Главная страница | Современная зарубежная литература | Η Επιστροφή

Η Επιστροφή
Danilo Clementoni


Danilo Clementoni

Η Επιστροφή
Οι περιπέτειες του Ατζάκι και του Πέτρι

Πρωτότυπος τίτλος: Il Ritorno
Μετάφραση: Ελένη ΓκόλφοÏ
Αυτό το βιβλίο είναι έργο επιστημονικής φαντασίας. Ονόματα, πρόσωπα, τόποι και φορείς που αναφέρονται εδώ, είναι αποκυήματα φαντασίας του συγγραφέα και έχουν στόχο να προσδώσουν αυθεντικότητα στην αφήγηση. Οιαδήποτε σχέση με γεγονότα, αληθινά πρόσωπα, ζωντανά ή νεκρά, είναι απολύτως συμπτωματική.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Δικαίωμα Αντιγραφής 2013, Danilo Clementoni
Έκδοση: Νοέμβριος 2013
Εκδομένο και σφραγισμένο κατά την ολοκλήρωση
Facebook : www (http://www.facebook.com/libroilritorno). (http://www.facebook.com/libroilritorno)facebook (http://www.facebook.com/libroilritorno). (http://www.facebook.com/libroilritorno)com (http://www.facebook.com/libroilritorno)/ (http://www.facebook.com/libroilritorno)libroilritorno (http://www.facebook.com/libroilritorno)
blog: dclementoni.blogspot.it
email: d (mailto:d.clementoni@gmail.com). (mailto:d.clementoni@gmail.com)clementoni (mailto:d.clementoni@gmail.com)@ (mailto:d.clementoni@gmail.com)gmail (mailto:d.clementoni@gmail.com). (mailto:d.clementoni@gmail.com)com (mailto:d.clementoni@gmail.com)

Όλα τα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα.. Κανένα τμήμα αυτής της έκδοσης δεν μπορεί να αναπαραχθεί, συμπεριλαμβανομένου και οιουδήποτε είδους μηχανικού και ηλεκτρονικού συστήματος, δίχως εξουσιοδότηση γραπτή του εκδότη, με εξαίρεση μικρών κειμένων με στόχο την ανασκόπηση.
Στην σύζυγό μου και γιo μου για την υπομονή που έδειξαν
στα προβλήματά μου, και για τις συμβουλές που μου έδωσαν,
συμβάλλοντας έτσι στην βελτίωση τόσο τη δική μου,
όσο και αυτού του μυθιστορήματος.

Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους φίλους μου που μου πρόσφεραν τη βοήθειά τους
και με ώθησαν στην πρόοδο για την ολοκλήρωση
αυτού του έργου, που πιθανόν χωρίς την βοήθεια τους δεν έβλεπε ποτέ το φως.

Ευχαριστώ την μεταφράστριά μου, Ελένη Γκόλφου, που εργάστηκε στη μετάφραση αυτού του βιβλίου, για την επιμέλεια και για τον ζήλο που επέδειξε.

«Γυρίζαμε. Είχε περάσει μόνο ένα δικό μας έτος από τότε που αναγκαστήκαμε
να εγκαταλείψουμε βιαστικά και βεβιασμένα τον πλανήτη,
άλλα γι’αυτούς είχαν περάσει 3600 έτη γης.
Τι θα βρίσκαμε;»

Πίνακας Περιεχομένων

Εισαγωγή (#uf78761a9-1654-5065-accf-f56647980a59)
Διαστημόπλοιο Θεός – 1.000.000 χιλιόμετρα από τον Δία (#ude2d6f34-3640-521a-8131-69ac6cdf9319)
Πλανήτης Γη, Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Ιράκ (#u23b79621-4960-50cf-a185-deffc813b327)
Διαστημόπλοιο Θεός – Στην τροχιά του Δία (#ud5af7d6a-0a52-5afc-97f2-5207be8ee0b7)
Νασιρίγια – Το ξενοδοχείο (#ub5563407-9dcb-572d-8c7a-59b1e9d0e6c5)
Διαστημόπλοιο Θεός – Συναγερμός εγγύτητας (#uf393ed2d-4bc4-5708-80a5-e1bd3ce8966b)
Νασιρίγια – Εστιατόριο Μασγκούφ (#u248c4838-1a75-5340-a3fe-b375283b803d)
Διαστημόπλοιο Θεός – Το μυστηριώδες αντικείμενο (#u42a2c025-2d4f-5741-847d-93880a5f9360)
Νασιρίγια – Το δείπνο (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός-Ανάλυση στοιχείων (#litres_trial_promo)
Νασιρίγια – Μετά το δείπνο (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Οι Γηραιοί (#litres_trial_promo)
Νασιρίγια – To ξύπνημα (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Εικόνες από τη Γη (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Οι ανασκαφές (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Η τρομερή ανακάλυψη (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Η σαρκοφάγος (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Η ζώνη των αστεροειδών (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Νυχτερινή έφοδος (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός–Το πρόσωπο στον Άρη (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Έκπληξη μέσα στη νύχτα (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Σε τροχιά γύρω από τη γη (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Πέφτουν οι μάσκες (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός–Οι τελικές προετοιμασίες (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Οι τέσσερεις φλεγόμενοι φρουροί (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Η επαφή (#litres_trial_promo)
Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Η ανάκτηση (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Επισκέπτες στο διαστημόπλοιο (#litres_trial_promo)
Διαστημόπλοιο Θεός – Η αποκάλυψη (#litres_trial_promo)
Βιβλιογραφικές Αναφορές (#litres_trial_promo)
Note (#litres_trial_promo)

Εισαγωγή
Ο δωδέκατος πλανήτης Nιμπίρου, (ο πλανήτης της διασταυρώσεως) όπως ονομάστηκε από τους Σουμέριους ή Μαρντούκ, (ο βασιλιάς των ουρανών), όπως αναβαπτίστηκε από τους Βαβυλώνιους, είναι στην πραγματικότητα ένα ουράνιο σώμα και περιφέρεται γύρω από τον ήλιο μας με μια περιοδικότητα 3600 ετών. Η τροχιά του είναι ελλειπτική, ανάδρομη (τροχιά γύρω από τον ήλιο αντίθετα από τους άλλους πλανήτες) και με πλάγια κλίση σε σχέση με ολόκληρο το ηλιακό σύστημα.
Κάθε κυκλική του προσέγγιση έχει προκαλέσει κατά καιρούς έντονες διαπλανητικές αναταραχές στο ηλιακό μας σύστημα, είτε στις τροχιές είτε στον ίδιο τον σχηματισμό των πλανητών που αποτελούσαν μέρος του. Πιο συγκεκριμένα, ήταν κατά τη διάρκεια ενός από τα πιο επιθετικά περάσματα του, όταν ο εντυπωσιακός πλανήτης Τιαμάτ, που βρίσκεται ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, με μια μάζα περίπου εννέα φορές αυτή της Γης, πλούσιος σε νερό και με ένδεκα δορυφόρους, καταστράφηκε από μια επική σύγκρουση. Ένα από τα επτά φεγγάρια που είναι σε τροχιά γύρω από τον Nιμπίρου, χτύπησε τον γιγαντιαίο Τιαμάτ κόβοντάς τον, κυριολεκτικά, στη μέση, αναγκάζοντας τα δύο τμήματα να τεθούν σε αντίθετες τροχιές. Στο επόμενο πέρασμα (τη “δεύτερη μέρα” της Γένεσης) οι εναπομείναντες δορυφόροι του Nιμπίρου ολοκλήρωσαν το έργο, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το ένα από τα δύο μέρη που είχαν δημιουργηθεί κατά την πρώτη σύγκρουση. Τα συντρίμμια που προέκυψαν από τις πολλαπλές επιδράσεις, εν μέρει δημιούργησαν αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως “ζώνη των αστεροειδών” ή “Σφυρήλατο Βραχιόλι”, όπως ονομαζόταν από τους Σουμέριους, και εν μέρει ενσωματώθηκαν σε κοντινούς πλανήτες. Με έναν περίεργο τρόπο, ήταν ο Δίας που αιχμαλώτισε το μεγαλύτερο μέρος από τα συντρίμμια, αυξάνοντας έτσι με αξιοσημείωτο τρόπο τη μάζα του.
Οι δορυφόροι που δημιουργήθηκαν από την καταστροφή, συμπεριλαμβανομένων και των πρώην δορυφόρων του Τιαμάτ που επιβίωσαν, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους εκτοξεύθηκαν σε εξωτερικές τροχιές, σχηματίζοντας αυτό που σήμερα ονομάζουμε “κομήτες”. Αντίθετα, το τμήμα που διέφυγε στη δεύτερη διασταύρωση τέθηκε σε μια σταθερή τροχιά μεταξύ του Άρη και της Αφροδίτης, φέροντας μαζί τον τελευταίο εναπομένοντα δορυφόρο, σχηματίζοντας έτσι τον πλανήτη που σήμερα ονομάζουμε Γη, μαζί με την αδιαχώριστη συντροφιά του, τη Σελήνη.
Η κοιλότητα που σχηματίστηκε από την κοσμική αυτή σύγκρουση τέσσερα εκατομμύρια χρόνια πριν, είναι ακόμα και σήμερα εν μέρει ορατή. To γδαρμένο εκείνο μέρος του πλανήτη είναι πλέον εντελώς καλυμμένο από τα νερά του σημερινού Ειρηνικού Ωκεανού. Καταλαμβάνει το ένα τρίτο περίπου της επιφάνειας της γης με έκταση 179 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σε όλη αυτήν την αχανή επιφάνεια δεν υπάρχουν κομμάτια γης, παρά μόνο μια μεγάλη έκταση με βάθη που ξεπερνούν τα δέκα χιλιόμετρα.
Πράγματι ο Νιμπίρου, ως πλανήτης, μοιάζει πολύ με την Γη. Καλύπτεται κατά δύο τρίτα από νερό, ενώ ο υπόλοιπος αποτελείται από μια και μόνη ήπειρο, που εκτείνεται από τον βορρά στον νότο, με συνολική επιφάνεια 100 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μερικοί από τους κατοίκους του, εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, επωφελούμενοι από την κυκλική τροχιά του πλανήτη τους γύρω από τον δικό μας, μας επισκέπτονται συστηματικά, επηρεάζοντας κάθε φορά τον πολιτισμό, την επιστήμη, την τεχνολογία όπως και την ίδια την εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής. Οι προπάτορες μας τους έδωσαν κατά καιρούς διάφορα ονόματα, αλλά ίσως, το πιο αντιπροσωπευτικό από.όλα,.είναι.το.όνομα.Θεοί.

