Главная страница | Саморазвитие, личностный рост | Στρες Και Τραύμα Σε Καιρό Πανδημίας

Στρες Και Τραύμα Σε Καιρό Πανδημίας
Paul Valent
Juan Moisés De La Serna
Οι άνθρωποι λένε συχνά πως η πανδημία COVID-19 είναι πρωτοφανής. Εντούτοις, φέρει ομοιότητες με άλλες πανδημίες, ακόμη και με άλλες ασθένειες όσο και με ψυχοπιεστικές ή τραυματικές καταστάσεις. Πράγματι, κάθε στρεσογόνος και τραυματική εμπειρία ρίχνει φως σε όλες τις υπόλοιπες, μιας και βρισκόμαστε στην αιχμή της επιστήμης του στρες και του ψυχολογικού τραύματος.
Οι άνθρωποι λένε συχνά πως η πανδημία COVID-19 είναι πρωτοφανής. Εντούτοις, φέρει ομοιότητες με άλλες πανδημίες, ακόμη και με άλλες ασθένειες όσο και με ψυχοπιεστικές ή τραυματικές καταστάσεις. Πράγματι, κάθε στρεσογόνος και τραυματική εμπειρία ρίχνει φως σε όλες τις υπόλοιπες, μιας και βρισκόμαστε στην αιχμή της επιστήμης του στρες και του ψυχολογικού τραύματος.
Στο βιβλίο αυτό υποδεικνύουμε με ποιο τρόπο η τρέχουσα πανδημία συνυφαίνεται με αυτήν την επιστήμη, ωφελώντας την και συνεισφέροντας σε αυτή. Με άλλα λόγια, παρότι κάθε άτομο και κάθε κοινότητα νιώθουν να υποφέρουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο μέσα στην πανδημία, μπορούν να επωφεληθούν από τη συλλογική σοφία που συγκεντρώνουν άλλα πεδία ανθρωπίνων δεινών. Δύο επιστήμονες προερχόμενοι από διαφορετικά υπόβαθρα και μέρη του κόσμου συναντώνται σε αυτό εδώ το βιβλίο, συγχωνεύοντας τη γνώση τους πάνω στον εγκέφαλο, το πνεύμα και το σώμα, αναφορικά με την πανδημία. Αμοιβαία, καθώς υπάρχει αλληλοεπικάλυψη μεταξύ όλων των τραυματικών εμπειριών, τα διδάγματα της πανδημίας πρόκειται να αποβούν ωφέλιμα και για άλλες στρεσογόνες και τραυματικές καταστάσεις. Ως εκ τούτου, το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου δύναται να συσχετιστεί με κάθε τραυματική εμπειρία.
Το βιβλίο παρουσιάζεται με μια συγκεκριμένη σειρά. Το κεφάλαιο 1 μελετά προγενέστερες τραυματικές καταστάσεις, ενώ το κεφάλαιο 2 πραγματοποιεί σύγκριση εκείνων με την τρέχουσα πανδημία. Το κεφάλαιο 3 εισάγει τους όρους του στρες και του τραύματος κι επισημαίνει το ρόλο τους στον καιρό της πανδημίας. Τα κεφάλαια 4 έως 6 διερευνούν το εύρος των διεργασιών κι επιπτώσεων του στρες και του τραύματος από το κυτταρικό μέχρι το κοινωνικό επίπεδο. Το κεφάλαιο 7 εξετάζει τη διαλεκτική μεταξύ θανάτου και ανθεκτικότητας, ενώ το κεφάλαιο 8 κάνει μια επισκόπηση των προηγούμενων κεφαλαίων αποδίδοντας μια σφαιρική εικόνα τους. Τέλος, το κεφάλαιο 9 αποκαλύπτει πώς θα μπορούσε κανείς να ξεπεράσει τις ψυχολογικές συνέπειες της πανδημίας COVID-19 με το βέλτιστο δυνατό τρόπο.


Στρες και Τραύμα σε Καιρό Πανδημίας

Juan Moisés de la Serna
Paul Valent
Μετάφραση
Athena Mourtidou
Εκδόσεις Tektime
2021
“Στρες και Τραύμα σε Καιρό Πανδημίας”
Από τους Juan Moisés de la Serna & Paul Valent
1η έκδοση: Ιούνιος 2021
Μετάφραση: Athena Mourtidou
© Juan Moisés de la Serna, 2021
© Εκδόσεις Tektime, 2021
Με επιφύλαξη παντός δικαιώματος
Κεντρική διάθεση Tektime
https://www.traduzionelibri.it/ (https://www.traduzionelibri.it/)
Απαγορεύεται η ολική ή μερική αναπαραγωγή του παρόντος έργου, είτε η ενσωμάτωση του σε πληροφοριακό σύστημα, είτε η αναμετάδοση του με οποιοδήποτε μέσο ή σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική, μέσω φωτοανατύπωσης, καταγραφής ή άλλου τρόπου) άνευ έγγραφης άδειας του συγγραφέα.
Η παραβίαση των ανωτέρω δικαιωμάτων μπορεί να στοιχειοθετεί έγκλημα κατά της πνευματικής ιδιοκτησίας (σύμφωνα με το Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα).
Απευθυνθείτε στο CEDRO (Ισπανικό Κέντρο Δικαιωμάτων Φωτοναπαραγωγής) σε περίπτωση που χρειάζεστε να φωτοτυπήσετε ή να σαρώσετε κάποιο τμήμα αυτού του έργου. Μπορείτε να έλθετε σε επαφή με το CEDRO διαμέσου της ιστοσελίδας www.conlicencia.com ή μέσω τηλεφώνου στα 917021970/932720447.
Σχετικά με τους συγγραφείς

