad gegaan, die grassnyer geneem, die enjin aangesluit, die onderstebo gedraai en beide sy arms tot by sy elmboë tussen die draaiende lemme ingedruk. Hy het doodgebloei in sy eie agterplaas terwyl hy vir die hemel gelag het. Dokters kon die meeste van Tommy se senuwees herbou maar hy het nog steeds nie die volle gebruik van sy bene nie ... daarom die beenstutte. Tommy was die nuutste byvoeging tot die groep huis – hy was nou ‘n jaar daar. Hy het nog steeds nagmerries oor sy pa se malse glimlag terwyl hy sy enigste kind herhaaldelik met ‘n mes steek.
Nicky is dertien en Tommy is twaalf.
Die jong meisie met die stutte en kieries is Cynthia Rudisill. Cynthia het serebrale gestremdheid. Dit was ‘n ligte geval, maar nog steeds verlammend. Cynthia se ma het besluit dat SG meer is as wat sy kon hanteer in vandag se lewe, so sy het eenvoudig die kind na Kinderdienste geneem en haar daar gelos, net soos wat sy ‘n rondloper hond by die DBV sou gaan aflaai. Die vrou se gewete het haar net mooi niks gepla oor wat sy gedoen het nie ... so ver as wat sy omgee, het sy eenvoudig net van ‘n probleem ontslae geraak.
Cynthia is nou al ses jaar by Jackie. Cynthia se ma het twee jaar in die staatstronk spandeer vir kinder wegsmyting en het haar ouerlike regte laat termineer. Sy het nie veel omgegee nie en het na die anderkant van die land verhuis nadat sy vrygelaat is uit die tronk. Cynthia se pa is nie gelys op haar geboorte sertifikaat nie, en geen van haar ma se familie wou sorg vir ‘n kind met brein gestremdheid nie. Cynthia is twaalf jaar oud.
Hierdie spesiale behoeftes kinders is almal in Jacqueline se sorg geplaas in haar groep huis. Jackie se huis reëls was eenvoudig: Wees lief vir mekaar. Kyk uit vir mekaar. Aanvaar mekaar soos broers en susters en weet dat Jackie hulle almal onverbiddelik en onvoorwaardelik lief het. In alle opsigte, behalwe biologies, is Jacqueline die ma van hierdie kinders ... en sal enigiets vir hulle doen.
Haar bynaam, Jackie Blue, het by Philip ontstaan. Hy kon nie so mooi praat toe hy net by haar aangekom het nie. Na herhalende herhaling van haar naam, het Jackie hom gevra om dit te herhaal.
“Jackie Blue!” het hy geskreeu. Die naam het gebly en elke kind het dit ook aangeneem. Jackie was geamuseer en het dit met genade aanvaar. Dit was nogal soort van aantreklik vir haar.
“Kinders!” het Jackie geroep. “Haai, kinders!” Hulle het omgedraai om na haar te kyk, behalwe Phillip. Hy het aanhou staar na niks, maar sy het geweet hy het haar gehoor.
“Moet ons iets aan Mnr. Mike bied?” het sy gevra en die plastiek koekieblik geskud.
Herkenning het op elkeen van die kindergesigte verskyn. Gille van “Koekies!” en “Mnr. Mike ons het koekies gebak!” en “Probeer een asseblief, Mnr. Mike!” het mekaar geëggo. Al die kinders het geglimlag, selfs Phillip, en hulle het almal om die bus drywer gebondel.
Laggend het Mike gesê, “Oukei, julle groot klomp rotjies! Gee ‘n man ‘n paar, asb?” Kinders het gelag en geglimlag terwyl die groot man ‘n koekie uit die blik haal wat Jacqueline na hom uitgehou het. Hy het ‘n happie gevat en met ‘n uitdrukking van plesier op sy gesig. “Grondboontjiebotter! My gunsteling soort!”
Die kinders het almal beurte gemaak om te sê, “Ek’s bly!” of “Grondboontjiebotter was my idee!” Phillip het so ewe lank genoeg op hou wieg om te sê, “Mike hou van Grondboontjiebotter!”
Jacqueline het na die bus drywer gedraai. “Mnr. Mike, dankie dat jy my kinders nog ‘n keer veilig huis toe gebring het,” en hom op sy wang gesoen.
Mike Woods het diep gebloos en na die grond gekyk. “Net my werk gedoen, Juffrou Jackie,” het hy skaapagtig gesê.
Skielik het al die kinders Mike ‘n groot druk gegee. Selfs Phillip het ‘n arm om die bus drywer gesit en sy rug geklop.
Jacqueline het glimlaggend gesê, “Oukei, kinders, daar is limonade in die huis om saam met die koekies en huiswerk te gaan. Weg is julle!” Sy het haar hande geklap. Die kinders het almal na die huis gedraai, en Phillip het Jennie Lou se rolstoel gestoot. Hulle het almal gewaai vir Mike en dinge soos “Baai!” en “Sien meneer more oggend!” geroep. Die drywer het terug in die bus geklim terwyl die saamgeflanste gesin die huis in loop.
“Nader aan mekaar as meeste verwante gesinne,” het Mike vir homself gesê, terwyl hy in sy bus klim en kyk hoe die gesin in die huis in gaan.
***
VINCENT HET SY KOMPLIMENTÊRE verkyker laat sak. ‘n Huis vol kreupeles en vertraagdes, het hy gedink.
Dit gaan makliker wees as wat hy gedink het.
***
DAARDIE AAND HET JACKIE al die kinders in die bed gesit. Phillip, as die oudste, het sy eie kamer gehad. Jackie het Jennie Lou in die bed gesit en haar gesoen, so ook vir Cynthia en genoem dat sy lief is vir hulle. Daarna het sy dieselfde vir Nicky en Tommy gedoen.
Jackie het na Phillip se kamer gegaan. Phillip het op sy bed gesit in sy pajamas en na sy venster gekyk. Sy het vorentoe en agtertoe gewieg. Jackie was bekommerd omdat Phillip net gewieg het wanneer hy bekommerd is.
“Phillip, wat ’s fout? het sy gevra. Sy het nie ‘n antwoord verwag nie omdat hy dit moeilik vind om te vokaliseer wanneer hy ontsteld is. Hy het net vinniger gewieg.
Jackie het haar hand op sy skouer gesit en na sy gesig gekyk. Sy oë was gefokus op die venster. Sy het gedraai en by die venster uitgekyk.
Daar was polisie karre en ‘n ambulans by Mev. Morgan se huis oorkant die straat. Bure het saamgedrom op die sypaadjie agter “misdaad toneel moenie verbysteek nie” geel band. Iets vreeslik moes gebeur het.
“Phillip,” het Jackie gesê, “jy moenie bekommerd wees oor Mev. Morgan nie. Ek is jammer dat dit lyk of iets by haar huis gebeur het, maar dis niks waaroor jy jou hoef te bekommer nie. Jy is veilig hier by ons huis.”
Sy het liefdevol die seun onder die komberse ingeskuif en hom toegemaak. Sy het hom gesoen op die voorkop. Phillip het gelyk of hy ontspan en sy oë toegemaak.
“Goeie nag, blink ridder,” het Jackie gefluister. Die seun het geglimlag en aan die slaap geraak.
***
DIE VOLGENDE OGGEND nadat die kinders weg is skool toe, het Jackie twee blokke gestap na die bushalte. Sy het die bus geneem in dorp toe en afgeklim by Kwikstuff, die Pakistani se gerief winkel.
Vincent het haar gevolg.
Hoofstuk 02
Toe Jackie in die geriefswinkel instap, het sy heel eerste opgelet dat die eienaar sleg gekneus was. Sy linkeroog was toegeswel, en sy regteroog was gekleur. Daar was snye op sy wange, wat ook geswel was. Hy het ‘n wit pleister oor sy neus gehad omdat dit heel duidelik gebreek was. Sy lippe was twee maal so groot geswel.
“Malik!” het Jackie gesê. “Wat het met jou gebeur?”
“O, Jackie,” het hy geantwoord. “Daar was ‘n man, hy het gevra oor j...” Malik het sy sin laat hang toe hy die man deur die ingang sien kom. Dit was Vincent. “Wat kan ek vandag vir jou kry, Jackie?”
Jackie was effens verward deur die Pakistani se skielike verandering in geselstrant. “Um ... gee my ‘n minuut, sal jy, Malik?”
“Natuurlik.”
Jackie het oorgestap na die plexiglas kabinet en haar ding begin doen. Vincent het gekyk en besluit om nader aan haar te beweeg om te sien hoe sy haar kaartjies kies.
Sy het eindelik die kabinet aangeraak terwyl sy haar vingers daaroor streel.
“Sjoe,” het Vincent begin gesels. “Ek wens ek het geweet watter kaartjie is wenners. Ek kan verseker nou doen met ekstra geld.”
Jackie het opgeloer na die man, sy oë ontmoet en na hom geglimlag. “Probeer die Treasure Trove kaartjies. Ek het altyd goeie geluk met hulle.” Sy het gedraai na Malik en Vincent het gevolg, terwyl hy nou sy deel voluit speel.
“Dankie! Ek dink ek sal een probeer,” het hy vir haar gesê.
“Sterkte,” het sy vir Vincent gesê. Aan Malik het sy gesê, “Ek soek een Moneybag Madness, asseblief.”
Malik het na Vincent geloer terwyl hy Jacqueline se kaartjie gaan kry het. Hy het dit teruggebring na die kasregister en dit opgelui.
“Twee doller asseblief.”
Jackie het Malik twee munte gegee.
“Dankie Jackie,” het Malik gesê. “Ek hoop dis goed vir jou.”
Jackie het na Malik geglimlag en weggedraai na een van die bankie-styl tafels.