Διαστημόπλοιο Θεός – 1.000.000 χιλιόμετρα από τον Δία
Ο Ατζάκι καθόταν ξέγνοιαστος στην σκούρα χειροποίητη πολυθρόνα του, που ένας παλιός του φίλος, Τεχνίτης, την είχε φτιάξει με τα χέρια του και θέλησε να του την χαρίσει μερικά χρόνια πριν, επί τη ευκαιρία της πρώτης διαπλανητικής του αποστολής.
«Θα σου φέρει τύχη» του είπε μια μέρα. «Θα σε βοηθήσει να ξεκουραστείς και να πάρεις τις σωστές αποφάσεις όταν τις χρειαστείς».
Πράγματι από τότε πήρε αρκετές αποφάσεις καθισμένος εκεί, και η τύχη επίσης συχνά ήταν με το μέρος του. Έτσι, πάντα φρόντιζε να ανασύρει αυτήν την γλυκιά ανάμνηση, ακόμη και μπροστά σε πολλούς κανόνες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την χρησιμότητά της, ειδικά σε ένα διαστημόπλοιο της κατηγορίας Μπούσεν-1, όπως αυτό στο οποίο βρισκόταν τώρα.
Μια λωρίδα μπλε καπνού έβγαινε με ταχύτητα απευθείας από το πούρο που κρατούσε μεταξύ αντίχειρα και δείκτη του δεξιού χεριού, ενώ με το βλέμμα, προσπαθούσε να περπατήσει τα 4,2 UA
που τον χώριζαν ακόμη από τον προορισμό του. Παρότι έκανε τέτοιου είδους ταξίδια εδώ και αρκετά χρόνια, η γοητεία του σκοτεινού διαστήματος που τον περιέβαλε και τα δισεκατομμύρια διάσπαρτα αστέρια, ήταν πάντα σε θέση να κατακλύσουν τις σκέψεις του. Το μεγάλο ελλειπτικό άνοιγμα που βρισκόταν ακριβώς μπροστά στο πόστο του, του επέτρεπε μια ολοκληρωμένη εικόνα της κατεύθυνσης του ταξιδιού και πάντα τον άφηνε έκπληκτο το πώς αυτό το τόσο μικρό δυναμικό πεδίο μπορούσε να τον προστατεύει από το δριμύ ψύχος του διαστήματος και να

εμποδίσει τον αέρα να διαφύγει ξαφνικά, αναρροφημένος από το απόλυτο κενό του εξωτερικού. Ο θάνατος θα έπρεπε να ήταν σχεδόν άμεσος.
Τράβηξε μια γρήγορη ρουφηξιά από το μακρύ του πούρο και άρχισε να εξετάσει την ολογραφική οθόνη μπροστά του, όπου εμφανίστηκε κουρασμένο και αξύριστο το πρόσωπο του Πέτρι, του συντρόφου του, που στην άλλη πλευρά του διαστημόπλοιου, επισκεύαζε το σύστημα ελέγχου των αγωγών φόρτισης. Διασκέδασε για λίγο στρεβλώνοντας την εικόνα, φυσώντας πάνω της τον καπνό που είχε ρουφήξει, δημιουργώντας ένα κύμα που του θύμιζε τόσο πολύ τις δαντελωτές κινήσεις των αισθησιακών χορευτριών, στις οποίες συνήθιζε να πηγαίνει όταν επιτέλους επέστρεφε στην πατρίδα του και μπορούσε να απολαύσει την ξεκούραση που του άξιζε. Ο Πέτρι, ο σύντροφός του στις ταξιδιωτικές περιπέτειες, ήταν τώρα πια σχεδόν τριάντα δύο ετών και βρισκόταν στην τέταρτη τέτοιου είδους αποστολή του. Η μεγαλοπρεπής και γεροδεμένη κορμοστασιά του προκαλούσε τον σεβασμό σε όλους όσοι τον γνώριζαν. Μάτια μαύρα όπως το διάστημα, μαλλιά σκούρα, μακριά και ατημέλητα που έφθαναν ως την πλάτη του, ψηλός, σχεδόν δύο μέτρα και τριάντα εκατοστά, στέρνο και μπράτσα δυνατά, ικανά να σηκώσουν έναν ενήλικο Νεμπίρ
χωρίς κόπο, έχοντας παρόλα αυτά ψυχή μικρού παιδιού. Μπορούσε να συγκινηθεί βλέποντας να ανθίζει ένα λουλούδι του Σόελ
, μπορούσε να κάθεται με τις ώρες να αγναντεύει εκστασιασμένος τα κύματα της θάλασσας καθώς ξεσπούσαν στις ακτές του Κόλπου του Σαραάν
που είχαν το χρώμα του ελεφαντόδοντου. Ένα υπέροχο άτομο, πιστό, έμπιστο, έτοιμο να δώσει και την ζωή του γι αυτόν χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν θα είχε ξεκινήσει το ταξίδι του ποτέ αν δεν είχε τον έμπιστο Πέτρι στο πλευρό του. Ήταν ο μοναδικός στον κόσμο που εμπιστευόταν τυφλά και δεν τον είχε προδώσει ποτέ.

Οι μηχανές του διαστημόπλοιου, ρυθμισμένες για πλεύση στο εσωτερικό του ηλιακού συστήματος, εξέπεμπαν το κλασσικό και καθησυχαστικό διφασικό βουητό.
Στα έμπειρα αυτιά του, ο ήχος επιβεβαίωνε ότι όλα λειτουργούσαν τέλεια. Με την οξεία ακοή του, θα μπορούσε να αντιληφθεί κάποια μεταβολή στους θαλάμους εναλλαγής ακόμα και αν ήταν μόλις 0,0001 Lasig, πολύ πριν το εξελιγμένο αυτόματο σύστημα μπορέσει να την συλλάβει. Αυτός ήταν και ο λόγος που σε πολύ νεαρή ακόμα ηλικία του είχε ανατεθεί να διευθύνει ένα διαστημόπλοιο της κατηγορίας Πήγασος. Πολλοί συνομήλικοι συμφοιτητές του θα είχαν δώσει το ένα χέρι τους για να είναι στη θέση του. Αλλά τώρα εκεί βρισκόταν μόνο αυτός.
Η ενοφθάλμια τοποθέτηση του O^COM έκανε την εκ νέου υπολογισμένη διαδρομή να εμφανιστεί μπροστά του. Ήταν απίστευτο πως ένα αντικείμενο λίγων μόνο μικρόμετρων είχε όλες αυτές τις λειτουργίες. Τοποθετημένο απευθείας στο οπτικό νεύρο, μπορούσε να προβάλει έναν ολόκληρο πίνακα ελέγχου, καλύπτοντας την εικόνα αυτού που βρισκόταν στην πραγματικότητα μπροστά του. Στη αρχή δεν ήταν βέβαια εύκολο να συνηθίσει αυτό τον διάολο και η ναυτία είχε καταφέρει να πάρει το πάνω χέρι περισσότερες από μια φορές. Όμως τώρα δε θα μπορούσε χωρίς αυτό.
Ολόκληρο το ηλιακό σύστημα γύριζε γύρω του με όλη την εκπληκτική του μεγαλοπρέπεια. Το μικρό μπλε σημάδι, κοντά στον γιγάντιο Δία, αντιπροσώπευε την θέση του σκάφους του και η λεπτή κόκκινη γραμμή, ελαφρώς πιο καμπυλωτή από την προηγούμενη που τώρα πια είχε σχεδόν εξαφανιστεί, έδειχνε την νέα τροχιά προσέγγισης στη Γη. Η βαρυτική έλξη του πιο μεγάλου πλανήτη του συστήματος ήταν εντυπωσιακή. Έπρεπε οπωσδήποτε να παραμείνουν σε μια απόσταση ασφάλειας και μόνο η δύναμη των δύο μηχανών Μπούσεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο Θεός να ξεφύγει από αυτή την φονική αγκαλιά.
«Ατζάκι» έκρωξε στον ασύρματο που βρισκόταν επάνω στην κονσόλα μπροστά του, «θα πρέπει να ελέγξουμε την κατάσταση των αρμών μέσα στον θάλαμο 6.»
«Δεν το έκανες ακόμα;» απάντησε αστειευόμενος, πράγμα που ήταν σίγουρο ότι θα έκανε τον φίλο του έξαλλο.
«Σβήσε αυτό το παλιοτσίγαρο και έλα να με βοηθήσεις!» φώναξε ο Πέτρι.

Το ήξερα.

Είχε καταφέρει να τον τσατίσει και το απολάμβανε πολύ.
«Eδώ είμαι, εδώ είμαι. Έρχομαι αμέσως, φίλε, μην αγχώνεσαι.»
«Κουνήσου, είμαι μέσα σαυτή την αηδία τέσσερεις ώρες και δεν έχω όρεξη για αστεία».
Δύστροπος όπως πάντα, αλλά κανένας και τίποτα δεν θα μπορούσε να τον χωρίσει απ΄αυτόν.
Γνωρίζονταν από παιδιά. Ηταν αυτός που τον είχε σώσει περισσότερο από μια φορά από βέβαιο στραπάτσο (ήταν πολύ πιο ψηλός από τους άλλους από παιδί ακόμα), ορμώντας στη μέση, ανάμεσα στο φίλο του και την κλασσική ομάδα τραμπούκων, των οποίων πάντα αποτελούσε στόχο.
Από παιδί ο Ατζάκι, δεν ήταν σίγουρα ο τύπος που, τα άτομα του άλλου φύλου στο μέλλον θα έκαναν τα πάντα για να τον γνωρίσουν. Ατημέλητα ρούχα, ξυρισμένο κεφάλι, αδύνατος, πάντα συνδεδεμένος στο Δίκτυο
από το οποίο απορροφούσε εκατομμύρια πληροφορίες με μια ταχύτητα δέκα φορές πιο μεγάλη από το μέσο όρο. Ήδη στα δέκα του χρόνια, χάρη στην σημαντική απόδοσή του στις σπουδές είχε λάβει πρόσβαση επιπέδου Γ, με δυνατότητα να πλησιάσει γνώσεις απαγορευμένες σε σχεδόν όλους τους συνομήλικούς του. Το νευρωνικό εμφύτευμα N^COM, που του διασφάλιζε αυτό το είδος πρόσβασης, είχε ωστόσο ένα μικρό μειονέκτημα. Κατά την διάρκεια της φάσης απόκτησης, έπρεπε να υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση και δεδομένου ότι περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του έτσι, είχε σχεδόν πάντα μια έκφραση απουσίας, με το βλέμμα χαμένο στο κενό, τελείως αποξενωμένος απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του.
Η αλήθεια είναι πως υπήρχε η φήμη ότι, αντίθετα με όσα υποστήριζαν οι Γηραιοί, είχε μια μικρή υστέρηση.
Αυτόν δεν τον ένοιαζε καθόλου.
Η δίψα του για γνώση δεν είχε όρια. Aκόμη και την νύχτα παρέμενε συνδεδεμένος και, παρ’ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου οι δυνατότητες απόκτησης, ακριβώς λόγω της ανάγκης για απόλυτη συγκέντρωση, ήταν μειωμένες σε ένα μίζερο 1%, δεν ήθελε να σπαταλήσει ούτε μία
στιγμή από την ζωή του δίχως να έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα αποθέματα του σε πολιτισμικές γνώσεις.
Σηκώθηκε με ένα αχνό χαμόγελο και κατευθύνθηκε στον θάλαμο έξι, όπου τον περίμενε ο φίλος του.