Paul Valent
O Paul Valent γεννήθηκε στη Μπρατισλάβα της Σλοβακίας το 1938. Οι γονείς του κι εκείνος επέζησαν του Ολοκαυτώματος στην Ουγγαρία. Το 1945, η οικογένεια μετανάστευσε στην Αυστραλία.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη γενική ιατρική το 1962 και την ειδικότητα του στην ψυχιατρική το 1967 στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας στην Αυστραλία, δούλεψε από το 1970 στα τμήματα επειγόντων περιστατικών των κυριότερων νοσοκομείων και ως ιδιώτης ιατρός μέχρι το 2002, επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ψυχοσωματική ιατρική, το στρες και το ψυχολογικό τραύμα.
Ίδρυσε και αργότερα προέδρευσε της Αυστραλασιατικής Εταιρείας για τη Μελέτη του Τραυματικού Στρες (Australasian Society for Traumatic Stress Studies), ενώ επίσης ίδρυσε και υπήρξε πρόεδρος της ομάδας Παιδιά Επιζώντες του Ολοκαυτώματος (Child Survivors of the Holocaust) στη Μελβούρνη. Έχει γράψει πολυάριθμα βιβλία, άρθρα και κεφάλαια σχετικά με την ψυχοθεραπεία και το τραύμα (www.paulvalent.com), με το τελευταίο του δημοσιευμένο έργο να είναι το Ψυχική Υγεία στον Καιρό της Πανδημίας (Mental Health in the Times of the Pandemic), πρόδρομος του παρόντος βιβλίου.
Juan Moisés de la Serna

Ο Juan Moisés de la Serna είναι Δόκτωρ Ψυχολογίας και κατέχει Μάστερ στη Νευροεπιστήμη και Βιολογία της Συμπεριφοράς. Είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Σήμερα, η έρευνά του επικεντρώνεται γύρω από τους δυνητικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη νόσο COVID-19 και τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, επί των ανθρώπων, ψυχολογικές και νευρολογικές επιπλοκές, οι οποίες έπονται της μόλυνσης με τον ιό SARS-CoV-2.
Με βάση το researchgate.net, ήταν ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας στην Ισπανία για το 2020.
Συγγραφέας εκλαϊκευμένης επιστήμης, με περισσότερα από τριάντα δημοσιευμένα βιβλία επάνω σε θέματα Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης, συμπεριλαμβανομένων των θεματικών AD; PD; TEA; TDAH; EQ; MSD; HiQ., συνέγραψε το 2020 τα βιβλία Ψυχολογικές Παράμετροι σε καιρό Πανδημίας (De la Serna, 2020a) και Υγειονομικό Προσωπικό σε καιρό Πανδημίας – Μια Ψυχολογική Προοπτική (De la Serna, 2020b).

Πρόλογος

Οι άνθρωποι λένε συχνά πως η πανδημία COVID-19 είναι πρωτοφανής. Εντούτοις, φέρει ομοιότητες με άλλες πανδημίες, ακόμη και με άλλες ασθένειες όσο και με ψυχοπιεστικές ή ψυχοτραυματικές καταστάσεις. Πράγματι, κάθε στρεσογόνος και τραυματική εμπειρία ρίχνει φως σε όλες τις υπόλοιπες, μιας και βρισκόμαστε στην αιχμή της επιστήμης του στρες και του ψυχολογικού τραύματος.
Στο βιβλίο αυτό υποδεικνύουμε με ποιο τρόπο η τρέχουσα πανδημία συνυφαίνεται με αυτήν την επιστήμη, ωφελώντας την και συνεισφέροντας σε αυτή. Με άλλα λόγια, παρότι κάθε άτομο και κάθε κοινότητα νιώθουν να υποφέρουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο μέσα στην πανδημία, μπορούν να επωφεληθούν από τη συλλογική σοφία που συγκεντρώνουν άλλα πεδία ανθρωπίνων δεινών.
Δύο επιστήμονες προερχόμενοι από διαφορετικά υπόβαθρα και μέρη του κόσμου συναντώνται σε αυτό εδώ το βιβλίο, συγχωνεύοντας τη γνώση τους πάνω στον εγκέφαλο, το πνεύμα και το σώμα, αναφορικά με την πανδημία.
Αμοιβαία, καθώς υπάρχει αλληλοεπικάλυψη μεταξύ όλων των τραυματικών εμπειριών, τα διδάγματα της πανδημίας πρόκειται να αποβούν ωφέλιμα και για άλλες στρεσογόνες και τραυματικές καταστάσεις. Ως εκ τούτου, το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου δύναται να συσχετιστεί με κάθε τραυματική εμπειρία.
Το βιβλίο παρουσιάζεται με μια συγκεκριμένη σειρά. Το κεφάλαιο 1 μελετά προγενέστερες τραυματικές καταστάσεις, ενώ το κεφάλαιο 2 πραγματοποιεί σύγκριση εκείνων με την τρέχουσα πανδημία. Το κεφάλαιο 3 εισάγει τους όρους του στρες και του τραύματος κι επισημαίνει το ρόλο τους στον καιρό της πανδημίας. Τα κεφάλαια 4 έως 6 διερευνούν το εύρος των διεργασιών κι επιπτώσεων του στρες και του τραύματος από το κυτταρικό μέχρι το κοινωνικό επίπεδο. Το κεφάλαιο 7 εξετάζει τη διαλεκτική μεταξύ θανάτου και ανθεκτικότητας, ενώ το κεφάλαιο 8 κάνει μια επισκόπηση των προηγούμενων κεφαλαίων αποδίδοντας μια σφαιρική εικόνα τους. Τέλος, το κεφάλαιο 9 αποκαλύπτει πώς θα μπορούσε κανείς να ξεπεράσει τις ψυχολογικές συνέπειες της πανδημίας COVID-19 με το βέλτιστο δυνατό τρόπο.
Αφιερωμένο σε όλα τα θύματα της πανδημίας COVID-19
Περιεχόμενα