Vincent het intussen nader geskuif aan die kasregister. “Een Treasure Trove, asseblief.” Hy het geknipoog na Malik.
Malik het ‘n rilling teen sy rug voel afskuif terwyl hy die kaartjie kry en oplui. “Twee doller asseblief.”
Vincent het gesê, “Seker.” Toe neem hy sy kaartjie en het na Jackie se tafel gestap.
Malik het teruggetrokke die kassier laai toegemaak en ‘n nota gemaak dat sy kontantvloei uit sal wees met twee doller.
“Hoop jy gee nie om dat ek hier by jou sit nie,” het Vincent met ‘n glimlag gesê. Hy het oorkant Jackie gaan sit. “Ek het gedink dit sal goed wees as ons saam ons kaartjies krap.”
Jackie het vriendelik geglimlag maar niks gesê nie. Iets omtrent hierdie man het haar effens ongemaklik gemaak ... dit het gevoel asof sy haar hand onder ‘n mat indruk. Sy het aangehou om haar kaartjie te krap totdat alles sigbaar was.
Vincent het ook sy kaartjie gekrap en ontdek dat hy ‘n honderd doller gewen het. Verras het hy opgekyk om Jackie daarvan te vertel maar sy het opgestaan by die tafel en het terug gegaan na die kassier. Vincent het vinnig gevolg. Hy het gearriveer net in tyd om se sien hoe Jackie vyf honderd doller in haar beursie sit.
“Haai!” het hy gesê, “hierdie kaartjie het my honderd bokke gewen! Dankie!”
Jackie het by die deur uitgeglip. Sy het Vincent se dank erken met ‘n waai van die hand en weer geglimlag.
Vincent se glimlag het van sy gesig af verdwyn asof dit nooit daar was nie. Aan Malik het hy gesê, “Gee my honderd bokke, vinnig, poephol!”
Malik het Vincent ‘n honderd doller noot gegee, en met verligting gesien hoe Vincent uit die winkel hardloop.
Buite die winkel was Vincent net in tyd om te sien hoe Jackie die deur van ‘n taxi oopmaak. Hy het nader gedraf en was net in tyd om te vra, “Sê ... wat is jou naam?”
Jackie het in die taxi gesit met haar hand op die deur, besig om dit toe te maak. Sy het opgekyk na Vincent.
“Meneer, met alle respek,” het sy gesê, “Ek wil jou nie my naam gee nie. Vir een of ander rede maak jy my bang. Laat los asseblief die deur.”
Vincent het verras die deur gelos en teruggestaan.
“Dankie meneer,” het Jackie gesê. Sy het die deur toegemaak en die taxi het weg gery.
Vincent het gekyk hoe die taxi in die straat af ry. As Jackie teruggedraai het sou sy die uitdrukking op Vincent se gesig gesien het en sy sou baie banger gewees het.
Vincent het aan homself gemompel, “Jou bang maak, hê, katjie? Jy het nog niks gesien nie!”
***
TWEE DAE LATER HET Jackie die kinders veilig op Mr. Mike se bus gelaai. Sy het buite op die sypaadjie gestaan, geklee in haar kamerjas, totdat die bus buite sig verdwyn het. Sy het ‘n advertensie op die voorste sypaadjie opgetel en toe weer die huis in verdwyn om ontbyt vir haarself te gaan maak sodat sy haar dag kan begin.
Vincent het by die kombuistafel gesit. Sy blink semi-outomatiese geweer het voor hom op die tafel gelê.
Jackie het nie geskreeu nie. Sy het net ‘n verskrikte asem ingetrek en gevries toe sy Vincent sien, toe het sy haar kamerjas se bokant saam getrek. Die gevoel van onder die mat wees het erger geword.
“Wat doen jy hier?” het sy gevra.
Vincent het na die stoel oorkant hom gewys.
“Sit. Ons gaan praat.”
Jackie het gesê. “Uit, nou, of ek bel die polisie.”
“Reik na die foon en jy sal dood wees voor jy daaraan raak,” het Vincent geantwoord van onder sy lae wenkbroue. “Dan sal ek hier sit en wag totdat die kreupeles en vertraagdes huis toe kom, en ek sal hulle almal ook vermoor. Jy wil regtig nie met my rondfok hieroor nie, katjie.” Hy het weer na die stoel gewys. “Gaan sit, nou!”
Die kleur het uit Jackie se gesig dreineer met elke woord wat hy gesê het totdat sy nou heel bleek was. Toe Vincent sê sy moet gaan sit, het sy amper gespring. Woordeloos het sy gaan sit.
Vincent het geknik en gesê, “Dankie. Wat ek wil weet, Jacqueline Belew, is maklik. Hoe kies jy jou kaartjie dat jy elke keer wen? Het jy een of ander sisteem of iets?”
Jackie, wat gewonder het hoe hierdie man uitgevind het oor haar geskenk, het probeer om haar weg deur te bluf. “Kyk, dit was ‘n raaiskoot met die honderd doller. Ek het geen idee gehad nie ...”
“Verseker het jy nie,” het Vincent haar in die rede geval. “Net soos jy geen idee gehad het oor die vyf honderd doller wat jy in jou beursie gesteek het nie ... of die drie honderd nou die dag nie. Of die groot geluk by die resies nie.” Hy het vorentoe geleun en in haar oë gekyk. Terwyl hy vooroor leun het hy die pistool opgetel en ‘n rondte in die magasyn gelaai. “Wil jy weer probeer?”
Jackie het gesmeek, “Ek weet regtig nie waarvan u praat nie, meneer. Ek weet u het gewen ...”
Vincent het die geweer na haar gesig gewys. “Jy het tyd tot ek by drie getel het. Dan sterf jy.” Hy het gehuiwer. “Een.”
“Meneer, Ek het nie...” ‘n Traan het teen haar gesig afgerol.
“Twee.”
“Hoekom doen u dit?” het sy gegil.
Die spiere in Vincent se hand het begin saam trek in afwagting vir die terugslag. Jackie het dit gesien.
“Dr...,” het Vincent begin.
“Ek het ‘n gawe!” het Jackie gegil, en half uit die stoel begin opstaan. “Ek kan die wenner uitwys van enige spel van kans!”
“Hoe?” het Vincent gevra. Sy geweer het nooit van haar gesig weggedraai nie.
Jackie het weer gaan sit en haar hande oor haar gesig gehou. “Ek kan dit in my gedagtes sien,” het sy tussen haar vingers deur gesê. “Waar ook al kans deel van ‘n gebeurtenis is, kan ek die uitkoms sien.”
Vincent het haar vir ‘n oomblik bestudeer. Toe het hy geknik asof hy ‘n besluit gemaak het, en die geweer op die tafel neer gesit. “Wys my,” het hy vir haar gesê.
Sy het deur haar vingers na hom gekyk. “Wat?”
“Wys my,” het hy herhaal.
Jackie het deur die kombuis gekyk, en toe na Vincent. “Hoe?”
Vincent het sy skouers opgehaal. “Het jy ‘n pak kaarte?”
“Ja, ek dink die kinders het ...,” het sy gesê, gretig om te behaag. Sy het begin opstaan om dit te gaan haal, maar Vincent het sy hand opgelig.
“Vertel my waar die kaarte is. Ek sal dit kry,” het hy kragtig gesê.
Jackie het weer gaan sit. “Natuurlik. Dis in die boonste laai daar.” Sy het gewys na die toonbank.
Vincent kon die laai bereik sonder om op te staan. Hy het sy ander hand op die geweer gehou terwyl hy oorleun, die laai oopmaak en die pak kaarte uithaal.
Jackie se gedagtes het haar vertel om saam te speel vir nou – daar was geen veilige manier hieruit nie. Sy hoop sy leef om weer die kinders te sien.
Vincent het intussen die boksie oopgemaak, die kaarte uitgehaal en dit begin skommel.
“Oukei Jackie,” het hy empaties gesê. “Ons gaan ‘n bietjie een-en-twintig speel. Blackjack. Ek raai jy weet hoe om dit te speel?”
Jackie het geknik.
Vincent het een kaart, gesig na onder, vir elkeen uitgedeel, toe een kaart gesig na bo. Jackie se kaart was ‘n vier. Vincent se kaart was ‘n vyf. Jackie het geloer na haar hele kaart. Dit was ‘n twee.
“Gee nog,” het sy gesê.
Vincent het haar nog ‘n kaart, gesig na bo, gegee. ‘n Twee.
“Weer,” het sy gesê.
Nog ‘n twee.
“Weer.”
‘n Aas.
“Ek sal bly,” het sy stil gesê. Omdat ‘n aas kan of een of elf wees, het sy elf gekies. Dit gee haar ‘n een-en-twintig.
Vincent het na sy heel kaart gekyk. ‘n Agt. Hy het een geneem.
‘n Koningin.
Uitgevang.
Hy het sy kaarte gevou en hulle na kant van die tafel toe gegooi. Jackie het haar heel kaart omgedraai om te wys sy in elk geval gewen het, en het ook haar kaarte eenkant neergesit.
Vincent het weer gedeel, twee omgedraai en twee na bo gedraai. Jackie se na bo gedraaide kaarte was ‘n vyf. Vincent s’n was ‘n sewe. Haar heel kaart was ‘n koning en syne ‘n ses.
Hy het na haar gekyk. Sy het gesorg dat sy haar gesig uitdrukkingloos hou.
“Ek sal hierdie speel,” het Jackie gesê.
Vincent het sy een kaart omgedraai.
Tien van harte.
Weer uitgevang.
Hulle het al die pad deur die pak kaarte gespeel. Vincent het nie een rondte gewen nie.