Πλανήτης Γη, Τελ-Ελ Μουκαγιάρ – Ιράκ
Η Ελίζα Χάντερ προσπάθησε για ένατη φορά να σκουπίσει αυτήν την καταραμένη σταγόνα ιδρώτα, που από το μέτωπο εξακολουθούσε να γλιστράει αργά πάνω στην μύτη της, για να βουτήξει ύστερα στην φλογερή άμμο κάτω από τα πόδια της. Είχε περάσει ήδη πολλές ώρες γονατιστή με το Trowel Marhalltown
της που δεν αποχωριζόταν, σκαλίζοντας απαλά τη γη, στην προσπάθεια της να φέρει στο φως, χωρίς να το χαλάσει, κάτι που φαινόταν να είναι το πάνω τμήμα μιας επιτύμβιας στήλης. Γύρω από το Ζιγκουράτ της Ουρ
, όπου για σχεδόν δύο μήνες, χάρη στη φήμη της ως αρχαιολόγος και ειδικός γνώστης της Σουμεριακής γλώσσας, της έχε επιτραπεί να εργαστεί, είχαν βρεθεί αρκετοί τάφοι, από τις πρώτες ακόμα ανασκαφές, στις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά ποτέ, σε κανέναν από αυτούς, δεν είχε βρεθεί ένα τέτοιο τεχνούργημα. Λόγω του ιδιαίτερου τετράγωνου σχήματος και του μεγάλου μεγέθους του, δεν έμοιαζε τόσο με σαρκοφάγο, όσο με “καπάκι” κάποιου δοχείου, θαμμένου εκεί χιλιάδες χρόνια πριν, με σκοπό να προστατέψει ή να κρύψει κάτι –ποιος ξέρει τι.
Δυστυχώς, έχοντας φέρει στο φως, για τώρα, μόνο ένα κομμάτι του άνω μέρους, δεν ήταν σε θέση ακόμα να προσδιορίσει το ύψος αυτού του υποτιθέμενου δοχείου. Οι σφηνοειδείς εγχαράξεις που κάλυπταν όλη την ορατή επιφάνεια του καλύμματος, δεν έμοιαζαν με τίποτα που είχε δει ποτέ πριν. Για να τις μεταφράσει θα χρειαζόταν αρκετές μέρες και άλλες τόσες άγρυπνες νύχτες.
«Κυρία Καθηγήτρια».
Η Ελίζα ανασήκωσε το κεφάλι και, βάζοντας το δεξί της χέρι αντήλιο πάνω από τα μάτια της, είδε τον βοηθό της, Χισάμ, να έρχεται προς το μέρος της με γοργά βήματα.
«Κυρία Καθηγήτρια» επανέλαβε ο άνδρας «σας καλούν από την βάση. Ακούγεται επείγον.»
«Έρχομαι. Ευχαριστώ Χισάμ.»
Επωφελήθηκε από το αναγκαστικό αυτό διάλειμμα, για να πιει λίγο νερό που σχεδόν έβραζε, από το μπουκάλι που είχε πάντα δεμένο στη μέση.

Τηλεφώνημα από την βάση… Το μόνο που θα μπορύσε να σημαίνει είναι επερχόμενα βάσανα.

Σηκώθηκε πιέζοντας το παντελόνι για να τινάξει την σκόνη και κατευθύνθηκε προς την σκηνή που χρησίμευε ως βάση για τις έρευνες.
Σηκώθηκε, τίναξε το παντελόνι ξεσηκώνοντας αρκετά μικρά σύνεφα σκόνης και κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς την σκηνή που χρησίμευε ως βάση για τις έρευνες.
Άνοιξε το φερμουάρ που κρατούσε κλειστή την σκηνή και μπήκε μέσα. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να προσαρμοστούν τα μάτια της στην αλλαγή του φωτός, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να αναγνωρίσει, στην οθόνη, το μεγάλο πρόσωπο του συνταγματάρχη Τζακ Χάντσον, βλοσυρό, να κοιτάζει το κενό σε αναμονή της απάντησή της.
Ο συνταματάρχης αυτός, ήταν επίσημα ο υπεύθυνος της στρατηγικής βάσης αντιτρομοκρατίας της Νασσιρίγια, αλλά το αποτελεσματικό του έργο, ήταν αυτό του συντονισμού μιας σειράς επιστημονικών ερευνών που χρηματοδοτούνταν και ελέγχονταν από ένα εικονικό τμήμα με όνομα ELSAD
. Αυτό το τμήμα το συνόδευε το μυστήριο που σχετίζεται συνήθως με τις δομές αυτού του τύπου. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε το σκοπό και στόχο όλης της επιχείρησης. Ήταν γνωστό μόνο ότι ο διοικητής επικοινωνούσε απευθείας με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατά βάθος, την Ελίζα δεν την απασχολούσε και πολύ αυτό. Το αληθινό κίνητρο που την έκανε να αποφασίσει να δεχθεί την προσφορά να συμμετάσχει σε μια από αυτές τις αποστολές, ήταν ότι κάποιο στιγμή θα ήταν δυνατόν να γυρίσει στους αγαπημένους της τόπους, κάνοντας τη δουλειά που αγαπούσε μέχρι θανάτου και παρόλο, το νεαρό της ηλικίας της (τριανταοκτώ ετών), ήταν θαρραλέα και διακεκριμένη σε αυτόν τον τομέα.

«Καλησπέρα κύριε Συνταγματάρχα» είπε προβάλλοντας το καλύτερο χαμόγελο της. «Σε τι έχω την τιμή να σας εξυπηρετήσω;»
«Δρ. Χάντερ, σταματήστε αυτές τις επιτηδεύσεις. Γνωρίζετε πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο σας κάλεσα. Η άδεια που σας έχει εκχωρηθεί για να φέρετε εις πέρας το έργο σας έχει λήξει εδώ και δύο ημέρες και δεν μπορείτε πια να μείνετε εκεί.»
Η φωνή του ήταν σταθερή και αποφασιστική. Αυτήν την φορά ούτε η αδιαμφισβήτητη γοητεία της δεν θα αρκούσε για να της εξασφαλίσει μια περαιτέρω παράταση. Αποφάσισε λοιπόν να παίξει το τελευταίο της χαρτί.
Από τότε που η κατευθυνόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες συμμαχία, είχε αποφασίσει στις 23 Μαρτίου 2003 να εισβάλλει στο Ιράκ, με σκοπό να ανατρέψει τον δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν, που κατηγορούνταν ότι είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής (κατηγορία εν τέλει αβάσιμη) και ότι στήριζε την ισλαμική τρομοκρατία στο Ιράκ, όλες οι αρχαιολογικές έρευνες, ήδη αρκετά δύσκολες και επίπονες ακόμα και σε καιρούς ειρήνης, είχαν τεθεί αμέσως σε αναστολή. Μόνο το επίσημο τέλος των εχθροπραξιών, που συνέβη στις 15 Απριλίου του 2003, είχε αναπτερώσει τις ελπίδες των αρχαιολόγων όλου του κόσμου, ότι θα μπορούσαν να ξαναπάνε σε έναν από τους τόπους από όπου, όπως λέγεται, είχαν αναπτυχθεί οι πιο Γηραιοί πολιτισμοί της ιστορίας και διέδωσαν, αργότερα, τον πολιτισμό τους σε όλη την υφήλιο. Η απόφαση, λοιπόν, του Ιρακινού κράτους προς το τέλος του 2011, να επιτρέψει ξανά τις ανασκαφές σε ορισμένες τοποθεσίες ανεκτίμητης ιστορικής αξίας, για “να συνεχίζουν να εκτιμούν την πολιτιστική τους κληρονομιά”, είχε μετατρέψει την ελπίδα σε βεβαιότητα. Υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και αφού είχαν προηγηθεί πολυάριθμες άδειες υπογεγραμμένες και συνυπογεγραμμένες από έναν τεράστιο αριθμό “αρχών”, κάποιες ομάδες ερευνητών, που επελέγησαν και εποπτευόταν από διορισμένες επιτροπές, θα μπορούσαν να εργάζονται, για περιορισμένο χρόνο, στις κύριες περιοχές αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, στα εδάφη του Ιράκ.

«Αγαπητέ συνταγματάρχη» είπε πλησιάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την κάμερα, με τρόπο που τα μεγάλα σμαραγδιά της μάτια θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. «Έχετε απόλυτο δίκιο».
Ήξερε καλά, ότι να δώσει δίκιο εξ’αρχής στον συνομιλητή της θα τον έκανε πιο θετικό.
«Μα τώρα πια είμαστε τόσο κοντά».
«Κοντά σε τι;» βρόντηξε ο συνταγματάρχης ενώ σηκωνόταν από την καρέκλα και ακουμπούσε τις γροθιές του επάνω στο γραφείο. «Πάνε εβδομάδες που μου λέτε το ίδιο παραμύθι. Δεν προτίθεμαι πια να σας εμπιστευτώ, χωρίς να δω με τα μάτια μου κάτι χειροπιαστό.»
«Αν μου κάνετε την χάρη να με συνοδεύσετε απόψε σε δείπνο, θα χαρώ να σας δείξω κάτι που θα σας κάνει να με πιστέψετε ξανά. Τι λέτε;»
Τα κατάλευκα δόντια της που άστραψαν μέσα από ένα υπέροχο χαμόγελο, και το πέρασμα του χεριού της μέσα στα μακριά ξανθά της μαλλιά, έκαναν την υπόλοιπη δουλειά. Ήταν σίγουρη ότι τον είχε πείσει.
Ο συνταγματάρχης έσμιξε τα φρύδια του στη προσπάθεια του να κρατήσει το θυμωμένο του βλέμμα, αλλά ακόμα και αυτός ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σ' αυτήν την πρόταση. Η Ελίζα του άρεσε πάντα αρκετά και ένα δείπνο μαζί της του κέντριζε το ενδιαφέρον.
Στην πραγματικότητα, παρά τα σαράντα οκτώ του χρόνια, ήταν ακόμα ωραίος άνδρας. Αθλητική κορμοστασιά, έντονα χαρακτηριστικά, κοντά στιλπνά μαλλιά, βλέμμα δυνατό και αποφασιστικό στα έντονα γαλάζια μάτια του, με υψηλή μόρφωση και κουλτούρα, που του επέτρεπαν να ανταπεξέρχεται σε συζητήσεις ευρείας θεματολογίας, στοιχεία τα οποία, σε συνδυασμό με την αδιαμφισβήτητη γοητεία της στολής, τον καθιστούσαν ακόμα εξαιρετικά “ενδιαφέροντα”.
«Εντάξει» ξεφύσηξε ο συνταγματάρχης «αλλά εάν απόψε δεν μου φέρετε κάτι εντυπωσιακό, μπορείτε να μαζέψετε τα παλιοσίδερά σας και να φτιάξετε τις βαλίτσες σας». Προσπάθησε να μιλήσει όσο πιο επιβλητικά μπορούσε, χωρίς μεγάλη επιτυχία. «Στις 20:00 φροντίστε να είστε έτοιμη. Θα έρθει να σας πάρει ένα αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο σας» και έκλεισε απότομα την επικοινωνία, μετανιώνοντας λιγάκι που δεν την είχε καν χαιρετήσει.