Κεφάλαιο Ι. Διάφορες στρεσογόνες και τραυματικές καταστάσεις - καταστροφές, πόλεμοι, Ολοκαύτωμα, κ.λπ. (#ulink_d550ec38-1c0b-5aae-ad20-6fddfb8d4226)
Κεφάλαιο ΙΙ. Η τρέχουσα παγκόσμια υγειονομική κρίση: Είναι η πανδημία μια παγκόσμια στρεσογόνος και τραυματική κατάσταση; (#ulink_ec3948b1-14f6-5022-be1e-bd8c8a4c82c6)
Κεφάλαιο ΙΙΙ. Η γλώσσα του στρες και του τραύματος: Η εφαρμογή της στην πανδημία (#ulink_91f42fbd-4f18-51c3-be88-23309adfa97b)
Κεφάλαιο IV. Αρχίζοντας να ερμηνεύουμε τις συνέπειες της πανδημίας (#ulink_b24f2d30-6b0c-50e1-a29f-f4a7a1893f14)
Κεφάλαιο V. Διεργασίες που αποσαφηνίζουν τις συνέπειες της πανδημίας (#ulink_7cab431a-01c4-5466-8f20-7e9f155264b4)
Κεφάλαιο VI. Πανδημικές επιπτώσεις: Από τα κύτταρα στη διεθνή πολιτική (#ulink_430ef362-4659-591d-9324-3ccc67127be4)
Κεφάλαιο VII. Θάνατος και ανθεκτικότητα (#ulink_18faefce-c1ea-5942-9730-93bcbb5d21ae)
Κεφάλαιο VIII. Γενική αντίληψη του πανδημικού στρες και τραύματος, σύνοψη (#ulink_0b36b40e-a466-5969-9ec6-fb6e298b6760)
Κεφάλαιο ΙΧ. Βελτίωση και αντιμετώπιση των επιπτώσεων της COVID-19 (#ulink_3badfb8f-8af7-5aa2-bf13-26351cc8d1d9)
Βιβλιογραφία (#ulink_33bf9386-987e-5448-b278-a2e506183ed5)

Κεφάλαιο Ι. Διάφορες στρεσογόνες και τραυματικές καταστάσεις - καταστροφές, πόλεμοι, Ολοκαύτωμα, κ.λπ.
PaulValent

Η πανδημία της νόσου COVID-19 έκανε την εμφάνισή της στις αρχές του 2020.«Εντάξει, ακόμη ένας κορωνοϊός, όχι κάτι χειρότερο από άλλα κρυολογήματα και γρίπες», σκεφτήκαμε, ή ελπίζαμε, ώσπου μας κατέκλυσε, και φτάσαμε στο να απαριθμούμε μολυσμένους και νεκρούς. Η πλειονότητα των κρατών δεν ήταν εξοικειωμένη με τις πανδημίες. Ποιος ήταν σε θέση να φανταστεί πως μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο; Ήταν σαν μια φυσική καταστροφή; Ή απλώς μια ασθένεια από την οποία κάποιοι γλίτωσαν και άλλοι κατέληξαν; Ήταν σαν μια παρείσφρηση ενός αόρατου εχθρού, όπως εξηγούσε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών; Ποια η σημασία αυτής της θανατηφόρας απειλής; Ήταν σαν μια βιβλική πληγή, μαζί με τις ολοένα συχνότερες πυρκαγιές και πλημμύρες, τιμωρώντας την άπληστη ανθρωπότητα;
Ήταν επόμενο να επιχειρήσουμε να συλλάβουμε αυτόν τον άνευ προηγουμένου κίνδυνο για τη ζωή με βάση ό,τι ήδη γνωρίζαμε από άλλες παρόμοιες συγκυρίες οι οποίες έχουν πλήξει πληθυσμούς ολόκληρους. Ήταν ακόμη φυσικό να αναπληρώσουμε την απουσία επιστημονικών δεδομένων με ανορθολογική σκέψη. Σε αυτό το κεφάλαιο, θα προσεγγίσουμε κάποιες άλλες, ευρείας κλίμακας, απειλητικές για την ανθρώπινη ζωή περιστάσεις και θα δούμε, κάνοντας έναν παραλληλισμό, πού συμπίπτουν και πώς βοηθούν στην αποσαφήνιση της παρούσας κρίσης.
Θάνατοι λόγω τροχαίων δυστυχημάτων