“Miskien,” het hy gesê. “kon dit geluk gewees het ... of jy kon die kaarte getel het of iets.”
Jackie het niks gesê nie, en het net na hom gekyk.
“Oukei, hier is wat ons gaan doen, katjie,” het hy gesê en vir homself geknik. “Gaan trek aan. Ons gaan inkopies doen.”
***
VINCENT HET BY DIE eerste geriefswinkel wat hy raakgesien het gestop. Jackie het gekrimp omdat sy by geleentheid besoeke by die winkel afgelê het vir die kinders. Sy het het nog nooit lotery kaartjies hier gekoop nie omdat sy nie wou aandag trek op haarself so naby haar huis nie.
“Hier is wat gaan gebeur,” het Vincent gesê. “Jy gaan jou ding doen met die krapkaarte. Enigiets met ‘n uitbetaling van ‘n honderd of meer sal ons koop. Niks meer as tien van enige krap kaart nie, want ... ons wil geld maak, nie spandeer nie. Verstaan?”
Jackie het teruggetrokke geknik.
“Hei, as dit jou beter sal laat voel, dit is die enigste winkel wat ons vandag sal besoek. Hoe klink dit? Dan kan jy betyds terug wees by die huis om die ‘vertraagdes’ te ontmoet,” het Vincent vrolik gesê.
Sy het opgekyk en Vincent aangegluur. ‘n Storm beskermings woede het deur haar gevloei en sy het gesê, “Moet hulle nie so noem nie.” Jackie het haar kop geskud en stil maar kragtig gesê, “Moet hulle nooit so noem nie.”
Vincent was oppad om haar deur die mond te slaan toe hy haar in die oë kyk. Hy het geskrik toe hy die indigo flits sien. In stede het hy geknik. “Oukei, Jackie. Jy maak die geld en ek sal hulle noem net wat jy wil hê ek moet.” Hy het die kar deur oopgemaak. “Kom, laat ons gaan.”
Jackie het afgekyk na die paneelbord. Waar het dit vandaan gekom, Jackie? Sy het haar kop geskud. Hou so aan en jy kry beide jouself en die kinders vermoor! Sy het die deur oopgemaak en uitgeklim. Maar... Ek is die een met die gawe. Ek is die goue gans. Dis vir my wat hulle wil hê moet geld maak vir hulle. So ek sal vir hulle geld maak....en uitkyk vir my kans. Sy en Vincent het die winkel ingestap.
Meeste van die tyd wanneer Jackie na hierdie winkel toe kom, bring sy die kinders saam met haar. Die winkel was binne loop afstand vir hulle almal en die oefening het hulle almal goed gedoen, plus die winkel het ‘n Baskin-Robbins roomys afdeling binne en die tafels vir klante om te sit en eet. Hulle sal dan almal roomys kry en dit by die winkel eet voordat hulle weer terugloop huis toe. Soms sal ‘n reënstorm hulle bekruip nadat hulle gearriveer het ... en die winkel bestuurder, Steve Bell, sal dan aandring dat al die kinders in sy minibus inklim sodat hy hulle kan huis toe neem.
So, natuurlik was Steve agter die toonbank.
Vincent was ‘n vreemdeling vir Steve. Vincent het nog nie enige besigheid met hierdie vestiging gedoen nie ... ‘n situasie wat hy gou sal regstel.
Terwyl Vincent se oë die winkel deurkyk vir potensiële beskerming, het Steve opgekyk en die paar gesien. ‘n Bekommerde trek het oor sy gesig verskyn toe hy Vincent sien, maar het verdwyn toe hy Jackie sien.
“Haai Jackie!” het Steve gesê. “Lekker dag is dit nie?”
Jackie het geknik. “Verseker Steve.”
“Enigiets waarmee ek kan help?” het hy gevra terwyl hy na Vincent loer.
Jackie het die loer gesien en begin bekommerd raak. “Nee Steve, ek is net hier om ‘n paar krapkaarte te kry. Gee ons ‘n minuut, sal jy?”
Steve het geknik. “Seker. Skree wanneer jy reg is.”
“Dankie,” het Jackie geantwoord. Sy het vinnig na Vincent geloer. Natuurlik het hy dit gesien.
Hy het nader aan haar beweeg en in haar oor gefluister. “Ek het nie gehou van daardie klein kykie nie. Moenie enigiets doen wat daardie man vermoor gaan kry nie. Capice?”
Jackie het hard aan haar vrees gesluk maar het geknik.
“Mooi. Doen nou jou ding en laat ons hier uit wees,” het Vincent gefluister.
Jackie het gehuiwer. “Hoeveel wenners wil jy hê?”
“Almal, tot by nommer tien in die pak.”
Jackie het haar oë toegemaak en begin om haar vingers oor die plexiglas te trek, eers die een ry, dan die volgende, totdat sy almal deurgewerk het. Sy het haar oë oopgemaak en na Vincent gekyk.
“Kry jou geld reg. Hier is ‘n paar,” het sy hom vertel.
Vincent het geknik. “Ek het dit.”
Jackie het diep asem ingetrek. “Steve, kan jy gou hiernatoe kom?”
***
TOE VINCENT JACKIE uit die winkel uit lei, het hy driehonderd twee en negentig doller spandeer. Jackie het die wenners verskaf van ‘n totaal van vyf duisend, twee honderd sewe en dertig doller.
Terwyl hy haar huis toe neem, het Vincent by homself gedink daar geen manier was wat sy base haar onder hulle beheer gaan laat uitkom nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=66225844) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
T. M. Bilderback
Vyf spesiale sorg kinders huur Justice Sekuriteit om hulle pleegma te red van die stad se grootste misdaad familie.
Jacqueline Belew het 'n geheim. Jackie is pleegma vir vyf spesiale sorg kinders. Dit is nie haar geheim nie. Jackie is baie, baie lief vir hierdie kinders. Dis ook nie haar geheim nie. Jackie se bynaam is Jackie Blue, deur die kinders gegee. Dis ook nie haar geheim nie. Wat is Jackie Blue se geheim? Sy weet wat die uitkoms van enige spel gaan wees. Enige spel. Sy gebruik die vermoë om klein hoeveelhede geld te wen om te help met die opvoeding en versorging van die spesiale sorg kinders. Sy probeer om nooit meer as wat sy nodig het te wen nie, omdat sy nie haar vermoë wil misbruik nie. Iemand sien egter haar geskenk. Die Giambini misdaad familie besluit om Jackie te ontvoer om hulle goeie gans te wees en die kinders huur Joey Justice en Justice Sekuriteit om haar te red. Dinge raak vinnig dodelik. Selfs Jackie het dit nie sien kom nie .... Voorgestelde lirieke uit die klassieke lied deur Ozark Mountain Deredevels, Jackie Blue sal u laat spring vir die nimmereindigende spanning!
Jackie Blue
Deur
T. M. Bilderback
Vertaling Deur
Marlette Taljaard
This is a work of fiction. Similarities to real people, places, or events are entirely coincidental.
JACKIE BLUE - `N JUSTICE SEKURITEIT ROMAN
First edition. August 17, 2021.
Copyright © 2021 T. M. Bilderback.
Written by T. M. Bilderback.
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Inhoudsopgawe
Titel Blad (#u4b69c4ab-b95e-55ca-a6db-63a8c3519a62)
Copyright Page (#uc44e16d1-cdc3-5333-9496-009a5f63c02c)
Jackie Blue - `n Justice Sekuriteit Roman (Justice Security, #3) (#ucf70fe4a-c712-5f6f-b907-feb9e35b3917)
Hoofstuk 01 (#u4f56615c-7ac3-501a-a7d4-86495638e25a)
Hoofstuk 02 (#u281d7f41-72a5-568f-97c6-bd4ccb94f490)
Hoofstuk 03 (#ud98c4014-4f1c-5c98-9b9f-0010fabe01b8)
Hoofstuk 04 (#uf98c4cee-9a2a-5f32-bc22-adea1be7656b)
Hoofstuk 05 (#u55c44e61-3c4b-57d0-ba10-7452fd2cbe7b)
Hoofstuk 06 (#u705b1091-6337-563f-badf-2ceffb9fcf9d)
Hoofstuk 07 (#u73aa9b48-e725-54f7-badc-2c885862c1f7)
Hoofstuk 08 (#uabaede73-7894-5e0a-b055-18f1c5352608)
Hoofstuk 09 (#udf74dbad-c4b0-5ff8-b833-7a5c6318ffe4)
Hoofstuk 10 (#u3aa8b1a8-654d-5770-a410-4990a07b4a88)
Hoofstuk 11 (#u38e2e975-a152-5da4-853f-f88bc0499af8)
Hoofstuk 12 (#ud8631621-b489-51b5-83e9-f3715c96cf8a)
Hoofstuk 13 (#ua27739f2-64ab-500a-a5cf-fd0e32596f77)
Hoofstuk 14 (#u58d59c9e-2511-56b5-bd6d-aeb70372e5b3)
Hoofstuk 15 (#u6b26da6c-b7b6-5830-a909-36c565ecc770)
Inhoudsopgawe
Hoofstuk 01 (#u85534cc6-b18d-4cd2-a872-de85e8edd0d3)
Hoofstuk 02 (#u494a2b07-aeb2-43e2-94fc-e744bac34d20)
Hoofstuk 03 (#u3dce4fc1-b1d0-4131-ad4a-cb7be64b868d)
Hoofstuk 04 (#uc5ca99c7-ddac-4cf0-a156-7ae25f61f918)
Hoofstuk 05 (#u4d5e35ca-a563-4f57-ad7c-ee497df8d907)
Hoofstuk 06 (#u4452d168-690c-40d3-a94f-00e9073ce9ac)
Hoofstuk 07 (#ue90a21cc-d781-414c-8845-bad078190efc)
Hoofstuk 08 (#u30e19c21-b41c-4aab-8681-25d5718d9e1e)
Hoofstuk 09 (#u15bdbb21-cf4c-409c-96cc-999893c3c59e)
Hoofstuk 10 (#u06832fce-45b2-4c1b-8e07-f5802bf77e9b)
Hoofstuk 11 (#u4d7bd8d2-5fa7-4705-9919-672f7ff400ca)
Hoofstuk 12 (#u95466b69-ad11-4870-b729-8d9c92249dd4)
Hoofstuk 13 (#u0837134d-27cf-4a2a-8e54-223cae2f71ea)
Hoofstuk 14 (#u8d018930-712a-4842-96a2-8784217d5c0e)
––––––––
OOR DIE OUTEUR
T.M. Bilderback is ‘n voormalige radio aanbieder met ‘n klomp stories wat rondhardloop in sy kop, meestal gebaseer op, of geïnspireer deur klassieke liedere. Die outeur woon tans in Tennessee en skryf koorsagtig om al die stories uit te kry in boekvorm voor hulle hom skreeuend in die straat af dryf.