Να πάρει, πρέπει να βιαστώ. Δεν έχω παρά μόνο λίγες ώρες μέχρι να βραδιάσει.

«Χισάμ» φώναξε βγάζοντας το κεφάλι από τη σκηνή. «Γρήγορα, μάζεψε όλη την ομάδα. Θα χρειαστώ όσο το δυνατόν περισσότερη βοήθεια.»
Κάλυψε, με γοργά βήματα, τα λίγα μέτρα που την χώριζαν από την περιοχή της ανασκαφής, σηκώνοντας πίσω της μια σειρά από συννεφάκια σκόνης. Λίγο αργότερα, όλοι μαζεύτηκαν γύρω της περιμένοντας τις διαταγές της.
«Εσύ, σε παρακαλώ, μάζεψε την άμμο από αυτήν εδώ την γωνία» διέταξε δείχνοντας την πλευρά της πέτρας που βρισκόταν πιο μακριά τής από όλες. «Κι εσύ, βοήθησέ τον. Και προσεκτικά. Αν είναι όπως νομίζω, αυτό το πράγμα θα μας σώσει το τομάρι.»

Διαστημόπλοιο Θεός – Στην τροχιά του Δία
Η μικρή, αλλά εξαιρετικά άνετη, σφαιρική κάψουλα εσωτερικής μεταφοράς διέσχιζε, με μια μέση ταχύτητα 10 m/s, τον αγωγό νούμερο τρία, που θα οδηγούσε τον Ατζάκι στο εσωτερικό του θαλάμου, όπου τον περίμενε ο φίλος του, Πέτρι.
Το διαστημόπλοιο Θεός, που είχε επίσης σφαιρικό σχήμα με διάμετρο ενενήντα έξι μέτρων, ήταν εξοπλισμένο με δεκαοκτώ σωληνοειδείς αγωγούς, με μήκος λίγο περισσότερο από τριακόσια μέτρα ο καθένας, οι οποίοι, σαν μεσημβρινοί, είχαν τοποθετηθεί σε μια απόσταση δέκα βαθμών ο ένας από τον άλλον και κάλυπταν ολόκληρη την περιφέρεια του σκάφους. Καθένα από τα είκοσι τρία επίπεδα, ύψους τεσσάρων μέτρων, με εξαίρεση τo κεντρικό (ενδέκατο επίπεδο), που ήταν διπλάσιο, ήταν εύκολα προσβάσιμο χάρη στις «στάσεις» που είχαν οι αγωγοί σε κάθε επίπεδο. Έτσι, για να πας από τη μία άκρη του διαστημόπλοιου στην άλλη χρειαζόσουν το πολύ δεκαπέντε δευτερόλεπτα.
Η κάψουλα φρέναρε σχεδόν ανεπαίσθητα. Η πόρτα άνοιξε με ένα ελαφρύ συριγμό και μέσα φάνηκε ο Πέτρι, καθισμένος με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια σταυρωμένα.
«Πάνε ώρες που περιμένω» είπε με τόνο όχι και τόσο πειστικό. «Τελείωσες με το να φράζεις τα φίλτρα αέρα με αυτή τη βρωμερή αηδία που κουβαλάς συνέχεια μαζί σου;» Ο υπαινιγμός για το πούρο του ήταν ελαφρώς συγκαλυμμένος.
Αγνοώντας, με ένα μικρό χαμόγελο, την πρόκληση, ο Ατζάκι έβγαλε από την ζώνη του τον φορητό αναλυτή και τον ενεργοποίησε με μια κίνηση του αντίχειρα.
«Kράτησέ μου αυτό, ας βιαστούμε» είπε δίνοντάς του τη συσκευή με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο προσπαθούσε να τοποθετήσει τον αισθητήρα στη δεξιά υποδοχή. «Η άφιξη υπολογίζεται σε 58 ώρες και είμαι κάπως ανήσυχος.»
«Γιατί;» ρώτησε με ειλικρινή απορία ο Πέτρι.
«Δεν ξέρω. Έχω την αίσθηση ότι μας περιμένει μια κακή έκπληξη.»
Το όργανο που κρατούσε στα χέρια ο Πέτρι άρχισε να εκπέμπει μια σειρά από ήχους σε διάφορες συχνότητες. Το κοιτούσε χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι έδειχνε.
Σήκωσε το βλέμμα, στο πρόσωπο του φίλου του, προσπαθώντας να εντοπίσει κάποιο σήμα, αλλά δεν είδε κανένα. Ο Ατζάκι με προσεκτικές κινήσεις, μετακίνησε τον αισθητήρα στην άλλη υποδοχή. Μια νέα σειρά παράξενων ήχων βγήκε από τον αναλυτή. Μετά σιωπή. Ο Ατζάκι πήρε το όργανο από το χέρι του φίλου του, παρατήρησε με προσοχή τα αποτελέσματα, και μετά χαμογέλασε.
«Όλα εντάξει. Μπορούμε να προχωρήσουμε.»
Μόνο τότε ο Πέτρι αντιλήφθηκε ότι είχε σταματήσει να αναπνέει. Άδειασε τα πνευμόνια του και αμέσως τον πλημμύρησε μια αίσθηση ανακούφισης. Ένα λάθος, έστω και μικρό, σε μια από τις δύο συνδέσεις, θα μπορούσε να διακινδυνέψει ανεπανόρθωτα την αποστολή τους, αναγκάζοντάς τους να γυρίσουν πίσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε. Είχαν σχεδόν φτάσει.
«Πηγαίνω να καθαριστώ» είπε ο Πέτρι τινάζοντας την σκόνη απ’τα ρούχα του. «Η επίσκεψη στους αγωγούς φόρτισης είναι πάντα τόσο...» και με έναν μορφασμό πρόσθεσε «…εκπαιδευτική!»
Ο Ατζάκι χαμογέλασε. «Θα τα πούμε στην γέφυρα»
Ο Πέτρι πήρε την κάψουλα και μετά από ένα δευτερόλεπτο εξαφανίστηκε.

Σύμφωνα με το κεντρικό σύστημα, είχαν αποφύγει την τροχιά του Δία χωρίς δυσκολία και κατευθύνονταν χωρίς εμπόδια στη Γη. Με μια ελαφριά αλλά γρήγορη κίνηση των ματιών προς τα δεξιά ο Ατζάκι ζήτησε από το O^COM του να δείξει ξανά την πορεία. Η μπλε τελίτσα που κινούνταν πάνω στην κόκκινη γραμμή, τώρα είχε μετατεθεί λίγο περισσότερο προς την τροχιά του Αρη. Το count down, που έδειχνε τον εκτιμώμενο χρόνο της άφιξης, ήταν 58 ώρες ακριβώς και η ταχύτητα του διαστημόπλοιου ήταν 3000 Km/s. Ήταν όλο και πιο νευρικός. Από την άλλη πλευρά, το διαστημόπλοιο με το οποίο ταξίδευε, ήταν το πρώτο εξοπλισμένο με νέους κινητήρες Μπούσεν, εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας από τους παλιότερους. Οι σχεδιαστές επιβεβαίωναν ότι θα ήταν σε θέση να ωθήσει το διαστημόπλοιο με ταχύτητα κοντά στο ένα δέκατο αυτής του φωτός. Δεν είχε ακόμα τολμήσει να πάει τόσο μακριά. Προς το παρόν τα 3.000 Κm/s, φαινόταν περισσότερο από αρκετά για το παρθενικό ταξίδι.
Από τα πενήντα έξι μέλη πληρώματος που κανονικά θα έπρεπε να επιβαίνουν στο Θεός, για αυτήν την πρώτη αποστολή, επιλέχθηκαν μόνο οκτώ, μέσα σ’αυτούς ο Πέτρι και ο Ατζάκι. Οι εξηγήσεις που έδωσαν οι Γηραιοί δεν ήταν και πολύ διεξοδικές. Περιορίζονταν στο να τονίσουν πως, δεδομένης της φύσης του ταξιδιού και του προορισμού, θα μπορούσαν να προκύψουν δυσκολίες, και, επομένως, θα ήταν καλύτερα να μην βάλλουν σε κίνδυνο πολλές ζωές άσκοπα.

Άρα εμείς είμαστε αναλώσιμοι; Τι κουβέντες είναι αυτές; Πάντα τα ίδια πράγματα. Όταν έπρεπε να ρισκάρουν το τομάρι κάποιου, ποιον έστελναν στην πρώτη γραμμή; Τον Ατζάκι και τον Πέτρι.

