Qızılbaşlar: Oyanış
Qızılbaşlar: Oyanış
Xan
Qızılbaşlar #1
Mövcud olmayan məkanların, ölməyən ölümlülərin, yaşanmayan hadisələrin, kitabsız alimlərin, işıqsız gündüzlərin, sehrsiz möcüzələrin, şəffaf qanların, yaradılan tanrıların və sonsuz göz yaşının xəyal dünyası.
Ölümsüz vəhşi varlıqların arasında sadəcə sağ qalmaqla kifayətlənməyib bütün qüvvəsi ilə tarixi dəyişməyə çalışan insan irqinin mübarizəsindən danışılan fantastik hekayəni hamımız birlikdə fəsil-fəsil yaşayacağıq. Qarşılaşacağınız irqləri, məkanları, hadisələri, xalqları və onların dini inanclarını qətiyyən bizim dünyamızla müqayisə etməyin. Yoxsa, onsuz da yazılmağı mənim üçün tam bir işkəncəyə çevrilmiş bu qarışıq süjeti bəyənəcəyinizə ehtimal yoxdur.
Oxuduqca səhnələr gözlərinizin önündə film kimi canlanacaq.
Odur ki, əziz izləyicilərim, hamınıza xoş seyirlər!
Xan
Qızılbaşlar: Oyanış
Müəllifdən
Lap uşaq vaxtlarımda saatlarla xalçanın üzərində oturub “şpilkalarla” bezmədən, yorulmadan “dırş-dırş” oyunu oynayardım. Vahid süjet xəttinə malik, fantastik varlıqların iştirak etdiyi bu qəribə oyunu özüm yaratmışdım. Şpilkaların hər növü başqa bir irq idi mənim üçün. Hətta bazarlarda, xırdavat dükanlarında balaca karton kağızı hər tərəfdən dişləyən rəngbərəng şpilkaları tamamilə yeni məxluqların qeyri-adi, fövqəltəbii güclərə malik orduları kimi görürdüm. Qırmızı ninzalar sarı, mavi və ağ ninzalardan daha güclüydülər. Uzun, arıq, taxtadan yaradılmış amansız meşə ordusu, gombul və qolları dəmirdən olan kiborqlar… Bu varlıqların arasında gedən amansız müharibələrin tam mərkəzində plastilindən hazırladığım kapüşonu başından çıxarmayan xüsusi bir döyüşçü var idi. O digərlərindən seçilirdi. Adı Vancan idi. Uşaqlığımdakı iki ən məşhur döyüş filmi ulduzu olan “Vandam” və “Cekcan”-ın adlarının miksiydi bu ad. Əlbəttə ki, uşaq ikən bu adlar mənim üçün birləşik yazılır və bir vurğu altında tələffüz olunurdu.
Seçilmiş döyüşçüm digər şpilka ordularından qisas alırdı. Sevdiyi qızı öldürmüşdülər çünki. Nə ninzalardan idi, nə meşə ordusundan, nə də kiborqlardan. O, tək və yenilməz idi. Ancaq ayaqlarıyla döyüşərək bütün düşmənlərinə qalib gəlirdi hər zaman. Ən sonda isə çətinliklə də olsa, kiborqların başçısını öldürüb qisas andını tamamlayırdı.
Bu oyunu hər gün təkrar-təkrar oynadığıma görə oyuncaqlar istəmirdim heç vaxt. Oyuncaq barədə düşünmürdüm də. Anam hər dəfə yeni şpilkalar aldıqca Vancanın düşmənlərinin artdığına görə üzülsəm də, yaratdığım oyuna yeni-yeni macəraların əlavə olunacağına görə də sevinirdim. Ağzından alov çıxaran sürünənlərin, şəffaf parıltılı ruhların, kibrit çöplərini plastilinlə bədənlərinə bərkidib ölümcül katanaya çevirən balacaboy, papaqlı samurayların heç birinin mənim seçilmişimlə ulduzları barışmadı. Amma bütün uşaqlığım boyu nə bir ordu bu tənhagəzərə qalib gəldi, nə bir irq, nə bir tayfa. O, həmişə necəsə ən sonda sağ qalmağı bacarırdı. Beləcə illər keçdi. Rəngbərəng düşmənlər, fantastik varlıqlar yavaş-yavaş öz reallıqlarına qayıdaraq adi şpilkalara çevrildilər. Mən böyüdükcə oyun dünyam balacalaşdı.
Nəticədə, illər sonra bu kitabda oxuyacağınız dünya yarandı. Hekayəmiz Alqarad adlanan planetin bütün tarixini əhatələyəcək. Beş kitablıq uzun bir marafonun ilk hissəsi olan “Qızılbaşlar: Oyanış”-ı əlinizdə tutursunuz. Əvvəlcədən hamıdan üzr istəyirəm. Bu üzr heç də əfsanəvi fentezi əsərlərdən sonra bu janra müraciət etməyimin mədəni cəsarətinə görə deyil. Yalnış anlamayın! Bədii çatışmazlıqlara və təcrübəsiz yazıçının bəzən hətta bayağı sayılabiləcək bəsit yazı üslubuna görədir bu üzr. Oxuduğunuz başqa bütün kitablardan da zəif olacağına əminəm. Qarşılaşacağınız hadisələrin maraqlılıq qədərini gözünüzdə çox da böyütməyinizi qətiyyən istəməzdim. Çünki maraqlı olmaya da bilər. Hətta elə ilk səhifələrdən sıxılıb rəflərin künc-bucaqlarında gözünüzə görünməməyi üçün gizlədə də bilərsiniz. Sonra “demədi” deməyin.
Bircə xahişim var oxuculardan. Öncə öz səmimiyyətimə, daha sonra sizin anlayışınıza sığınaraq deyirəm bunları. Qarşılaşacağınız irqləri, məkanları, hadisələri, xalqları və onların düşüncə tərzini qətiyyən bizim dünyamızla müqayisə etməyin. Bu fentezi janrı oxuyucusunun qarşısına qoymalı olduğu ilk qanundur, mənim fikrimcə. Yoxsa, onsuz da yazılmağı mənim üçün tam bir işgəncəyə çevrilmiş bu qarışıq süjeti bəyənəcəyinizə ehtimal yoxdur. Ölümsüz vəhşi varlıqların arasında sadəcə sağ qalmağa çalışmaqla kifayətlənməyib bütün qüvvəsiylə tarixi dəyişməyə çalışan insan irqinin mübarizəsindən danışılan mistik hekayəni hamımız birlikdə fəsil-fəsil yaşayacağıq. Bu baxımdan, mənim bəxtim bir az gətirib. Çünki siz hələ birbaşa müəllifin özü tərəfindən yazılan bu kiçik hissəyə başlayarkən mən artıq çap olunmuş və çap olunacaq bütün hekayəni dəfələrlə və bezmədən oxumuşam. Açığı, mənə elə də pis kitab kimi gəlmədi, amma sizi deyə bilmərəm.
Əslində, bu dünyanın kitab yox, film olmağını istəyərdim. Bu istəyi çörəyini filmdən qazanan həvəskar kinomanın lenti vərəqə satmağı kimi deyil, ədəbiyyat dünyasının uğursuz yazıçıları arasında çətinlik çəkmədən gizlənib, heç bir diqqət çəkmədən axına qarışan və öz maraqsız kitabından utanan etirafçının məsum arzusu kimi qiymətləndirin. Oxuduqca səhnələr gözlərinizin önündə film kimi canlanarkən, məni daha yaxşı başa düşəcəyinizə ümid edirəm.
Odur ki, əziz izləyicilərim… Hamımıza, xoş seyirlər!
I
Qeybolma
“Heç şübhəsiz,
Tükənməkdədir Şərin zamanı.
Nə O əbədidir, nə başqa yaradılan.
Yalnız xeyir qalib gələr, yalnız inam.”
“Alqarad hekayələri: İlk işıq və yaradılış” kitabından.
Oriana şəhəri. “Qızıldan hazırlanan” şəhər. Daha dəqiq desək, Orta Dakaraqasın zibilxanası. Metal bataqlıq və ya robot ölüxanası. Burada hamı nə isə satır, nə isə alır, durmadan qiymət öldürür, dar küçələrdəki izdihamın arasından keçmək üçün yol istəyir, qışqırır, bağırır, söyüş söyür, nədən hazırlandığı bilinməyən yapışqan yaşıl xırt-xəşil yeməklərdən doyunca yeyib möhkəmcə gəyirirdi. Başqa planetlərdən gələn qonaqların ilk ayaq basdıqları şəhər idi bura. Uzun yoldan sonra öz gəmiləri və ya silahları üçün azsaylı etnik azlıqların tullantı kimi baxdıqları dəmir-dümürdən əsl möcüzə yarada biləcək elmə sahib olduqlarını hamı bilirdi. Ona görə də, hər hansı dəmir buynuzlu keçisifət yadplanetli ən xırda bir detalı almağa maraq göstərərdisə, Oriana zibilçiləri nə işə yarayacağını təsəvvür belə etmədikləri bu lazımsız və paslanmış robot hissəciklərini bacardıqları qədər dəyərə mindirər, “indiki vaxtda belələri tapılmır” söhbətlərinə girərdilər. Axtardıqlarını ucsuz-bucaqsız səs-küylü bazarlarda tapa bilməyənlər isə, Oriana rəhbərliyindən pulla icazə aldıqdan sonra dağlarda axtarışa başlayırdılar. Dağlar deyərkən, ağlınıza əsl dağlar gəlməsin. Oriana heç də Orta və Sol Dakaraqasın sərhəddindəki Beirova və ya cənubdakı Boreas kimi dağlıq ərazi sayılmazdı. Əvvəllər səhralıq və quraqlığın hökm sürdüyü şəhərdə dağlar bir yana qalsın, heç kiçik təpələrə belə rast gəlməzdin. Son bir neçə yüz ildə isə bu səhra zibilxanaya, daha sonra isə metal xırdavatının ən böyük mərkəzinə çevrildi. İndi şəhər dörd bir tərəfdən böyük dağlarla əhatələnmişdi. Lakin bu coğrafi aktivliyə görə yox, elmi-texniki aktivliyin sayəsində baş vermişdi.
Bir neçə kilometr uzaqdan dağlara bənzəyən qaraltıların yaxınlaşdıqca tullantı dəmir-dümür yığını olduğunu görə bilərdin. Küçə mucidləri axtardıqları hər şeyi buradan toplayırdılar. Onların işinə yarayacaq milyardlarla işləməyən, çoxdan sıradan çıxmış, paslanmıs, amma qızıla bərabər mexanizm hissələri bu dağların dərinliklərində bir yerdə gizlənirdi. Yaşayış yerləri isə balaca, çox da hündür olmayan, divarları ən yüngül küləklərdə belə durmadan yellənən nazik dəmir lövhələrdən ibarət olan birmərtəbəli daxmalar idi. Əhali sayına görə Orta Ölkədə, bəlkə də ən axrıncı yerdə olardı. Bura yalnız bu xarabalığın fanatları aylarla dözə bilərdi. Buna baxmayaraq, Kron patrulları, bütün şəhərlərdə olduğu kimi Orianada da nəzarəti əllərində saxlayırdılar. Şəhərin yeganə hündür binası, onmərtəbəli saat qülləsi idi. Daş bina nazik, uzun mayakı xatırladırdı. Saatsa, təbii ki, gündə yalnız iki dəfə doğru zamanı göstərirdi. Bu qüllənin nə vaxt, kim tərəfindən, hansı məqsədlə tikildiyi yaşayan heç kəsin yadına gəlməzdi. Əzəldən buradaymış kimi qoca və belibükük vəziyyətdə dayanıb, nə vaxt uçulub-dağılacağını səbirsizliklə gözləyirdi.
Oriananın ən böyük bazarı olan Sarı Bazar metal dağların ətəkləri boyunca uzanırdı. Burada il boyu əllərinin qapqara yağı ağarmayan metal satıcıları nə vaxtsa istifadəyə yararlı olabiləcək ən xırda hissələri belə zibilxanalardan axtarıb tapır və bəlkə də illər sonra satacaqları ümidiylə az qala dəmirdən dağa çevrilmiş dükanlarına toplayırdılar. Hərdən yağlı müştərilər də çıxırdı. Məsələn, hansısa bir reaktiv hava gəmisinin motorxanasındakı hansısa tapılmayan kömür hissəciyi qramla satılırdı. Hansısa süni intellektli robotun yüzlərlə metr uzağı optik linzalarla yaxınlaşdıra bilən gözləri, demək olar ki, su qiymətinə idi. Yox, bu bir az baha olardı. Orianada əməlli başlı su problemi var idi. Əvvəllər Mavi Gölün suyundan içmək olurdu, lakin get-gedə gölün dibi də paslandı, ətrafındakı balaca, yaşıllıq vahə də solub məhv oldu. Son bir neçə on ildə Mavi Göl tünd qəhvəyi paslı su yığınına çevrildi. Robotların gözü isə qumun qiymətinə satılırdı desək, daha doğru olardı. Bu şəhərdə dağlardan və bazarlardan başqa, demək olar ki, hər yer sapsarı səhralıq idi.
Bu gün Sarı Bazarda səhər açılandan bəri hər zamankından bir az da artıq canfəşanlıq hökm sürürdü. Hər kəs bir-birinin qulağına nə isə pıçıldayır, gecə baş verən qəribə hadisələrdən danışırdı. Kron patrullarından bir neçəsi öldürülmüşdü. Hətta gecənin bir aləmi dağların süni mağaralarından hansındansa yerli tacirlərin ən böyüklərindən birinin yalvarış səsləri belə eşidilmişdi. Görəsən, aylar əvvəl Naqanazarda baş verənlərin dünən gecəki hadisələrlə bir əlaqəsi ola bilərdimi? Deyilənə görə, Orta Dakaraqasın sənayə şəhərlərindən olan Naqanazarda bədənində qırmızı tatular olan kimsə karxanalardan birinin rəisini öldürmüşdü. Həm də qala kimi qorunan şəxsi evində. Səssiz-sakit, heç kimin xəbəri olmadan gizlincə içəri soxulub, buxaqları az qala sinəsinə qədər sallanan eybəcər, solğun rəngli gombul kronun boğazına kəskin bıçaqla nazik və dümdüz bir xətt çəkmişdi. İşçiləriylə qul kimi rəftar edən ədalətsiz rəisin çənəsindən aşağı yerindən tərpənə bilməyəcək qədər şərab içdikdən sonra öz üstünə qaytaran adamların pintiliyi kimi ağappaq qan şəlaləsi axarkən onu başqa dünyanın əfsanəvi Lal Otaqlarına göndərən qatil çoxdan aradan çıxmışdı. İndi də Orianada buna bənbzər şeylər yaşana bilərdimi? Yerin Qulaqları kronlar və şəhərin yerli əhalisi üçün heç də xoş sayılmayacaq xəbərləri bütün şəhərə yaymağa başlayandan bəri heç kim gəzişindən müəmma yağan adama fikir vermirdi.
Uzun qara əbası ilə bir nəfər düz bazarın ortasında diqqət çəkmədən cənub çıxışına tərəf irəliləyirdi. Bu qədər satıcının, bu qədər alıcının arasıyla heç kimə toxunmadan, heç kimə sürtülmədən elə sakitcə addımlayırdı ki, sanki gözəgörünməz idi. Başında kapüşona oxşar böyük şal, ayaqlarında isə nimdaş qara əbasına yaraşmayacaq qədər təzə uzunboğaz əsgər çəkmələri var idi. Getdiyi yeri ancaq başına atdığı şalın süzülmüş cırıqlarından izləyə bilirdi. Əbasının qolları çox uzun olduğuna görə heç də tacirə bənzəməyən şəhərə yad bu qonağın əlləri belə görsənmirdi. Lakin arada südə bənzər ağ damcılar düşürdü yerə. Bu damcıların süd olmaq ehtimalı mümkün deyildi. Kron qanına daha çox bənzəyirdi. Bəlkə, bu kapüşonlu “gözəgörünməz” elə kronlardan biri idi?! Amma yox, ola bilməzdi. Kronlar bu qədər balacaboy və arıq olmurlar. Vampirlər də. Cinlərsə ümumiyyətlə şəhərlərdə günün günorta çağı gəzişməzdilər. Onlarla nəinki Orianada, hətta Orta Dakaraqasın heç bir yerində bu qədər böyük izdihamın arasında rastlaşmazdın.
İnsan!…
İnsan idi bu yad qonaq. Hərçənd, normal bir insana görə heç də balacaboy sayılmazdı. Hərdən bildirmədən arxasına, sağına-soluna baxırdı. Kimlərdənsə gizləndiyi açıq-aşkar hiss olunurdu. Əgər bir insanın paltarından kronların qanı axırdısa, bunun sonu heç də xoşagələn olmayacaqdı. Təxminən, yarım saat idi ki, bazarda kron patrullarının sayı artmışdı. Onlar da kimisə axtarırdılar. Görünüşünə görə öz dəstəsindən qətiyyən seçilməyən Alfa Kron bəzi satıcılardan nələrsə soruşurdu. Satıcılar isə başlarını yelləyirdilər. Alfa kron onlardan uzaqlaşan kimi yenə də əlləriylə ağızlarını tutub bir-birinin qulağına eşidənin gözlərini bərəldən xəbərləri yayırdılar. Diqqətlərini çəkən, şübhə doğuran kimləsə və ya nəyləsə rastlaşmamışdılar bu gün. Amma bu hələ onları Sarı Bazar üçün adi günlərdən birinin gözlədiyi anlamına gəlmirdi. Bir az sonra burada baş verəcək hadisələr uzun illər sonra da maraqla xatırlanacaq, söhbət açılarkən qorxu və həyəcanla danışılacaqdı.
Qara geyimli insan cənub qapılarına çatmağa az qalmış əsas dördyolda ayaq saxlamalı oldu. İki tünd-göy rəngli kron patrulu əlisilahlı şəkildə onun yolunu kəsmişdilər. Kronlardan nisbətən öndə olanı özlərinin sözlərə yox, daha çox xırıltıya, uğultuya bənzər dillərində kapüşonu başından çıxarmağı əmr etdi. Ən azından hərəkətlərindən belə başa düşülürdü. Sonra bir dəfə də və daha ucadan bağırdı eybəcər məxluq. İnsan yerindən də tərpənmirdi. Sanki hərəkət etmək üçün hansısa bir işarəni gözləyirdi. Kron patrulu bir addım da yaxına gələn kimi qara geyimli adam birdən-birə çox sürətli şəkildə yerdə fırlanaraq kronun ayaq biləyindən təpik vurdu. Hər şey çox tez baş verdi. Patrul zərbənin təsirindən olduğu yerdən göyə qalxdı. Bir neçə saniyədən sonra yerə dəyəcəkdi. Dəyir də, amma başsız formada. Qara geyimli müəmmalı insan kron yerə yıxılmağa hazırlaşarkən fırlandığı yerdəcə əbasının altından mavi bir qılınc çıxartdı və elə göydə də bir zərbəylə düşmənin başını bədənindən ayırdı. Tünd göy bədən başsız formada yerə çırpıldı və kəsilmiş boynundan ətrafa ağ qan axmağa başladı. Bədənsiz kron başı isə havada uçaraq onlardan iki-üç addım geridəki kronun qucağına düşdü. Ağzı açıq və gözləri bərəlmiş formada.