Outeurs Nota:
Terwyl ek probeer om elkeen van die Justice Sekuriteit romanne as ‘n storie op sy eie te skryf, is dit soms nie moontlik nie. Dele van die vorige romanne speel voort in ander. Terwyl Jackie Blue op sy eie geniet kan word, is die storielyn sterker indien u die eerste boek in die reeks, Mamma het gesê bly tuis! ook gelees het. Indien u die eerste boek gelees het sal u die kontinuïteit geniet. Indien nie, sal u die storie op eie meriete geniet. Meeste van alles, bedank ek u dat u gekies het om hierdie boek te lees.
- T.M. Bilderback
Hoofstuk 01
Vincent Lambosa het sy werk geniet.
Vincent was ‘n toepasser vir die Giambini mafia in die stad. Hy het begin toe hy sestien was as ‘n nommers naeler vir ‘n plaaslike beroepswedder. By geleentheid sou die beroepswedder Vincent stuur na ‘n ander man om skuldenaars om ‘betaling opsies’ met hulle te bespreek.
Vincent het homself heel aktief toegespits in sy werk, wat ‘n resultaat van amper een honderd persent ‘kollekte’ rekord beteken het. Hierdie perfekte rekord het die aandag getrek van mense hoër op in die organisasie. Hierdie mense het begin om ‘n oog op Vincent te hou.
Toe Vincent agtien geword het, is hy genooi om Leo Lesko te ontmoet. Lesko was in beheer van ‘n lys beroepswedders in die organisasie, wat hom Vincent se baas se baas gemaak het.
Vincent het Leo ontmoet by een van die tafels in ‘n McFeely’s wat geleë is in Derde Straat. McFeely’s, ook verwys na as “McFeelme’s” in hierdie straat, was bekend daarvoor om hardehout te bedien aan nog harder klante en was al in dieselfde winkel vir vyftien jaar teen die tyd van die ontmoeting. Derde Straat het ‘n agterstraat geraak en het net begin om sy bynaam “Hooker Hollow” te kry.
“Vincent,” het Lesko gesê, en vir hom gewys om te sit. “Dankie dat jy gekom het.”
Vincent het sy erkenning geknik en oorkant Lesko gaan sit.
“Ek sal tot die punt kom, Vincent. Ons dink jou baas skep so ‘n bietjie ekstra vir homself uit die room.”
“Ek weet niks daarvan af nie, Mnr. Lesko.”
Lesko het geknik. “Ons weet jy weet nie, Vincent.” Hy het bier gedrink, dit neergesit en aangegaan. “Wat ons nodig het is dat jy soort van jou oë oop hou vir ons. Ons wil hê jy moet jou baas observeer, kyk vir enigiets ongewoon, en ons laat weet wat jy sien. Kan jy dit vir ons doen, Vincent?”
Lesko het gekyk hoe Vincent die moontlikhede in sy kop ronddraai. As hy dadelik weier om die versoek na te kom, sal sy lewe nie ‘n nikkel werd wees nie. As hy instem om te doen wat Lesko vra, en dan niks opvolg nie ... selfde resultaat. As hy valse inligting rapporteer, en Lesko vind uit daarvan, sal sy lewe weereens niks werd wees nie. Maar ... as hy doen wat hy gevra is om te doen ... sal hy vertrou word en kan hy die leer begin klim in die organisasie.
“Seker, Mnr. Lesko,” het Vincent geantwoord. “Ek kan dit doen. Waarvoor moet ek uitkyk? En hoe kry ek dit by u?” Lesko het hom ingelig.
***
VINCENT HET DIE VOLGENDE vier weke sy baas dopgehou. Hy het agtergekom dis nie so maklik om te kyk sonder dat hy homself weggee nie, maar hy het gekyk ... en gekyk.
Uiteindelik, het hy gesien wat Lesko hom gevra het om voor uit te kyk ... en dit het hom teleurgestel. Hy het gedink – of eerder gehoop – dat sy baas ‘n eerlike skurk is.
Hy het ‘n tiekieboks gesoek en die nommer gebel wat Lesko hom gegee het. Hy was verras dat Lesko self geantwoord het.
“Lesko.”
“Mnr. Lesko, dis Vincent Lambosa.”
“Vincent!” Vincent kon die glimlag in Lesko se stem hoor. “Dis goed om van jou te hoor ... of miskien nie.”
“Mnr. Lesko. Ek weet nie of dit goed is of nie. Ek het hom dopgehou, soos u gevra het. Ek het dit sien gebeur – wat u my vertel het om voor uit te kyk. Ek het hom gesien.”
Lesko was stil vir ‘n oomblik.
“Dankie, Vincent. Ek wil jou komplimenteer op jou observasie vaardighede. Nie almal sou gesien het wat jy gesien het nie. Ek sal jou weer kontak.”
“Dankie Mnr. Lesko.”
Dit was die eerste keer dat Vincent sy God-gegewe observasie vaardighede gebruik het. Natuurlik was hy geen gek nie – hy het geweet dat sy observasie vaardighede so pas sy baas se lewe gekos het. Hy het dit aan homself geregverdig op twee maniere: Een, sy baas moes nie ‘n ekstra skep room geskep het uit die profyt nie en twee: eerder hy as ek.
***
NOU, VYFTIEN JAAR LATER, het Vincent aansienlik hoër op gevorder in die organisasie. As resultaat van sy wonderbaarlike vaardighede in die ‘kollekte’ area, was hy nou in beheer van drie stringe beroepswedders. En hy was in beheer van die ‘beskermings diens’ oor die suide van die stad.
Hy het nog steeds baie van sy eie kollekte hanteer, wat hoofsaaklik vir sy ‘beskerming diens’ was. Sy observasie vaardighede het hom toe goed te pas gekom in daardie spesifieke besigheid. Hy sou ‘n paar maande ‘n voornemende klant observeer sodat hy akkuraat die besigheid verkeer kan oordeel. Dan sou hy kwoteer op ‘n akkurate en, vir hom, ‘n bekostigbare ‘versekering’ premie basis vir die klant. Die ongelukkige besighede wat hierdie ‘versekering’ geweier het, het gereeld skielik afgebrand in die middel van die nag – tot op die grond, ongeag enige brandonderdrukking toestelle wat teenwoordig mag wees.
‘n Paar weke terug, het Vincent ‘n besigheid by ‘n klein geriefswinkel, Kwikstuff, geobserveer, wat vyf blokke weg was en drie blokke weg van die Hollow. Hy het gekyk hoe die Pakistani eienaar verskeie sodas, sigarette en lotery kaartjies oplui en dan het Vincent die snaakste ding gesien.
‘n Slim, mooi blondine, dalk in haar vroeë of miskien middel dertigs het in die winkel ingekom. Sy het voor die plexiglas kabinet, wat die winkel se lotery krap kaarte gehuisves het, gaan staan. Sy het haar hande uit gesteek en haar vingers liggies oor die voorkant van die kabinet laat gly – vorentoe en agtertoe – totdat haar hand voor een van die hokkies tot stilstand gekom het en dan haar oë toe gemaak. Toe haar oë weer oopgaan, het sy na die kassier gestap en een krap kaart gekoop uit die hokkie wat haar aandag getrek het. Sy het by een van die tafels voor die winkel gaan sit en haar kaart oopgekrap. Toe sy klaar is, het sy opgestaan en weer na die kassier gestap.
Die Pakistani het na die vrou geglimlag. “Nog ‘n wenner, Jackie?”
Die vrou het geglimlag en geknik.
Die Pakistani het haar kaart deur die lotery skandeerder laat gaan. “Sjoe! Tweehonderd doller hierdie keer!” Hy het sy kop geskud terwyl hy haar die geld uitbetaal het. “Verloor jy ooit, Jackie?”
Die vrou het geglimlag en haar skouers opgehaal, haar geld voor by haar denim ingedruk en die winkel verlaat.
Vincent het ‘n blikkie asem pepermente gevat en dit na die kassier geneem. Hy het geglimlag na die Pakistani maar die glimlag het nie sy oë bereik nie. “Sy wen baie, neem ek aan.”
Die Pakistani het sy kop geskud. “Ek het nog nooit so iets gesien nie! Sy verloor nooit!”
“Miskien moet ek haar uitvra vir ete. Weet jy wat haar naam is ?”
Die Pakistani het geknik. “Haar naam is Jacqueline Belew, maar ek dink nie sy gaan uit op baie ete afsprake nie. Ek het haar nog nooit saam met ‘n man gesien nie.”