Κατά βάθος όμως, η όρεξή τους για περιπέτεια και η αξιοσημείωτη ικανότητά τους να λύνουν “περίπλοκα” προβλήματα τους είχαν οδηγήσει σε μια σειρά από διόλου άσχημα αποτελέσματα.
Ο Ατζάκι ζούσε σε ένα τεράστιο χώρο στην πανέμορφη πόλη Σααράν, που βρισκόταν στα νότια της Ηπείρου, ο οποίος χρησιμοποιούταν μέχρι πρότινος, ως αποθήκη των Τεχνιτών της πόλης. Χάρη σ’ αυτά τα “αποτελέσματα” είχε καταφέρει να κάνει τον χώρο δικό του και να του παραχωρηθεί η άδεια να τον τροποποιήσει όπως του άρεσε.
Ο τοίχος στη νότια πλευρά είχε αντικατασταθεί πλήρως από ένα δυναμικό πεδίο όμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσε στο διαστημόπλοιο, ώστε να του επιτρέπει να παρατηρεί, από την χειροποίητη πολυθρόνα του που δεν αποχωριζόταν, τον θαυμάσιο κόλπο που βρισκόταν από κάτω. Εάν, όμως, χρειαζόταν, όλος ο τοίχος μπορούσε να μετατραπεί, σε ένα γιγάντιο τρισδιάστατο σύστημα, όπου μπορούσε να δει κανείς, μέχρι και δώδεκα ταυτόχρονες διαστάσεις του Δικτύου. Περισσότερο από μία φορά, αυτό το προηγμένο σύστημα διαχείρισης και ελέγχου, του είχε προσφέρει τη δυνατότητα να συλλέξει πολύ νωρίς, σημαντικές πληροφορίες, επιτρέποντάς του, έτσι, να αντιμετωπίσει με επιτυχία κρίσεις, ακόμη και μεγάλης κλίμακας. Δεν μπορούσε πια να το απαρνηθεί.
Μια ολόκληρη πτέρυγα της πρώην αποθήκης ήταν αφιερωμένη στην συλλογή του από “σουβενίρ” που απέκτησε σε όλες τις αποστολές του, στα χρόνια που τριγυρνούσε στο διάστημα. Κάθε ένα από αυτά του θύμιζε κάτι ιδιαίτερο και κάθε φορά που βρίσκονταν μπροστά σε αυτό το παράλογο συνονθύλευμα από παράξενα αντικείμενα, δεν μπορούσε παρά να ευχαριστήσει την καλή του τύχη και κυρίως, τον πιστό φίλο και σύντροφό του, ο οποίος του είχε σώσει, περισσότερο από μια φορά, το τομάρι.
Ο Πέτρι αντιθέτως, έχοντας διακριθεί λαμπρά στις σπουδές του, δεν αγαπούσε πολύ αυτήν την τεχνολογία. Μπορούσε, παρόλα αυτά, να πιλοτάρει χωρίς δυσκολία, όλα τα είδη αεροσκαφών που κυκλοφορούσαν, γνώριζε τέλεια, κάθε μοντέλο όπλων και όλα τα συστήματα επικοινωνίας, τοπικής και διαπλανητικής, προτιμούσε δε πολύ συχνά, να εμπιστεύεται το ένστικτο του και τις ικανότητες των χεριών του για να λύνει τα προβλήματα που του παρουσιάζονταν. Ήταν πολλές οι φορές που τον είχε δει με τα μάτια του να μετατρέπει, σε πολύ λίγο χρόνο, έναν άμορφο σωρό από παλιοσίδερα, σε κάποιο μέσο μεταφοράς ή σε ένα φοβερό αμυντικό όπλο. Ήταν απίστευτο, μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να κατασκευάσει οτιδήποτε χρειαζόταν. Αυτό το όφειλε βέβαια εν μέρει σε αυτά που του είχε μεταφέρει κληρονομικά ο πατέρας του, ικανότατος Τεχνίτης, αλλά κυρίως στο μεγάλο του πάθος για τις Τέχνες. Πράγματι, από παιδί ακόμα, τον συνέπαιρνε πως οι Τεχνίτες, με τις χειρωνακτικές τους δεξιότητες, κατάφερναν να μετατρέψουν την άγονη ύλη, σε αντικείμενα μεγάλης χρησιμότητας και τεχνολογίας, αφήνοντας άθικτη, μέσα σ’ αυτά, την “ομορφιά”.

Ένας δυσάρεστος, διαπεραστικός ήχος υψηλής έντασης τον ταρακούνησε, επαναφέροντάς τον αμέσως στην πραγματικότητα. Ο αυτόματος συναγερμός εγγύτητας είχε ενεργοποιηθεί απροσδόκητα.

Νασιρίγια – Το ξενοδοχείο
Το ξενοδοχείο δεν ήταν βέβαια “πέντε αστέρων”, όμως γι’αυτήν που ήταν συνηθισμένη να περνά ολόκληρες εβδομάδες σε μια σκηνή στη μέση της ερήμου, ακόμα και ένα ντουζ μπορούσε να θεωρηθεί πολυτέλεια. Η Ελίζα άφησε το νερό να πέσει από ψηλά, ζεστό και αναζωογονητικό και έτριψε τον λαιμό και την πλάτη της. Το σώμα της φαινόταν να το απολαμβάνει, καθώς την διαπέρασαν μια σειρά από ρίγη ευχαρίστησης.

Καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι μερικά πράγματα, μόνο όταν τα χάσουμε.

Πέρασαν δέκα λεπτά μέχρι να αποφασίσει να βγει από το ντουζ. Ο ατμός είχε θαμπώσει τον καθρέφτη, που κρεμόταν στραβά. Προσπάθησε να τον ισιώσει, αλλά μόλις τον άφησε., επέστρεψε στην αρχική στραβή του θέση. Αποφάσισε να το αγνοήσει. Με την άκρη από την πετσέτα σκούπισε τους υδρατμούς από τον καθρέπτη και κοιτάχθηκε. Όταν ήταν λίγο πιο νέα, της προσέφεραν δουλειές ως μοντέλο ή ηθοποιό. Ίσως τώρα να είχε γίνει μια ντίβα του σινεμά ή η σύζυγος ενός πλούσιου ποδοσφαιριστή, αλλά τα πολλά χρήματα δεν την ενδιέφεραν ποτέ. Προτιμούσε να ιδρώνει, να τρώει σκόνη, να μελετά αρχαία κείμενα και να επισκέπτεται χαμένους τόπους. Η περιπέτεια ήταν πάντα στο αίμα της και τα συναισθήματα που της προκαλούσε να εντοπίζει αρχαία τεχνουργήματα ή να φέρνει στο φως αρχαία ερείπια που χρονολογούνταν πολλές χιλιετίες πριν, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα άλλο.
Πλησίασε πολύ κοντά στον καθρέπτη και είδε αυτές τις καταραμένες ρυτίδες στις άκρες των ματιών της. Άπλωσε το χέρι της μηχανικά στο νεσεσέρ της και πήρε μια κρέμα από αυτές που “σου κόβουν δέκα χρόνια σε μια εβδομάδα”. Την άπλωσε με προσοχή σε όλο το πρόσωπο και κοιτάχτηκε προσεκτικά. Μα τι περίμενε, ένα θαύμα; Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα γινόταν ορατό μετά από “επτά μέρες”.
Χαμογέλασε με τον εαυτό της, και με όλες τις γυναίκες που παρασύρονται από τις διαφημήσεις.
Το ρολόι, κρεμασμένο στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, έδειχνε 19.40. Δεν θα προλάβαινε να ετοιμαστεί σε είκοσι μόνο λεπτά.
Σκουπίστηκε βιαστικά, αφήνοντας βρεγμένα από το μπάνιο τα μακριά ξανθά μαλλιά της, και πήγε μπροστά στην ντουλάπα από σκούρο ξύλο, όπου βρισκόταν τα ελάχιστα κομψά ρούχα που είχε φέρει μαζί της. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να περάσει ώρες ατέλειωτες για να αποφασίσει ποιο ρούχο ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση, αλλά αυτό το βράδυ δεν είχε και πολλές επιλογές. Διάλεξε, χωρίς πολύ σκέψη, ένα κοντό μαύρο φόρεμα. Ήταν πολύ κομψό, αληθινά σέξι, αλλά όχι χυδαίο, με ένα βαθύ ντεκολτέ που θα τόνιζε αρκετά το πληθωρικό της στήθος. Το πήρε και, με μια χαριτωμένη κίνηση, το άφησε επάνω στο κρεβάτι.
19:50. Παρότι γυναίκα, σιχαινόταν να αργεί στα ραντεβού.
Κοίταξε από το παράθυρο και είδε ένα σκούρο SUV, απίστευτα λαμπερό, ακριβώς έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου. Αυτός που λογικά ήταν ο οδηγός, ένα νέο παιδί ντυμένο με ρούχα στρατιωτικά, είχε ακουμπήσει στο καπό, και γέμιζε την αναμονή καπνίζοντας νωχελικά ένα τσιγάρο.
Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τονίσει τα μάτια της με μολύβι και μάσκαρα, πέρασε βιαστικά μια στρώση κραγιόν στα χείλη και προσπάθησε να το απλώσει ομοιόμορφα, ενώ έβαζε, ταυτόχρονα, τα αγαπημένα της σκουλαρίκια, κάνοντας λίγη ώρα να βρει τις “τρύπες».
Στην πραγματικότητα, είχε καιρό να βγει βράδυ. Λόγω της δουλειάς της ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και, έτσι, δεν είχε καταφέρει να βρει κάποιον για σταθερή σχέση, που θα διαρκούσε περισσότερο από μερικούς μήνες. Το έμφυτο μητρικό ένστικτο που έχει μέσα της κάθε γυναίκα, και που, από μικρή, είχε φροντίσει έξυπνα να αγνοήσει, τώρα που πλησίαζε στο τέλος της γόνιμης ηλικίας, το ένιωθε όλο και πιο συχνά. Ίσως ήταν πλέον ο κατάλληλος καιρός να σκεφτεί σοβαρά την δημιουργία οικογένειας.
Έδιωξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αυτήν την σκέψη από το μυαλό της. Έβαλε το φόρεμα και τις μοναδικές δωδεκάποντες γόβες που είχε φέρει μαζί της και άπλωσε το αγαπημένο της άρωμα στις δύο πλευρές του λαιμού της. Μεταξωτή εσάρπα, μαύρη ευρύχωρη τσάντα. Ήταν έτοιμη. Μια τελευταία ματιά για επιβεβαίωση, στον γεμάτο λεκέδες καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο δίπλα στην πόρτα, επιβεβαίωσε την άψογη εμφάνιση της. Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και βγήκε με αέρα ικανοποίησης.
Ο νεαρός οδηγός, αφού επανέφερε στη θέση του το σαγόνι του, που του έπεσε βλέποντας την Ελίζα να βγαίνει από το ξενοδοχείο με αέρα μοντέλου, πέταξε το δεύτερο τσιγάρο του, που μόλις είχε ανάψει και πήγε να της ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.
«Καλησπέρα κυρία Χάντερ. Μπορούμε να φύγουμε;», ρώτησε διστακτικά ο στρατιώτης.
«Καλησπέρα», απάντησε εκείνη, τεστάροντας το υπέροχο χαμόγελο της. «Είμαι έτοιμη».
«Ευχαριστώ που ήλθατε να με πάρετε», πρόσθεσε ενώ έμπαινε στο αμάξι, ξέροντας πολύ καλά ότι η φούστα της είχε σηκωθεί ελαφρά, επιτρέποντας στον αμήχανο στρατιώτη να δει ένα μέρος από τα πόδια της.
Πάντα της άρεσε να την θαυμάζουν.