İkinci kron əlindəki mavi alov silahını insana tərəf tuşlayaraq bazardakı digər patrullara yerlərini bildirmək üçün var gücü ilə bağırdı. Bu, həm də bir qəzəb göstərişi idi. Amma çətin ki, bu tamaşa qarşısındakını qorxuda bilmişdi. Bu model alov silahları bir-iki saniyə ərzində atəşə hazır vəziyyətə gəlirdi. Patrul silahın tətiyini sıxacağı anda insan bir dəfə də öz ətrafında fırlandı və bir əlini ona tərəf uzatdı. Yenə də hər şey çox sürətlə baş vermişdi. Qara geyimli döyüşçünün əlindən çıxan gümüş bıçaq kronun alnını deşərək arxadakı dükanın taxta qapısına sancıldı. Dizləri üstə çökən vəhşi məxluq göz bəbəkləri yuxarı qatlanmış halda kronlar cəhənnəminə doğru çoxdan yola çıxmışdı.
Ətrafdakı tacirlər, satıcılar, başqa dünyalardan gələn yadplanetlilər nə olduğunu anlamadan çaş-baş halda qaçışmağa başladılar. Onlara elə gəldirdi ki, kron patrullarını öldürməyə cəsarət edən və kim olduğu bilinməyən bu qatil hər kəsi öldürmək üçün Orianaya gəlmişdi. Artıq gizlənməyin bir mənasının olmadığını başa düşən insan başındakı şalı çıxardıb yerə atdı. Bu insan qızılbaşların ən güclü döyüşçülərindən olan Nil idi. Qapqara saçları üzünün sol tərəfinə tökülmüşdü. Sağ qulağının arxasına bərkidilən qulaqlığa iki dəfə toxundu və işləmədiyini anladı.
– Ən lazım olan vaxtda dalğa tutmur, – öz-özünə dodaqaltı deyinən Nil dördyolun hər istiqamətindən ona tərəf onlarla kron patrulunun qaçdığını gördü. – Qaçmaq lazımdır!
Artıq hər şey Nilin öz impravizəsinə qalmışdı. Nə edəcəyini, hansı tərəfə gedəcəyini bilmirdi, amma bu xarabalıqdan mütləq qurtulmalıydı. Dükanın qapısına sancılan gümüş bıçağı yerindən çıxardıb kronun ağ qanını paltarının qollarına sildi və yenidən kəmərinin arxasına bərkitdi. Dayandığı yerdən dükanın damına tullandı və ən az kronun yaxınlaşdığı istiqamətə doğru dükanların üstüylə qaçmağa başladı. Bəxti gətirsə, öldürəcəyi ilk kronlardan biri dəstənin alfası olardı. Yalnız o halda başqa bir alfa dəstəni ələ keçirənə qədər kronlar lal, kor, kar kimi key-key gəzişəcəkdilər. Ən pis halda isə, kronların hamısıyla döyüşməli olacaqdı. Bax, bu çox təhlükəliydi. Qızılbaşlarla təkbətək döyüşdə adi kron patrullarının sağ qalmaq şansı yox idi. Amma məsələ bütöv bir kron sürüsünə qalanda… vəziyyət tamamilə dəyişirdi.
Dəmir tavanlı dükanların çoxu bir-birlərinə bitişik tikilmişdi. Nisbətən aralı olanlarından isə tullanaraq keçirdi. Bazarın yollarını da dəqiq bilmədiyinə görə hara getdiyiylə bağlı heç bir fikri olmayan qız qulağındakı operatorla əlaqə yaranana qədər sadəcə sağ qalmağa çalışacaqdı. Kəmərinin arxasına iki kiçik tapança və iki gümüş bıçaq bərkidilmişdi. Belində isə nazik, amma həddindən artıq möhkəm olan ildırım metalından düzəldilmiş kəskin qılıncı var idi. Ayağındakı uzunboğaz çəkmələrin altı yumşaq olsa da, dözümlüydülər. Yüngül ayaqqabı qaçarkən və tullanarkən heç bir ağırlıq yaratmırdı.
Kronlar vəhşi səslər çıxardaraq aşağıdakı yolla qızı izləyirdilər. Nil kronların mavi alovlarla açdıqları atəşlərdən yayınmağa çətinlik çəkmirdi, lakin sayları çoxaldıqca vəziyyət daha da təhlükəli olacaqdı. Bir neçə dükan irəlidən dörd kron da dama çıxıb ona tərəf qaçmağa başladı. Nil də onlara doğru ziqzaqvari qaçaraq qılıncını belindən götürdü. Açılan mavi atəşlərin hamısı qızın sağından-solundan santimetrlərlə yan keçirdi. Bəziləri lap ayağının altına dəyirdi. Aralarındakı məsafə lap qısalanda kronlar da qılınclarını çıxarmaq istədilər, lakin buna vaxtları qalmamışdı. Nil onların arasından bəbir kimi sürətlə qaçıb keçdi. Hansına necə zərbə endirdiyini digərləri heç görmədilər də. Bir-birlərinə baxıb bədənlərində nələrinsə əksik olduğunu düşündülər. Ağrı çəkmirdilər, amma, elə bil, dərin yuxuya getmək istəyirdilər. Yalnız döyüşçü qız onlardan xeyli aralanandan sonra birinin sol qoluyla sağ ayağı qopdu, birinin başı ortadan iki yerə ayrıldı, digərlərinin isə qarınlarındakı böyük kəsiklərdən bütün içalatları çölə daşdı. Damın üstü bir anlığa ağappaq gölməçəyə çevrildi. Nil bu dəfə də qılıncındakı ağ qanı üstünə silib belinə bərkitdi. Belindəki xüsusi maqnit qılıncı oradan düşməyə qoymurudu.
Birdən-birə qulağına əvvəlcə xışıltı, daha sonra isə tanış bir səs gəldi.
– Nil? Cavab ver, məni eşidirsən?
Qızılbaşların lideri Solonasın səsi qaranlıq tunelin sonundakı işıq kimiydi. Nil budəfəki tapşırığı danışıldığı vaxtdan bir neçə saat tez yerinə yetirmişdi. Buna görə də bazarın cənub çıxışında hələ ki onu gözləyən qızılbaş gəmisi görsənmirdi.
– Salam, şef. Hər şey yaxşıdır, hamı xoşbəxtdir. Öldürə-öldürə qaldığım kronlardan başqa. Tələsməyə bilərsiniz, – bir az zarafatyana, bir az da ironiya ilə cavab verən qızın səsi dayanmadan qaçdığına görə titrək və təngənəfəs çıxdı.
– Biz, təxminən, iki saatdan sonra cənub çıxışında səni gözləyəcəyik. Gecikməməyə çalış. Yoxsa, bazarı partlatmağa məcbur qalacayıq, – Solonasın səsi arada-gedib gəlirdi. Görünür, Nilin də səsi yaxşı eşidilmirdi ki, qızın nədən danışdığını Solonas anlamamışdı. – Bu partlayış isə çox diqqət çəkər. Bunu istəmirəm.
– Narahat olma. Belə getsə, bir neçə dəqiqədən sonra özüm partladacam bu ölüxananı, – deyən kimi damdan yerə tullanan qız düz önündəki iki kronun sinəsini gümüş bıçaqlarla iki yerə böldü. Bu dəfə qan qızın bütün üz-gözünə sıçradı. Nil sifətini turşudaraq başını yellədi. Kronları öldürmək ona hədsiz zövq versə də, qanlarından gələn üfunət iydən zəhləsi gedirdi.
– Nil… Nələr baş verir? – Solonasın səsi qeyri-adi dərəcədə təmkinli idi. – Hər şeyi səssiz-sakit həll etməyini istəmişdim.
– Mümkün olmadı, şef. İmpravizə eləməyə məcbur qaldım. İndi də bazarın ortasında ora-bura qaçıram və dörd bir yanımda da bir neçə kron dəstəsi var. Silahlı və əsəbi kronlar, – Nil təngənəfəs vəziyyətdə gah sağa, gah da sola dönüb qaçırdı. – İki saatlıq vaxtım yoxdur, məncə.
– Qolbaq səndədir? – kiçik səssizlikdən sonra qızılbaş lideri az qala pıçıltıyla soruşdu.
– Qolumdadır. Heç də biz düşündüyümüz kimi asan olmadı oğurlamaq. Bir-iki vedrə ağ qan axıtdım götürmək üçün, – deyən qız sağ biləyindəki dəmir qolbağa baxdı. Qəribəydi. Görünüşünə görə qədim döyüş qolçaqlarını xatırladan qolbaq, elə bil, sırf onun biləyinin ölçüsündə hazırlanmışdı. Rahat hərəkət etsin deyə dəmir qolbağı qoluna taxan kimi biləyində öz-özünə kipləşmiş və balacalaşmışdı sanki.
– Nə badə qaçmağı dayandırıb açıq döyüşə girəsən, nə badə. Maksimum sürətlə gəlirik. Gizlənməyə bir yer tap və gəmimizi görənə qədər də çıxma oradan, – Solonasın yüngülcə xırıldayan səsi qarşı tərəfdən heç eşidilmirdi. – Həyatda qal, əsgər. Bu əmrdir.
– Oldu, şef, – Nil dükanların qapı kandarlarına düzülmüş dəmir piştaxtalarının üstündən tullanaraq və ətrafındakı qəribə görünüşlü yadplanetli irqlərin nümayəndələrini sağa-sola itələyərək durmadan qaçırdı. Belə nə qədər davam edə biləcəyini heç bilmirdi.
Birdən-birə, elə bil, sağ tərəfindən böyük bir qaya parçası dəydi ona. Zərbənin təsirindən sol tərəfdəki dükanın dəmir divarlarına çırpıldı. Nazik divarları deşib qumlu torpağın üstündə bir neçə dəfə diyirlənərək bir küçə geridəki dükanın önündəki böyük dəmir soyuducuyla toqquşdu. Toqquşmağıyla da kəmərindəki qoşa tapançanı çıxardıb zərbə gələn tərəfə tuşladı. Gözləri bir anlıq bulanıqlaşıb yenidən düzəldi. Çoxdandır bu qədər güclü zərbə dəymirdi ona. Önündəki arxa divarı deşilmiş dükandan heç kim gəlmirdi. Bir neçə saniyə bu cür dayandıqdan sonra dərin bir nəfəs aldı və beş metr irəliyə düşmüş qulaqlığı görüb yenidən ayağa qalxdı. Onu yerdən götürmək üçün əyildiyi vaxt bu dəfə solundan toz-torpaqlı bir küləyin ona yaxınlaşdığını hiss etdi. Kronlardan on qat daha sürətlə hərəkət edirdi. Başını sola çevirməyə imkan tapmamış qaya kimi sərt külək bir dəfə də Nili havaya sovurdu. Nil on beş-iyirmi metr kənara uçub başqa bir dükanın metal yığınına dəydi və dəmir-dümür ətrafa səpələndi. Sol çiynində ağrılar baş qaldırırdı. Qaşının üstündən də qan açılmışdı.
Başını qaldırıb zərbənin dəydiyi tərəfə baxdı. Toz-duman yavaş-yavaş çəkilərkən qanadlı bir məxluqun siluetini görə bildi. Qanadları asta-asta belinə doğru yığılıb yoxa çıxdı. Havaya sovrulan toz-torpağın arasından incəbelli və həddindən artıq gözəl bir qız çıxdı. Nil bir az əvvəl yerdən götürdüyü qulaqlığından Solonasın səsini eşitdi, nəhayət ki. Aparatı qulağının arxasına bərkitdi.
– Nil? Orada ancaq kronların olduğuna əminsən?
– Yox, şef. Bir vampir də var. Qanadlı. Meledadır, yəqin ki, – Nil hələ də yıxıldığı yerdən qalxa bilməmişdi. Qara paltarları və üzünün yarısı sapsarı torpaq olmuşdu.
– Onunla döyüşməyi ağlına da gətirmə.
– Nəhayət ki, onunla qarşılaşdıq. Özü öz ayaqlarıyla ölümünə gəlib, – Nilin özündən əmin danışığı Solonası əsəbləşdirmişdi, deyəsən.
– Onunla döyüşmə deyirəm. Qalib gələ bilməyəcəksən. Onu öldürə biləcək silahın yoxdur üstündə, – Solonasın bayaqkı təmkinli səsindən artıq əsər-əlamət yox idi. – Qanadlı vampirləri öldürmək, demək olar ki, imkansızdır.
– Qisasımı alacam, şef! – Nil son sözlərini deyib qulaqlığa toxundu və əlaqə kəsildi.
Ayağa qalxıb düşmənin hücum həmləsini gözləməyə başladı. Tozların arasından qızılbaş döyüşçüyə tərəf gələn qapqara və damdar dəri paltarlar geyinmiş qızla təkbətək döyüşün asan olmayacağı bəlliydi. Boyu kronlardan belə daha uzun olardı. Qıpqırmızı gözləri ağappaq dərisinin fonunda işıq kimi parıldayırdı. Dodaqlarında ifritə bir gülümsəmə var idi.
– İnsan qanının ətrini kilometrlərlə aralıdan hiss edirəm. Bu dadı heç bir şeylə əvəz etmək olmur, – qara vampir özündən əmin şəkildə asta-asta addımlayaraq Nilə yaxınlaşırdı. – Qızılbaşların qanını içmədiyim bir neçə yüz il olub. Darıxmışdım.
– Gəl, qancıq, gəl. Səni öz qanında boğacam, – Nil qızılbaşlara yaraşmayacaq bir şəkildə ona verilən tapşırığı şəxsi prinsiplərinin arxasına atmışdı. – Mənim qılıncımsa tez-tez vampir bədəni doğrayır. Bu gün qanın ətrini hiss etdiyin son günün olacaq, – deyib əlini qaşının üstündən süzülən qana sürtərək vampirə tərəf uzatdı.
– Çox cəsarətlisən, qızcığaz. Görək, bir azdan bədəninin hər yerindən qan axanda da bu qədər cəsarətli danışa biləcəksən?
Meledanın belindən iki yana doğru qapqara tüksüz qanadlar açıldı və üzünün görünüşü bir anda dəyişildi. Dırnaqları caynaqlara çevrildi və vampir dişləri uzandı. Azacıq havaya qalxıb sürətlə Nilə tərəf uçdu. Hər dəfə qanadları çırpıldıqca bazarın toz-torpağı bir az da havaya sovrulurdu. Yaranan külək ətrafdakı bütün dükanların qapı-pəncərələrini çırpıb bağladı. Küləyin bağlamadıqlarını isə dükan sahiblərinin özləri bağladılar. Hərə öz yuvasında kiçik bir deşik tapıb meydanda nələrin baş verəcəyini səbirsizliklə izləməyə başladı. Aralarında iki metr məsafə qalmış qızılbaş döyüşçü ani hərəkətlə fırlanaraq dabanıyla vampirin çənəsindən qüvvətli bir zərbə endirdi. Vampir bu dəfə ovuna toxuna bilməmişdi. Zərbə sırası rəqibə keçmişdi.
Nil zərbə vurduğu dabanında güclü ağrı hiss etdi. Elə bil, dabanından güllə dəymişdi. Vampirlərin bədənləri sərt olurdu, amma Meledanın bədəni lap mərmər kimiydi. Vampir qız əlini üzünə tutub nə olduğunu anlamağa çalışırdı. Yerindən çıxmış alt çənəsi öz-özünə yenidən geri qayıdıb yuxarı çənəsinə birləşdi. Meleda əliylə alt çənəsini sağa-sola tərpədib yerində bərkidərək Nilə tərəf çevrilərkən qız artıq havada idi və yerə düşməmiş vampirin sifətindən dalbadal dörd-beş təpik də vurdu. Yerə düşən kimi daha bir neçə zərbə endirdi. Sonuncu ayaq zərbəsində isə Meleda Nilin ayağını tutdu və onu fırladaraq yandakı binanın divarına çırpdı. Divar az qala parçalanacaqdı. Ayağı hələ də vampirin əlindəydi. Sol çiynindəki ağrılar getdikcə güclənməyə başlayırdı. Vampir bir dəfə də onu var gücü ilə fırladıb kənara tulladı. Bu dəfə qarşıdakı dükana sanki bomba atdılar. Nil tank gülləsi kimi girmişdi qaranlıq dükana və hər yeri dağıtmışdı. Gözlərini açanda Meledanın sürətlə dükana tərəf uçduğunu gördü və cəld şəkildə sağa tərəf sıçradı. Meledanın sərt dizi Nilin bayaq söykəndiyi qalın dəmir parçasını ortadan iki yerə böldü. Parçalardan biri Nilin qabağına düşdü. O, dəmiri yerdən qaldırıb havaya tullandı və var gücüylə vampirin başına vurdu. Amma vampir olduğu kimi də dayanıb sadəcə başını aşağı əydi. Başında balaca yarıq əmələ gəldi və dərhal da bitişdi. Caynaqlarını yumruq kimi qıza atdı. Bu dəfə də vampirin zərbələrindən qaça bilən qız qılıncını vampirin başının düz ortasına vurmaq istəyərkən vampir hər iki əlindən yaxaladı onu. Nil kəllə vurdu bu dəfə, amma başı divara dəymiş kimi gicəlləndi və o biri qaşından da qan açıldı. Meleda onun əllərini yanlara tərəf dartıb havaya qaldırdı. Nil sanki çarmıxa çəkilmişdi. Vampirin ağzı açıldı, dişləri bir az da itiləşib uzandı. Nil gücünün tükəndiyini hiss edirdi. Amma bu qədər tez təslim ola bilməzdi. O, qızılbaş döyüşçüsü idi. Qızılbaşlar heç vaxt asan rəqib olmamışdılar, olmayacaqdılar da.