Vincent het geknik, asof hy ‘n besluit geneem het. “Interessant. ‘n Uitdaging. Baie soos om ‘n besigheid te bestuur. Laat ek met jou oor iets praat...” Vincent het verduidelik wat die voordele van sy ‘firma se beskerming’ is. Na kragdadige en intense onderhandelings in die agterkamer, wat veroorsaak het dat Vincent se kneukels uit geswel het, kon hy die nederige en gekneusde Pakistani as een van sy klante beskou.
***
VINCENT HET DIE BELEW vrou vir die volgende week geobserveer by ‘n ander winkel. Sy het ingegaan, weer haar hand oor die kabinet se plexiglas laat gly. Sy het weer haar keuse gemaak, dit gekoop en die kaart gaan krap. En weer het sy dit na die kassier geneem, haar driehonderd doller wengeld gaan haal en die winkel verlaat. Vincent, wat sy besigheid in die winkel klaar gemaak het, het besluit om haar te volg.
Vincent het haar gesien deur sy donker motor voorruit terwyl sy geloop het. As sy te ver voor was, het hy verby gery totdat hy voor haar was en dan gesit en kyk hoe sy nader kom deur sy truspieël.
Jacqueline het ‘n taxi gestop en ingeklim. Vincent het gewag tot dit verby is en toe in die verkeer ingedraai om te volg. Die taxi het op die snelweg geklim. Vincent het drie motor lengtes ver gebly. Na vyftien minute het die taxi ‘n afrit geneem. Sy het na die resiesbaan toe gegaan!
Noudat Vincent geweet het waarheen Jacqueline op pad was, het hy ontspan. Hy het met die eerste geleentheid verby gejaag en eerste by die resiesbaan gearriveer. ‘n Paar minute later, met sy gesig gedeeltelik agter ‘n resies koerant, het Vincent gesien Jacqueline gaan deur die ingang van die baan. Nadat sy deur is, het hy haar gevolg.
Jacqueline het ‘n resies vorm gekry. Vincent het gekyk hoe sy haar vinger oor die papier laat gly. Haar vinger het gestop. Sy het na die wed-venster gegaan, ‘n bod geplaas, en die strokie in haar beursie gedruk. Terwyl sy weggeloop het om die resies te aanskou, het Vincent haar gevolg. Die resies was op die punt om te begin.
Hy het gekyk hoe die hekke oopspring en die perde hulle resies begin. Jacqueline het nie regtig na die resies gekyk nie – sy het aanhou loer na haar polshorlosie, asof sy laat was vir iets. Die resies was verby en die wenner was ‘n 35-tot-1 lang perd met die naam “Joe’s Folly”. Vincent het gekyk hoe Jacqueline teruggaan na die wed-venster en haar bod strokie uithaal uit haar beursie. Nadat sy identifikasie gewys het, het die kaartjie agent haar ‘n groot hoeveelheid honderd doller note oorhandig. Blykbaar het sy haar gewende lotery krapkaart driehonderd doller gewed op die 35-tot-1 perd. Sy het oor die tienduisend doller in haar sak gedruk!
Vincent het begin om ‘n idee te kry ... as hy glo wat nou eintlik hier gebeur, het hy dalk ‘n goudmyn gevind vir die organisasie!
***
JACQUELINE HET DIE baan verlaat, onbewus van die man wat haar volg. Sy het weer ‘n taxi gestop en ingeklim om huis toe te gaan. As sy gou maak, sal sy die bus by die huis kan ontmoet en dan die kinders in die huis inhelp. Sy het die drywer haar adres gegee en hom ‘n groot tip gelowe as hy haar gou by haar bestemming kry.
Jacqueline het ‘n gawe. Sy het die vermoë gehad om die wenner van enige spel van kans te kan kies. Enige spel, al is dit ‘n lotery kaartjie, perde resies, sport wedstryd, vasvrae ... eenmaal selfs ‘n kalkoen skietery. Sy het altyd geweet wat die uitkoms sal wees en in speletjies waar sy deelgeneem het, was sy altyd die wenner.
Soos sy groter en ouer geword het, het sy besef nie almal kan doen wat sy kon doen nie. Haar vriende het uiteindelik opgehou bordspeletjies speel wanneer sy saam speel omdat sy altyd gewen het ... nie omdat sy kroek nie, maar deur te weet watter skuiwe om te maak om haarself die voordeel te gee. Haar beste vriendin op hoërskool, Dawn Price, het eenmaal vir haar gesê, “Jackie, wat is ‘n speletjie as jy nooit verloor nie? Dit is nie meer ‘n speletjie as jy die heeltyd wen nie!” Jacqueline het daardie opmerking ter harte geneem. Sy het haar gawe gebruik, maar nooit vir veel nie ... en net om die kinders te help.
Vandag se wen by die baan was ‘n geweldige meervaller. Een keer ‘n maand, sal Jacqueline haar krap kaart wengeld neem na die resies baan om haar wengeld te vermenigvuldig, maar onbekende perde soos Joe’s Folly het nie altyd met haar gebeur nie. Wanneer dit gebeur het, was dit gewoonlik net betyds om ‘n ongewone item te koop wat die kinders nodig het. Soos vandag – dit kan nou die koste dek vir die herstel van Jennie Lou se rolstoel en ook nuwe klere koop vir die seuns – hulle groei so vinnig! – en ‘n paar kruideniersware ook, en miskien is daar nog oor om die kinders uit te neem vir McDonalds’ ... of miskien pizza.
Jacqueline Belew is ‘n pleegma vir vyf spesiale behoeftes kinders. Die staat betaal ‘n fooi om hulle te ondersteun, en haar groep huis, maar dit was nie genoeg om hulle gesond, gevoed, geklee en veilig te hou nie. As dit nie was vir haar gawe nie, sou sy nie geweet het wat om te doen nie.
***
VINCENT HET DIE TAXI gevolg. Sy gedagtes het gewerk terwyl hy ry, soos hy probeer om die besonderhede uit te werk ... en, soos altyd, het sy observasie vaardighede gewerk op ‘n onbewustelike vlak. Hy het verskeie straat name gesien en elkeen onthou. Toe hy sien die taxi stop voor ‘n groot dubbel-verdieping huis wat gerieflik gelyk het, in Peach Straat, het hy na die huis nommer gekyk, sonder om eers daaraan te dink terwyl hy verby ry en regs draai by die volgende straat.
Hy het besluit hy het nodig om Jacqueline Belew ‘n bietjie langer dop te hou. Hy het ‘n skerp kant nodig.
***
VINCENT HET SY SKERP kant gesien vyf-en-veertig minute later.
Vroeër, toe hy regs gedraai het by die volgende straat, het hy weer regs gedraai. Hy het toe in hierdie straat – Cherry Straat – geparkeer – en uit sy kar geklim. Hy het die agterplaas van ‘n huis in Cherry Straat deur geloop en oor die muur gespring na die agterplaas van ‘n huis in Peach Straat. Hy het geklop aan die agterdeur van die huis.
‘n Paar sekondes later het ‘n vrou die deur oopgemaak. Vincent het haar oortuig om hom in haar huis te laat ingaan deur vir haar sy vyf-en-veertig semi-outomatiese vlekvrye staal geweer in die son te laat glinster. Toe hy eers binne was, het hy die vrou gewys hoe vinnig hy kan werk deur een van die semi-outomatiese metaal stukkies in haar kop te plant. Toe het hy die vrou net eenmaal gewys hoe om ‘n gevriesde pak groente na te maak deur dit dop te hou binne in die vrieskas.
Met geen uitnodiging om homself tuis te maak nie, het Vincent die huis deur geloop. In die hoofslaapkamer, het hy ‘n verkyker ontdek. Geen probleem om dit te gebruik het uit die vrieskas gekom nie, so Vincent het die lekker visuele hulp geneem en sitkamer toe gegaan en gefokus op die huis wat behoort aan Jacqueline Belew.
Jacqueline het tyd gehad om ‘n beker limonade te maak voordat die spesiale skool bus gearriveer het. Dit het reg voor die huis gestop, met die deure perfek in lyn met die sypaadjie. Die drywer, Mike Woods, het vrolik die bus se toeter geblaas dat dit klink soos ‘n “skeer en ‘n haarsny” liedjie, wat altyd vir Jacqueline laat glimlag het.
Terwyl sy uitloop buitentoe, het sy ‘n bak met koekies wat sy die vorige aand gebak het, opgetel. Toe sy buite by die randsteen aankom, het Mike die drywer alreeds die deure oopgemaak en twee van die kinders uitgehelp. Beide kinders was seuns, en beide het been stutte gedra. Hulle het na die bus gedraai en elkeen ‘n hand uitgehou. ‘n Meisie, wat ook been stutte gedra het, het in die bus se deur gestaan. Sy het afgekyk na die seuns, geglimlag, en een van haar hande aan elkeen van hulle gegee. Hulle het styf vasgehou terwyl sy haarself by die trappe afgehelp het.
“Dankie, menere,” het die meisie gesê, met ‘n gemaakte Engelse aksent. Sy het haarself weg van die deur van die bus af gewerk en toe terug gedraai.
Jacqueline, het intussen langs Mike gaan staan en het hierdie gebeurtenis aanskou. Jacqueline het geglimlag.
“Ek reken ons het hulle mooi geleer, Mike. Hulle is nou ‘n regte gesin,” het sy stil aan die groot bus drywer gesê.
“Hulle kyk beslis uit vir mekaar, Juffrou Jackie,” het Mike gesê. Toe, baie saggies, het hy bygevoeg, “Phillip is regtig beskermend teenoor haar vandag. Hy het nogal kriewelrig geraak terwyl ek haar in die bus in gehelp het by die skool.”