Διαστημόπλοιο Θεός – Συναγερμός εγγύτητας
Το σύστημα O^COM, υλοποίησε αμέσως μπροστά στον Ατζάκι ένα παράξενο αντικείμενο, του οποίου το περίγραμμα, δεδομένης της χαμηλής ανάλυσης που είχαν τα οπτικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς τα οποία είχαν πιάσει το στίγμα, δεν ήταν ακόμα καλά προσδιορισμένο. Σίγουρα ήταν σε κίνηση και κατευθυνόταν προς τα πάνω τους. Το σύστημα συναγερμού εγγύτητας αξιολογούσε την πιθανότητα σύγκρουσης, ανάμεσα στο Θεός και το άγνωστο αντικείμενο, περισσότερο από 96%, αν κανένα από τα δύο δεν απέκλινε της πορείας του.
Ο Ατζάκι γλίστρησε βιαστικά στην πλησιέστερη συσκευή εσωτερικής μεταφοράς. «Στη γέφυρα» διέταξε αυταρχικά στο αυτόματο σύστημα ελέγχου.
Μετά από πέντε δευτερόλεπτα άνοιξε η πόρτα σφυρίζοντας και στην μεγάλη κεντρική οθόνη της αίθουσας ελέγχου φαινόταν, ακόμα πολύ θολό, το αντικείμενο που εκτελούσε πορεία σύγκρουσης με το διαστημόπλοιο.
Σχεδόν ταυτόχρονα, μια άλλη πόρτα άνοιξε δίπλα του και βγήκε από μέσα ο Πέτρι λαχανιασμένος.
«Τι στο διάβολο συμβαίνει;» ρώτησε τον φίλο του «Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μετεωρίτες σε αυτή τη περιοχή» είπε κοιτάζοντας και αυτός την οθόνη.
«Δεν πιστεύω ότι είναι μετεωρίτης».
«Και αν δεν είναι μετεωρίτης, τότε τι είναι;» ρώτησε ο Πέτρι εμφανώς ανήσυχος.
«Αν δεν αλλάξουμε αμέσως την πορεία, θα μπορέσεις να δεις με τα ίδια σου τα μάτια όταν το βρούμε σφηνωμένο απευθείας στην γέφυρα.»
Ο Πέτρι καταπιάστηκε κατευθείαν με τους ελέγχους πλοήγησης και έκανε μια μικρή αλλαγή στην τροχιά σε σχέση με την προκαθορισμένη πορεία.
«Σύγκρουση σε 90 δευτερόλεπτα», ενημέρωσε ατάραχη η ζεστή απαλή φωνή του συστήματος συναγερμού εγγύτητας. «Απόσταση του αντικειμένου: 276.000 χιλιόμετρα και πλησιάζει».
«Πέτρι κάνε κάτι και κάντο γρήγορα!», φώναξε ο Ατζάκι.
«Το κάνω ήδη, μα αυτό το πράγμα πηγαίνει πάρα πολύ γρήγορα.»
Η εκτίμηση της πιθανότητας σύγκρουσης, ορατής στην οθόνη, στα δεξιά του αντικειμένου, μειωνόταν σιγά σιγά, 90%, 86%, 82%.
«Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ» είπε ψιθυριστά ο Ατζάκι.
«Φίλε μου δεν έχει υπάρξει ακόμα το “μυστηριώδες αντικείμενο” που θα καταφέρει να διαλύσει το διαστημόπλοιό μου» τον διαβεβαίωσε ο Πέτρι με ένα διαβολικό χαμόγελο.
Με έναν ελιγμό που έκανε και τους δύο προς στιγμή να χάσουν την ισορροπία τους, ο Πέτρι αντέστρεψε στιγμιαία την πολικότητα στους δύο κινητήρες Μπούσεν. Το διαστημόπλοιο έτρεμε για αρκετή ώρα και μόνο το υπερσύγχρονο σύστημα τεχνητής βαρύτητας, που είχε οριστεί για να αντισταθμίσει την μεταβολή, εμπόδισε όλο το πλήρωμα να καταλήξει σμπαραλιασμένο στον απέναντι τοίχο.
«Ωραία κίνηση», φώναξε ο Ατζάκι, δίνοντάς του ένα έντονο χτύπημα στην πλάτη. «Τώρα όμως πως σκοπεύεις να σταματήσεις την περιστροφή;». Τα αντικείμενα γύρω τους είχαν ήδη αρχίσει να αιωρούνται και να στριφογυρίζουν παντού μέσα στο θάλαμο.
«Mια στιγμή μόνο», είπε ο Πέτρι δίχως να σταματήσει να πατάει τα κουμπιά και να ανακατεύει τους ελέγχους πλοήγησης.
«Φτάνει μόνο να καταφέρω..». Σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν αργά από το μέτωπό του.
«…να ανοίξω…», συνέχισε, ενώ όλα τα πράγματα που υπήρχαν στο θάλαμο πετούσαν τριγύρω ανεξέλεγκτα. Μέχρι και αυτοί οι δύο είχαν αρχίσει να αιωρούνται. Το σύστημα τεχνητής βαρύτητας δεν μπορούσε πια να αντισταθμίσει την τεράστια φυγόκεντρο δύναμη που είχε δημιουργηθεί. Ήταν πολύ ελαφροί.
«…την…την πόρτα τρία!» φώναξε στο τέλος ο Πέτρι, ενώ όλα τα αντικείμενα έπεφταν ταυτόχρονα στο πάτωμα. Ένας βαρύς κάδος απορριμμάτων χτύπησε τον Ατζάκι ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο πλευρό, κάνοντάς τον να βγάλει μια κραυγή. Ο Πέτρι από μισό μέτρο ύψος όπου αιωρούνταν όρμησε κάτω από τον πίνακα ελέγχου, με μια αφύσικη και αναμφισβήτητα γελοία κίνηση.
Η εκτιμώμενη πιθανότητα σύγκρουσης είχε πέσει στο 18% και συνέχιζε να μειώνεται.
«Όλα καλά;» βιάστηκε να πει ο Ατζάκι προσπαθώντας να καλύψει την σουβλιά στο χτυπημένο του πλευρό..
«Ναι, ναι. Είμαι καλά, είμαι καλά» απάντησε ο Πέτρι προσπαθώντας να ξανασηκωθεί.
Ένα λεπτό αργότερα, ο Ατζάκι επικοινωνούσε με το υπόλοιπο πλήρωμα που τον πληροφόρησε πως δεν υπήρχαν απώλειες, πραγμάτων και ανθρώπων.
Ο ελιγμός που είχαν κάνει είχε αναγκάσει το διαστημόπλοιο Θεός να αποκλίνει ελαφρά από την καθιερωμένη του πορεία και η αποσυμπίεση που προέκυψε από το άνοιγμα της πόρτας, αντισταθμίστηκε αμέσως από το αυτόματο σύστημα.

6%, 4%, 2%
«Απόσταση από το αντικείμενο: 60.000 χιλιόμετρα.» είπε η φωνή.

Περίμεναν και οι δύο με κομμένη την ανάσα, να φτάσουν σε απόσταση 50.000 χιλιόμετρων κατά την οποία θα ενεργοποιούνταν οι αισθητήρες μικρής εμβέλειας. Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ατέλειωτα.
«Απόσταση από το αντικείμενο: 50.000 χιλιόμετρα. Αισθητήρες μικρής εμβέλειας ενεργοί.»
Η, μέχρι εκείνη τη στιγμή θολή, φιγούρα έγινε ξεκάθαρη αναπάντεχα. Το αντικείμενο εμφανίστηκε πάνω στην οθόνη, κάνοντας την ορατή την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι δύο φίλοι γύρισαν ταυτόχρονα με τα μάτια γουρλωμένα, ψάχνοντας ο ένας το βλέμμα του αλλού.
«Απίστευτο!».φώναξαν.με.μια.φωνή.

Νασιρίγια – Εστιατόριο Μασγκούφ
Ο συνταγματάρχης Χάντσον περπατούσε νευρικά, μπρος πίσω κατά μήκος του διαγώνιου διαδρόμου μπροστά από την κύρια αίθουσα του εστιατορίου. Κοιτούσε κάθε ένα λεπτό το ηλεκτρονικό ρολόι που φορούσε πάντα στον αριστερό του καρπό και που δεν έβγαζε πότε, ούτε καν στον ύπνο. Αισθανόταν σαν παιδαρέλι στο πρώτο του ραντεβού.
Για σκοτώσει την ώρα του, παρήγγειλε ένα μαρτίνι με πάγο και μια φέτα λεμόνι από τον μπάρμαν με το μουστάκι, ο οποίος, κάτω από τα πυκνά του φρύδια, τον κοιτούσε με περιέργεια, ενώ σκούπιζε τεμπέλικα μερικά κολονάτα ποτήρια.
Το αλκοόλ βέβαια δεν επιτρέπεται στις μουσουλμανικές χώρες, αλλά για αυτό το βράδυ είχε γίνει μια εξαίρεση. Το μικρό αυτό εστιατόριο ήταν κρατημένο αποκλειστικά για αυτούς τους δύο.
Ο συνταγματάρχης, λίγη ώρα αφού τερμάτισε την επικοινωνία με την καθηγήτρια Χάντερ, επικοινώνησε αμέσως με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, ζητώντας συγκεκριμένα το πιάτο Μασγκούφ, από το οποίο πήρε το εστιατόριο το όνομά του. Καθώς ήταν δύσκολο να βρεθεί το κυρίως συστατικό, ο οξύρυγχος του Τίγρη, ήθελε να βεβαιωθεί ότι στο εστιατόριο είχαν προβλέψει σχετικά. Επίσης, γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον δύο ώρες για την προετοιμασία του, ήθελε όλα να ετοιμαστούν χωρίς βιασύνη και με απόλυτη τελειότητα.
Για την βραδιά εκείνη, δεδομένου ότι η στολή παραλλαγής δεν ταίριαζε στην περίσταση, είχε αποφασίσει να ξεσκονίσει το σκούρο Βαλεντίνο κοστούμι του, σε συνδυασμό με μια μεταξένια γραβάτα στυλ Ρετζιμένταλ με άσπρες και γκρι ρίγες. Τα μαύρα παπούτσια, γυαλισμένα έτσι όπως μόνο ένας στρατιωτικός ήξερε, ήταν επίσης ιταλικά. Σίγουρα το ηλεκτρονικό του ρολόι δεν ταίριαζε καθόλου, αλλά δεν μπορούσε να το αποχωριστεί με τίποτα.