Bütün gücünü ayaqlarına toplayaraq ucu sərt çəkmələriylə vampirin qabırğa hissəsindən var gücü ilə zərbə endirən kimi Meleda qızı buraxdı. Bu zərbə vampirin qabırğalarını sındıra bildi, amma bir neçə saniyəyə, onsuz da, birləşəcəkdilər. Bu vaxt ərzində Nil gümüş bıçaqları çıxarıb vampirin bədənini sürətli zərbələrlə deşik-deşik etdi, bıçağı tərs çevirib boğazını kəsdi. Bıçaqları nə vaxt yerinə qoyub tapançaları nə vaxt götürdüyünü vampirin özü belə görmədi. Hər iki silahdan açılan atəşlə qara vampir dükanın o biri başına qədər uçub taxta dirəyi sındırdı. Bu yaralar onu öldürə bilməsə də, Nilə oradan qaçmaq üçün bir dəqiqəyə yaxın vaxt qazandırmış oldu.
Solonas haqlı idi. Onunla təkbətək döyüşmək ağılsızlıq idi. Çox ciddi yaralanmışdı. Qaçış sürəti azalmış, bütün əzələləri boşalmışdı. Gözləri də tez-tez bulanıqlaşırdı. Üstəlik, dostlarının şəhərə çatmağına hələ iki saata yaxın vaxt var idi. Hər küçənin döngəsindən vəhşi kronlar çıxır, dayanmadan atəş açır və onu tutmağa çalışırdılar. Hara qaçdığını özü belə bilmədən dükanların damlarına tərəf baxdı. Gizlənəcək bir yer olmalı idi. Qaçaraq qurtulmaq mümkün deyildi.
Birdən paslı şəhərin tək hündür binası olan sapsarı saat qülləsini gördü. Ağlına bir fikir gəldi. Qolundakı qolçağa bənzər alətə baxdı. Bu qolçağı oğurlamaq üçün gəlmişdi metal xarabalığa. Onu Solonasa çatdırmaq üçün canını belə verə bilərdi. Amma indi yalnız bu qolbaq onun Orianadakı taleyini dəyişmək iqtidarındaydı. Niyə də yox? Niyə də olmasın? Onsuz da, Aksel Zalton bu texnologiyanı hələ test etməmişdi.
Yenidən qulaqlığa iki dəfə toxundu.
– Şef? Burdasız? – Saat qülləsinə çatmağa lap az qalmış yenidən qızılbaş gəmisiylə əlaqə yaratdı.
– Burdayam, axmaq qız. Sən neylədiyini fikirləşirsən? – Solonasın bu qədər əsəbləşdiyini, bəlkə də, heç bir qızılbaş görməmişdi. – O vampiri öldürəcəyini necə düşünə bilərsən? Döyüşməməyi əmr etmişdim sənə.
– Şef… – qız nəsə deməyə çalışdı.
– Nə olursa-olsun, həyatda qalmağı əmr etmişdim.
– SOLONAS! Qulaq as, vaxtımız azdır, – Nilin səsi komandirinin də səsindən yüksək çıxmışdı. O da birinci dəfə idi ki, başçılarına qışqırırdı.
– Eşidirəm.
– Zalton yanındadır?
– Yox, əlbəttə ki. Onu Rufinaya göndərmişik. İlk varp sıçrayışının düşmə lövhəsini hazırlayır, – Solonas qızın beynindən nələr keçdiyini az-çox təxmin edə bilirdi.
– İndiyə kimi bitmiş olar deyə ümid edirəm, – Nil var gücü ilə tullanaraq saat qülləsinin birbaşa ikinci mərtəbəsindən pəncərə şüşələrini sındıraraq içəri daxil oldu. Yol boyu bir neçə kronu da öldürdüyündən gümüş bıçaqlar hələ də əlindəydi. – İlk test üçün əlimdə yaxşı bir təcrübə siçanı var.
– Əminsən? – Solonas da başqa çıxış yolu olmadığını anlamışdı. Nili itirməyi gözə ala bilməzdi.
– Başqa çıxış yolum yoxdur, şef. Ölümün qucağına atılmalıyam, – qızın səsindən az da olsa qorxduğu hiss olunurdu. – Rufinayla əlaqə saxlayın, düşmə lövhəsini aktivləşdirsinlər.
Altıncı mərtəbədə olarkən binanın çölündən vahiməli bir qadın səsi eşidildi. Meledanın səsi idi. Həddindən artıq əsəbləşdiyi hiss olunurdu. İlk dəfə idi ki, kimsə onu bu qədər yaralamağı bacarmışdı. Bu insan onun əllərində ölməliydi. Saat qülləsinin divarlarından biri altıncı mərtəbədə birdən-birə dağıldı və qara vampir Nilin boğazından yapışıb o biri divara çırpdı. Vampir güclü caynaqlarından biriylə onu boğmağa davam edərkən digər əlindəki iti dırnaqlarını Nilin qarnına soxdu. Qızın qarnı beş yerdən eyni vaxtda deşildi. Bu, kronların alov silahından belə daha ağır yara idi.
– “Hər yerindən qan axacaq” demişdim sənə, – Meleda barmaqlarını qızın qarnında bir az da tərpədərək ilan kimi fısıldadı.
Nilin ağzı bir anda qanla doldu və ağrıdan qışqırarkən çənəsinin yanlarından aşağı axdı. Vampirin barmaqlarının qarnının içində necə yumruqlaşdığını hiss edirdi. Düz düşməninin qanla dolmuş vəhşi göz bəbəklərinə baxaraq əllərindəki bıçaqlardan birini boğazından yapışan ələ batırdı. Vampir o dəqiqə əlini çəkdi. Digər bıçağı isə çənəsinin altından soxub burnunun çəpər sümüyündən çıxartdı. Meleda neçə yüz illik ömründə bu qədər ağrı hiss etməmişdi. O da özünü saxlaya bilməyib var gücüylə qışqırmağa başladı. Nil vampirin özünü ora-bura çırpdığını görüb son gücünü toplayaraq onu binanın pəncərəsinə tərəf itələdi. Vampir pəncərəni sındırıb altıncı mərtəbədən yerə yıxıldı. Amma bu da vampiri öldürməyəcəkdi. Ən qısa zamanda binanın damına çıxmalıydı Nil.
Ağrılar içində axsayaraq pilləkənləri qalxmağa başladı. Kron dəstələri artıq dördüncü mərtəbəni keçmişdilər və sürətlə Nilə yaxınlaşırdılar. Nil birtəhər binanın damına çıxdı. Qarnındakı yaraya görə çox qan itirmişdi. Qulaqlığına toxundu son dəfə.
– Solonas! – ağzına dolan qana görə güclə danışan qız komandirini çağırdı.
– Nil… Rufinada hər şey hazırdır. Sənə inanırıq, Nil. Sənə inanırıq, qızım, – Solonas hal-hazırda hər şeydən çox Nilin həyatı üçün narahat olurdu.
– Əgər nanovarp işləməsə, məni bağışla, şef. Bağışla ki, sənə qulaq asmadım. Bağışla ki, bu aləti sənə gətirə bilmədim. Əgər işləməsə… – qız sanki qızılbaşların lideri ilə vidalaşırdı.
– İşləyəcək! İşləməlidir!…
Nil damın ən küncünə çatanda kronlar dama çıxan qapıdan ətrafa səpələnməyə başladılar. Silahlarını qıza tuşlayıb güllələməyə macal tapmamış yaralı döyüşçü özünü onmərtəbəli qüllənin damından aşağı atdı. Yerə yaxınlaşarkən ürəyinin nə qədər döyündüyünü hiss edən qız nanovarpın işləmədiyinə əmin olmuşdu. “Bu da son” deyə düşündü içindən. Tam yerə çırpılacağı anda hər yer ağardı. Eyniylə yuxularda olduğu kimi ölümdən sonrakı həyatı görmədən başqa bir yerdəmi oyanacaqdı, yoxsa ölümün əslində nə olduğunumu anlayacaqdı?! Deyəsən, heç biri.
Rufinanın ən böyük və ən hündür zalında inşa edilmiş ilk nanovarp sıçrayışının düşmə lövhəsində birdən-birə gözqamaşdırıcı bir işıq peyda oldu. Bu parlaqlıq qarşısında gəminin hər yerinə quraşdırılan solğun rəngli balaca göy led işıqların təsiri azaldı. Bir neçə saniyədən sonra parlaqlıq azalmağa başladı. Ətrafdakı bütün qızılbaşlar və Aksel Zalton alətin işlədiyindən çox Nilin onların yanında olduğuna sevindilər. Qız ağ və qırmızı qanlara boyanmış halda yerdə, düşmə lövhəsinin üzərində uzanmışdı. Başını qaldırıb bütün yaradılışın ən böyük kəşfini edən Zaltonun üzünə baxaraq ağrılar içində gülümsədi.
– Əgər işləməsəydi, Zalton, o dünyada səbirsizliklə sənin lal otaqlarını öz qışqırığınla dolduracağım günü gözləyəcəkdim, – sözünü bitirən kimi qeyri-ixtiyari şəkildə öskürərək qan tüpürdü.
Ölümcül yaralanmağına baxmayaraq dostlarının əhatəsində olmaqdan hədisz xoşbəxt görsənirdi. Nanovarp qolbağı artıq qızılbaşlarda idi. Üstəlik Hemera da digər dostlarının yanındaydı. Bu isə o demək idi ki, bir neçə saat da ölməsəydi, yaraları tamamilə sağalacaqdı.
– Kimsə nə olduğunu desin? – Solonasın səsi bu dəfə səsgücləndiricilərdən çıxdı. – İşlədi? Alındı?
– Mənim üçün asan tapşırıq oldu, şef! – Nil yenə zarafatyana dedi. – Seçilmişi tapmaq bundan asan olmayacaq.
– Biz tapmayacayıq, – Solonas əminlikdə cavab verdi. – O, özü bizi tapacaq.
II
Hücrə
Bundan min il əvvəl bir müharibə oldu. Haradan gəldiyi bilinməyən Xaos adlı varlıq dünyanı ələ keçirtməyə çalışdı. Əvvəlcə mavi dərilərə, tükürpədici səsə malik vicdan, rəhm və qorxu duyğularından tamamilə məhrum yeni bir irqi – kronları yaratdı. Bu yarada bilmək gücü onun ilahi bir varlıq olduğunun isbatıydı. Daha sonra onun ordusuna vampirlər, ölümlü meşə və səhra cinləri də qoşuldular. İnsanların ordusu bu dəhşətli gücə qarşı tab gətirə bilmirdi. Üstəlik, başqa irqlərdən də kömək gəlməyəcəyi bəlliydi. Moyraların sayı sürətlə azalır, digər canlılar isə Xaosa qarşı müharibədən açıq-aşkar qorxurdular. Yeni vəhşi irq olan kronlar bir yana, vampirlər və cinlərin ordusundan bütün irqlər çəkinirdi. Döyüşlər həddindən artıq qanlı keçir və insanlar üçün faciəvi sonluqla yekunlaşırdı. İnsanların lideri Korteqan döyüşlərdən birində Xaosa meydan oxudu və onu təkbətək döyüşə çağırdı. Xaos çox güclü cadügar idi. Lakin döyüş qılınc döyüşü olacaqdı. Nəhəng cüssəli düşmən müharibənin düz ortasına birdən-birə ildırım zərbəsiylə endi. Qapqara paltarından çıxan dalğalı duman və üzünü hər kəsdən gizləyən maskasının altından yalnız sapsarı gözləri görünürdü. Xaos özünü insanlara ilk dəfə bu cür göstərmişdi. Endiyi yerdə ayaqlarının altındakı hər şey darmadağın olmuşdu. Korteqandan iki dəfə böyük bədəniylə ondan qat-qat güclü olduğu hər halından bəlliydi.
İnsanların lideri qılıncı çəkdi qınından və ilk zərbəni özü endirmək istədi. Lakin qılınc Xaosun əlinə dəyib çilik-çilik oldu. Xaos elə ilk zərbədən Korteqanın başını bədənindən ayırdı. İnsanların sonuncu kralının bircə anın içində ağappaq olan başı yerdə diyirlənərkən Qara Hökmdar əlini başsız bədənə uzatdı. İnsanların liderinin bədəni həmin dəqiqə alışıb yanmağa başladı. Üzünü bütün insanlığa çevirən Xaos var gücü ilə bağırdı:
– Mənə qarşı çıxan hər kəs əbədi qaranlıqlar içində sonsuza qədər yanacaq. İnsanlar və onların müttəfiqlərinə bu dünyada rahatlıq yoxdur artıq. Hər kəs bilsin. Xaosun hakimiyyəti başladı. Böyük Müharibə bitdi.
Bu dəhşətli mənzərə insanlığın çöküşü oldu. Korteqanın oğlu döyüş meydanından biyabırçı şəkildə qorxaraq qaçdı. Xaos dünyanın hakimiyyətini ələ keçirtdi və Xaos dağında qərargahlaşdı. Nəinki bu dünyanın canlıları, hətta başqa dünyaların da canlıları ona itaət etdilər. Qaranlıq illər, qaranlıq əsrlər də bu cür başlandı.
Sağ qalan insanların əksəriyyəti Xaosun hakimiyyətinə boyun əyərək yer üzündəki başqa bütün canlılar kimi onun sərkərdələrinin quluna çevrildilər. Lakin bu zülmə boyun əyməyən insanlar da var idi. Onlar dağlarda, mağaralarda, yeraltındakı sığınacaqlarda məskunlaşdılar. Əsrlər boyu öz azadlıqları uğrunda müharibələri davam etdirdilər. Çünki inandıqları bir şey var idi. Ulu Bilgə Ağ Qadın tərəfindən söylənilən əfsanə. Bu əfsanədə Xaosun hakimiyyətinin sonundan danışılırdı. Seçilmişdən və qaranlığın sonundan. Müharibəni əsrlər boyu davam etdirən bu insanlar özlərinə Qızılbaşlar deyirdilər. Onlar insanlar arasında ən güclü döyüşçülər idilər. Başqa bütün canlılar bir neçə əsrdən bəri qızılbaşların nəslinin tükəndiyini desələr də, Oriana şəhərindəki son hadisələr bunun tam əksini sübut etmişdi. Qızılbaşlar hələ də var. Getdikcə də insanlar arasında aydınlanıb çoxalırlar. Daxillərindəki gücü hiss edənlərin, əfsanəyə inancını içlərində boğa bilməyən və artıq gizlətmək istəməyən insanların bir gün mütləq Solonasın Rufina qərargahına və bəmbəyaz Qalateyaya yolu düşəcəkdi. Qızılbaşlar hərəkətə keçdilər. Geriyə sadəcə seçilmişi tapmaq qalır.
***
Ucsuz-bucaqsız bir çölün ortasında tək qalmış qalın gövdəli bir ağac çatır-çatır çatlamağa başlayır. Ağaca tərəf var gücüylə irəliləyən qanadlı bir qasırğa var. Ağ rəngli və qanadlı qasırğa. Küləyin ən qəzəbli halıdır bu. Ağacın arxasından göylərə qədər uzanan əzəmətli dağ birdən-birə partlayır və qapqara duman Günəşin qabağını kəsir. Qasırğa Günəşin qarşısını kəsən bu qaranlıq dumanı ətrafa sovurduqca səmada bir balaca deşik əmələ gəlir. Bu deşikdən Günəşin işığı yalnızca ağacın üzərinə düşür. İşıq gücləndikcə ağac daha da çatırdamağa başlayır və birdən tam ortasından partlayaraq içindəki nuru ətrafa yayır. Bu Nur Dağın zülmət dumanıyla qarışır. Sanki döyüşürlər. Hansının daha güclü olduğunu anlamaq mümkünsüzdür. Bir az əvvəl burada olan ağaca tərəf yaxınlaşan ağ qanadlı qasırğa da ağacın yoxluğuyla sakitləşir. Bu bir atdır. Peqasus. Ağacın yerində indi yalnız ağ döyüşçü paltarı və mavi bir qılınc var. Paltara göylərdən qara ləkələr düşməyə başlayır. Peqasus bədənini sipər edir. Ləkələr onun bədəninə düşdükcə at yanmağa başlayır. Lakin bir an belə ağ paltarı qorumaqdan vaz keçmir. Ən sonda böyük və qapqara bir ağac parçası Peqasusun belindən girib yerə sancılır. Atın qanı paltara axdıqca paltar qıpqırmızı bir rəng alır.
Yarıqaranlıq bir daxmada üç çılpaq erras qızının qoynunda yuxudan ayılan Kleon Ximelu şəhərində keçirtdiyi hər gündən başqa bir zövq almışdı. Əlbəttə ki, arada-bir gördüyü bu kabusları çıxmaqla. Hər kabusdan sonra sağ əlinin ovucundakı yanıq izləri sızıldayır, qəribə bir yanğı verirdi. Amma yaxşı ki, Ximeluya gəlmişdi. Bu şəhərdəki, demək olar ki, hər şey ona təpədən-dırnağacan sərf edirdi.
Həyatı boyu heç vaxt idmanla məşğul olmasa da, əzələli bədəni Ximelunun ehtiraslı qızlarını o dəqiqə özünə çəkirdi. Həm də bu şəhərin sakinləri Erraslar idilər. Onlar qısqanclıq hissindən bütünlüklə arınmışdılar. Erras oğlanları nə arvadlarını, nə sevgililərini başqa bir kişiyə qısqanmazdılar. Səhər tezdəndən gecəyə kimi özlərinin tarla dedikləri yerlərdə işdə olan kişilər hətta bura qonaq gələnlərə daha yaxşı xidmət göstərdikləri üçün öz xanımları ilə fəxr də edirdilər.
Qaranlıq dövrlərdə aydınlıq içində olan tək-tük şəhərlərdən olsa da, Ximelu da Xaosun nökərləri tərəfindən idarə olunurdu. Buranın baş naibi Hazaratın doğmaca oğlu Haimid idi. Hazarat qədər güclü və böyük olmasa da, dərisinin rəngi azca atasına bənzəyirdi. Ximelu şəhərində yaşayan errasların gözəl qadınları onunla yatmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırdılar. Ən gözəlləri onun, qalanları isə qonaqların payına düşərdi. Kleon da bu paydan kiçik bir parça almışdı. Artıq bir aydan çox idi ki, bu şəhərdə havayı yeyib-içirdi. Baxmayaraq ki, Naqanazardan bura gələndə oğru dostları “bircə Ximeluya getmə, ora çox təhlükəlidir” demişdilər. Halbuki, burada təhlükədən əsər-əlamət yox idi. Lənətlənmiş şəhər Ximelu. Bu qədər lənətlidirsə, niyə “Tanrı tərəfindən yaradılan” mənasını verir?