Jacqueline het bekommerd gelyk en ook saggies gepraat: “Het hy jou moeilikheid gegee?”
Mike het sy kop geskud. “Nee, maar hy het regtig begin ruk – vorentoe en agtertoe. Jennie Lou het hom bietjie kalmeer, maar hy was nog kriewelrig.”
Die jongman onder bespreking, Phillip Wheeler, het volgende uit die bus geklim, met ‘n gevoude rolstoel in die arms. Hy het dit vinnig oopgevou, en toe teruggeklim op die bus. ‘n Paar minute later, het hy met ‘n meisie in sy arms by die trappe afgeklim. Hy het haar saggies op haar rolstoel neergesit, die armleunings platgeslaan en die meisie se hand om die beheer stok geplaas. Toe hy klaar is, het hy regop gestaan ... maar het vorentoe en agtertoe geruk op die plek, terwyl hy na niks kyk nie.
Outisme suig, het Jackie gedink.
Phillip het nou al sewe jaar by Jackie gebly. Sy het geen idee gehad wat sy agtergrond is nie – ‘n kinderhof regter het sy lêers permanent verseël.
Terwyl sy kyk hoe Jennie Lou Gwin sukkel met die beheerstok, het Jackie die motor ongeluk vervloek wat Jennie Lou in die rolstoel gesit het vyf jaar terug. Jennie Lou was amper ‘n kwadrupleeg, maar sy het nog sommige gebruik in haar regterhand gehad, en sy kon haar kop lig. Die ongeluk het haar ouers en broer weggeneem. Sy is nou al drie jaar by Jackie.
Phillip het homself aan Jennie Lou vasgemaak van die begin af. Jennie het Phillip se sorg vir vir haar aanvaar, en het hom gereeld in haar vertroue geneem. Miskien op ‘n onbewustelike manier, het Jennie herken dat Phillip haar soveel nodig het soos sy vir hom, en Jackie het gevrees hoe ver Phillip in homself sou gekeer het as dit nie vir Jennie Lou was nie.
Jennie Lou is sestien. Phillip is sewentien. Phillip is twee duim oor twee voet en was baie gespierd. Hy kon iemand seer maak sonder om dit te bedoel, maar Jennie Lou het hom kalm gehou.
Meeste van die tyd.
Die twee seuns met die beenstutte is Nicky Watson en Tommy Larkin. Nicky het erg polio gehad wat sy linker been omtrent nutteloos gelaat het. Hy het nooit die polio teen-inspuiting gehad nie ... sy ma was ‘n dwelm verslaafde prostituut en het nie die moeite gedoen met dinge wat sy as onnodig beskou het nie, soos kos, klere of mediese sorg vir haar seun. Sy het ‘n oordosis geneem en gesterf terwyl sy ‘n kliënt in haar vuil slaapkamer vermaak het. Haar kliënt het opgelet dat sy ophou asemhaal het maar het nog steeds sy besigheid klaar gemaak. Toe hy klaar is het hy aangetrek en gewaai. Nicky was alleen vir twee dae voor hy ontdek was en na Kinder Dienste geneem is. Hy was Jackie se eerste Pleegkind en het nou al agt jaar by haar gebly. Hy het beweer dat hy nie sy regte ma onthou nie.
Tommy is gebore in ‘n gegoede middel-hoër klas gesin. Sy pa was ‘n suksesvolle bank baas ... totdat die eiendoms mark plat geval het. Die suksesvolle bank baas was skielik ‘n werklose individu wat ‘n moontlike aanklagte vir lening bedrog in die gesig gestaar het. Die man het huis toe gekom met ‘n glimlag op sy gesig, sy lieflike vrou twaalf keer gesteek met die slagtersmes uit die kombuis en sy seun vir dood gelos met verskeie steek wonde ... een wat laag in sy rugstring was en amper sy rugsenuwee afgesny het. Tommy se pa het toe na die stoor langs die swembad gegaan, die grassnyer geneem, die enjin aangesluit, die onderstebo gedraai en beide sy arms tot by sy elmboë tussen die draaiende lemme ingedruk. Hy het doodgebloei in sy eie agterplaas terwyl hy vir die hemel gelag het. Dokters kon die meeste van Tommy se senuwees herbou maar hy het nog steeds nie die volle gebruik van sy bene nie ... daarom die beenstutte. Tommy was die nuutste byvoeging tot die groep huis – hy was nou ‘n jaar daar. Hy het nog steeds nagmerries oor sy pa se malse glimlag terwyl hy sy enigste kind herhaaldelik met ‘n mes steek.
Nicky is dertien en Tommy is twaalf.
Die jong meisie met die stutte en kieries is Cynthia Rudisill. Cynthia het serebrale gestremdheid. Dit was ‘n ligte geval, maar nog steeds verlammend. Cynthia se ma het besluit dat SG meer is as wat sy kon hanteer in vandag se lewe, so sy het eenvoudig die kind na Kinderdienste geneem en haar daar gelos, net soos wat sy ‘n rondloper hond by die DBV sou gaan aflaai. Die vrou se gewete het haar net mooi niks gepla oor wat sy gedoen het nie ... so ver as wat sy omgee, het sy eenvoudig net van ‘n probleem ontslae geraak.
Cynthia is nou al ses jaar by Jackie. Cynthia se ma het twee jaar in die staatstronk spandeer vir kinder wegsmyting en het haar ouerlike regte laat termineer. Sy het nie veel omgegee nie en het na die anderkant van die land verhuis nadat sy vrygelaat is uit die tronk. Cynthia se pa is nie gelys op haar geboorte sertifikaat nie, en geen van haar ma se familie wou sorg vir ‘n kind met brein gestremdheid nie. Cynthia is twaalf jaar oud.
Hierdie spesiale behoeftes kinders is almal in Jacqueline se sorg geplaas in haar groep huis. Jackie se huis reëls was eenvoudig: Wees lief vir mekaar. Kyk uit vir mekaar. Aanvaar mekaar soos broers en susters en weet dat Jackie hulle almal onverbiddelik en onvoorwaardelik lief het. In alle opsigte, behalwe biologies, is Jacqueline die ma van hierdie kinders ... en sal enigiets vir hulle doen.
Haar bynaam, Jackie Blue, het by Philip ontstaan. Hy kon nie so mooi praat toe hy net by haar aangekom het nie. Na herhalende herhaling van haar naam, het Jackie hom gevra om dit te herhaal.
“Jackie Blue!” het hy geskreeu. Die naam het gebly en elke kind het dit ook aangeneem. Jackie was geamuseer en het dit met genade aanvaar. Dit was nogal soort van aantreklik vir haar.
“Kinders!” het Jackie geroep. “Haai, kinders!” Hulle het omgedraai om na haar te kyk, behalwe Phillip. Hy het aanhou staar na niks, maar sy het geweet hy het haar gehoor.
“Moet ons iets aan Mnr. Mike bied?” het sy gevra en die plastiek koekieblik geskud.
Herkenning het op elkeen van die kindergesigte verskyn. Gille van “Koekies!” en “Mnr. Mike ons het koekies gebak!” en “Probeer een asseblief, Mnr. Mike!” het mekaar geëggo. Al die kinders het geglimlag, selfs Phillip, en hulle het almal om die bus drywer gebondel.
Laggend het Mike gesê, “Oukei, julle groot klomp rotjies! Gee ‘n man ‘n paar, asb?” Kinders het gelag en geglimlag terwyl die groot man ‘n koekie uit die blik haal wat Jacqueline na hom uitgehou het. Hy het ‘n happie gevat en met ‘n uitdrukking van plesier op sy gesig. “Grondboontjiebotter! My gunsteling soort!”
Die kinders het almal beurte gemaak om te sê, “Ek’s bly!” of “Grondboontjiebotter was my idee!” Phillip het so ewe lank genoeg op hou wieg om te sê, “Mike hou van Grondboontjiebotter!”
Jacqueline het na die bus drywer gedraai. “Mnr. Mike, dankie dat jy my kinders nog ‘n keer veilig huis toe gebring het,” en hom op sy wang gesoen.
Mike Woods het diep gebloos en na die grond gekyk. “Net my werk gedoen, Juffrou Jackie,” het hy skaapagtig gesê.
Skielik het al die kinders Mike ‘n groot druk gegee. Selfs Phillip het ‘n arm om die bus drywer gesit en sy rug geklop.
Jacqueline het glimlaggend gesê, “Oukei, kinders, daar is limonade in die huis om saam met die koekies en huiswerk te gaan. Weg is julle!” Sy het haar hande geklap. Die kinders het almal na die huis gedraai, en Phillip het Jennie Lou se rolstoel gestoot. Hulle het almal gewaai vir Mike en dinge soos “Baai!” en “Sien meneer more oggend!” geroep. Die drywer het terug in die bus geklim terwyl die saamgeflanste gesin die huis in loop.
“Nader aan mekaar as meeste verwante gesinne,” het Mike vir homself gesê, terwyl hy in sy bus klim en kyk hoe die gesin in die huis in gaan.
***
VINCENT HET SY KOMPLIMENTÊRE verkyker laat sak. ‘n Huis vol kreupeles en vertraagdes, het hy gedink.
Dit gaan makliker wees as wat hy gedink het.
***
DAARDIE AAND HET JACKIE al die kinders in die bed gesit. Phillip, as die oudste, het sy eie kamer gehad. Jackie het Jennie Lou in die bed gesit en haar gesoen, so ook vir Cynthia en genoem dat sy lief is vir hulle. Daarna het sy dieselfde vir Nicky en Tommy gedoen.