«Καταφτάνουν.» H φωνή βγήκε σαν κρώξιμο από τον ασύρματο, όμοιο με κινητό τηλέφωνο, που είχε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Τον απενεργοποίησε και κοίταξε έξω, μέσα από το τζάμι της πόρτας.
Το μεγάλο σκούρο αυτοκίνητο απέφυγε μια τσαλακωμένη σακούλα που, παρασυρμένη από το βραδινό αεράκι, στριφογυρνούσε νωχελικά μέσα στο δρόμο. Με έναν γρήγορο ελιγμό, σταμάτησε ακριβώς μπροστά την είσοδο του εστιατορίου. Ο οδηγός άφησε την σκόνη που είχε σηκώσει να καθίσει στο έδαφος και στη συνέχεια βγήκε προσεκτικά από το όχημα. Από το ακουστικό, κρυμμένο στο δεξί του αυτί, ακούστηκε μια σειρά από “Όλα εντάξει”. Παρατήρησε με προσοχή όλες τις θέσεις που είχαν ήδη πάρει οι συνάδελφοί του, έως ότου ήταν βέβαιος πως είχε αναγνωρίσει όλους τους στρατιώτες που θα φρόντιζαν για την ασφάλεια των δυο συνδαιτυμόνων καθ’όλη τη διάρκεια του δείπνου.
Η περιοχή ήταν ασφαλής.
Άνοιξε την πίσω πόρτα, και τείνοντας απαλά το δεξί του χέρι, βοήθησε την καλεσμένη του να κατεβεί.
Η Ελίζα, ευχαριστώντας τον στρατιώτη για την ευγένεια, βγήκε βιαστικά από το αυτοκίνητο. Γύρισε το βλέμμα της ψηλά, και ενώ γέμιζε τα πνευμόνια της με καθαρό αέρα, στάθηκε μια στιγμή, για να κοιτάξει το υπέροχο αυτό θέαμα, που μόνο ο έναστρος ουρανός της ερήμου ήξερε να προσφέρει.
Ο αξιωματικός παρέμεινε ένα λεπτό αναποφάσιστος, αν έπρεπε να βγει να την προϋπαντήσει, ή να μείνει μέσα περιμένοντάς την να μπει. Στο τέλος διάλεξε να μείνει καθισμένος, με την ελπίδα να κρύψει κάπως την νευρικότητά του. Έτσι, με αέρα αδιαφορίας, πλησίασε στο μπαλκόνι, κάθισε σε ένα ψηλό σκαμπό, ακούμπησε τον αριστερό αγκώνα στο πιάνο από σκούρο ξύλο, κούνησε κυκλικά στα χέρια του το ποτήρι του, κάνοντας το ποτό που είχε απομείνει να στριφογυρίσει , και έμεινε να κοιτάζει το κουκούτσι του λεμονιού που βρισκόταν στον πάτο του ποτηριού.
Η πόρτα άνοιξε με ένα ελαφρύ τρίξιμο, και ο οδηγός του αυτοκινήτου, έσκυψε μέσα για να ελέγξει ότι όλα ήταν εντάξει. Ο συνταγματάρχης έκανε ένα ελαφρύ νεύμα με το κεφάλι και ο συνοδός οδήγησε την Ελίζα μέσα, αφήνοντάς την να περάσει πρώτη με μια ευγενική χειρονομία.
«Καλησπέρα, κυρία Χάντερ» είπε ο αξιωματικός, ενώ σηκωνόταν από το σκαμπό, φορώντας το καλύτερό του χαμόγελο. «Ήταν καλή η διαδρομή;»
«Καλησπέρα, Συνταγματάρχα» απάντησε η Ελίζα, με ένα αντίστοιχο χαμόγελο «Όλα καλά, ευχαριστώ. Ο οδηγός σας ήταν ευγενέστατος.»
«Μπορείτε να πηγαίνετε, ευχαριστώ», είπε με αυταρχική φωνή ο συνταγματάρχης, γυρίζοντας προς το μέρος του συνοδού, που τον χαιρέτησε στρατιωτικά, έστρεψε το βλέμμα πίσω και χάθηκε μέσα στη νύχτα.
«Θα πάρετε ένα ποτό;» ρώτησε ο αξιωματικός, φωνάζοντας με μια κίνηση του χεριού τον μπάρμαν με το μουστάκι.
«Ό,τι πήρατε και εσείς», απάντησε αμέσως η Ελίζα, δείχνοντας το ποτήρι με το Μαρτίνι, που ο αξιωματικός είχε ακόμα στο χέρι. Μετά πρόσθεσε «Να με λέτε απλά Ελίζα, Συνταγματάρχη, το προτιμώ.»
«Τέλεια. Και εσύ να με λες Τζακ, το “Συνταγματάρχης” ας το αφήσουμε για τους στρατιώτες μου.»
Είναι μια καλή αρχή, σκέφτηκε ο συνταγματάρχης.
Ο μπάρμαν ετοίμασε με προσοχή το δεύτερο μαρτίνι, και το σέρβιρε στην νεαρή πελάτισσα. Αυτή πλησίασε τον συνταγματάρχη με το ποτήρι της, για να τσουγκρίσουν.
«Στην υγειά μας» είπε χαρούμενα πίνοντας μια γερή γουλιά.
«Ελίζα, μπορώ να πω ότι απόψε είσαι πραγματικά υπέροχη», είπε ο συνταγματάρχης, παρατηρώντας την από πάνω μέχρι κάτω.
«Ναι αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Η στολή έχει την χάρη της αλλά εγώ σε προτιμώ έτσι», είπε χαμογελώντας πονηρά και έγειρε λίγο το κεφάλι στο πλάι.
Ο Τζακ, κάπως αμήχανος, έστρεψε την προσοχή του στο περιεχόμενο του ποτηριού που κρατούσε στο χέρι του. Το κοίταξε για μια στιγμή και ύστερα το ήπιε μονορούφι.
«Τι θα έλεγες να μεταφερθούμε στο τραπέζι μας;»
«Πολύ καλή ιδέα» είπε η Ελίζα με ενθουσιασμό. «Πεινάω σα λύκος.»
«Εχω παραγγείλει την σπεσιαλιτέ του εστιατορίου. Ελπίζω να σου αρέσει.»
«Μην μου πεις ότι κατάφερες να μας ετοιμάσουν Μασγκούφ» αναφώνησε με έκπληξη η Ελίζα, ανοίγοντας διάπλατα τα πράσινά της μάτια.
«Είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθεί οξύρυγχος του Τίγρη αυτή την εποχή.»
«Για μια καλεσμένη όπως εσύ, δεν θα μπορούσα παρά να παραγγείλω το καλύτερο», είπε αυτάρεσκος ο συνταγματάρχης, βλέποντας πως η επιλογή του εκτιμήθηκε. Έτεινε απαλά το δεξί του χέρι προς το μέρος της και την προσκάλεσε να τον ακολουθήσει. Εκείνη, χαμογελώντας πονηρά, το έπιασε και αφέθηκε να τη συνοδεύσει στο τραπέζι.
Το μαγαζί ήταν επιπλωμένο με κομψότητα στο παραδοσιακό στιλ της περιοχής. Χαμηλός και ζεστός φωτισμός, πλούσιες κουρτίνες που κάλυπταν σχεδόν όλους τους τοίχους ή κρέμονταν από το ταβάνι. Ένα μεγάλο περσικό χαλί, κάλυπτε σχεδόν όλο τον διάδρομο, ενώ άλλα μικρότερα ήταν τοποθετημένα στις γωνιές του χώρου, πλαισιώνοντας το σύνολο του. Βέβαια, η παράδοση ήθελε τον κόσμο να τρώει στο πάτωμα, επάνω σε αναπαυτικά μαξιλάρια, αλλά ο συνταγματάρχης ως άνθρωπος του δυτικού κόσμου, προτίμησε ένα «κλασσικό» τραπέζι. Ήταν κι αυτό διακοσμημένο προσεκτικά και τα χρώματα του τραπεζομάντηλου ταίριαζαν με εκείνα του υπόλοιπου εστιατορίου. Στο βάθος μια Νταρμπούκα
συνόδευε σε ρυθμό Maqsum
ένα ούτι
και η απαλή τους μελωδία κατέκλυζε όλο τον χώρο.
Ένα τέλειο βράδυ.
Ένας σερβιτόρος, ψηλός και αδύνατος, ήρθε με ευγένεια και με ένα νεύμα τους προέτρεψε να καθίσουν. Ο συνταγματάρχης βοήθησε την Ελίζα να καθίσει πρώτη, και να τακτοποιηθεί στο κάθισμά της, μετά κάθισε απέναντί της φροντίζοντας να μην ακουμπήσει η γραβάτα στο πιάτο.
«Είναι πραγματικά πολύ όμορφα εδώ», είπε η Ελίζα κοιτάζοντας τριγύρω.
«Ευχαριστώ», είπε ο αξιωματικός. «Πρέπει να ομολογήσω ότι προς στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να μην σου αρέσει. Μετά σκέφτηκα το πάθος σου γι’ αυτά τα μέρη, και έκρινα ότι είναι η καλύτερη επιλογή».
«Πέτυχες διάνα!», είπε η Ελίζα δείχνοντας του πάλι το υπέροχο χαμόγελό της.
Ο σερβιτόρος άνοιξε ένα μπουκάλι σαμπάνια, και ενώ εκείνος γέμιζε τα ποτήρια τους, πλησίασε ένας δεύτερος με έναν δίσκο στο χέρι,

