Главная страница | Научная фантастика | Yüzyıllar arasında sıkışıp kalmış. Geleceğin anıları silsilesinden

Yüzyıllar arasında sıkışıp kalmış. Geleceğin anıları silsilesinden
Parvana Saba
Yüzyıllar Arasında Sıkışmış, 2335 yılından gelen genç bir kadın olan Julia’nın 21. yüzyılda mahsur kalmasını ve zaman yolculuğu cihazının arızalanmasının ardından, geçmiş ve gelecek arasındaki gizemleri çözmesini konu alır. Julia, atasıyla, zamanı birleştiren sırları açığa çıkarırken, hem kendi dünyasını hem de zamanı tehdit eden tehlikelerle karşı karşıya gelir. Bu, gizem, macera ve hatırlamanın anlamını keşfeden, zaman yolculuğuyla dolu bir hikaye.

Yüzyıllar arasında sıkışıp kalmış
Geleceğin anıları silsilesinden

Parvana Saba

Illustrations Images created with ChatGPT

© Parvana Saba, 2024

ISBN 978-5-0065-1201-6
Created with Ridero smart publishing system



Bölüm 1: Geçmişe Yolculuk
2335 yılı, zenginlik, sınıf ve hatta fiziksel sınırlardaki farklılıkların neredeyse tamamen ortadan kalktığı, heyecan verici bir ilerleme ve uyum dönemiydi. Toplum, geleneksel zenginlik eşitsizlikleri olmadan, herkesin zengin bir şekilde yaşamasına olanak tanıyan kaynak zenginliğiyle beslenen kolektif refah temelinde işliyordu. Paranın geçerliliği kalmadı ve hastalık kavramı da fiilen yok oldu. Teknolojik ilerlemeler yaşamın her yönünü kucakladı, şehirleri karmaşık, çok seviyeli yapılara dönüştürdü; her seviye, yalnızca dikey değil aynı zamanda yatay olarak da hareket eden asansörlerle birbirine bağlandı ve modern şehirlerin yüksekliği ve genişliği boyunca zeminde olduğu kadar yumuşak bir şekilde hareket etti.
Uçan arabalar gökyüzünü doldurdu, birkaç seviyeye yayılan kulelerin üzerinde ve arasında daireler çiziyordu. Bunlar, dayanıklı, ultra hafif malzemeler kullanılarak inşa edilen, insanların yerden ufka kadar her düzeyde yaşadığı, çalıştığı ve keşfedildiği yer üstü ağlar yaratan geleceğin şehirleriydi. Doğa ile teknolojinin bir arada uyum içinde yaşadığı, yeşilin her katı kapladığı, her mekanın eşit derecede zengin ve canlı olduğu bir yerdi. “Zengin” ya da “fakir” alanlar yoktu; daha ziyade şehirler işlevsel çizgilere göre bölümlere ayrılmıştı: sosyal hayata, öğrenmeye, eğlenceye veya ileri araştırmalara ayrılmış yerler. Şehrin her köşesi güzelliğe doymuş, herkesin erişebildiği bir yerdi.
Bu dünyada her vatandaş, galaksiler ve çağlar arasında anında seyahat etmeyi sağlayan zarif ve güçlü bir araç olan TravelPhone olarak bilinen bir cihazla donatılmıştı. Bir zamanlar bilimkurgunun diyarı olan zaman yolculuğu artık yürüyüşe çıkmak kadar erişilebilir hale geldi. İnsanlar farklı dönemleri, gezegenleri ve galaksileri kolayca ziyaret ederek tarih boyunca özgürce hareket ettiler. Julia da herkes gibi TravelPhone’unu zaman dilimleri ve varış noktaları arasında geçiş yaparak sayısız kez kullandı. Onun için bu dünyalar arasında bir köprü, onu yalnızca evrene değil aynı zamanda mirasının derinliklerine bağlayan bir kapı haline geldi.
Ancak Julia derin bir nefes alıp 21. yüzyıl dünyasına adım attığında bir şeyler tamamen farklılaştı. Teknolojinin henüz basit nefes alma eylemini bile mükemmelleştirmediği geçmiş bir çağın yoğun, dumanlı havasıyla karşılandı. Sesler onu şaşkına çevirdi: kornalar, çınlayan arabalar ve yükselen sesler, kalabalık sokaklarda yürüyen insanlar, yerden bir santim bile yükselmeyen tekerlekler üzerinde yuvarlanan tuhaf araçlarla dolu. Buranın ağırlığı, ham ve arıtılmamış enerjisi tamamen yeni bir deneyimdi. Julia normal zamana dönme umuduyla içgüdüsel olarak TravelPhone’una uzandı ama alışılmadık ve rahatsız edici bir görüntüyle karşılaştı: cihazının ekranında yanıp sönen bir mesaj.
“Zaman akışı bozuldu, geri dönüş mümkün değil.”
Ekrana dokunduğunda kalbi küt küt atıyordu, seçenekler arasında gezinirken parmakları titriyordu ama her denemesinde aynı mesajı veriyordu. Onu hiçbir zaman yarı yolda bırakmayan TravelPhone cihazı kilitliydi. Mahsur kaldı ve eve dönemedi.
Kafa karışıklığının ortasında Julia, üzerinde yoğun bir bakış hissetti. Döndüğünde, aralarında uzun yıllar olmasına rağmen tuhaf bir şekilde tanıdık gelen bir kadının gözleriyle karşılaştı. Bakışlarında şaşkınlık, anlayış ve bir tanıma parıltısı karışımı görünen kadın, ileri doğru temkinli bir adım attı.
– Sen…sen Julia mısın? – yumuşak ama kendinden emin bir sesle sordu.
Julia ona hayretle baktı.
– Evet… beni nereden tanıyorsun? diye sordu, hâlâ etrafını saran kaostan sersemlemiş halde.
Kadın yaklaştı, ifadesi şaşkınlıkla doluydu.
“Ben… dün gece seni rüyamda gördüm. Seni burada dururken, tamamen aynı görünürken gördüm.”
Julia omurgasından aşağıya doğru bir ürperti indiğini hissetti. Galaksiler, yüzyıllar ve zaman çizelgeleri arasında seyahat etmişti ama hiçbir şey onu bu ana hazırlamamıştı.
“Ne… bu hangi yıl?” – tereddütle sordu.