Jackie het na Phillip se kamer gegaan. Phillip het op sy bed gesit in sy pajamas en na sy venster gekyk. Sy het vorentoe en agtertoe gewieg. Jackie was bekommerd omdat Phillip net gewieg het wanneer hy bekommerd is.
“Phillip, wat ’s fout? het sy gevra. Sy het nie ‘n antwoord verwag nie omdat hy dit moeilik vind om te vokaliseer wanneer hy ontsteld is. Hy het net vinniger gewieg.
Jackie het haar hand op sy skouer gesit en na sy gesig gekyk. Sy oë was gefokus op die venster. Sy het gedraai en by die venster uitgekyk.
Daar was polisie karre en ‘n ambulans by Mev. Morgan se huis oorkant die straat. Bure het saamgedrom op die sypaadjie agter “misdaad toneel moenie verbysteek nie” geel band. Iets vreeslik moes gebeur het.
“Phillip,” het Jackie gesê, “jy moenie bekommerd wees oor Mev. Morgan nie. Ek is jammer dat dit lyk of iets by haar huis gebeur het, maar dis niks waaroor jy jou hoef te bekommer nie. Jy is veilig hier by ons huis.”
Sy het liefdevol die seun onder die komberse ingeskuif en hom toegemaak. Sy het hom gesoen op die voorkop. Phillip het gelyk of hy ontspan en sy oë toegemaak.
“Goeie nag, blink ridder,” het Jackie gefluister. Die seun het geglimlag en aan die slaap geraak.
***
DIE VOLGENDE OGGEND nadat die kinders weg is skool toe, het Jackie twee blokke gestap na die bushalte. Sy het die bus geneem in dorp toe en afgeklim by Kwikstuff, die Pakistani se gerief winkel.
Vincent het haar gevolg.
Hoofstuk 02
Toe Jackie in die geriefswinkel instap, het sy heel eerste opgelet dat die eienaar sleg gekneus was. Sy linkeroog was toegeswel, en sy regteroog was gekleur. Daar was snye op sy wange, wat ook geswel was. Hy het ‘n wit pleister oor sy neus gehad omdat dit heel duidelik gebreek was. Sy lippe was twee maal so groot geswel.
“Malik!” het Jackie gesê. “Wat het met jou gebeur?”
“O, Jackie,” het hy geantwoord. “Daar was ‘n man, hy het gevra oor j...” Malik het sy sin laat hang toe hy die man deur die ingang sien kom. Dit was Vincent. “Wat kan ek vandag vir jou kry, Jackie?”
Jackie was effens verward deur die Pakistani se skielike verandering in geselstrant. “Um ... gee my ‘n minuut, sal jy, Malik?”
“Natuurlik.”
Jackie het oorgestap na die plexiglas kabinet en haar ding begin doen. Vincent het gekyk en besluit om nader aan haar te beweeg om te sien hoe sy haar kaartjies kies.
Sy het eindelik die kabinet aangeraak terwyl sy haar vingers daaroor streel.
“Sjoe,” het Vincent begin gesels. “Ek wens ek het geweet watter kaartjie is wenners. Ek kan verseker nou doen met ekstra geld.”
Jackie het opgeloer na die man, sy oë ontmoet en na hom geglimlag. “Probeer die Treasure Trove kaartjies. Ek het altyd goeie geluk met hulle.” Sy het gedraai na Malik en Vincent het gevolg, terwyl hy nou sy deel voluit speel.
“Dankie! Ek dink ek sal een probeer,” het hy vir haar gesê.
“Sterkte,” het sy vir Vincent gesê. Aan Malik het sy gesê, “Ek soek een Moneybag Madness, asseblief.”
Malik het na Vincent geloer terwyl hy Jacqueline se kaartjie gaan kry het. Hy het dit teruggebring na die kasregister en dit opgelui.
“Twee doller asseblief.”
Jackie het Malik twee munte gegee.
“Dankie Jackie,” het Malik gesê. “Ek hoop dis goed vir jou.”
Jackie het na Malik geglimlag en weggedraai na een van die bankie-styl tafels.
Vincent het intussen nader geskuif aan die kasregister. “Een Treasure Trove, asseblief.” Hy het geknipoog na Malik.
Malik het ‘n rilling teen sy rug voel afskuif terwyl hy die kaartjie kry en oplui. “Twee doller asseblief.”
Vincent het gesê, “Seker.” Toe neem hy sy kaartjie en het na Jackie se tafel gestap.
Malik het teruggetrokke die kassier laai toegemaak en ‘n nota gemaak dat sy kontantvloei uit sal wees met twee doller.
“Hoop jy gee nie om dat ek hier by jou sit nie,” het Vincent met ‘n glimlag gesê. Hy het oorkant Jackie gaan sit. “Ek het gedink dit sal goed wees as ons saam ons kaartjies krap.”
Jackie het vriendelik geglimlag maar niks gesê nie. Iets omtrent hierdie man het haar effens ongemaklik gemaak ... dit het gevoel asof sy haar hand onder ‘n mat indruk. Sy het aangehou om haar kaartjie te krap totdat alles sigbaar was.
Vincent het ook sy kaartjie gekrap en ontdek dat hy ‘n honderd doller gewen het. Verras het hy opgekyk om Jackie daarvan te vertel maar sy het opgestaan by die tafel en het terug gegaan na die kassier. Vincent het vinnig gevolg. Hy het gearriveer net in tyd om se sien hoe Jackie vyf honderd doller in haar beursie sit.
“Haai!” het hy gesê, “hierdie kaartjie het my honderd bokke gewen! Dankie!”
Jackie het by die deur uitgeglip. Sy het Vincent se dank erken met ‘n waai van die hand en weer geglimlag.
Vincent se glimlag het van sy gesig af verdwyn asof dit nooit daar was nie. Aan Malik het hy gesê, “Gee my honderd bokke, vinnig, poephol!”
Malik het Vincent ‘n honderd doller noot gegee, en met verligting gesien hoe Vincent uit die winkel hardloop.
Buite die winkel was Vincent net in tyd om te sien hoe Jackie die deur van ‘n taxi oopmaak. Hy het nader gedraf en was net in tyd om te vra, “Sê ... wat is jou naam?”
Jackie het in die taxi gesit met haar hand op die deur, besig om dit toe te maak. Sy het opgekyk na Vincent.
“Meneer, met alle respek,” het sy gesê, “Ek wil jou nie my naam gee nie. Vir een of ander rede maak jy my bang. Laat los asseblief die deur.”
Vincent het verras die deur gelos en teruggestaan.
“Dankie meneer,” het Jackie gesê. Sy het die deur toegemaak en die taxi het weg gery.
Vincent het gekyk hoe die taxi in die straat af ry. As Jackie teruggedraai het sou sy die uitdrukking op Vincent se gesig gesien het en sy sou baie banger gewees het.
Vincent het aan homself gemompel, “Jou bang maak, hê, katjie? Jy het nog niks gesien nie!”
***
TWEE DAE LATER HET Jackie die kinders veilig op Mr. Mike se bus gelaai. Sy het buite op die sypaadjie gestaan, geklee in haar kamerjas, totdat die bus buite sig verdwyn het. Sy het ‘n advertensie op die voorste sypaadjie opgetel en toe weer die huis in verdwyn om ontbyt vir haarself te gaan maak sodat sy haar dag kan begin.
Vincent het by die kombuistafel gesit. Sy blink semi-outomatiese geweer het voor hom op die tafel gelê.
Jackie het nie geskreeu nie. Sy het net ‘n verskrikte asem ingetrek en gevries toe sy Vincent sien, toe het sy haar kamerjas se bokant saam getrek. Die gevoel van onder die mat wees het erger geword.
“Wat doen jy hier?” het sy gevra.
Vincent het na die stoel oorkant hom gewys.
“Sit. Ons gaan praat.”
Jackie het gesê. “Uit, nou, of ek bel die polisie.”
“Reik na die foon en jy sal dood wees voor jy daaraan raak,” het Vincent geantwoord van onder sy lae wenkbroue. “Dan sal ek hier sit en wag totdat die kreupeles en vertraagdes huis toe kom, en ek sal hulle almal ook vermoor. Jy wil regtig nie met my rondfok hieroor nie, katjie.” Hy het weer na die stoel gewys. “Gaan sit, nou!”
Die kleur het uit Jackie se gesig dreineer met elke woord wat hy gesê het totdat sy nou heel bleek was. Toe Vincent sê sy moet gaan sit, het sy amper gespring. Woordeloos het sy gaan sit.
Vincent het geknik en gesê, “Dankie. Wat ek wil weet, Jacqueline Belew, is maklik. Hoe kies jy jou kaartjie dat jy elke keer wen? Het jy een of ander sisteem of iets?”
Jackie, wat gewonder het hoe hierdie man uitgevind het oor haar geskenk, het probeer om haar weg deur te bluf. “Kyk, dit was ‘n raaiskoot met die honderd doller. Ek het geen idee gehad nie ...”
“Verseker het jy nie,” het Vincent haar in die rede geval. “Net soos jy geen idee gehad het oor die vyf honderd doller wat jy in jou beursie gesteek het nie ... of die drie honderd nou die dag nie. Of die groot geluk by die resies nie.” Hy het vorentoe geleun en in haar oë gekyk. Terwyl hy vooroor leun het hy die pistool opgetel en ‘n rondte in die magasyn gelaai. “Wil jy weer probeer?”
Jackie het gesmeek, “Ek weet regtig nie waarvan u praat nie, meneer. Ek weet u het gewen ...”
Vincent het die geweer na haar gesig gewys. “Jy het tyd tot ek by drie getel het. Dan sterf jy.” Hy het gehuiwer. “Een.”
“Meneer, Ek het nie...” ‘n Traan het teen haar gesig afgerol.
“Twee.”