λέγοντας «Για αρχή, θα θέλατε να δοκιμάσετε λίγο Μάστ-ο-μπαντεντζαμ
;».
Oι δύο θαμώνες κοιτάχτηκαν ευχαριστημένοι και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων από το κέντρο, δύο παράξενοι τύποι, μέσα από ένα σκούρο αμάξι κατασκόπευαν με ένα προηγμένο σύστημα παρακολούθησης.
«Eίδες τον αξιωματικό πώς γλυκοκοιτάζει την πιτσιρίκα;» είπε ο υπέρβαρος άνδρας που καθόταν στη θέση του οδηγού, ενώ καταβρόχθιζε ένα τεράστιο σάντουιτς ρίχνοντας ψίχουλα στην κοιλιά
και στο παντελόνι του.
«Ήταν θαυμάσια ιδέα να βάλουμε κοριό στο σκουλαρίκι της καθηγήτριας», απάντησε ο άλλος, πολύ πιο αδύνατος, με μεγάλα σκούρα μάτια, ενώ έπινε καφέ σε ένα μεγάλο χάρτινο ποτήρι. «Έτσι μπορούμε να ακούσουμε ακριβώς τι λένε μεταξύ τους.»
«Koίτα μην κάνεις καμία μαλακία και φρόντισε να τα καταγράψεις όλα», φώναξε ο άλλος «αλλιώς θα σε βάλουν να φας τα σκουλαρίκια για πρωινό.»
«Μην ανησυχείς. Την ξέρω πολύ καλά αυτήν τη συσκευή. Δεν θα μας ξεφύγει ούτε ένας ψίθυρος.»
«Πρέπει να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει ανακαλύψει η καθηγήτρια» πρόσθεσε ο χοντρός. «Το αφεντικό μας πλήρωσε ένα κάρο λεφτά για να παρακολουθήσουμε στα κρυφά τις έρευνες της.»
«Και δεν ήταν καθόλου εύκολο τόσο σφιχτό σύστημα ασφάλειας που έχει τοποθετήσει ο αξιωματικός.»
Ο αδύνατος έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό ονειροπολώντας, μετά πρόσθεσε «Αν μου είχαν δώσει εμένα έστω και ένα χιλιοστό από αυτά τα λεφτά, τώρα θα ήμουν ξαπλωμένος κάτω από έναν φοίνικα στη Κούβα και το μόνο μου πρόβλημα θα ήταν αν θα έπινα Μαργαρίτα ή Πίνα Κολάντα.»
«Και ίσως μαζί με μερικά όμορφα κορίτσια με μπικίνι, να σου αλείφουν αντηλιακό» είπε ο κοιλαράς, για να σκάσουν και οι δύο στα γέλια, πράγμα που έκανε κάποια από τα ψίχουλα από πού είχαν πέσει πρωτύτερα πάνω του να καταλήξουν στο πάτωμα. «Tο επιδόρπιο είναι απίστευτο.» Η φωνή της καθηγήτριας βγήκε, ελαφρώς στρεβλωμένη, από το μεγάφωνο που είχε τοποθετηθεί στο ταμπλό του αυτοκινήτου.
«Πρέπει να ομολογήσω πως δεν πίστευα ότι μέσα στο καβούκι του σκληρού στρατιωτικού, μπορούσε να κρύβεται ένας άνθρωπος τόσο εκλεπτυσμένος.»
«Ευχαριστώ Ελίζα. Και εγώ δεν θα είχα ποτέ σκεφτεί ότι μια δόκτωρ σαν και εσένα, με τόσα προσόντα, θα μπορούσε να είναι, εκτός από όμορφη, τόσο προσηνής και συμπαθητική» είπε ο συνταγματάρχης με λίγο στρεβλή φωνή, μα συγχρόνως ελαφρώς χαμηλωμένη.
«Άκου πώς ερωτοτροπούν» φώναξε ο εύσωμος από τη θέση του οδηγού. «Εγώ πιστεύω πως θα καταλήξουν μαζί στο κρεβάτι.»
«Δεν είμαι τόσο σίγουρος» δίστασε ο άλλος. «Η δόκτωρ μας είναι πολύ πονηρή και δεν πιστεύω ότι ένα δείπνο και μερικά κομπλιμέντα θα την κάνουν να πέσει στην αγκαλιά του.»
«Στοίχημα δέκα δολάρια ότι απόψε θα το κάνει» είπε ο κοιλαράς, απλώνοντας το δεξί του χέρι στον συνάδελφό του.
«Εντάξει, μέσα» συμφώνησε με ενθουσιασμό ο άλλος, αρπάζοντας το τεράστιο χέρι που ήταν ακόμα απλωμένο προς το μέρος του.

Διαστημόπλοιο Θεός – Το μυστηριώδες αντικείμενο
Το αντικείμενο που εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια των δύο έκπληκτων συνταξιδιωτών, δεν ήταν τίποτα που η φύση, παρά την απίστευτη φαντασία της, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει αυτόνομα. Έμοιαζε σαν μεταλλικό λουλούδι, με τρία μακριά πέταλα, χωρίς μίσχο, με έναν ελαφρώς κωνικό ύπερο στο κέντρο. Το τμήμα πίσω από τον ύπερο ήταν κατασκευασμένο σε εξαγωνικό πρίσμα, με την επιφάνεια της βάσης ελαφρώς μεγαλύτερη από εκείνη του κώνου που ήταν τοποθετημένος στην αντίθετη πλευρά και που λειτουργούσε ως στήριγμα για ολόκληρη την κατασκευή. Από τις τρείς πλευρές του εξαγώνου που βρισκόταν σε ίση απόσταση, προέβαλαν τα πέταλα σε σχήμα παραλληλόγραμμου, με μήκος τουλάχιστον τέσσερεις φορές αυτό της βάσης.
«Μοιάζει με παλιό ανεμόμυλο, σαν και αυτούς που χρησιμοποιούσαν πριν αιώνες, στα μεγάλα λιβάδια της ανατολής» είπε ο Πέτρι δυνατά, χωρίς να πάρει ούτε μια στιγμή τα μάτια του από το αντικείμενο που φαινόταν στην οθόνη.
Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του Ατζάκι, καθώς του ερχόταν στο μυαλό μερικά παλιά σχέδια που οι Γηραιοί τον είχαν προτρέψει να μελετήσει, πριν την αναχώρηση.
«Είναι ένας διαστημικός ανιχνευτής» δήλωσε αποφασιστικά ο Ατζάκι. «Έχω δει μερικούς, που είχαν λίγο-πολύ αυτό το σχήμα, στα παλιά αρχεία του Δικτύου», συνέχισε, ενώ βιάστηκε να συλλέξει μέσω του Ν^COM, όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε σχετικά με αυτό το θέμα.
«Διαστημικός ανιχνευτής;» ρώτησε ο Πέτρι, απευθυνόμενος στο φίλο του με μια δόση εκνευρισμού. «Και πότε υποτίθεται ότι τον τοποθετήσαμε;»
«Δεν πιστεύω ότι είναι δικός μας.»
«Δεν είναι δικός μας; Τι εννοείς φίλε;»
«Εννοώ ότι ούτε κατασκευάστηκε, ούτε τοποθετήθηκε από κάποιον από τους κατοίκους του πλανήτη Νιμπίρου.»
Το πρόσωπο του Πέτρι φαινόταν όλο και πιο αναστατωμένο. «Τι θέλεις να πεις; Mη μου πεις ότι κι εσύ πιστεύεις τις ανοησίες που λένε για τα άλιεν, ε;»
«Αυτό που ξέρω είναι ότι τίποτα τέτοιο δεν κατασκευάστηκε ποτέ στον πλανήτη μας. Έχω ελέγξει όλα τα αρχεία του Δικτύου και δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα ή αντιστοιχία με το αντικείμενο μπροστά μας. Ούτε και στα σχέδια που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.»
«Δεν είναι δυνατόν!», φώναξε ο Πέτρι. «Το N^COM σου πρέπει να τα έχει παίξει. Έλεγξε καλύτερα.»
«Λυπάμαι Πέτρι. Έχω ήδη ελέγξει δυο φορές και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αυτό δεν είναι έργο δικό μας.»
Το σύστημα ορατότητας μικρής εμβέλειας ξεκίνησε να δημιουργεί μια τρισδιάστατη εικόνα του αντικειμένου, αντιγράφοντάς το επιμελώς μέχρι και την μικρότερή του λεπτομέρεια. Το ολόγραμμα αιωρούταν ελαφρά στο κέντρο της αίθουσας έλεγχου σε απόσταση μισού περίπου μέτρου από το πάτωμα.
Ο Πέτρι, με μια κίνηση του δεξιού χεριού, άρχισε να το στριφογυρίζει αργά, ελέγχοντας προσεκτικά κάθε μικρή λεπτομέρεια.
«Φαίνεται να έχει κατασκευαστεί από κάποιο πολύ ελαφρύ μέταλλο», είπε σε επαγγελματικό τόνο, τελείως διαφορετικό από αυτόν της έκπληξης που τον είχε αρχικά κυριεύσει. «Η τροφοδότηση των μηχανημάτων πρέπει να γίνεται από αυτά τα τρία πέταλα, που μοιάζουν να είναι καλυμμένα από κάποιο υλικό ευαίσθητο στο ηλιακό φως». Είχε αρχίσει ήδη να εξετάζει τις εντολές του συστήματος. «Ο ύπερος, πρέπει να είναι ένα είδος κεραίας που λειτουργεί σαν πομπός αλλά και σαν δέκτης, και μέσα στο εξαγωνικό πρίσμα βρίσκεται σίγουρα ο “εγκέφαλος” όλου αυτού του κατασκευάσματος.»
Ο Πέτρι μετακινούσε όλο και πιο γρήγορα το ολόγραμμα, γυρίζοντας το από όλες τις μεριές. Ξαφνικά σταμάτησε και αναφώνησε «Κοίτα εδώ, τι λες να είναι αυτό;» ρώτησε, ενώ προσπαθούσε να μεγεθύνει την λεπτομέρεια.
Ο Ατζάκι πλησίασε όσο πιο κοντά γινόταν. «Μοιάζουν με σύμβολα.»
«Δύο σύμβολα θα έλεγα» συμπλήρωσε ο Πέτρι, «ή μάλλον, ένα σχέδιο και τέσσερα σύμβολα δίπλα δίπλα.»
Ο Ατζάκι, συνέχιζε πρόθυμα, μέσω του N^COM, να ψάχνει κάτι στο Δίκτυο, μα δεν κατάφερε να βρει απολύτως τίποτα που να μοιάζει στο ελάχιστο με αυτό που είχε μπροστά του.
Το σχέδιο ήταν ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο που αποτελείτο από δεκαπέντε παράλληλες λωρίδες άσπρες και κόκκινες εναλλάξ και στην επάνω αριστερή γωνία, ένα άλλο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, χρώματος μπλε που περιλάμβανε πενήντα άστρα σε άσπρο χρώμα τοποθετημένα σε πέντε σειρές. Στα δεξιά του, τα τέσσερα σύμβολα :

J U N O

1 Â«ÎœÎ¿Î¹Î¬Î¶ÎµÎ¹ με κάποιου είδους γραφή», είπε ο Ατζάκι. «Ίσως τα σύμβολα να αντιστοιχούν στο όνομα εκείνων που δημιούργησαν το αντικείμενο.»
2 Â«Î— μπορεί να είναι το όνομα του αντικειμένου» αντέκρουσε ο Πέτρι. «Το αντικείμενο ονομάζεται JUNO και το σύμβολο των δημιουργών είναι αυτό το χρωματιστό παραλληλόγραμμο».

Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=40851997) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.