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, γύρω στα 40.000 άτομα ετησίως χάνουν τη ζωή τους εμπλεκόμενα σε τροχαία δυστυχήματα, με 1,25 εκατομμύρια να σκοτώνονται παγκοσμίως. Επιπλέον, 50.000.000 άτομα τραυματίζονται σοβαρά σε ολόκληρο τον κόσμο για τον ίδιο λόγο. Υπό κάποια έννοια, τα θανατηφόρα αυτά περιστατικά αποτελούν μια χρόνια πανδημία χαμηλής βαθμίδας.
Οι θάνατοι που οφείλονται σε τροχαία συνιστούν ένα άριστο παράδειγμα αποφυγής και απαξίωσης της ψυχολογικής σκοπιάς των καταστροφών. Ιστορικά, όσοι επιζώντες προσφεύγουν στη δικαιοσύνη κατηγορούνται για «νεύρωση αποζημίωσης», ενώ παραγκωνίζονται σχεδόν απολύτως οι ψυχολογικοί παράγοντες που ευθύνονται για την πρόκληση των δυστυχημάτων.
Πράγματι, μια ενδελεχής εξέταση τόσο των θυμάτων όσο και των υπαιτίων των τροχαίων δυστυχημάτων αποκαλύπτει ένα ευρύ φάσμα σωματικών, ψυχολογικών και κοινωνικών δυσλειτουργιών (Valent, 2007).

Φυσικές καταστροφές

Οι φυσικές καταστροφές όπως οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και οι σεισμοί είναι συνήθως φαινόμενα τοπικής εμβέλειας τα οποία δεν απειλούν το λοιπό πληθυσμό και όπου συρρέει ταχύτατα εξωγενής βοήθεια προκειμένου να συντρέξει τα θύματα.
Πιθανώς αυτού του είδους οι καταστροφές να αποτελούν τις μαζικές τραυματικές εμπειρίες που έχουν περισσότερο ερευνηθεί επιστημονικά. Έτσι προέκυψε ότι τα τραυματικά γεγονότα εμφανίζουν διάφορα στάδια, την πρόδρομη φάση (προκαταστροφική φάση), τη φάση κρίσης (φάση καταστροφής), τη φάση αντιμετώπισης (μετακαταστροφική φάση) και τέλος, τη φάση ανάκαμψης ή αναδόμησης. Είναι επίσης γνωστό πως η αντιμετώπιση των εκτάκτων αυτών περιστατικών επεκτείνεται φέροντας και δευτερεύονταθύματα, όπως στην περίπτωση των συνεργείων διάσωσης και των παιδιών, ενώ δύναται να απλώνεται ακόμη και από γενεά σε γενεά.
Σε γενικές γραμμές, η θνησιμότητα και νοσηρότητα κάθε μορφής ασθενείας αυξάνονται κατ’ αναλογία με τη βαρύτητα και τη διάρκεια της εκάστοτε ψυχικής καταπόνησης και τραύματος, έχοντας υπόψη πως η φύση εκείνου που βιώνουν οι επιζώντες, τα δευτερεύοντα θύματα και οι κοινότητες ποικίλει κατά πολύ, βάσει των φυσικών, ψυχολογικών και κοινωνικών προοπτικών.
Οι πρώιμοι ερευνητές συνάντησαν, για παράδειγμα, εγγενή συμπτώματα Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD), όπως η αναβίωση της κρίσης, αλλά και σύγχυση, απάθεια, πόνο, κατάθλιψη, «σύνδρομο του επιζώντος», ντροπή, απόγνωση, αποστασιοποίηση και αγώνα αναζήτησης νοήματος.
Έπειτα από τις δασικές πυρκαγιές στην Αυστραλία την πρώτη Τετάρτη της Σαρακοστής, ο Valent (Valent, 1984, 1998b) κατηγοριοποίησε τις ποικίλες αυτές αποκρίσεις με βάση τις βιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνικές εκδηλώσεις των ενστικτωδών κινητηρίων μηχανισμών επιβίωσης που διαπερνούν το χρόνο, τον τόπο και τα άτομα και λαμβάνουν έως και πνευματικές διαστάσεις. Λόγου χάρη, ένας άνδρας πίστευε πως μέσα στις φλόγες εμφανιζόταν ένας άγγελος, του οποίου τα φτερά ήταν έτοιμα να τον τυλίξουν. Ένα παιδί νόμιζε πως η θυμωμένη μητέρα του ήταν μια μάγισσα και πήρε ένα μαγικό χάπι προκειμένου να διώξει τη μοχθηρία της μακριά.
Οι φυσικές καταστροφές έχουν αναδείξει το γεγονός πως οι μονάδες επέμβασης επηρεάζονται εν γένει, ιδίως εάν οι προσπάθειες διάσωσής τους αποτύχουν, οπότε και ενδέχεται να συμπάσχουν με τον πόνο των θυμάτων ή να αισθάνονται ενοχή και ντροπή που δεν κατάφεραν να τους βοηθήσουν.
Στην πραγματικότητα, τα τραύματα των θυμάτων επηρεάζουν όχι μόνο τα συνεργεία διάσωσης, αλλά και τα μέλη της οικογένειας και της κοινότητας, και μπορεί να έχουν απήχηση σε βάθος γενεών.
Πόλεμοι