“Hoekom doen u dit?” het sy gegil.
Die spiere in Vincent se hand het begin saam trek in afwagting vir die terugslag. Jackie het dit gesien.
“Dr...,” het Vincent begin.
“Ek het ‘n gawe!” het Jackie gegil, en half uit die stoel begin opstaan. “Ek kan die wenner uitwys van enige spel van kans!”
“Hoe?” het Vincent gevra. Sy geweer het nooit van haar gesig weggedraai nie.
Jackie het weer gaan sit en haar hande oor haar gesig gehou. “Ek kan dit in my gedagtes sien,” het sy tussen haar vingers deur gesê. “Waar ook al kans deel van ‘n gebeurtenis is, kan ek die uitkoms sien.”
Vincent het haar vir ‘n oomblik bestudeer. Toe het hy geknik asof hy ‘n besluit gemaak het, en die geweer op die tafel neer gesit. “Wys my,” het hy vir haar gesê.
Sy het deur haar vingers na hom gekyk. “Wat?”
“Wys my,” het hy herhaal.
Jackie het deur die kombuis gekyk, en toe na Vincent. “Hoe?”
Vincent het sy skouers opgehaal. “Het jy ‘n pak kaarte?”
“Ja, ek dink die kinders het ...,” het sy gesê, gretig om te behaag. Sy het begin opstaan om dit te gaan haal, maar Vincent het sy hand opgelig.
“Vertel my waar die kaarte is. Ek sal dit kry,” het hy kragtig gesê.
Jackie het weer gaan sit. “Natuurlik. Dis in die boonste laai daar.” Sy het gewys na die toonbank.
Vincent kon die laai bereik sonder om op te staan. Hy het sy ander hand op die geweer gehou terwyl hy oorleun, die laai oopmaak en die pak kaarte uithaal.
Jackie se gedagtes het haar vertel om saam te speel vir nou – daar was geen veilige manier hieruit nie. Sy hoop sy leef om weer die kinders te sien.
Vincent het intussen die boksie oopgemaak, die kaarte uitgehaal en dit begin skommel.
“Oukei Jackie,” het hy empaties gesê. “Ons gaan ‘n bietjie een-en-twintig speel. Blackjack. Ek raai jy weet hoe om dit te speel?”
Jackie het geknik.
Vincent het een kaart, gesig na onder, vir elkeen uitgedeel, toe een kaart gesig na bo. Jackie se kaart was ‘n vier. Vincent se kaart was ‘n vyf. Jackie het geloer na haar hele kaart. Dit was ‘n twee.
“Gee nog,” het sy gesê.
Vincent het haar nog ‘n kaart, gesig na bo, gegee. ‘n Twee.
“Weer,” het sy gesê.
Nog ‘n twee.
“Weer.”
‘n Aas.
“Ek sal bly,” het sy stil gesê. Omdat ‘n aas kan of een of elf wees, het sy elf gekies. Dit gee haar ‘n een-en-twintig.
Vincent het na sy heel kaart gekyk. ‘n Agt. Hy het een geneem.
‘n Koningin.
Uitgevang.
Hy het sy kaarte gevou en hulle na kant van die tafel toe gegooi. Jackie het haar heel kaart omgedraai om te wys sy in elk geval gewen het, en het ook haar kaarte eenkant neergesit.
Vincent het weer gedeel, twee omgedraai en twee na bo gedraai. Jackie se na bo gedraaide kaarte was ‘n vyf. Vincent s’n was ‘n sewe. Haar heel kaart was ‘n koning en syne ‘n ses.
Hy het na haar gekyk. Sy het gesorg dat sy haar gesig uitdrukkingloos hou.
“Ek sal hierdie speel,” het Jackie gesê.
Vincent het sy een kaart omgedraai.
Tien van harte.
Weer uitgevang.
Hulle het al die pad deur die pak kaarte gespeel. Vincent het nie een rondte gewen nie.
“Miskien,” het hy gesê. “kon dit geluk gewees het ... of jy kon die kaarte getel het of iets.”
Jackie het niks gesê nie, en het net na hom gekyk.
“Oukei, hier is wat ons gaan doen, katjie,” het hy gesê en vir homself geknik. “Gaan trek aan. Ons gaan inkopies doen.”
***
VINCENT HET BY DIE eerste geriefswinkel wat hy raakgesien het gestop. Jackie het gekrimp omdat sy by geleentheid besoeke by die winkel afgelê het vir die kinders. Sy het het nog nooit lotery kaartjies hier gekoop nie omdat sy nie wou aandag trek op haarself so naby haar huis nie.
“Hier is wat gaan gebeur,” het Vincent gesê. “Jy gaan jou ding doen met die krapkaarte. Enigiets met ‘n uitbetaling van ‘n honderd of meer sal ons koop. Niks meer as tien van enige krap kaart nie, want ... ons wil geld maak, nie spandeer nie. Verstaan?”
Jackie het teruggetrokke geknik.
“Hei, as dit jou beter sal laat voel, dit is die enigste winkel wat ons vandag sal besoek. Hoe klink dit? Dan kan jy betyds terug wees by die huis om die ‘vertraagdes’ te ontmoet,” het Vincent vrolik gesê.
Sy het opgekyk en Vincent aangegluur. ‘n Storm beskermings woede het deur haar gevloei en sy het gesê, “Moet hulle nie so noem nie.” Jackie het haar kop geskud en stil maar kragtig gesê, “Moet hulle nooit so noem nie.”
Vincent was oppad om haar deur die mond te slaan toe hy haar in die oë kyk. Hy het geskrik toe hy die indigo flits sien. In stede het hy geknik. “Oukei, Jackie. Jy maak die geld en ek sal hulle noem net wat jy wil hê ek moet.” Hy het die kar deur oopgemaak. “Kom, laat ons gaan.”
Jackie het afgekyk na die paneelbord. Waar het dit vandaan gekom, Jackie? Sy het haar kop geskud. Hou so aan en jy kry beide jouself en die kinders vermoor! Sy het die deur oopgemaak en uitgeklim. Maar... Ek is die een met die gawe. Ek is die goue gans. Dis vir my wat hulle wil hê moet geld maak vir hulle. So ek sal vir hulle geld maak....en uitkyk vir my kans. Sy en Vincent het die winkel ingestap.
Meeste van die tyd wanneer Jackie na hierdie winkel toe kom, bring sy die kinders saam met haar. Die winkel was binne loop afstand vir hulle almal en die oefening het hulle almal goed gedoen, plus die winkel het ‘n Baskin-Robbins roomys afdeling binne en die tafels vir klante om te sit en eet. Hulle sal dan almal roomys kry en dit by die winkel eet voordat hulle weer terugloop huis toe. Soms sal ‘n reënstorm hulle bekruip nadat hulle gearriveer het ... en die winkel bestuurder, Steve Bell, sal dan aandring dat al die kinders in sy minibus inklim sodat hy hulle kan huis toe neem.
So, natuurlik was Steve agter die toonbank.
Vincent was ‘n vreemdeling vir Steve. Vincent het nog nie enige besigheid met hierdie vestiging gedoen nie ... ‘n situasie wat hy gou sal regstel.
Terwyl Vincent se oë die winkel deurkyk vir potensiële beskerming, het Steve opgekyk en die paar gesien. ‘n Bekommerde trek het oor sy gesig verskyn toe hy Vincent sien, maar het verdwyn toe hy Jackie sien.
“Haai Jackie!” het Steve gesê. “Lekker dag is dit nie?”
Jackie het geknik. “Verseker Steve.”
“Enigiets waarmee ek kan help?” het hy gevra terwyl hy na Vincent loer.
Jackie het die loer gesien en begin bekommerd raak. “Nee Steve, ek is net hier om ‘n paar krapkaarte te kry. Gee ons ‘n minuut, sal jy?”
Steve het geknik. “Seker. Skree wanneer jy reg is.”
“Dankie,” het Jackie geantwoord. Sy het vinnig na Vincent geloer. Natuurlik het hy dit gesien.
Hy het nader aan haar beweeg en in haar oor gefluister. “Ek het nie gehou van daardie klein kykie nie. Moenie enigiets doen wat daardie man vermoor gaan kry nie. Capice?”
Jackie het hard aan haar vrees gesluk maar het geknik.
“Mooi. Doen nou jou ding en laat ons hier uit wees,” het Vincent gefluister.
Jackie het gehuiwer. “Hoeveel wenners wil jy hê?”
“Almal, tot by nommer tien in die pak.”
Jackie het haar oë toegemaak en begin om haar vingers oor die plexiglas te trek, eers die een ry, dan die volgende, totdat sy almal deurgewerk het. Sy het haar oë oopgemaak en na Vincent gekyk.
“Kry jou geld reg. Hier is ‘n paar,” het sy hom vertel.
Vincent het geknik. “Ek het dit.”
Jackie het diep asem ingetrek. “Steve, kan jy gou hiernatoe kom?”
***
TOE VINCENT JACKIE uit die winkel uit lei, het hy driehonderd twee en negentig doller spandeer. Jackie het die wenners verskaf van ‘n totaal van vyf duisend, twee honderd sewe en dertig doller.
Terwyl hy haar huis toe neem, het Vincent by homself gedink daar geen manier was wat sy base haar onder hulle beheer gaan laat uitkom nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=66225844) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
T. M. Bilderback
Тип: электронная книга
Жанр: Триллеры
Язык: на языке африкаанс
Издательство: TEKTIME S.R.L.S. UNIPERSONALE
Дата публикации: 16.04.2024
Отзывы: Пока нет Добавить отзыв
О книге: Vyf spesiale sorg kinders huur Justice Sekuriteit om hulle pleegma te red van die stad se grootste misdaad familie.