“Yıl 2024,” diye yanıtladı kadın, gözleri genişleyerek.
– Sen… gelecekten mi geldin?
Julia yavaşça başını salladı, gerçek her saniye daha da batıyordu. Üç yüzyıldan fazla bir süre önce, tamamen yabancı bir dünyadaydı ve ortaya çıktığı gibi, kendi zamanına göre tamamen erişilemezdi.
Kendini Eliza olarak tanıtan kadın nazik ama kararlı bir sesle, “Benimle gel” dedi. Şehrin uğultulu seslerinden uzakta, daha sessiz bir sokağı işaret etti. “Konuşmamız lazım, belki… belki sana yardım edebilirim.”
İkisi, hareketli şehir manzarasında yan yana yürüyordu; Julia, her biri bir öncekinden daha yabancı olan her görüntü ve sesi içine alıyordu. Eliza’nın mütevazı dairesine vardıklarında Julia’nın şoku, Eliza’nın onun atası, büyük-büyük-büyükannelerinden biri olduğunu anlayınca daha da derinleşti, ancak onunla tanışacağını hiç hayal etmemişti.
Eliza’nın rahat dairesinin duvarları kitap raflarıyla, antik tarzda ciltlenmiş sayfa yığınlarıyla, Julia’nın yalnızca tarihi arşivlerde gördüğü nesnelerle kaplıydı. Kitapların fizikselliği (kağıtları ve mürekkepleri) gerçeküstü bir his veriyordu; Julia’nın yalnızca tarih dersinde holografik canlandırmalarla tanıdığı bir dünyanın kalıntılarıydı.
Eliza, Julia’ya bir yer verip karşısına oturarak, “Otur,” dedi.
“Yani sen sınırların olmadığı… paranın olmadığı bir dünyadansın?” Merakla kaşını kaldırdı, bakışları odaklanmıştı.
Julia, geçirdiği zamanı ondan bu kadar uzaktaki birine açıklamanın büyüklüğünü hissederek başını salladı.
“Evet,” diye başladı, biraz tereddüt ederek.
“2335’te ihtiyacımız olan her şey mevcut. Kimse hiçbir şeye para ödemiyor, kaynaklar herkese açık. Uçan arabalarımız, her seviyenin bir önceki kadar güzel olduğu çok katlı şehirlerimiz ve bizi zaman ve mekan içinde taşıyabilecek cihazlarımız var. Benim zamanımda hastalık ve yoksulluk geçmişte kaldı.”
Eliza büyülenmiş gibi dinliyordu; merakı her kelimeyle birlikte artıyordu. – Peki ya kitaplar? diye sordu, onları çevreleyen hacimleri işaret ederek.
Julia kağıt kitapların tuhaflığına hayran kalarak başını salladı.
“Hikayelerimiz var ama bunlar dijital olarak saklanıyor. Sanırım yaratmaktan çok paylaşmaya yönelikler. Sizin yaptığınız gibi yazmak, anıları ve duyguları mürekkep ve kağıtla yakalamak benim dünyamda neredeyse kaybolmuş bir sanat.”
Eliza yüzünde gurur ve üzüntü karışımı bir ifadeyle gülümsedi. “Rüya gibi geliyor” diye mırıldandı.
“Ama buraya bu kadar farklı bir zamanda gelmek tuhaf olmalı.”
Julia güldü, endişesini zar zor gizleyen kuru bir kahkahaydı.
“Her şeyi anlamaya çalışıyorum. Yani ‘para’ kavramını bile anlayamıyorum. Benim dünyamda onlar yok.” Eliza’nın gözlerine bakarak durdu.
“Ve nasıl geri döneceğimi bilmiyorum. TravelPhone’um engellendi.”
Eliza bu açıklamayı düşünürken oda sessizliğe gömüldü. Güven verici bir elini Julia’nın koluna koydu.
Belki de burada olmanın bir nedeni var, Julia. Belki de bu süre zarfında bir şeyler öğrenmeniz kaderinizde vardır, bunu yalnızca sizin geri alabileceğiniz bir şey.”
Julia onu tanımanın verdiği bir ürperti hissetti; korkusu yavaş yavaş yerini beklemediği bir şeye, bir amaç duygusuna bıraktı. Atasının rahat dairesinde, geçmişin kalıntılarıyla çevrili olarak otururken, yolculuğunun daha yeni başladığını fark etmeye başladı. Geleceği görüyordu ama asıl arayışı burada, teknolojinin henüz insanlığın iletişim, hikaye ve hafıza ihtiyacını aşmadığı bir dönemde yatıyordu.

Bölüm 2: Başka Bir Zamanı Anlamak
Julia, elinde bir fincan sıcak çayla Eliza’nın küçük yuvarlak masasına oturdu. Eskiden işlevsel, minimal ve verimli, hafif, geri dönüştürülebilir kaplara alışmıştı. Ama burada en küçük şeylerin bile beklenmedik bir çekiciliği vardı, amacın yükünü ellerinde taşıyorlardı. Çömleklerdeki küçük kusurlar ona, etrafındaki dünya gibi bu şeylerin de gelişmiş, zarif makine süreçleriyle değil, insanlar tarafından yaratıldığını hatırlattı. Buradaki her şey kişisel, canlı ve karmaşık görünüyordu; zamanında bildiği kontrollü, kusursuz mükemmellikten uzaktı.
Eliza onu dikkatle izliyordu; nazik ama delici mavi-gri gözleri merakla doluydu.
“Peki,” diye başladı dirseklerini masaya dayayıp hafifçe öne doğru eğilerek, “bana kendi dünyanı anlat Julia.” Sınırsız, parasız yaşamak gerçekten nasıl bir şey?
Julia yavaşça iç geçirdi ve kendisi için nefes almak kadar doğal olan ama muhtemelen atasına gerçeküstü gelebilecek bir hayatı açıklamak için doğru kelimeleri aradı.
“2335 yılında insanlar mülkiyetin olmadığı bir dünyada yaşıyorlar. Hiç kimse burada olduğu gibi şeylere ‘sahip değil’. Açıklaması zor ama herkese kaynak sağlamanın yollarını bulduk. İnsanlar her yere gidebilir, her şeyi deneyimleyebilir. Biz… birbirimize bağlıyız.”