Hər gün içgi, əyləncə, qızlar. Kleon üçün bundan daha gözəl bir cənnət ola bilməzdi. Deyilənə görə, Orta Dakaraqasda ən çox kron patrulu bu şəhərdə idi. Yüzlərlə alfa kronun olduğu söylənilirdi. Hamısı da Haimidə tabe olanlardır. Cinayətlərin, oğurluqların olmadığı Ximeluda niyə bu qədər kron dəstəsi var idi? Bu qədər zərərsiz əyləncənin olduğu şəhərdə Kleon ömrünün sonuna qədər yaşayabiləcəyini düşünürdü.
Lakin, əlbəttə ki, belə olmayacaqdı. Hansı insan indiyə kimi bir şəhərdə beş-altı ildən çox məskunlaşa bilmişdi ki?! İnsanlığın xisləti başdan-başa hislər və emosianallıqla zəngindir. Bu isə kronların ən zəhləsi getdiyi şeydir. Onlar hər dəfə bir bəhanəylə insanların Xaosa ən sadiqlərini belə təqib edir, sıxışdırır və nəhayət, öldürürdülər. Buna görə də insan ailələri bir şəhərdə çox qala bilmirdilər. Daima köçlərdə, ömürlük sürgündəymiş kimi yaşayırdılar və əvvəl-axır qoca Laquanın baçılıq etdiyi Allekton tayfasının gizli şəhəri olan Kampalaya gedib-çıxırdılar. Qurtuluşun Kampaladan çox uzaqlarda olduğu isə yalnız bundan sonra bəlli olurdu.
Kleon son bir ay ərzində “bu qədər gözəlləyin mütləq bir eybəcər qarşılığı olmalıdır” deyə düşünürdü. Lakin eybəcərlik heç bir yerdə özünü göstərmirdi. Ya həqiqətən də yaşıl rəngli, ipək dərili erras qızlarının gözəlləyinə bərabər bir eybəcərlik yox idi, ya da bu eybəcərlik haralardasa küncdə-bucaqda məharətlə gizlənirdi. Kleon öz ağlına güvənən insanlardan idi və müşahidəsi, vəziyyəti analiz etmə bacarığı çox güclü idi. Heç bir yerdə eybəcərliyin gözünə görsənməməyi onu hər gün bir az daha xoşbəxt edirdi.
Naqanazardan buralara qədər gəlməyinin yeganə səbəbi qızılbaşlar haqqındakı şəhər əfsanələri idi. Son vaxtlarda kron patrullarının müəmmalı ölümləri həddindən artıq artmışdı. Əvvəllər də belə qətllər olurdu, amma qatil çox qısa vaxt ərzində tapılırdı. “Yerin Qulaqları” sayəsində. Axı kronların, demək olar ki, hər şəhərdə yüzlərlə xəbərçisi var idi. Onlara “Yerin Qulaqları” deyirdilər. Şəhərdə baş verən bütün hadisələrdən, bütün söhbətlərdən, kimin kimə nə verdiyindən, kimin kimə nə satdığından, bir sözlə, hər şeydən xəbərləri var idi. Son vaxtlardakı ölümlərin necə baş verdiyini isə hətta bu qulaqlar da eşitmirdilər. Sanki patrulların elə durduqları yerdə alınlarından deşik açılırdı, başları kəsilirdi və ya gözləri çıxardılıb yandırılırdı. Yəni, həqiqətənmi “Qızılbaşlar” geri dönmüşdülər? Ola bilməz. Onlar əsrlərdir ki, mövcud deyildilər. Nəsilləri kəsilmişdi. Hazarat hamısını məhv etmişdi. Bəs onda bu qədər cinayəti belə ustalıqla kimlər törədirdi? Kim yenidən yer üzünün ən qorxunc, ən vəhşi kronu Hazarata qarşı çıxabiləcək cəsarəti özündə tapmışdı? Ona qarşı çıxmaq, Xaosun özünə qarşı çıxmaq demək idi.
Kleon qızılbaşların geri dönmə ehtimallarını düşündüyü zaman anlamışdı ki, Naqanazarda artıq insanlara rahatlıq olmayacaq. Ona görə də nə qədər ki hadisələr şəhəri tərk edə bilməyəcək qədər qəlizləşməyib, sakitcə aradan sivişib çıxmalıdır. Amma ürəyinin dərinliklərində kronların belə ucuz və vəhşi ölümlərinə sevinirdi də. Vaxtilə bütün əcdadlarını məhv etmişdilər, bütün ailəsini, yaşadığı şəhərlərdəki bütün dostlarını, tanışlarını, hər kəsi. Kronlar bütün insanlığın sonuna çıxmağa and içmişdilər sanki. Bu and Kleonu, bəlkə də, hər şeydən daha çox qorxudurdu. Orta Dakaraqasda Hazaratın boyunduruğu altında yaşayan insanların hamısının gözlərindən qorxaqlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük yağırdı. Bircə körpə uşaqlardan başqa. Onlarda ancaq qorxaqlıq və kədər var idi. Kleon da qalan hər kəs kimi birtəhər gününü gün edirdi. Bu həyatda itirəcək heç kimi, heç nəyi olmasına baxmayaraq, yenə də köləliklə, oğruluqla, sərxoşluqla ciyərlərinə çəkdiyi bu çirkli, qara havadan əl çəkmək istəmirdi. Bu qətiyyən həyat eşqi deyildi. Bu, sürünmək, bu, rəzillik idi. İnsan irqi hal-hazırda əcdadlarından fərqli olaraq yer üzünün ən rəzil irqi hesab edilirdi. Bir zamanlar bütün dünyanın idarə edilməsi qanunlarını öz əlləriylə yazan insanlıq indi ən sonuncu yaradılan irqin quluna çevrilmişdi.
Bircə Ximeluda yox. Bircə bu şəhərdəkilər Kleona insan kimi davranırdılar. Sadəcə “insan kimi” demək hətta az olardı, lap əsl krallar kimi. İçgisi, nəşəsi, qızları, əyləncəsi. Ximelu hər bir xırda detalı ilə Kleonu özünə aşiq etmişdi.
Üç yaşıl bədənli qızdan ayağının ən uzun olanı Kleonu ayaqları ilə qucaqlamışdı. Yüngülvari aclıq hiss edən oğlan bu kəlbətinlərdən birtəhər qurtularaq tünd rəngli şalvarını geyinib aşağı düşdü. İkimərtəbəli daş ev sanki əvvəllər böyük bir qaya parçası imiş və içi səliqəylə yonulduqdan sonra bu görünüşünə qovuşmuşdu. Evin hər tərəfində yanan spotlar onlara baxarkən belə insanın gözünü yormurdu. Bu cür evlər Ximelunun ikinci və ən böyük hissəsində yerləşirdi və şəhər mərkəzindən böyük dəmir hasarlarla ayrılırdı. Hasarlardan o tərəfdə isə Ximelunun əcazkar memarlığa malik göydələnləri ucalırdı. Haimidin qızılı sarayı da bu göydələnlərin düz ortasında tikilmişdi.
Kleon erras qızlarının hünərlərini çox eşitmişdi. Açıq sarı rəngli divarların fonunda yaşıl qızlar necə də ahəngli görsənirdilər. Onların hamısı eyni yaşdaydı sanki və bədənləri də eyni ölçülərdəydi. Bircə sevişərkən bu dodaq dişləməkləri olmasaydı, əla olardı. Bura gələndən bəri oğlanın alt dodağının yarası sağalmamışdı.
Evin çöl qapısını açanda uzaqdan axşamkı qızlardan birinin ərinin gəldiyini gördü. Onların ürəklərində qısqanclıqdan bir zərrə belə olmadığını bilsə də, narahatlıq hissi istər-istəməz gözlərini və baxışlarını ələ keçirtdi. Kişi uzaqdan sevimli qonağına gülümsəyərək salam verirmiş kimi əlini yellədi. Kleon da əlindəki isti erras çayından hələ bir qurtum belə içməyə imkan tapmamış inamsızcasına dodaqlarını yanlara dartdı və eyni hərəkəti təkrarladı.
– Gecə necə keçdi? – mehribanlıqdan az qala partlayacaqmış kimi görsənən kişi Kleondan soruşdu. Qapını azca aralayıb içəri keçdi və soyuducudan hansısa yemək qırıntılarını çıxarda-çıxarda davam etdi. – Arvadım xoşuna gəldi? Klubdakı bütün qonaqlara israrla öz arvadımı məsləhət görürəm həmişə. Ən yaxşılardandır.
– Iıı… Hə… Hə, hə, çox yaxşıydı, – Kleon kişinin heç bir reaksiya verməməyindən sanki bir az da ürəklənmişdi. – Hətta indiyənə kimi yatdığım qızlardan ən yaxşısı o idi mən deyərdim. Ən bombası. Əəən bombası…
Kişi birdən çevrilib ciddi baxışlarla oğlana baxdı. Kleon, deyəsən, ağ elədiyini düşünərək baxışlarındakı qorxaqlığı gizlədə bilmədi. Sərt baxışla qorxaq baxış sükunət içində bir dəqiqəyə yaxın beləcə döyüşdülər. Yüz faiz bu dəqiqə nə iləsə vurub başını əzəcək. Qeyrətsizliyin də bir həddi var. Lakin erras kişi qüvvətli qəhqəhə çəkərək gülməyə başladı. O qədər yüksək səslə gülürdü ki, hər dəfə kişnədikcə Kleon dik atılırdı. Yavaş-yavaş oğlana yaxınlaşıb əlini onun çiyninə qoydu.
– Zarafat elədim, nolub? Bu həyatda qeyrətdən daha vacib şeylər var. Erras kişilər insanlardan fərqli olaraq qısqanclığın nə olduğunu bilmir. Hərçənd, insanların da arasında bu hisdən arınmışları az deyil. Mən özüm də cavanlığımda arvadını mənə qonaqpərvərlik olsun deyə pay verən insanların evində gecələmişəm. Buna görə də, dostum, kef elə. Ye, iç, əylən. Nə qədər ki, Ximeludasan, qoca Tarkinsin və arvadının sevimli qonağısan, – öz adını çəkəndə fəxrlə sinəsinə də vurdu.
Soyuducudakı içgi şüşəsini və iki dəmir stəkanı götürüb hər ikisinə içgi süzən yaşlı Tarkins, əslində dediyi qədər də yaşlı görsənmirdi. Üzündən təzə-təzə tük çıxırdı. Lakin qırışları onu cavan göstərməyəcək dərəcədə dərinləşmişdi. İçgi stəkanlarını dəmir masanın üzərinə qoyub bir az kənardakı qara pultla hansısa cihazı yandırdı və bir anda evin harasında quraşdırıldığı görünməyən səsgücləndiricilərdən yüksək səslə bağırtılı-çığırtılı ağır mahnı oxumağa başladı.
– Otur, bir az da mənimlə içək, şorgöz, – yenə zarafatyana şəkildə Kleona göz vurdu. – Dünən gecə maraqlı hadisələr olub.
– Necə hadisələr? – Kleon öz stəkanını iki əliylə birdən qucaqlayıb soruşdu. – Vəəə… harda?
– Burada. Ximeluda! – Tarkins az qala pıçıldayırmış kimi aşağı səslə danışmağa başladı. – Yaxına gəl. İstəmirəm qızlar eşitsinlər. Yoxsa, çox qorxarlar.
Kleon masanın arxasında onunla üzbəüz əyləşdi. Niyəsə içində heç xoşagələn şeylər eşitməyəcəyi ilə bağlı şübhələr yaranmışdı. Özündən aslı olmadan o da qarşısındakı saqqalsız qoca erras kimi önə doğru əyildi.
– Dünən gecə 5-ci döngəylə Edam meydanının kəsişməsindən nə tapılıb, səncə?
– Nə?
– Kron patrulu, – bu sözdən sonra bir az boşluq buraxan kişi içgisindən böyük bir qurtum içdi. – Başı çiyinlərində yox, ayaqlarının arasında olan kron patrulu.
– Nnn… n… Necə yəni ayaqlarının arasında?
– Kimsə patrulun başını kəsib də, yəni. Sən də bir qram bədiilik qoyma adamda. Kimsə gecəylə hansısa patrulun başını kəsib və aradan çıxıb. Üstəlik qulaqlar da heç nə eşitməyiblər. Bu sənə kimləri xatırladır? Kimlərin işi ola bilər, səncə?
– Kimlərin? Nəbilim… Kimlərin? – Kleon hər zamankindən daha qorxmuş halda qeyri-ixtiyarı Tarkinsin bütün suallarını titrəyən səsiylə təkrarlayırdı.
– Deyirlər ki… Yəni, gizlin-gizlin deyirlər, açıq-açıq heç kəs cürət eləmir, amma yenə də… Deyirlər ki, – eybəcər erras bir az da qabağa əyilərək güclə eşidiləcək şəkildə fısıldadı. – Qızılbaşlardır.
– Qızılbaşlar? Qı-zıl-baş…? Hansı qızılbaşlar? O… Başları qızıl olanlar? Baş hissəsi qızıl kimi parıldayır eee… Qızılbaşlar. Heç eşitməmişəm. Onlar kimdir? – Kleon o qədər açıq-aşkar yalan danışırdı ki, səsindən, hərəkətlərindən bu adın əslində nə demək olduğunu çox yaxşı anladığı o dəqiqə hiss olunurdu.
– Bəsdir, səncanı, insan övladı, bəsdir, – Tarkins daha bir stəkan içgi üçün ayağa qalxdı. – Guya sən öz irqinin qəhrəmanlıq dastanlarını eşitməmisən də, hə? “Qızılbaş” sözünü hər bir insan mütləq eşidib. Sizin qürurlu qatilləriniz. Hansı qürurdan söhbət getdiyini anlamaq çətindir. Qisasçılar, ay nəbilim, Qarşıdurma… Nə istəsən, necə istəsən deyə bilərsən. Amma bircə yalançılıq eləmə. Yaxşı? Sənin kimi mehriban qonağa qətiyyən yaraşmır. Yoxsa, bir azdan arvadımla bağlı dediklərinə də inanmayacağam. Bax onda, həqiqətən də, xətrimə dəymiş olarsan. Mənim arvadım hələ indiyə qədər bu şəhərdən heç kəsi narazı yola salmayıb. Amma yalan danışa bilmədiyin ortadadır. Qızılbaşları sən də eşitmisən. İnsanların döyüşçü qatillərini…
Bu vaxt yuxarıdakı yataq otağından qızların üçü də aşağı endi. İkisinin əynində lüt bədənə geydikləri nərmənazik tül xalat olsa da, üçüncüsü tamamilə çılpaq idi. Kleon onların heç birinin adlarını bilmirdi.
– Necəsən, yaşlı Tarkins? – paltarlı qızların hər ikisi gülümsəyərək eyni anda kişiylə salamlaşdılar. – Tarlada işlər necə gedir?
– Yaxşıyam, qızlar. Tarladı da, qan-tər içində işləyirik, – son sözlərini Kleona baxıb göz vuraraq demişdi. İki qız burcuda-burcuda qapını açıb çölə çıxdılar. Digər çılpaq erras isə kişini qucaqlayıb dodaqlarını iştahlı şəkildə öpdü. Əlindəki stəkanı alıb bir nəfəsə içginin hamısını içdi.
– Ərimdir deyə demirəm, çox zəhmətkeşdir, – yaşıl dərili qız Kleona baxaraq dedi. Sonrasa ərinə tərəf çevrilib gülümsədi – Qan-tər içində, hə? Yaxşı zarafat idi.
Hər iki erras möhkəm gülməyə başladılar. Kleonsa söhbətin nədən getdiyini heç anlamırdı da. Amma Ximeludakı ilk səhər idi ki, xoşuna gəlməmişdi bura.
– Sabah axşam bizimlə tarlaya gedə bilərsən? – Tarkins oğlana baxaraq soruşdu. – Bir iş var, bizə köməyin dəyə bilər.
– Hə, hə… Əlbəttə, gedərəm. Problem deyil. Nə vaxt lazımdırsa, kömək eləməyə hazıram, – Kleon bacardığı qədər şirin görünməyə çalışırdı. – Nə işidir ki?
– Gedəndə görərsən, gənc dostum. Yüngül işdi, narahat olma.
Bu vaxt qapı möhkəm döyülməyə başlandı. Elə bil indicə sınıb yerə düşəcəkdi.
– Tarkins? Qapını aç… – qalın və xırıltılı səslə kimsə əmr etdi.
– Patrullardır, narahat olmayın, – Tarkins soyuqqanlı səslə dedi. – Yüz faiz hansısa təzə qonaq gəlib şəhərə və səni istəyirlər, – gözəl arvadına baxaraq fəxrlə dedi.
– Neyləmək olar? Vətən çağırır, – qız zarafatyana şəkildə bayğın gözləriylə Kleona göz vurub qapıya yaxınlaşdı. – Darıxma, çalışacam ki, tez gəlim.
Tarkinsin arvadı qapını açdı. Üç nəfər əlisilahlı kron patrulu üçün sanki qızın lüt olmağının heç bir önəmi yox idi. Hazaratın ordusunun digər böyük hissəsi olan robot patrullar kimi olduqları yerdə dayanmışdılar.
– Buyurun, oğlanlar? Məncə, sizə mən lazımam, – qız bir əlini qapının kənarına, digərini isə ombasına qoyub sözləri uzada-uzada dedi.
– Tarkins lazımdır, – ən öndə dayanan kron əyri-üyrü dişlərinin arasından tüpürcəklər sıçradaraq danışdı. Hətta tüpürcək damcılarından biri lüt errasın qaşlarının arasından düz alnına yapışdı.
– Tarkins eşidir, uşaqlar. Nolub? – yaşlı erras da arvadının yanına gəlib əlini onun boynuna atdı.
– Ağ şahzadə Narissa oğlanı istəyir, – kron ciddi və qalın səslə dedi.
– Oğlanın özüylə danışmışam, axşam birbaşa tarlaya gətirəcəm. Heç nədən xəbəri yoxdur yazığın, – Tarkins arvadıyla baxışıb yaxşı bir əməlin verdiyi özgüvənlə gülümsədilər.
– İNDİ! – Kronun az da olsa əsəbiləşdiyi ağzından çıxan tüpürcəklərin çoxalmağından hiss olundu. Tarkinsin də üz-gözü bu tüpürcəklərdən qismətinə düşənləri sahibləndi. Arxadakı patrullar da quduz it kimi xırıldamağa başladılar.
– İçəridədir, keçin. – qapıdan çəkilən kişi əliylə əsas qonaq otağını göstərdi. – Səncanı, bircə bu yağışı dayandır. Səhər-səhər yuyunduq əməlli-başlı.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/xan/qizilbaslar-oyanis-68288386/) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Xan
Qızılbaşlar #1
Mövcud olmayan məkanların, ölməyən ölümlülərin, yaşanmayan hadisələrin, kitabsız alimlərin, işıqsız gündüzlərin, sehrsiz möcüzələrin, şəffaf qanların, yaradılan tanrıların və sonsuz göz yaşının xəyal dünyası.