Οι πόλεμοι, περισσότερο από τα τροχαία δυστυχήματα, έχουν καταδείξει, από τη μία πλευρά, την απόκρυψη δεδομένων σχετικών με την υγεία των στρατευμάτων, όσο και την παράλειψη συνεκτίμησης των ψυχολογικών συμπτωμάτων των στρατιωτών, αφού τα παράπονά τους εκλαμβάνονταν ανέκαθεν ως ένδειξη ανανδρίας.
Ωστόσο, εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια στρατιωτών, πολλοί εκ των οποίων παρασημοφορημένοι, «έσπασαν», πράγμα που μαρτυρά πως άπαντες υπήρξαν ευάλωτοι σε ακραίες ψυχοπιεστικές και ψυχοτραυματικές καταστάσεις.
Παρότι οι ψυχολογικές επιπτώσεις της μάχης είναι ήδη καταγεγραμμένες από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, ήταν το 17
αιώνα όταν πλέον ο Hofer συγκέντρωσε τα συμπτώματα της νευρικότητας, ψύχωσης, γαστρεντερικών προβλημάτων, νωθρότητας, εξάντλησης και κατάθλιψης των ελβετικών στρατευμάτων, σ’ ένα σύνδρομο το οποίο ονόμασε μελαγχολία.
Η συγκεκριμένη φιλοσοφία διατηρήθηκε για 150 χρόνια, ώσπου κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου προστέθηκαν στα συμπτώματα της μελαγχολίας η νοσταλγία για την πατρίδα από κοινού με την έλλειψη πειθαρχίας.
Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπειτα από κάποια αντίσταση, αναγνωρίστηκαν αρχικώς τα σωματικά συμπτώματα του στρες, συνδεόμενα κυρίως με το καρδιαγγειακό σύστημα. Κοινές διαγνώσεις ήταν η νευροκυκλοφορική δυστονία, το σύνδρομο «ευερέθιστης καρδιάς» («καρδιά του στρατιώτη») ή σύνδρομο Da Costa. Σε αυτές προστέθηκε το «σοκ οβίδων» ή «σοκ βομβαρδισμού» (shell shock), το οποίο τότε αποδόθηκε στις εκρήξεις και την πρόκληση μικρής βλάβης στον εγκέφαλο εξαιτίας αυτών. Τελικά, στάθηκε απαραίτητο να αναγνωριστούν οι αμιγώς τραυματικές ψυχικές διαταραχές, εξαιτίας του τεράστιου όγκου περιστατικών νευρικού κλονισμού μεταξύ των στρατιωτών.
Το εμβληματικό έργο που αναδύθηκε μέσα από τον 1
Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν το Οι Τραυματικές Νευρώσεις του Πολέμου (TheTraumaticNeurosesofWar), το οποίο εκπόνησε ο Abram Kardiner (Kardiner, 1941).
Ο Kardiner περιέγραψε ένα πολύ μεγάλο εύρος συμπτωμάτων που σχετίζονται με τραυματικά συμβάντα και τα οποία μπορούσαν να αναβιώνουν μέσα από εφιάλτες και αναβιώσεις (flashbacks), δυνητικά συγχωνευμένα με άλλες νευρώσεις και σωματικά συμπτώματα. Ομοίως, o Kardiner υπογράμμισε πως όλα τα συμπτώματα είχαν σημασία, αναφορικά με προγενέστερα τραύματα, ακόμη κι αν έχουμε να κάνουμε με τραύματα θαμμένα στο ασυνείδητο.
Αξίζει να σημειωθεί πως στη λεγόμενη πανδημία Ισπανικής γρίπης του 1918, που στέρησε τη ζωή σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως κι ακόμη αφάνισε τους αντιμαχόμενους του 1
Παγκόσμιου Πολέμου, τα θύματα της δεν αναφέρονταν μεταξύ των απωλειών καμίας εκ δύο πλευρών της διαμάχης, ούτως ώστε να μη γίνει φανερή ενδεχόμενη στρατιωτική ευπάθεια. Αυτό ήταν ένα ισχυρό παράδειγμα του πώς οι πολιτικές δυνάμεις έχουν την ευχέρεια να καταστείλουν την αναγνώριση και αντιμετώπιση των πανδημιών. Ο χαρακτηρισμός της ως Ισπανική προέκυψε καθώς η Ισπανία, τηρώντας ουδέτερη στάση στον πόλεμο, παραδέχθηκε την ύπαρξη της γρίπης.

Στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα διδάγματα του προηγούμενο πολέμου χρειάστηκε να αφομοιωθούν ξανά. Όπως ακριβώς και το ίδιο το τραύμα, οι τραυματικές νευρώσεις καταπιέστηκαν. Κάτι τέτοιο αποτελεί μια προειδοποίηση του ότι τα διδάγματα της πανδημίας που βιώνουμε δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Από τη στιγμή που αναγνωρίστηκαν οι ψυχολογικές επιπτώσεις που υφίσταντο οι στρατιώτες, ακολούθησε περαιτέρω επιστημονική έρευνα, αποκαλύπτοντας νέα χαρακτηριστικά. Κατ’ αρχάς, οι ψυχολογικές συνέπειες συνδέθηκαν με το βαθμό της απειλής του θανάτου, τη διάρκεια της έκθεσης στη μάχη και το πλήθος των νεκρών συντρόφων. Σε μονάδες ιδιαίτερα πιεσμένες, όλοι οι επιζώντες στρατιώτες τελικώς κατέρρευσαν. Έτσι μάθαμε πως, παρά τις εκτενείς διαφορές ανάμεσα στις δυνάμεις και τις αδυναμίες των ανθρώπων, στο τέλος όλοι τους είναι εύθραυστοι.
Κατά δεύτερον, ο 2
Παγκόσμιος Πόλεμος φανέρωσε τη σημασία του ηθικού. Το ηθικό λειτούργησε ως το αντίδοτο ενάντια στο άγχος του αφανισμού. Αποτελούσε το κίνητρο για την επιδίωξη σημαντικών στόχων και την εμπιστοσύνη στην ικανότητα επίτευξης τους. Συνίστατο επίσης στην αίσθηση πως ανήκει κανείς σε μια ομάδα, η οποία νοείται ως πιο σημαντική από τον ίδιο του τον εαυτό. Η ομάδα ήταν το σώμα, ο αρχηγός της η κεφαλή, και ο καθένας ένα άκρο, ένα κομμάτι του σώματος.