Eliza’nın şaşkın ifadesi karşısında durakladı ve durumu açıklamaya çalıştı.
“Sınırlar ortadan kalktı çünkü artık bizi ayıran hiçbir şey yok. Ve para olmadan hepimiz basitçe var olmanın, keşfetmenin ve öğrenmenin değerini anlamaya başladık.”
Eliza’nın bakışları yumuşadı, ancak Julia atasının hâlâ bu kavramı anlamaya çalıştığını hissetti.
Eliza uzaklara bakarak, “Bu bir rüya gibi,” diye mırıldandı.
“Ama insanlar… peki, kendi başlarına ne yapacaklarını nasıl biliyorlar? Hedef ne olacak?
Julia şefkatle gülümsedi.
“Burada sizin yaptığınız gibi bir çalışmamız yok. İnsanlar ilgi alanlarını takip eder, projeler uygular, bir şeyler yaratır. Bu yıldızları incelemek, başkalarına yardım etmek, inşa etmek olabilir. İnsanlar seçtikleri herhangi bir yönde keşfetme ve gelişme özgürlüğüne sahiptir ve bunu yaparak toplumu zenginleştirirler.”
Eliza’nın başını sallaması yavaş ve düşünceliydi. Julia kendisininkinden çok farklı bir dünyayı kavramaya çalışırken zihninde çarkların döndüğünü gördü.
Eliza uzun bir sessizliğin ardından, “Benim için bunu hayal etmek zor,” diye itiraf etti.
“Buradaki insanlar… yani eşyalara bağlılar: evlere, paraya, işe. Bunlar onları tanımlar, yaşama tarzlarını şekillendirir. Onlarsız bir hayat hayal etmek zor.”
Julia bir sempati sancısı hissetti. Sokakların kalabalık olduğu, havanın gürültüyle dolu olduğu ve ara sıra tartışmaların veya kahkahaların açık pencereden duyulduğu 2024 yılının hareketli dünyasına baktı. Buradaki hayat ham, parlak ve yoğun görünüyordu ve dünyası neredeyse yok olmuştu. Gerginliğe rağmen Julia, insanların sorunların ortasında anlam yaratmak için çabalamalarının, mücadelelerinin güzelliğini hissetti.
“Kulağa zor geliyor,” dedi sessizce, “ama bence bunda da bir güzellik var.” Hayat zor göründüğünde bile amaç yaratırsınız.
Eliza ona gerçekten şaşırmış bir şekilde baktı.
“Hiç böyle düşünmemiştim.” diye yanıtladı gülümseyerek.
Birkaç dakika rahat bir sessizlik içinde oturdular; arka plandaki tek ses Eliza’nın, insanların her geçen saniyeyi işaretlediği zamanlardan kalma eski moda saatinin yumuşak tik taklarıydı. Julia kendini duvar kağıdındaki soluk çiçek desenini çizerken buldu; her taç yaprağı ve yaprağı elle oyulmuş, bu neredeyse kutsal görünen bir ayrıntıydı. Onun dünyasında her şey pürüzsüz ve kusursuzdu, verimlilik için tasarlanmıştı ama burada bu kadar küçük nesneler bile kişiliğin ve kusurların izlerini, kendi hikayelerini anlatan ayrıntıları taşıyordu.
Sakinlik anı, Julia’nın artık görmezden gelemeyeceği acı verici bir huzursuzluk duygusuyla kesintiye uğradı. Genellikle kusursuz olan TravelPhone’u başarısız oldu ve onu zor durumda bıraktı. Bir değişiklik umuduyla cihaza baktı ama aynı hata mesajı pürüzsüz ekranda aralıksız yanıp sönüyordu. Julia’nın kalbi sıkıştı. Bu sadece bir arıza değildi; daha fazlasıydı, amaca yönelik bir şeydi, zamanla olan ideal bağının bozulmasıydı.
Julia sonunda sessizliği bozarak, “Bunun kulağa tuhaf geldiğini biliyorum,” diye mırıldandı, “ama sanırım bir şey… ya da birisi… yolculuğumu engellemiş olabilir.”
Eliza’nın kaşları kalktı ve bakışları daha da keskinleşti. “Müdahale mi edildi? Yani… bilerek” mi demek istiyorsun?
Julia yavaşça başını salladı, korku düşüncelerine sinmişti.
“Benim zamanımda hikayeler var. İnsanların bir şeyler almak ve tarihi kendi lehlerine değiştirmek için zamanda yolculuk yaptıklarına dair söylentiler. Olayları manipüle edebileceklerine, onları kendi lehlerine değiştirebileceklerine inanan insanlara ‘zaman korsanları’ diyoruz.”
Eliza ona iri gözlerle baktı, parmakları bardağın kenarı boyunca kayıyordu.
“Yani geri dönmeni engelleyebileceklerini mi düşünüyorsun?”
Julia’nın sesi endişeden gergindi.
“Emin değilim ama öyle görünüyor. Ve eğer birisi tarihi değiştirirse, küçük değişiklikler bile yüzyıllara yayılabilir.”
Eliza, Julia’nın sözlerini özümsediğinde aralarında derin bir sessizlik oluştu. Bakışları düşünceli ve mesafeli bir hal aldı.
“Ne istiyor olabilirler? Eğer dünyanızda para ya da mülk yoksa… kim geçmişe neden karışsın ki?”
Julia derin bir nefes aldı ve fısıltıyla cevap verdi.
“Güç. Etkilemek. Kaynakların bölünmüş olduğu bir dünyada bile kontrol ve güç peşinde koşan insanlar her zaman olacaktır. Ve geçmiş, geleceği şekillendirebileceğini düşünenler için cazip bir yerdir.”
Eliza düşünceye dalmış gibi ona baktı. “O halde belki de burada olmanın bir nedeni var, Julia.” Bu arıza bir şeyler yapmanız gerektiği için oluşmuş olabilir. Yalnızca senin durdurabileceğin bir şey.
Julia’nın omurgasından aşağıya bir ürperti indi; yıllardır hissetmediği bir duygu. Buraya gelmeye hiç niyeti yoktu; tesadüfen geldi ya da öyle sanıyordu. Ama şimdi Eliza’nın rahat dairesinde, kendi zamanında çoktan yok olmuş bir dünyanın ıvır zıvırlarıyla çevrelenmiş halde otururken Julia gelişinin bir amaçlı olup olmadığını merak etmeye başladı; sanki bu an, ne kadar imkansız görünse de, tam da olması gereken yermiş gibi. ol.