Ölümsüz vəhşi varlıqların arasında sadəcə sağ qalmaqla kifayətlənməyib bütün qüvvəsi ilə tarixi dəyişməyə çalışan insan irqinin mübarizəsindən danışılan fantastik hekayəni hamımız birlikdə fəsil-fəsil yaşayacağıq. Qarşılaşacağınız irqləri, məkanları, hadisələri, xalqları və onların dini inanclarını qətiyyən bizim dünyamızla müqayisə etməyin. Yoxsa, onsuz da yazılmağı mənim üçün tam bir işkəncəyə çevrilmiş bu qarışıq süjeti bəyənəcəyinizə ehtimal yoxdur.
Oxuduqca səhnələr gözlərinizin önündə film kimi canlanacaq.
Odur ki, əziz izləyicilərim, hamınıza xoş seyirlər!
Xan
Qızılbaşlar: Oyanış
Müəllifdən
Lap uşaq vaxtlarımda saatlarla xalçanın üzərində oturub “şpilkalarla” bezmədən, yorulmadan “dırş-dırş” oyunu oynayardım. Vahid süjet xəttinə malik, fantastik varlıqların iştirak etdiyi bu qəribə oyunu özüm yaratmışdım. Şpilkaların hər növü başqa bir irq idi mənim üçün. Hətta bazarlarda, xırdavat dükanlarında balaca karton kağızı hər tərəfdən dişləyən rəngbərəng şpilkaları tamamilə yeni məxluqların qeyri-adi, fövqəltəbii güclərə malik orduları kimi görürdüm. Qırmızı ninzalar sarı, mavi və ağ ninzalardan daha güclüydülər. Uzun, arıq, taxtadan yaradılmış amansız meşə ordusu, gombul və qolları dəmirdən olan kiborqlar… Bu varlıqların arasında gedən amansız müharibələrin tam mərkəzində plastilindən hazırladığım kapüşonu başından çıxarmayan xüsusi bir döyüşçü var idi. O digərlərindən seçilirdi. Adı Vancan idi. Uşaqlığımdakı iki ən məşhur döyüş filmi ulduzu olan “Vandam” və “Cekcan”-ın adlarının miksiydi bu ad. Əlbəttə ki, uşaq ikən bu adlar mənim üçün birləşik yazılır və bir vurğu altında tələffüz olunurdu.
Seçilmiş döyüşçüm digər şpilka ordularından qisas alırdı. Sevdiyi qızı öldürmüşdülər çünki. Nə ninzalardan idi, nə meşə ordusundan, nə də kiborqlardan. O, tək və yenilməz idi. Ancaq ayaqlarıyla döyüşərək bütün düşmənlərinə qalib gəlirdi hər zaman. Ən sonda isə çətinliklə də olsa, kiborqların başçısını öldürüb qisas andını tamamlayırdı.
Bu oyunu hər gün təkrar-təkrar oynadığıma görə oyuncaqlar istəmirdim heç vaxt. Oyuncaq barədə düşünmürdüm də. Anam hər dəfə yeni şpilkalar aldıqca Vancanın düşmənlərinin artdığına görə üzülsəm də, yaratdığım oyuna yeni-yeni macəraların əlavə olunacağına görə də sevinirdim. Ağzından alov çıxaran sürünənlərin, şəffaf parıltılı ruhların, kibrit çöplərini plastilinlə bədənlərinə bərkidib ölümcül katanaya çevirən balacaboy, papaqlı samurayların heç birinin mənim seçilmişimlə ulduzları barışmadı. Amma bütün uşaqlığım boyu nə bir ordu bu tənhagəzərə qalib gəldi, nə bir irq, nə bir tayfa. O, həmişə necəsə ən sonda sağ qalmağı bacarırdı. Beləcə illər keçdi. Rəngbərəng düşmənlər, fantastik varlıqlar yavaş-yavaş öz reallıqlarına qayıdaraq adi şpilkalara çevrildilər. Mən böyüdükcə oyun dünyam balacalaşdı.
Nəticədə, illər sonra bu kitabda oxuyacağınız dünya yarandı. Hekayəmiz Alqarad adlanan planetin bütün tarixini əhatələyəcək. Beş kitablıq uzun bir marafonun ilk hissəsi olan “Qızılbaşlar: Oyanış”-ı əlinizdə tutursunuz. Əvvəlcədən hamıdan üzr istəyirəm. Bu üzr heç də əfsanəvi fentezi əsərlərdən sonra bu janra müraciət etməyimin mədəni cəsarətinə görə deyil. Yalnış anlamayın! Bədii çatışmazlıqlara və təcrübəsiz yazıçının bəzən hətta bayağı sayılabiləcək bəsit yazı üslubuna görədir bu üzr. Oxuduğunuz başqa bütün kitablardan da zəif olacağına əminəm. Qarşılaşacağınız hadisələrin maraqlılıq qədərini gözünüzdə çox da böyütməyinizi qətiyyən istəməzdim. Çünki maraqlı olmaya da bilər. Hətta elə ilk səhifələrdən sıxılıb rəflərin künc-bucaqlarında gözünüzə görünməməyi üçün gizlədə də bilərsiniz. Sonra “demədi” deməyin.
Bircə xahişim var oxuculardan. Öncə öz səmimiyyətimə, daha sonra sizin anlayışınıza sığınaraq deyirəm bunları. Qarşılaşacağınız irqləri, məkanları, hadisələri, xalqları və onların düşüncə tərzini qətiyyən bizim dünyamızla müqayisə etməyin. Bu fentezi janrı oxuyucusunun qarşısına qoymalı olduğu ilk qanundur, mənim fikrimcə. Yoxsa, onsuz da yazılmağı mənim üçün tam bir işgəncəyə çevrilmiş bu qarışıq süjeti bəyənəcəyinizə ehtimal yoxdur. Ölümsüz vəhşi varlıqların arasında sadəcə sağ qalmağa çalışmaqla kifayətlənməyib bütün qüvvəsiylə tarixi dəyişməyə çalışan insan irqinin mübarizəsindən danışılan mistik hekayəni hamımız birlikdə fəsil-fəsil yaşayacağıq. Bu baxımdan, mənim bəxtim bir az gətirib. Çünki siz hələ birbaşa müəllifin özü tərəfindən yazılan bu kiçik hissəyə başlayarkən mən artıq çap olunmuş və çap olunacaq bütün hekayəni dəfələrlə və bezmədən oxumuşam. Açığı, mənə elə də pis kitab kimi gəlmədi, amma sizi deyə bilmərəm.
Əslində, bu dünyanın kitab yox, film olmağını istəyərdim. Bu istəyi çörəyini filmdən qazanan həvəskar kinomanın lenti vərəqə satmağı kimi deyil, ədəbiyyat dünyasının uğursuz yazıçıları arasında çətinlik çəkmədən gizlənib, heç bir diqqət çəkmədən axına qarışan və öz maraqsız kitabından utanan etirafçının məsum arzusu kimi qiymətləndirin. Oxuduqca səhnələr gözlərinizin önündə film kimi canlanarkən, məni daha yaxşı başa düşəcəyinizə ümid edirəm.
Odur ki, əziz izləyicilərim… Hamımıza, xoş seyirlər!
I
Qeybolma
“Heç şübhəsiz,
Tükənməkdədir Şərin zamanı.
Nə O əbədidir, nə başqa yaradılan.
Yalnız xeyir qalib gələr, yalnız inam.”
“Alqarad hekayələri: İlk işıq və yaradılış” kitabından.
Oriana şəhəri. “Qızıldan hazırlanan” şəhər. Daha dəqiq desək, Orta Dakaraqasın zibilxanası. Metal bataqlıq və ya robot ölüxanası. Burada hamı nə isə satır, nə isə alır, durmadan qiymət öldürür, dar küçələrdəki izdihamın arasından keçmək üçün yol istəyir, qışqırır, bağırır, söyüş söyür, nədən hazırlandığı bilinməyən yapışqan yaşıl xırt-xəşil yeməklərdən doyunca yeyib möhkəmcə gəyirirdi. Başqa planetlərdən gələn qonaqların ilk ayaq basdıqları şəhər idi bura. Uzun yoldan sonra öz gəmiləri və ya silahları üçün azsaylı etnik azlıqların tullantı kimi baxdıqları dəmir-dümürdən əsl möcüzə yarada biləcək elmə sahib olduqlarını hamı bilirdi. Ona görə də, hər hansı dəmir buynuzlu keçisifət yadplanetli ən xırda bir detalı almağa maraq göstərərdisə, Oriana zibilçiləri nə işə yarayacağını təsəvvür belə etmədikləri bu lazımsız və paslanmış robot hissəciklərini bacardıqları qədər dəyərə mindirər, “indiki vaxtda belələri tapılmır” söhbətlərinə girərdilər. Axtardıqlarını ucsuz-bucaqsız səs-küylü bazarlarda tapa bilməyənlər isə, Oriana rəhbərliyindən pulla icazə aldıqdan sonra dağlarda axtarışa başlayırdılar. Dağlar deyərkən, ağlınıza əsl dağlar gəlməsin. Oriana heç də Orta və Sol Dakaraqasın sərhəddindəki Beirova və ya cənubdakı Boreas kimi dağlıq ərazi sayılmazdı. Əvvəllər səhralıq və quraqlığın hökm sürdüyü şəhərdə dağlar bir yana qalsın, heç kiçik təpələrə belə rast gəlməzdin. Son bir neçə yüz ildə isə bu səhra zibilxanaya, daha sonra isə metal xırdavatının ən böyük mərkəzinə çevrildi. İndi şəhər dörd bir tərəfdən böyük dağlarla əhatələnmişdi. Lakin bu coğrafi aktivliyə görə yox, elmi-texniki aktivliyin sayəsində baş vermişdi.
Bir neçə kilometr uzaqdan dağlara bənzəyən qaraltıların yaxınlaşdıqca tullantı dəmir-dümür yığını olduğunu görə bilərdin. Küçə mucidləri axtardıqları hər şeyi buradan toplayırdılar. Onların işinə yarayacaq milyardlarla işləməyən, çoxdan sıradan çıxmış, paslanmıs, amma qızıla bərabər mexanizm hissələri bu dağların dərinliklərində bir yerdə gizlənirdi. Yaşayış yerləri isə balaca, çox da hündür olmayan, divarları ən yüngül küləklərdə belə durmadan yellənən nazik dəmir lövhələrdən ibarət olan birmərtəbəli daxmalar idi. Əhali sayına görə Orta Ölkədə, bəlkə də ən axrıncı yerdə olardı. Bura yalnız bu xarabalığın fanatları aylarla dözə bilərdi. Buna baxmayaraq, Kron patrulları, bütün şəhərlərdə olduğu kimi Orianada da nəzarəti əllərində saxlayırdılar. Şəhərin yeganə hündür binası, onmərtəbəli saat qülləsi idi. Daş bina nazik, uzun mayakı xatırladırdı. Saatsa, təbii ki, gündə yalnız iki dəfə doğru zamanı göstərirdi. Bu qüllənin nə vaxt, kim tərəfindən, hansı məqsədlə tikildiyi yaşayan heç kəsin yadına gəlməzdi. Əzəldən buradaymış kimi qoca və belibükük vəziyyətdə dayanıb, nə vaxt uçulub-dağılacağını səbirsizliklə gözləyirdi.
Oriananın ən böyük bazarı olan Sarı Bazar metal dağların ətəkləri boyunca uzanırdı. Burada il boyu əllərinin qapqara yağı ağarmayan metal satıcıları nə vaxtsa istifadəyə yararlı olabiləcək ən xırda hissələri belə zibilxanalardan axtarıb tapır və bəlkə də illər sonra satacaqları ümidiylə az qala dəmirdən dağa çevrilmiş dükanlarına toplayırdılar. Hərdən yağlı müştərilər də çıxırdı. Məsələn, hansısa bir reaktiv hava gəmisinin motorxanasındakı hansısa tapılmayan kömür hissəciyi qramla satılırdı. Hansısa süni intellektli robotun yüzlərlə metr uzağı optik linzalarla yaxınlaşdıra bilən gözləri, demək olar ki, su qiymətinə idi. Yox, bu bir az baha olardı. Orianada əməlli başlı su problemi var idi. Əvvəllər Mavi Gölün suyundan içmək olurdu, lakin get-gedə gölün dibi də paslandı, ətrafındakı balaca, yaşıllıq vahə də solub məhv oldu. Son bir neçə on ildə Mavi Göl tünd qəhvəyi paslı su yığınına çevrildi. Robotların gözü isə qumun qiymətinə satılırdı desək, daha doğru olardı. Bu şəhərdə dağlardan və bazarlardan başqa, demək olar ki, hər yer sapsarı səhralıq idi.
Bu gün Sarı Bazarda səhər açılandan bəri hər zamankından bir az da artıq canfəşanlıq hökm sürürdü. Hər kəs bir-birinin qulağına nə isə pıçıldayır, gecə baş verən qəribə hadisələrdən danışırdı. Kron patrullarından bir neçəsi öldürülmüşdü. Hətta gecənin bir aləmi dağların süni mağaralarından hansındansa yerli tacirlərin ən böyüklərindən birinin yalvarış səsləri belə eşidilmişdi. Görəsən, aylar əvvəl Naqanazarda baş verənlərin dünən gecəki hadisələrlə bir əlaqəsi ola bilərdimi? Deyilənə görə, Orta Dakaraqasın sənayə şəhərlərindən olan Naqanazarda bədənində qırmızı tatular olan kimsə karxanalardan birinin rəisini öldürmüşdü. Həm də qala kimi qorunan şəxsi evində. Səssiz-sakit, heç kimin xəbəri olmadan gizlincə içəri soxulub, buxaqları az qala sinəsinə qədər sallanan eybəcər, solğun rəngli gombul kronun boğazına kəskin bıçaqla nazik və dümdüz bir xətt çəkmişdi. İşçiləriylə qul kimi rəftar edən ədalətsiz rəisin çənəsindən aşağı yerindən tərpənə bilməyəcək qədər şərab içdikdən sonra öz üstünə qaytaran adamların pintiliyi kimi ağappaq qan şəlaləsi axarkən onu başqa dünyanın əfsanəvi Lal Otaqlarına göndərən qatil çoxdan aradan çıxmışdı. İndi də Orianada buna bənbzər şeylər yaşana bilərdimi? Yerin Qulaqları kronlar və şəhərin yerli əhalisi üçün heç də xoş sayılmayacaq xəbərləri bütün şəhərə yaymağa başlayandan bəri heç kim gəzişindən müəmma yağan adama fikir vermirdi.
Uzun qara əbası ilə bir nəfər düz bazarın ortasında diqqət çəkmədən cənub çıxışına tərəf irəliləyirdi. Bu qədər satıcının, bu qədər alıcının arasıyla heç kimə toxunmadan, heç kimə sürtülmədən elə sakitcə addımlayırdı ki, sanki gözəgörünməz idi. Başında kapüşona oxşar böyük şal, ayaqlarında isə nimdaş qara əbasına yaraşmayacaq qədər təzə uzunboğaz əsgər çəkmələri var idi. Getdiyi yeri ancaq başına atdığı şalın süzülmüş cırıqlarından izləyə bilirdi. Əbasının qolları çox uzun olduğuna görə heç də tacirə bənzəməyən şəhərə yad bu qonağın əlləri belə görsənmirdi. Lakin arada südə bənzər ağ damcılar düşürdü yerə. Bu damcıların süd olmaq ehtimalı mümkün deyildi. Kron qanına daha çox bənzəyirdi. Bəlkə, bu kapüşonlu “gözəgörünməz” elə kronlardan biri idi?! Amma yox, ola bilməzdi. Kronlar bu qədər balacaboy və arıq olmurlar. Vampirlər də. Cinlərsə ümumiyyətlə şəhərlərdə günün günorta çağı gəzişməzdilər. Onlarla nəinki Orianada, hətta Orta Dakaraqasın heç bir yerində bu qədər böyük izdihamın arasında rastlaşmazdın.
İnsan!…
İnsan idi bu yad qonaq. Hərçənd, normal bir insana görə heç də balacaboy sayılmazdı. Hərdən bildirmədən arxasına, sağına-soluna baxırdı. Kimlərdənsə gizləndiyi açıq-aşkar hiss olunurdu. Əgər bir insanın paltarından kronların qanı axırdısa, bunun sonu heç də xoşagələn olmayacaqdı. Təxminən, yarım saat idi ki, bazarda kron patrullarının sayı artmışdı. Onlar da kimisə axtarırdılar. Görünüşünə görə öz dəstəsindən qətiyyən seçilməyən Alfa Kron bəzi satıcılardan nələrsə soruşurdu. Satıcılar isə başlarını yelləyirdilər. Alfa kron onlardan uzaqlaşan kimi yenə də əlləriylə ağızlarını tutub bir-birinin qulağına eşidənin gözlərini bərəldən xəbərləri yayırdılar. Diqqətlərini çəkən, şübhə doğuran kimləsə və ya nəyləsə rastlaşmamışdılar bu gün. Amma bu hələ onları Sarı Bazar üçün adi günlərdən birinin gözlədiyi anlamına gəlmirdi. Bir az sonra burada baş verəcək hadisələr uzun illər sonra da maraqla xatırlanacaq, söhbət açılarkən qorxu və həyəcanla danışılacaqdı.
Qara geyimli insan cənub qapılarına çatmağa az qalmış əsas dördyolda ayaq saxlamalı oldu. İki tünd-göy rəngli kron patrulu əlisilahlı şəkildə onun yolunu kəsmişdilər. Kronlardan nisbətən öndə olanı özlərinin sözlərə yox, daha çox xırıltıya, uğultuya bənzər dillərində kapüşonu başından çıxarmağı əmr etdi. Ən azından hərəkətlərindən belə başa düşülürdü. Sonra bir dəfə də və daha ucadan bağırdı eybəcər məxluq. İnsan yerindən də tərpənmirdi. Sanki hərəkət etmək üçün hansısa bir işarəni gözləyirdi. Kron patrulu bir addım da yaxına gələn kimi qara geyimli adam birdən-birə çox sürətli şəkildə yerdə fırlanaraq kronun ayaq biləyindən təpik vurdu. Hər şey çox tez baş verdi. Patrul zərbənin təsirindən olduğu yerdən göyə qalxdı. Bir neçə saniyədən sonra yerə dəyəcəkdi. Dəyir də, amma başsız formada. Qara geyimli müəmmalı insan kron yerə yıxılmağa hazırlaşarkən fırlandığı yerdəcə əbasının altından mavi bir qılınc çıxartdı və elə göydə də bir zərbəylə düşmənin başını bədənindən ayırdı. Tünd göy bədən başsız formada yerə çırpıldı və kəsilmiş boynundan ətrafa ağ qan axmağa başladı. Bədənsiz kron başı isə havada uçaraq onlardan iki-üç addım geridəki kronun qucağına düşdü. Ağzı açıq və gözləri bərəlmiş formada.