Με τη ματαίωση των στόχων, της εμπιστοσύνης και των ιδανικών, όσο και το χαμό των συντρόφων και των φίλων, το ηθικό καταρρακωνόταν, επηρεάζοντας μαζί και το πνεύμα της ομάδας. Αυτό με τη σειρά του πυροδοτούσε την απώλεια της πίστης στον αγώνα και στους ηγέτες. Η αίσθηση της εγκατάλειψης σ’ έναν επικίνδυνο κόσμο και η έκθεση στο θάνατο χωρίς βάσιμο λόγο προκάλεσε στους στρατιώτες βαθιά αγανάκτηση. Η πειθαρχία κατέρρευσε, σημειώθηκαν φρικαλεότητες και αξιωματικοί δολοφονήθηκαν από τους άνδρες τους.
Τα ευρήματα του Kardiner πάνω στο εκτενές φάσμα αποκρίσεων των τραυματισμένων στρατιωτών του 1
Παγκόσμιου Πολέμου, επικυρώθηκαν και στο 2
Παγκόσμιο από τους Grinker και Spiegel (Grinker & Spiegel, 1945). Εκεί έγινε αναφορά στον κλονισμό των στρατιωτών ως μια παρέλαση όλων των ειδών των ψυχολογικών και ψυχοσωματικών συμπτωμάτων, καθώς και δυσπροσαρμοστικών συμπεριφορών. Αυτά συμπεριλάμβαναν την κατάθλιψη, την υστερία, τις σωματοποιήσεις, τις φοβίες, κ.λπ., όλα δικαιολογημένα συμπτώματα, αποδιδόμενα στα τραυματικά γεγονότα που οι στρατιώτες είχαν υποφέρει.
Οι Βartemeier κ.ά. (Bartemeier et al., 1946), προσθέτοντας στα ευρήματα των Grinker και Spiegel, αποτύπωσαν την τελική, οριστική τραυματική εικόνα του πολέμου, ονομάζοντάς την «κόπωση της μάχης». Τα χαρακτηριστικά αυτής ήταν κούραση, νωθρότητα σκέψης, δυσθυμία, ευερεθιστότητα, απώλεια συγκέντρωσης και ανηδονία, ενώ στην πιο βαριά της έκφραση, οι νέοι στρατιώτες έμοιαζαν ηλικιωμένοι, παντελώς εξαντλημένοι, απαθείς και με βάδισμα βραδύ και μηχανικό.
Μεταπολεμική περίοδος

Για πρώτη φορά, δόθηκε άφθονη προσοχή στους επαναπατρισμένους στρατιώτες, όντας εμφανές ότι τα συμπτώματα των περισσότερων δεν απαλείφονταν μετά την απομάκρυνση από το πεδίο της μάχης, αλλά μπορούσαν να επιμένουν σε αμείωτο βαθμό, ακόμη και επί δεκαετίες. Επιπλέον, ήταν δυνατό να αναδυθούν μήνες ή ακόμη και χρόνια αφότου ο πόλεμος είχε τελειώσει. Ζωντανά ακόμη, τα συμπτώματα από τον πόλεμο μπορούσαν με τον καιρό να διαπλέκονται με τα άγχη και τα τραύματα που οι ίδιοι βίωναν πλέον ως πολίτες.
Επαγγελματίες ψυχικής υγείας

Για πρώτη φορά, επίσης, οι ίδιοι οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας τέθηκαν υπό παρακολούθηση. Αποδείχθηκε πως, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, οι ψυχίατροι θεωρούσαν τους εαυτούς τους μέρος του πολεμικού εγχειρήματος. Αρνούμενοι την παρουσία ψυχοπαθολογίας, επέπλητταν τους στρατιώτες ώστε να καταβάλλουν μεγαλύτερες προσπάθειες κι έδιναν απαξιωτικές διαγνώσεις, όπως αυτή της οκνηρίας, όταν οι τελευταίοι αποτύγχαναν να συμβαδίσουν.
Αυτό γινόταν εν μέρει ώστε να προασπίσει τους στρατιωτικούς από ενδεχόμενες αγωγές κατά του στρατού που θα μπορούσαν να κατατεθούν από τους στρατιώτες. Για μια ακόμη φορά βλέπουμε πώς οι πολιτικές ισχύος μπορούν να επηρεάσουν τον επιστημονικό διανοητικό λόγο.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ

Έπειτα από την ήττα, η γενικευμένη πτώση του ηθικού εκδηλώθηκε ως ελλιπής πειθαρχία, εθισμός σε ουσίες, άρνηση μάχης, δολοφονίες αξιωματικών και θηριωδίες. Σε προσωπικό επίπεδο, οι στρατιώτες αισθάνονταν αποξενωμένοι, μουδιασμένοι, θυμωμένοι, ένοχοι κι ανίκανοι να νιώσουν εμπιστοσύνη ή αγάπη. Στερούνταν το αίσθημα δικαιοσύνης, ηθικής, νοήματος και σκοπού.
Από όσους επαναπατρίστηκαν, το 38% πήρε διαζύγιο εντός έξι μηνών. Το ένα τρίτο των ομοσπονδιακών κρατουμένων ήταν βετεράνοι του Βιετνάμ. Ακόμη κι έτσι, γι’ άλλη μια φορά οι επιπτώσεις του πολέμου στην ψυχική υγεία των βετεράνων παραμερίστηκαν.
Χρειάστηκε να διοργανωθούν διαμαρτυρίες και μαζικές διαδηλώσεις προκειμένου να αναγνωριστεί η οδύνη τους και τελικά χάριν αυτού και μόνο η ψυχιατρική τους απέδωσε τη διάγνωση της Διαταραχής του Μετατραυματικού Στρες (ΔΜΣ), μια ισχνή παραδοχή της δοκιμασίας των βετεράνων και όλων όσων μέσα τους αναβίωναν ή καταπιέζονταν.
Άμαχοι σε καιρό πολέμου