Eliza masanın üzerinden uzanıp elini yavaşça Julia’nın koluna koydu.
“Yalnız değilsin Julia. Ne olursa olsun hep birlikte üstesinden geleceğiz” dedi.
Julia atasının bakışlarıyla karşılaştı, minnettarlık ve kararlılığın arttığını hissetti. Bu zamana kadar mirasına sadece bir göz atmayı umarak gelmişti ama şimdi amacı kendisinden daha büyük görünüyordu; yüzyıllara yayılan bir görev, geçmişi anlayarak ve hatta belki de düzelterek geleceği koruma misyonu.
Akşam derinleşip odayı sıcak, altın rengi bir ışıkla doldururken Julia ve Eliza sessiz bir anlaşmaya vardılar. TravelPhone arızasının gizemini çözmek ve zamanın dokusunu bozmaya çalışan güçleri anlamak için birlikte çalışacaklar. Ve eğer iş o noktaya gelirse, tarihin gizli köşelerinde gizlenen hayalet tehditlerle karşı karşıya kalacaklar. Julia için bu yolculuk daha yeni başlıyordu.

Bölüm 3: Yanıtları Bulma
Ertesi sabah, parlak güneş 2024'ün hareketli sokaklarının üzerinde doğdu. Julia, Eliza’nın penceresinin hemen dışında araba kornalarının ve insanların gevezelik etme sesine uyandı. Hâlâ alışmaya çalıştığı bir sesti bu; 2335 yılında sabahlar teknolojinin sessiz uğultusu ve havada süzülen taşıyıcıların hafif vızıltısıyla başlıyordu.
Eliza, Julia’nın alışık olduğu besleyici yemeklerden hoş bir değişiklik olarak kızarmış ekmek ve meyveden oluşan basit bir kahvaltı hazırladı. Birlikte küçük bir masaya oturdular, pencereden içeri sızan güneş ışığı duvarları kaplayan kitap sırasını aydınlatırken günün planlarını tartışıyorlardı.
Eliza, kaşlarını düşünceli bir şekilde çatarak, “Bilgi toplamamız lazım,” dedi.
“Eğer bu zaman korsanları varsa, onlar hakkında daha fazlasını öğrenmemiz gerekiyor. Belki bize ipucu verebilecek kayıtlar ya da hikayeler vardır.”
Julia başını salladı, düşünceleri hızlanıyordu.
“Ve TravelPhone’umun neden başarısız olduğunu bulmamız gerekiyor. Belki de programın bozulmasıyla ilgili bir şeyler vardır.”
Kahvaltının ardından iki kadın şehir merkezine gitti. Eliza yolu gösterdi, sokaklar hakkındaki bilgisi ortadaydı. Julia kendisini çevreleyen canlı kaosa hayran kalmaktan kendini alamadı. Hava, kavrulmuş kahve, unlu mamuller ve yoğun yollardan gelen hafif egzoz dumanı gibi aromaların bir karışımıyla doluydu. Duyusal bir aşırı yüklemeydi ama kaosun arkasında belli bir çekicilik gizliydi.
Girdiklerinde gıcırdayan büyük ahşap kapıları olan eski bir tuğla bina olan yerel kütüphaneye vardılar. İçeride cilalı ahşap kokusuna karışan eskimiş kağıt kokusuyla karşılandılar. Julia nostaljiye kapılmıştı; tarih kitaplarında kütüphaneler hakkında okumuştu ama hiç karşılaşmamıştı.
Eliza, Julia’yı yerel tarih, zamanda yolculuk teorileri ve spekülatif kurgu üzerine kitaplarla dolu bir bölüme götürdü.
Manşetleri tarayarak, “Buradan başlayabiliriz” dedi.
“Bazıları zaman manipülasyonu veya gezgin hikayeleriyle ilgili olabilir. Hatta zaman korsanlarının görüldüğünden bile söz edebilirler.”
Raflara bakarken Julia’nın kalbi küt küt atıyordu. Bilginin ağırlığı havadaydı ve geçmişle arasında tuhaf bir bağ olduğunu hissetti. Zamanının teknolojik ilerlemelerine rağmen insanın hikaye anlatma deneyiminin zamansız kaldığını hatırlattı ona.
Kitap yığınlarıyla dolu rahat bir köşeye yerleştiklerinde Julia’nın düşünceleri ailesine döndü. Arkadaşları şimdi ne yapıyor olurdu? Onun yokluğundan mı endişeleniyorlardı? En yakın arkadaşlarıyla paylaştığı bağ vazgeçilmezdi ve özlem duygusunu üzerinden atamadı. Ve yine de burada, şu anda Eliza ile ortak bir amaç ve anlayış arzusuna dayanan yeni bir tür bağlantının oluştuğunu hissetti.
Metinlerin üzerinden geçerken saatler geçiyordu; Eliza ara sıra durup materyale hayat veren anekdotları veya tarihi gerçekleri paylaşıyordu. Başarısız zaman yolculuğu deneylerine ve tarihteki olayların sanki görünmeyen güçlerden etkileniyormuş gibi bükülüp hareket ettiğine dair hikayeler keşfettiler.
Eliza pasajı okurken alçak sesle, “Şunu dinle,” dedi.
“1863’te İç Savaş sırasında gökyüzünde tuhaf ışıkların olduğu raporları belgelendi. Bazı tarihçiler bunların gezginler tarafından görüldüğünü veya belki de olayların gidişatını etkileyen daha uğursuz bir şey olduğunu öne sürüyor.”
Julia merakla yaklaştı.
“TravelPhone’umun arızalanmasına neden olan şeyin bu girişimle ilgili olması mümkün. Eğer bir anormallikler sistemi olsaydı belki bir bağlantı bulabilirdik.”
“Kesinlikle,” diye yanıtladı Eliza, gözleri heyecanla parlıyordu.
“Daha fazla kanıt bulmamız gerekiyor. O dönemin gazetelerine bakalım. Ellerinde daha fazla ilk elden kanıt olabilir.”
Eski gazete kupürleriyle dolu bir bölüme geçtiler ve kırılgan sayfaları karıştırırken Julia’nın omurgasından aşağı bir ürperti yayıldı.