İkinci kron əlindəki mavi alov silahını insana tərəf tuşlayaraq bazardakı digər patrullara yerlərini bildirmək üçün var gücü ilə bağırdı. Bu, həm də bir qəzəb göstərişi idi. Amma çətin ki, bu tamaşa qarşısındakını qorxuda bilmişdi. Bu model alov silahları bir-iki saniyə ərzində atəşə hazır vəziyyətə gəlirdi. Patrul silahın tətiyini sıxacağı anda insan bir dəfə də öz ətrafında fırlandı və bir əlini ona tərəf uzatdı. Yenə də hər şey çox sürətlə baş vermişdi. Qara geyimli döyüşçünün əlindən çıxan gümüş bıçaq kronun alnını deşərək arxadakı dükanın taxta qapısına sancıldı. Dizləri üstə çökən vəhşi məxluq göz bəbəkləri yuxarı qatlanmış halda kronlar cəhənnəminə doğru çoxdan yola çıxmışdı.
Ətrafdakı tacirlər, satıcılar, başqa dünyalardan gələn yadplanetlilər nə olduğunu anlamadan çaş-baş halda qaçışmağa başladılar. Onlara elə gəldirdi ki, kron patrullarını öldürməyə cəsarət edən və kim olduğu bilinməyən bu qatil hər kəsi öldürmək üçün Orianaya gəlmişdi. Artıq gizlənməyin bir mənasının olmadığını başa düşən insan başındakı şalı çıxardıb yerə atdı. Bu insan qızılbaşların ən güclü döyüşçülərindən olan Nil idi. Qapqara saçları üzünün sol tərəfinə tökülmüşdü. Sağ qulağının arxasına bərkidilən qulaqlığa iki dəfə toxundu və işləmədiyini anladı.
– Ən lazım olan vaxtda dalğa tutmur, – öz-özünə dodaqaltı deyinən Nil dördyolun hər istiqamətindən ona tərəf onlarla kron patrulunun qaçdığını gördü. – Qaçmaq lazımdır!
Artıq hər şey Nilin öz impravizəsinə qalmışdı. Nə edəcəyini, hansı tərəfə gedəcəyini bilmirdi, amma bu xarabalıqdan mütləq qurtulmalıydı. Dükanın qapısına sancılan gümüş bıçağı yerindən çıxardıb kronun ağ qanını paltarının qollarına sildi və yenidən kəmərinin arxasına bərkitdi. Dayandığı yerdən dükanın damına tullandı və ən az kronun yaxınlaşdığı istiqamətə doğru dükanların üstüylə qaçmağa başladı. Bəxti gətirsə, öldürəcəyi ilk kronlardan biri dəstənin alfası olardı. Yalnız o halda başqa bir alfa dəstəni ələ keçirənə qədər kronlar lal, kor, kar kimi key-key gəzişəcəkdilər. Ən pis halda isə, kronların hamısıyla döyüşməli olacaqdı. Bax, bu çox təhlükəliydi. Qızılbaşlarla təkbətək döyüşdə adi kron patrullarının sağ qalmaq şansı yox idi. Amma məsələ bütöv bir kron sürüsünə qalanda… vəziyyət tamamilə dəyişirdi.
Dəmir tavanlı dükanların çoxu bir-birlərinə bitişik tikilmişdi. Nisbətən aralı olanlarından isə tullanaraq keçirdi. Bazarın yollarını da dəqiq bilmədiyinə görə hara getdiyiylə bağlı heç bir fikri olmayan qız qulağındakı operatorla əlaqə yaranana qədər sadəcə sağ qalmağa çalışacaqdı. Kəmərinin arxasına iki kiçik tapança və iki gümüş bıçaq bərkidilmişdi. Belində isə nazik, amma həddindən artıq möhkəm olan ildırım metalından düzəldilmiş kəskin qılıncı var idi. Ayağındakı uzunboğaz çəkmələrin altı yumşaq olsa da, dözümlüydülər. Yüngül ayaqqabı qaçarkən və tullanarkən heç bir ağırlıq yaratmırdı.
Kronlar vəhşi səslər çıxardaraq aşağıdakı yolla qızı izləyirdilər. Nil kronların mavi alovlarla açdıqları atəşlərdən yayınmağa çətinlik çəkmirdi, lakin sayları çoxaldıqca vəziyyət daha da təhlükəli olacaqdı. Bir neçə dükan irəlidən dörd kron da dama çıxıb ona tərəf qaçmağa başladı. Nil də onlara doğru ziqzaqvari qaçaraq qılıncını belindən götürdü. Açılan mavi atəşlərin hamısı qızın sağından-solundan santimetrlərlə yan keçirdi. Bəziləri lap ayağının altına dəyirdi. Aralarındakı məsafə lap qısalanda kronlar da qılınclarını çıxarmaq istədilər, lakin buna vaxtları qalmamışdı. Nil onların arasından bəbir kimi sürətlə qaçıb keçdi. Hansına necə zərbə endirdiyini digərləri heç görmədilər də. Bir-birlərinə baxıb bədənlərində nələrinsə əksik olduğunu düşündülər. Ağrı çəkmirdilər, amma, elə bil, dərin yuxuya getmək istəyirdilər. Yalnız döyüşçü qız onlardan xeyli aralanandan sonra birinin sol qoluyla sağ ayağı qopdu, birinin başı ortadan iki yerə ayrıldı, digərlərinin isə qarınlarındakı böyük kəsiklərdən bütün içalatları çölə daşdı. Damın üstü bir anlığa ağappaq gölməçəyə çevrildi. Nil bu dəfə də qılıncındakı ağ qanı üstünə silib belinə bərkitdi. Belindəki xüsusi maqnit qılıncı oradan düşməyə qoymurudu.
Birdən-birə qulağına əvvəlcə xışıltı, daha sonra isə tanış bir səs gəldi.
– Nil? Cavab ver, məni eşidirsən?
Qızılbaşların lideri Solonasın səsi qaranlıq tunelin sonundakı işıq kimiydi. Nil budəfəki tapşırığı danışıldığı vaxtdan bir neçə saat tez yerinə yetirmişdi. Buna görə də bazarın cənub çıxışında hələ ki onu gözləyən qızılbaş gəmisi görsənmirdi.
– Salam, şef. Hər şey yaxşıdır, hamı xoşbəxtdir. Öldürə-öldürə qaldığım kronlardan başqa. Tələsməyə bilərsiniz, – bir az zarafatyana, bir az da ironiya ilə cavab verən qızın səsi dayanmadan qaçdığına görə titrək və təngənəfəs çıxdı.
– Biz, təxminən, iki saatdan sonra cənub çıxışında səni gözləyəcəyik. Gecikməməyə çalış. Yoxsa, bazarı partlatmağa məcbur qalacayıq, – Solonasın səsi arada-gedib gəlirdi. Görünür, Nilin də səsi yaxşı eşidilmirdi ki, qızın nədən danışdığını Solonas anlamamışdı. – Bu partlayış isə çox diqqət çəkər. Bunu istəmirəm.
– Narahat olma. Belə getsə, bir neçə dəqiqədən sonra özüm partladacam bu ölüxananı, – deyən kimi damdan yerə tullanan qız düz önündəki iki kronun sinəsini gümüş bıçaqlarla iki yerə böldü. Bu dəfə qan qızın bütün üz-gözünə sıçradı. Nil sifətini turşudaraq başını yellədi. Kronları öldürmək ona hədsiz zövq versə də, qanlarından gələn üfunət iydən zəhləsi gedirdi.
– Nil… Nələr baş verir? – Solonasın səsi qeyri-adi dərəcədə təmkinli idi. – Hər şeyi səssiz-sakit həll etməyini istəmişdim.
– Mümkün olmadı, şef. İmpravizə eləməyə məcbur qaldım. İndi də bazarın ortasında ora-bura qaçıram və dörd bir yanımda da bir neçə kron dəstəsi var. Silahlı və əsəbi kronlar, – Nil təngənəfəs vəziyyətdə gah sağa, gah da sola dönüb qaçırdı. – İki saatlıq vaxtım yoxdur, məncə.
– Qolbaq səndədir? – kiçik səssizlikdən sonra qızılbaş lideri az qala pıçıltıyla soruşdu.
– Qolumdadır. Heç də biz düşündüyümüz kimi asan olmadı oğurlamaq. Bir-iki vedrə ağ qan axıtdım götürmək üçün, – deyən qız sağ biləyindəki dəmir qolbağa baxdı. Qəribəydi. Görünüşünə görə qədim döyüş qolçaqlarını xatırladan qolbaq, elə bil, sırf onun biləyinin ölçüsündə hazırlanmışdı. Rahat hərəkət etsin deyə dəmir qolbağı qoluna taxan kimi biləyində öz-özünə kipləşmiş və balacalaşmışdı sanki.
– Nə badə qaçmağı dayandırıb açıq döyüşə girəsən, nə badə. Maksimum sürətlə gəlirik. Gizlənməyə bir yer tap və gəmimizi görənə qədər də çıxma oradan, – Solonasın yüngülcə xırıldayan səsi qarşı tərəfdən heç eşidilmirdi. – Həyatda qal, əsgər. Bu əmrdir.
– Oldu, şef, – Nil dükanların qapı kandarlarına düzülmüş dəmir piştaxtalarının üstündən tullanaraq və ətrafındakı qəribə görünüşlü yadplanetli irqlərin nümayəndələrini sağa-sola itələyərək durmadan qaçırdı. Belə nə qədər davam edə biləcəyini heç bilmirdi.
Birdən-birə, elə bil, sağ tərəfindən böyük bir qaya parçası dəydi ona. Zərbənin təsirindən sol tərəfdəki dükanın dəmir divarlarına çırpıldı. Nazik divarları deşib qumlu torpağın üstündə bir neçə dəfə diyirlənərək bir küçə geridəki dükanın önündəki böyük dəmir soyuducuyla toqquşdu. Toqquşmağıyla da kəmərindəki qoşa tapançanı çıxardıb zərbə gələn tərəfə tuşladı. Gözləri bir anlıq bulanıqlaşıb yenidən düzəldi. Çoxdandır bu qədər güclü zərbə dəymirdi ona. Önündəki arxa divarı deşilmiş dükandan heç kim gəlmirdi. Bir neçə saniyə bu cür dayandıqdan sonra dərin bir nəfəs aldı və beş metr irəliyə düşmüş qulaqlığı görüb yenidən ayağa qalxdı. Onu yerdən götürmək üçün əyildiyi vaxt bu dəfə solundan toz-torpaqlı bir küləyin ona yaxınlaşdığını hiss etdi. Kronlardan on qat daha sürətlə hərəkət edirdi. Başını sola çevirməyə imkan tapmamış qaya kimi sərt külək bir dəfə də Nili havaya sovurdu. Nil on beş-iyirmi metr kənara uçub başqa bir dükanın metal yığınına dəydi və dəmir-dümür ətrafa səpələndi. Sol çiynində ağrılar baş qaldırırdı. Qaşının üstündən də qan açılmışdı.
Başını qaldırıb zərbənin dəydiyi tərəfə baxdı. Toz-duman yavaş-yavaş çəkilərkən qanadlı bir məxluqun siluetini görə bildi. Qanadları asta-asta belinə doğru yığılıb yoxa çıxdı. Havaya sovrulan toz-torpağın arasından incəbelli və həddindən artıq gözəl bir qız çıxdı. Nil bir az əvvəl yerdən götürdüyü qulaqlığından Solonasın səsini eşitdi, nəhayət ki. Aparatı qulağının arxasına bərkitdi.
– Nil? Orada ancaq kronların olduğuna əminsən?
– Yox, şef. Bir vampir də var. Qanadlı. Meledadır, yəqin ki, – Nil hələ də yıxıldığı yerdən qalxa bilməmişdi. Qara paltarları və üzünün yarısı sapsarı torpaq olmuşdu.
– Onunla döyüşməyi ağlına da gətirmə.
– Nəhayət ki, onunla qarşılaşdıq. Özü öz ayaqlarıyla ölümünə gəlib, – Nilin özündən əmin danışığı Solonası əsəbləşdirmişdi, deyəsən.
– Onunla döyüşmə deyirəm. Qalib gələ bilməyəcəksən. Onu öldürə biləcək silahın yoxdur üstündə, – Solonasın bayaqkı təmkinli səsindən artıq əsər-əlamət yox idi. – Qanadlı vampirləri öldürmək, demək olar ki, imkansızdır.
– Qisasımı alacam, şef! – Nil son sözlərini deyib qulaqlığa toxundu və əlaqə kəsildi.
Ayağa qalxıb düşmənin hücum həmləsini gözləməyə başladı. Tozların arasından qızılbaş döyüşçüyə tərəf gələn qapqara və damdar dəri paltarlar geyinmiş qızla təkbətək döyüşün asan olmayacağı bəlliydi. Boyu kronlardan belə daha uzun olardı. Qıpqırmızı gözləri ağappaq dərisinin fonunda işıq kimi parıldayırdı. Dodaqlarında ifritə bir gülümsəmə var idi.
– İnsan qanının ətrini kilometrlərlə aralıdan hiss edirəm. Bu dadı heç bir şeylə əvəz etmək olmur, – qara vampir özündən əmin şəkildə asta-asta addımlayaraq Nilə yaxınlaşırdı. – Qızılbaşların qanını içmədiyim bir neçə yüz il olub. Darıxmışdım.
– Gəl, qancıq, gəl. Səni öz qanında boğacam, – Nil qızılbaşlara yaraşmayacaq bir şəkildə ona verilən tapşırığı şəxsi prinsiplərinin arxasına atmışdı. – Mənim qılıncımsa tez-tez vampir bədəni doğrayır. Bu gün qanın ətrini hiss etdiyin son günün olacaq, – deyib əlini qaşının üstündən süzülən qana sürtərək vampirə tərəf uzatdı.
– Çox cəsarətlisən, qızcığaz. Görək, bir azdan bədəninin hər yerindən qan axanda da bu qədər cəsarətli danışa biləcəksən?
Meledanın belindən iki yana doğru qapqara tüksüz qanadlar açıldı və üzünün görünüşü bir anda dəyişildi. Dırnaqları caynaqlara çevrildi və vampir dişləri uzandı. Azacıq havaya qalxıb sürətlə Nilə tərəf uçdu. Hər dəfə qanadları çırpıldıqca bazarın toz-torpağı bir az da havaya sovrulurdu. Yaranan külək ətrafdakı bütün dükanların qapı-pəncərələrini çırpıb bağladı. Küləyin bağlamadıqlarını isə dükan sahiblərinin özləri bağladılar. Hərə öz yuvasında kiçik bir deşik tapıb meydanda nələrin baş verəcəyini səbirsizliklə izləməyə başladı. Aralarında iki metr məsafə qalmış qızılbaş döyüşçü ani hərəkətlə fırlanaraq dabanıyla vampirin çənəsindən qüvvətli bir zərbə endirdi. Vampir bu dəfə ovuna toxuna bilməmişdi. Zərbə sırası rəqibə keçmişdi.
Nil zərbə vurduğu dabanında güclü ağrı hiss etdi. Elə bil, dabanından güllə dəymişdi. Vampirlərin bədənləri sərt olurdu, amma Meledanın bədəni lap mərmər kimiydi. Vampir qız əlini üzünə tutub nə olduğunu anlamağa çalışırdı. Yerindən çıxmış alt çənəsi öz-özünə yenidən geri qayıdıb yuxarı çənəsinə birləşdi. Meleda əliylə alt çənəsini sağa-sola tərpədib yerində bərkidərək Nilə tərəf çevrilərkən qız artıq havada idi və yerə düşməmiş vampirin sifətindən dalbadal dörd-beş təpik də vurdu. Yerə düşən kimi daha bir neçə zərbə endirdi. Sonuncu ayaq zərbəsində isə Meleda Nilin ayağını tutdu və onu fırladaraq yandakı binanın divarına çırpdı. Divar az qala parçalanacaqdı. Ayağı hələ də vampirin əlindəydi. Sol çiynindəki ağrılar getdikcə güclənməyə başlayırdı. Vampir bir dəfə də onu var gücü ilə fırladıb kənara tulladı. Bu dəfə qarşıdakı dükana sanki bomba atdılar. Nil tank gülləsi kimi girmişdi qaranlıq dükana və hər yeri dağıtmışdı. Gözlərini açanda Meledanın sürətlə dükana tərəf uçduğunu gördü və cəld şəkildə sağa tərəf sıçradı. Meledanın sərt dizi Nilin bayaq söykəndiyi qalın dəmir parçasını ortadan iki yerə böldü. Parçalardan biri Nilin qabağına düşdü. O, dəmiri yerdən qaldırıb havaya tullandı və var gücüylə vampirin başına vurdu. Amma vampir olduğu kimi də dayanıb sadəcə başını aşağı əydi. Başında balaca yarıq əmələ gəldi və dərhal da bitişdi. Caynaqlarını yumruq kimi qıza atdı. Bu dəfə də vampirin zərbələrindən qaça bilən qız qılıncını vampirin başının düz ortasına vurmaq istəyərkən vampir hər iki əlindən yaxaladı onu. Nil kəllə vurdu bu dəfə, amma başı divara dəymiş kimi gicəlləndi və o biri qaşından da qan açıldı. Meleda onun əllərini yanlara tərəf dartıb havaya qaldırdı. Nil sanki çarmıxa çəkilmişdi. Vampirin ağzı açıldı, dişləri bir az da itiləşib uzandı. Nil gücünün tükəndiyini hiss edirdi. Amma bu qədər tez təslim ola bilməzdi. O, qızılbaş döyüşçüsü idi. Qızılbaşlar heç vaxt asan rəqib olmamışdılar, olmayacaqdılar da.