Παρότι εδώ οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, ο άμαχος πληθυσμός απειλούνταν κι εκείνος από θάνατο και τραυματισμό. Η έκταση των ψυχολογικών του επιπτώσεων εξαρτιόταν από συνθήκες όμοιες με εκείνες των στρατιωτών, την πίστη και την ηγεσία, το βαθμό και τη διάρκεια της καταστροφής, τη νίκη ή την ήττα και το ποσοστό του πληθυσμού και των αγαπημένων τους ανθρώπων που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν.
Έτσι, στο βομβαρδισμό του Λονδίνου το ηθικό διατηρήθηκε υψηλό, εκτός μιας μειοψηφίας που επηρεάστηκε εντόνως. Η φύση της ψυχικής διαταραχής ποίκιλλε, όπως και με τους στρατιώτες. Στη Χιροσίμα κατόπιν της έκρηξης της ατομικής βόμβας, ο πληθυσμός που απέμεινε, υπέφερε από συμπτωματολογία παραπλήσια με εκείνη των στρατιωτών με υπέρμετρη κόπωση μάχης.
Παιδιά σε καιρό πολέμου

Τα παιδιά είναι περισσότερο ευάλωτα από τους ενήλικες κι αυτή τους η ευπάθεια αντικατοπτρίζεται στη συγκριτικά υψηλή νοσηρότητα και θνησιμότητά τους. Ακόμη και όταν είναι προστατευμένα, βιώνουν τους βομβαρδισμούς και το χάος κι απορροφούν τους φόβους και τα συναισθήματα των ενηλίκων. Εάν εκλείψει η προστασία που τους παρέχουν οι γονείς τους, οι ανήλικοι υποφέρουν σε ακραίο βαθμό. Η αγωνία στα μικρά παιδιά εκδηλώνεται κυρίως μέσα από ψυχοσωματικά συμπτώματα και συμπτώματα συμπεριφορικών διαταραχών, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά παρουσιάζουν συμπτώματα παρόμοια με εκείνα των ενηλίκων.
Το Ολοκαύτωμα

Το Ολοκαύτωμα υπήρξε η μεγαλύτερη και πλέον γενικευμένη καταδίωξη ενός λαού στην ιστορία, οδηγώντας έξι εκατομμύρια Εβραίους στο θάνατο. Οι επιπτώσεις αυτής της γενοκτονίας τεκμηριώθηκαν επαρκώς και τα αποτελέσματά της παρακολουθούνται στην πορεία τριών γενεών μέχρι και σήμερα.
Ενόψει της εξόντωσής τους, έγινε γνωστό ότι οι ψυχιατρικές ασθένειες, οι αυτοκτονίες, η υπέρταση και οι πόνοι στο στήθος είχαν αυξηθεί κι έτσι ήδη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ο θάνατος έως και των μισών κρατουμένων ήταν ζήτημα εβδομάδων. Μερικοί ακροβατούσαν μεταξύ ζωής και θανάτου. Ήταν αδυνατισμένοι, με όψη γερασμένη, συναισθηματικά μουδιασμένοι και γνωστικά ανεπαρκείς. Τα αντανακλαστικά επιβίωσής τους εξανεμίστηκαν κι έμοιαζαν σαν σκιά του εαυτού τους. Βρισκόντουσαν σε ένα επίπεδο πέρα από εκείνους που αντιμετώπισαν την κόπωση της μάχης. Οι περισσότεροι απεβίωσαν.
Εκείνοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος το κατάφεραν διαμέσου ενός συνδυασμού τύχης και έντονης αποφασιστικότητας, ελπίδας και διατήρησης του νοήματος της επιβίωσης. Ωστόσο, μεταπολεμικά υπέφεραν από μια σειρά σωματικών, ψυχικών και κοινωνικών νοσημάτων, με τα επίπεδα νοσηρότητας και θνησιμότητας τους να είναι κατά τις επόμενες δεκαετίες υψηλότερα σε σχέση με εκείνα του λοιπού πληθυσμού.

Τα ψυχολογικά επακόλουθα του Ολοκαυτώματος, όσο τεράστια κι αν ήταν, παραγκωνίστηκαν και πάλι για δύο δεκαετίες. Αν και αρχικά αναγνωρίστηκαν μόνο τα σωματικά συμπτώματα, με τον καιρό υπήρξαν ενδείξεις πως οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος υπέφεραν από μια πληθώρα συμπτωμάτων και προβλημάτων.
Οι επιζώντες βασανίζονταν από ανεπανόρθωτες απώλειες, «σύνδρομο του επιζώντος», οργή, απόγνωση, κατάθλιψη, ψυχοσωματικές ασθένειες και απουσία νοήματος και σκοπού. Προσπάθησαν, εντούτοις, να ανακτήσουν το νόημα στη ζωή τους μέσα από τη γρήγορη τέλεση γάμων, την απόκτηση τέκνων και τη σκληρή εργασία.
Παιδιά