Eliza elinde parlak ve şok edici bir başlığı olan sararmış bir makale tutuyordu:
“Gizemli Zaman Bozukluklarına İlişkin Raporlar: Garip Figürlerin Görgü Tanıklarının Anlatımları.”
“Sayılar mı?” – Julia, Eliza’nın omzunun üzerinden bakarak tekrarladı.
Makale, sanki birdenbire ortaya çıkan, genellikle döneme uygun olmayan kıyafetler giyen kişilerle karşılaşmaları anlatıyordu. Aniden ortadan kaybolmalarını ve geride bıraktıkları rahatsız edici duyguyu anlatıyordu.
Julia, “Zaman Korsanları,” diye mırıldandı ve bu terim havada asılı kaldı.
“Düşündüğümüzden daha uzun süredir ortalıktalar.”
Eliza makalenin ayrıntılarına bakarken ciddi bir şekilde başını salladı.
“Eğer bu manzaralar tarih boyunca meydana geldiyse, o zaman siz geldiğinizde hissettiğim huzursuzluğun sebebinin de bunlar olabileceği ihtimali var.”
Julia kararlılığın arttığını hissetti.
“Onları durdurmanın bir yolunu bulmalıyız. Eğer zamanı kendi çıkarları doğrultusunda manipüle ederlerse bunun gelecek üzerinde nasıl bir etkisi olacağını kim bilebilir? Sadece benim değil, sayısız hayat.”
Günün geri kalanını daha fazla görüntüyü inceleyerek ve isyanların zaman çizelgesini bir araya getirerek geçirdiler. Her keşif onları potansiyel tehdidi anlamaya daha da yaklaştırıyordu ama Julia’nın içindeki gerilim daha da güçleniyordu. İzlendikleri hissinden kurtulamıyordu.
Kütüphaneden çıkmak üzereyken Eliza yüzünde ciddi bir ifadeyle Julia’ya döndü.
“Dikkatli olmamız lazım. Zaman korsanları gerçekten varsa onların faaliyetlerini araştırmamızdan memnun olmayabilirler.
“Anlıyorum,” diye yanıtladı Julia, kararlılığı daha da sertleşti.
“Ama geri çekilemeyiz. Korkunun beni gerçeği açıklamaktan alıkoymasına izin vermeyeceğim.”
Gökyüzü turuncu ve mora çalan akşam alacakaranlığında dışarı adım attıklarında, Julia bir amaç duygusunun içini kapladığını hissetti. Artık yalnızca gelecekten gelen bir gözlemci değildi; zamanın ötesine geçen bir anlatının aktif bir katılımcısıydı.
“Buradan nereye gideceğiz?” – Eliza ufka bakarak sordu.
Julia, “Öncelikle görülenler hakkında daha fazla bilgi bulmamız gerekiyor” diye önerdi.
“Ve son birkaç günde olağandışı bir şey rapor eden var mı diye bakmalıyız. Zaman korsanları varsa büyük bir şeye hazırlanıyor olabilirler.
Eliza başını salladı, gözlerinde kararlılık parlıyordu.
“Daha fazlasını bilebilecek bağlantılarım var. Yarın onları ziyaret edebiliriz. Ama şimdilik biraz dinlenelim. Önümüzdeki süreçte güce ihtiyacımız olacak.”
Geriye doğru yürüdüklerinde, sokaklar kahkaha ve müzik sesleriyle canlanıyordu, Julia beklenti ve endişe karışımı bir duygu hissetti. Yolculuğu basit bir bilgi arayışından zamana karşı bir yarışa dönüştü. Eliza da yanındayken, kendisini bekleyen zorluklarla yüzleşmeye hazır hissediyordu.

Bölüm 4: Gölgeleri Ortaya Çıkarmak
Ertesi gün keskin bir berraklıkla başladı, hava taze ve serindi, Julia ve Eliza, Eliza’nın bağlantılarıyla buluşmaya hazırlandı. Julia midesinde bir heyecan hissetti; gizli gerçeklerin açığa çıkması beklentisi, zaman korsanlarının yaklaşmakta olan tehdidiyle karışmıştı.
Eliza, arkadaşı Max’in söylentileri nasıl ortaya çıkaracağını bildiğine ve toplumla iyi bağlantılara sahip olduğuna söz verdi.
Şehirde hızla yürürken Eliza, “Max beceriklidir,” dedi.
“Şehir merkezinde antikalar ve ilginç şeyler konusunda uzmanlaşmış küçük bir mağaza işletiyor. İnsanlar her türlü tuhaflık için ona geliyor ve sıklıkla hikayelerini paylaşıyorlar. Garip olaylar hakkında bilgisi olan biri varsa o da odur.”
Julia başını salladı, aklı seçenekleriyle yarışıyordu. Max’in mağazasında sadece Zaman Korsanları hakkında değil aynı zamanda etrafındaki dünya hakkında da ipuçları bulunabilir. Mağazaya yaklaştıklarında Julia vitrindeki eklektik sergiye hayran kaldı; antika saatler, tozlu kitaplar ve geçmişin hikayelerini fısıldayan garip bir sanat eserleri koleksiyonunun karışımı.
İçeri adım attıklarında kapının üzerindeki zil çaldı, mağazanın sıcaklığı onları sardı. Tezgahın arkasında, dağınık sakallı ve dost canlısı bir gülümsemeye sahip, uzun boylu bir adam olan Max duruyordu. Eliza’yı tanıdığında gözleri merakla parladı.
“Ah Elisa! Seni gördüğüme sevindim! – diye bağırdı, ellerini bir bezle silerek. -Bugün seni buraya getiren ne?
Eliza, ziyaretlerinin amacını açıklayarak Julia’yı tanıştırdı.
“Zaman ihlalleri ve… yani zaman korsanları hakkında bilgi arıyoruz.”
Max merakla tek kaşını kaldırdı.
“Zaman Korsanları mı dedin? Bu uzun zamandır duymadığım bir hikaye.”
Sesini alçaltarak yaklaştı.
“Son zamanlarda ilginizi çekebilecek birkaç tuhaflıkla karşılaştım.”
Julia bir heyecan dalgası hissetti.
“Ne, ne tuhaf şeyler?”