Bütün gücünü ayaqlarına toplayaraq ucu sərt çəkmələriylə vampirin qabırğa hissəsindən var gücü ilə zərbə endirən kimi Meleda qızı buraxdı. Bu zərbə vampirin qabırğalarını sındıra bildi, amma bir neçə saniyəyə, onsuz da, birləşəcəkdilər. Bu vaxt ərzində Nil gümüş bıçaqları çıxarıb vampirin bədənini sürətli zərbələrlə deşik-deşik etdi, bıçağı tərs çevirib boğazını kəsdi. Bıçaqları nə vaxt yerinə qoyub tapançaları nə vaxt götürdüyünü vampirin özü belə görmədi. Hər iki silahdan açılan atəşlə qara vampir dükanın o biri başına qədər uçub taxta dirəyi sındırdı. Bu yaralar onu öldürə bilməsə də, Nilə oradan qaçmaq üçün bir dəqiqəyə yaxın vaxt qazandırmış oldu.
Solonas haqlı idi. Onunla təkbətək döyüşmək ağılsızlıq idi. Çox ciddi yaralanmışdı. Qaçış sürəti azalmış, bütün əzələləri boşalmışdı. Gözləri də tez-tez bulanıqlaşırdı. Üstəlik, dostlarının şəhərə çatmağına hələ iki saata yaxın vaxt var idi. Hər küçənin döngəsindən vəhşi kronlar çıxır, dayanmadan atəş açır və onu tutmağa çalışırdılar. Hara qaçdığını özü belə bilmədən dükanların damlarına tərəf baxdı. Gizlənəcək bir yer olmalı idi. Qaçaraq qurtulmaq mümkün deyildi.
Birdən paslı şəhərin tək hündür binası olan sapsarı saat qülləsini gördü. Ağlına bir fikir gəldi. Qolundakı qolçağa bənzər alətə baxdı. Bu qolçağı oğurlamaq üçün gəlmişdi metal xarabalığa. Onu Solonasa çatdırmaq üçün canını belə verə bilərdi. Amma indi yalnız bu qolbaq onun Orianadakı taleyini dəyişmək iqtidarındaydı. Niyə də yox? Niyə də olmasın? Onsuz da, Aksel Zalton bu texnologiyanı hələ test etməmişdi.
Yenidən qulaqlığa iki dəfə toxundu.
– Şef? Burdasız? – Saat qülləsinə çatmağa lap az qalmış yenidən qızılbaş gəmisiylə əlaqə yaratdı.
– Burdayam, axmaq qız. Sən neylədiyini fikirləşirsən? – Solonasın bu qədər əsəbləşdiyini, bəlkə də, heç bir qızılbaş görməmişdi. – O vampiri öldürəcəyini necə düşünə bilərsən? Döyüşməməyi əmr etmişdim sənə.
– Şef… – qız nəsə deməyə çalışdı.
– Nə olursa-olsun, həyatda qalmağı əmr etmişdim.
– SOLONAS! Qulaq as, vaxtımız azdır, – Nilin səsi komandirinin də səsindən yüksək çıxmışdı. O da birinci dəfə idi ki, başçılarına qışqırırdı.
– Eşidirəm.
– Zalton yanındadır?
– Yox, əlbəttə ki. Onu Rufinaya göndərmişik. İlk varp sıçrayışının düşmə lövhəsini hazırlayır, – Solonas qızın beynindən nələr keçdiyini az-çox təxmin edə bilirdi.
– İndiyə kimi bitmiş olar deyə ümid edirəm, – Nil var gücü ilə tullanaraq saat qülləsinin birbaşa ikinci mərtəbəsindən pəncərə şüşələrini sındıraraq içəri daxil oldu. Yol boyu bir neçə kronu da öldürdüyündən gümüş bıçaqlar hələ də əlindəydi. – İlk test üçün əlimdə yaxşı bir təcrübə siçanı var.
– Əminsən? – Solonas da başqa çıxış yolu olmadığını anlamışdı. Nili itirməyi gözə ala bilməzdi.
– Başqa çıxış yolum yoxdur, şef. Ölümün qucağına atılmalıyam, – qızın səsindən az da olsa qorxduğu hiss olunurdu. – Rufinayla əlaqə saxlayın, düşmə lövhəsini aktivləşdirsinlər.
Altıncı mərtəbədə olarkən binanın çölündən vahiməli bir qadın səsi eşidildi. Meledanın səsi idi. Həddindən artıq əsəbləşdiyi hiss olunurdu. İlk dəfə idi ki, kimsə onu bu qədər yaralamağı bacarmışdı. Bu insan onun əllərində ölməliydi. Saat qülləsinin divarlarından biri altıncı mərtəbədə birdən-birə dağıldı və qara vampir Nilin boğazından yapışıb o biri divara çırpdı. Vampir güclü caynaqlarından biriylə onu boğmağa davam edərkən digər əlindəki iti dırnaqlarını Nilin qarnına soxdu. Qızın qarnı beş yerdən eyni vaxtda deşildi. Bu, kronların alov silahından belə daha ağır yara idi.
– “Hər yerindən qan axacaq” demişdim sənə, – Meleda barmaqlarını qızın qarnında bir az da tərpədərək ilan kimi fısıldadı.
Nilin ağzı bir anda qanla doldu və ağrıdan qışqırarkən çənəsinin yanlarından aşağı axdı. Vampirin barmaqlarının qarnının içində necə yumruqlaşdığını hiss edirdi. Düz düşməninin qanla dolmuş vəhşi göz bəbəklərinə baxaraq əllərindəki bıçaqlardan birini boğazından yapışan ələ batırdı. Vampir o dəqiqə əlini çəkdi. Digər bıçağı isə çənəsinin altından soxub burnunun çəpər sümüyündən çıxartdı. Meleda neçə yüz illik ömründə bu qədər ağrı hiss etməmişdi. O da özünü saxlaya bilməyib var gücüylə qışqırmağa başladı. Nil vampirin özünü ora-bura çırpdığını görüb son gücünü toplayaraq onu binanın pəncərəsinə tərəf itələdi. Vampir pəncərəni sındırıb altıncı mərtəbədən yerə yıxıldı. Amma bu da vampiri öldürməyəcəkdi. Ən qısa zamanda binanın damına çıxmalıydı Nil.
Ağrılar içində axsayaraq pilləkənləri qalxmağa başladı. Kron dəstələri artıq dördüncü mərtəbəni keçmişdilər və sürətlə Nilə yaxınlaşırdılar. Nil birtəhər binanın damına çıxdı. Qarnındakı yaraya görə çox qan itirmişdi. Qulaqlığına toxundu son dəfə.
– Solonas! – ağzına dolan qana görə güclə danışan qız komandirini çağırdı.
– Nil… Rufinada hər şey hazırdır. Sənə inanırıq, Nil. Sənə inanırıq, qızım, – Solonas hal-hazırda hər şeydən çox Nilin həyatı üçün narahat olurdu.
– Əgər nanovarp işləməsə, məni bağışla, şef. Bağışla ki, sənə qulaq asmadım. Bağışla ki, bu aləti sənə gətirə bilmədim. Əgər işləməsə… – qız sanki qızılbaşların lideri ilə vidalaşırdı.
– İşləyəcək! İşləməlidir!…
Nil damın ən küncünə çatanda kronlar dama çıxan qapıdan ətrafa səpələnməyə başladılar. Silahlarını qıza tuşlayıb güllələməyə macal tapmamış yaralı döyüşçü özünü onmərtəbəli qüllənin damından aşağı atdı. Yerə yaxınlaşarkən ürəyinin nə qədər döyündüyünü hiss edən qız nanovarpın işləmədiyinə əmin olmuşdu. “Bu da son” deyə düşündü içindən. Tam yerə çırpılacağı anda hər yer ağardı. Eyniylə yuxularda olduğu kimi ölümdən sonrakı həyatı görmədən başqa bir yerdəmi oyanacaqdı, yoxsa ölümün əslində nə olduğunumu anlayacaqdı?! Deyəsən, heç biri.
Rufinanın ən böyük və ən hündür zalında inşa edilmiş ilk nanovarp sıçrayışının düşmə lövhəsində birdən-birə gözqamaşdırıcı bir işıq peyda oldu. Bu parlaqlıq qarşısında gəminin hər yerinə quraşdırılan solğun rəngli balaca göy led işıqların təsiri azaldı. Bir neçə saniyədən sonra parlaqlıq azalmağa başladı. Ətrafdakı bütün qızılbaşlar və Aksel Zalton alətin işlədiyindən çox Nilin onların yanında olduğuna sevindilər. Qız ağ və qırmızı qanlara boyanmış halda yerdə, düşmə lövhəsinin üzərində uzanmışdı. Başını qaldırıb bütün yaradılışın ən böyük kəşfini edən Zaltonun üzünə baxaraq ağrılar içində gülümsədi.
– Əgər işləməsəydi, Zalton, o dünyada səbirsizliklə sənin lal otaqlarını öz qışqırığınla dolduracağım günü gözləyəcəkdim, – sözünü bitirən kimi qeyri-ixtiyari şəkildə öskürərək qan tüpürdü.
Ölümcül yaralanmağına baxmayaraq dostlarının əhatəsində olmaqdan hədisz xoşbəxt görsənirdi. Nanovarp qolbağı artıq qızılbaşlarda idi. Üstəlik Hemera da digər dostlarının yanındaydı. Bu isə o demək idi ki, bir neçə saat da ölməsəydi, yaraları tamamilə sağalacaqdı.
– Kimsə nə olduğunu desin? – Solonasın səsi bu dəfə səsgücləndiricilərdən çıxdı. – İşlədi? Alındı?
– Mənim üçün asan tapşırıq oldu, şef! – Nil yenə zarafatyana dedi. – Seçilmişi tapmaq bundan asan olmayacaq.
– Biz tapmayacayıq, – Solonas əminlikdə cavab verdi. – O, özü bizi tapacaq.
II
Hücrə
Bundan min il əvvəl bir müharibə oldu. Haradan gəldiyi bilinməyən Xaos adlı varlıq dünyanı ələ keçirtməyə çalışdı. Əvvəlcə mavi dərilərə, tükürpədici səsə malik vicdan, rəhm və qorxu duyğularından tamamilə məhrum yeni bir irqi – kronları yaratdı. Bu yarada bilmək gücü onun ilahi bir varlıq olduğunun isbatıydı. Daha sonra onun ordusuna vampirlər, ölümlü meşə və səhra cinləri də qoşuldular. İnsanların ordusu bu dəhşətli gücə qarşı tab gətirə bilmirdi. Üstəlik, başqa irqlərdən də kömək gəlməyəcəyi bəlliydi. Moyraların sayı sürətlə azalır, digər canlılar isə Xaosa qarşı müharibədən açıq-aşkar qorxurdular. Yeni vəhşi irq olan kronlar bir yana, vampirlər və cinlərin ordusundan bütün irqlər çəkinirdi. Döyüşlər həddindən artıq qanlı keçir və insanlar üçün faciəvi sonluqla yekunlaşırdı. İnsanların lideri Korteqan döyüşlərdən birində Xaosa meydan oxudu və onu təkbətək döyüşə çağırdı. Xaos çox güclü cadügar idi. Lakin döyüş qılınc döyüşü olacaqdı. Nəhəng cüssəli düşmən müharibənin düz ortasına birdən-birə ildırım zərbəsiylə endi. Qapqara paltarından çıxan dalğalı duman və üzünü hər kəsdən gizləyən maskasının altından yalnız sapsarı gözləri görünürdü. Xaos özünü insanlara ilk dəfə bu cür göstərmişdi. Endiyi yerdə ayaqlarının altındakı hər şey darmadağın olmuşdu. Korteqandan iki dəfə böyük bədəniylə ondan qat-qat güclü olduğu hər halından bəlliydi.
İnsanların lideri qılıncı çəkdi qınından və ilk zərbəni özü endirmək istədi. Lakin qılınc Xaosun əlinə dəyib çilik-çilik oldu. Xaos elə ilk zərbədən Korteqanın başını bədənindən ayırdı. İnsanların sonuncu kralının bircə anın içində ağappaq olan başı yerdə diyirlənərkən Qara Hökmdar əlini başsız bədənə uzatdı. İnsanların liderinin bədəni həmin dəqiqə alışıb yanmağa başladı. Üzünü bütün insanlığa çevirən Xaos var gücü ilə bağırdı:
– Mənə qarşı çıxan hər kəs əbədi qaranlıqlar içində sonsuza qədər yanacaq. İnsanlar və onların müttəfiqlərinə bu dünyada rahatlıq yoxdur artıq. Hər kəs bilsin. Xaosun hakimiyyəti başladı. Böyük Müharibə bitdi.
Bu dəhşətli mənzərə insanlığın çöküşü oldu. Korteqanın oğlu döyüş meydanından biyabırçı şəkildə qorxaraq qaçdı. Xaos dünyanın hakimiyyətini ələ keçirtdi və Xaos dağında qərargahlaşdı. Nəinki bu dünyanın canlıları, hətta başqa dünyaların da canlıları ona itaət etdilər. Qaranlıq illər, qaranlıq əsrlər də bu cür başlandı.
Sağ qalan insanların əksəriyyəti Xaosun hakimiyyətinə boyun əyərək yer üzündəki başqa bütün canlılar kimi onun sərkərdələrinin quluna çevrildilər. Lakin bu zülmə boyun əyməyən insanlar da var idi. Onlar dağlarda, mağaralarda, yeraltındakı sığınacaqlarda məskunlaşdılar. Əsrlər boyu öz azadlıqları uğrunda müharibələri davam etdirdilər. Çünki inandıqları bir şey var idi. Ulu Bilgə Ağ Qadın tərəfindən söylənilən əfsanə. Bu əfsanədə Xaosun hakimiyyətinin sonundan danışılırdı. Seçilmişdən və qaranlığın sonundan. Müharibəni əsrlər boyu davam etdirən bu insanlar özlərinə Qızılbaşlar deyirdilər. Onlar insanlar arasında ən güclü döyüşçülər idilər. Başqa bütün canlılar bir neçə əsrdən bəri qızılbaşların nəslinin tükəndiyini desələr də, Oriana şəhərindəki son hadisələr bunun tam əksini sübut etmişdi. Qızılbaşlar hələ də var. Getdikcə də insanlar arasında aydınlanıb çoxalırlar. Daxillərindəki gücü hiss edənlərin, əfsanəyə inancını içlərində boğa bilməyən və artıq gizlətmək istəməyən insanların bir gün mütləq Solonasın Rufina qərargahına və bəmbəyaz Qalateyaya yolu düşəcəkdi. Qızılbaşlar hərəkətə keçdilər. Geriyə sadəcə seçilmişi tapmaq qalır.
***
Ucsuz-bucaqsız bir çölün ortasında tək qalmış qalın gövdəli bir ağac çatır-çatır çatlamağa başlayır. Ağaca tərəf var gücüylə irəliləyən qanadlı bir qasırğa var. Ağ rəngli və qanadlı qasırğa. Küləyin ən qəzəbli halıdır bu. Ağacın arxasından göylərə qədər uzanan əzəmətli dağ birdən-birə partlayır və qapqara duman Günəşin qabağını kəsir. Qasırğa Günəşin qarşısını kəsən bu qaranlıq dumanı ətrafa sovurduqca səmada bir balaca deşik əmələ gəlir. Bu deşikdən Günəşin işığı yalnızca ağacın üzərinə düşür. İşıq gücləndikcə ağac daha da çatırdamağa başlayır və birdən tam ortasından partlayaraq içindəki nuru ətrafa yayır. Bu Nur Dağın zülmət dumanıyla qarışır. Sanki döyüşürlər. Hansının daha güclü olduğunu anlamaq mümkünsüzdür. Bir az əvvəl burada olan ağaca tərəf yaxınlaşan ağ qanadlı qasırğa da ağacın yoxluğuyla sakitləşir. Bu bir atdır. Peqasus. Ağacın yerində indi yalnız ağ döyüşçü paltarı və mavi bir qılınc var. Paltara göylərdən qara ləkələr düşməyə başlayır. Peqasus bədənini sipər edir. Ləkələr onun bədəninə düşdükcə at yanmağa başlayır. Lakin bir an belə ağ paltarı qorumaqdan vaz keçmir. Ən sonda böyük və qapqara bir ağac parçası Peqasusun belindən girib yerə sancılır. Atın qanı paltara axdıqca paltar qıpqırmızı bir rəng alır.
Yarıqaranlıq bir daxmada üç çılpaq erras qızının qoynunda yuxudan ayılan Kleon Ximelu şəhərində keçirtdiyi hər gündən başqa bir zövq almışdı. Əlbəttə ki, arada-bir gördüyü bu kabusları çıxmaqla. Hər kabusdan sonra sağ əlinin ovucundakı yanıq izləri sızıldayır, qəribə bir yanğı verirdi. Amma yaxşı ki, Ximeluya gəlmişdi. Bu şəhərdəki, demək olar ki, hər şey ona təpədən-dırnağacan sərf edirdi.
Həyatı boyu heç vaxt idmanla məşğul olmasa da, əzələli bədəni Ximelunun ehtiraslı qızlarını o dəqiqə özünə çəkirdi. Həm də bu şəhərin sakinləri Erraslar idilər. Onlar qısqanclıq hissindən bütünlüklə arınmışdılar. Erras oğlanları nə arvadlarını, nə sevgililərini başqa bir kişiyə qısqanmazdılar. Səhər tezdəndən gecəyə kimi özlərinin tarla dedikləri yerlərdə işdə olan kişilər hətta bura qonaq gələnlərə daha yaxşı xidmət göstərdikləri üçün öz xanımları ilə fəxr də edirdilər.
Qaranlıq dövrlərdə aydınlıq içində olan tək-tük şəhərlərdən olsa da, Ximelu da Xaosun nökərləri tərəfindən idarə olunurdu. Buranın baş naibi Hazaratın doğmaca oğlu Haimid idi. Hazarat qədər güclü və böyük olmasa da, dərisinin rəngi azca atasına bənzəyirdi. Ximelu şəhərində yaşayan errasların gözəl qadınları onunla yatmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırdılar. Ən gözəlləri onun, qalanları isə qonaqların payına düşərdi. Kleon da bu paydan kiçik bir parça almışdı. Artıq bir aydan çox idi ki, bu şəhərdə havayı yeyib-içirdi. Baxmayaraq ki, Naqanazardan bura gələndə oğru dostları “bircə Ximeluya getmə, ora çox təhlükəlidir” demişdilər. Halbuki, burada təhlükədən əsər-əlamət yox idi. Lənətlənmiş şəhər Ximelu. Bu qədər lənətlidirsə, niyə “Tanrı tərəfindən yaradılan” mənasını verir?
Hər gün içgi, əyləncə, qızlar. Kleon üçün bundan daha gözəl bir cənnət ola bilməzdi. Deyilənə görə, Orta Dakaraqasda ən çox kron patrulu bu şəhərdə idi. Yüzlərlə alfa kronun olduğu söylənilirdi. Hamısı da Haimidə tabe olanlardır. Cinayətlərin, oğurluqların olmadığı Ximeluda niyə bu qədər kron dəstəsi var idi? Bu qədər zərərsiz əyləncənin olduğu şəhərdə Kleon ömrünün sonuna qədər yaşayabiləcəyini düşünürdü.