Ενάμιση εκατομμύριο παιδιά Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Πολλά από όσα επιβίωσαν, χωρίστηκαν από τους γονείς τους, κρυμμένα από αγνώστους. Αυτά τα παιδιά επέζησαν μουδιάζοντας τα συναισθήματά τους, δείχνοντας εξαιρετική υπακοή και υπομονή μέρα με τη μέρα, περιμένοντας ένα θαύμα να βάλει τέλος στα βάσανά τους. Στη μεταπολεμική περίοδο, στερήθηκαν την αναγνώριση των δεινών τους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν σιωπηλά τις εμπειρίες που είχαν στον πόλεμο, οι οποίες ως μη αναγνωρισμένες, ακόμη τους κατέβαλλαν. Αντιμετώπισαν σιωπηλά και την απώλεια των παιδικών χρόνων και των ονείρων τους. Όπως ακριβώς και ένας εκ των συγγραφέων του βιβλίου αυτού (PV), τα παιδιά επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν έλαβαν αναγνώριση μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν πλέον διένυαν τα πενήντα τους (Valent, 1994).
Οι επιζώντες δεύτερης γενιάς επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από το Ολοκαύτωμα διαμέσου των γονέων τους. Κουβαλούσαν αρνητικά συναισθήματα, εντυπώσεις, εικόνες, κρίσεις και στάσεις οι οποίες ήταν ακατανόητες για τους ίδιους, μιας και οι γονείς τους συχνά διατηρούσαν μια συνωμοτική σιωπή σχετικά με τις εμπειρίες τους και όλα όσα τα παιδιά σήμαιναν για εκείνους.
Οι εγκληματίες πολέμου και οι απόγονοί τους

Η ναζιστική Γερμανία γέννησε ακρότητες βίας και κτηνωδίες, που θα μπορούσαν όμως να είχαν συντελεστεί και αλλού, όπως οι φρικαλεότητες που σημειώθηκαν στο Βιετνάμ.
Τα προηγούμενα εμφάνισης βίας έχουν τόσο μεγάλο εύρος όσο κι εκείνα του τραύματος. Περιλαμβάνουν τις άσχημες οικογενειακές σχέσεις, τις στερήσεις, τη φτώχεια και την κοινωνική αναταραχή. Μπορούν να εκμεταλλευτούν το φόβο, την ομαδική πίεση, την αποκτήνωση και τον οπορτουνισμό, οδηγώντας σε θηριωδίες που θα θεωρούνταν αποτρόπαιες υπό κανονικές συνθήκες (Valent, 2020).
Τα παιδιά των εγκληματιών του πολέμου αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Μπορεί να επιλέξουν είτε την ταύτιση με τους γονείς και τους παππούδες τους, όπως ορισμένοι νεοναζί, είτε την οδυνηρή αποστασιοποίηση από εκείνους.
Σωματική επίθεση, ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία

Στη δεκαετία του 1980 στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφηκε πως εκατομμύρια άτομα έπεσαν θύματα βίας. Ετησίως αναφέρονταν δύο εκατομμύρια περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης, ενώ 3,3 εκατομμύρια παιδιά έγιναν μάρτυρες συζυγικής βίας. Οι επιθέσεις είναι τραυματικές. Για παράδειγμα, τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν υφίστανται μόνο τις άμεσες σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της, αλλά αυτή επιδρά διαβρωτικά και πάνω στις θεμελιώδεις πεποιθήσεις της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης, της αυτοπεποίθησης, της αυτοκριτικής κι ακόμη των απόψεων περί ηθικού σύμπαντος.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), υπολόγισε το 2002 πως 73 εκατομμύρια αγοριών και 150 εκατομμύρια κοριτσιών, κάτω των 18 ετών, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 11% των κοριτσιών και το 4% των αγοριών γυμνασίου είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Μέχρι το Πανεπιστήμιο, το ένα έκτο των φοιτητριών είχαν υπάρξει θύματα βιασμού. Η σεξουαλική βία, ιδίως κατά ανηλίκων, είναι ιδιαίτερα τοξική, καθώς συντρίβει την αυτοεκτίμηση, την αίσθηση ταυτότητας, την οικειότητα, την αγάπη, τη δημιουργικότητα και την αυτοπραγμάτωση, καθιστώντας το παιδί ανίκανο να επεξεργαστεί συνειδητά αυτό που του συνέβη ή τις αιτίες των έντονων προβλημάτων του. Ακόμη κι όταν είναι σε θέση να τις αναγνωρίζει και να παραπονεθεί, συχνά έρχεται αντιμέτωπο με δυσπιστία και μομφές.
Θάνατος και πένθος

Όλοι μας οφείλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε το θάνατο, το δικό μας και των άλλων. Υπό κανονικές συνθήκες, ο άνθρωπος που πενθεί για μια απώλεια διανύει τα στάδια της άρνησης-σοκ, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της κατάθλιψης και εντέλει της αποδοχής.
Οι τραυματικοί θάνατοι είναι ιδιαίτερα επώδυνοι, επειδή στερούνται νοήματος. Είναι χωρίς λογική, χωρίς σκοπό, χωρίς ηθική, χωρίς τιμή, χωρίς να αποτελούν το τέλος μιας συγκινητικής ιστορίας. Τέτοιους θανάτους και απώλειες είναι δύσκολο να τους αποδεχτεί κανείς και να θρηνήσει. Συχνά οδηγούν σε ανεπίλυτη παθολογική οδύνη, κατάθλιψη και μια ποικιλία σωματικών και βιοψυχοκοινωνικών δυσλειτουργιών.

Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=65495042) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.