Max onlara, rafların eski haritalar ve tuhaf aletlerle dolu olduğu mağazanın arka tarafına kadar onu takip etmelerini işaret etti. Enerjiyle mırıldanıyormuş gibi görünen küçük, süslü bir kutuya uzandı.
“Bunu bir zaman yolcusuna ait olduğunu iddia eden bir koleksiyoncudan aldım. Farklı çağlarda gezinmek için kullanıldığını söyledi.”
Julia’nın kalbi kutuyu incelerken hızla çarpıyordu; kutunun yüzeyi, onlara baktıkça değişiyormuş gibi görünen karmaşık sembollerle kazınmıştı.
– Gezgin’e ne oldu? diye sordu, merakı arttı.
Max omuz silkti ve ifadesi ciddileşti.
“Ortadan kayboldu. Bazıları onun bir zaman çatlağına düştüğünü söylüyor, diğerleri ise korsanlarla karşılaştığını ve bir daha geri dönmediğini düşünüyor.”
Eliza kaşlarını çattı.
“Yani bu kutunun zaman kesintileriyle bir ilgisi olabilir mi?”
Max, “Belki de,” diye yanıtladı ve kutuyu tekrar rafa koydu.
“Toplumda insanların görünüp kaybolduğu, geceleri garip ışıklar olduğu ve zamanı değiştirebildiğini iddia eden insanların hikayeleri hakkında söylentiler vardı. Bunların hepsi çok… rahatsız edici.”
Julia, Eliza’yla bakıştı ve aralarında ortak bir anlayış oluştu.
“Son zamanlarda herhangi bir görüldüğünü biliyor musun? Şüpheli davranan var mı?
Julia ısrar etti.
Max yavaşça başını salladı.
“Birkaç gün önce birkaç ziyaretçinin eski tren istasyonunun yakınındaki garip bir toplantı hakkında konuştuğunu duydum. Alışılmışın dışında kıyafetler giyen ve tanımlayamadıkları bir dil konuşan bir grup insanı anlattılar. Titreşen ışıktan bahsettiler ve sonra puf! Gittiler.”
Julia omurgasından aşağıya doğru bir ürperti indiğini hissetti.
– Nereye gittiklerini gördüler mi?
“Hayır,” diye itiraf etti Max, düşünceli bir tavırla sakalını kaşıyarak.
“Fakat içlerinden biri havada bir enerji çıtırtısı gibi bir değişiklik hissettiğini iddia etti. İncelemeye değer olduğunu söyleyebilirim.”
Eliza kararlı bir sesle, Teşekkür ederim Max, dedi.
“Bu ihtimali araştırıyoruz. Eğer zaman korsanları işin içindeyse onların amaçlarını anlamamız gerekiyor.”
Max yüzünde ciddi bir ifadeyle tezgaha yaslandı.
“İkiniz de dikkatli olun. Eğer bu korsanların söylediklerinde doğruluk payı varsa, etrafa göz kulak olan hiç kimseye pek nazik davranmazlar.”
Julia ve Eliza vedalaştıktan sonra hareketli sokağa geri döndüler; yeni öğrendikleri bilgilerin ağırlığı omuzlarındaydı.
Eliza saatine bakarak, “Tren istasyonu yakında,” dedi.
“Hadi şimdi oraya gidelim.”
Yürürken Julia’nın aklı öğrendiklerinin sonuçları karşısında şaşkına döndü. Eğer zaman korsanları bu çağda gerçekten aktif olsaydı, onların planları zamanın dokusunu tehdit edebilirdi. Böyle bir tehlikeyle karşı karşıya kalma düşüncesiyle kalbi küt küt atıyordu ama aynı zamanda giderek artan bir kararlılık duygusu da hissediyordu. Sadece geleceğini değil Eliza’nın geçmişini de koruması gerekiyordu.
İstasyona vardıklarında kalabalık bir manzarayla karşılaştılar. Yolcular aceleyle geçiyordu, yüzleri bulanıktı ve istasyonda yankılanan trenlerin gürültüsü ritmik bir arka plan oluşturuyordu. Julia derin bir nefes aldı ve Max’in bahsettiği tuhaf figürlere dair herhangi bir işaret bulmak için bölgeyi taradı.
Eliza, “Orada,” kısmen bir sütunun gizlediği daha sessiz bir köşeyi işaret etti.
“Tanıkların grubu gördüklerini söylediği yer burası.”
Yaklaştıklarında Julia bir sütunun arkasından tuhaf titreyen bir ışığın geldiğini fark etti; ritmi kaotikti.
“Bunu görebiliyor musun?” Fısıldadı, kalbi küt küt atıyordu.
Eliza gergin bir ifadeyle başını salladı.
“Yaklaşalım.”
Dikkatli bir şekilde ışığa doğru ilerlediler, Julia’nın içgüdüleri alarma geçmişti. Titreşim daha da güçlendi ve duvarlarda dans eden gölgeler oluştu. Sütunun etrafında döndüler ve kendilerini boş bir alanın önünde buldular; ışık sanki ulaşamayacakları bir yerden onlarla alay ediyormuş gibi yanıp sönüyordu.
Aniden arkalarından bir ses geldi.
– Bir şey mi arıyorsunuz?
Her iki kadın da dönüp gölgelerin arasından çıkan bir figür gördüler. Uzun boylu adam kendinden emin bir bakışla kayıtsızca duvara yaslandı. Modern dünyaya pek yakışmayan uzun bir palto giyiyordu ve gözleri muzipçe parlıyordu.
“Sen kimsin?” Eliza gerginliğe rağmen sesi kararlı bir şekilde sordu.
Yüzünde sinsi bir sırıtış beliren adam, “Sadece zamanla çok ilgilenen bir adam,” diye yanıtladı.
“Seni izlediğimi söyleyebilirsin. Gömülü kalması daha iyi olan şeyleri kazıyorsun.”
Julia bir endişe dalgası hissetti.
– Zaman korsanları hakkında ne biliyorsun?
Adam sessizce güldü.
“Ah, çok fazla. Biliyorsunuz bunlar sadece hikaye değil. Onlar çok gerçek. Ve izinsiz girişlerden hoşlanmazlar.”
Julia cevap veremeden adamın tavrı değişti, şakacı gülümsemesi kayboldu.
“Tehlikeli bir bölgeye girdiniz dostlarım. Çapraz ateşe yakalanmadan geri dönmenizi öneririm.”