Lakin, əlbəttə ki, belə olmayacaqdı. Hansı insan indiyə kimi bir şəhərdə beş-altı ildən çox məskunlaşa bilmişdi ki?! İnsanlığın xisləti başdan-başa hislər və emosianallıqla zəngindir. Bu isə kronların ən zəhləsi getdiyi şeydir. Onlar hər dəfə bir bəhanəylə insanların Xaosa ən sadiqlərini belə təqib edir, sıxışdırır və nəhayət, öldürürdülər. Buna görə də insan ailələri bir şəhərdə çox qala bilmirdilər. Daima köçlərdə, ömürlük sürgündəymiş kimi yaşayırdılar və əvvəl-axır qoca Laquanın baçılıq etdiyi Allekton tayfasının gizli şəhəri olan Kampalaya gedib-çıxırdılar. Qurtuluşun Kampaladan çox uzaqlarda olduğu isə yalnız bundan sonra bəlli olurdu.
Kleon son bir ay ərzində “bu qədər gözəlləyin mütləq bir eybəcər qarşılığı olmalıdır” deyə düşünürdü. Lakin eybəcərlik heç bir yerdə özünü göstərmirdi. Ya həqiqətən də yaşıl rəngli, ipək dərili erras qızlarının gözəlləyinə bərabər bir eybəcərlik yox idi, ya da bu eybəcərlik haralardasa küncdə-bucaqda məharətlə gizlənirdi. Kleon öz ağlına güvənən insanlardan idi və müşahidəsi, vəziyyəti analiz etmə bacarığı çox güclü idi. Heç bir yerdə eybəcərliyin gözünə görsənməməyi onu hər gün bir az daha xoşbəxt edirdi.
Naqanazardan buralara qədər gəlməyinin yeganə səbəbi qızılbaşlar haqqındakı şəhər əfsanələri idi. Son vaxtlarda kron patrullarının müəmmalı ölümləri həddindən artıq artmışdı. Əvvəllər də belə qətllər olurdu, amma qatil çox qısa vaxt ərzində tapılırdı. “Yerin Qulaqları” sayəsində. Axı kronların, demək olar ki, hər şəhərdə yüzlərlə xəbərçisi var idi. Onlara “Yerin Qulaqları” deyirdilər. Şəhərdə baş verən bütün hadisələrdən, bütün söhbətlərdən, kimin kimə nə verdiyindən, kimin kimə nə satdığından, bir sözlə, hər şeydən xəbərləri var idi. Son vaxtlardakı ölümlərin necə baş verdiyini isə hətta bu qulaqlar da eşitmirdilər. Sanki patrulların elə durduqları yerdə alınlarından deşik açılırdı, başları kəsilirdi və ya gözləri çıxardılıb yandırılırdı. Yəni, həqiqətənmi “Qızılbaşlar” geri dönmüşdülər? Ola bilməz. Onlar əsrlərdir ki, mövcud deyildilər. Nəsilləri kəsilmişdi. Hazarat hamısını məhv etmişdi. Bəs onda bu qədər cinayəti belə ustalıqla kimlər törədirdi? Kim yenidən yer üzünün ən qorxunc, ən vəhşi kronu Hazarata qarşı çıxabiləcək cəsarəti özündə tapmışdı? Ona qarşı çıxmaq, Xaosun özünə qarşı çıxmaq demək idi.
Kleon qızılbaşların geri dönmə ehtimallarını düşündüyü zaman anlamışdı ki, Naqanazarda artıq insanlara rahatlıq olmayacaq. Ona görə də nə qədər ki hadisələr şəhəri tərk edə bilməyəcək qədər qəlizləşməyib, sakitcə aradan sivişib çıxmalıdır. Amma ürəyinin dərinliklərində kronların belə ucuz və vəhşi ölümlərinə sevinirdi də. Vaxtilə bütün əcdadlarını məhv etmişdilər, bütün ailəsini, yaşadığı şəhərlərdəki bütün dostlarını, tanışlarını, hər kəsi. Kronlar bütün insanlığın sonuna çıxmağa and içmişdilər sanki. Bu and Kleonu, bəlkə də, hər şeydən daha çox qorxudurdu. Orta Dakaraqasda Hazaratın boyunduruğu altında yaşayan insanların hamısının gözlərindən qorxaqlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük yağırdı. Bircə körpə uşaqlardan başqa. Onlarda ancaq qorxaqlıq və kədər var idi. Kleon da qalan hər kəs kimi birtəhər gününü gün edirdi. Bu həyatda itirəcək heç kimi, heç nəyi olmasına baxmayaraq, yenə də köləliklə, oğruluqla, sərxoşluqla ciyərlərinə çəkdiyi bu çirkli, qara havadan əl çəkmək istəmirdi. Bu qətiyyən həyat eşqi deyildi. Bu, sürünmək, bu, rəzillik idi. İnsan irqi hal-hazırda əcdadlarından fərqli olaraq yer üzünün ən rəzil irqi hesab edilirdi. Bir zamanlar bütün dünyanın idarə edilməsi qanunlarını öz əlləriylə yazan insanlıq indi ən sonuncu yaradılan irqin quluna çevrilmişdi.
Bircə Ximeluda yox. Bircə bu şəhərdəkilər Kleona insan kimi davranırdılar. Sadəcə “insan kimi” demək hətta az olardı, lap əsl krallar kimi. İçgisi, nəşəsi, qızları, əyləncəsi. Ximelu hər bir xırda detalı ilə Kleonu özünə aşiq etmişdi.
Üç yaşıl bədənli qızdan ayağının ən uzun olanı Kleonu ayaqları ilə qucaqlamışdı. Yüngülvari aclıq hiss edən oğlan bu kəlbətinlərdən birtəhər qurtularaq tünd rəngli şalvarını geyinib aşağı düşdü. İkimərtəbəli daş ev sanki əvvəllər böyük bir qaya parçası imiş və içi səliqəylə yonulduqdan sonra bu görünüşünə qovuşmuşdu. Evin hər tərəfində yanan spotlar onlara baxarkən belə insanın gözünü yormurdu. Bu cür evlər Ximelunun ikinci və ən böyük hissəsində yerləşirdi və şəhər mərkəzindən böyük dəmir hasarlarla ayrılırdı. Hasarlardan o tərəfdə isə Ximelunun əcazkar memarlığa malik göydələnləri ucalırdı. Haimidin qızılı sarayı da bu göydələnlərin düz ortasında tikilmişdi.
Kleon erras qızlarının hünərlərini çox eşitmişdi. Açıq sarı rəngli divarların fonunda yaşıl qızlar necə də ahəngli görsənirdilər. Onların hamısı eyni yaşdaydı sanki və bədənləri də eyni ölçülərdəydi. Bircə sevişərkən bu dodaq dişləməkləri olmasaydı, əla olardı. Bura gələndən bəri oğlanın alt dodağının yarası sağalmamışdı.
Evin çöl qapısını açanda uzaqdan axşamkı qızlardan birinin ərinin gəldiyini gördü. Onların ürəklərində qısqanclıqdan bir zərrə belə olmadığını bilsə də, narahatlıq hissi istər-istəməz gözlərini və baxışlarını ələ keçirtdi. Kişi uzaqdan sevimli qonağına gülümsəyərək salam verirmiş kimi əlini yellədi. Kleon da əlindəki isti erras çayından hələ bir qurtum belə içməyə imkan tapmamış inamsızcasına dodaqlarını yanlara dartdı və eyni hərəkəti təkrarladı.
– Gecə necə keçdi? – mehribanlıqdan az qala partlayacaqmış kimi görsənən kişi Kleondan soruşdu. Qapını azca aralayıb içəri keçdi və soyuducudan hansısa yemək qırıntılarını çıxarda-çıxarda davam etdi. – Arvadım xoşuna gəldi? Klubdakı bütün qonaqlara israrla öz arvadımı məsləhət görürəm həmişə. Ən yaxşılardandır.
– Iıı… Hə… Hə, hə, çox yaxşıydı, – Kleon kişinin heç bir reaksiya verməməyindən sanki bir az da ürəklənmişdi. – Hətta indiyənə kimi yatdığım qızlardan ən yaxşısı o idi mən deyərdim. Ən bombası. Əəən bombası…
Kişi birdən çevrilib ciddi baxışlarla oğlana baxdı. Kleon, deyəsən, ağ elədiyini düşünərək baxışlarındakı qorxaqlığı gizlədə bilmədi. Sərt baxışla qorxaq baxış sükunət içində bir dəqiqəyə yaxın beləcə döyüşdülər. Yüz faiz bu dəqiqə nə iləsə vurub başını əzəcək. Qeyrətsizliyin də bir həddi var. Lakin erras kişi qüvvətli qəhqəhə çəkərək gülməyə başladı. O qədər yüksək səslə gülürdü ki, hər dəfə kişnədikcə Kleon dik atılırdı. Yavaş-yavaş oğlana yaxınlaşıb əlini onun çiyninə qoydu.
– Zarafat elədim, nolub? Bu həyatda qeyrətdən daha vacib şeylər var. Erras kişilər insanlardan fərqli olaraq qısqanclığın nə olduğunu bilmir. Hərçənd, insanların da arasında bu hisdən arınmışları az deyil. Mən özüm də cavanlığımda arvadını mənə qonaqpərvərlik olsun deyə pay verən insanların evində gecələmişəm. Buna görə də, dostum, kef elə. Ye, iç, əylən. Nə qədər ki, Ximeludasan, qoca Tarkinsin və arvadının sevimli qonağısan, – öz adını çəkəndə fəxrlə sinəsinə də vurdu.
Soyuducudakı içgi şüşəsini və iki dəmir stəkanı götürüb hər ikisinə içgi süzən yaşlı Tarkins, əslində dediyi qədər də yaşlı görsənmirdi. Üzündən təzə-təzə tük çıxırdı. Lakin qırışları onu cavan göstərməyəcək dərəcədə dərinləşmişdi. İçgi stəkanlarını dəmir masanın üzərinə qoyub bir az kənardakı qara pultla hansısa cihazı yandırdı və bir anda evin harasında quraşdırıldığı görünməyən səsgücləndiricilərdən yüksək səslə bağırtılı-çığırtılı ağır mahnı oxumağa başladı.
– Otur, bir az da mənimlə içək, şorgöz, – yenə zarafatyana şəkildə Kleona göz vurdu. – Dünən gecə maraqlı hadisələr olub.
– Necə hadisələr? – Kleon öz stəkanını iki əliylə birdən qucaqlayıb soruşdu. – Vəəə… harda?
– Burada. Ximeluda! – Tarkins az qala pıçıldayırmış kimi aşağı səslə danışmağa başladı. – Yaxına gəl. İstəmirəm qızlar eşitsinlər. Yoxsa, çox qorxarlar.
Kleon masanın arxasında onunla üzbəüz əyləşdi. Niyəsə içində heç xoşagələn şeylər eşitməyəcəyi ilə bağlı şübhələr yaranmışdı. Özündən aslı olmadan o da qarşısındakı saqqalsız qoca erras kimi önə doğru əyildi.
– Dünən gecə 5-ci döngəylə Edam meydanının kəsişməsindən nə tapılıb, səncə?
– Nə?
– Kron patrulu, – bu sözdən sonra bir az boşluq buraxan kişi içgisindən böyük bir qurtum içdi. – Başı çiyinlərində yox, ayaqlarının arasında olan kron patrulu.
– Nnn… n… Necə yəni ayaqlarının arasında?
– Kimsə patrulun başını kəsib də, yəni. Sən də bir qram bədiilik qoyma adamda. Kimsə gecəylə hansısa patrulun başını kəsib və aradan çıxıb. Üstəlik qulaqlar da heç nə eşitməyiblər. Bu sənə kimləri xatırladır? Kimlərin işi ola bilər, səncə?
– Kimlərin? Nəbilim… Kimlərin? – Kleon hər zamankindən daha qorxmuş halda qeyri-ixtiyarı Tarkinsin bütün suallarını titrəyən səsiylə təkrarlayırdı.
– Deyirlər ki… Yəni, gizlin-gizlin deyirlər, açıq-açıq heç kəs cürət eləmir, amma yenə də… Deyirlər ki, – eybəcər erras bir az da qabağa əyilərək güclə eşidiləcək şəkildə fısıldadı. – Qızılbaşlardır.
– Qızılbaşlar? Qı-zıl-baş…? Hansı qızılbaşlar? O… Başları qızıl olanlar? Baş hissəsi qızıl kimi parıldayır eee… Qızılbaşlar. Heç eşitməmişəm. Onlar kimdir? – Kleon o qədər açıq-aşkar yalan danışırdı ki, səsindən, hərəkətlərindən bu adın əslində nə demək olduğunu çox yaxşı anladığı o dəqiqə hiss olunurdu.
– Bəsdir, səncanı, insan övladı, bəsdir, – Tarkins daha bir stəkan içgi üçün ayağa qalxdı. – Guya sən öz irqinin qəhrəmanlıq dastanlarını eşitməmisən də, hə? “Qızılbaş” sözünü hər bir insan mütləq eşidib. Sizin qürurlu qatilləriniz. Hansı qürurdan söhbət getdiyini anlamaq çətindir. Qisasçılar, ay nəbilim, Qarşıdurma… Nə istəsən, necə istəsən deyə bilərsən. Amma bircə yalançılıq eləmə. Yaxşı? Sənin kimi mehriban qonağa qətiyyən yaraşmır. Yoxsa, bir azdan arvadımla bağlı dediklərinə də inanmayacağam. Bax onda, həqiqətən də, xətrimə dəymiş olarsan. Mənim arvadım hələ indiyə qədər bu şəhərdən heç kəsi narazı yola salmayıb. Amma yalan danışa bilmədiyin ortadadır. Qızılbaşları sən də eşitmisən. İnsanların döyüşçü qatillərini…
Bu vaxt yuxarıdakı yataq otağından qızların üçü də aşağı endi. İkisinin əynində lüt bədənə geydikləri nərmənazik tül xalat olsa da, üçüncüsü tamamilə çılpaq idi. Kleon onların heç birinin adlarını bilmirdi.
– Necəsən, yaşlı Tarkins? – paltarlı qızların hər ikisi gülümsəyərək eyni anda kişiylə salamlaşdılar. – Tarlada işlər necə gedir?
– Yaxşıyam, qızlar. Tarladı da, qan-tər içində işləyirik, – son sözlərini Kleona baxıb göz vuraraq demişdi. İki qız burcuda-burcuda qapını açıb çölə çıxdılar. Digər çılpaq erras isə kişini qucaqlayıb dodaqlarını iştahlı şəkildə öpdü. Əlindəki stəkanı alıb bir nəfəsə içginin hamısını içdi.
– Ərimdir deyə demirəm, çox zəhmətkeşdir, – yaşıl dərili qız Kleona baxaraq dedi. Sonrasa ərinə tərəf çevrilib gülümsədi – Qan-tər içində, hə? Yaxşı zarafat idi.
Hər iki erras möhkəm gülməyə başladılar. Kleonsa söhbətin nədən getdiyini heç anlamırdı da. Amma Ximeludakı ilk səhər idi ki, xoşuna gəlməmişdi bura.
– Sabah axşam bizimlə tarlaya gedə bilərsən? – Tarkins oğlana baxaraq soruşdu. – Bir iş var, bizə köməyin dəyə bilər.
– Hə, hə… Əlbəttə, gedərəm. Problem deyil. Nə vaxt lazımdırsa, kömək eləməyə hazıram, – Kleon bacardığı qədər şirin görünməyə çalışırdı. – Nə işidir ki?
– Gedəndə görərsən, gənc dostum. Yüngül işdi, narahat olma.
Bu vaxt qapı möhkəm döyülməyə başlandı. Elə bil indicə sınıb yerə düşəcəkdi.
– Tarkins? Qapını aç… – qalın və xırıltılı səslə kimsə əmr etdi.
– Patrullardır, narahat olmayın, – Tarkins soyuqqanlı səslə dedi. – Yüz faiz hansısa təzə qonaq gəlib şəhərə və səni istəyirlər, – gözəl arvadına baxaraq fəxrlə dedi.
– Neyləmək olar? Vətən çağırır, – qız zarafatyana şəkildə bayğın gözləriylə Kleona göz vurub qapıya yaxınlaşdı. – Darıxma, çalışacam ki, tez gəlim.
Tarkinsin arvadı qapını açdı. Üç nəfər əlisilahlı kron patrulu üçün sanki qızın lüt olmağının heç bir önəmi yox idi. Hazaratın ordusunun digər böyük hissəsi olan robot patrullar kimi olduqları yerdə dayanmışdılar.
– Buyurun, oğlanlar? Məncə, sizə mən lazımam, – qız bir əlini qapının kənarına, digərini isə ombasına qoyub sözləri uzada-uzada dedi.
– Tarkins lazımdır, – ən öndə dayanan kron əyri-üyrü dişlərinin arasından tüpürcəklər sıçradaraq danışdı. Hətta tüpürcək damcılarından biri lüt errasın qaşlarının arasından düz alnına yapışdı.
– Tarkins eşidir, uşaqlar. Nolub? – yaşlı erras da arvadının yanına gəlib əlini onun boynuna atdı.
– Ağ şahzadə Narissa oğlanı istəyir, – kron ciddi və qalın səslə dedi.
– Oğlanın özüylə danışmışam, axşam birbaşa tarlaya gətirəcəm. Heç nədən xəbəri yoxdur yazığın, – Tarkins arvadıyla baxışıb yaxşı bir əməlin verdiyi özgüvənlə gülümsədilər.
– İNDİ! – Kronun az da olsa əsəbiləşdiyi ağzından çıxan tüpürcəklərin çoxalmağından hiss olundu. Tarkinsin də üz-gözü bu tüpürcəklərdən qismətinə düşənləri sahibləndi. Arxadakı patrullar da quduz it kimi xırıldamağa başladılar.
– İçəridədir, keçin. – qapıdan çəkilən kişi əliylə əsas qonaq otağını göstərdi. – Səncanı, bircə bu yağışı dayandır. Səhər-səhər yuyunduq əməlli-başlı.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/xan/qizilbaslar-oyanis-68288386/) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Xan
Тип: электронная книга
Жанр: Современная зарубежная литература
Язык: на азербайджанском языке
Дата публикации: 17.04.2024
Отзывы: Пока нет Добавить отзыв
О книге: Qızılbaşlar: Oyanış, электронная книга автора Xan на азербайджанском языке, в жанре современная зарубежная литература