Eliza öne çıktı, bakışlarında meydan okurcasına bir ifade vardı.
“Biz sizden veya başkasından korkmuyoruz. Eğer zaman korsanları bir tehdit oluşturuyorsa onları durdurmaya niyetliyiz.”
Adamın gözleri kısıldı, içlerinde bir saygı parıltısı parladı. “Cesur. Ancak cesaret iki ucu keskin bir kılıç olabilir. Unutmayın, bazen bilgi cehaletten daha tehlikelidir.”
Bunun üzerine dönüp gölgelere doğru kaydı ve Julia ile Eliza’yı şaşkın bir sessizlik içinde bıraktı. Titreşen ışık sönerek onları istasyonun parlak ışığında bıraktı.
– Az önce ne oldu? – Eliza titreyen bir sesle sordu.
Julia kalbi küt küt atarak, “Bilmiyorum,” diye itiraf etti.
“Ama söylediğinden fazlasını biliyor. Çapraz ateşte kalmakla ne kastettiğini öğrenmemiz gerekiyor.”
Yeniden bir araya geldiklerinde Julia bir duygu kasırgası hissetti. Korku heyecanla birlikte dans ediyordu; muazzam bir şey keşfetmenin eşiğindeydiler ama tehlikeler artıyordu. Tarihin ağırlığının üzerlerine çöktüğünü hissetti; bu, risklerin ne kadar büyük olduğunun sessiz bir hatırlatıcısıydı.
Eliza, “Hadi benim daireme dönelim,” diye önerdi, sesi yumuşamıştı.
“Bir strateji geliştirmemiz gerekiyor. Korsanlar bizi biliyorsa bir adım önde olmalıyız.”
Julia başını salladı, kararlılığı güçlendi. Bedeli ne olursa olsun gerçeği ortaya çıkaracaklar. Birlikte zamanda gizlenen gölgelerle yüzleşecekler.

Bölüm 5: Toplanan Fırtına
Eliza’nın rahat dairesinde gergin bir atmosfer hüküm sürüyordu. Julia odada bir aşağı bir yukarı yürüyordu, gizemli adamla buluşmasını düşünürken aklı hızla çalışıyordu. Eliza perdeleri çekerek küçük alanı rahat bir alacakaranlığa bıraktı ama gölgeler kendi sırlarını fısıldıyor gibiydi.
Julia, aklı olasılıklarla dolup taşarken, “Bir plana ihtiyacımız var” dedi.
“Zaman korsanları bizi biliyorsa, arkamıza yaslanıp en iyisini umamayız.”
Eliza başını salladı, kaşları konsantrasyonla çatılmıştı.
“Daha fazla bilgi toplamamız gerekiyor. Operasyonları hakkında ne kadar çok şey bilirsek, onlara karşı koymaya o kadar hazırlıklı oluruz.”
Julia küçük yemek masasına oturdu ve bir not defteri çıkardı.
“Şimdiye kadar bildiğimiz her şeyin bir listesini yapalım.”
Önemli noktaları hızlı ve istikrarlı bir şekilde yazdı.
•Zaman Korsanları gerçektir ve tarih boyunca kargaşaya neden olmuşlardır.
•Tren istasyonunda son görüntüler bildirildi.
•Onları çapraz ateşe yakalanmamaları konusunda uyaran gizemli bir figür.
“Başka ne?” – Eliza masaya yaklaşarak önerdi.
“Max, bazı insanların zamanı kontrol ettiklerini iddia ettiklerini söyledi. Bu konuyu daha detaylı incelemeliyiz,” diye yanıtladı Julia, düşüncesini not ederek.
– Ve bu gizemli adamın kim olduğunu ve ne bildiğini öğrenmemiz gerekiyor. Korsanlar hakkında bir şeyler biliyor gibiydi.
Eliza parmaklarını masaya vurarak yüzünde düşünceli bir ifade belirdi.
“Diğer yerel mağazaları ziyaret ederek başlayabiliriz. Bu zaman manipülatörleri hakkında alışılmadık bir şey gören veya söylentiler duyan başkaları da olabilir.”
Julia başını kaldırdı ve bu fikirle gözleri parladı.
“Evet! Daha fazla tanık bulabilirsek, ne olduğuna dair daha net bir resim elde edebiliriz.”
Antika dükkanları, kafeler ve hatta sanat galerileri de dahil olmak üzere mağazaların ve ziyaret edilecek yerlerin bir listesini hızla derlediler. Kalabalık şehrin hikayelerin iç içe geçtiği pek çok köşesi vardı ve Julia bir umut dalgası hissetti. Önemli bir şeyi açıklamaya yakın olabilirler.
Planlarını tamamladıklarında sessiz bir çınlama dikkatlerini böldü. Eliza telefonuna baktı ve yüzünde endişeli bir ifade belirdi.
“Bu kız kardeşimden bir mesaj. Dün gece işyerinde tuhaf bir şey olduğunu söylüyor; titreyen ışıklarla ilgili bir şeyler.”
“Kız kardeşin bir müzede çalışıyor, değil mi?” Julia, Eliza’nın bundan daha önce bahsettiğini hatırlayarak sordu.
Elisa hemen cevabını yazarak, “Evet, yerel tarih ve eserlerle ilgili özel bir serginin parçasıydı” diye yanıtladı.
“İlgili olup olmadığını merak ediyorum.”
Julia, “Hadi onu görmeye gidelim,” diye önerdi.
“Bir şeye tanık olduğuna dair en ufak bir ihtimal bile varsa bunu bilmemiz gerekiyor.”
Eliza başını salladı ve ceketlerini aldılar, heyecan ve endişe havadaydı. Müze kısa bir yürüyüş mesafesindeydi: Yüksek sütunlara ve etkileyici bir girişe sahip görkemli bir bina. Yaklaştıkça Julia bir beklenti heyecanı hissetti, yeni keşiflerin vaadi onun içinde bir ateş yaktı.
İçeri girdiklerinde, koridorları dolduran yankılanan ayak seslerine ve boğuk konuşmalara, çeşitli sergilere baktılar. Eliza, kız kardeşi Clara’nın çalıştığı ofise gitti. İçeri girdiklerinde Clara’yı bir masanın üzerine eğilmiş, etrafı kağıt yığınları ve sanat eserleriyle çevrili halde buldular.
“Clara!” Eliza aradı, sesi odayı aydınlattı. Clara başını kaldırdı, ifadesi yorgunluktan meraka dönüştü.
“Hey, siz ikinizi buraya getiren şey nedir?” diye sordu sandalyesine yaslanarak.
Eliza hiç vakit kaybetmedi.
“Dün gece müzede tuhaf bir şey olduğunu duyduk. Bize bundan bahseder misiniz?
Clara sesini alçaltarak etrafına baktı.
“Geç vardiya sırasında bir kargaşa yaşandı. Bazı çalışanlar antik eserler bölümünün yakınında garip bir ışık gördüklerini bildirdi. İlk başta bunun bir aydınlatma hatası olduğunu düşündük ama ortaya çıktı… farklı.”
“Ne demek istiyorsun?” Julia koltuğunda öne doğru eğilerek ısrar etti.
Clara tereddüt etti, devam etmeden önce bakışları kapıya yöneldi.
“İnsanlar sanki canlıymış gibi parıldadığını söylüyordu. Ve birdenbire vitrinlerden biri kırıldı. Yanında kimse yoktu, sadece düştü.”
Julia omurgasından aşağıya doğru bir ürperti indiğini hissetti. – Buna neyin sebep olduğunu gören var mı?
“Hayır ama birkaç çalışanın gölgelerde hareket eden figürler gördüğünü söylediğini duydum. Sanki bu zamana ait değillermiş gibi garip giyindiklerini iddia ettiler,” diye yanıtladı Clara, ancak bir fısıltıdan daha yüksek bir sesle.
Eliza, Julia’yla endişeli bakışlar attı. “Max’in tanımladığı şeye benziyor. Belki bunlar korsanlardır?
“Belki de,” dedi Clara kaşlarını çatarak.
“Bundan amirime bahsettim ama aşırı aktif bir hayal gücü olduğu için bunu görmezden geldi. Daha fazla araştırmak istedim ama yoğun bir haftaydı.”
Julia arkasına yaslandı, aklı hızla karışıyordu.
“Bunu araştırmamız lazım. Korsanlar müzeye geldiğinde bir sonraki hamlelerini düşünebiliriz.
Clara kararsız görünüyordu ama meraklanmıştı. – Ne öneriyorsun?
Eliza, “Sergiye gidip kendimiz görmeliyiz” diye önerdi.
“Eğer bir huzursuzluk varsa bunu kendi gözlerimizle görmemiz lazım.”
Clara, “Ben de size katılacağım,” dedi ve ilk tereddütleri ortadan kalktı.
“Bir şey olursa bunun bir parçası olmak isterim.”
Birlikte müzenin içinden geçerek antik eserler bölümüne doğru ilerlediler. Yaklaştıkça atmosfer değişti ve Julia huzursuz bir duygu hissetti. Salonda, her biri kendi hikayesini anlatan farklı dönemlere ait kalıntıların sergilendiği sergiler yer aldı. Yine de hava sanki eserler sırlar fısıldıyormuş gibi gergin görünüyordu.
Bölüme girdiklerinde Julia’nın kalbi daha hızlı atmaya başladı. Loş ışık uzun gölgeler oluşturarak geçmişin figürlerinin canlı görünmesini sağlıyordu. Dikkatlice hareket ederek herhangi bir rahatsızlık belirtisi olup olmadığını görmek için odayı taradılar.
“Burada,” Clara koridorun sonundaki kırık vitrini işaret etti.
“İşte orada oldu.”
Julia yere dağılmış kırık camları inceleyerek yaklaştı.
“Işık kaynağı olmalı,” diye mırıldandı, olup bitenlerin bir yankısı gibi havada kalan hafif bir parıltıyı fark etti.
Eliza diz çöktü ve cam parçasını aldı.
“Bunda tuhaf bir şeyler var” dedi sesinde heyecanla.
“Dışardan ziyade içeriden etkilenmişe benziyor.”
Clara kaşlarını düşünceli bir şekilde çatarak, “Sanki kutunun içindeki bir şey çantanın kırılmasına neden olmuş gibi” diye ekledi.
“Ama ne?”
O anda Julia’nın dikkati yumuşak, titreyen bir ışık tarafından çekildi. Döndüğünde odayı kaplayan bir gölge gördü ve kalbi hızla çarpmaya başladı. -Bunu gördün mü? – ısrarla fısıldadı.
“Ne?” – Eliza etrafına bakarak sordu.
“Orada bir şey hareket etti!”
Julia odanın uzak ucunu işaret etti.
– Sanırım burada birisi var.
Döndüklerinde gölgenin kenarında karanlığa gömülmüş bir figürün durduğunu fark ettiler. Adam yüzünde okunamayan bir ifadeyle onlara baktı.
“Kim var orada?” Clara, gerginliğe rağmen sesi kararlı bir şekilde seslendi.
Figür ışığa doğru adım atarak delici gözleri ve bilmiş bir gülümsemesi olan bir kadını ortaya çıkardı.
“Yanlış zamanda yanlış yerdesiniz dostlarım.”
Julia’nın, duydukları tanımlara çok benzeyen, içinde bulunulan çağa uymayan kıyafetler giydiğini fark eden Julia’nın omurgası yeniden ürperdi.
“Sen… onlardan biri misin?” – Julia kalbi küt küt atarak sordu.
Kadının gülümsemesi daha da genişledi ve bakışlarında haylazlık parladı.
“Belki. Ama burada olmamın nedeni bu değil. Sana bir seçenek sunmaya geldim.”
Eliza öne çıktı, koruyucu içgüdüleri devreye girdi.
– Ne seçeneği?
Kadın hem alaycı hem de ciddi bir ses tonuyla, “Tam olarak anlamadığın konulara karışıyorsun,” diye yanıt verdi.
“Sana yardım edebilirim ama içerdiği riskleri kabul etmeye istekli olmalısın.”
Julia, Eliza’yla temkinli bir bakış attı.
“Ne demek istiyorsun? Ne yardımı?”
Kadının ifadesi değişti ve daha ciddileşti.
“Zaman Korsanları sadece zaman hırsızları değil; güç arıyorlar. Kendi çıkarları için tarihi değiştiriyorlar. Onları durdurmak istiyorsanız ne kadar ileri gitmek istediğinize karar vermelisiniz.”

Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=71468461?lfrom=390579938) на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.